အမှန်တကယ်စားသုံးသူ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
မဆလ ခေတ် နောက်ခံဇာတ်လမ်း
အလုပ်လုပ်နေရာမှ အသင်းအမှုဆောင် ကိုသောင်းစိန်နှင့်အတူ ဝင်လာသော မိန်းမလှလေးဆီ မျက်စိကရောက်ဖြစ်သည်။
“ အောင်သူဒါမင်းနဲ့အတူတာဝန်ကျတဲ့အရောင်းပဲ”
ကိုသောင်းစိန်က တည်တည်တန့်တန့်မိတ်ဆက်ပေး၏။ အောင်သူက သမဝါယမ ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ အစီအရီ ထပ်ထားသော စာပွဲဘေး နှစ်တောင်ခန့် ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ၏ စာအုပ်ပုံလေးပုံကြားမှ ခါးဆန့်၏။
“ ဟုတ်ကဲ့...ဦးလေးသူ့ကိုဘာတာဝန်ပေးရမလဲဟင်”
“ အရောင်းပါဆိုကုန်ချိန်တဲ့ ဘက်ကပေါ့ဟ ညနေကျရင်ဥက္ကဌအိမ်ကို ခွေအပ်ရင်းမင်းလာခဲ့အုံးနော်ကြားလား”
“ အော်ဟုတ်ကဲ့..ဦးခင်မောင်။ (၅)လမ်းအဘဦးအောင်ရှိန်ရှိလား”
သူက ဆိုင်ရှေ့တွင်ကြိပ်ကြိပ်တိုးနေသေ ာလူအုပ်အပေါ်မိုး၍ ဆိုင်အတွင်းမှအသံကျယ်ကျယ်အော်ရင်းစာအုပ်ထောင်ပြ၏။
“ ရှိတယ်ရှိတယ်ဆပ်ပြာနို့ဆီ ဖယောင်းတိုင်”
“ အကုန်ယူမယ်ပြောလဲပြီးတာပဲဗျာ”
“ ဟဲ အကုန်မယူဘူးငွေကမလောက်ဖူးဟဲ့”
“ အခုပေးနေတာဆပ်ပြာ။နို့ဆီ။ဖယောင်းတိုင်သုံးမျိုးပဲ ကုန်နေပြီးအဒေါ်ရဲ့”
အောင်သူဘေးမှ ဘောက်ချာရေးနေသော “အမာ” ကဇီးထုပ်တစ်ထုပ်ကိုးစားရင်းမှ ခေါင်းထောင်ပြီးပြောသည်။ အမာက(၁၀)တန်းအောင်ပြီး သမဝါယမ ဝင်လုပ်နေသူ။ တစ်ချိန်က အ-ထ-က ( ) ကျာင်းတွင် အောင်သူနှင့်အတူကျောင်းနေဘက်ဖြစ်သော်လည်း ရင်းနှီးမှုမရှိခဲ့ကြပေ။
ယခုမြို့သစ်သမဆိုင်ဖွင့်မှ ဝန်ထမ်းအဖြစ်သိကြရ၏။ အလုပ်ဝင်ခဲ့ကြသည်မှာလည်း ယနေ့ပါနှင့်မှတစ်ပတ်ပင်မပြည့် (၅) ရက်သာရှိသေးသည်။ ခွဲတမ်းချ၊ ပစ္စည်းပေး အမာနှင့် အောင်သူခြေမနိုင်လက်မနိုင်ဖြစ်ကြသဖြင့်။ အောင်သူကသမကော်မတီကို အရေးပေါ်အရောင်းတစ်ယောက်ထပ်တောင်း၏။ ကုန်ခဲ့သောညကအမှုဆောင်အစည်းအဝေးထိုင်ကြသည်။ ဥက္ကဌကသူ့လမ်းထဲ့စာရိတ္တကောင်းမွန်သောမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှိသည်။ ယာယီခန့်ထားမည်ဟုပြော၍ ယနေ့အကူအရောင်းအဖြစ် မွန်ရည်သန့်ပြန့်၍ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အချိုးကျတောင့်တင်းသော “သူ့” ကိုအောင်သူစတင်တွေ့ဖူးခဲ့ရသည်။
ဆိုင်မှာကအမာနှင့်သူနှစ်ယောက်ပဲရှိသည်။ စာအုပ်ရေးလိုက် ကုန်ပြေးချိန်လိုက်နှင့်သူပင်ပန်း၏ အမာကခေါက်ရိုးမကျိုးသောအဝတ်အစားနှင့် ဘေက်ခာတစ်မျိုးပဲရေးတတ်၏။ မရင်းနှီးကြသေးသဖြင့်လည်း အောင်သူဘာမှမပြောပဲအလုပ်ကိုသာကုန်းလုပ်ခဲ့သည်.။
“ ဟေ့ဒီမှာ..အောင်သူ”
“ ဗျာဦးလေး”
“ သူ့နာမည် ပြုံးရီတဲ့နော်”
“ အေ..ာအော”
တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် ဘာတယ်ညာတယ်မပြောအားကြ။ အောင်သူကပြုံးရီကိုလှမ်းကြည့်သည် ၊ပြုံးရီကသူ့အားပင့်မျက်လုံးတစ်ချက်ဝဲပြီးခေါင်းပြန်ငုံသည်။
“ အမာ ပေးအဲဒီဘောက်ချာတစ်ရွက် ကဲဦးခင်မောင် နှစ်ဆယ့်ခြောက်ကျပ်တစ်မတ်ကျတယ်”
အောင်သူကငွေတောင်း ဒေးလီရှိ(ပ်)သွင်းပြီး
“ ကဲမပြုံးရီအဲဒီဘောက်ချာကြည့်ပြီး ပစ္စည်းပေးကြည့်ဗျာ”
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့”
ကုန်ပေးစားပွဲ့အသင့်စီချထားသော ပစ္စည်းများကိုကောက်ပေး၏။ သွက်လက်တိကျမှုရှိကြောင်းအောင်သူအကဲခပ်မိသည်။ ခဏချင်း(၂၀)ခန့်မမှားမယွင်းပေးနိုင်သည်။ ဝင်းဝါတုတ်ခိုင်သောလက်မောင်းအိုးလေးများကအင်အားပြည့်ဝလှသည်။ ပါးလွှာသော်လည်းလက်စကအင်းကျီလေးကိုအိန္ဒြေရရလေးလှသည်။ အသက်(၁၇)နှစ်သာရှိသေး၍ အလှသွေးတို့အဆူကြွဆုံးသောပြုံးရီအလှကခိုင်မာခန့်ညားသည်။
ခပ်တိုတိုဝတ်ထားသောထမီအောက်မှ ခြေသလုံးဝင်းဝင်းကြီးများက ကြီးမားထွားကြိုင်းသောအပျိုဖားဖားကြီးဖြစ်ကြောင်းသက်သေခံကြ၏။ စွံကားတစ်ရစ်ခါ။ ဖြစ်ညှစ်ပြစ်ချင်စရာတင်ပါးဆုံနှစ်လုံးကရှေနောက်ဝဲယာခြေကိုကြွကာလှုပ်ရှားနေသောအခါး။ တစ်ခါတုတ်ပြီးဆတ်ခါ ဆတ်ခါယမ်းနွဲ့နေတတ်သည်ကိုလဲ အောင်သူမျက်လုံးကရောက်ဖြစ်သည်။ အောင်သူရှီသောဝရံတာလေးနားတွင်ချထားသည့် ဆပ်ပြာအပိုင်းလေးများကုန်းနှိုက်ရာတွင်လည်းဖြူဝင်းအိစိုသောရင်သားဖွေးဖွေးကြီးကို လျှပ်ပျက်သလိုရင်ညွှန့်ပိုင်းလေးလှစ်ကနဲလှစ်ကနဲတွေ့ဖြစ်သည်။
“ အောင်သူဒို့စာအုပ်တွေထမင်းစားမပိတ်မှီရေးနော်ငါ့တူ” မှောင်ခိုအဒေါ်ကြီးဒေါ်ဒေါ်သိန်းက အသံစွာစွာနှင့်အော်သည်။
“ နေအုံးဗျမှားပေးမိတော့ ခင်ဗျားတို့စိုက်မလား”
မျက်လုံးပြူးပြီးပြန်ဟောက်သည် မျက်လုံးအစုံကပြုံးရီလှုပ်ရှားမှုလေးများက အရသာခံပြန်ကြည့်သည်။
“ ရပါပြီသူကျွမ်းကျင်သွားမှပါ”
အမာကတိုးတိုးပြောလိုက်၏ နေ့လည်ထမင်းစားမပိတ်မီ စာအုပ် နှစ်ရာကျော်ရောင်းချလိုက်နိုင်သည် အောင်သူအတော်ကျေနပ်ပီတိဖြစ်သွား၏။
“ ခင်ဗျာရောက်လာလို့ပဲ နို့မို့အမာနဲ့ကျနော်ဆိုရင် ညနေဆိုင်ပိတ်တာတောင်ဒီစာအုပ်အပုံကြီးရောင်းကုန်မှာမဟုတ်ဘူး”
“ ဟုတ်တယ်ကွာ။ ပြုံးကိုသိပ်ကျေးဇူးတင်တာပဲ”
မိန်းကလေးချင်းမို့ပြုံးရီနှင့်အမာအဖွဲ့ကျသွားသည်။ ဆိုင်အရောင်းပိတ်ပြီးသုံးယောက်ထမင်းစုစားကြသည်။ မျက်နှာစိမ်းတွေချည့်မို့ ထမင်းစားရသည်မှာရှိုးတိုးရှန်းတန်းကြီးဖြစကြသည်။ အောင်သူကယောက်ျားလေးမို့ပိုဝသည်။ ချိုင့်သုံးခုစလုံးမှဟင်းများစုံအောင်နိုက်သည်။
“ ပြုံး ဘာဟင်းလဲဟ”
ရင်းနှီးသောအသံပြုရင်းကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေသော။ ပြုံးရီကိုကြည့်၏။ ဆန်အိတ်လွတ်များဝိုင်းခင်းကာထိုင်စားနေကြသောသူတို့ထမင်းဝိုင်းလေးကစိုပြေနေသည်။
“ ငါးပြေမလေအရိုးတော့ များတယ်”
“ အား..နံနံပင်လေးအုပ်ထားတော့မွှေးနေတာပဲဟဲဟဲ”
ဒါလဲစားသည်အောင်သူအာသွက်နေ၏။
“ မိမာ..နင့်ဟင်းကဘာတုံး”
“ ကြက်သားနဲ့အာလူးဆီပြန်အပြုံးထဲ့စားနော်”
အမာကပြုံးရီအားခိုးကြည့်ခိုးကြည်လုပ်တတ်သောအောင်သူအား မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီးဟင်းပန်းကန်ကိုပြုံးရီရှေ့တိုး၏။
“ စားပါပြုံးမှီပါတယ်အကိုစားလေ”
ရင်ထဲလှိုက်ကနဲပီတိလှိုင်းကြီး အောင်သူရင်ဝသို့ “ဒိတ်”ကနဲတက်ဆောင့်သည်။
“ ငါ့ ဟင်းကဟိုဒင်းဟနင်တို့စားဘူးလားမသိဘူး”
“ ဘာမို့လဲ”
အမာကဟင်းချိုင့်ကို ကြည့်ရင်းမေးသည်။
“ ချနမ်းဘူးဟင်းလေ”
“ အင်းကံကြံဖန်ဖန်ချနမ်းဘူးဟင်းလို့ ကြားဖူးပေါင်”
“ ဟင်းကိုမြင်တာနဲ့အောက်ချပြီး နမ်းတောင်မနမ်းချင်တဲ့ငပိချက်ကိုပြောတာဟဲဟဲ”
ပြုံးရီထမင်းလုပ်ကလေးပြန်ချပြီး တစ်ဖက်လှည့်ကာရီသည်။
“ ထမင်းသီးမယ်အပြုံး သူကပေါက်ကရသိပ်ပြောတာ”
ရွမ်းလက်သောမျက်ဝန်းလေးက ခင်မင်ရင်းနှီးစွာသူကိုကြည့်ပြန်သည်။ အောင်သူရင်ထဲ “ဒိတ်”ကနဲလှိုက်ခုံပြန်သည်။
“ အစ်ကိုအပြုံးဆီကအပြုံးတော်ပြီ”
“ ဟာမဟုတ်တာပေး”
“ ကိုအောင်သူဟာလေ အရှက်ကိုမရှိဘူး”
မိမာကအောင်သူကိုမျက်စောင်းထိုးရင်းပြော၏။
“ ဒို့ တစ်တွေမောင်နှမတွေလိုရင်းနှီးနေမှ အလုပ်လုပ်ရတာစည်းစည်းလုံးလုံးနဲ့ ပျော်စရာကောင်းမှာ အမာ ရဲ့”
အောင်သူကအလုပ်ဆန်ဆန်စကားလုံးခပ်ထွားထွားကိုပြော၏၊ထိုစဉ်ကကာတွန်းစံရွှေမြင့်ခောတ်စားနေချိန်လည်းဖြစ်လေရာ။အောင်သူ့စကားကို မိမာက နှုတ်ခမ်းတစ်ချက်ရွဲ့ပြပြီး။
“ သူ့ကိုသူ စံရွှေမြင့် များမှတ်နေလားမသိဘူး”
ဟုဆို၏၊ပြုံးရီ ကို ပြုံးသောရီသောမျက်နှာလေးဖြင့် စတင်သိကျွမ်းရင်းနှီးခဲ့ကြသော်လည်း။ ဝေဝါးမှုသိသောအတိတ်ဆီမှ အသိခပ်ဝါးဝါးက အပြုံးကို တစ်နေရာမှာမြင်ဖူးနေသကဲ့သို့ရင်းနှီးပြီးသားဖြစ်နေသည်ဟု အောင်သူစိတ့် ထင်နေမိခဲ့သည်။ “အောင်သူ မင်းအရောင်းမလေးက တော်လှချည်လား”
“ ဥက္ကဌကျေးဇူးလေ ဟဲ ဟဲ”
အောင်သူတို့မြို့သစ်လေးတွင် သမ(၂)ဆိုင်ရှိသည်၊ဆိုင်(၁)တွင် ကိုပါတီ(နာမည်ရင်းပီတာကိုပြောင်းပြန် တစ်ရပ်ကွက်လုံးကခေါ်သောကုလားစစ်စစ်)က ကိုင်သည်၊အရောင်းအကူအဖြစ်မနှင်းကြည်ကကိုင်သည်။ အသက်(၃၀)ကျော်ခန့် မနှင်းကြည်ကအိမ်ထောင်သည်၊ကိုပါတီက လူပျိုလူလွတ် ဝန်ထမ်းများကသူတို့ကိုအမြဲစကြ နောက်ကြသည်၊မနှင်းကသဘောကောင်းသည်းခံတတ်သကဲ့သို့ ကိုပါတီကလည်းဆက်ဆံရေးအရမ်းပြည့်သည်။ ဆိုင်(၁)တွင်တစ်လနေလို့ပြဿနာတစ်ခုမကြားရ။ ဆိုင်(၂)တွင်မူ အောင်သူက ဒုတိယနှစ်လုပ်သားတက်နေစဉ်မို့ကျောင်းသို့ဆိုင်မပိတ်မီပြေးသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကျန်ခဲ့တာ။ ထိကပါးရိကပါးပြောခံရတတ်၏။
“ အရောင်းချင်းလဲမယ်ကွာ ဟေ့ကောင် ငါအလိုက်ပေးမယ်”
“ ဘာလဲ မင့်နှမ ကုလားမလေး အဆစ်ထဲ့မှလား”
“ ခွေးမသား ငါ့နှမက အမွှေးတောင်မစုံသေးဘူး”
“ ဟေ မင်းမြင်လို့လား”
“ ဟ တစ်အိမ်ထဲနေတာ အိပ်နေတုန်းမြင်တာပေါ့ ဟ”
“ ခွေးကုလား ဟား ဟား ဟား”
ကိုပါတီကအနောက်ခံသည်။ အဆွဲခံသည်။ စိတ်မဆိုးတတ်။ “တော်တော်လှတာကွ နော်”
“ အင်း ငါသူ့ကို မြင်ဖူးသလိုပဲ ပီတာ”
“ တစ်ရပ်ကွက်ထဲပဲကွာ သွားရင်းတွေ့ဖူးမှာပေါ့။ မင်းကရာထူးတက်တာ”
“ မင်းမေထဲမှာ ရာထူးတက်လို့လား”
“ ဟ အပြုံး မင်းဆိုင်ကိုရောက်လာတော့ ဘဲတွေဝိုင်းလာမယ်။ အဲ အဲဒီမှာ မင်းကကာကွယ်ရမယ်။နေရင်းထိုင်ရင်း ဒရဝမ်ရာထူးရတယ်လေ ဟား ဟား”
“ ခွေးကုလား ခွားကလေး မင်းပါးစပ်ပိတ် ဟိုမှာလာနေပြီ”
လယ်ဂျာစာအုပ်လေးတဘက်ပိုက်၍ထမင်းချိုင်းကလေးလက်မှကိုင်ကာ။ ထမီအပြာနု အပွင့်နုတ်နုတ်ကလေးများဝတ်ဆင်ထားသောအပြုံးအလှကအေးမြငြိမ်းချမ်းလှသည်၊မြေနီလမ်းလေးအတိုင်းခပ်သွက်သွက်လှမ်းလာ၏။ ဖြူနုဝင်းမွတ်သော ပါးပြင်ထက်သနပ်ခါး ခပ်ပါးပါးကိုပွတ်ထား၏။ နက်မှောင်ပါးလွှာသောဆံနွယ်လေးကရှည်လျားစွာကျောမှဝဲနေ၏။ အလုံးအထစ် အဖုအချိုင့်ကလေးများဖြင့်ဖွဲ့စည်းထားသောရင်ညွှန့်လေးဆီဝယ်။ဆောင်တော်ကူးပန်းတွေကို လယ်ဂျာစာအုပ်နှင့်ရောပွေ့ထား၏။
လက်ညှိုးလေးတွင် ဆိုင်သော့ကွင်းလေးကိုကိုင်ထား၏။ ကျန်တစ်ဖက့်မူလထမင်းချိုင့်နှင့်အတူခဲတံနီပြာလေးတစ်ချောင်းရောကိုင်ထားသည်။ ပြည့်ဝန်းကြီးမားစွာလှုပ်ရှားနေသောတင်ပါးများ၊စကားသံများတိတ်ခါဇက်တွေလည်ပြီးလိုက်ကြည့်ရသည်ထိဆွဲဆောင်မှုရှိလေ၏အောင်သူဝင့်ကြွားသောမျက်နှာဖြင့် အပြုံးရှိရာသို့ထွက်ခဲ့သည်။
“ ဆိုင်သော့တခါတဲ ယူလာခဲ့လား အပြုံး”
“ အေးလေ မနေ့ကအကိုပဲယူခဲ့ ဆိုပြီးတော့”
မျက်နက်ဝန်းလေးပင့်ကာ တိုးတိတ်စွာပြန်ပြောသည်၊ အောင်သူအကြည့်က သူမရင်ညွှန့်ဆီမှာမို့ ရှိန်းကနဲဖြစ်၏။
“ အိမ်မှာ ဆောင်တော်ကူးတွေအရမ်းပွင့်လို့ မိမာအတွက်ယူလာတာ”
မလုံမလဲလေးလက်ကိုကွယ်ရင်းပြော၏။
“ နင့်တို မိန်းကလေးတွေ ဆိုင်ထဲမှာ အမှိုက်ရှုပ်အုံးမယ်”
“ အံမယ် နော် ပန်တွေပဲဥစ္စာ အစ်ကိုဆေးလိပ်တိုတွေ ဥက္ကဌ တွေ့မှာစိုးလို့ သူများ သိမ်းသိမ်းနေရတာ ဥက္ကဌက ဆိုင်မီးလောင်ရင် ဆေးလိပ်သောက်သူအပြစ်တဲ့”
ဆိုးဆေးမကူနီစုစုနှုတ်ခမ်းလေးမဟတဟဖြင့်ပြောနေ၏။ ၊ပြုံးရီနှင့်ယှဉ်လျောက်ရင်း။ သူ့ရင်တွင်း ပီတိတွေလှိုင်နေ၏။
“ အစ်ကိုက တက္ကသိုလ်ကျောင်းလဲတက်တယ်နော်”
“ အင်း အဖေနဲ့အမေက စီးပွားရေးကျလာတယ်လေ။ ဒါကြောင့်အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ကျောင်းပြောင်းလိုက်ရတာ”
“ ပြုံးရီ အမေလည်း ချဉ်ဖတ်ရောင်းရတယ်အစ်ကို ဟင်းဂလာပင်တွေစိုက်ပြီး ချဉ်ဖတ်တည်ရောင်းတာ”
“ အေးပေါ့ဟာ ဒို့တလှည့်လုပ်ကျွေးရမယ့်အချိန်ရောက်ပြီပဲ”
တစ်ယောက်အတွင်းရေးတစ်ယောက်ကိုပြောဖြစ်ကြသည်။ ဘဝတူ ဟူသောအသိနှင့်လွတ်လပ် ရည်တူသောစိတ်များကအောင်သူရင်တွင်းမြူးတူးမိကြသည်။
“ အပြုံးက ဘယ်နှစ်တန်းလဲ ဟင်”
“ ဘုန်းကြီးကျောင်းထွက်ပါ အကို (၄) တန်းပဲအောင်တာ”
ရိုးသားပွင့်လင်းသော ပြုံးရီဝယ်ချစ်စရာသဘောထားလေးများသာမက မက်မောဖွယ်အလှတို့ဖြင့်လည်းပြည့်ဝနေသည်၊။
“ ဟင် အအား ဆရာ ရယ် သေပါပြီကွယ် ကျွတ်ကျွတ်”
အောင်သူ။လှဝင်းနှင့်ပေါက်ခေါင်းတို့သုံးဦးတံခါးအကွယ်တွင်ရင်တဖိုဖိုနှင့် နားထောင်နေကြသည်။ ထွန်းရှိန် သူ့တပည့်မလေးတစ်ယောက်ကိုဖြုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်၊ ကောင်မလေးမှာကျူရှင်ပြီးသွားသော်လည်းမပြန်ပဲ ထွန်းရှိန်နှင့်စကားပြောကျန်ရစ်ရာမှ လက်လွန် ခြေလွန်ဖြစ်ကုန်ကြလေပြီ။
“ လှဝင်း ဂဲါလေးက ဘယ်ကလဲ ကွ”
“ ရှစ်လမ်းလဲကတဲ့ ငါလဲမသိဘူး တောင့်တယ်ကွ”
“ တောက်… မြင်ရရင် ကောင်းမယ်နော်”
“ တိတ် တိတ် ဆော်ပြီ ဟ”
အောင်သူနားစွင့်ရင်းအံကြိပ်ခါ လက်ညှိုးထောင်ပြီးပြော၏။
“ အာ အာ အဲလိုကြီးမလုပ်ပါနဲ့ဆရာရယ် အ နာတယ်”
“ အစမို့ပါ ညီမရယ် ခဏလေး အောင့်ခံနော်”
“ ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ပြွတ် ပြွတ်”
“ ဟအ နာတယ် နာတယ် မခံနိုင်ဘူးဆရာ”
“ စွတ် စွတ် ပြွတ်ပြွတ် စွတ်စွတ်”
ထွန်းရှိန်အသံမကြားရတော့ ဆောင့်ချက်ကသာသွက်သွက်ကြီးထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ပေသည်။
“ အဟီး အဟင့် အီး ဟီး ဆရာ မညှာဘူး အူး ဟူး”
“ ဟာ ရောဂါပဲ ဂွဲလေး အော်ငိုပြီး ရောဂါပဲ”
လှဝင်းခြေမကိုင်လက်မကိုင်မိဖြစ်သွားသည်။ ကျူရှင်ဖွင်းထားသောအိမ်ကသူ့အိမ်ဖြစ်သည်မဟုတ်လား။ ထွန်းရှိန်အသက်ရှူကပြင်းသထက်ပြင်းလာသည်၊ထူထဲသော ပိတ်ခြင်တောင်ကြီးက ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေ၏၊ကုတင်လေးကလည်း တကျွိကျွိမြည်ကာခါယမ်းနေသည်။
“ ပေါက်ခေါင်း တော်တော့လို့ အချက်ပေးလိုက်ကွာ”
“ ရမလား ဟ အရှိန်တက်နေတဲ့ဟာကို”
“ စောက်ရမ်းကြီးလုပ်လို့သူ့မိဘတွေသိကုန်ရင် အဲဒါအကုန်ထောင်ထဲရောက်မှာ ဟ”
အောင်သူကတော့ငြိမ်နေသည်၊ကောင်မလေး၏ဖျတ်ဖျတ်လူးအော်သံကိုနားစွင့်နေသည်၊ရင်ထဲတွင်လည်း ကတုံကရီနှင့် အသက်ဏ္ဍှူမဝသလိုကြီးဖြစ်လာသည်။
“ တော်ပါတော့ ဆရာရယ် နာလှပြီ အီးဟီး ကျွတ်”
“ ပြီးပီ ပြီးပီ အင် အင် အင်”
“ ပြွတ် ဖွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ်”
ကြမ်းသည်။ခြင်ထောင်ကြီးပြတ်ကျမတတ်။ ထွန်းရှိန်ကြမ်းသည်။အံကြိပ်ထား အသက်အောင့်ထားရင်းမှ ငြီးဍူသံလေးကအောင်သူ့ ရင်တွင်းသို့စူးစူးနစ်နစ် ဝင်ရောက်ခံစားရ၏။
“ တော်ပီ တော်ပီ အား ကျမ အော်လိုက်မှာ”
“ ဟာ”
အခြေအနေကြီးက မိုးလေဝသ မကောင်း လှဝင်းတစ်ယောက်လက်သီးကျစ်ကျစ်ပါ အောင်ဆုပ်ပြီး မျက်နှာပျက်နေ၏။
“ အကုန်လုံးတော့ဒုက္ခရောက်တော့မှာပဲ ငါ့လီး”
လှဝင်းတိုးတိုးကြိပ်ပြီးထွန်းရှိန်ကိုဒေါကန်နေ၏။
“ ပြွတ် ဟင်း ဟင်း ဟင်း အ ရှီး အ”
“ နာသေလား ဟင် ညီမ”
“ အင်း အင်း ကြပ်တပ်တပ် ကြီးကွယ်”
“ ဟူး တော်ပါ သေးရဲ့”
ပေါက်ခေါင်းကမျက်လုံးကြီးပြူးပြီးသက်ပြင်းချပြသည်။ လှဝင်းကခေါင်းကိုခါရင်း အပြင်ထွက်ကြရန် အချက်ပြ၏။ သုံးယောက်သား “သပြေ” လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင်ထိုင်ကြသည်။ ထွန်းရှိန်အသက် (၃၀) ခန့် (ကလယ်) လူမျိုးဖြစ်သည်၊။ အောင်သူထက်စီနီယာကျပြီး သင်္ချာအဘာသာယူထားသောတက့သိုလ်ကျောင်းသားလည်းဖြစ်သည်။ အောင်သူက မြန်မာစာ ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသား။
“ ဂဲလေးက အသက်ငယ်ငယ်လေးဟ ဒီကောင်တင်းတက်ဖြုတ်နေတာ။ ငါပြောတယ် မလုပ် နဲ့မလုပ်နဲ့ လို့”
လှဝင်းကရေနွေးကြမ်းငှဲ့ရင်းဘေးသို့မျက်လုံးကစားရင်းခပ်တိုးတိုးပြောသည်။
“ မင်းကလီးဖြစ်လို့ ငါတို့ကိုလာခေါ်တာလား”
“ ဟ ကောင်မလေးမတော်တဆ သေရင်သက်သေပေါ့ ဟ”
“ ခွေး လိုးမသား”
ပေါက်ခေါင်းက ခွေးခြေဖြင့်ကိုင်ရွယ်သည်၊ အောင်သူကဒူးယားတစ်လိပ်မီးညှိရင်း ခေါင်းခါသည်။
“ ထွန်းရှိန်ဒင်နဲ့စတွေ့တဲဆော်တော့ကွဲမှာပဲကွ ထွန်းရှိန်က အုန်းတောစီးကရက်ဗူးတောင်ကွဲတာ”
ထိုစဉ်က ဆယ်လိပ်ဝင် အုန်းတောစီးကရက်ဗူးများထုတ်လုပ်ရောင်းချလျက်ရှိသေးသည်။
“ အေး အဲဒါတော့ ငါလဲမျက်မြင်ပဲ သူတို့ခြံထဲမှာတစ်ခါ ဒို့စာမေးပွဲရက် စာကျက်တုန်းကဒီကောင်လုပ်ပြတာ တွေ့ဖူးတယ်”
ဟု ပေါက်ခေါင်းက ထောက်ခံသည်။
“ တောက် ဒီကိုယ်မေကိုယ်လိုးလုပ်တာနဲ့ကို ဖါချရတော့မလိုဖြစ်နေပြီး ဟင်းဟင်း”
အောင်သူကသူ့ပေါင်ကြားကိုလက်နှိုက်ပြီး တငေါက်ငေါက်ရုန်းကန်နေသော ဘွားဘက်တော်ကိုဂုတ်ချိုးထားရ၏။
“ မင်း ကျောင်းက ဆော်က မပီဘူးလား” အတွင်းသိပေါက်ခေါင်းကအောင်သူကိုမေးလိုက်သည်။
“ စိုးစိုး လား အင်းလိုက်တဲကောင်တွေ အများကြီးကွ”
“ ဟ ဆော်ပဲ လိုက်တဲ့လူရှိမှာပေါ့ ဒါအဆန်းလား”
လှဝင်းကမှာထားသောလက်ဘက်ရည်များရောက်လာ၍ တစ်ယောက်စီရှေ့ လိုက်ချပေးရင်းပြောလိုက်သည်၊ စိုးစိုးမှာ နာမည်ကျော်စာရေးဆရာကြီးတစ်ယောက်၏ သမီးဖြစ်ပြီး အောင်သူနှင့် နဝမတန်းမှ ဒုတိယနှစ်အထိ အတူကျောင်းနေလာကြသူများဖြစ်သည်။ ရိုးသားသိမ်မွေ့အိန္ဒြေရှိ လှပြီး အောင်သူစာများကိုထာဝစဉ်လက်ခံလျက်ဘာမျှမတုန့်ပြန်ခဲ့သူဖြစ်သည်၊အောင်သူ(လုပ်သားကောလိပ်)ပြောင်းခဲ့ပြီးမှလည်းတစ်ခါမျှိဆုံဆည်းခြင်းမရှိကြတော့။
“ မလွယ်ပါဘူးကွာ စိုးစိုးကိုချစ်တာ လမင်းကြီးကိုငေးပြီးချစ်နေရသလိုပဲ သူငယ်ချင်းတို့ရာ”
“ ဟယ် သေနာကောင် ကဲဟာ”
လှဝင်းကအောင်သူဖင်ပိတ်ကန်သည်၊ပေါက်ခေါင်းကရယ်ရင်းခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်လုပ်သည်။
“ ချ ချ မအေလိုး ချပေးမှ အလကားကောင် ထွန်းရှိန် နဲ့များတော့ ကွာပါ့ ကွာ”
“ အစ်ကို အစ်ကို လို့ဆို”
“ ဟင် အော် ဘာလဲ ပြုံးရီ”
“ မနေ့က လက်ကျန်စာရင်းတွေ လာပြအုံးလေ ပစ္စည်းနဲ့တိုက်ကြည့်ရအောင်”
“ အင်း ဟုတ်သားပဲ”
အောင်သူ စိတ်ကူးထဲမှလွင့်မျောခြင်းလိပ်ပြာကိုပြန်လည်သိမ်းယူပြီးအရောင်းကောင်တာမှ ဆိုင်နောက်အတွင်းခန်းသို့ဝင်ခဲ့သည်။
“ ဆန် အိတ် လေးရာနှစ်”
“ အင်း ဟုတ်တယ် ပြီးတော့”
“ ပုဇွန်ငပိ ရှစ်အိတ်တစ်ပိုင်း”
“ မှန်တယ် အကို”
“ ဖယောင်းတိုင်ကြီး-ခြောက်။သေး-ငါး သေတ္တာ”
“ အင်း အင်း နေအုံး အဲ ဟုတ်ပီ”
“ သကြားခုနှစ်အိတ်အတိ အဲဒါ ခွဲတန်းမချရသေးဘူး။ဆီ-ဆီကိုနင်ချိန်ကြည့်လား လက်ကျန်”
“ သေရချည်ရဲ့ အစ်ကိုရယ် ပီပါ တစ်ဝက်လုံး”
“ အေးပါ ဒါတွေက ကုန်မှချုပ်လို့ရမှာ။နို့ဆီကော”
“ နို့ဆီလဲ ခွဲတမ်းမချရသေးဘူး(၂၁)လုံးအတိ”
“ ၂၁လုံးမပြောနဲ့။၂၁သေတ္တာပြောပါ ငါခေါင်းကြီးလိုက်တာ”
“ ခစ် ခစ် သူများမပြောတတ်လို့ပါ အစ်ကိုကလဲ”
“ ဂုန်နီအိတ် တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်”
“ အဲဒါမရေးရသေးဘူး ခဏလေးနော်”
ဂုန်နီအိတ်အထပ်ကြီးကို ပြုံးရီကုန်းပြီးရေတွက်နေသည်၊ကြီးမားစွံကားသောတင်ပါးကြီးများက နောက်သို့ပြစ်ထွက်နေ၏။ အထပ်လိုက်ဆွဲလှန်နေသောဂုန်နီအိတ်ခွံများ။ ကုန်းပြီးလှန်နေသောပြုံးရီ ရင်သားနှစ်မွှာကို အောင်သူတဝကြီးမြင်ရသည်။
“ အို”
သူခိုးလူမိသွားသည်၊ ပြုံးရီကအင်းကျီလယ်ဟိုက်လေးကိုကမန်းကတန်းလက်တစ်ဖက်နှင့်ဖုံးသည်၊အောင်သူလယ်ဂျာစာအုပ်ကြီးကိုကိုင်ပြီးငေးနေသည်၊။
“ ဘယ် ဘယ်လောက်လဲ ဟင်”
“ အဲ အင်း ဟို ဘယ်လောက်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး”
တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်နှင့် ပြုံးရီ ဂုန်နီအိတ်များထပ်ရေပြန်သည်၊သည်တခါတော့အောင်သူမျက်နှာကိုအပြင်သို့လှည့်ထားသည်၊အပြင်သို့ဈေးသွားဝယ်သောမိမာကလည်းပြန်မရောက်သေး။ ခွဲတမ်းမချသေး၍ဆန်တစ်မျိုးမှအပ အရောင်းအဝယ်မရှိ။ ဆိုင်အတွင်း ပြုံးရီ နှင့် အောင်သူနှစ်ယောက်ထဲ။
“ ခြောက်ဆယ့်ရှစ်အိတ်” ပြုံးရီကဆန်မှုံများကပ်နေသောသူ့လက်ကလေးကိုခါရင်းအသံအက်အက်ကလေးဖြင့်ပြောသည်။
“ အဲဒါ အိတ်တစ်လုံးနဲ့ သွတ်ထားလိုက်”
“ ဟာ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုလုပ်သွတ်ရမလဲ လို့”
“ အေး ဟုတ်သားပဲ နှစ်ယောက်မှ သွတ်လို့ရမှာပဲ”
“ ရှင်”
ပြုံးရီ သူ့ကိုမျက်လုံးလေးပြန်ကြည့်၏။ သူဘာမှပြန်မပြော လယ်ဂျာစာအုပ်ကိုဆန်အိတ်တစ်အိတ်ပေါ်အသာတင်ပြီးဂုန်နီအိတ်တစ်လုံးကိုကိုင်ပြီးဖြဲပေးလိုက်သည်၊ပြုံးရီက ဂုန်နီအိတ်အထပ်လိုက်ကိုလုံးပြီးလိပ်နေသော်လည်း မရာတွင်မနိုင်တော့။
“ ကဲ ရော့ နင်ကိုင်ထား”
ပြုံးရီကဂုန်နီအိတ်ခွံကိုကိုင်လျက်အဝကိုဖြဲပေးထားသည်၊အောင်သူက(၂၅)လုံးအထပ်တစ်ထပ်လိပ်ပြီးမလိုက်သည်။
“ နဲနဲ ဖြဲထား ဟ မဝင်ဘူး”
“ ဖြဲ ထားတာပဲဥစ္စာမဝင်တာ မတတ်နိုင်ဘူး”
“ အခုန ပွနေလို့ ဟ”
ပြုံးရီကိုင်ထားသောဂုန်နီအိတ်အလွတ်ထဲသို့ အောင်သူက အလိပ်ကြီးကိုထောင်ပြီးထည့်သည်။ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်လိပ်ပြီး ခံနေသည်။
“ ဒုက္ခပါပဲ မဝင်သေးဘူး တစ်နေတယ်”
“ ဒီဘက်က ဖြဲမှပေါ့ ဟ အေး ကဲ ဝင်ပြီးလား”
“ အင်း ဝင်သွားပြီး အာ အရမ်းပဲ အစ်ကိုမကောင်းဘူး”
“ ဘာလဲ ဟ”
“ အရမ်းဆောင့်တာကိုးလို့ လက်မောင်းကိုအောင့်သွားတာပဲ”
“ ဟ ဒါမှ သယ်လို့ကောင်းတာ”
မျက်နှာချင်းနီးကပ်ပြီးပြုံးရီပါးမှသင်းကြိုင်သောသနပ်ခါးနံ့စစ်စစ်လေးကို ရှူရှိုက်လိုက်ရသ ဖြင့်ရင်တွေခုံမောနေသည်၊ လှုပ်ရှားသောစိတ်အစဉ်က ကစင့်ကလျားဖြစ်ချင်နေ၏။ ပုခုံးချင်းထိ လိုက်ရင်ခြင်းအပ်လုနီးပါးဖြစ်လိုက် ဖြစ်နေသောပြုံးရီထံမှ ရင်ခုံသံသဲသဲကိုလဲကြားနေသလိုလို။
“ ကဲ နောက်တစ်အိတ် တစ်ခါထဲသွားထားရအောင်”
“ အင်း သွတ်လေ”
အသံလေးကတိုးတိုး တုန်တုန်
“ ပြုံးရီ”
အောင်သူကအသံထိန်းခေါ်သည်။
“ ရှင် အစ်ကို”
လိုလိုလားလားထူးရှာသည်။
“ မိမာလာမှပဲ လုပ်ကွာ နော်”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင်”
“ ဟာ ဟို အဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ငွေစာရင်းချုပ်ရအုံးမယ် ညနေငွေအပ်ရမှာ”
“ အမလေး အစ်ကိုကလဲ တစ်နေလုံးစာအုပ်လေး။လေးငါးအုပ်ရောင်းထားတဲ့ငွေများ ကဲပါလုပ်ပါ”
“ လုပ်တော့ လုပ်ချင်တယ် ဒါပေမဲ့”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ လို့ ဒါလေးများအစ်ကိုကလဲ”
အောင်သူ လယ်ဂျာစာအုပ်ကိုကောက်ကိုင်ပြီး ကောင်တာစာပွဲသို့ထွက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှ
“ ငါ့စိတ် ငါမနိုင်ဘူး နော်”
ဟုပြောချင်နေသည်။
“ အင်းပေါ့လေ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဆိုတော့။ဒါမျိုးဘယ်လုပ်ချင်ပမလဲ။ အပြုံးတို့တော့လုပ်ရမယ်တော်ရေ လုပ်ရမယ်”
ဂုန်နီအိတ်များကိုကြမ်းပြင့် လှဲပြီးအိတ်နှင့်စွတ်သည်။
“ ကဲဘယ်သူမှအောက်ကျေနေစရာမလိုဘူး ပြီးသွားတာပဲ”
မထိတထိ ရွဲ့ပြောနေသော ပြုံးရီစကားများကိုမကြားဟန်ပြုရင်း။ လမ်းမဖက်သို့ငေးနေမိသည်၊ ရင်ထဲ့ တဒိတ်ဒိတ် ခံနေဆဲဖြစ်သည်၊ ပြုံးရီရယ် အဲဒီနေ့ကအဖြစ်ဟာငါတစ်ညလုံးအိပ်မရတဲ့အထိစိတ်တွေလှုပ်ရှားခဲ့ရတာ နင်သိရဲ့လား။နင်ရဲ့ရိုးသားဖြူစင်တဲ့နုလုံးသားကို မရိုးမသားနဲ့ငါ့စိတ်တွေပြစ်မှားနေတာနင်သိရဲ့လားပြုံးရီတို့ချစ်သူတွေဖြစ်မလာသေးခင်မှာငါလေနင့်ကြောင့်အလေးမကျင့်ရက်တွေလဲပျက်ခဲ့ရတယ်။
“ ဟား ကိုထွန်းရှိန် ခင်ဗျားကအလေးမ မလို့ ဟာဟ”
“ ဟဲဟဲ လက်မောင်းလေးနဲနဲပါးပါးကားမလို့ပါ”
ကလယ်ထွန်းရှိန်အောင်သူအိမ်မှာအလေးလာမသည်။
“ လုပ်မနေပါနဲ့ ကိုထွန်းရှိန်ရာ အလကားနေမှာပါ ဟဲဟဲ”
“ အေးလကွာ နော ဟုတ်တယ် ငါ့အကြောင်းမင်းသိတာပဲ”
“ ဒါနဲ့ ခင်ဗျား ဟို တပည့်မလေးရော ဘယ်ရောက်သွားလဲ”
ကစားပြီးတစ်ကိုယ်လုံးကိုတဘက်ပွးကြီးနှင့်ချွေးသုတ်နေသောအောင်သူကလှည့်မကြည့်ပဲမေးသည်၊ထွန်းရှိန်ထံမှအသံထွက်မလာသဖြင့်လှည့်ကြည့်သည်၊သူ့အားငေးကြောင်ကြောင်ကြည့်နေသောထွန်းရှိန်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊သူ့မေးခွန်းကိုနားမလည်ဟုထင်ကာထပ်မေးသည်။
“ ခင်ဗျား လှဝင်းတို့အိမ်ကျူရှင်မှာ ဖိုက်တဲ့ဟာလေး”
“ ကြာပါပြီ”
ထွန်းရှိန်ကအင်းကျီကောက်ဝတ်ပြီးဒါပဲပြောကာထွက်သွား၏၊မရှေ့မနှောင်းတွင်ကိုပါတီအိမ်ရောက်လာ၏။
“ ဟေ့ အောင်သူ ဆိုင်ပိတ်တာနဲ့ဝိတ်ပဲလှိမ့်မမနေနဲ့ညနေကိုထမင်းစာဖိတ်တဲ့အိမ်ရှိတယ်”
“ အမယ် တယ်ကြီးပွားနေပါလား ဘယ်အိမ်ကလဲ”
“ မနှင်းကြည်တို့အိမ်ကကွ ကုသိုလ်လုပ်တာ ဝန်ထမ်းတွေအားလုံးဖိတ်ထားတယ်။လုပ်ကွမြန်မြန်”
“ ဟနေပါအုံး ရေချိုးပရစေအုံး”
“ ပြန်လာမှချိုးဟေ့ကောင်လူစုံနေပြီး”
အောင်သူကဗျာကသီ။ပုဆိုးအကôျလဲဝတ်ပြီး
“ အဖေ သားကိုပီတာနဲ့လိုက်သွားအုံးမယ်နော်”
“ အေး အေး မကိုမချုပ်စေနဲ့ မင်းအမေကြိုရအုံးမှာ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ညနေအမေဈေးမှအပြန် မီးသတ်ရှေ့မှကြိုပေးရအုံးမယ်။ညီဖြစ်သူကကိုးတန်းရောက်နေပြီမို့ကျူရှင်ညနေပိုင်းတက်နေရသည်။
“ အမလေး မင်းသားရယ် သွားပင့်ရတယ်”
မနှင်းကအိမ်ပေါ်မှဆူဆူအောင့်အောင့်ပြောသည်။
“ မမနှင်းတို့က ခုမှကပ်ပြောတာကိုဗျ”
“ ဟိုးရှစ်လမ်းကလူတွေတောင်သိတယ်။နင်နဲ့ငါနဲ့ကတစ်လမ်းနဲ့နှစ်လမ်း။နင်မသိချင်လို့နေတာ”
“ ကဲတက်အောင်သူလာကွာ ပီတာ”
မမနှင်းယောက်ျားကိုထွန်းကြည်ကသဘောကောင်းဖေါ်ရွေ၏ ။
“ ဟယ် အငယ်တွေအရင်ရောက်နေတယ် ဟား ဟား”
“ အောင်မာ တော်တော်ကြာ သူ့လက်ချည်းပဲနေမှာ”
အောင်သူ့စကားကိုမိမာကချေပလိုက်ရာဝိုင်းရယ်ကြ၏၊အိပ်ခန်းထရံလေးဘေး့ကျုံ့ကျုံလေးထိုင်နေသောပြုံးရီကမျက်လွှာလေးချကာပြုံးရုံသာပြုံးနေသည်။
“ ကဲ လာလေ ဝိုင်းကြ”
ခြောက်ယောက်ခံကြီးတွင်လေးယောက်ဝိုင်းကြသည်၊ပီတာနှင့်အောင်သူကမျက်နှာချင်းဆိုင် အောင်သူလက်ဝဲ့ကပ်လျက်ပြုံးရီထိုင်သည်။
“ စားနော် ဒါမင်္ဂလာအကြိုထမင်းပွဲဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာ”
မမနှင်းကဟင်းချိုချပေးရင်းပြောသည်။
“ သွား မမနှင်းက ဘာမှန်းလဲမသိဘူး”
“ စားပါသူငယ်ချင်းရယ် သူဖါသူဘာပြောပြော မှန်တာပြောတာပဲ”
“ ဟာကွာ မိမာနော်”
အောင်သူနှင့်ကိုပါတီမရောက်ခင်လေး မမနှင်းတို့ကပြုံးရီကိုအောင်သူနှင့်စထားပြီးဖြစ်သည်၊ဒါကိုမသိသောကိုပါတီက
“ ဘယ်သူမင်္ဂလာအကြိုပွဲ ဖြစ်ဖြစ် နှိပ်မှာပဲ ဟေ ဟေ့”
“ ကိုပါတီနော် ဘာမိသ ညာမသိ”
ပြုံးရီကမျက်စောင်းထိုးကာလှမ်းပြောသည်။
“ နှိပ် နှိပ်ပါတီ ငါ့ မင်္ဂလာပွဲလို့သဘောထား”
ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ အောင်သူဝင်ပြောမိသည်။
“ အာ မစားဘူး မစားတော့ဘူး”
ပြုံးရီခလေးလေးလို့စိတ်ကောက်ပြီးထသွားသည်၊မမနှင်းကအတင်းလိုက်ဆွဲပြီးပြန်ထိုင်ခိုင်းသည်။
“ ဟေဟေ့ မစားရင်နေ ဒို့ကတော့ တဝကြိပ်မှာဗျား စိတ်ကောက်တာတို့ ဘာတို့လဲလိုက်ချော့ဘူး”
အောင်သူကသူနှင့်စထားမှန်းမသိပဲဆက်ပြော၏၊ပြုံးရီ အောင်သူကိုဆတ်ကနဲတင်းတင်းလေးကြည့်သည်။
“ ကဲ ရော စား စား အကုန်စား”
သူမပန်းကန်လေးထဲမှ ထမင်းနှင့်ဟင်းလျာများအောင်သူပန်းကန်ထဲပုံထဲ့ပြီးနောက်ဖေးထသွားသည်။
“ စားတယ် စားတယ် ဘာရမလဲကွ ဟင်းဟင်း”
အောင်သူဝက်သားဟင်းများအား။အားရပါးရခပ်စားသည်၊မိမာ နောက်ဖေးသို့မျှော်ကြည့်ရင်းတိုးတိုးလေးပြောသည် ။
“ ကျနော်တို့ကခင်ဗျားနဲ့နောက်ထားတာ”
“ အွပ်”
အောင်သူဖားသံနှင့်အော်လိုက်၏၊မမနှင်း မီးဖိုထဲမှ ပြန်ထွက်လာသည်၊ မျက်နှာကမပြုံး မရီ
“ ပြုံးရီငိုနေတယ် တော့ နင်တို့ကတအားနောက်တာကိုး။ ဟဲ အောင်သူသွားချော့လိုက်”
“ ဟာ ဟာ ဆိုင်တာ”
“ ဘာမဆိုင်ရမှာလဲ သွားနင့်ကြောင့် နင့်ကြောင့်”
ကိုပါတီကဂုတ်ဆွဲထုသည်၊မမနှင်းကတွန်းလွှတ်သည်၊ပြုံးရီတက်အဆင်းလေးတွင် ခြေထောက်လေးချ။လက်နှစ်ဘက်ပွတ်ငိုနေ၏။
“ ပြုံးရီ ငါ့ကိုစိတဆိုးသွားတာဆို”
“ ဆိုးတာပေါ့ ဘာလို့ငါ့ မင်္ဂလာဆောင်လို့ပြောလဲ”
“ ဟာ နင်ကလဲ ဘာမှန်းမသိပဲနောက်တာပဲဟာ နင်မကြိုက်ရင်မနောက်တော့ဘူး။ လာထမင်းစားရအောင်”
“ စား ဘူး”
နှုတ်ခမ်းစူပါးဖေါင်းရင်း ခေါင်းခါ၏။
“ ခက်လိုက်တာဟာ ကလေးလဲ မှုတ်ဘဲနဲ့ ထဆို”
“ ဟင့်အင်း ကိုယ့်ဗိုက်ကိုယ်ဝအောင်စား”
“ လာပါဟယ် မမနှင်းတို့စိတ်မကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်”
“ မစားဘူးလို့ ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ”
အောင်သူထောင်းကနဲစိတ်ထွက်လာသည်၊ဖက်ဆေးဇလုံတွင် လက်ကိုဆေး၏၊လုံချည်နှင့်သုတ်ပြီး။ပြုံးရီဘေးထိုင်လိုက်သည်၊ပြုံးရီကတစ်ဖက်သို့ဆတ်ကနဲတိုး၏။
“ နင် ငါ ဒေါသထွက်အောင်လုပ်နေတာလား”
“ အမယ် ဘာဆိုင်လို့လဲ ဟင်း”
“ အေး မဆိုင်လို့ နားလည်လား ဆိုင်သာဆိုင်ရင် နင့်အချိုးကိုပြောင်းပြစ်လိုက်မယ်သိရဲ့လား”
“ ဘာပြောတယ်”
ရင်ကလေးချီ စူးဝင်းသောမျက်ဝန်းအစုံနှင့်အောင်သူဘက်သို့ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်လှည့်လိုက်သည်၊မျက်နှာနှစ်ခုသည် တစ်ထွာခန့်သာဝေးကွာတော့သည်၊သနပ်ခါးနံ့။နှုတ်ခမ်းနီနီလေးများအောင်သူနှာဝတိုးဝင်၏၊မျက်လုံးချင်းစူးစိုက်ကြည့်မိကြသည်၊နှစ်ဦးသားရင်းခုန်သံသည်။အပြင်သို့လွင့်စင်ထွက်လာ၏၊အောင်သူ။ပြုံးရီပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုတင်းကနဲစွဲညှစ်သည်၊မေးကလေးမော့ရင်ကလေးကော့လာသော ပြုံးရိ၏ပါးလေးကိုဒလကြမ်းနမ်းသည်၊ဘယ်ပြန် ညာပြန် နမ်းသည်၊နှုတ်ခမ်းချီချီလေးကိုကြာရှည်စွာစုပ်ယူသည်၊ပြုံးရီလက်သီးနုနုလေးများကအောင်သူ့ပေါင်ကိုထုသည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် အင်း”
“ အလာလာ ကျွတ်ကျွတ်”
အောင်သူပေါင်ကြားကိုလက်ဝါးအုပ်ပြီးအော်၏၊ပြုံးရီအမှတ်မထင်ထုလိုက်သောလက်သီးတစ်ချက်က မာတင်းတောင်ထနေသောအောင်သူပစ္စည်းတဲ့တဲ့ထုချမိခြင်းဖြစ်၏။
“ အိုး”
ပြုံးရီ ထပြေးသည်၊အောင်သူမထနိုင် အသက်အောင့်ပြီးဖြစ်ညှစ်ဆုတ်ကိုင်ပြီးကျန်ခဲ့သည်၊ကိုပါတီဝင်လာသည်၊ “အိုကေ သွားပြီး သူငယ်ချင်း”
“ မင်းဘွားအေ အိုကေ ဒီမှာဂွေးတက်နေပြီး”
“ မြန်မြန်လုပ်ပါပီတာရယ် ငါကြောက်လို့ပါ”
“ စိတ်ချရပါတယ် ခင်ဗျားကလဲ”
“ ဟာ ငါ အဲလို မခံတတ်ဖူးဟာ ရိုးရိုးပဲလုပ်”
ဆိုင်ပိတ်ထားသောတံခါးကိုအသာတွန်းဝင်လိုက်သောအောင်သူခြေလှမ်းများတုံ့ကနဲဖြစ်သွားသည်၊အရောင်းကောင်တာနောက်မှကျောက်သင်ပုန်းကြီးကြော်ငြာအနောက်အလျင်အမြန်ဝင်ကပ်ရသည်၊မမနှင်းက ဆန်အိတ်နှစ်လုံးပေါ်တွင်ကားယားကြီးဖြဲထိုင်ကာ။ ပီတာကဒူးထောက်လိုးနေကြခြင်းဖြစ်၏၊မမနှင်း၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဧရာမ ဖေါင်းကားနေ၏၊ပင့်လှန်ထားသောဘရာစီယာကဗိုက်ပေါ်စုပုံနေပြီး အောက်စက ဖင်အောက်တွင်ပိနေသည်။
“ စိတ်ညစ်လိုက်တာဟယ်”
မမနှင်းကထိုင်းသွင်းပေးရင်းဘေးဘီသို့ကြည်၏၊လူမိသွားမည်ကိုစိုးရိမ်နေခြင်းဖြစ်သည်၊ပီတာလီးမှာမဲနက်ပြီးအမွှေးများကထူပြိန်းနေသည်၊လုံးပတ်ကြီးမှာမြွေဟောက်ကြီးအလားပြောင်တင်းနေ၏၊ပြဲလန်နေသောဒစ်ကြီးအဝ့ တေ့မိသွားသည်။
“ မြန်မြန်လုပ်ပါပီတာရယ်”
မမနှင်းအသံမှာသိသိသာသာကြီးတုန်လှိုက်မောဟိုက်နေ၏၊ပီတာကဖင်မဲမဲကြီးကိုခပ်သာသာကြွပြီးဖိသွင်းလျက်မှတစ်ပြိုင်တည်း။မမနှင်းနို့ကြီးများကိုဆွဲလှန်ကာစုပ်လေသည်၊ “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် ပြွတ် အု အင်” လီးကြီးကလျောကနဲနိမ့်ဝင်စူးစိုက်ကျသွားသည်၊မမနှင်း ခေါင်းကိုနောက်လှန်ချလိုက်သည်၊ပါးစပ်ကိုဟ၍ “တအင်းအင်း” ငြီးတွားရင်းဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်းကြီးလှုပ်ခါယမ်းပေးနေသည်၊ပီတာကလဲအဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးနေရင်း နို့ကြီးမျာစောက်ခေါင်းကြီးမှာ အတော်ကျယ်ပုံရသည်၊အရေများရွဲနစ်ပြီးကြီးမားသောကုလားလီးဝင်သွားတိုင်း အသံကျယ်ကြီးများကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာသည်၊မမနှင်းယောက်ျားကိုထွန်းကြည်မှာပန်းနာသည်ဖြစ်ပြီး မမနှင်းကိုအားရအောင်မဖြုတ်နိုင်ခဲ့ချေ၊ယခုကဲသို့ ကုလားပီတာ၏ကြီးမားသောလီးကြီးဝင်လိုက်တိုင်း ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင်ခံ၍ကောင်းနေဟန်တူသည်။
“ ကော့ပေး မမနှင်းရဲ့ ကော့”
“ ကော့နေတာပဲဟဲ့ သေရတော့မယ် အင်း ဟင်း ဟင်း”
“ အ အား ကောင်းလိုက်တာမမနှင်းရယ်..အီး”
“ ပြွတ် စွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ် ဖွတ်”
“ အ အ အမလေး ကောင်းလိုက်တာပီတာရယ် ဟင်း အား”
မမနှင်းကကော့ထိုးလိုက်။စကောဝိုင်း ဝိုင်းပေးလိုက်ဖြင့် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေသကဲ့သို့။ ကုလားပီတာမှာလည်းအားပါးတရကြီးဆောင့်ထည့်နေပေသည်၊အောင်သူရပ်နေရာ ကြော်ငြာဘုတ်အပြားအနောက်နှင့်ပေ(၂၀)ခန့်အကွာတွင်ဆန်အိတ်ကွယ်ရှိ အခြားဆန်အိတ်နှစ်လုံးကြားတွင်းလိုးနေကြခြင်းဖြစ်၏၊မမနှင်းပေါင်ကြီးကဖွေးဖွေးဥဥနှင့်ကြီးမာထည်ဝါလှ၏၊ဖင်သားကြီးများကဘေးသို့ကားထွက်နေသည်၊ကုလားပီတာ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း အိကနဲ အိကနဲပြားချပ်သွားတတ်သည်၊ဖင်ကြားတွင်ခပ်ရှည်ရှည်အမွှေးတစ်ပင်နှစ်ပင်ကထူးထူးချွန်ချွန်လာပေါက်နေသေးသည်၊မမနှင်းစအိုဝမှာရှုံသွားလိုက်။ပြဲကနဲဖြစ်သွားလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်၊ကြီးမားဖေါင်းအိနေသောစောက်ဖုတ်ခုံးခုံးကြီးပိပြားသွားသည်အထိ ပီတာအဆုံး အဆုံးထည့်သွင်းနေ၏။
“ အီး အ အီး အ အီး အ”
မမနှင်းအော်ပုံကဆန်းသည်၊ပါးစပ်ကိုစေ့ပြီး အီးကနဲအော်သည်၊ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းအော်ခြင်းဖြစ်သည်၊ ကုလား ဘုရားပွဲတွေ့နေလေပြီး၊တကယ်တမ်းဆိုလျှင်လည်း ပီတာဆိုသည့်အကောင်ကမိန်းမ မရှိသေးသော်လည်း။မိန်းမပေါင်းစုံကို ချဘူးနေသူဖြစ်သည်၊တရုတ်မ။ကုလားမ။တောသူမ သာမကတွေ့ကရာမရှောင်ကြုံရာဖြုတ်တတ်သူဖြစ်သည်၊သူ၏ပစ္စည်းကိုလည်းစံချိန်မီကြီးထွားသန်မာစေရန်အမြဲသနေသူဖြစ်သည်ဟိုမုန်းဆေးဆိုသည်ကလည်းဘာသုံးစွဲသလားမမေးနှင့် ထိုသို့ပြင်းထန်သောကုလားပီတာနှင့်ကလေးလေးယောက်အမေ လင်ကပန်းနာသည် မနှင်းကြည်တို့တွေ့ဆုံကြသောအခါ။ပြင်းထန်စွာခုတ်မောင်းလာသောမာမရထားနှစ်စင်းအရှိန်ပြင်းပြင်းဝင်၍ထိပ်တိုက်ဆောင့်မိကြသည်ထက်ပြင်းထန်စွာပေါက်ကွဲလောင်ကျွမ်းကြ၏၊ကြီးမားဖေါင်းကားနေပါသည်ဆိုသော မမနှင်းစောက်ပတ်ကြီးမှာ။ခံစစ်အနေအထားမှတပြားသားတိုးမလာနိုင်ရှာချေ၊ ပီတာကလည်း စီမံကိန်းနှင့်မွေးမြူ၍တသသလုပ်ထားသောသူ၏ကုလားအမြောက်ကြီးဖြင့် မမနှင်းခံတပ်ကြီးအတွင်းအရှိန်ပြင်းစွာထိုး ထိုးသွင်းနေပုံမှာ ချောင်းကြည့်နေမိသော အောင်သူအဘို့ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာပင် ရင်တွေပူလောင်နေ၏။
မမနှင်း ဆံပင်တွေပြေကျသည်၊ခေါင်းထိုးစိုက်ထားသောပလပ်စတစ်ဘီးမှာလွင့်စင်ပြီးဆန်ပုံးဘေးသို့ကျ၏၊ထမီမှာခါးမှပြေလျော၍ ဘေးသို့အစုလိုက်ပုံနေသည်၊ကြီးမားအိပဲ့နေသောနို့ကြီးနှစ်လုံးမှာကြောက်မက်ဖွယ်ခါရမ်းလျက်။
ပီတာ၏မဲကြုတ်ကြုတ်လက်ကြီးထဲ့ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်ခြင်းခံနေရသည်၊မမနှင်းအံကြိတ်ထား၏၊နှုတ်ခမ်းကိုပြတ်ထွက်မတတ်ကိုက်ထားရင်း ပါးစပ်မှ “တဟင်းဟင်း” ငြီး၏။မျက်လုံးလေးမျာတင်းတင်းပိတ်ထားရင်းတစ်ချက်တစ်ချက်သာပီတာကိုကြည့်နိုင်သည်၊မမွှေးထူထပ်စွာပေါက်နေသောပီတာခြေသလုံးနှင့်ရင်ဘတ်ကြီးများက ဖြူဖွေးသောမမနှင်း၏ဖြူဖွေးသောအဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင်ဖိကပ်နေပုံမှာ ဝါဂွမ်းပုံကြီးပေါ်မီးသွေးခဲကြီးတင်ထားသည်နှင့်တူလှပေသည်၊ကုလား လိုးပုံလိုးနည်းကပညာပါသည်၊အမောမခံ မမနှင်းဖီလင်တက်နေမှန်းသိသည်နှင့်အသာလေးတဝက်မျှကိုမစို့တပို့လေးလိုးသွင်းသည်၊မမနှင်းအားမလိုအားမရဖြစ်လာသည်၊ဖင်ကြီးကိုတအားမြှောက်ကြွကာအောက်မှ မရှက်အားတော့ပဲတအားကြီးကော့ဆောင့်ဆောင့်လာသည်၊ပါးစပ်မှလည်း
“ အား အမလေး အင်း ဟင်းဟင်း အို အား”
ဟူသော ခံစားရသည့်အကြောင်းခြင်းသင်္ကေတများကိုနှုတ်မှတဖွဖွငြီးတွားလိုက်သည်၊လက်နှစ်ဖက်ကဖင်ခုထိုင်ထားသောဆန်အိတ်ဒေါင့်စွန်းနှစ်ဘက်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ရင်းနောက်ပြန်ထောက်ထားရာ။
အငြိမ်မနေပဲခါရမ်းနေလေေတော့သည်။
“ မမနှင်း အပေါ်ကလုပ်ဗျာ ကျနော်မောပြီး”
ပီတာကမမနှင်းအားအပေါ်မှတက်ခွခိုင်းပြီးသူကဆန်အိတ်တစ်အိတ်ကိုကန့်လန့်ဖြတ်ကျောခင်း၍ပက်လက်အိပ်ချလိုက်၏၊ “ပြွတ်” ကနဲလီးကြီးထွက်သွားကတည်းက မမနှင်းမှာမရိုးမရွကြီးဖြစ်ကျန်နေခဲ့လေရာ မီးလောင်ထားသောသစ်ငုတ်တိုကြီးမှာတုတ်ခိုင်လှသောအကြောများတောင့်တင်းနေသည့် ပီတာလီးကြီးကိုကြည့်ကာမမနှင်းမှာငြင်းပယ်မနေတော့ပဲ လီးကြီးပေါ်သို့ ကားယားကြီးခွလိုက်လေသည်။
“ နင့်ဟာကလဲ မြင်းလီးကြီးကျနေတာပဲ ပီတာရယ်”
“ မမနှင်းကလည်း အဲဒါကကြိုက်လို့လား ဟင်း ဟင်း”
“ ကုလားနော်ဟင်း ဟို ဆပ်ပြာနဲ့နို့ဆီကိစ္စတွေသာပေါက်ကြားကုန်ရင် နင့်ကိုမုဒိမ်းမှုနဲ့စွဲမှာသိလား”
“ ပူမနေစမ်းပါနဲ့ မမနှင်းရယ်ခင်ဗျားလုပ်ထားတဲ့ဆပ်ပြာသောတ္တာနဲ့နို့ဆီတစ်သေတ္တာကိစ္စကျုပ်ကလွဲပြီးဘယ်သူမှ မသိပါဘူး ဒါဘဲနော် တစ်လတစ်ခါတော့ခံပေးရမယ် သိလား”
“ အမေလေးတော ကျပ်လင်လုပ်ဖို့လည်းထားပါအုံး”
မမနှင်းကလီးကိုကိုင်ပြီး သူမစောက်ဖုတ်အာအာကြီးထဲသို့တေ့ပေးရင်း ငုံ့ကြည့်လျက်မှပြောလိုက်သည်။
“ သွားစမ်းပါ ခင်ဗျားယောက်ျား တစ်ချီထက်မပိုနိုင်ပါဘူး”
“ အံမာ နင်ကဘယ်နှစ်ချီများလုပ်ချင်သေးလို့လဲ”
“ တမောပေါ့ ဟဲ ဟဲ မမောမချင်း”
“ ဗြွတ် အ အာလာလား ထောင်ထားတဲ့သစ်ငုတ်ကြီးဝင်သွားသလိုဘဲ နာလိုက်တာ”
“ မမနှင်းက ဗြုန်းကနဲ ထိုင်ချလိုက်တာကိုး ဖြေးဖြေးချင်းသွင်းရတယ်ဗျ တော်တော်နာလား”
“ အီးဟီး...ကွဲများသွားသလားတောင်မသိဘူးဟာဒုက္ခပဲ အူး....ကျွတ် အင်းဟင်း စပ်လိုက်တာဟယ်”
“ ကျပ်လီးက အရင်းကြီးတယ်ဗျ ခင်ဗျားအဆုံးအထိထိုင်ချလိုက်တော့ ကွဲသွားတာဖြစ်မှာပေါ့”
“ စိတ်ညစ်လိုက်တာ ဟင့် ဟင့်”
“ ဆောင့် ဖြေး ဖြေး ဆောင့် အိ အိ အ”
“ စိတ်ညစ်လိုက်တာ”
ဟု ပါးစပ်မှပြောရင်း မမနှင်းဖင်ဖြူဖြူကြီးကိုနောက်သို့ကော့ပင့်ပြီးလိုးချလိုက်ပြန်သည်။
“ ပြွတ် ဖွတ် စွိ”
“ အို့အိုး မမနှင်းက ကော့ဆောင့်တော့အရမ်းကောင်းပဲဗျာ”
ပီတာစကားအဆုံးမမနှင်းသည်အဆက်မပြတ်ကြီးဆောင့်လိုးပေးနေသည်ကို အောင်သူတွေ့နေရ၏၊အောင်သူမှာ အတော်ကံခေသူပင်ဖြစ်သည်၊သူတပါးလုပ်သည်ကိုအမြဲကြည့်နေရပြီး တခါမျှမလုပ်ဖူးသေးသဖြင့်ပီတာနှင့်မမနှင်းတို့လိုးနေပုံမှာ အောင်သူ့အတွက်ရင်ပူလှိုက်မောစရာကြီးဖြစ်နေရပေတော့၏၊ပေါင်ကြားအတွင်းဖြစ်ညှစ်ကိုင်၍ထိန်းချုပ်ထားရသည်၊မကြာခဏသက်ပြင်းချရင်းတံထွေးများလဲမြိုချနေမိလေသည်၊မမနှင်းဖင်ကြီးမြောက်ကြွလာလိုက် မတ်တောင်နေသောလီးမဲမဲကြီးက “စွတ်”ကနဲဝင်ပြီးလမွှေးများကစောက်ပတ်အကြားထဲနစ်ဝင်သည်အထိဖိချကပ်ထားကာ အနည်းငယ်ဖိကြိပ်နှဲ့သွင်းလိုက်ပြန်ကြွလိုက်ဖြင့်ပညာပါပါကြီးလိုးပေးနေသော မမနှင်းအလိုးကိုလဲခံချင်လာ၏၊သို့သော်အခြအနေကမပေး။
ပီတာနှင့်မမနှင့်တို့ပထမအချီအပြီးအောင်သူဆိုင်အပြင်သိုပြန်ထွက်ခဲ့ရလေသည်၊မျက်စေ့ထဲဝင် ချစ်သောပြုံးရီ၏မျက်နှာလေးကို၎င်း ကြီးမားဝင်းလက်သောတင်ပါးကြီးများနှင့်ကျစ်လျစ်တင်းမာနေသောနို့ကြီးများကို၎င်း။မြင်ယောင်လာကာ ပြုံးရီအားလိုးရန်ဘယ်သို့ဖန်ရမည်ကိုအကြံထုတ်ရင်းအောင်သူပြန်လာခဲ့ရလေသည်၊အော် ပြုံးရီတစ်ယောက်မျက်ခုံးလှုပ်ရှားရှော့မည်။
“ သူက တအားနမ်းတာဟ ငါလဲရှက်ရှက်နဲ့သူပေါင်ကိုထုတာတော့ ဘယ်ထုမိလဲသိလားမိမာ”
“ အင်း ပြောပါအုံး”
“ သူ့ဟာကြီးတဲ့တဲ့ ထုချမိတာတော့”
“ ဟောတော့ ဒါကြောင့် ထိုင်အော်နေတာကိုး”
“ ငါလဲ သူ့မျက်နှာမကြည့်ရဲတော့ဘူးဟယ် ဒီနေ့အထိသူ့ကိုဘယ်လိုကြည့်ရမှန်းတောင်မသိဘူး”
“ အေးလေ နင်ကလဲ ထုစရာ ရှားလို့”
“ တမင်ထုတာမှမဟုတ်တာဟ သူက ငါ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်ပြီးဖီလင်တက်လာတာနေမှာပေါ့သူ့ဟာကြီးက ထောင်လာတာ ဟီဟိ ထုမိတာတောင်နဲသေး ဟင်းဟင်း”
“ သူ့ဟာကြီးက အတော်ကြီးလား ဟင်”
“ သူ့ဟာကြီးကိုင်ကြည့်တာမှမှုတ်ပဲ ဘယ်သိမလဲဟ နင်သိချင်လို့လား မိမာ”
“ အို နင့်ဘဲကို စာမလိပ်ပါဘူး ပြုံးရီရာစိတ်ချ”
“ အေးပါ ငါကလဲ နင်နဲ့ဖြစ်လဲခွင့်လွှတ်မှာပါ ဟာဟ”
“ သွား ဘာတွေလျောက်ပြောမှန်းမသိဘူး”
တိုးတိုးကလေးများပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်၊အရောင်းကောင်တာ့ အောင်သူ ဒေးလီးရှိ(ပ်)ငွေစာရင်းပစ္စည်းစာရင်းများ။လယ်ဂျာများသွင်းနေသော်လည်းနားကတချက်တချက်။ကြားနေမိသလိုလို။ေနောက်သို့လည်းလှည့်မကြည့်ရဲ။မျက်နှာပူနေသည်၊ဆိုင်လက်ကျန်ပစ္စည်းများစာရင်းကောက်ရင်းပြုံးရီနှင့်အမာတွတ်ထိုးနေကြခြင်းလည်းဖြစ်သည်။
“ မိမာ ရေ”
အောင်သူအသံမှန်နှင့်ခေါ်သည်။
“ ဟေ ဟေ ဟာ”
“ လာပါအုံး ဒီနေ့ဥက့ဌအိမ်နင်တို့ပါငွေသားပို့လိုက်ဟာ ကျောင်းနောက်ကျမှာစိုးလို့”
အောင်သူကငွေအရေအတွက်စာရွက်နှင့်ငွေထုပ်ကိုအရောင်းစာပွဲပေါ်တင်ပြီးပြောသည်။
“ ဟွန်း ကျောင်းနောက်ကျမှာစိုးတာလား ဆော်နဲ့ချိန်းထားတာနောက်ကျမှာစိုးတာလားမှမသိ တာ”
ပြုံးရီအောင်သူကြားအောင်ပြောခြင်းဖြစ်သည်၊သို့သော်အောင်သူဘာမှပြန်မပြောတတ်၍လှည့်မကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်၊သူငါ့ကိုစကားပြောနေပါလား ဆိုသောအသိကြောင့်ရင်ထဲနွေးကနဲခုန်လှိုက်သွားရသည်။
“ အောင်သူ နင့်ကို ပြောနေတာကြားလား”
မိမာကချွန်ပေးသည်၊အောင်သူလှည့်မကြည့်၊ “ပြောပါစေ မိမာရယ် ငါက ကျင်ယုံ မဟုတ်ပဲ”
“ ဘာ”
ကျင်ယုံ ဆိုသောအမည်ကိုကြားလိုက်သောပြုံးရီကျားမလေးတစ်ကောင်လိုဟိန်းဟောက်ထွက်လာသည်။
“ အစကရီးစားရှိမှန်းမသိခဲဘူးအခုတော့ဟင်းဟင်း ငါအတော်တုံးပါလားလို့ကိုယ်ဖါသာသိလာတယ်”
“ ဘာပြောတယ် အစ်ကို အစကရီးစားရှိမှန်းမသိဘူးဟုတ်လား ဘယ်သူကရီးစားရှိနေတာလဲ ဟင် ကဲပြောစမ်းပါအုံး ဘယ်ကများကြားခဲ့တာတုန်း”
ခါးလေးထောက် အနားလာရပ်သောပြုံးရီကိုမကြည့်ရဲ။အမှန်ကသူလုပ်ဇာတ်တွေခင်းနေမိခြင်းဖြစ်သည်၊ပြုံးရီတို့လမ်းထဲမှနှုတ်ခမ်းထော်ထော်။ကလန်ကလားနှင့်ခါးကိုင်းကိုင်းဆေးဘဲပုံစံနှင့်ဘဲတဗွေကပြုံးရီကိုငယ်စဉ်ကတည်းကြိပ်ပိုင်းခဲ့သည်ဆိုလား။ဖြစ်ခဲ့သည်ဆိုလား၊သည်သတင်းကို ပီတာကသူ့အားမတိမကျ။စုံစမ်းပေးခဲ့သည်၊ဒါကိုသကကျင်ယုံနှင့်ပြုံးရိကိုအတတ်စွပ်စွဲဖြစ်၏။
“ ကိုကျင်ယုံကိုလဲပြောပါဗျာ။ကျနော်မသိလို့ပြစ်မှားမိတာပါ”
သူ့ဟန်ကမင်းသားရှုံးမလောက်အောင်ကြေကွဲပြနေ၏။
“ အဲဒါ အဲဒါ အို အသိဘူး အသိဘူး”
မဟုတ်ပါဆိုသည်ကိုအပြုံးရှင်းပြချင်ပုံရသည်၊သို့သော်ဝမ်းနည်းစိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့်စကားများမဆက်နိုင်မျက်နှာကိုလက်ဝါးနှင့်အုပ်၍ငိုချရင်းပြေးထွက်သွား၏ ။
“ နင်ကလဲ စွတ်ပြောတာပဲ အောင်သူ”
“ ငါကြားတာဘဲ မိမာ”
“ ကျင်ယုံ ဆိုတာ ကြက်ခြံအလုပ်သမားပါဟာ အလကား နင်လုပ်ပုံက ပြုံးရီ တော်တော်ရှက် မှာ”
မိမာငွေထုတ်ကိုလွယ်အိတ်လေးထဲကောက်ထည့်သည်၊မိမာကရွမ်းစိုလဲဝင်းသောမျက်လုံးအစုံဖြင့်သူ့ကိုကြည့်၏။
“ တကယ်လို့ ပြုံးရီကနင့်ကိုမချစ်ဖူ်းဆိုရင်”
“ ဟား လွယ်လွယ်လေး”
“ နင်ဘာလုပ်မလဲ ကဲ”
“ နင့်ကိုပဲ ချစ်မှာပေါ့ ဟား ဟား ဟား”
“ ကြည့်စမ်း ကြည့်စမ်း သေနာကောင် ကဲ ကဲ”
မိမာလက်သီးလေးမှာလမ်းတွင်ရပ်တန့်ကာအောင်သူ၏ဖမ်းယူခြင်းကိုခံလိုက်ရရှာသည်။
“ ဖယ်ဟယ် လွှတ် နင်မကောင်းဘူး”
“ အံမာ နင်ဘဲငါ့ကိုလာစပြီးတော့”
“ သွား နင်အလကားကောင် ငါးရံ့နှစ်ကောင်ဖမ်းတာ”
ပြုံးရီမရှိတော့သည်နောက်ကာလကြာမြင့်စွာကမသိစိတ်များအတွင်းကိန်းအောင်းနေသောအချစ်ဝတ်မှုံရနံ့လေးများကထုံသင်းလှိုင်ကြွယ်လာသည်။
“ ဟုတ်တယ် နင့်ကိုပဲ ချစ်တော့မယ်”
“ ဟယ် အောင်သူကလဲ မတော်ပါဘူး”
“ တော်ပါတယ် လာလေစွတ်ကြည့်ရအောင်”
“ ဘာ ဘာ တွေပြောမှန်းမသိဘူး”
“ ချစ်ကြည့်ဘို့ပြောတာပါ တော်လား မတော်လား”
“ ဟေ့အေး ဟေ့အေး လွှတ်ပါ ဆို”
အောင်သူရင်ခွင်အတွင်း့ရုန်းကန်တွန်းထိုးနေရှာသောယုန်သူငယ်မလေးမိမာခင်ဗျာ ကောင်တာစားပွဲကိုကျောဖိကပ်ပြီး ပက်လက်ကလေးအတွန်းခံလိုက်ရသည်၊အောင်သူ အတုမြင်တော့ အတတ်သင်ပြီ ကာမအတတ်သင်ကျောင်းမတက်ပဲ ကျွမ်းကျင်နေလေပြီး။ပါးလေးကိုနမ်း။နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ် နှာခေါင်းချင်းမထိတထိလေးဖိပွတ်
“ အာ အိုး ဘယ်လိုလဲ အာ ဒုက္ခပဲ ဟင်”
မိမာ ဒါပဲငြီးတွားနိုင်ရှာသည်၊အပိုစကားဆို၍မိမာနှုတ်မှမထွက်။ ပြုံးရီပြောတုံးက
“ သူ့ဟာကြီး”
ဆိုသည်ကိုလည်းနားထဲကြားယောင်ကာရင်ခုန်မောလှိုက်နေသည်၊သို့သော် မိမာ အပေါစားအဖြစ်မခံနိုင်။စိတ်ကိုတင်းပြီးသူ့ကိုဆောင့်ကန်သည်၊ကဲမှတ်ရော။
“ ဟာ အရမ်းပဲ ပုဆိုးကျွတ်သွားပြီး”
အောင်သူပုဆိုးက အောက်မှာစုပုံစပ်စင်းသွားသည်၊မဲနက်ပွယောင်းနေသောလမွှေးအုံကြီးကိုထင်းကနဲအရင်တွေ့ရ၏၊မိမာရင်တွေ တေဇောဘမ်းအလိမ်းခံရသလိုပူရှိန်းပြီးတစ်ကိုယ်လုံးချွေးတွေပျံတက်လာသည်၊သေးကွေးမာကျစ်သောနို့နှစ်လုံးလေးက ဒိတ်ကနဲ ဒိတ်ကနဲ အရှိန်ပြင်းပြင်းလှုပ်ခပ်နေသောနှလုံးခပ်သံကြောင့်သိသိသာသာလေး တုံကနဲ တုံကနဲဖြစ်နေ၏၊ သူ့လီးထိပ်ကြီးကမိုးပေါ်သို့ပစ်မှတ်ရှာနေသလို တရမ်းရမ်းနှင့်လှုပ်ရမ်းနေသည်၊မိမာ အသက်ရှူရပ်သွားပလား ဟုပင်ကိုယ့်ဖါသာထင်မိ၏၊ဤမျှအနီးကပ်တွေ့ထိရသောယောက်ျားတစ်ယောက်ယလိင်အင်္ဂါကို မိမာ မမြင်ဖူး။မျက်လုံးလေးများပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားပြီးအောင်သူ့ရင်ဘတ်ကို ခြောက်ခြားစွာတွန်းပြစ်လိုက်မိလေသည်။
အောင်သူနောက်သို့ခြေကားယားလက်ကားယားလန်သွား၏၊ မိမာရသမျှအချိန်လေးအတွင်း့ရှိသမျှခွန်အားဖြင့်ဆိုအပြင်သို့ဒရောသောပါးပြေးထွက်ခဲ့မိသည်၊ပြုံးရီတစ်ယောက်ဆိုင်အပြင်သို့ကမမ်းကတမ်းပြေးထွက်သွားသည်ကို ကွမ်းယာဆိုမှကုလားမထွေးစိန်မြင်လိုက်မိ၏၊ယခုမိမာတစ်ယောက် တစ္ဆေအခြောက်ခံရသူလိုမျက်လုံးပြူး ခြောက်ခြားဟန်နှင့်ထွက်ပြေးလာပြန်သည်ကိုတွေ့ရ၏၊အဲဒီနေ့ကအဖြစ်ကိုအောင်သူပြန်တွေးမိတိုင်းမိမိ တော်တော်အသုံးမကျပါလား ဟုဒေါသဖြစ်ရသည်။
“ ဟင်း ဟင်း ခုနေများပြန်တွေ့ချင်သေးတယ်၊ အပြုံးနဲ့မိမာ”
“ မင်းအရင်ဖိုက်လေ ဆော်ကြီးက တမင်လာပေးတာကွ”
ဆိုင် ညစောင့်ဒလဝမ်ကြီးဦးတုတ်မှာအသက်(၄၀)ခန့်ဗိုက်ရွှဲရွှဲနှင့် သန်မာဖြတ်လပ်သူဖြစ်သည်၊နံနက်မိုးမလင်းမီ ခွဲတမ်းစာအုပ်များကိုအပေါင်ခံထားသောမှောင်ခို ဒေါ်သိန်းဆွေမှာ ဦးတုတ် မထိတထိပြောဆိုမှု။ကိုင်တွယ်မှုများကြောင့်ခံချင်ကြောင်းအရိပ်အယောင်များပြခဲ့သည် ဟုဦးတုတ်ကဆိုသည်၊ထိုကြောင့်အောင်သူကယနေ့ညအခေါ်ခိုင်းပြီးဒေါ်သိန်းဆွေအားဦးတုတ်ဖြုတ်ခိုင်းမည် ဟုကြံစည်ခဲ့မိ၏၊ဒေါ်သိန်းဆွေမှာအသက်(၃၅)နှစ်ခန့်လုံးကြီးပေါက်လှ။မော်လမြိုင်သူဖြစ်ပြီး ဖင်ကြီးမှာလဲသားသမီးမရပဲလင်သေဆုံးခဲ့သဖြင့်ဖြိုမည့်သူမရှိပဲ ကြီးချင်တိုင်းကြီးနေ၏၊အချိုးကျကျလှပစွာကြီးထွားခြင်းမဟုတ်သော်လည်းအိပဲ့ အိပဲ့ဖင်ကြီးက လိုးချင်စရာကောင်းလှသည်၊တစ်ခါတစ်ရံ အောင်သူကမျက်နှာပေါက်ဆိုးဆိုးနှင့်
“ မှောင်ခိုစာအုပ်တွေ သိမ်းပလိုက်မယ်နော်”
ဟု စွာကျယ်ကျယ်ပြောလိုက်လျှင် ဒေါ်သိန်းဆွေခမျာပြာနေသည်။
“ အောင်သူကလဲဟယ် အပေါ်ကိုအရင်လုပ်ပြီးမှတခြားစာအုပ်တွေလုပ်ပါဟဲ့ ပြီးမှ နင့်ကိုငါလေနန်ကြီးသုတ်ဝယ်ကျွေးမယ် သိလား”
ဟု အောင်သူပုခုံးသားလေးကိုနို့ကြီးနှစ်လုံးဖြင့်ပွတ်ခါ ပွတ်ခါလဲပြောတတ်သည်၊သို့သော်အတွေ့အကြုံမရှိသောအောင်သူကစိတ်မရဲ ဦးတုတ်ကိုမြှောက်ပေးခဲ့သည်၊ဦးတုတ်ကလည်းဒေါ်သိန်းဆွေ ဆပ်ပြာ။နို့ဆီ။ဖယောင်းတိုင်များကိုဂုန်နီအိတ်တစ်လုံးနှင့်မကုန်းမကွကြီးထည့်သွပ်နေချိန်များတွင်ဖင်နားတွင်ကပ်ရပ်၍လီးကြီးဖြင့်မကြာခဏထိုးထောက်ခါစမ်းသပ်ခဲ့၏။
“ လူကြီးနော် ဟင်း တော်တော် ထ”
ဟုသမင်လည်ပြန်ခပ်တိုးတိုးပြောတတ်သည်မှအပပြဿနာမတက်ခဲ့။
“ ဒီည လာမလား မနက်ရောင်းမဲ့ပစ္စည်းခွဲတမ်းတွေအတွက် ခင်ဗျားစာအုပ်ကိုညကတည်းကရေးပေးထားမယ်”
“ တကယ်လား ဦးတုတ်ရဲ့ ကျမလာရဲတယ်နော်”
“ အောင်သူနဲကျုပ်နှစ်ယောက်ထဲရှိမယ် လာဖြစ်အောင်လာပါ”
သို့နှင့်ဒေါ်သိန်းဆွေ သမဆိုင် အနောက် ဆန်အိတ်တွေကြားသို့သူမ၏အပေါင်ခံစာအုပ်တထပ်နှင့်အတူည(၈)နာရီခန့်တွင်ရောက်နေပြီးဖြစ်သည်၊ဦတုတ်ကအောင်သူ့ကိုတွန်းလွှတ်၏။
“ ခင် ခင်ဗျား အရင်ဖိုက်ဗျာ ကျုပ် မရဲဘူး ဟီးဟီး”
“ မသာလေး ဒါကြောင့်နင် ငတ်ငတ်နေတာ ကဲငါသွားမယ်”
ဦးတုတ်ဆိုင်နောက်ခန်းသို့ဝင်သွားသည်၊အောင်သူဆန်အိတ်ပုံကြီးပေါ်သို့ကုတ်တက်ခါ ဝမ်းလျားမှောက်ပြီး အခြေအနေကိုလေ့လာအကဲခတ်သည်၊(၆၀)အားမီးလုံးတစ်လုံးက ဆန် အလည်တည့်တည့်တွင်တစ်ညလုံးထွန်းထားမြဲဖြစ်ရာမြင့်ကွင်းကကြည်လင်နေ၏။
“ အလုပ်ဖြစ်မယ်နော် မသိန်း အဲ ဟဲ ဟဲ”
“ အို စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဘယ်လောက်ဆိုတာပြောပါ ရှင့်အတွက် ကျသင့်သလောက်ကျမပေးမှာပေါ့”
ဒေါ်သိန်းဆွေက ဦးတုတ်ကိုမကြည့်ပဲ အသံအက်တက်တက်ဖြင့် မတုံအောင်ထိန်းပြောနေမှန်းသိသာ၏။
“ ဟာ ကျုပ်တို့က ငွေလိုချင်တာမှမဟုတ်ပဲ ဟဲ ဟဲ”
“ ငွေမလိုချင်ဘာလဲ ရှင်းရှင်းပြောနော် ဟင်း”
“ ကျုပ်သဘောမဟုတ်ပါဘူး ဆိုင်တာဝန်ခံအောင်သူကခင်ဗျားကိုစိတ်ဝင်စားနေတာ ဟဲဟဲ”
ဦးတုတ်ကအောင်သူကိုတည်ကြက်လုပ်လိုက်လေပြီ။
“ အလို ဘယ်မလဲအောင်သူ ပါးကိုချအုံးမယ်။ကျမမွေးရင်ကျမသားလောက်ရှိတာလေးက ဟင်း”
“ အလုပ်မဖြစ်လဲ မတတ်နိုင်ဘူးလေ ကျုပ်ကကြားလူပါ”
“အင်း ဟင်း ရှင်ပွဲစားပေါ့လေ ကဲပါ ဖြစ်တယ် လို့ပြောလိုက်စမ်းပါ။လာပစေအုံးမအေလိုးလေး”
ဒေါ်သိန်းဆွေကဒူးနှစ်လုံးကို ပေါ်အောင်ထမီဆွဲလှန်လိုက်ပြီး ပြင်၍ ထိုင်ကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဟန်ဖြင့်ပြော၏၊
“ ဟဲ ဟဲ ကျုပ်ကိုလဲ စေတနာထားပါနော”
“ အော် ရှင်ကပါ ဖြစ်ချင်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”
“ ဟာ မသိန်းရယ် မင်းလောက်လှတာကြီးကိုမှမလုပ်ချင် အဲ မဖြစ်ချင်ဘူးဆိုရင်အဲဒီကောင်ဟာပန်းသေနလို့ပဲဖြစ်မှာပေါ့ ဟီးဟီး”
“ ဒါပဲနော် ကျမကအရှက်နဲ့လူလုပ်တာ လူသိရှင်ကြားဖြစ်ကုန်ရင် ရှင်တို့ကိုထောင်ထဲအရောက်ပို့မှာ”
“ အသိန်းရယ် ကျုပ်တို့ဘက်ကပေါက်ကြားလို့ကတော့ ခင်ဗျား တကျွန်းအထိပို့ဗျာ ဟဲဟဲဟဲ”
ဦးတုတ်လျှင်သည် စကားအဆုံး့ ဒေါ်သိန်းဆွေဘေးဂုန်နီအိတ်ပုံကြီးပေါ်သို့ ထိုင်ချကာ ပုခုံးကိုဖက်သည်၊ကျန်လက်တဘက်က ဒူးထောင်ဖင်ချထိုင်ထားသော ဒေါ်သိန်းဆွေ စောက်ဖုတ်နေရာဆီတည့်တည့်အပေါ်သို့ထမီပေါ်မှ ခပ်ရွရွ ပွတ်လိုက်သည်။
“ လက်ကလဲ သရမ်းလိုက်တာ”
ဒေါ်သိန်းဆွေက ကတုံကရီကြီးပြော၍ ဦးတုတ်လက်ကိုဆွဲယူ ပြီးခါထုတ်ခါ မျက်နှာလွဲှပြီး ပြင်ထိုင်သည်။
“ အလုပ်စ မယ်လေ ကွယ် ဟဲဟဲ”
“ အို နေစမ်းပါအုံး”
ဒေါ်သိန်းဆွေ မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေဟန်ရှိသည်၊တံထွေးကိုမကြာခဏမြိုချ ရင်းဦးတုတ်ဘေးမှခွဲပြီး ရွေ့ထိုင်၏။
“ ဒီ ဂုန်နီအိတ် ပုံပေါ်မှာ အိပ်ပါလားဟင်”
ဦးတုတ်ကလည်း လေသံလေးဖြင့် ဒေါ်သိန်းဆွေကိုပွတ်သတ်ချော့မြူနေသည် ဒေါ်သိန်း ဒေါ်သိန်းအသားတွေတုံနေသည်။
“ ကျမပြောတယမှတ်ထားနော် ဟင်း”
“ အေးပါ အသိန်းရယ် ဘယ်သူမှမသိစေရပါဘူး”
ဒေါ်သိန်းဆွေက ဦးတုတ်လက်ကြီးကိုဆွဲယူလွတ်ပြစ်ခါမောဟိုက်တုံရီစွာပြောလိုက်၏၊
“ ကျုပ် အရမ်းတောင်နေပြီ အသိန်းရဲ့”
“ အို အဲဒါ ဘာလုပ်ရမှာလဲ တောက်”
အောင်သူမှာ မရိုးမရွကြီးဖြစ်လာသည်၊ဆန်အိတ်ပုံက (၁၂)လုံးထပ် အတန်းကြီးဖြစ်၍သာတော်တော့၏၊သို့မဟုတ်လျှင် အောင်သူလှုပ်လှုပ်ရွရွ လုပ်သည်နှင့်ပင်ပြိုကျနိုင်ပေသည်။
“ ကိုယ် မနေနိုင်တော့ဘူး အသိန်းရယ်”
“ ကျွတ် ဒုက္ခပါပဲ ကျမလဲ ဘလိုပြောရမှန်းမသိဘူးရှင် ဟို ရှက်နေတယ်”
အောင်သူရယ်ချင်စိတ်ကိုမြိုသိပ်ထားရင်း ကြီးမားခိုင်ခန့်လှသော သမဆိုင်အောက်ဆင့်များမှာသူတို့နှစ်ဦး နေရာရွေးရုံရှိသေး တကျွိကျွိ မြည်နေပြီး။
“ မင်းလဲ အလိုးခဲဘူးတာပဲကွယ်ရှက်စရာမှတ်လို့ မင်းရှက်ရင် ထမီလှန်ပြီး မျက်စေ့သာမှိတ်နေ”
“ ဒုက္ခပါပဲရှင် ကျ ကျမ တကယ်တမ်းကျတော့မခံရဲဘူး ဦတုတ်ရဲ့ ဟို အာ အဲလိုမလုပ်နဲ့”
သွားပြီဒေါ်သိန်းဆွေစကားမဆုံမီ ဦးတုတ်ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိတွန်းပြီးသူ့ကိုလုံးကြီးဖြင့် ဖိချကာတက်ခွလိုက်လေသည်၊ဦးတုတ်တွန်းလိုက်သောအရှိန်ကြောင့်ဒေါ်သိန်းဆွေ ခြေနှစ်ဖက်မိုးပေါ်ထောင်သွားပြီး ထမီမှာလဲ ပေါင်ရင်းအထိလှန်ပြီးဖြစ်သွား၏၊အို အိုး ဒေါ်သိန်းဆွေ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုအောင်သူကြည့်ကာ အံ့ဉတုံလှုပ်သွားရ၏၊အသားဖြူသော်လည်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းထူထူအမ်းအမ်းကြီးများကခပ်ညိုညိုဖြစ်နေသည်၊ဖါးဂုံညှင်းကြီးဒေါဖေါင်းနေသကဲ့သို့လည်းပွထကြွနေ၏၊ဒေါ်သိန်းဆွေကထမီကိုလက်အစုံဖြင့်ဆီးစပ်အထိတင်းဆွဲဖုံးကာ “တဟင်း ဟင်း” ဖြင့်ညီးတွားစပြုသည်၊ဦးတုတ်ကလည်းပိုဆိုးကြီးကိုခေါင်းပေါ်မှကျော်၍ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
“ ဟာအား ဦးတုတ်ရယ် မနဲပါလားဗျာ”
အောင်သူဆန်အိတ်ပုံပေါ်ဝမ်းလျားမှောက်နေရာမှတွန့်သွားရသည်၊ဒေါ်သိန်းဆွေက ဒစ်တုံးတုံး လုံးလုံးကြီးအပဲသားနှင့် ကိုင်းခရမ်းသီးကြီးအလားနီရဲပြောင်လက်နေသောဦးတုတ်လီးကြီးကို တချက်ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုပူးကပ်၍ပါးစပ်အတွင်းသို့စုသွင်းပြီးအားတင်ဟန်ဖြင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ထားရှာသည်။
မီးလုံးရောင်ဖြင့်ဝင်းလက်နေသောလီးထိပ်ကြီး ကဒေါ်သိန်းဆွေအား ရင်ခုန်မောပမ်း ခြောက်ခြားစေပြန်သည်။
“ ဝင် ဝင်ပမလားဟင် ရှင့်ဟာကြီးက ဟို”
“ ကွာ လီးနဲ့စောက်ပတ်မတော်ဘူးဆိုတာရှိမလားလို့”
နှစ်ယောက်လုံးမောဟိုက်သံများနှင့်စကားပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်၊ခြောင်းကြည့်နေသောအောင်သူကိုယ်တိုင်လည်းရင်ထဲလှိုက်၍ လှိုက်၍မောကာအာခေါင်တွေခြောက်သွောလာ၏၊မကြာခဏတံထွေးမြိုချရင်တောင်နေသောလီးကိုလဲ ဆန်အိတ်နှစ်လုံးကြားသို့ထိုးပြီးဖင်ကြီးရွစိ ရွစိဖြင့် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေရသည်။
“ ပြွတ် ဖွတ် ပြွတ်”
“ အီး အ ဝင် သွားပြီးရှင် အရမ်းမဖိနဲ့လေ အို”
ဒေါ်သိန်းဆွေ လက်များကိုဦးတုတ်ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုထိန်းကိုင်ရင်း မျက်စေ့ကိုတင်းတင်းပိတ်ထားခါ လည်ပင်းလေးစောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းကိုလျှာဖြင့်မကြာခဏယက်နေ၏။
“ ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ဖွတ် ပြွတ်”
“ ဟင်း အွန့် အ ဟင့် အင့် အင့်”
ဦးတုတ် သူ့ဗိုက်ကြီးတုံခါသွားသည်အထိ တအားဖိဆောင့်၍ လိုးသည်၊ဒေါ်သိန်းဆွေခြေနှစ်ချောင်းကဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ကားကနဲ ကားကနဲ ဘေးသို့ပြဲ ပြဲ ထွက်သည်၊တကိုယ်လုံးခေါင်းဘက်သို့တွန့်တွန့်ပြီး ဘီးပတ်ထားသောဆံပင်များပြေကျကုန်သည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ပြွတ်”
“ အ အ ဖြေး ဖြေးလုပ်စမ်း အမဲသတ်တာကျနေတာပဲ ဟင်း”
ဒေါ်သိန်းဆွေပါးစပ်မှပြောရင်းခေါင်းမှပြေကျသွားသောဘီးကိုဖြုတ်ယူပြီး ဆပ်ပြာသေတ္တာအလွတ်ပေါ်သို့ပစ်တင်လိုက်သည်၊ဦးတုတ်ကအဆောင့်အလိုးမပြတ်ချေ။
“ ကော့ပေးလေ အသိန်းရဲ့”
“ မကော့တတ်ဖူး တကတဲ ဖာသယ်မှတ်နေလားမသိဘူး”
ဦးတုတ်နှင့်ဒေါ်သိန်းတို့ မောဟိုက်တုံရီသော လေသံကြီးများဖြင့်အပြန်အလှန်ပြောရင်း ဆောင့်လိုးနေကြလရာ ဆန်အိတ်ပုံကြီးပေါ်မှအောင်သူကျင်ချောင်းကြီးမှ သွေးတဒိတ်ဒိတ်တိုးပြီး ဆီးကျင်လာသည် အထိ ခံစားနေရလေသည်၊ ဦးတုတ်နှင့်ဒေါ်သိန်းတို့ကမူ တဒင်္ဂအားဖြင့်လောကကြီးကို မေ့လျော့ထားကာ အားပါးတရကြီးဆောင့်လိုးနေကြလေသည်၊ အမှန်တကယ်စားသုံးသူများအတွက် အချစ်များလက်လီလက်ကားခွဲတမ်းဖြင့်ရောင်းချပေးနေပါပီ။
