ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၅ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
နတ်ဆေး ရေးသည်။
“ မောင်မိုးဆွေ.. ”
“ ဟုတ်ပါတယ် …ကျနော် မိုးဆွေပါ …သူကြီး... ”
ဦးချမ်းသာ …သူကြီးဘခက် အပါအဝင် အားလုံးက အံ့အားသင့်နေကြသည်။ မိုးဆွေက ဦးချမ်းသာကိုသေနတ်ဖြင့်ချိန်ထားချေပြီ။
“ မင်းက ဘယ်သူလဲ.. ”
“ ကျုပ်ကရဲအရာရှိ တယောက်ပဲ …မန်းဂ …ဒီနယ်တဝှိုက်မှာ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေ ပျောက်တယ် ခင်များတို့ဂိုဏ်း ဒီနယ်ဖက်ကိုရောက်နေတယ် အသံကြားလို့ ဈေးသည်အသွင်နဲ့ စုံစမ်းဖို့ရောက်လာတာပဲ
“ တောက် ”
“ ခင်များ …သေနတ်ကိုမချရင်… ကျုပ်သေနတ်ထဲက ကျည်ဖူးတွေခင်များ ကိုယ်ထဲရောက်သွားလိမ့်မယ် …မန်းဂ ”
မတတ်သာတဲ့ အဆုံး ဦးချမ်းသာ ခေါ် မန်းဂ ကာသေနတ်ချလိုက်ရတော့သည်။
ဦးချမ်းသာ ရဲ့သေနတ်လှေပေါ်ကို ဒေါက် ခနဲကျသွားသည်နှင့်တပြိုင်နက်… တဒိုင်း… ဒိုင်းဖြင့် ကျွန်းမျော အိမ်ကြီးဆီမှ စတင်ပစ်ခတ်လာတော့သည်။ လှေပေါ်မှလူများအားလုံးလဲ လှေဝမ်းထဲ ဝပ်ချလိုက်ပြီး သူကြီး ဘခက် နဲ့ မိုးဆွေကာ အိမ်ကြီးဆီသို့ ပြန်လည်ပစ်ခတ်တော့သည်။ ထိုအချိန် အခွင့်အရေးကို ချောင်းမြောင်းနေသော် ဦးချမ်းသာမှာ ရေထဲသို့ ဒိုင်ဗင်ထိုးဆင်းသွားကာ အိမ်ကြီးဆီသို့ ငုပ်လျှိုကာ ကူးခတ်သွားတော့သည်။
အိမ်ကြီးဆီသို့ သာ သဲမဲနေကြချိန်ဖြစ်လို့ သူကြီး ဘခက်တို့ ဦချမ်းသာကို သတိမထားနိုင်တော့ စက်သပ်ထား၍လှေမှာလဲ ရေပြင်ပေါ်တွင်တဝဲလဲလဲ ဖြစ်နေသည်။ ရဲလေး မှာလဲ ဦးချမ်းသာ ဆီမှကျန်ခဲ့သည့်သေနတ်ဖြင့် မပစ်တတ်ပစ်ဖြင့် ပစ်နေသည်။ အိမ်ကြီးပေါ်၌ကာ လူမများလှ ဦးချမ်းသာအပါအဝင်မှ ခြောက်ယောက်သာရှိသည်။ သို့သော် သူတို့အားလုံးလက်ထဲမှာက သေနတ်ကိုယ်စီဖြင့်။
အဆက်မပြတ်ဝင်လာသည့် ကျည်ဆန်များကြောင့် သူကြီးဘခက်တို့ လူစုကာ အခြေအနေမဟန်တော့ ။ သေနတ်မရှိသည့် လူများကာ ဒုတ် ဓါး လက်နက်ကိုင်ဆွဲကာ ရေအောက်သို့ ငုတ်လျှို၍ အိမ်ကြီးဆီသို့ ချည်းကပ်သွားကြသည်။ ယင်းအချိန်၌ သူကြီးဘခက်ပစ်လိုက်သော ကျည်ဆံမှာ ဓါတ်ဆီပုံးကို ထိမှန်သွားဟန်တူသည် ။
ဝုန်း ဆိုသော ပေါက်ကွဲသံကြီး နှင့်အတူ အိမ်ကြီး ပေါ်မှ ဦးချမ်းသာ နှင့် ၎ရဲ့ တပည့်များ အပါအဝင် အတွင်းထဲမှ ရှေးဟောင်းရုပ်ထုများမှာ လွှင့်စင်ထွက်ကာ ရေအောက်သို့ နစ်မြှပ်၍ သွားတော့သည်။ ကောင်းကင်ယံကာ မီးရှုုးမီးပန်းများပန်းထွက်နေသကဲသို့ လင်းထိန်၍နေသည်။ အိမ်ကြီးမှာလဲ မီးစွဲလောင်ကာ တစစီဖြစ်နေပြီ ရေထဲ၌လဲ သွေးရောင်တို့ လွှမ်းခြုံနေတော့သည်။ ဦးချမ်းသာ သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြင့် ရေအောက်နစ်မြှစ်သွားသည်ကိုလဲ သူကြီးဘခက်တို့ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဦးချမ်းသာ ကာ နိဂုံးချုပ်ချေပြီ ။
အခြေအနေတွေ ငြိမ်သွားမှ ရဲလေးတို့ ကာလသားတွေလဲ ရေအောက်သို့ ရောက်သွားသည့် ရုပ်ထုများကို ငုပ်၍ ဆည်ယူရတော့သည် ။ အိမ်ကြီးကိုစွဲလောင်နေသည့် မီးညွှန့် မှာ ရေအောက်သို့ပင် လင်းထိန်နေသည်။ အချို့ ရုပ်ထုများ မှာ ပေါက်ကွဲမှု့ဒဏ်ကြောင့် ကျိုးပဲ့နေကြသော်လဲ အများစုမှ အကောင်းအတိုင်းသာရှိသည်။ သို့သော် သူကြီးဘခက် စိတ်ထဲ ဘဝင်မကျလှ။ သူ့ အဖေ လှုုခဲ့တဲ့ ကိန္နရီ ရုပ်ထုလေးကိုတော့ ရှာမတွေ့ ။ ရေစီးနဲ့ပင် မျောသွားပြီလား ။ ဒါမှမဟုတ် အရင်အကြိမ်တွေ ခိုးသွားတုန်းကပဲ ပါသွားတာလား တွေးနေသည်။
ရသမျှအရုပ်တွေ ဆည်ယူ့ပြီး ရွာသို့ ပြန်မောင်းခဲ့ကြ တော့သည်။ ကျွန်းတောင်ရွာ ကမ်းစပ်၌ကာ ရွာသားများစုဝေလျှက် သူကြီးဘခက်တို့ကို စောင့်မျှော်နေကြသည့် လူအုပ်ကြီးကို တွေ့ရသည်။ ကြိုက်ကုန်းရွာ သူ ရွာသားတချို့ကိုလဲ တွေ့ရသည်။ သတင်းကြား၍ ရောက်လာကြဟန်တူသည်။
လှေကမ်းကပ်တော့ ရွာသားများက ဆီးကြိုကြသည် ။ လှေပေါ်မှ ရုပ်ထုတွေကိုလဲ ဇရပ်ဆီသို့ သယ်သူက သယ်နေကြသည်။ ဦးချမ်းသာက မန်းဂ ဆိုတဲ့ လူဆိုးခေါင်းဆောင်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြတော့ ရွာသူ ရွာသားအားလုံမှာ ဟယ် ဟင် ဟုတ်လား နဲ့ အသီးသီး အံ့အားသင့်နေကြသည် ။ နှင်းရည် ပါ လူဆိုးအဖွဲ့ဝင် ဦးချမ်းသာ နဲ့ တဖွဲ့ထဲဆိုတာ သိရတော့ ပို၍ပင် မျက်လုံးပြူးရတော့သည် ။ ကောင်မ မထင်ရဘူး။ ရုပ်လေးလှတပတနဲ့ လုပ်ရဲတယ် ဟု ဝိုင်းဝန်း ကြိမ်ဆဲနေကြပြီ။
အရက်သမား သားအေး ကလဲ မူးမူးရှုးရှုးနဲ့
“ ဒီကောင်မကို လိုးသတ်မယ်ကွာ လာတရွာလုံး သွားလိုးမယ် ”
ဟု ဝင်ပြောသည်။
သူတို့အားလုံး နှင်းရည်တို့ အိမ်ဖက်ကို ထွက်သွားကြတော့တယ်..။
အောင်မောင်း နဲ့ဖိုးထောင်သာ ရဲလေး ကို စာနာသလို အားပေသည့် အနေဖြင့် ပခုံးဖက်ကာ နှစ်သိမ့်သည့် သဘောဖြင့် ကြည့်နေကြသည် ။ စကားနဲ့တော့ မပြော ။ ရဲလေး နဲ့ နှင်းရည် ဖြစ်နေကြတာ သူတို့လောက်ပဲသိကြတာ မဟုတ်လား။
“ ကိုဘခက်… အကိုဘာမှ မဖြစ်ဘူး မဟုတ်လား ”
သူကြီးဘခက် သူ့ဘေးနားရောက်လာသည့် ဝါဝါမြင့်ကို တွေ့တော့ သူ့မိန်းမရီရီခင် ကို လူအုပ်ထဲရှာကြည့်သေးသည်။ မတွေ့မှ
“ ဝါဝါ ဘယ်သူနဲ့ လာတာလဲ ”
“ ကိုမြဒင် နဲ့ ”
“ ဟုတ်လား …ဒီကောင် တွေ့သွားအုံးမယ်နော် ”
“ မတွေ့ပါဘူး …ဟိုဘက်နားထွက်သွားတယ် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သတင်းကြားလို့ ရောက်လာတာ …ကိုဘခက် ဘာမှမဖြစ်ဘူး မဟုတ်လား ”
“ ကိုယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အချစ် ရယ်… အဲ… ဝါဝါရယ် ”
သတိလက်လွှတ်ပြောပြီး မှ သူကြီးဘခက် ဘေးမှ လူတွေကို ကြည့်မိသည် ။
“ ဝါဝါ ကစိတ်ပူနေတာ …ကိုဘခက် လိုက်သွားတယ်ဆိုလို့ ”
သူ့ကို စိုးရိမ်တကြီးမေးနေတဲ့ ဝါဝါမြင့်ကို ကြည့်ပြီး ဆွဲဖက်ပစ်ချင်စိတ်ကို သူကြီးဘခက် မနည်းထိန်းထားရသည်။
အဲ့ဒီအချိန် သူကြီးဘခက် မျက်လုံးဒေါင့်စွန်းထဲ ရီရီခင့် အရိပ်က ဝင်လာသည်။ ရီရီခင်က သူနဲ့ ဝါဝါမြင့် ကို မျက်ထောက့်နီကြီးနဲ့ ကြည့်နေတာတွေ့မှ သူကြီးဘခက် ဝါဝါမြင့်ကို နောက်မှတွေ့မယ် ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ကာ ရီရီခင့်ဆီထွက်သွားသည်။ သူခုဏက ကြည့်တုန်းက ရီရီခင့်ကို မတွေ့ပါဘူး ။ ခုမှရောက်လာဖြစ်မယ် ရီရီခင် ကသူ့ကိုမြင်တော့ ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။
ဒီလိုကျတော့ လဲ ငါ့မိန်းမ က သဝန်တိုတတ်တာပါလား ဆိုပြီး တွေးနေတုန်း မမြင်ချင် တဲ့မြဒင် အခွက်ကို သူကြီးဘခက် မြင်ရပြန်ပြီ မြဒင်က ရီရီခင့်ကို စကားဝင်ပြောနေတာမို့ သူကြီးဘခက် ရွာသားတယောက်ရဲ့အကွယ်ကနေ မသိမသာ အကဲခတ်နေသည် ။ မြဒင်ကတော့ သူ့ကိုမြင်ဟန်မတူ။ သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကသာ သူရှိတဲ့ဘက်ကို တခါတခါ အကဲခတ်သလို ကြည့်ကြည့်နေပြီး မြဒင် ကိုခြေပုတ် လက်ပုတ်နဲ့ ရီမောကာစကားပြောနေသည်။ သူ့မိန်းမတော့ သူ့စိတ်ကို စမ်းနေပြီ သူ့ကိုရွဲ့နေပြီဆိုတာ သူကြီးဘခက် သဘောပေါက်လိုက်တယ် ။ မြဒင် ထွက်သွားတော့မှ ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ သူ့မိန်းမအနား လျှောက်သွားသည်။
“ ဟိုကောင် က ဘာလာပြောတာလဲ …ရီ ”
“ ဘာမှ ဟုတ်ပါဘူး ဒီလိုပါပဲ ”
ရီရီခင်က သူ့ယောကျ်ားကို အရေးမကြီးသည့်ဟန် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးအမူအရာနဲ့ မျက်နာမကြည့်ပဲ ပြောနေသည်။
“ သေချာလား… မလိမ်နဲ့နော် ”
ဒီတခါ ရီရီခင် သူ့ယောကျ်ားဘခက်ရဲ့ မျက်နာကိုကြည့်ပြီးမှ တိုးတိုးလေး
“ ဟုတ်တယ်… ကျမကို လိုးချင်လို့တဲ့ ”
သူမသိဘူး အထင်နဲ့ ရွဲ့ပီးပြောတာဖြစ်နိုင် သလို တကယ်ပြောသွားတာလဲ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ သူကြီးဘခက်တွေးနေသည်။
“ ရှင်တောင် ဝါဝါမြင့်ကို …အဲ့လို သွားပြောချင်ပြောနေမှာပဲလေ ”
“ သူက သူခိုးတွေမိလား မေးရုံပါ …အဲ့ဒီအကြောင်းပြောနေကြတာ ”
“ သူကြီး ဘခက် ကအဲ့လိုပြောတော့ ရီရီခင်က.. ”
“ ဟွန့် …ယုံတယ် ”
ဆိုပြီး ခနဲ့သလို ပြောကာ သူ့ရှေ့ကထွက်သွားလို့ သူကြီးဘခက် အနောက်က လိုက်သွားသည် ။ ဒီမိန်းမ သူကအရင် မြဒင်နဲ့ဖြစ်ပြီး ယောကျ်ားကိုကျတော့ တခြားမိန်းမနဲ့ဖြစ်မှာ သဝန်တိုတယ် တော်တော်တရားတယ် လို့ သူကြီးဘခက် တွေးနေပြီး လှုပ်လီ လှုပ်လဲ့ နဲ့လျှောက်နေတဲ့ သူ့မိန်းမဖင်ကြီးကြည့်ပြီး အချိန်အခါမဟုတ် လီးက တောင်ချင်နေသည် ။ အနောက်ကနေ ကပ်လိုက်သွားပြီး လူတွေမမြင်ခင်… ဖတ် ခနဲ့ တင်ပါးတခြမ်းကိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်လိုက်တော့ ရီရီခင်က သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ..
“ ရှင် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ လူတွေနဲ့နော် တဲ့ ”
အိမ်ရောက်ရင်လိုး ရအောင်လို့ ကပ်ပြောတော့ ရီရီခင်က ဝါဝါမြင့်ကို သွားလိုးလိုက်လို့ ပြန်ပြောသည်။ ဝါဝါမြင့်ကိုက လိုးပြီးပြီလို့သာ ပြောလိုက်ရင် သူ့မိန်းမ ရီရီခင် ဘယ်လိုနေမလဲ မသိလို့လဲ သူကြီးဘခက် တွေးနေမိသည်။
သူတို့ အားလုံး ကမ်းစပ်ကနေ နှင်းရည် ရဲ့ ဆိုင်ကိုရောက်တော့ အထဲမှာနှင်းရည်ကို မတွေ့ရတော့။ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေ အားလုံးရှိနေပေမဲ့ နှင်းရည်ကတော့ ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားတော့သည်။ ရဲလေး ရင်ထဲတမျိုးကြီး ဖြစ်သွားသည်။ သူ ဒီဝေဒနာကို ကုစားရအုံးမည်။ နှင်းရည်ကို မေ့နိုင်အောင် ကြိုးစားရအုံးမယ် သူ နှင်းရည်ကို ချစ်ခဲ့တာပဲ ။
မိုးဆွေက ဦးဆောင်ပြီး နှင်းရည်အိမ်ထဲ ဝင်ရှာပေမဲ့ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမတွေ့ရ ။
အားလုံး နှင်းရည်အိမ်က ပြန်ခဲ့တော့ မိုးပင်လင်းတော့မည်။ ဘယ်သူမှ မအိပ်လိုက်ရ။ သူကြီးဘခက် အိမ်မှာပဲ အစည်းအဝေးလုပ်ပြီး ကျန်သေးတဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေးကို ဘယ်လို ထိန်းသိမ်းရမယ်ဆိုတာ တိုင်ပင်ကြသည်။ မိုးဆွေက ရဲအရာရှိတယောက်ဆိုတာ ပြောပြတော့ တရွာလုံးက မိုးဆွေကို သူရဲကောင်းကြီး တယောက်လို ဝိုင်းဝန်းချီကျူးကြသည်။
လူတွေကြားထဲကနေ သူ့ကို အဓိပ္ပါယ်ပါတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ အိဝါ ကိုလဲ ရဲလေး မျက်နာချင်းမဆိုင်ရဲ ။
မိုးဆွေ ပြောပြလို့ နှင်းရည် ဟာ ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂ ဦးဆောင်တဲ့ အဖွဲ့မှာ အရေးပါတဲ့ သူတယောက် နေရာက ပါဝင်တယ်ဆိုတာလဲ သိလိုက်ရသည်။ ခေါင်းဆောင် မန်းဂ မရှိတော့ပေမဲ့ ဒုတိယ ခေါင်းဆောင် နဲ့ကျန်သေးတဲ့ အဖွဲ့ဝင်တွေရှိနေနိုင်သေးကြောင်း သူတို့စခန်းဟာ ကျွန်းတောင်ရွာကနေ မိုင် ၃၀ လောက်ဝေးတဲ့ အထက်တောထဲမှာ ရှိနိုင်ကြောင်း အတိအကျမဟုတ်ပေမဲ့ တခါတရံမှာ ထိုနေရာ ဝန်းကျင်လောက်မှာ ယာယီသဘောမျိုးစခန်းချတတ်တယ်လို့ သတင်းရထားကြောင်း မိုးဆွေက ဆက်ပြောသည်။
သတင်းထူးရင် ကျန်တဲ့အဖွဲ့ဝင်တွေကို မိရင် အကြောင်းကြားမည်ပြောပြီး ရဲအရာရှိမိုးဆွေလဲ သူကြီးဘခက်အပါအဝင် ရွာသားတွေကို နှုတ်ဆက်ကာ ကျွန်းတောင်ရွာကနေ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ ရွာသားတွေလဲ လူစုခွဲကာ ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။
နေ့လည်ပိုင်ရောက်တော့ အောင်သာမြို့က ရဲတွေရောက်လာပြီး ညက သူတို့နဲ့ ပစ်ခတ်ခဲ့ကြတဲ့ ကျွန်းမြော အိမ်ကြီးနဲ့ ဦးချမ်းသာတို့ အလောင်းတွေကိုလဲ ရှဖွေရှင်းလင်းရေလုပ်ကြပြီး တွေ့တဲ့ အလောင်းကတွေ့ မတွေ့တဲ့ အလောင်းကမတွေ့ ။ မတွေ့တဲ့ အထဲ ဦးချမ်းသာလဲပါကြောင်း ရဲလေး ပြန်ကြားရသည်။
ဝေဒနာကို ကုစားဖို့ ရဲလေး သံချောင်ရဲ့အရက်ဆိုင်ကို ပုံမှန်ရောက်ဖြစ်သလို ရွပြင်က မြင့်ဦး ရဲ့ ထန်းတောထဲလဲ အသွားမပျက်။ နှင်းရည် နဲ့ ပျော်ပါးခဲ့ကြတာတွေကို ရဲလေး ချက်ချင်းမေ့မရ ။ နှင်းရည် သူ့ကို လီးစုပ်ပေးခဲ့တာ ပဲစင်းငုံတန်းထဲမှာ ဖင်ကုန်းပီးအလိုးခံခဲ့တာတွေ။ ကျော့ရှင်းပြီး အချိုးအစားကျလှတဲ့ နှင်းရည် ရဲ့ ပုံရိပ်တွေက သူ့အာရုံထဲကနေ မောင်းထုတ်ရခက်လှသည်။ ဦးချမ်းသာကို အလိုးခံနေတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ ပုံရိပ်တွေကို မြင်ယောင်ပြန်တော့ လက်ထဲ အရက်ခွက်ကို တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ အဆက်မပြတ်မော့မိတော့သည်။
နောက် တပတ်လောက်အကြာမှာ အိဝါ ရဲ့ မင်္ဂလာသတင်း ကြားရပြန်တော့ ရဲလေး စိတ်ထဲ ဟာလာ ဟင်းလင်းကြီးဖြစ်နေသည်။ ဒီအချိန်မှာ အိဝါ အပေါ် ထားတဲ့ သူ့ခံစားချက်ကို ရဲလေး ပြောမပြတတ်။ သေချာတာက သူ့ကို ချစ်တဲ့ မိန်းကလေးတယောက်ကို ထပ်ပြီးဆုံးရှုံးရအုံးမယ်ဆိုတာကိုပဲ။
အိဝါ ရဲ့သတို့သားလောင်းက အောင်သာမြို့ က ကျော်စွာ ရဲလေးသိပ်တော့ မအံ့သြ ။ သူကိုယ်တိုင် အိဝါကို ကျော်စွာဆိုတဲ့ ကောင်ဖြုတ်နေတာ မြင်ခဲ့ပြီးပြီပဲ ။
မနက်ဖြန် အိဝါတို့ မင်္ဂလာဆောင်နေ့ပဲ။ သူတို့ရွာမှာအရင်ဆောင်ပြီး နောက်မှမြို့မှာ တခါပြန်ဆောင်မယ် တဲ့ ။ မဏ္ဍပ်ဆောက်တဲ့ဆီကိုလဲ ရဲလေး မသွား ။ သွားမဆောက်ကူ ။ နေ့လည်ထဲက မြင့်ဦး ထန်းရည် ဆိုင်မှာ သူတရောက်ထဲ ဆိုင်ရှင်မြင့်ဦး နဲ့ သူနဲ့ပဲရှိတယ်။ ကျန်တဲ့ ကာလသားတွေကတော့ သူကြီးအိမ်မှာ ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်လုပ်ကူနေကြတယ် ။ သူ့တကိုယ်လုံးလဲ ထန်းရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုးနေပြီ မျက်လုံးထဲ နှင်းရည် မျက်နာလေးပေါ်လာလိုက် ခေါင်းကနေ ထန်းရည်အိုးနဲ့ လောင်းချလိုက်နဲ့ မြင့်ဦး လဲ မနိုင်တော့လွှတ်ထားလိုက်ရပြီ။
ညနေစောင်းလို့ အမှောင်ထုစဝင်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ ရဲလေး မှောက်သွားပြီး ။
အချိန်ဘယ်လောက်ကြာကြာ မှောက်သွားလဲ မသိ။ ရဲလေး သတိရလို့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်မိေ့တာ့ ကောင်းကင် ပေါ်က မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် နဲ့ကြည့်လေးတွေကိုမြင်မှ အားယူပြီး ကုန်းထလိူက်တယ် ။ သူနဲ့မျက်နာချင်းဆိုင်မှာ ပထမဆုံးတွေ့လိုက်ရတဲ့ သူက အိဝါ။ ရဲလေး ခေါင်းကိုတချက်ခါလိုက်တယ်။ သူနိုးနေပြီပဲ။ အိပ်မက် မဟုတ်ပါဘူး။
“ သတိရပြီလား ”
အိဝါ ရဲ့ အသံချိုချိုလေးက ရဲလေး နားထဲဝင်လာသည်။
“ အိဝါ ”
“ အင်းလေ လူကိုတော့ မှတ်မိသေးတာပဲ ”
“ အိဝါက ဘယ်လိုလုပ် အကို့ဆီရောက်လာတာလဲ အကိုကရော ဘယ်ရောက်နေတာလဲ ”
“ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလဲ ကြည့်အုံးလေ ”
ရဲလေး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူနဲ့ အိဝါ ရောက်နေတာ ချောင်းစပ်တနေရာက လှေပေါ်မှာ ။ ဒါရွာပြင် သချိုင်းကုန်းအောက် ဖက်က ကမ်စပ်ပဲ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ သူ့အဝတ်အစားတွေ မဟုတ်တော့ပဲ ဘယ်သူ့အဝတ်အစားတွေမှန်း မသိတဲ့ ဟာတွေနဲ့။
“ အကို့ကို ရှင်းပြအုံးလေ အိဝါ ဒီအဝတ်အစားတွေကရော ဘယ်သူ့ ဟာတွေလဲ ”
“ ဖေဖေ့ ဟာတွေ ”
“ ဟမ် ”
“ သူကြီးအင်္ကျီ ”
“ အင်း အကို့တကိုယ်လုံး ထန်းရည်တွေနဲ့ရွှဲနေတာနဲ့ အဖေ့အင်္ကျီတွေ ဝတ်ပေးထားတာ အကို့ကို လှေပေါ်မှာထားခဲ့ပြီး အိဝါ အိမ်ပြန်ပြီး ဖေဖေ့အင်္ကျ ီတွေ ဖွက်ယူလာခဲ့တာ ”
“ ဒါနဲ့ အကို့ကလှေပေါ် ဘယ်လို ရောက်လာတာလဲ ”
“ အိဝါကတော့ အကို့ ကိုယ်ကြီးကို ဘယ်နိုင်မလဲ ကိုမြင့်ဦးကိုအကူအညီတောင်းပြီး လှေပေါ်တွဲခေါ်ခဲ့ရတာပေါ့ ..ဒါတောင်သူကကြောက်နေတာ အိဝါ မနည်းတောင်းပန်ပီးမှ အကူအညီတောင်းခဲ့ရတာ ဘယ်သူမှမသိစေရဘူးလို့လေ ကိုမြင့်ဦးက အဖေ့ကိုကြောက်နေတာ.. ”
“ အော် ဘာလို့ လှေပေါ်ခေါ်ခဲ့ရတာလဲ အကို့ကိုလေ ပီးတော့ အိဝါကရော ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ထန်းတောထဲရောက်လာတာလဲ ”
အိဝါ တော်တော်နဲ့ပြန်မဖြေ။တော်တော်ကြာကြာ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ရုတ်တရက် သူ့ကို ဆွဲဖက်လိုက်လို့ ရဲလေး လန့်သွားတယ် ။
“ အိဝါ အကိုနဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး ”
အိဝါက ရဲလေး ရင်ခွင်ထဲနေငိုသံလေးနဲ့ပြောနေသည်။
“ အိဝါ ကမင်္ဂလာဆောင်တော့မယ်လေ ကျော်စွာတောင် အိဝါ တို့အိမ်ရောက်နေပြီဆို ”
“ မသိဘူး အိဝါ အဲ့ဒါတွေ မသိဘူး သူ့လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတော့ အိဝါ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်မိပေမဲ့ တကယ်တမ်း လက်ထပ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ အိဝါ သူနဲ့ မနေချင်ဘူး သူ့ကိုမချစ်ဘူး ဟိုပွဲကြည့်တဲ့ ညကလဲ အကို့ကို အရွဲ့တိုက်ချင်လို့ အကိုကြည့်နေမယ်မှန်းသိလို့ သူလုပ်တာကို လက်ခံခဲ့မိတာ ဘာရည်းစားမှလဲ မဖြစ်ခဲ့ဘူး အိဝါ ချစ်တာ အကို့ကိုပဲ အကို ရောအိဝါကို မချစ်ဘူးလား.. ”
“ အဲ …ဟို … အဲ့ဒါကလေ ”
ရဲလေး ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမလဲမသိ ဖြစ်နေတယ် ။ ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ကို အိဝါ ဟာ စိုးမိုးမှု့ရှိနေတယ်လို့ နှင်းရည်နဲ့တွဲခဲ့စဉ်းထဲက ရဲလေး ရိပ်မိတယ် ။ နှင်းရည် နဲ့အရင်မတွေ့ခင် အိဝါ ကိုတွေ့ခဲ့မယ်ဆိုရင် ဆိုတဲ့ အထိ သူစဉ်းစားခဲ့ဖူးတာပဲ။ အခုသူ့ဆီ အိဝါ ရောက်လာပြီ။
“ အကိုမလိမ်ပါနဲ့ အကို အိဝါကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာ အိဝါ သိတာပဲ ”
မျက်ရည်လေးတွေ စို့နေတဲ့ အိဝါ ကိုရဲလေး ပြန်ဖက်လိုက်တယ်။ အိဝါကလဲ သူ့ကိုတင်တင်ကြီးပြန်ဖက်တယ်။
“ အကို သိလား အိဝါ အကို့ကို ခိုးပြေးလာတာ အကိုနိုးလာလို့ မဟုတိရင် ကိုမြင့်ဦးကို ထိုင်ရှိခိုးရရှိခိုးရ ဟိုဖက်ကမ်းကို လှေနဲ့ ပို့ခိုင်းမလို့.. ”
“ ဘယ်ကိုပို့ခိုင်မှာလဲ အိဝါ ”
အိဝါက ဖက်ထားရာက ခွာလိုက်ပြီး
“ ဟိုဖက်ကမ်းကိုလေ ကိုအောင်မောင်းတို့စောင့်နေတယ် ”
“ ဒီကောင်က အိဝါတို့အိမ်မှ ာလုပ်ကူနေတာ မဟုတ်ဖူးလား ”
“ ဟုတ်ပါဘူး သူလဲ ခင်မှုန့် ကိုခိုးပြေးသွားပြီ ”
“ ဟမ် ဟုတ်လား ”
“ အင်း သွားမယ် ဒီမှာကြာကြာနေလို့ မကောင်းဘူး ကိုအောင်မောင်းက ဟိုမှာ၁ ပတ် နှစ်ပတ်လောက်နေမယ်တဲ့ အဲ့နားကရွာမှာ သူ့အသိအိမ်လဲရှိတယ်တဲ့ …အော်… နေအုံး ပြော… အိဝါ ကိုချစ်လား ”
ရဲလေး စကားနဲ့မဖြေ။ အိဝါ ရဲ့နခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်တော့
“ ဟွန့်… အရက်နံ့ကိုထောင်းနေတာပဲ တဲ့ ”
“ အိဝါကို နှင်းရည်ထက် အရင်တွေ့ခဲ့တယ်လို့ပဲ သဘောထားပါ့မယ် အိဝါရယ် ”
ဒီစကားကို ရဲလေး စိတ်ထဲကပဲပြောလိုက်ပြီး လှေကြိုး ဖြုတ်ကာ တဖက်ကမ်းကို လှော်သွားတော့သည်။ အိဝါမှာလဲ သာနေတဲ့လမင်းကြီး နဲ့ ကြယ်လေးတွေကို ကြည့်ကာကျေနပ်နေသည်။
တဖက်ကမ်းဆိုပေမဲ့ ကြိုက်ကုန်းရွာကိုတော်တော်ကြီးကျော်သွားပြီးမှ အိဝါက ပုပုတဲပျက်လေးတလုံးကိုလက်ညိုးထိုးပြမှ ရဲလေး လှေကိုကြိုးချည်ထားခဲ့ပြီး အိဝါ လက်ကိုဆွဲကာ တဲလေးဆီကို လျှောက်နေတုန်း နီးလာတာနဲ့အမျှ တဲထဲက အသံတွေက ပီပီသသကြားလာရသည်။
“ အို့ …ကိုကိုအောင်မောင်း အရမ်း ဆောင့်တာပဲ တဲလဲ ပြိုကျကုန်ပါအုံးမယ် ”
“ ကိစ္စမရှိဘူး အချစ်…ပြိုကျလဲ တဲကနိမ့်နိမ့်လေး တစ်တောင် တောင်မရှိချင်ဘူး ”
“ ဇွိ …ဇွိ …ဇွပ် … ဇွပ် ”
“ အာလား …ကောင်းတဲ့ စောက်ဖုတ်ကွာ… အချစ် အဖုတ်ပီးရင် ဖင်လိုးမယ်နော် … အုန်းဆီပါတယ်မဟုတ်လား.. ”
“ အုန်းဆီ တော့ မပါဘူး… ကိုကိုရယ် စားဆီတော့ ပါတယ်.. ”
“ အိုကွယ်… ဘယ်ဆီပဲဖြစ်ဖြစ် ချောသွားပီးတာပဲ… မှုတ်ဖူးလား …ခွိခွိ ”
အောင်မောင် နဲ့ ခင်မှုန်ကတော့ သူတို့မရောက်သေးဘူ းအထင်နဲ့ပွဲကြမ်းနေပြီ။ အထဲကစကားတွေကြားတော့ အိဝါ က ကမ်းစပ်ဖက်ကို ပြန်လျှောက်သွားလို့ ရဲလေး အနောက်က လိုက်သွားလိုက်တယ်။
“ အိဝါ …ဘယ်သွားမလို့လဲ ”
“ တဲထဲဝင်လို့မှ မရတာ အကိုကြားဖူးလား အထဲက အသံတွေ ”
အိဝါ က မျက်နာလေး အောက်ငုံ့ကာရှက်နေသည်။
“ လာ… ဒါဆိုဟို ကောက်ရိုးပုံနားသွားရအောင် ”
တဲ နဲ့တော်တော်လေးလှမ်းတဲ့ ကောက်ရိုပုံဆီကို ရဲလေး အိဝါ ကိုခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အိဝါ က သူ့ဘေးမှာ ကျူံကျူံ့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ထဘီတိုတိုဝတ်ထားလို့ ခြေသလုံးသားဖွေးဖွေးလေးတွေက လရောင်အောက်မှာ ဝင်းနေသည်။
အိဝါ က သူ့ကိုဘာစကားမှမပြေူာသေး အောင်မောင်းတို့ကိုတွေ့ပြီးရှက်နေပုံရလို သူကပဲ စကားစပြောလိုက်တယ်။
“ ဒီအချိန်ဆိုရွာမှာ အိဝါကို လိုက်ရှာနေလောက်ပြီနော် မင်္ဂလာပွဲပျက်လို့ သူကြီး ဘယ်လောက်များစိတ်တိုနေမလဲမသိဘူး အိဝါမကြောက်ဖူးလား.. ”
“ ကြောက်ပါဘူး ဖေဖေကစိတ်သာကြီးတာ အိဝါကို အရမ်းချစ်တာ ကြည့်နေ အိဝါကို သူတို့ပြန်ခေါ်မှာ နောက်ပြီးလေ ဖေဖေက ဒီရက်ပိုင်း တစ်ခုခုကို တွေးနေသလိုပဲ ဘာတွေစဉ်းစားနေလဲမသိဘူး ”
“ ဟုတ်လား …ဒါနဲ့ အကို့ကို အဝတ်အစားလဲပေးတာ ဘယ်သူ လဲပေးတာလဲ အိဝါ ”
အိဝါ ရဲလေး ဖက်လှည့်လာပြီး
“ ဘယ်သူရှိရမှာလဲ အိဝါပဲရှိတာကို ”
ယောကျ်ားလေးပေမဲ့ ဒီတခါရဲလေး မျက်နာပူရပြီ ။ သူ အောက်ခံဘောင်းဘီလဲ ဝတ်မထား ။ ဒါဆိုသူ့ သူ့ကောင်ကြီးကို အိဝါ မြင်သွားပြီပေါ့..။
“ ဒါဆို အိဝါ အကို့တကိုယ်လုံး မြင်သွားပြီပေါ့ ”
“ အဲ …ဒါက ဒီလိုရှိတယ် အကိုရဲ့ ”
အိဝါ သူ့မေးစိလေးကို လက်ညိုးလေးနဲ့ထောက်ပြီး ချစ်စဖွယ် အမူအရာလေးနဲ့
“ အိဝါကလေ ငယ်ငယ်ထဲက အရုပ်ဆက်ကစားရတဲ့ ဟာမျိုးဆိုရင် မျက်လုံးမှိတ်ပြီးလဲ ဆက်တတ်သလို… ဖြုတ်လဲဖြုတ်တတ်တယ် သိလား ”
ပြုံစိစိနဲ့ပြောလာတဲ့ အိဝါကို ရဲလေး ပခုံးနှစ်ဖက်ကနေကိုင်ကာ အနောက်ကိုလှဲသိပ်လိုက်ပြီး အိဝါ ရဲ့ မျက်နာပေါ်နေရာအနှံ့နမ်းတော့သည်။ အိဝါကလဲဒီတခါ အရက်နံ့ နံတယ်မပြောတော့ ။ လိုလိုချင်ချင်နဲ့ပဲ ရဲလေး ရဲ့အနမ်းကိုခံယူတော့သည်။
ကာရန်တွေက ခက်ခက်ခဲခဲငြိစရာမလိုခဲ့ ။ နှစ်ယောက်စလုံးအဝတ်အစားတွေ မရှိကြတော့ တဲ့ အချိန် နှင်းရည် လိုပဲ ကားအယ်နေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေ အပြစ်အနာအဆာမရှိ ။ ဖြူဝင်းကာတောင့်တင်းလှတဲ့ အိဝါ ရဲ့အောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ပြီး ရဲလေး ပေါင်နှစိချောင်း ကြာဝင်ကာ အဖုတ်ဝ နဲ့လီးတေ့မလို့ လုပ်နေတုန်း..
“ ဟိုမိန်းမကို မေ့လိုက်တော့နော် ”
ဆိုတဲ့ အိဝါရဲ့စကားကြောင့် ရဲလေး တုန့်ဆိုင်းသွားတယ် ။ အိဝါ က နှင်းရည်ဆိုတဲ့ မိန်းမကိုပြောတာ ကိုအောင်မောင်း မနေ့ကမှပြောလို့ သိရတာ ဆိုပြီး မျက်လုူံးလေးမှိတ်သွားပြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ရဲလေး ရဲ့ လီးကြီး ဝင်လာမှာကို စောင့်ဆိုင်းလို့နေသည် ။ ရဲလေး လဲ အိဝါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့ အားလုံး သိသွားတာလဲကောင်းတာပဲ ဟု ယူဆကာ အမွှေးရေးရေးလေးတွေကြားက စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲ သူ့လီးကို တစ်ထစ်ချင်းတစ်ချင်းထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။
ရဲလေး ကလဲ အိဝါရဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေကာ ဆောင့်လိုးသလို အိဝါကလဲ သူမဖင်ကြီးကို ကောက်ရိုးပြင် ကြမ်ပြင်ကနေ လွှတ်နေအောင်ကို ကော့ ကော့ခံသည်။
ကောင်းကင်မှ လမင်းကြီးကြီးမှာလဲ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ချစ်ရည်လူးပွဲကို ဆက်၍မကြည့်ရဲတော့သည့်အလား တိမ်ထု၏ နောက်သို့ပျောက်ကွယ်ကာ သွားတော့သည်။
...............................................................
ယင်းအဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပွာပြီး နှစ်ပတ်ခန့်အကြာ၌ အသက် ၅ဝ ခန့် မုဆိတ်မွှေး ပါးသိုင်းမွှေးများနှင့် ထောင်ထောင်မောင်မောင် လူကြီးတရောက်သည် ။ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်တစ်လက်ကို ထမ်းကာ လက်တဖက်တွင်လဲ ယုန်သေနှစ်ကောင်အားကိုင်လျှက် တောအုပ်အတွင်း၌ သတိကြီးစွာထား၍ လျှောက်နေသည်။ တောတန်းမှာ ကျွန်းတောင်ရွာနှင့် မိုင် ၃၀ ခန့်သာဝေးသည်။
ညဉ်းသိုးသိုးပုံစံရှိသော်လဲ လူကြီး၏မျက်လုံးများမှာ စွန်ရဲတကောင်ကဲ့သို့ စူးရှထက်မျက်လှသည်။ လူကြီး၏ စစ်ဖိနစ်ခြေလှမ်းများအောက်တွင် သစ်ရွက်ခြောက်တို့မှာ တချွပ်ချွပ်ဖြင့် အသံမြည်နေကြသည်ကလဲ စည်းချက်ကျလှသည်။
တောင်ကမူလေး တခုအပေါ်၌ ထိုးထားသော ဝါးတဲလေးနှစ်လုံးကို တွေ့ရသောအခါ လူကြီးသည် သတိထား၍ ချဉ်းကပ်သွားပြီး မလှမ်းမကမ်းမှ အပင်တစ်ပင်ပေါ်သို့တက်ကာ အပေါ်ကနေ တဲအိမ်အတွင်းထဲသို့ ကြည့်ရှု့ အကဲခတ်နေပြန်သည် ။ တဲအတွင်းထဲ၌ ကြေးဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ခြင်္သေ့ရုပ် ဆင်ရုတ် နတ်သမီးရုပ် ဘီလူးရုပ် တို့ကိုတွေ့ရပြီး ကိန္နရီ ရုပ်ထုလေးကို တွေ့ရသည့်အခါတွင် လူကြီး၏ မျက်နာပေါ်၌အပြုံးရိပ်တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်သွားသည်။
တဲအတွင်းမှ အမျိုးသမီးတစ်ဦးထွက်လာပြီး ထိုအမျိုးသမီးကို မြင်သောအခါ လူကြီးသည် မိန်းကလေး၏ မျက်နာကို သေချာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ တဲအနီး ဝန်းကျင်တွင်လဲ လက်နက်ကိုင် လူတစ်စုကိုတွေ့ရပြန်သည်။
လူကြီးသည် အပင်ပေါ်မှပြန်ဆင်းခဲ့ပြီး တောင်ကမူလေး၏ အနောက်ဖက်သို့ ခြေသံလုံအောင် လျှောက်သွားပြီး မိုင်ဝက်ခန့်အရောက်တွင် ဂူပုံသဏ္ဍန်စမ်းချောင်းလေးတခုကို တွေ့သဖြင့် လက်ခုပ်ထဲ ရေခပ်သောက်ပြီး အဝတ်အစားများချွတ်ကာ ရေချိုး၍ ၎င်း၏ မျက်နာအား ရေပြင်တွင်ကြည့်ကာ ကျေနပ်နေသယောင်ရှိနေသည်။ ထိုအချိန်ခြေသံလိုလိုကြားသဖြင့် လူကြီးမှာ ကျောက်ဆောင်ပေါ်၌ တင်ထားသော နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကိုဆွဲယူကာ အကွယ်မှအကဲခတ်နေသည်။
မိန်းမချောလေးတစ်ဦး ထဘီရင်လျှားလျှက်ဖြင့်ဆင်းလာမှ လူကြီးးသည် ချိန်းထားသော သေနတ်ကိုအောက်စိုက်ချလိုက်သည်။ မိန်းမချောလေးမှာ တဲအိမ်လေးအတွင်းမှ ထွက်လာသော သူချောင်းကြည့်နေစဉ်က တွေ့ခဲ့သောမိန်းမပင် ။ ထိုမိန်းမမှာ သူမတစ်ဦးထဲရှိသည် အထင်ဖြင့် ထဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေထဲဆင်းလာသည့် အချိန်တွင်တော့ လူကြီး၏ မျက်လုံးများသည်ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်လာသည်။
ရှိုက်ဖို ကြီးငယ်အသွယ်သွယ်ဖြင့် တောင့်တင်းလှသော မိန်းကလေးကိုကြည့်ကာ လူကြီးမှာ အကြည့်မလွှဲမိ။ မိန်းမချောလေးမှာ တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက် စိမ်ပြေနပြေချို၍ဝမှ ရေထဲမှကုန်းပေါ်သို့ ကျောက်တုံးတစ်ခုပေါ်မှ လှမ်းအတက် ရေညှိကြောင့်ချောထွက်သွားပြီး ဒူးဆစ်ခန့်သာရှိသည့် ရေထဲသို့ လဲကျသွားပြီးတော်တော်နဲ့ ပြန်မထနိုင်ဖြစ်နေမှ လူကြီးသည် သေနတ်ကို ကျေက်ဆောင်အကွယ်၌ ဖွက၍ထားခဲ့ပြီ သူ၏ဘောင်းဘီရှည် ကိုကောက်စွပ်၍ ဆံပင်များကိုလက်ဖြင့် ထိုးဖွ၍ကိုဖွာလန်ကျဲအောင်ပြုလုပ်ကာ မိန်းကလေးအနားသို့ လျှောက်သွားတော့သည်။
မိန်းခလေးမှာ လဲ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေသည့် သူမအနားသို့ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်ရောက်လာသည်ကို မြင်၍ အနည်းငယ် ရှိုးတို့ရှန်းတန်းဖြစ်သွားပြီးမှ ချက်ချင်းပင် လူကြီးအာ စူးစူးရဲရဲပြန်ကြည့်ကာ
“ ရှင်ဘယ်သူလဲ… ဒီနေရာကို ဘာလာလုပ်တာလဲ ”
လူကြီးမှာ အသံကိုအတက်နိုင်းဆုံးဖျက်ပြောလိုက်သည်။
“ ကျုပ်ကချောင်း တစ်ဖက်ကမ်းကပါ ဟင်းစာရှာ အမဲလိုက်ရင်း မျက်စိလည်ပြီး ဒီကိုရောက်လာတာ မင်းထနိုင်လား.. ”
သူ့ကို မသင်္ကကာသလို ကြည့်နေတာကြောင့် ကျောက်ဆောင်ပေါ်က ယုန်သေနှစ်ကောင်ကို ညွှန်ပြလိုက်မှ မိန်းကလေးမှာ အနည်းငယ် စိတ်ချသွားဟန်ဖြင့် ကုန်းထကြည့်သော်လဲ ရုတ်တရက်ထမရ ခြေခွင်၍အကြောမျက်သွားဟန်တူသည်။
“ ထူကူအုံးလေ… ကြည့်ကောင်းနေတာလား.. ”
လူကြီးလဲ မိန်းကလေးကို ချိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုကာ တွဲထူကူသည် မိန်းကလေးကလဲ လူကြီး၏ လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ကာ ထလာသည်။ လူကြီး၏ လက်တွေက မိန်းကလေးရဲ့ နို့အုံတခြမ်းကို ဖိမိနေသော်လဲ မိန်းကလေးကတော့ သတိထားမိဟန်ပင်မရှိ ကိုယ်တုံးလုံး ဖြင့်ပူးကပ်ကာနေတဲ့ မိန်းမကလေးရဲ့ အထိအတွေအတွေ့ကြောင့် လူကြီးမှာ လီးပင်တောင်လာပြီ။ ကုန်းပေါ်ရောက်တော့ ကျောက်ဆောင်တခုကို မှီကာ မိန်းကလေးကို ချပေးပြီး ခြေချင်းဝတ်နေရာကို အနည်းပယ်နှိပ်နယ်ပေး ကွေးဆန့်လုပ်ခိုင်းရာ တဖြည်းဖြည်းချင်လှုပ်ရှားလာနိုင်၍ တယောက်ထဲ ထလာနိုင်သည်။
မရည်ရွဲပဲ လူကြီး၏ အကြည့်တွေက အမွှေးအမျှင်မရှိ ဖြူဝင်းစိုရွှန်းနေတဲ့ မိန်းကလေးရဲ့ ပေါင်ကြားနေရာ ကိုရောက်ရောက်သွားတာကို သိသော်လဲ မိန်းကလေးမှာတွေ့စကလိုရှက်ရွံ့ဟန်အလျှင်းမရှိ ။ လူကြီးကိုပင် မျက်လုံးရွှဲကြီးတွေဖြင့် ပြန်ကြည့်နေပြီးမှ သူမအဝတ်အစားတွေရှိတဲ့ဆီကို ထွက်သွားသည်။ လူကြီးမှာ ရမ်းခါ၍တင်းကားနေတဲ့ မိန်းမကလေး၏ တင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ကာ တံတွေးပင်မျိုချမိသည်။
ထိုစဉ် မိန်းကလေးမှာ သူမအဝတ်အစားတွေရှိတဲ့ ဆီသို့ မရောက်မှီ ရုတ်တရက် လူကြီးဆီသို့ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ပြန်လျှောက်လာသည်။ ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း မိန်းကလေး၏ နို့အုံကြီးများမှာ တုန်ခါနေပြီး ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်မှ တင်သားကြီးတွေမှာလဲ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။
“ ရှင့်ကို ကျေးဇူးတင်တယ် …ကျေးဇူးဆပ်တဲ့ အနေနဲ့ ”
မိန်းကလေးမှာ စကားကိုဆက်မပြောပဲ လူကြီးနှင့်မျက်နာချင်းဆိုင် ကိုယ်ချင်း ထိလုမတတ်ကပ်သွားပြီး လူကြီး၏ ပေါင်ဂွကြားမှဖုထစ်နေတဲ့နေရာကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးမှ
“ ရှင်က အဆင်သင့်တောင် ဖြစ်နေပြီပဲ … ”
ဟုဆိုကာ ဘောင်းဘီအတွင်းထဲသို့ သူမရဲ့လက်သွယ်သွယ်လေးကို ထိုးထည့်ကာ လဥတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ လူကြီးလဲ ၎င်းး၏ ခပ်နွမ်းနွမ်း ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချပေးလိုက်ချိန်တွင် လီကြီးမှာ နေရောင်အောက်တွင် တိုက်ပွဲဝင်ရန် အသင့်အနေအထားဖြင့် ထွက်လာတော့သည်။
မိန်းကလေးမှာ သူမရဲ့ လျှာလေးကိုတစ်ချက်သပ်လိုက်၍ လူကြီး၏ လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်ကာ ကုန်းစုပ်တော့သည်။ မနားတမ်းစုပ်သလို ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုလဲ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာငုံသည်။ ထို့နောက်တွင် လူကြီးက ကျောက်ဆောင်ကိုမှီကာ ထိုင်၍ ပေ့ါင်ကားပေးထားချိန်တွင်လဲ မိန်းကလေးမှာ လူကြီးပေါင်ကြား လေးဘက် ထောက်ကာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်သည်။ လူကြီး၏ပေါင်ကြားနှင့် လီးပေါ်မှာလဲ မိန်းကလေး၏ သွားရည်များဖြင့် ရွှဲစိုလို့နေသည်။
မိန်းကလေး မှာ သူမစိတ်ကြိုက်လီးစုပ်လို့ဝမှ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပူးကပ်ကာ တံတွေးထွေးချ၍ နို့ဂွင်းတိုက်ပေးပြန်သည်။
လူကြီးလဲ မိန်းကလေးရဲ့ ပျစ်နှစ်နေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကြား ရင်ညွှန့်နား မှဲ့နက်လေးကြားက ထိုးထိုးထွက်လာတဲ့ သူ၏လီးကြီးကို အရသာခံကာကြည့်ရင်း ဒီမိန်းမကို ဘယ်လိုပုံစံ ဘယ်လို လိုးပစ်မယ်စဉ်းစားကာနေတော့သည်။
တချိန်ချိန်မှာ သူလိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းတစ်ခုကို ရဖို့အတွက် ဒီမိန်းမဟာ အသုံးဝင်ချင်ဝင်လာနိုင်တယ် မဟုတ်လား။ ဤမျှဆိုလျှင် စာရှု့သူများအနေနှင့်လဲ မိန်မချောလေး နှင့် လူကြီးတို့မှာ နှင်းရည် နှင့် သူကြီးဘခက်တို့ ဖြစ်ကြောင်း ရိပ်စားမိလောက်ပေလိမ့်မည်။
နတ်ဆေး
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
