ရွှေညာမြေမှ ချစ်တေးသံ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ – Dun Love Me
အခန်း ( ၁ )
နာမည်က နှင်းဝေ။ ဒီဇင်ဘာလ နှင်းတွေကျတဲ့အချိန်ကြီးမွေးလို့ အလွယ်တကူနဲ့ လှလှလေး ပေးထားကြတာ။ ဆွေမျိုးထဲမှာ သမီးမိန်းကလေးဆိုလို့ နှင်းဝေတစ်ယောက်ထဲ။ ဝမ်းကွဲဆိုလို့ မောင်တွေ အစ်ကိုတွေချည်း။ ဒါ့ထက်ဆိုးတာ နှင်းဝေရဲ့ဦးလေးက ရပ်ကွက်လူမိုက်။ ဓါးထိုးမှုနဲ့ ထောင်ထဲကထွက်တဲ့အချိန် တူမလေးမွေးမှ မိုက်တာရပ်တော့တာ။
နှင်းဝေ မွေးကတည်းက တစ်ဆွေတစ်မျိုးလုံး စီးပွားတက်တော့ အကုန်လုံးက ဝိုင်းချစ်ကြတာပေါ့။ ဦလေးကလည်း လူမိုက်၊ အစ်ကိုတွေ မောင်တွေကလည်း များတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ရည်းစားကမရ။ ညားမယ့်ညားတော့လည်း အညာသားနဲ့မှ ညားတော့တာ။ အပျိုကြီးပေါက်စဖြစ်နေတဲ့အချိန် အသက် ၃၅။ ရန်ကုန်လာပြီး အလုပ်လုပ်တဲ့ မလည်မဝယ် အညာသားနဲ့ ညားပါလေရော။
မောင်အညာသားက ရန်ကုန်မှာ အဲကွန်းတွေပြင်တယ်။ အဲ့တုန်းက နှင်းဝေ အဆောင်နေတုန်း။ အဲကွန်းလာပြင်တဲ့ မောင်အညာသားနဲ့ငြိပြီး အပိုင်ဝိုက်ပစ်လိုက်တာ။ မဝိုက်လို့လည်း မရဘူးလေ။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနဲ့ ညားဖို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်။ အညာသားကလည်း အိမ်ကိုလာတောင်းတော့ ဆွေစုံမျိုးစုံပဲ။ တွဲတာ တစ်လလောက်နဲ့ အိမ်ပေါ် ကန်တော့ပွဲကြီး မ လာတာ။ ဒီတော့လည်း မငြင်းသာဘူးပေါ့။
အညာသားမှာလည်း အစ်ကိုတွေညီတွေချည်းပဲ။ လာတင်တောင်းတာတော့ ရွှေ ၅ ကျပ်သားနဲ့ဗျ။ အရမ်းအများကြီး မဟုတ်ပေမယ့် နည်းတာတော့မဟုတ်။ အညာသားတို့ ဆွေမျိုးတွေကလည်း မြို့သူချောချောလေးရတာဆိုတော့ ဝိုင်းအုံပြီး တင်တောင်းကြတာလေ။ ပြုံးပြုံးကြီး ရှိနေတာကတော့ ဘယ်သူရှိမတုန်း။ နှင်းဝေရဲ့ဦးလေး လူမိုက်ကြီးပေါ့။ မင်္ဂလာတွေဘာတွေဆောင်ပြီးလို့ ဆွေပြမျိုးပြလေး အညာလည်ကြမယ်ဆိုတော့မှ သူ့ခင်မျာမှာ မပြုံးနိုင်တော့တာ။
အညာမှာ တစ်လလောက်နေဖို့ ခွင့်တွေပါယူပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာတော့ ဖုန်က တထောင်းထောင်းနဲ့။ ရွာရောက်တော့ မြို့သူလည်း ရွံ့ရုပ်ဖြစ်ကရော။ ရွာလေးက အတော်ဝေးတယ်။ မြင်းခြံမြို့ကြီးကနေတဆင့် တက္ကစီတွေ လိုင်းကားတွေ ထပ်ငှားပြီးမှ ရွာဖက်ရောက်တာ။ ရွာဆိုပေမယ့် မြေနီလမ်းလေးတစ်ခုပဲ ရှိတာ။ အိမ်စေ့လိုလို အင်တာနာတိုင်လေးတွေနဲ့ နေရောင်ခြည်သုံး ဘက်ထရီအိုးလေးတွေကိုယ်စီနဲ့။ အင်တာနက်လည်းရတယ်။ အကုန်လုံးက MPT နဲ့ဗျား။ မြို့သူပါလာတယ်ဆိုတော့ အကုန်လုံးက ကိုယ့်ခြံထဲကနေကိုယ် ယောင်လည်လည်နဲ့ စပ်စုကြတာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့မှ အံ့ဩရတာ နှင်းဝေရယ်။
အိမ်ကြီးက ရေနံချေးသုတ် ၂ ထပ်အိမ်ကြီး။ ကျယ်လည်း အတော်ကျယ်တယ်။ ခြံဝန်းကလည်း ၈ဝ ပတ်လည်ခြံကြီး။ ခြံနောက်ဖက်မှာက ပျိုးပင်တွေရယ် တဲပုတ်လေးရယ်ရှိတယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ မိန်းမသားဆိုလို့ နှင်းဝေရယ် သူ့ယောက္ခမကြီးရယ်။ ကျန်တာအကုန် ယောကျာ်းတွေချည်း။ လာတင်တောင်းတုန်းက ပါလာတဲ့ အဒေါ်တွေ ညီမတွေဆိုတာက တစ်ခြံထဲဆိုပေမယ့် အိမ်မတူကြဘူး။
အညာသား အဲ အညာသားနာမည်က အေးမောင်တဲ့။ အေးမောင်ရဲ့ အစ်ကိုနှစ်ယောက်ရယ် ညီတစ်ယောက်ရယ် သူ့ယောက္ခမရယ်ပေါ့။ ပထမ တစ်ရက်နှစ်ရက်ကတော့ အကုန်လုံးက စကားတောင် မပြောဖြစ်။ အေးမောင်ကလည်း အတူသာအိပ်တာ မတို့မထိရဲ။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ နှင်းဝေက ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကောင်းတာ တစ်ကြောင်း၊ ရုပ်လေးချောတာကလည်း တစ်ကြောင်းဆိုတော့ ရွာကအပျိုတွေ ဝိုင်းဝိုင်းကိုလည်လို့။ မိတ်ကပ်ကို ဘယ်လိုလိမ်း၊ ဘာလေးကဘာ သင်ပေးရတာပေါ့။ eyeliner ချယ်တာလောက်လုပ်ဖူးတဲ့ တောသူလေးတွေက နှင်းဝေရဲ့ အခု ၁၀၀ လောက်ရှိတဲ့ မိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေမြင်တော့ ပါးစပ်ကိုအဟောင်းသား။ ပျော်ရွင်ဖွယ် ဟန်းနီးမွန်းလေး ဖြစ်နေတာပေါ့။ တချိန်တည်းမှာပဲ.. ထန်တောထဲဝယ်
“ဟေ့ကောင် အေးမောင်.. မင်းမိန်းမ တယ်လှသကွာ။ မင်းတော့ ထောတာပဲ ငါ့ကောင်ရ။”
အေးမောင်၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက ချီးကျူးစကားပြောသည်ကို
“ဟီး ဟီး ”
ဟုသာ ရယ်နိုင်သည်။
“အေးမောင်ကို ကြည့်ထားကြဟေ့။ နွားပြာကြီး အောက်သွားမရှိဆိုတာ ဒါမျိုး။ ဟားဟား”
ကျန်တဲ့တစ်ယောက်က ထဖောက်သဖြင့် ပွဲကျသွားသည်။ တဆက်တည်း ဆက်ဖောက်သူက တခြားသူမဟုတ် အေးမောင်၏ အစ်ကိုအရင်း ထွေးမောင်။
“မင်းတို့ နွားပြာကြီးကလည်းကွာ အောက်သွားမရှိသလို စောက်ဖြစ်လည်း မရှိပေါင်ကွာ။ ဟေဟေ”
ထွေးမောင်၏ စကားကြောင့် အေးမောင် မျက်နှာကြီးနီရဲသွားကာ ထန်းရည်အိုးကိုယူပြီး ဂလွတ် ဂလွတ်နှင့် မော့ချနေသည်။
“ဟာ ဘယ်လိုတုန်း ကိုထွေးမောင်ရ။ ဒီလောက်ချောပုံရတာ အေးမောင် လမ်းတောင်လျှောက်နိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ဟားဟား”
“ဘယ်ကလာ ငနီရာ။ မင်းကောင်ကြီးက အခုချိန်ထိ လက်ဖျားနဲ့တောင် မတို့ရသေးဘူးမောင်။ ဟားဟား”
“ဝါး..ဟား ဟား ”
အကုန်လုံး ဝိုင်းရယ်ကြသည့်အချိန် “ဒုန်းခနဲ” ထန်းရည်အိုးကို ချရင်း အေးမောင် တစ်ခွန်းထဲပြောသည်။
” ဒီညတော့ ကိုကြီးထွေးမောင် စောင့်ကြည့်ထား။ ဒီညတော့ သေချာဖိုက်ပြီပဲ”
“မင်းမှာလည်း ဖိုက်လာတာ ရန်ကုန်ထဲက။ ဟော အညာရောက်တာတောင် ပေါင်တံဖြူလားမည်းလား မသိဘူးမဟုတ်လား။ ဟား ဟား ဟား”
အကုန်လုံး၏ နောက်ပြောင်ကျီစယ်မှုကို မသိကျိုးကျွံပြုရင်း ထန်းရည် တမြူပြီးတမြူ တကျိုက်ပြီးတကျိုက် မော့သောက်မိပါတော့သည်။
“ကိုအေးမောင်.. ကိုအေးမာင်..။ အာ… ထန်းရည်တွေ သောက်လာတာများ နံဟောင်နေတာပဲ။ သွားသွား ရေသွားချိုးချေ။”
“နှင်း..ဝေ..။ နှင်း ဝေ ဂို ကို သိပ် . . . ချစ်..”
“တော်တော်.. သွား ရေသွားချိုး။ ရေမချိုးရင် အခန်းထဲ ဝင်မလာနဲ့ ဒါပဲ။”
ဟု ဆိုကာ နှင်းဝေက တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် အေးမောင် ဖင်ထိုင်လဲကျသွား၏။ ခြံဝမှစောင့်နေသည့် နှင်းဝေ၏ တုန့်ပြန်မှုကြောင့်လည်း ကာလသားတသိုက် ဝါးခနဲ ပွဲကျသွားသည်။
အေးမောင် ထန်းရည်မူးမူးနှင့် ရေစည်မှ ရေ တစ်မုတ်ပြီး တမုတ်လောင်းရင်း စိတ်ထဲမှ မခံချင်စိတ်ကော ဒေါသတွေပါ တလှိုက်လှိုက်။ ဆပ်ပြာတိုက်ဖို့ပင် သတိမရတော့။ အိမ်ပေါ်တက်တော့ ည ၁၁ ပင်ထိုးပြီ။ အခန်းထဲရောက်တော့ တစ်ဖက်လှည့်အိပ်နေသော နှင်းဝေ၏ အလှကိုမြင်ကာ တံတွေး ဂလုခနဲ မျိုချမိသည်။ အဝတ်အစား မဝတ်တော့ပဲ ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ခါးကိုကိုင်ရင်း ပွဲကြမ်းမယ်ကြံကာမှ မျက်စိက မှေးမှေးလာကာ အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။
မတင်မကျ ဖြစ်ရသူက နှင်းဝေ။ “ခေါခလူး” နှင့် အိပ်မောကျနေသော လင်တော်မောင်ကိုကြည့်ရင်း ဒေါသကလည်းထွက်သည်။ ငယ်ပါကတော့ ထောင်တာမှမတ်လို့။ အေးမောင်၏ လိင်တံကိုကြည့်ရင်း ရေငတ်သလိုဖြစ်လာကာ တက်ဆောင့်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည်။ အို ကိုယ်ကမိန်းကလေးပဲ။ သူက လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိတဲ့ကိစ္စ။ တွေးရင်း ဒေါသထွက်လာကာ တွန်းထုတ်ရင်း အိမ်သာဖက်သို့ ထလာခဲ့သည်။
နှင်းဝေတစ်ယောက် ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ ထွက်လာခါကစတော့ ဒေါသထွက်နေလို့ ပြဿနာမရှိ။ အိမ်ပြင်ထွက်တော့မှ ပုဇဉ်းရင်ကွဲသံတွေကြားပြီး ကျောချမ်းမိ။ ဒီမှောင်မိုက်နေတဲ့ လမ်းကြီးကို သူမ မဖြတ်ရဲ။ အိမ်သာက ခြံနောက်စွန်းမှာလေ။ ဒီတော့မှ သေးက ပိုထွက်ချင်လာသည်။ အရင်ညတွေကဆို အေးမောင်ကိုနှိုးပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းရသည်။ အခုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတုန်း၊ ဖတ်ခနဲ ပုခုံးလာပုတ်သော လက်အေးအေးကြီးကြောင့်
“အမလေး”
ဆိုပြီး လန့်အော်မိသည်။
“ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာဖြစ်တာတုန်းဟ”
“အော်.. ဘယ်သူများလဲလို့…။ လန့်လိုက်တာ ကိုကြီးထွေးမောင်ရယ်။”
“အေး.. ဘာလုပ်နေတာတုန်း အိမ်နောက်မှာရပ်ပြီး”
“ညီမ.. အပေါ့သွားမလို့။ မသွားရဲလို့.. အဲ့တာ.. အေးမောင်ကလည်း အိပ်နေတာ..”
“အာ.. ဒါများ ငါတို့လာခေါ်ပေါ့ဟ။ ကျန်တဲ့ကောင်တွေ ရှိနေတာပဲ။ လာလာ”
ထွေးမောင်လည်း ထန်းရည်အရှိန်လေးနဲ့မို့ နှင်းဝေကို လက်က ဖတ်ခနဲဆွဲကာ အိမ်သာသို့ ခေါ်ချလာပါတော့သည်။
အိမ်သာထဲရောက်တော့ ရှဲခနဲ သေးထွက်သံက လော်စပီကာဖြင့်ဖွင့်သလိုပင် တိတ်ဆိတ်သောညယံမှာ အသံကျယ်ကြီး ထွက်လာသည်။ ရှက်လွန်းလို့ နှင်းဝေ မျက်နှာကြီး နီရဲနေပါတော့သည်။ မတတ်နိုင်ပေ။ အိမ်သာအပေါ်မှ လျှပ်စစ်မီးသီး ဝါဖန့်ဖန့်အရောင်က ဘေးဖက်ကို ဖြာကျနေသည်။ ရေခွက်ယူကာ ဆေးမလို့လုပ်ကာမှ အပြင်မှ ထွေးမောင်၏ ဗြဲခနဲ သေးကော့ပန်းနေသံကြောင့် တွန့်သွား၏။ တဗြဲဗြဲ သေးပန်းနေသော အသံနှင့်အတူ မျက်စိထဲသို့ ခုနက အေးမောင်၏လီးကြီးက ပေါ်လာသည်။ အတင်းခေါင်းခါကာ ရေခွက်လေးခပ်ရင်း တဖတ်ဖတ်နှင့် ရေဆေးမိခါမှ စိတ်ကထလာ၏။ အိမ်သာဘေးဖက်တွင်လည်း ထရံက အပေါက်ရှိသည်လေ။ အပေါက်က သေးသေးမဟုတ် လက် ၃ လုံးစာလောက်ရှိသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ခေါင်းလေးစောင်းကာ အပေါက်လေးမှ ချောင်းကြည့်တော့ မပီဝိုးတဝါးနှင့် ထွေးမောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ ညီအစ်ကိုတွေဆိုတော့ ဆိုဒ်ကသိပ်မကွာ။ ဒါပေမယ့် ထွေးမောင်က ပိုကြီးပြီး ပိုတုတ်သည်။ သေးပေါက်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ ပိုတောင်တာလည်းပါသည်။
နှင်းဝေတစ်ယောက် ထရံပေါက်လေးက ချောင်းကြည့်ရင်း လက်ကလည်း အဖုတ်လေးကို အလိုလို ကလိနေမိသည်။ လူနပ်ချမ်းသာဆိုသလို ထွေးမောင်ကလည်း ငနပ်။ မူးတာမူးနေတာ အမူးပါး။ ထရံပေါက်ကျလာသော အလင်းကွယ်သွားတာကို ဖတ်ခနဲ သတိပြုမိသည်နှင့် ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းကာ လီးကြီးကိုရမ်းရင်း သေးစက်တွေကို ခါထုတ်၏။ ထို့နောက်တွင် အိမ်သာဖက် တစ်လှမ်းရွေ့ကာ လီးကြီးကိုကိုင်ကာ နှင်းဝေသေချာမြင်အောင် လဥတွေကို ဆုပ်နယ်ပြနေ၏။ နှင်းဝေကတော့ ဖီလ်းလာပြီးရင်းလာပင်။ တဖြည်းဖြည်း ကြည့်နေရင်း အိမ်သာဖက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး လီးကိုထိုင်ထုပြနေသည့်အဆင့်သို့ ရောက်သွားပါတော့သည်။
ထွေးမောင်တို့က မူးရင် တော်ရုံမပြီး။ ထန်လည်း အသေထန်သည်။ အခုလို အခြေနေမှာဆို ဆက်ပြောဖို့တောင် မလို။ နှင်းဝေဖက်ကလည်း လမ်းကြောင်းခင်းပြီးသားဆိုတော့ အဝင်နပ်ရင်ပြီလေ။ ဒီတော့
“ညီမလေးရေ… ပြီးပလား။ အစ်ကိုတော့ ပြီးပြီ။ ထွက်ခဲ့လေ။”
ဂွင်းထုပြရင်း ပါးစပ်ကလည်းမေးသည်။
“ခန…ခနလေး အစ်ကိုထွေးမောင်။ ပြီးတော့မယ်”
“မြန်မြန်လုပ်လေ.. ခြင်ကိုက်တယ် ညီမရဲ့။ ဟဲဟဲ”
“ဟုတ်ဟုတ်”
နှင်းဝေ ဆက်မကြည့်တော့ပဲ ရေအမြန်ဆေးရင်းထွက်ချလာတော့ ထွေးမောင် ခုနကအတိုင်း ပုဆိုးဂွင်းသိုင်း ဂွေးတန်းလန်းနှင့်။
“အို”
“ဘာလဲ ညီမ”
“ဘာမှမဟုတ်ဘူး အစ်ကို သွားမယ်”
မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသော နှင်းဝေ။ ဒါကိုလည်း ထွေးမောင်က ဒက်သည်။ သက်သက်မူနေတာလေ။ ရိုးတာပေါ့။
“သွားညီမ ရှေ့ကသွား။ အစ်ကိုအိမ်သာ မီးပိတ်လိုက်မယ်”
အမှန်က အိမ်သာမီးပိတ်စရာမလို။ သက်သက်ကြီး မလန့်လန့်အောင် လုပ်တာလေ။ ဒီ့အပြင် အိမ်သာထဲက ရေလက်တစ်ခုပ်ခပ်ပြီး လီးပေါ်လောင်းချခဲ့သေးသည်။ အိမ်သာမီးမရှိတော့ ပြန်လမ်းက မှောင်မဲနေသည်။ အဝေးကြီး မလျှောက်ရဲ။ အနောက်က ထွေးမောင်၏ တဖတ်ဖတ် ဂွင်းထုသံကိုလည်း ကြားနေရသည်။ နှစ်ယောက်သား စကားမပြောဖြစ်ပေမယ့် နားလည်နေကြပြီ။ လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့..
“နှင်းဝေ”
“ရှင်…”
ထွေးမောင်မှာ နှင်းဝေကို ညီမလို့မခေါ်တော့။ ဒါကို နှင်းဝေက ‘ရှင်’ ခနဲထူးပြီး တုံ့ခနဲရပ်မိသည်။
“နှင်းဝေကို အစ်ကို့ညီက မလိုးဘူးဆို”
“ရှင်……”
နားထဲ ဒိုင်းခနဲ ဝင်လာသော စကားကြောင့် နှင်းဝေတစ်ယောက် ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
“အစ်ကို့ညီက အဖြစ်မရှိတော့ အစ်ကိုလည်း အားနာမိတယ် နှင်းဝေရယ်..။ ဒီမှာ”
ပြောပြောဆိုဆို ထွေးမောင်မှာ နှင်းဝေလက်ကိုဆွဲကာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။
“အို…”
“အစ်ကို့လီးက နှင်းဝေအတွက်ပါပဲကွယ်။ တခြား ဘာမှမတွေးနဲ့သိလား”
ထွေးမောင်မှာ နှင်းဝေလက်ကို အုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုသလို ရှေ့နောက်တွန်းပေးနေသည်။
“ဘယ်လိုလဲ နှင်းဝေ”
ဘာသံမှမကြားရ။
“လာ လာ လိုက်ခဲ့”
ဟုဆိုပြီး ထွေးမောင်ခေါ်ရာနောက် နှင်းဝေ ကောက်ကောက်ပါအောင် ပါသွားတော့သည်။
နှင်းဝေရောက်သွားတာက ဘူးပင် ခြံအောက်။ အိမ်က မီးရောင်ဖျော့ဖျော့တော့ ကျနေသည်။ အိမ်သာလို အိမ်နဲ့သိပ်မဝေး။ ထွေးမောင် ဘာစကားမှမပြောတော့ပဲ နှင်းဝေကို တွန်းလှဲကာ ထမီကိုလှန်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးအတိုင်း တက်ခွကာ ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။
ထွေးမောင်မှာ နှင်းဝေကို နူးတာနှပ်တာလည်းမလုပ်၊ ဒီတိုင်းကြီး ဖိထည့်သဖြင့် နှင်းဝေမှာ နာကျင်မှုက စူးခနဲ။ ပိုဆိုးတာက အပျိုစစ်စစ်ဆိုတော့ ဒစ်မြုပ်ရုံပဲဝင်သည်၊ ထပ်ထည့်မရ။ အပျိုမြှေးခံနေသည်လေ။
ထွေးမောင် အားနဲ့ထပ်ဖိချတော့ ဗျစ်ခနဲ အပျိုမြှေးပေါက်သွားကား သွေးစတွေ ထွက်ကုန်သည်။ ဒါကို မသိသော ထွေးမောင်က အားပါးတရ ဆောင့်လိုးသဖြင့် နှင်းဝေမှာ
“အားး အားးးးး အားး အု အု အု”
ဖြင့် အော်လိုက် ပြန်ထိန်းလိုက်နှင့် ခံနေရပါတော့သည်။ ဖင်မှာလည်း သဲတွေပေလို့။ ပထမ ပက်လက်လှန်ကာခံနေရင်း တဖြည်းဖြည်း တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ကြာလာတော့ နှင်းဝေမှာ ထွေးမောင်လည်ပင်းကို ဖက်ကာ ဖင်ကိုကော့ပေးလာမိသည်။ နှင်းဝေမှာ သူမကိုယ်သူမလည်း မယုံနိုင်။ ကိုယ်ခန္ဓာရဲ့ စေ့ဆော်ချက်တွေပင်။ သွေးစတွေနှင့် အဖုတ်အရည်ကြည်တို့ ရောကာ ချစ်ကြည်နူး အသံလေးတွေ ဗြစ်ဗြစ် ဗြွှတ်ဗြွတ်ဖြင့် ထွက်လာပါလေသည်။ နှင်းဝေမှာ ရှက်လည်းရှက်၊ နာလည်းနာ၊ ကောင်းလည်းကောင်းလို့ ကြာကြာမထိန်းနိုင်။ ထွေးမောင်ကို အားနဲ့ဖက်ကာ ပြီးသွားပါတော့သည်။ နှင်းဝေပြီးသွားတာသိတော့ ထွေးမောင်လည်း ထိန်းထားတာ လွှတ်ချလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် အရည်များ လျှံကျလာပါတော့သည်။
......................................................................................................................
အခန်း ( ၂ )
အိုးကမပူ စလောင်းကပူဆိုသလို ဘသားချော ရှက်တာက နှင်းဝေထက်တောင် ပိုဆိုးနေသေးသည်။ မျက်နှာချင်းတောင်မဆိုင်ရဲ။ စကားပြောဖို့နေနေသာ ညက မူးမူးနဲ့လွန်ထားတာ ပြန်တွေးကြည့်တော့ ကြက်သီးပါထတယ်လေ။ ထွေးမောင်ရှက်နေတာ မြင်တော့ နှင်းဝေကလည်း ရယ်ချင်တာပေါ့။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ တခွိခွိနဲ့။
ထွေးမောင်နဲ့ နှင်းဝေ ကိစ္စကို ရိပ်မိနေတာက ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ဘုမ။ သူကလည်း လက်ပူးလက်ကြပ် မမိတော့ ပြောမရ။ စိတ်ထဲတော့ ဒီချွေးမကို မကြည်တော့ဘူး။ နှင်းဝေ ဘာလုပ်လုပ် သူ့သားတွေကို မြူဆွယ်တယ် ထင်နေတော့တာ။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။ နှင်းဝေက အပျိုကြီးဆိုဒ်ဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း ဖင်ကြီးတွေက အကိတ်၊ ရင်သားတွေကလည်း ဆိုဒ်ပြည့်လေ။ တံမြက်စည်းပဲလှဲလှဲ အဝတ်ပဲလျှော်လျှော် သူ့ဖင်တွေက တင်းရင်းလှုပ်အယ်ထွက်နေတာ။ မကြည့်ချင်မှ အဆုံး။ ဘယ်တော့ကြည့်ကြည့် သူ့ဖင်တွေက စိန်ခေါ်နေသလိုကြီး။ ဒီ့အပြင်ကိုမှ အောက်သူဆိုတော့ အသားကဖြူတယ်လေ။ ရေချိုးနေတဲ့အချိန်များဆို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးအတိုင်းပဲ။
တစ်မနက်လုံး အလုပ်တွေရှုပ်လို့ ညနေဖက် အမောပြေ ခဏကျောချရုံရှိသေး အေးမောင်က ထန်းရည်ဆိုင် ရောက်နေပြီ။ မနေ့ညက မဖြစ်ခဲ့တဲ့ပွဲ ဒီညဖြစ်အောင် လုပ်မယ်ပေါ့။ အားကြိုးမာန်တက်နဲ့ တစ်မြူပြီးတစ်မြူ တင်နေလေရဲ့။ ကာလသားအပေါင်းကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အေးမောင်ကို နောက်လိုက်ပြောင်လိုက်နဲ့။ အထူးအဆန်း ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေတာက ထွေးမောင်။ သူ့ကိစ္စနဲ့သူဆိုတော့ မနေ့ကလို ဝင်မနောက်သည့်အပြင်ကို သောက်လည်းမသောက်ရဲ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း သောက်နေရသည်။ နည်းနည်းသောက်လိုက် အမြည်းများများစားလိုက်နဲ့ပေါ့။
အေးမောင်က ထန်းရည်လေးထွေလာတော့ ပါးစပ်က အကုန်ထွက်လာသည်။ သူ့မိန်းမ ဘယ်လောက် တောင့်တဲ့အကြောင်း၊ သူဘယ်လောက် ကံကောင်းတဲ့အကြောင်း စသဖြင့် မိန်းမဘွဲ့တသီကြီး ကြူးပါလေကော။ မနေ့ကလည်း တမြူနဲ့တင် မိန်းမဘွဲ့ကြူးတာ။ အခုကတော့ နှစ်မြူကုန်မှ ကြူးတာဆိုတော့ ခံနိုင်ရည်တက်လာပုံ။ အေးမောင်၏ ငယ်သူငယ်ချင်း အောင်ဘုက အနားနားကပ်ကာ တိုးတိုးပြောသည်။ ထွေးမောင် စိတ်ဝင်စားသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိတယ်လေ။ အပြန်ကြတော့ မနေ့ကလောက် မိုးမချုပ်။ ဒါပေမယ့် အေးမောင်က အောင်ဘုအိမ် ခဏဝင်မယ်ဆိုလို့ အိမ်ကိုစောပြန်ခဲ့သည်။
ခြံရှေ့ရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့ စောင့်နေသော နှင်းဝေကိုမြင်တော့ ထွေးမောင် အသွား၏။ ရွှေစင်ရုပ်ထုလေးဆိုတာ ဒါကိုပြောတာဖြစ်မယ်။ စိတ်ထဲမှတ်ချက်ချရင်း မနေ့ကကိစ္စပေါ်လာသဖြင့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျော်ဝင်လာခဲ့သည်။ သို့ပေမယ့် . . ..
“ကိုကြီးထွေးမောင် ၊ အေးမောင်ကော ပါမလာဘူးလား။”
ဟူသော နှင်းဝေရဲ့အမေးကြောင့် တုံ့ခနဲရပ်ကာ
“အင်း… ခဏနေပြန်လာမယ်။ သူငယ်ချင်းအိမ် ဝင်မလို့တဲ့”
ခပ်ပြတ်ပြတ်ဖြေပြီး ထွေးမောင် အိမ်ထဲဝင်ခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှာ နွားသိုးက ကြိုးပြတ်ချင်နေပြီလေ။
သိပ်မကြာ အေးမောင် ကိုယ်တော်ချောက သိုင်းကွက်နင်းပြီး ပြန်လာသည်။ နှင်းဝေမှာ လင်ဖြစ်သူ အေးမောင်ကို ရေချိုးစေချင်သော်လည်း လူမှန်းသူမှန်းမသိ မူးနေသည့်အတွက် လင်တော်မောင်ကို တွဲကာ အခန်းထဲပို့ရတာပေါ့။ အံမယ် လူသာမူးနေတာ ပုဆိုးက တထောင်ထောင်နဲ့။ လင်တောင်မောင်က ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့မှ ခြင်ထောင်လေးချပေး၊ မီးလေးပိတ်ပြီး ဝင်လှဲကာမှ ဖြုန်းကနဲ ဖက်ခံလိုက်ရ၏။ ဘာမပြောညာမပြော အဖက်ခံရလို့ နှင်းဝေ ရင်ဖိုသွားတုန်းရှိသေး အေးမောင်က ထမီကိုဆွဲချွတ်ကာ လက်ခလယ် အတင်းထိုးထည့်သည်။
ရုတ်တရက်ဆိုတော့ လန့်နေသဖြင့် အဖုတ်က လက်ခလယ်ပင် ကြပ်နေသည်။ မနေ့က ခံထားရတဲ့အရှိန်ကြောင့်လည်း နာကျင်နေသောအဖုတ်က လိင်စိတ်ချက်ချင်းမပေါ်။ ဒါကိုမသိသော အေးမောင်က အပျိုအစစ်ပဲဟဆိုပြီး ပြီးအောင်ပင် မနှူး။ လီးကြီးတည်ကာ ဗြစ်ခနဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ တဆုံးဝင်သွားပြီး နှင်းဝေလေးတစ်ယောက် ကြယ်တွေလတွေ မြင်သွားသည်။ ဝင်ဝင်ချင်း မနားပေ။ ချက်ချင်း အဆုံးထိဆွဲထုတ်ပြီး ဗြစ်ကနဲ ထပ်ထည့်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ မရ.. “အမေ့” ဆိုပြီး အော်မိသည်ပေါ့။ ဒါကိုလည်း မညှာမတာ အေးမောင်က ပါးစပ်အတင်းပိတ်ကာ လက်တစ်ဖက်က လီးကိုကိုင်ပြီး ဇွပ်ခနဲထည့်ကာ ကျွဲလိုးနွားလိုး လိုးပါလေတော့သည်။
နှင်းဝေတစ်ယောက် ဘာခံစားချက်မှမရ။ နာကျင်မှုသက်သက်ဖြင့် ရုန်းကန်အော်ဟစ်နေမိသည်။ အကင်းမပါးသော အေးမောင်က အပျိုမလေး ကြေကွဲနေသည်ကို ဂုဏ်ယူအားမိတော့ လီးက တင်းသထက် တင်းလာသည်။ လဥတွဲတွဲကြီးက ဖင်ကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်နေသည့်အပြင် အဖုတ်က အရည်ကြည်မထွက်တော့ ဗြိခနဲ ဗြိခနဲ အသံက အတိုင်းသား။ အသားစတို့ ပွန်းပဲ့ကာ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေတော့ နှင်းဝေ မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျမိသည်။ ကိုယ့်ယောက်ျားပဲလေ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ မျက်စိဆုံမှိတ်ပြီး စိတ်လျှော့ချလိုက်ကာ ကဲ လုပ်ချင်ရာလုပ်စမ်းဆိုပြီး အံကြိတ်ခံရတာပေါ့။
အေးမောင်တို့ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိပုံက ဒါ သူ့ကို ခိုက်သွားသည်ထင်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုထမ်းကာ အပေါ်က ဖိဖိဆောင့်ပါလေရော။ နာသထက်နာ၊ အောင့်သထက်အောင့်.. နှင်းဝေခင်မျာ.. လောကငရဲကို အရှင်လတ်လတ် ကျနေပါတော့သည်။ အချက် ၂ဝ လောက်ဆောင့်တော့ နှင်းဝေ ဖီလ်းလာနေပြီ။ ထိုတော့မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကြပ်သိပ်နေတဲ့ အဖုတ်ဒဏ်မခံနိုင်တဲ့ အေးမောင်လည်း အရည်တွေ အထဲမှာတင် ထွက်သွားသည်။ ပြီးပြီးချင်း ကျောပစ်လှဲကာ တခေါခေါ အိပ်ပျော်သွားပါလေရော။ နှင်းဝေမှာတော့ ဒေါသ၊ အလိုမကျဖြစ်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်းတို့က တလှိုက်လှိုက်တက်လာပြီး မျက်ရည်တသွင်သွင်စီးနေပြီပေါ့။
နှင်းဝေခင်မျာမှာ လင်မယားချင်း ပထမဆုံး လိင်ဆက်ဆံတာမှာ မုဒိမ်းအကျင့်ခံလိုက်ရတာလေ။ မောပန်းနွမ်းလျမှုနဲ့ နာကျင်ခြင်းတို့ကြောင့် ခဏလောက်အကြာ မှေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ ကြာကြာအိပ်ခွင့်မရ ထဘီ ပြန်မဝတ်ရသေးသောကြောင့် အရှင်းသားဖြစ်နေသည့် ခါးအောက်ပိုင်းမှ ယခင်ကလို နာကျင်မှုမျိုး ထပ်ခံစားရပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မရုန်းနိုင်တော့။ ငိုလည်း မငိုနိုင်၊ အော်လည်း မအော်နိုင်။
အေးမောင်မှာ ဘီလူးစီးသလို အသဲအမဲ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေပုံမှာ ကုတင်ပင် တကျိကျိမြည်အောင် တုန်သည်လေ။ တချီပြီးထားသဖြင့် ဒီတစ်ခေါက်မှာ ၄၅ မိနစ်သာသာ တရစပ် ဆောင့်လိုက်နားလိုက်ဖြင့် အကြမ်းပတမ်း ဆော်တာပေါ့။ အောက်က နှင်းဝေမှာ ဖီလ်းမလာသည့်အပြင် နာကျင်မှုတွေသာ တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ်၊ မုန်းတီးမှုတွေက တစ်ရစ်ပြီး တစ်ရစ်။ ပြီးသွားတော့လည်း ခုနကအတိုင်း ဟောဟဲ ဟောဟဲဖြင့် ပက်လက်လှန်ကာ ပြန်အိပ်သွားပြန်သည်။
အာရုဏ်တက်တော့လည်း နောက်တစ်ချီ။ ဒီတစ်ခါတော့ မနက် ၅ နာရီခွဲတဲ့အထိ မပြီးနိုင်။ မောလွန်းလို့သာ နားလိုက်ရသည်။ အေးမောင် ဆက်မဖိုက်နိုင်တော့။ အောင်ဘုဆီက ဆေးက အခုထိ အစွမ်းပြတောင်နေတုန်း။ ကိုယ်ခန္ဓာကတော့ ဖလက်ပြနေပြီလေ။ မောမောနဲ့ ဆက်အိပ်လိုက်တာ နေ့ခင်း ၁ဝ နာရီတောင်ထိုးပါလေရော။
အေးမောင်နိုးလာတော့ နှင်းဝေ ဘေးမှာမရှိတော့။ အခန်းကိုလည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးသွားပြီ။ သူ့ကိုလည်း အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပေးထားသည်။ ငပဲကတော့ ထောင်နေတုန်း။ ပုဆိုးကို ငပဲဖုံးအောင်ဝတ်ပြီး ထမင်းကြမ်းလေး လှန်လှောစားကာ ကြောင်အိမ်ထဲ ကာကြက်ဥ ၃ လုံးကို အစိမ်းဖောက်သောက်လိုက်ကာ စိတ်ထဲက အောင်ဘုကို ကျေးဇူးတွေ လွှတ်တင်နေမိသည်။ ဒီညလည်း နှင်းဝေ ငရဲခံရဖို့ သေချာပြီလေ။ အေးမောင် နှိပ်စက်တဲ့ဒဏ်က နှင်းဝေမျက်နှာမှာ အတိုင်းသား။ တစ်မိသားစုလုံး ညက သူ့တို့ကောင် သောင်းကြမ်းတာသိတော့ ပြုံးစိစိ။ အပျော်ဆုံးက သူ့ယောက္ခမဆိုတာ ပြောဖို့မလို။
ဝမ်းနည်းသလို သနားသလိုဖြစ်နေတာ လူနပ်ကြီး ထွေးမောင်။ နှင်းဝေ ညက ငရဲခံရမှာ သူသိသည်လေ။ နှင်းဝေလို အပျိုလေးကို အားတိုးဆေးတွေနဲ့ နေဖို့မလို။ ထို့ပြင် နှင်းဝေလေးကို သနားမိသည်။ အဆိုးဆုံးက နှင်းဝေလေးအပေါ် သနားချစ် ချစ်မိနေပြီဆိုတာ သူလုံးဝမရိပ်မိခဲ့ပေ။ ဒီအတွက်လည်းဇာတ်လမ်းတွေက ငရုတ်ကောင်းပင်လို နွယ်ယှက်လာပါလေတော့သည်။
.................................................................................................................
အခန်း ( ၃ )
ဧည့်သည်လည်းဖြစ်၊ ပူပူနွေးနွေး အလိုးလည်းခံထားရတော့ နှင်းဝေလေး ဘာမှမလုပ်ရဘူး။ အစအဆုံး ယောက္ခမကြီးက လုပ်ပေးတာ။ အရင်ရက်တွေက မကြည်သလောက် သူ့သား လူဖြစ်ပြီဆိုတာသိတော့ နည်းနည်း ဂရုစိုက်ပေးတာပေါ့။ သူ့သားကြမ်းချက်ကလည်း အိမ်တစ်အိမ်လုံး ကြားရတယ်လေ။ သစ်သားအိမ်ဆိုတော့ အသံကအတိုင်းသား။ မိန်းမချင်း ကိုယ်ချင်းစာတော့ ခြံထဲက ကြက်ဖကြီးကို စွပ်ပြုတ်လေးလုပ်ပြီး ကဲ ချွေးမလေးအတွက် ဆိုပြီး သေချာပြုတ်၊ ဂွေးတောက်ရွက်လေးခတ်ပြီး ပူပူလေး တိုက်တာ။ မနက်စာကို ကော်ဖီနဲ့ ကြက်စွတ်ပြုတ်နဲ့ ထမင်ကြော်ပူပူလေးနဲ့ ရှယ်ပေါ့။
သားတော်မောင်က စပ်ဖြီးဖြီး။ ကြက်ဥတွေ သောက်နေတာတော့ တွေ့တယ်။ မြို့သူ နှင်းဝေလေးလည်း အပိုးကိုကျိုးသွားတာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူတွေးနေသလို မဟုတ်ဘူး။ နှင်းဝေကတော့ စိတ်ထဲဝမ်းနည်းနေရတာပဲ။
အေးမောင်ကတော့ ထန်းတောထဲရောက်တာနဲ့ ဖောက်သည်ချတော့တာပါပဲ။ ထွေးမောင်က မျက်နှာကြီးပူနေတာ။ အေးမောင်ဆိုတဲ့ ကောင်ကတော့ ကိုယ့်မိန်းမကိုယ် တန်ဖိုးထားရမှန်းကိုမသိတာ။ အေးမောင်က နှင်းဝေစောက်ဖုတ်လေးက ကြပ်နေတာပဲတို့ လိုးတာမှ ကုတင်ပါနဲ့သွားတယ်တို့ ကြွားတာပေါ့။ ထွေးမောင်ကတော့ သက်ပြင်းတချချနဲ့ ထန်းရည်ပဲ လွှတ်တွယ်နေတော့တာ။
ဒီညကြတော့ အေးမောင်လည်း ဘာမှမဘာနိုင်တော့။ မနေ့ကအရှိန်ရယ် မူးတာရယ်နဲ့ မှောက်တာပါပဲ။ ထွေးမောင်ကပဲ ညီဖြစ်သူကို တွဲလာရတာ။ အခန်းထဲထိပို့ပေးပြီးအထွက် နှင်းဝေက ထွေးမောင်လက်ကို လှမ်းဆွဲတယ်။ ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေး..။ ခေါင်းကိုခါပြီး အသာအယာ ထွက်ခဲ့ရတာပဲ။
နောက်ရက်တွေကစပြီး ညတိုင်းနီးပါး နှင်ဝေတစ်ယောက် မုဒိမ်းမကျင့်ယုံတမယ် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အဆက်ဆံခံရတယ်။ နှင်းဝေခင်မျာ အလိုမပြည့်စိတ်တွေ အပြည့်ပေါ့။ ဘယ်လိုမှ ဖြေသိမ့်မရဘူး။ အညာမှာ နှစ်ပတ်ပြည့်တော့မှ ရွာထဲထွက် အလည်အပတ်သွားရဲတယ်။ လင်တော်မောင်ကတော့ ဆွေပြမျိုးပြပေါ့ အိမ်လည်တွေခေါ်၊ မြို့သူ ချောချောကိတ်ကိတ်လေးဆိုတော့ အမျိုးတွေကလည်း ချစ်ကြပါတယ်။ ဟင်းကောင်းတွေချည်း ကျွေးကြတာ။ မနက်ပိုင်းပျော်ပေမယ့် ညကြငရဲ။
သုံးပတ်မြောက် အင်္ဂါနေ့မှာ အေးမောင် စရိုက်ပြတာပါပဲ။ ဟိုဖက်ရွာမှာ ဖဲဝိုင်းရှိတယ်ဆိုပြီး သွားရိုက်တာ မိုးချုပ်တဲ့အထိ ပေါ်မလာဘူး။ အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း နှင်းဝေ ကြောက်လာတယ်။ ခြံကလည်း အပင်တွေများတော့ လေတိုက်တိုင်း သစ်ရွက်လှုပ်သံတွေက ည ည ခြောက်ခြားစရာ။ အမှန်က ဆယ်နာရီပဲရှိသေးတယ်။ ရန်ကုန်မှာဆိုရင်တော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးခါစအချိန်၊ ရွာမှာတော့ အကုန်အိပ်နေပြီ။ ၉ နာရီဆို အကုန်အိပ်နေကြပြီ။
နှင်းဝေ ကြောက်ကြောက်နဲ့ အိမ်အောက်ဧည့်ခန်းထဲ ရုပ်ရှင်ထိုင်ကြည့်တော့လည်း မြန့်မာ့အသံနဲ့ မြဝတီပဲရတယ်။ ရေခပ်သောက်လိုက် လာတဲ့ကားတွေကြည့်လိုက် သတင်းကြည့်လိုက်နဲ့။ ထိုင်နေပေမယ့် သေးက အရမ်းပေါက်ချင်နေပြီ။ မရတော့တဲ့အဆုံးမှာ ကြောက်ကြောက်နဲ့ပဲ ရေအိမ်ဖက်ကို ထွက်ခဲ့ရတာပေါ့။
နောက်ဖေးပေါက်အရောက်မှာ ရေအိမ်ကို လရောင်အောက်ကနေ မြင်နေရတယ်။ သစ်ပင်အိုကြီးတွေကလည်း လူတွေရပ်နေသလိုကြီး။ တွေးရင်း သေးပါထွက်မလိုဖြစ်သေး။ ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေတုန်း အနောက်က ခြေသံကြားတာနဲ့ လှည့်ကြည့်တော့ ထွန်းမောင်။
“ညီမ အစ်ကိုလိုက်ပို့မယ် လာလာ ”
ဆိုပြီး ခေါ်တော့မှ သူ့နောက်ကနေ လိုက်လာမိတယ်။ ဘယ်ညာကြည့်မိတော့ ဘူးပင်ခြံလေးကို လှမ်းမြင်ရတယ်။ မြင်တော့လည်း ဖင်မှာသဲတွေလူးပြီး အပျိုရည်အဖျက်ခံရတာ သတိရမိ။ နှင်းဝေ ရှက်သွားသေး။ ရေအိမ်ရှေ့ရောက်တော့ မီးဖွင့်တာ မီးကမလာဘူး။ အဲတာနဲ့ပဲ တံခါးလေးစေ့ပြီး
” ကိုကြီး ဟိုဖက်လှည့်နော် ကန်တော့”
ဆိုပြီး ရှူးခနဲ ပေါက်တာ တဗြန်းဗြန်းမြည်ရော။ ထွန်းမောင်ကြီးကတော့ လှည့်မကြည့်ပေမယ့် အသံကြားရတော့ လီးကတောင်နေပြီ။ အရင်ကလို မူးမနေတော့ သွေးကမရဲ။
နှင်းဝေလည်း တံခါးလေးစေ့ထားပေမယ့် သေးပေါက်ရင်း ခိုးကြည့်တာပေါ့။ လရောင်အောက်မှာ ထွန်းမောင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကိုမြင်ပြီး ကြက်သီးပါထတယ်။ သေးကြောကလည်း ရှည်နေသေး။ ပုဆိုးတိုတိုဝတ်ထားတော့ ခြေသလုံးကြွက်သား အမြောင်းလိုက်က ရင်ဖိုစရာ။ နှင်းဝေ သေးပေါက်ပြီးတာတောင် အဖုတ်လေးကို ကိုင်ပြီး ပွတ်နေမိတယ်။ ဪ မတော်သေးပါဘူးဆိုပြီး ရေခွက်ကိုင် ရေဆေးမယ်လုပ်ကာမှ ရေကမရှိတော့ဘူး။ အိမ်သာမှာ ရေပိုက်ခေါင်းလည်း သွယ်မထား။ ညနေကတည်းက ရေခပ်ထည့်ရမှာ။ အိမ်သားတွေကတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခပ်ကြတာပဲလေ။ နှင်းဝေမှာသာ အခက်တွေ့နေတာ။
“ကိုထွန်းမောင်…ဟို….ရေ…ကုန်နေတယ်”
ဆိုပြီး ပြောတော့ ထွန်းမောင်က လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။
“အင်း အင်း”
ဆိုပြီး ရေသွားခပ်ဖို့အလုပ်မှာ အိမ်သာထဲ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ရင်း နှင်းဝေ ကျန်ခဲ့တာပေါ့။ အဲ့တာနဲ့ အမြန် ကပျာကယာထပြီး
“နေပါဦး နေပါဦး”
ပြောရင်း လိုက်ရတာပဲ။ တစ်ယောက်ထဲ ကြောက်တာကိုး..။ ရေကန်ကအကြီးကြီး လူကြီးခါးလောက်ရှိတယ်။ အိမ်သာနဲ့ မဝေးပါဘူး။ လေးငါးလှမ်းဆို ရတယ်။
နှင်းဝေ ထွန်းမောင်ကို ခဏစောင့်ခိုင်းရင်း ရေကန်မှာပဲ သေချာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အဖုတ်ကို ဆေးလိုက်တယ်။ ထွန်းမောင်ကတော့ အုတ်ကန်ရှေ့ ရပ်နေတာပေါ့။ နှင်းဝေက အုတ်ကန်နောက်မှာ။ နှင်းဝေ သေချာဆေးနေတုန်းရှိသေး။
“ညီမ… ညီမ… ခဏလေး တိတ်တိတ်လေးနေ လူလာတယ်ထင်တယ်”
ဆိုတော့ နှင်းဝေ လန့်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ အခုလို အခြေအနေကြီးမှာ တစ်ယောက်ယောက်မြင်ရင် ပြသနာတက်မှာ။ ကံကောင်းချင်တော့ ယောက္ခထီးကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အမှောင်ထဲရပ်နေတဲ့ ထွန်းမောင်ကိုမြင်တော့
“ဟေ့ကောင်ထွန်းမောင်… အဲ့မှာ ဘာလုပ်နေတာတုန်း”
ဆိုပြီးမေးရော။
“ခြေလက်ဆေးမလို့ပါ အဖေရာ၊ သေးပေါက်မှာ ပေါက်ပါ”
“ဟာ… ညကြီးမိုးချုပ်ကွာ အအေးမိဦးမယ်”
“မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးအိပ်တာ ကျန်းမာရေးကောင်းတယ် ဆိုလို့ပါ အဖေရဲ့…”
“ဘာလဲ ချွေးမလေး ပြောတာလား”
နှင်းဝေ သူ့အကြောင်းပါတော့ သေချာနားထောင်မိတာပေါ့။
“ဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကျုပ်စာထဲဖတ်ဖူးတာပါ”
“အောင်မာ… ပြောလိုက်ရင် အကြီးအကျယ်၊ ပဌာန်းတောင် မရေးတတ်တဲ့ကောင်က”
အဖေဖြစ်သူ ပွစိပွစိပြောရင်း အိမ်သာထဲအဝင်
“ဟာ လီးတဲ့မှ မီးကလည်း မရပြန်ဘူး။ မနက်ဖြန် ပြင်ထားဦးဟေ့၊”
ယောက္ခထီးကြိး အိမ်သာထဲ ဝင်နေတုန်း နှစ်ယောက်သား ကုတ်ချောင်းကုတ်ချောင်းနဲ့ အိမ်ထဲရောက်မှ သက်ပြင်းချနိုင်တယ်။
နှင်းဝေတို့က အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်တာ။ ထွန်းမောင်ကတော့ ခြံထဲက တဲပုတ်လေးမှာ အိပ်တာ။ ပြောရရင် ထွန်းမောင်က သားကြီးဆိုပေမယ့် သူက မွေးစားသား၊ လယ်တွေယာတွေ သူပဲဦးစီးတာ။ အိမ်ထဲနေဆိုလည်း မနေဘူး။ ခြံစောင့်သဘောပဲ သူကနေတာ။ နှင်းဝေမှာ ထွန်းမောင် သူ့တဲပုတ်လေးဆီ ပြန်သွားတာကြည့်ရင်း သနားသလိုလို၊ အားကိုချင်သလိုဖြစ်တုန်း ရေအိမ်နားက
“လီးလိုမှ ရေကမရှိပြန်ဘူး”
ဆိုတဲ့ အသံကြားတေ့ာ နှင်းဝေ တသွင်သွင် ရယ်မိတာပဲ။
ညတာက ရှည်လွန်းတယ်။ ဆယ့်တစ်နာရီလောက်ကြ ဒေါင်ချာဆိုင်းပြီး ပြန်လာတဲ့ လင်တော်မောင်ကို ထွန်းမောင်ကြီးက တွဲလာတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲထိုင်နေတဲ့ နှင်းဝေပဲ တံခါးထဖွင့်ပေးရတာပေါ့။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ မယ်မင်းကြီးသားက တန်းကျိုးတာပါပဲ။ ထွန်းမောင်ကတော့ သူလုပ်စရာရှိတာ သူလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်တာပေါ့။ နှင်းဝေက…
“ကိုကြီးထွန်းမောင်… နှင်းဝေ နောက်ဖေးသွားမို့ အဲ့တာ..”
“အင်း…”
နှင်းဝေ စကားမဆုံးသေး။ ထွန်းမောင်ကြီးရဲ့ တုံးတိတိ အဖြေနဲ့ပဲ ရေအိမ်ထဲ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ယောက္ခထီးကြီးက ရေဖြည့်ထားပုံရတယ်။ နှင်းဝေ သေးမှမပေါက်ချင်တာ။ ဘယ်လောက်ညှစ်ညှစ် မထွက်ဘူး။ ထွန်းမောင်လည်း သိတယ်။ နှင်းဝေ သူ့ကို နွယ်နေပြီဆိုတာ…။
ငါးမိနစ်လောက် တိတ်ဆိတ်နေရာကနေ ထွန်းမောင် လှည့်ကြည့်တော့ တံခါးက လုံးဝကြီး ဖွင့်ထားတယ်။ စေ့ထားတာတောင် မဟုတ်ဘူး။ မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး လက်တစ်ဖက်ထောက်ရင်း အဖုတ်ကိုပွတ်နေတဲ့ နှင်းဝေကို လရောင်ဖွေးဖွေးအောက်မှာ မြင်တော့ လီးက ထောင်းခနဲ တောင်တာပေါ့။ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပွတ်နေတာပဲ။
ထွန်းမောင်ကြီး လှည့်လာတာ နှင်းဝေ သိတာပေါ့။ ရှက်လို့သာ မျက်စိမှိတ်ထားတာ။ အောက်က ညီမလေးက အရမ်းဆာနေပြီ။
ထွန်းမောင်လည်း ဒီလောက်ထိတော့ တင်းမခံနိုင်ပါဘူး။ အိမ်သာထဲဝင် တံခါးချက်ချပြီး နှင်းဝေကိုချီပြီး လိုးတာပဲ။ အချက် ၃၀ လောက်ကြတော့ အားမရပြန်ဘူး။ အဲ့အတိုင်းလေးပဲ မပြီးတော့ သူ့တဲဖက်ကို ခေါ်သွားတာပဲ။ လီးကိုမချွတ်တော့ လမ်းတစ်ခါလျှောက်တိုင်း တစ်ချက်ဆောင့်နေသလိုပါပဲ။
ထွန်းမောင်ရဲ့ တဲပုတ်ရှေ့ ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီး အောက်မှာ ကွတ်ပျစ်လေးရှိတယ်။ အဲ့နားရောက်တော့ နှင်းဝေကို အသာအယာချလိုက်တယ်။ ကားကားလေး ဖြစ်သွားတာပေါ့။ အဲ့တော့မှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားပါးတရ စို့တော့တာပဲ။ ဖင်ကလည်း ညှောင့်တာပေါ့။ ကွတ်ပျစ်က ဝါးဆိုတော့ တကျွိကျွိနဲ့… တစ်ချက်ချင်းဆောင့်လိုးတာ ဒုတ်ခနဲ ကျွိခနဲ.. တိုင်ပင်ကိုက်နေတာပဲ။ ထွန်းမောင်က ဒါတောင် အားမရသေး…။
“နှင်း…မှောက်လိုက်ကွာ…”
ဆိုတော့ နှင်းဝေက ထွန်းမောင်အလိုကျ မှောက်ပေးရတာပဲ။ ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းက မြေကြီးနဲ့မထိဘူး… ကွတ်ပျစ်က မြင့်တယ်။ အဲ့တာကိုမှ ခါးကိုကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးတာ..။ လရောင်နဲ့ ဖင်ကြီးတွေ လှုပ်လှုပ်သွားတာ ထွန်းမောင် အတိုင်းသား မြင်ရတယ်။ နှင်းဝေရဲ့ ရင်သားတွေကလည်း ဝါးကွတ်ပျစ်နဲ့ ဆိုတော့ နာတာပေါ့။ ရင်သားကနာ အဖုတ်ကကောင်းနဲ့ အရှေ့ကသစ်ပင်ကို ကိုင်ပြီး ပြန်ဆောင့်ပေးနေမိတယ်။
“ဖတ်..ဖတ်.ဖတ်…အ…အ… ကျွိကျွိ”
ထွန်းမောင်ရဲ့ လိုးဖုတ်မှုတွေအောက်မှာ နှင်းဝေလည်း ကြာကြာမခံနိုင်ဘူး။ ပျော့ခွေကျပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ထွန်းမောင်လည်း နှင်းဝေလေး ပြီးတာမြင်တော့ စိတ်ကိုလွှတ်ချလိုက်ပြီး အရည်တွေ တပျစ်ပျစ်နဲ့ နှင်းဝေရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာပဲ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ စောက်ခေါင်းထဲမှာ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားတာနဲ့ နှင်းဝေလည်း သက်ပြင်းကြီးချပြီး ကွတ်ပျစ်ပေါ် ပက်လက်လှဲရင်း ကောင်းကင်ကြီးကို ကြည့်နေမိတယ်။ ထွန်းမောင်ကလည်း ဘာမှမပြော၊ သူ့ဘေးထိုင်ပြီး ကောင်းကင်ကိုပဲ ကြည့်နေတာပေါ့။ ဒီလိုပဲ ပြီးသွားမှာပါ။ ဘာမှထပ်ဖြစ်စရာတော့ မရှိဘူးလေ။ ကြယ်တွေကတော့ စုံလို့။ ပြောစရာစကား မရှိဘူး။
တစ်လပြည့် နှင်းဝေတို့ မြို့ပြန်ကြတော့ ထွန်းမောင်ကြီးက ပစ္စည်းတွေအကုန် ကားပေါ်ထိ တင်ပေးတယ်။ နှင်းဝေတို့ အိမ်ထောင်သက် တစ်နှစ်မှာ သားလေးတစ်ယောက်ရတယ်…။ နာမည်က နှင်းမောင် တဲ့..။ ဆားပုလင်းနှင်းမောင်ကို သဘောကျလို့ ပေးတာဆိုပဲ။ အဖေနာမည်ရော အမေနာမည်ပါ ပါတယ်လေဆိုပြီး အေးမောင်ပြောတိုင်း နှင်းဝေကတော့ ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေတာပါပဲ။
ပြီးပါပြီ။
