ဒွိဟ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ – Green Heart
အခန်း (၁)
ညလေပြေညှင်းက ဖြူငယ့်ဆံနွယ်ပျော့ပျော့များကို တိုးဝှေ့ဆော့ကစားသောအခါ ရှုပ်ထွေးနေသော စိတ်များ အနည်းငယ် ပြန်ကြည်လင်လာရသည်။ ဖြူငယ့် ပထမနှစ်စာမေးပွဲက နီးနေပြီ။ အခန်းအောင်းပြီး တချိန်လုံး စာကြည့်နေရသဖြင့် ခေါင်းတွေမူးကာ မကြည်မလင်ဖြစ်နေသော စိတ်များ ဖြေလျှော့ရန် ဝရံတာသို့ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
” ဖြူလေး မအိပ်သေးဘူးလား”
“ ဟင်”
ရုတ်တရက် အနီးကပ်ကြားလိုက်ရသော အသံကြောင့် ဖြူငယ် လန့်ဖြန့်ကာ ကိုယ်လုံးလေးပင် တုန်တက်သွားရသည်။
“ ကိုကြီးမင်းသစ် ဖြူစာကျက်ရင်း ခေါင်းမူးလာလို့ ခဏထွက်လာတာ”
“ ညဉ့်နက်နေပြီ ဖြူလေးရဲ့။ စာကို နားနားနေနေ လုပ်မှပေါ့”
ဖြူငယ့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျုံးစိုက်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းများကြောင့် ပါးပြင်တွင် ရှက်သွေးလေးများ ဖြန်းခနဲနေအောင် ထသွားရသည်။ ပါးလျသော ညအိပ်ဂါဝန်ဖြူဖြူလေးအောက်တွင် ဖြူငယ် ဘာမှခံမဝတ်ထားမိပါ။ ဒီအချိန် အိမ်သားအားလုံး အိပ်လောက်ပြီ အထင်နှင့် အခန်းထဲမှထွက်ကာ ဝရံတာဘက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ဖြူ သွားအိပ်တော့မယ် ကိုကြီး ”
“အေးအေး ကိုကြီးလည်း အပေါ်ထပ် မီးပိတ်ဖို့ ထွက်လာတာ။ ဖြူလေးဝင်ပြီးမှ ပိတ်မယ် သွားသွား”
ဖြူငယ် မင်းသစ်ရှေ့က သုတ်သုတ်လေးပင် ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမအခန်းနှင့် မင်းသစ်အခန်းက ကပ်လျက်။ သူမအခန်းမရောက်မှီ မင်းသစ်အခန်းရှေ့မှာပင် ရုတ်တရက် မီးကပျက်သွားလေသည်။
“အမလေး ”
ရုတ်တရက် ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်သွားသဖြင့် ဖြူငယ် လန့်သွားရသည်။ သူမက အမှောင်ကို ကြောက်သည်လေ။
“ဖြူလေး မကြောက်နဲ့ ကိုကြီးရှိတယ်”
အမှောင်ထဲဝယ် ရုတ်တရက် ကိုယ်ကိုနောက်ပြန်လှည့်မိတော့ မင်းသစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ ဝင်တိုက်မိကာ ဖြူငယ့်တစ်ကိုယ်လုံး မင်းသစ်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားရသည်။ မင်းသစ်က ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်ကိုး။
“အဲ့ ကိုကြီး ”
ဖြူငယ့်ကိုယ်လုံး ထွေးထွေးအိအိလေး ရင်ခွင်ထဲရောက်လာသောအခါ မင်းသစ် စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ပါးပြင်ရှိမည် ထင်သော နေရာကိုစမ်းကာ အနမ်းချွေလိုက်မိသည်။ သို့သော် မင်းသစ်၏ နှုတ်ခမ်းများနှင့် ထိစပ်မိသော နေရာမှာ ဖြူငယ့်ပါးပြင်မဟုတ်ဘဲ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး ဖြစ်နေကြောင်း သိလိုက်ရပြီးနောက် မင်းသစ် ပိုရွေ့ပင် နောက်မဆုတ်ချင်တော့။
ဖြူငယ်ကလည်း သူ့အနမ်းတွေကို ငြိမ်သက်စွာခံယူနေသည်။ ဖြူငယ့်ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေးပိုက်ထားရင်း မင်းသစ်လက်များက ပါးလွှာသော ဂါဝန်အောက်က အကာအကွယ်မရှိသော ရင်သားလုံးလုံးလေးကို သွားစမ်းမိသောအခါ ဖြူငယ့် အသက်ရှူသံတွေ ပိုမြန်လာသယောင် ထင်ရသည်။ နုနယ်သော ရင်သားလုံးလုံးအိအိလေးကို မင်းသစ်လက်ဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ပေးနေမိသည်။ ဂါဝန်ကပါးလွန်းတော့ နို့သီးခေါင်းလေးကိုပင် စမ်းမိနေသည်။ လက်မနှင့် အသာပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ ဖြူငယ့်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားသည်။ မင်းသစ်အနမ်းတွေကို နှုတ်ခမ်းမှတဆင့် လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဆီသို့ ပို့လိုက်တော့ ဖြူငယ့်နှုတ်ခမ်းဖျားမှ အသံလေးတွေ ထွက်လာသည်။
“အ အင်း ကျွတ်”
စာဖြင့်ရေးပြလို့ မတတ်နိုင်သော မပီမပြင် ညည်းသံလေးများပင် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မီးက ပြန်လာသည်။ လုံးထွေးနေသော နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးများပြာဝေကာ လူချင်းခွဲလိုက်ရသည်။ ဖြူငယ့်မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သော ရှက်သွေးဖြင့် ပန်းရောင်သန်းနေကာ မင်းသစ်စုပ်ဆွဲထားသော နှုတ်ခမ်းဖူးလေးများက သာမန်ထက် ရဲရဲနီနေသည်။ ဖြူငယ် မင်းသစ်ကို မျက်စောင်းလှလှလေးတစ်ချက်ထိုးကာ သူမအခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်သည်။
“အော် စာမေးပွဲနီးနေခါမှ ရင်ခုန်စရာတွေ လာပေးနေပါလား ကိုကြီးရယ် ”
မင်းသစ်မြင့်မားက အသက်သုံးဆယ်အရွယ် စီးပွားရေးအောင်မြင်နေသော လူငယ်လုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက အဖေနှင့်အမေ ဆုံးပါးကာ ဦးလေးဖြစ်သူ ထောက်ပံ့မှုဖြင့် ကျောင်းနေပြီး ချမ်းသာသော ဘဝရောက်အောင် ကြိုးစားခဲ့ရသည်။ ဦးလေးက နိုင်ငံခြားမှာ အလွန်အဆင်ပြေနေတော့ သူ့ကို လိုလေးသေးမရှိ လှမ်းထောက်ပံ့သည်။ အခုချိန်မှာ ဦးလေးရဲ့ အကူအညီ မလိုတော့။ သူ့အတိုင်းအတာနှင့် အမြင့်ဆုံး မဟုတ်တောင် သူ့တစ်ယောက်အတွက်သာမက သူများကိုပင် ထောက်ပံ့ကူညီနိုင်သူတစ်ယောက် ဖြစ်လာသည်။
မင်းသစ်မြင့်မားသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘမဲ့ခဲ့ရသဖြင့် မိဘမဲ့ကလေးကျောင်းများကို တတ်နိုင်သမျှ လှူဒါန်းထောက်ပံ့သည်။ သူ့အိမ်တွင်လည်း မိဘမဲ့ကလေး နှစ်ယောက်ကို မွေးစားထားသည်။ တစ်တန်းနှင့် နှစ်တန်းအရွယ် မောင်နှမနှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ကလေးများကို ထမင်းချက်အဒေါ်ကြီး ဒေါ်ပုနှင့် သူ့ယောက်ျား ဦးသံခဲတို့က ထိန်းကျောင်းပေးသည်။
ဖြူငယ်အေးချမ်းသည် မင်းသစ်ရဲ့သူငယ်ချင်း ဇေယျ ၏ ညီမဖြစ်သည်။ ဆယ်တန်းအောင်သော် မွေးရပ်တွင် ကျောင်းမတက်ချင်၊ ရန်ကုန်မှာပဲ တက်ချင်သည် ဆိုသဖြင့် မင်းသစ်အိမ်မှာနေ၍ ကျောင်းတက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ဘာသာ အဆောင်ဖြစ်ဖြစ် တိုက်ခန်းဖြစ်ဖြစ် ငှားနေနိုင်သော်လည်း အစ်ကိုဖြစ်သူက စိတ်မချသဖြင့် မင်းသစ်ကို အကူအညီတောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ အသားဖြူဖြူ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနှင့် လှလွန်းသည် မဟုတ်သော်လည်း ချစ်စရာကောင်းသော ဖြူငယ့်ကို မင်းသစ် မြင်မြင်ချင်း သဘောကျခဲ့သည်။ သူငယ်ချင်းညီမဖြစ်သဖြင့် မတော်ပါဘူးဟု စိတ်ထိန်းကာ ညီမတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံရင်း အချစ်စိတ်တွေကို သိုဝှက်ထားခဲ့ရသည်မှာ တစ်နှစ်နီးပါးပင် ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
ထိုသို့ ထိန်းလာသည့်ကြားမှ ဒီနေ့တော့ မင်းသစ်စိတ်တွေ ခဏတာ လွတ်သွားခဲ့သည်။ အိမ်ပေါ်မှာ သူတို့ ၂ ယောက်တည်း ရှိနေသဖြင့်လည်း ပိုမိုရဲတင်းမိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခါတိုင်းဆို ကျော်ဘုန်းနေခန့်က ရှိနေသည်။
ကျော်ဘုန်းနေခန့်ခေါ် ကျော်ကျော်သည် မင်းသစ်၏ကျေးဇူးရှင် ဦးလေး၏သားအရင်း ဖြစ်သည်။ ကိုးတန်းအရွယ်အထိ နိုင်ငံခြားတွင် နေလာရင်းက မြန်မာပြည်သို့ အလည်လာပြီး ပျော်သွားကာ နိုင်ငံခြားမပြန်နိုင် ဖြစ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျော်ကျော်သည် ဖြူငယ်နှင့် တက္ကသိုလ်အတူတူ ဖြစ်သည်။ ဖြူငယ့်ထက် တစ်နှစ်ကြီးသည်။ ဖြူငယ် အိမ်ရောက်လာကတည်းက မသိလိုက် မသိဘာသာပင်နေသဖြင့် ဖြူငယ်နှင့် သိပ်မရင်းနှီး။ မာနကြီးသလို ထင်ရလေသည်။ တစ်အိမ်တည်းနေသူချင်းမို့ တစ်ခါတလေ ကတောက်ကဆလေးတွေ ဖြစ်တတ်သော်လည်း အိမ်ရှင်တွေပဲဟု သဘောပိုက်ကာ ဖြူငယ်ကပင် ရှောင်နေလိုက်သည်။
ကျောင်းချင်း အတူတူပင် ဖြစ်သော်လည်း ဖြူငယ်က ကျောင်းကားစီးပြီး သူက ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့်တက်သည်။ ဖြူငယ့်ကို တစ်ခါမှ လိုက်ဖို့ မခေါ်ဖူးသလို ဖြူငယ်ကလည်း လိုက်မစီးလိုပါ။ ဖြူငယ် သဘောကျသည်က မင်းသစ်ကိုပင်ဖြစ်သည်။
မင်းသစ်က အရပ်ရှည်ရှည် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် ရင်အုပ်ထွားထွား ယောကျာ်းပီသသော ခန္ဒာကိုယ်ပိုင်ရှင် ဖြစ်သည်။ အသားအရည်က မဖြူလွန်း မညိုလွန်းပဲ အနေတော် ကြည့်ကောင်းသည်။ ဖြူငယ် အနှစ်သက်ဆုံးက မင်းသစ်၏ စူးရှတောက်ပသော မျက်ဝန်းတစ်စုံကို ဖြစ်သည်။ ထိုမျက်ဝန်းများနှင့် အကြည့်ခံလိုက်ရလျှင် ဖြူငယ်တစ်ကိုယ်လုံး ဖောက်ထွင်းသွားသလို ခံစားရသည်။ မင်းသစ်၏ အကြည့်စူးစူးနှင့် ကြုံလိုက်တိုင်း ဖြူငယ် မခံနိုင်ဘဲ မျက်လွှာချရသည်သာ ဖြစ်သည်။ ထိုအကြည့်ကို ဖြူငယ်က မှော်ဆရာအကြည့်ဟု ကိုယ့်ဘာသာ တိတ်တိတ်လေး နာမည်ပေးထားသည်။ ညှို့ယူဖမ်းစားနိုင်လွန်းသော မှော်ဆရာ၏ နှုတ်မှ ချစ်စကားကို ဖြူငယ် စောင့်စားခဲ့ရသည်မှာ ကာလအတော်ကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဒီနေ့လို အဖြစ်မျိုးကိုတော့ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် မမျှော်လင့်ဖူးပါ……….။
အခန်း (၂)
ဖြူငယ်တို့ နှစ်ဝက်စာမေးပွဲ မနက်ဖြန်ဆို ပြီးပြီ။ ဒီကြားထဲမှာ မင်းသစ်ကလည်း အလုပ်တွေပဲ အရမ်းရှုပ်နေလို့လား၊ မီးပျက်တဲ့ညက ကိစ္စကို မျက်နှာပူသည်လားမသိ မနက်ဆို အစောကြီးထွက်သွားကာ ညဆိုလည်း အတော်ညဉ့်နက်မှ ပြန်ပြန်လာသည်။ ဖြူငယ်တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ခဲ့သည့်ကိစ္စကို မကြာခဏ တွေးမိတိုင်း ရင်ခုန်မိပေမဲ့ စာလည်းကြည့်ရသေးသည်မို့ တတ်နိုင်သလောက် ခေါင်းထဲက မေ့ထားဖြစ်သည်။ တွေးမိတဲ့အခါတိုင်းလည်း အတွေးတွေက အမျိုးမျိုး ပြောင်းနေသည်။
တစ်အိမ်တည်း ရင်းရင်းနှီးနှီးနေခဲ့ပေမဲ့ တစ်ခါမှ အခွင့်အရေး မယူဖူးသူ၊ မင်းသစ်က တကယ်တမ်းကြတော့လည်း လက်ရဲဇက်ရဲ နိုင်လွန်းလှသည်။ နောက်ပိုင်းကြတော့လည်း ဘာမှမဖြစ်သလိုနေကာ ဖြူငယ့်ကို စကား တစ်ခွန်းတလေတောင် လာမပြော။ ပြန်တွေးကြည့်တော့လည်း စကားလာပြောရင် ဖြူငယ် ရှက်လွန်းလို့ မျက်နှာကို ဘယ်မှာထားရမှန်းတောင် သိမည်မဟုတ်ပါ။
မင်းသစ်အတွက် ဘယ်လိုနေလဲ မသိပေမဲ့ ရည်းစားမထားဖူးသော အပျိုရိုင်းလေး ဖြူငယ့်အတွက် မင်းသစ်ပေးသွားသော အတွေ့အကြုံက အကြီးကြီး ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖြူငယ် တိတ်တခိုး စွဲလမ်းနေရသူ မင်းသစ်ကို စိတ်ဆိုးရမည်လား ရှက်ရမည်လား ဝေခွဲရခက်စွာဖြင့် ဒီတစ်ညလည်း အတွေးနွံထဲ နှစ်မျောရင်း ဖြူငယ် အိပ်ပျော်ရပြန်သည်။
“ဖြူလေး…..”
“အော်….ကိုကြီး”
“ဒီနေ့ စာမေးပွဲတွေ အကုန်ပြီးပြီဆို….။ အစောကြီးပြန်လာတာ ဖြေနိုင်ရဲ့လား…။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လျှောက်မလည်ကြဘူးလား…”
“ဟုတ်.. ဖြေနိုင်ပါတယ်….။ ညကြမှ ရှိုးပွဲသွားကြည့်မလို့ ဥမ္မာတို့ကို လာခေါ်ခိုင်းထားတယ်…”
“အော်… ကျော်ကျော်လည်း အဲ့ရှိုးပွဲသွားမယ်ပြောတယ်….။ ညနက်မှာပေါ့…..”
ဖြူငယ် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့ ဒန်းလေးပေါ်ထိုင်နေရင်း ခေါင်းကိုငုံ့ထားလိုက်သည်။ မင်းသစ်က မတ်တပ်ရပ်ရင်း ဖြူငယ့်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်တွေကို ဖြူငယ် ရင်မဆိုင်ချင်တော့။ တစ်ပတ်လောက် အခေါ်အပြော မလုပ်ဘဲ စာမေးပွဲပြီးလို့ အိမ်ပြန်ခါနီးမှ စကားတွေလာပြောနေသော သူ့ကို စိတ်နာသလိုလို ဖြစ်နေမိသည်။
“ဖြူလေး……. ကိုယ်လေ……။ ဟို……… တနေ့ညက ကိစ္စလေ ကိုယ်အနူးအညွတ် တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ………။ ကိုယ် စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားလို့ပါ…………….”
စကားကို တစ်လုံးချင်းပြောနေသော မင်းသစ်ကို ဖြူငယ် အကြည့်စူးစူးဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်ရင်း…
“ဘာကို စိတ်မထိန်းနိုင်တာလဲဟင်……..။ ကိုကြီး ဘာလို့ အဲလိုလုပ်တာလဲ……”
“ဟိုလေ… ဟင်းး… မီးပျက်သွားပြီးတော့လေ ဟို.. ကိုယ်လည်းမသိတော့ဘူးကွာ……..။ ဖြူလေးက ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီး ကိုယ်မထိန်းနိုင်လိုက်တာ…။ ပြီးတော့ ကိုယ် ဖြူလေးကိုလေ………..”
“ဟားး….. ကိုမင်းသစ်က ဒီရောက်နေတာကိုး။ ကျနော်က လိုက်ရှာနေတာ……။ ဟဲဟဲ… ကျနော် ပိုက်ဆံပြတ်သွားလို့ နည်းနည်းလောက် ပေးပါဦး”
“အော် အေး ညီလေး… အပေါ်တစ်ခါတည်း လိုက်ခဲ့လေ…..။ အစ်ကို့ပိုက်ဆံအိတ်က အပေါ်မှာ… ”
ဖြူငယ် တော်တော်စိတ်ပျက်သွားသည်။ ကောင်းခန်းရောက်မှ မသာလေးကျော်ကျော်က ဝင်နှောက်ယှက်ပြန်ပြီ။ ပုခုံးဖက်ပြီး ထွက်သွားသော ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ကျောပြင်အား ဖြူငယ် မျက်စောင်းကြီးကြီး ထိုးပစ်လိုက်သည်။
ဖြူငယ် အခုဆို မော်လမြိုင်ကို ပြန်ရောက်နေပြီ။ တစ်နေ့တစ်နေ့ အိမ်မှာနေရင်း မင်းသစ်အကြောင်းတွေပဲ စဉ်းစားနေမိသည်။ ရန်ကုန်ကပြန်တဲ့နေ့က သူမကိုလိုက်ပို့တာ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကိုယ်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်နော် မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် ဆိုပြီး မှာတမ်းချွေခဲ့တာတွေ တွေးရင်း သူ့အပေါ် စိတ်ဆိုးမိတာတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ပါ။ ဖြူငယ်ပြန်ရောက်ပြီး တစ်ပတ်လောက်အကြာမှာပင် မင်းသစ်က သူမအား ဖုန်းထဲမှ ဖွင့်ပြောခဲ့ပြီး ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ လွမ်းလွန်းလှပြီဖြစ်သော မင်းသစ်၏မျက်နှာကို မြင်ရဖို့ ကျောင်းပြန်မဖွင့်ခင် တစ်လလောက်အလိုကတည်းက ရန်ကုန်ပြန်ရန် အိမ်ကို အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြထားပြီ ဖြစ်သည်။
ဖြူငယ် ရန်ကုန်ကို မောကြီးပန်းကြီး ပြန်ရောက်လာတော့ မင်းသစ်က အိမ်မှာမရှိ။ အလုပ်သွားချိန်မို့ မရှိလောက်ပါဘူးဟု ကြိုမျှော်လင့်ထားပေမဲ့ တကယ်တမ်း မတွေ့ရတော့လည်း ရင်ထဲ မောသလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ခရီးလည်းပန်းတာကြောင့် ရေဝဝချိုးပြီး ကုတင်ပေါ် ခဏလှဲရင်း အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိပ်ရာကနိုးလာပြီး အခန်းပြင်ထွက်ကြည့်တော့ မင်းသစ်က အိမ်ရှေ့ခန်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေသည်။ သူမကိုတွေ့တော့ ပြုံးစစဖြင့်
“ဖြူလေး နိုးပြီလား……. လာထိုင်ပါဦး”
ဖြူငယ် မင်းသစ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ကိုယ် ဖြူလေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာ..။ အလုပ်တွေတောင် ဒီနေ့ နေ့တစ်ပိုင်းနဲ့ ဖြတ်ထားပြီး ပြန်လာခဲ့တာ..။ လာမကြိုဖြစ်တာ ခွင့်လွှတ်ပါ ဖြူရယ် နော်”
“အင်းပါ….။ ကိုကြီးအလုပ်များတာ ဖြူငယ် သိပါတယ်…..။ ထမင်းစားပြီးပြီလား မစားရသေးရင် ဖြူငယ် သွားပြင်ပေးမယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ထရပ်မည်ပြုသော ဖြူငယ့်ကို မင်းသစ် လက်လှမ်းဆွဲပြီး သူ့နားမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။
” နေပါဦး ဖြူလေးရယ်”
အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ စူးရှတောက်ပနေသော မင်းသစ်၏ မျက်ဝန်းညိုများက အရောင်တလက်လက် တောက်ပနေသလို ထင်ရသည်။ ဖြူငယ့်ရင်တွေ အရမ်းခုန်လာသည်။ မင်းသစ်၏ အကြည့်စူးစူးကို မခံနိုင်သော ဖြူငယ် မျက်လွှာလေးချထားလိုက်ရင်း…
“ဘာ ဘာပြောမှာလဲ ပြောလေ….”
ဖြူငယ့်အသံတွေက တုန်ရီလွန်းနေသည်မှာ သိသာလှပါသည်။
“ကိုယ် ဖုန်းထဲမှာ ပြောခဲ့တဲ့စကားက မလေးနက်မှာစိုးလို့ ထပ်ပြောမလို့ ….။ ကိုယ် ဖြူလေးကို ချစ်တယ်….. အရမ်းချစ်တယ်… ”
ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီးသား ဆိုပေမဲ့ အခုလို မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်ပြောနေတော့လည်း ဖြူငယ် ရှက်သွေးဖြာပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ထားမိသည်။ မင်းသစ်တစ်ယောက် ဖြူငယ်ရှက်နေပုံလေးကိုကြည့်ရင်း အသဲယားလာကာ လက်မောင်းလုံးလုံးလေးတွေကို လှမ်းဖက်လိုက်ရင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းရင်း ခေါ်လိုက်သည်။
“ဖြူလေး….”
သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် မော့ကြည့်လာသော ဖြူငယ့်မျက်နှာလေးကို မင်းသစ် ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ မျက်လုံးနက်နက် တောက်တောက်လေးတွေ၊ နှာခေါင်းလုံးလုံး ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနှင့် ဖြူငယ်သည် ကလေးလေး တစ်ယောက်လို အပြစ်ကင်းစွာ ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်။ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကို ကြည့်မိတော့ မင်းသစ်ရင်ထဲ ဗလောင်ဆူလာသည်။ ဖြူငယ်မျက်နှာလေးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲမကာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဒီနှုတ်ခမ်းလေးတွေက မင်းသစ်စိတ်အာရုံထဲ၊ အိပ်မက်တွေထဲမှာ စိုးမိုးခဲ့တာကြာပြီ။
ဖြူငယ့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ပန်းရောင်နှင်းဆီ ပန်းဖူးလေးလို ဖူးငုံငုံလေးတွေ..။ ထိုနှုတ်ခမ်းလေးများကို ခပ်ဟဟလေး ဖွင့်လိုက်ပါက အသဲပုံလေးနှင့် တူသည်ဟု မင်းသစ် စဉ်းစားဖူးသည်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ နမ်းကြောရှည်နေမိလည်းတောင် မသိတော့။ မှေးစင်းနေသော ဖြူငယ်မျက်လုံးလေးတွေ ပွင့်လာပြီး မင်းသစ်ရင်အုပ်ကြီးကို လက်ဖြင့်တွန်းဖယ်ကာ
“တော်လောက်ပြီ ကိုကြီးရယ် တော်ပါတော့နော်။ တခြားသူတွေ တွေ့ကုန်လိမ့်မယ်”
မင်းသစ် ဖြူငယ့်ကို အသာလွှတ်ပေးလိုက်ရင်း ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည်။ ဒီနေ့မှ စတော်ရသော ချစ်သူနှင့် ဒီထက် ခရီးရောက်ဖို့လည်း သူ မစဉ်းစားထားပါ။ ဖြူငယ်စိတ်ဆိုးမှာ သူကြောက်သည်။ မီးပျက်သောညက သူလက်သရမ်းမိသည်ကို ဖြူငယ် စိတ်ဆိုးသွားပြီ အထင်နှင့် သူတော်တော် နောင်တရခဲ့သည်။ ဖြူငယ်ကသာ သူ့ကို မလိုလားဘဲ သူမအစ်ကိုထံ တိုင်လားတောလားလုပ်ရင် မင်းသစ် တစ်သက်လုံး ထိန်းသိမ်းလာသော ဂုဏ်သိက္ခာ ရေစုန်မျောမည် ဖြစ်ကြောင်းလည်း စဉ်းစားမိသည်။ မထင်မှတ်ပဲ ဖြူငယ်ကလည်း သူ့အပေါ် စိတ်ဝင်စားသည့် အရိပ်အယောင်များ တွေ့လာသောကြောင့်သာ သူအရဲစွန့်ပြီး ဖွင့်ပြောမိချင်း ဖြစ်သည်။ ရှေ့လျှောက်လည်း ဖြူငယ် အခွင့်အရေးပေးသလောက်သာ ရှေ့ဆက်ဖို့ သူဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။
ချစ်သူတွေဖြစ်ခါစရက်များမှာ အိမ်ကလူတွေ မရိပ်မိအောင်လည်း ဖုံးဖုံးဖိဖိ နေရသည်။ အိမ်သားများကလည်း တစ်ယောက်မဟုတ် တစ်ယောက် ရှိနေကြသဖြင့် အိမ်မှာဆို လွတ်လွတ်လပ်လပ်မရှိ။ အပြင်မှာသာ ချိန်းတွေ့ကြရသည်။ မင်းသစ်မှာ ဆယ်ကျော်သက်အတွဲများလို ဘုရားသွားလိုက် ရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက် မုန့်ဆိုင်ထိုင်လိုက်ဖြင့် မိမိနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်လောက်ကွာသော ချစ်သူလေးအလိုကျ ဖြည့်ဆည်းရသည်။ တစ်နေ့တော့ private ခန်း ယူလို့ရသော စားသောက်ဆိုင်လေးတစ်ခုမှာ ထိုင်ကြသည်။
” ဖြူလေး.. ဘီယာသောက်မလား”
ဖြူငယ် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ရင်း ..
“ဟင့်အင်း မသောက်ချင်ပါဘူး….”
“သောက်ကြည့်ပါ ဖြူလေးရဲ့… အရသာမဆိုးပါဘူး”
မင်းသစ် အတင်းတိုက်တွန်းသဖြင့် ဖြူငယ် ဘီယာ စမ်းသောက်ကြည့်လိုက်သည်။ မသောက်ဖူးသူမို့ တစ်ခွက် နှစ်ခွက်လောက်သောက်ပြီး ဖြူငယ် ရီဝေဝေ ဖြစ်နေသည်။ မင်းသစ်က ဖြူငယ့်ကိုဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်နမ်းတော့ ဖြူငယ် မငြင်းဆန်ဘဲ ပြန်လည်နမ်းသည်။
“ချစ်တယ် ဖြူလေးရယ် အရမ်းချစ်တာပဲ”
ဖြူငယ့် နှုတ်ခမ်းများမှတဆင့် လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးအထိ အနမ်းတွေ ခြွေဆင်းလိုက်သည်။ လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်က ဖြူငယ့်ရင်သားများကို ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ ညည်းသံတိုးတိုးလေးမှအပ ဖြူငယ့်ထံမှ ငြင်းဆန်သံ ထွက်မလာသဖြင့် ဆိုဖာအရှည်ပေါ် ဖြူငယ့်ကို တွန်းလှဲလိုက်သည်။ ဖြူငယ်ဝတ်ထားသော တီရှပ်အင်္ကျီ ပွပွလေးကို လှန်တင်လိုက်တော့ ဘရာစီယာ ပန်းရောင်လေးနှင့် ရင်သား ဖြူဝင်းဝင်းလေးများက မင်းသစ်အကြည့်တွေကို ဖမ်းစားထားသည်။
ဘရာစီယာကို လှန်တင်လိုက်ပြီး မကြီးလွန်း မသေးလွန်းသော ဖြူငယ့်ရင်သား ဖြူဖြူအိအိလေးကို မင်းသစ် နှုတ်ခမ်းတွေနှင့် ထိတွေ့ပြီး စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဂျင်းစကပ်အတိုလေးအောက်မှ လျှိုဝင်ကာ အုပ်ကိုင် ဖြစ်ညှစ်နေတော့ ဖြူငယ့်ထံမှ ညည်းသံ ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်လာပြီး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာသည်။ ပင်တီအောက်ကို လက်သွင်းပြီး အပျိုစင်အပေါက်လေးကို လက်နှင့် စုန်ဆန်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ ဖြူငယ် အသက်ရှူသံတွေ မြန်ဆန်ကျယ်လောင်လာသည်။ အဝလေးကိုစမ်းပြီး လက်ခလယ်ကို အသာသွင်းကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်လေး ကြပ်ညပ်နေသော်လည်း လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားသည်။ ထိုလက်ကိုပဲ အသာထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် လုပ်ပါများတော့ အရည်ကြည်လေးတွေ အနည်းငယ် စိုစွတ်လာပြီး သွင်းရပိုလွယ်လာသည်။
ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် လှုပ်ခါနေသော ဖြူငယ့်ရင်သားများကို လက်ဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ကာ ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း အောက်က လက်ခလယ်ကို အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ကြပ်သိပ်နေသော်လည်း အပျိုးအမြှေးပါးကို မစမ်းမိပါ။ လက်လှမ်းမမှီတာကြောင့်လား နဂိုထဲက မရှိတော့တာလားတော့ မသိ။ သို့သော် အပျိုစစ်စစ်ဖြစ်သော ဖြူငယ့် အနေအထိုင်ကို မင်းသစ်ယုံပါသည်။ လက်အသွင်းအထုတ် ပိုမိုမြန်ဆန်လာသည်နှင့်အမျှ ဖြူငယ့်ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားရင်း မင်းသစ်၏ ခေါင်းကို လက်များဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ဖက်တွယ်ထားသည်။
“အ အား ကိုကို…….ဟင်းးး”
ညည်းသံရှည်လေးနှင့်အတူ မင်းသစ်လက်တွေကို ကိုင်ကာ ဖယ်ရှားနေသော ဖြူငယ့်ကို ညင်သာစွာ လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ဖြူလေး.. ပြီးသွားပြီလား……”
ဘီယာအမူးပြေသွားသော်လည်း အချစ်ဆိပ်တက်ကာ မိန်းမောမှေးစင်းနေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် ဖြူငယ်တစ်ယောက် မင်းသစ်ကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်လေသည်။
(အခန်း ၃)
ကျော်ဘုန်းနေခန့်တစ်ယောက် လူကသာ ကန်တင်းမှာ ထိုင်နေပေမဲ့ စိတ်တွေက ဟိုဟိုဒီဒီ ပျံ့လွင့်နေသည်။ မထင်မှတ်ဘဲ ညက မြင်ခဲ့ရသော မြင်ကွင်းကို သူ့အာရုံထဲက ဖျောက်ဖို့မလွယ်ပေ။ ညက သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ပါတီရှိလို့ အိမ်ပြန်အိပ်မည် မဟုတ်ကြောင်း ကိုမင်းသစ်ကို ပြောပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ သို့သော် ပါတီမှာ ဘော်ဒါအချို့နှင့် ညိပြီး အာရုံနောက်လာသဖြင့် အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့သည်။
သူအိမ်ပေါ်တက်လာတော့ အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံးက မှောင်မဲနေသည်။ သူ့အခန်းရှေ့အရောက်မှာ မင်းသစ်အခန်းဘက်က မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အသံကိုကြားသဖြင့် သွားကြည့်လိုက်တော့ မင်းသစ်အခန်းတံခါးက ပိတ်မထား။ စေ့ရုံသာစေ့ထားသောကြောင့် အနည်းငယ် တွန်းကြည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ ထင်မှတ်မထားသော မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသည်။
ညမီးအိမ်ဝါဝါအောက်မှာ အဝတ်ကင်းမဲ့နေသော ဖြူငယ်နှင့် သူမပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းရောက်နေသော မင်းသစ်..။ အနီရောင်အိပ်ယာခင်းပေါ်မှာ ဖြူငယ့်ကိုယ်လုံးလေးက ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်နေသည်။ ခေါင်းအုံးများထပ်ကာ ကျော်မှီထားပြီး ပေါင်တံဖြူဖြူနှစ်ချောင်းကို ခွဲကာထောင်ထားသည်။ ရင်သားအိအိထွားထွားများက မောပန်းမှုကြောင့်လား စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်လားမသိ လှိုက်ဖိုလှုပ်ရှားနေသည်ကို အတိုင်းသား တွေ့နေရသည်။ ကုတင်ခေါင်းရင်းကို လက်များနှင့် နောက်ပြန်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ညည်းတွားနေသော ဖြူငယ့်မျက်နှာလေးမှာ မင်းသစ်၏ ဘာဂျာကို အစွမ်းကုန် ခံယူနေကြောင်း သိသာလှသည်။
“အား.. အားး အဲနေရာလေးကို လျက်ပေး ကိုကို ကောင်းတယ်… အင်း…. ဟင့်”
စိတ်လှုပ်ရှားစရာမြင်ကွင်းနှင့် အသံများကို ကြားနေရသော ကျော်ဘုန်းနေခန့်တစ်ယောက် ရေဆာသလိုလို ဖြစ်လာပြီး ဂလုခနဲ တံတွေးမျိုချမိသည်။ အရက်လည်း သောက်လာခဲ့သဖြင့် ရင်တွေပါ ပိုပူတက်လာသည်။ အောက်ကပစ္စည်းကလည်း နိုးထလာပြီး ခေါင်းထောင်ကြည့်ချင်နေသည်။
“အ.. ကိုကို… ဖြူပြီးတော့မယ် အားး ဟားးး ကျွတ်…… အူးးးး”
ကြည့်နေရင်းပင် ဖြူငယ်တစ်ယောက် ကော့တက်နေသော သူမရင်သားများကို လက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်ရင်း ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားပုံရသည်။ မင်းသစ်လည်း ကုန်းထလာပြီး တံခါးဘက် မျက်နှာလှည့်လိုက်သောကြောင့် ကျော်ဘုန်းနေခန့် ရုတ်တရက် နံရံဘက်ကိုရွှေ့ပြီး ပုန်းလိုက်ရသည်။ လင်းနေသော အခန်းထဲမှ မှောင်နေသော အပြင်ဘက်ကို လှမ်းမမြင်နိုင်လောက်ပါ။ သို့သော် သူဆက်မကြည့်တော့ဘဲ ခြေကိုဖွနင်းပြီး သူ့အခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။
ဟူး…… ဖြူငယ်…….. တော်တော်မလွယ်တဲ့ ဟာမလေးပဲ။ ဖြူငယ်က ကျောင်းမှာ အနေအေးပြီး အိမ်မှာလည်း ကလေးလိုပဲနေကာ အိမ်က ကလေးတွေနှင့် ဆော့လိုက် ကစားလိုက်ဆိုတော့ သူ သေသေချာချာတောင် သတိထားမကြည့်ဖူးပါ။ အခုတော့ ဖြူငယ့် အတွင်းပစ္စည်းအစုံအလင်နီးပါး သူတွေ့လိုက်ရသည်။ ကျော်ဘုန်းနေခန့်က ရုပ်ဖြောင့်ပြီး ပိုက်ဆံရှိသော သူဌေးသားတစ်ယောက်မို့ ဆော်အလန်းလေးတွေက လာလာကပ်ကြသည်။ သူကလည်း ထိုအထဲကမှ စိတ်ကြိုက်ရွေးပြီး တွဲသည်။ ဖိုမဆက်ဆံရေးကို လူပျိုပေါက်အရွယ် နိုင်ငံခြားမှာကတည်းက အစွမ်းအစရှိခဲ့ပြီး အခု အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်တွင် တော်တော်လေး ကျွမ်းကျင်နေပြီဖြစ်သည်။
ဘယ်မိန်းကလေးကို ဘယ်လိုချဉ်းကပ်ရမည်၊ ဘယ်လိုသိမ်းသွင်းရမည်၊ ဘယ်လိုသဘောကျအောင်လုပ်ပြီး ဖြုတ်ရမည်ဆိုတာမျိုးတွေ သူ ကျမ်းကျေနေပြီ။ ကိုယ်တိုင်ကြုံခဲ့တာတွေရော ဗီဒီယိုတွေ စာတွေ ဘယ်လိုပဲ ရိုးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း သူများချစ်တင်းနှောတာကို အပြင်မှာ ဒီလိုတွေ့ဖူးတာတော့ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်ပဲလားတော့ မသိ။ အခု ကျောင်းကိုရောက်ပြီး ကန်တင်းမှာ ထိုင်နေသည့် အချိန်အထိ စိတ်က ဖြူငယ့်မျက်နှာကိုပဲ ပြေးပြေးမြင်နေသည်။ ဖြူငယ်သည် တစ်ချိန်မှာ သူ့ခယ်မတောင် ဖြစ်လာနိုင်သည်ဟု သူတွေးရင်း ပြုံးမိသည်။
ဖြူငယ်တို့ ကျောင်းစာမေးပွဲ မဖြေရခင် တစ်လလောက်အလိုမှာ ကျော်ဘုန်းနေခန့် ကလပ်မှာ ရန်ဖြစ်ရင်း ခေါင်းကိုအရိုက်ခံရကာ ဆေးရုံရောက်သည်။ ဒဏ်ရာမကြီးသော်လည်း ဆေးရုံမှာ နှစ်ပတ်လောက် တက်ရတော့ မင်းသစ်က တော်တော်လေး စိုးရိမ်နေသည်။ ဖြူငယ်လည်း မနေသာတော့ပဲ လိုအပ်တာတွေ လိုက်လုပ်ပေးရသည်။ မင်းသစ်က ညဘက်စောင့်အိပ်ပေးပြီး ဖြူငယ်က ကျော်ကျော့်အတွက် နေ့တိုင်းချက်ပြုတ်ပြီး ဆေးရုံကို ပို့ပေးသည်။ ကျောင်းစာတွေလည်း မလွတ်အောင် ကော်ပီတွေကူးပေးသည်။ သူက နဂိုကတည်းက စာမကြိုးစားသော်လည်း ဖြူငယ့်စေတနာကို အသိအမှတ်ပြုရပါသည်။ ဖြူငယ်သည် တကယ်တမ်း ရင်းနှီးလာတော့မှ တော်တော်ခင်ဖို့ကောင်းသော သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း ကျော်ဘုန်းနေခန့် သိလာရလေသည်။
ဒေါက်… ဒေါက်
တံခါးခေါက်သံကြားသဖြင့် ဖြူငယ် သွားဖွင့်လိုက်တော့ မင်းသစ်က အခန်းထဲဝင်လာသည်။
“ကိုကို ဘာလာလုပ်တာတုန်း….။ ဖြူ အခုပဲ အိပ်တော့မလို့”
မင်းသစ်က စပ်ဖြဲဖြဲဖြင့်….
“ဖြူလေးကို လွမ်းလို့ ဟီးဟီး”
ဖြုငယ်က မင်းသစ်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်ရင်း
“နေ့တိုင်းတွေ့နေရတာပဲ လွမ်းတယ်ရှိသေးလား ”
“ဒီနှုတ်ခမ်းလေးကို လွမ်းတာလေ”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် မင်းသစ်က ညအိပ်ဂါဝန်လက်ပြတ်လေးနှင့် ရပ်နေသော ဖြူငယ်ကို ဆွဲဖက်နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ ဖြူငယ်ကလည်း မဆိုင်းမတွပင် အနမ်းကြမ်းကြမ်းများဖြင့် ပြန်လည်တုန့်ပြန်သောကြောင့် နှစ်ဦးသား အချစ်ဆိပ်တွေ တရိပ်ရိပ်တက်ရင်း ကုတင်ပေါ် လုံးကာထွေးကာဖြင့် ရောက်သွားလေသည်။
ဖြူငယ်ဝတ်ထားသော ပိုးသားဂါဝန် ပျော့ပျော့လေးကို မင်းသစ် ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဘာမှခံမဝတ်ထားသဖြင့် ဖြူငယ့်တစ်ကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပင်။ မို့မောက်နေသော ရင်သားများပေါ်တွင် နို့သီးလေးများက စိတ်တက်ကြွလာမှုကြောင့် ကော့ထောင်နေကြသည်။ မင်းသစ်က လက်များနှင့်ပင့်ကာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးလေးများကို ငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။
“အား.. အင်းး အင်းး ရှီးး”
ဖြူငယ့်လက်များက မင်းသစ်ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ထိုးဖွနေပြီး ပေါင်တံတွေကလည်း အလိုအလျောက် ကားလာသည်။ မင်းသစ်က ရင်သားများကို လက်နှင့်ဆုပ်နယ်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှ အနမ်းများကို ဝမ်းဗိုက်ဖြူဖြူလေးပေါ် ခြွေချလိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် မင်းသစ်၏ လျှာက တောအုပ်ခပ်ကျဲကျဲလေးကို ဖြတ်ကျော်ရင်း ရည်ရွယ်ရာ အသားနုနုလေးများဆီသို့ အရောက်သွားနေသည်။ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်ရာ အသားလွှာနှစ်ခုကို လက်နှင့် အသာဖြဲလိုက်ပြီး လျှာနှင့် ထိုးဆွကစားလိုက်တော့ ဖြူငယ့်လက်များက သူ့ခေါင်းကို မလွတ်တမ်း ဆုပ်ကိုင်လာသည်။ လျှာဖျားလေးနှင့် ထိုးကာ ထိုးကာ အတွင်းပိုင်သို့ ပိုမိုဝင်ရောက်ရန် ကြိုးစားမိသည်။
“အင့် အင့် ကိုကို အာ…. အားးးး”
ဖြူငယ် ကုန်းရုန်းထလာပြီး မင်းသစ်ခေါင်းကို လက်ဖြင့်ဆွဲမကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
“ဖြူလေး ပြီးသွားပြီလား”
“အင်းး”
ဖြူငယ့်လေသံက တုန့်ဆိုင်းဆိုင်း….။
“တကယ်ပြီးတာရော ဟုတ်ရဲ့လား မြန်လိုက်တာ”
ဖြုငယ်က ခေါင်းငုံ့ရင်း…
“အင်းဆို”
“ဒါဆို ကိုကို့ကို တစ်လှည့်လုပ်ပေးနော်”
မင်းသစ် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ ဖြူငယ်က အလိုက်တသိပင် ကုတင်ပေါ်မှ လိုက်ဆင်းကာ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော သူ့ပစ္စည်းက ဖြူငယ့်ရှေ့မှာ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေသည်။ ဖြူငယ်က လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရေခဲမုန့်စားသလို သူမ၏လျှာဖြင့် ထိပ်ဖျားကို အသာလှည့်ပတ် လျက်လိုက်ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းလေးကိုဟကာ ငုံလိုက်တော့ မင်းသစ်တစ်ယောက် ရေပူစမ်းမှာ စိမ်လိုက်ရသလို နွေးထွေးသွားသည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း တွဲကျနေသော ဥနှစ်လုံးကို အသာဖွဖွ ဆုပ်နယ်ရင်း ကစားပေးသည်။
ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်ပြည့်ခါနီးပြီမို့ ဖြူငယ့် BJ အစွမ်းတွေလည်း တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာကာ မင်းသစ်၏အကြိုက်ကို သိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဖြူငယ် ပါးစပ်ကို လေစုပ်စက်တစ်ခုလို လေးငါးခါလောက် အားနှင့် စုပ်ချလိုက်သည်။ အာခေါင်သို့ထိတိုင်အောင် ပါးစပ်နောက်ပိုင်းသို့ တွန်းပို့သည်။ မင်းသစ်တစ်ယောက် အီးခနဲ ရှီးခနဲ ဖြစ်ကာ ဖြူငယ့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ အချိန်ခဏလေးအတွင်း မင်းသစ် ပြီးချင်သလိုလိုပင် ဖြစ်နေပြီ။ နောက်ထပ် သုံးလေးချက်လောက် စုပ်ပြီးသောအခါ ဥနှစ်လုံး ကျုံ့တက်သွားပြီး ထွက်လာသော အရည်တွေက ဖြူငယ့်ပါးစပ်တစ်ခုလုံး ပြည့်သွားတော့သည်။
ဖြူငယ့်သူငယ်ချင်း အပေါင်းအသင်းတွေက သူတို့စုံတွဲကို အလွန်အားကျကြသည်။ မင်းသစ်က ဖြူငယ့်ကို အရမ်းအလိုလိုက်သည်။ ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်ကျော်သည့်တိုင်အောင် သူတို့နှစ်ယောက် ကြီးကြီးမားမား ရန်မဖြစ်ဖူးကြပါ။ အသက်လည်းပိုကြီးသော မင်းသစ်က သူမှားမှားမှန်မှန် အလျှော့ပေးကာ ဖြူငယ့်ကို ချော့သည်။ ဖြူငယ် ဖြစ်ချင်တာမှန်သမျှ အတတ်နိုင်ဆုံး လုပ်ပေးသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အပြန်အလှန်အနေဖြင့် ဖြူငယ်က မင်းသစ်၏ ဆန္ဒကို အချိန်မရွေး ဖြည့်ဆည်းပေးသည်။ လိင်ကိစ္စများကို အင်တာနက်မှတဆင့် ယောက်ျားများ စိတ်ကျေနပ်စေမည့် နည်းလမ်းများ ရှာဖွေဖတ်ရှုကာ မင်းသစ်စိတ်ကျေနပ်အောင် ကြိုးစားပေးသည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ချစ်သူဘဝသည် အလွန်အဆင်ပြေ ပျော်ရွှင်ရသော ပန်းခင်းလမ်းတစ်ခုတဖွယ်သာ ဖြစ်ခဲ့သည်။
သို့သော် သဘာဝလောကကြီးက သူတို့ကို ပျော်ရွှင်စရာများချည်းပေးသည် မဟုတ်ပါ။ ဖြူငယ် တတိယနှစ် နှစ်ဝက်တက်စဉ်မှာပင် သူတို့ချစ်သူနှစ်ဦးကြား ကတောက်ကဆ ဖြစ်စရာများ ကြုံခဲ့ရသည်။ ထိုပြဿနာများသည် ဆွီတီဟုခေါ်သော မိန်းမတစ်ယောက် အသွင်ဆောင်ကာ ဖြူငယ့်ထံ အလည်လာခဲ့လေသည်။ ဖြူငယ့်ဖုန်းကို ဆက်ကာ မင်းသစ်မြင့်မားနှင့် ပတ်သက်သော ကိစ္စများ ဆွေးနွေးစရာ ရှိသည်ဟု ပြောလာသော ထိုမိန်းမကို ဖြူငယ် အကဲခတ်နေမိသည်။
ဖြူငယ့်ထက် အသက်ကြီးမှန်း သေချာသော်လည်း နုပျိုသောမျက်နှာက စွဲဆောင်မှုရှိရှိ လှပနေသည်။ ဝတ်ပုံစားပုံက အဆင့်အတန်းမြင့်ကာ လူချမ်းသာတစ်ယောက်မှန်း သိသာလှသည်။ အနည်းငယ်ညိုသော်လည်း စိုပြေလှသော အသားအရည်က နိုင်ငံခြားမင်းသမီးတွေလိုပင် ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ဒီမိန်းမက ကိုကိုနှင့် ဘယ်လိုပတ်သက်နေပါလိမ့်ဟု ဖြူငယ် စဉ်းစားနေတုန်းမှာပင် ရှတတ ချိုမြမြအသံရှိသော သူမက ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့် စကားစသည်။
“တို့နာမည် ဆွီတီပါ ဖြူငယ်အေးချမ်း”
“ဟုတ်ကဲ့ ”
ဖြူငယ် အလိုက်သင့်ပြန်ပြောရင်း ကမ်းပေးသော လက်ကိုဆွဲကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဆွီတီက သူမကို ပြုံးကြည့်နေရင်း
“ကိုမင်းက အရွေးတော်တာပဲ။ မင်းကြည့်ရတာ တော်တော်ငယ်ဦးမဲ့ပုံပဲ ”
ဆွီတီ့စကားက ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်း မသိသော်လည်း သူမ၏အပြုံးကို ဖြူငယ်မကြိုက်ပါ။ ခင်မင်ရင်းနှီးလိုသော အပြုံးမျိုးမဟုတ်ဘဲ အထက်စီးဆန်ကာ အနိုင်ယူလိုသော အပြုံးမျိုးဟု ဖြူငယ်ထင်မိသည်။
“အစ်မ ပြောစရာရှိတာပြောပါ။ ဖြူငယ် သိပ်အချိန်မရလို့ပါ”
ဆွီတီက ခပ်မြူးမြူး တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး
“အိုး… ဟုတ်တာပေါ့။ မင်းကြည့်ရတာ အလုပ်သိပ်များပုံရတယ်…။ တို့ လိုရင်းကိုပဲ ပြောတော့မယ်…။ မင်းသစ်နဲ့မင်း ချစ်သူတွေ မဖြစ်ခင်တုန်းက သူ့မှာ မိန်းမတွေဘာတွေ ရှိလားလို့များ မင်း စုံစမ်ဖူးသလား မေးခဲ့ဖူးသလား ”
ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရသော ဖြူငယ်မှာ အလွန်တုန်လှုပ်ကာ ဟန်မဆောင်နိုင်ပဲ အကြီးအကျယ် မျက်နှာပျက်သွားရသည်။ ကိုကို့မှာ မိန်းမရှိသလား.. သူတစ်ခါမှတောင် မစဉ်းစားမိဖူးပါ…။
အခန်း (၄)
ဖြူငယ်နိုးလာတော့ မျက်ရည်တွေက ခေါင်းအုံးပေါ် စိုနေတုန်းပင် ဖြစ်သည်။ ငိုရင်းရှိုက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်မှာ သိပ်တော့မကြာလောက်သေးပါ။ ဆွီတီဆိုသော မိန်းမ၏ စကားတွေကို သူမ ပြန်လည်ကြားယောင်ရင်း မျက်ရည်တွေ ကျလာရပြန်သည်။
“တို့က တစ်ချိန်က မင်းလိုပဲ ကိုမင်းရဲ့ချစ်သူ ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာပေါ့…..။ ချစ်သူဆိုတာထက် ပိုပါတယ်…..။ လက်ထပ်ဖို့အထိလည်း ရည်ရွယ်ထားခဲ့တယ်……။ တို့အလုပ်လုပ်တဲ့ company က လွှတ်လို့ နိုင်ငံခြားရုံးခွဲကို ထွက်သွားရတယ်…….။ ကိုမင်း တို့ကို အဆက်အသွယ် ဖြတ်ထားတာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ….။ သူ အလုပ်တွေနဲ့ မအားလို့ပဲ ထင်မိတာ…..။ အချိန်တွေကြာလာလို့ စုံစမ်းကြည့်တော့မှပဲ မင်းအကြောင်းကို သိရတော့တယ်…။ တို့ နိုင်ငံခြားမှာနေတုန်း တစ်ခါမှ သူ့အပေါ် သစ္စာမဖောက်ခဲ့ဖူးဘူး..။ သူ ဒီလိုလုပ်မယ်လည်း မထင်မိဘူးလေ…။ မင်းအနေနဲ့လည်း ကိုယ့်ကိုလာချဉ်းကပ်တဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်အကြောင်းကို အရင်စုံစမ်းပြီးမှ ယုံဖို့ ကောင်းတယ်နော်….။ ဒါပေမဲ့ မင်းသိထားရက်နဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်တာ ဆိုရင်တော့ တို့မပြောတတ်ဘူး…..။ မင်းရုပ်ရည်လေးနဲ့ ဒီလိုမလုပ်လောက်ဖူးလို့ တို့ယုံချင်ပါတယ်…..။ တို့ခံစားချက်တွေကိုလည်း မိန်းကလေးချင်းမို့ မင်းနားလည်ပေးနိုင်မယ် မျှော်လင့်ပါတယ်…….”
ဖြူငယ် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုဖြင့် ထထိုင်လိုက်ကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာထိုင်ပြီး မင်းသစ် ပြန်အလာကို စောင့်သည်။ ဒီတစ်ခါ မင်းသစ် အိမ်အပြန်ကို စောင့်ရသည်မှာ ဘဝမှာ အကြာဆုံးဟုတောင် ထင်မိသည်။ ဖြူငယ့်ပါးပြင်က မျက်ရည်တွေခြောက်ပြီး အချိန်တော်တော်ကြာ စဉ်းစားပြီးချိန်မှ မင်းသစ် ပြန်ရောက်လာလေသည်။
“ဖြူလေး….. အောက်မှာ ဒေါ်ပုပြောနေတယ်။ နေ့ခင်းထဲက ဘာမှမစားဘဲ အိပ်နေတယ်ဆို…..။ အပြင်က စားလာလို့လား…. ဟင်……”
ဖြူငယ့်ကို ထိုင်နေတာမြင်သော မင်းသစ်က လှမ်းပြောရင်း လှေကားမှတက်လာကာ အနီးရောက်တော့ ငိုထားရလွန်းလို့ ဖောင်းအစ်နေသော မျက်နှာကိုတွေ့ကာ ပြောလက်စ စကား ရပ်သွားသည်။
“ဖြူလေး ငိုထားတာလား ဘာဖြစ်တာလဲ…. ကိုကို့ကိုပြောပါဦး ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် ”
တုန်ရီနေသောအသံကို ထိန်းကာ ဖြူငယ် အားတင်းလိုက်ရင်း…
“ကိုမင်းသစ် ကျမ ရှင့်ကို မေးစရာတွေရှိတယ်…..။ ရှင် လိမ်ဖို့ညာဖို့ မကြိုးစားဘဲ အမှန်အတိုင်း ဖြေပေးပါ………”
.........................................................................................................................
အင်းလျားကန်ဘောာင်ရှိ ခုံတန်းလျားတစ်ခုပေါ်ဝယ်………
“ကဲ.. မိဖြူ…. နင်ဒီလို မျက်ရည်စမ်းစမ်း စမ်းစမ်း လုပ်နေရင် ငါသွားတော့မယ်”
ဖြူငယ်က ကျော်ဘုန်းနေခန့်ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်ရင်း…….
“ငါ့ဘာသာငိုတာ နင့်ကို လိုက်ငိုခိုင်းတာမှ မဟုတ်တာ။ အဖော်မရှိလို့ နင့်ကိုခေါ်လာတာ….။ အေးဆေးနေစမ်းပါဟာ”
“ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာ နည်းနည်းပါးပါး ပြောဦးလေဟာ…။ ငါက ဘုမသိဘမသိနဲ့ လိုက်လာပြီး ဒီအတိုင်းကြီး နေနေရတာ မဟုတ်သေးပါဘူး……..”
ကျော်ဘုန်းနေခန့်ကို ဖြစ်ကြောင်းကုန်စဉ် ပြန်ပြောပြဖို့ ဖြူငယ့်ခေါင်းထဲမှာ အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ ပြန်စဉ်းစားမိတိုင်း ဖြူငယ့်နားတွေ ခါးလှပါသည်။ အသည်းတွေလည်း နာလွန်းလှပြီ။ အချစ်ဦးပေးသော အတွေ့အကြုံက ခါးသီးလွန်းလှသည်။ ဆွီတီနဲ့တွေ့ပြီးချိန်ထိ သူမရင်ထဲမှာ မျှော်လင့်ချက်လေး ကျန်နေသေးသည်။ ဒီမိန်းမပြောသလို ဟုတ်ချင်မှဟုတ်မှာ။ ကိုကိုနဲ့ ပြတ်ပြီးသား ရည်းစားဟောင်းက ငါတို့ကို ပြဿနာတက်စေချင်လို့ တမင်လာပြောတာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ ကိုကိုက ဒီလိုလုပ်မဲ့လူစားမျိုး မဟုတ်လောက်ပါဘူး… စသဖြင့် စိတ်အားတင်းကာ နေနေရသည်။ သို့သော် မင်းသစ်၏ စကားများက သူမရဲ့ မျှော်လင့်ချက် အားလုံးကို ပြိုလဲစေခဲ့သည်။
“ဆွီတီနဲ့ ကိုယ်နဲ့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ဖူးခဲ့ကြတယ်ဆိုတာ ဟုတ်ပါတယ် …..။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ဘက်ကစခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး…..။ သူက ကိုယ့်အပေါ် ကောင်းလွန်းတော့ ကိုယ့်အိမ်ထောင်ဘက်အဖြစ် ရွေးဖို့ ဆုံးဖြတ်မိတာပါ…..။ ကိုယ် သူ့ကိုမချစ်ခဲ့ဘူး……။ ဖြူလေးနဲ့တွေ့မှ အချစ်ဆိုတာကို ကောင်းကောင်းကြီး သိလာခဲ့တာ……..။ ကိုယ် သူ့ကိုဖြတ်ဖို့ စဉ်းစားခဲ့တယ်…..။ ဒါပေမဲ့ မပြောရက်ခဲ့ဘူး ဖြူလေးရယ်…။ ကိုယ့်အားနည်းချက်ပါ….။ အဲဒါကြောင့် ဒီအတိုင်း အဆက်အသွယ် ဖြတ်လိုက်ရင် သူလည်း သွေးအေးပြီး မေ့သွားမယ်အထင်နဲ့ ထားလိုက်တာပါ…။ ကိုယ် ဖြူလေးကိုပဲ တကယ်ချစ်တာ….။ ဖြူလေးကိုပဲ လက်ထပ်မှာ….။ ဘယ်သူဘာပြောပြော အဲ့တာအမှန်တရားပဲ… ”
ဖြစ်ပျက်သမျှအားလုံး ကျော်ဘုန်းနေခန့်ကို ဖြူငယ် ပြောပြလိုက်တော့ သူက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိရင်း သက်ပြင်းကိုချသည်။
“ဆွီတီ ပြန်ပေါ်လာတာကိုး……”
ဖြူငယ် တအံ့တဩဖြင့်…….
“နင်.. နင် သူ့ကိုသိတယ် ဟုတ်လား……။ နင် ကိုကို့မှာ ချစ်သူရှိမှန်း သိရဲ့သားနဲ့ ငါ့ကို ဘာလို့မပြောခဲ့တာလဲ ကျော်ဘုန်းနေခန့်”
ဖြူငယ့် ဒေါသအမေးကို ကျော်ဘုန်းနေခန့်က အေးအေးဆေးဆေးပင် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“အရင်က သူ အိမ်ကို ခဏခဏလာဖူးတယ်…။ ကိုမင်းသစ်ရဲ့ ချစ်သူအဖြစ်နဲ့ပေါ့…..။ နောက်တော့ သူပျောက်သွားတာ တစ်နှစ် နှစ်နှစ်တောင် မကတော့ဘူး ထင်တယ်… နင်အိမ်ကို ရောက်လာစကတည်းကပဲ…..။ ကိုမင်းသစ်နဲ့သူ ပြတ်သွားကြပြီလို့ပဲ ငါထင်တာပေ့ါ……။ ငါ သေသေချာချာ မသိတဲ့ သူ့အကြောင်း နင့်ကိုပြောရင် ကိုမင်းသစ်က ငါ့ကို ဘယ်လိုထင်မလဲ…..။ အဲဒါကြောင့်ပါဟာ….။ စိတ်မဆိုးပါနဲ့”
မစူးစမ်းမဆင်ခြင်ပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ဇွတ်မှိတ်ပြီး ချစ်မိသည့် သူမကိုယ်သူမသာ အပြစ်တင်ရန် တတ်နိုင်ပါတော့သည်။ အခုတော့ ဖြူငယ် ဒုတိယလူဖြစ်ပြီ။ သူများရည်းစားကို လုယူသော မိန်းကလေးအဖြစ် သူမကိုယ်တိုင်ပင် မသိလိုက်ဘဲ တံဆိပ်ကပ်ခံခဲ့ရပြီ။ မိန်းမသားချင်း စာနာကာ သူမအလွန်ချစ်သော ကိုကို့ကို စွန့်လွှတ်ပြီး နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်ရမှာလား… ကိုကို့ဆန္ဒကို လိုက်လျောပြီး ရှေ့ဆက်တိုးရမှာလား ဝေခွဲမရသည့်အကြောင်းကို ကျော်ဘုန်းနေခန့်အား တိုင်ပင်ကြည့်မိတော့….
“ငါကတော့ ဘယ်သူမှန်တယ် မှားတယ် မပြောချင်ဘူးဟာ…..။ ကိုမင်းသစ် ပြောတာတွေလည်း ဟုတ်တော့ဟုတ်မယ် ထင်တယ်…။ အရင်ကတည်းက မဆွီတီက သူ့ကို တစ်ဖက်သတ် ဖြစ်နေသလိုပဲ အရမ်းသည်းသည်းလှုပ်တာ….။ သူက အဲ့လောက် မဟုတ်ဘူး…….။ သူ နင့်ကို တကယ်ချစ်တယ်ဆိုတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်…..။ ငါ ကိုမင်းသစ်ဘက်က လိုက်ပြောတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ယောက်ျားတွေရဲ့ ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘာဝကို ပြောပြတာ……။ နင့်ကို အကြံပေးချင်တာကတော့ နင့်ကံကြမ္မာကို နင်ကိုယ်တိုင်ပဲ စီရင်၊ နင့်လက်ထဲမှာပဲ နင်ထား…..”
ဖြူငယ် ဇဝေဇဝါဖြင့် ပြန်မေးလိုက်သည်။
“နင်ပြောတာ ငါနားမလည်ဘူး ကျော်ကျော်”
ကျော်ဘုန်းနေခန့် စီကရက်ကို ထပ်ဖွာလိုက်ရင်း….
“ဒီလိုဟာ…… နင်တို့မိန်းကလေးတွေ အများစုက ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို အရမ်းချစ်မိပြီဆိုရင် နင့်တို့ရဲ့ အချစ်တွေ၊ ဘဝတွေ၊ အကုန်ပုံအပ်ပစ်လိုက်ကြတယ်…..။ ကိုယ်မလုပ်ချင်ရင် မဖြစ်ချင်တဲ့ ကိစ္စတွေတောင်မှ ကိုယ့်ချစ်သူက အတင်းတောင်းဆိုရင် လုပ်ပေးလိုက်တာမျိုး…..။ အဲဒီကနေမှ နင်တို့ မဖြစ်ချင်တဲ့ ကိစ္စတွေ ဖြစ်လာတာပဲ……။ အဲ့ဒါ နင်တို့ကံကြမ္မာကို သူများလက်ထဲ ထည့်ထားတာပေါ့……။
အခုဆို နင်နဲ့မဆွီတီက ကိုမင်းသစ် ရွေးချယ်ခံရမှာကို စောင့်နေတဲ့ ပြိုင်ပွဲဝင်နှစ်ယောက်လိုပဲ…….။ နင်တို့ကံကြမ္မာကို သူကို့ အဆုံးအဖြတ်ပေးခိုင်းမှာလား….. နင်ကိုယ်တိုင် ဆုံးဖြတ်မှာလား…….။ တကယ်လို့ နင် သူနဲ့ မခွဲနိုင်လို့ ဘာတွေပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကိုယူမယ်ဆိုရင် အဲ့ဒါ နင်ကိုယ်တိုင် ဆုံးဖြတ်တာပဲ…..။ အဲ့လိုမဟုတ်ဘဲ နင်က နောက်ဆုတ်ပေးချင်တဲ့ စိတ်ရှိပေမဲ့ ကိုမင်းသစ်က နင့်ကိုပဲချစ်လို့ လက်ထပ်မယ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စကို နင်လိုက်လျောပေးလိုက်တာ ဆိုရင် သူဆုံးဖြတ်တာကို နင်နာခံလိုက်တာပဲ…….။ နင်နားလည်လား…….”
“အင်း…..နားလည်သလိုလိုပဲ”
“အေး.. ဒါဆိုသွားရအောင်… ငါလည်း ဗိုက်ဆာနေပြီ….”
ဖြူငယ်တို့ပြန်ရောက်ချိန် မင်းသစ်က အိမ်မှာရှိမနေပါ။ ဆွီတီ့တိုက်ခန်းမှာ ရောက်နေသည်။ မင်းသစ်ကို မြင်မြင်ချင်းပဲ ဆွီတီက ပြေးဖက်သည်။ ဆံပင်ကို နဖူးအပြောင်သိမ်းပြီး နောက်မှာ ခပ်မြင့်မြင့် စည်းထားသော ပုံစံ၊ ညိုမှောင်တောက်ပသော မျက်ဝန်းများ၊ အိမ်နေရင်းတောင် အနီရဲရဲဆိုးထားသော နှုတ်ခမ်းပါးပါးများဖြင့် ဆွီတီသည် အရင်တုန်းကလိုပဲ ဘာမှပြောင်းလဲမသွားပါ။ မင်းသစ် ဘာမှမပြောရသေးခင်မှာပင် ဆွီတီကစပြီး…….
“ကိုမင်း… နည်းနည်းပြည့်လာတယ်နော်… စိတ်ချမ်းသာတယ် ထင်တယ်”
ဆွီတီ၏ ရိသဲ့သဲ့အပြုံးကို မင်းသစ် ရင်မဆိုင်ဘဲ မျက်နှာလွှဲရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ကိုယ်မင်းဆီ ပြောစရာရှိလို့လာတာ ဆွီတီ… ”
ဆွီတီက မင်းသစ်ဘေးနားသို့ ပူးပူးကပ်ကပ် လာထိုင်ရင်း မင်းသစ်၏ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏မူပိုင် ချိမြရှတသော အသံတိုးတိုးဖြင့်….
“ပြောစရာရှိတာ နောက်မှပြောကွာ…..။ ဆွီတီ ကို့ကို အရမ်းလွမ်းနေတာ….။ အလွမ်းဖြေပါရစေဦး”
ကိုယ်လုံးချင်းနီးကပ်နေတော့ ဆွီတီ့ ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းက မင်းသစ်နှာခေါင်းဝနား ပျံ့လွင့်လာသည်။ ကြယ်သီးနှစ်လုံးခန့် ဖြုတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီဖြူဖြူအောက်မှ ဖောင်းကြွနေသော ရင်သားများနှင့် အနက်ရောင် ဘရာစီယာကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ မင်းသစ် ဘာမှမပြောနိုင်ခင်မှာပင် ဆွီတီက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။ ဆွီတီ့အနမ်းတွေက အရင်လိုပဲ ကြမ်းတုန်းပင်။
မင်းသစ်၏ အပေါ်နှုတ်ခမ်း အောက်နှုတ်ခမ်းများကို တစ်လှည့်ဆီ ဆွဲစုပ်ယူပြီး သူမ၏ လျှာချွန်ချွန်လေးက မင်းသစ်ပါးစပ်ထဲအထိ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသည်။ မင်းသစ်က လူချင်းခွဲရန် သူမပုခုံးများအား ဆုပ်ကိုင်လိုက်ချိန်တွင် ဆွီတီက နမ်းနေရင်းကပင် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆိုဖာပေါ်တင်ကာ ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်ပြီး မင်းသစ်ကိုယ်ပေါ်သို့ ခွထိုင်လိုက်၏။ မင်းသစ်၏ခေါင်းများက ဆိုဖာနောက်မှီနှင့် ထိမိနေသည်။ ဆွီတီက အပေါ်မှနေပြီး မင်းသစ်ခေါင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်ကာ ရမက်ပြင်းသော အနမ်းများကို ဆက်တိုက်ခြွေနေသည်။
တက်ထိုင်ထားသဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ ပစ္စည်းများက အဝတ်များခံနေသော်လည်း ထိမိကြသည်။ ဘောင်းဘီတိုပွပွလေး ဝတ်ထားသော ဆွီတီကလည်း တမင်ပင် တင်ပါးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ကာ ပွတ်သပ်နေသဖြင့် စတိုင်ဘောင်းဘီအောက်မှ မင်းသစ်၏ပစ္စည်းသည် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်လာသည်။
မင်းသစ်၏ အသိဉာဏ်က အထိအတွေ့ကို အရှုံးပေးလိုက်ရလေပြီ။ ဒါကိုသိသော ဆွီတီက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး မင်းသစ်ကို ခပ်ပြုံးပြုံးစိုက်ကြည့်ကာ သူမ၏ တီရှပ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထွားကြိုင်းလှသော ရင်သား ဝင်းဝင်းမို့မို့သည် အနက်ရောင် ဘရာစီယာနှင့် လိုက်ဖက်လွန်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ကိုယ်မှာ အဝတ်ကင်းမဲ့သွားတော့သည်။
မင်းသစ်ကို ခွထိုင်ထားရင်းက ဆွီတီသည် သူမ၏ပေါင်ကြားကို ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်သော မင်းသစ်ပစ္စည်းဖြင့် တည်တည့်ချိန်ကာ ထိုင်ချလိုက်တော့….
“အား……. ရှီးးးးး”
ကောင်းလွန်းလှသော ကာမအရသာကို သူတို့နှစ်ဦးလုံး ခံစားလိုက်ရကြောင်း မျက်နှာများက ပေါ်လွင်နေသည်။ ဆိုဖာနောက်မှီကို ကိုင်ကာ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လှုပ်ရှားတော့ ရင်သားတင်းတင်း ထွားထွားကြီးတွေကလည်း စည်းချက်ညီညီပင် မင်းသစ်မျက်နှာရှေ့မှာ ယိမ်းကနေကြသည်။ ဆွီတီက အလွန်ရမက်ပြင်းထန်စွာဖြင့် မင်းသစ်မျက်လုံးများကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူမရင်သားတွေကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ကစားပြနေသည်။
မင်းသစ်လည်း ရမက်စိတ်များ ထကြွလာပြီး သူမရင်သားများကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ညှစ်ရင်း စို့လိုက်သည်။ တစ်ဖက်ကို ပါးစပ်ဖြင့် စို့ထားရင်း နောက်တစ်ဖက်က ကော့တင်းနေသော နို့သီးလေးကို လက်ညိုးလက်မတို့ဖြင့် ဆွဲကာ ချေပေးလိုက်တော့ ဆွီတီ့ထံမှ ညည်းသံကျယ်ကျယ် ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
“အား… ကောင်းတယ်… ကို.. အဲလိုစို့ပေး… အင်း…”
ဆွီတီ၏ တင်ပါးများကလည်း ကော့ထိုးလိုက် စကောဝိုင်းလိုက်နှင့် လှုပ်ရှားမှုတွေ ပိုမိုမြန်ဆန်လာသည်။ မင်းသစ်က အားမရနိုင်ပဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဖြစ်ညှစ်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြုကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပေးလိုက်တော့ ဆွီတီ၏ အင်္ဂါစေ့လေးက မင်းသစ်ဆီးခုံနှင့် မိမိရရကြီး ဖိပွတ်မိနေပြီး တအီးအီး တအားအားနှင့် ညည်းညူအော်ဟစ်နေရသည်။
“အင်း…. အဲလိုမျိုးဆက်ဆောင့်….. အိုးး…. အဲလိုမျိုးလုပ်ကွာ…. အားးး အင်းးး”
မင်းသစ် လက်မောင်းအားသုံးပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း လေးငါးဆယ်ခါလောက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ဆွီတီ့ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားပြီး ပျော့ကျသွားသည်။ သူက မပြီးသေးသဖြင့် ဆွီတီ့ကိုမကာ ဆိုဖာပေါ်တင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲကာ အခါနှစ်ဆယ်လောက် ဆက်ဆောင့်ပစ်သည်။ ဆွီတီခင်မျာ အော်ပင်မအော်နိုင်တော့။ သုတ်ရည်များ ဆွီတီ့ဗိုက်ပေါ် ပန်းထည့်လိုက်ပြီးချိန်တွင် မင်းသစ်လည်း အသက်အနိုင်နိုင်ရှူကာ ဆိုဖာပေါ် အရုပ်ကြိုးပျက် လှဲချလိုက်လေသည်။
အခန်း(၅)
“ဟဲ့ မိဖြူ…. နင်ငိုနေပြန်ပြီလား… နင်ကလည်းဟာ”
ကျော်ကျော့်မေးသံကြောင့် ဖြူငယ် သတိပြန်ဝင်လာတော့ ဝရံတာရှိ ခုံပေါ်ထိုင်ရင်း မျက်ရည်တွေ ပါးပြင်ပေါ်မှာ စိုစွတ်နေတာ သူမကိုယ်တိုင်ပင် မသိလိုက်ပေ။
“ရော့… ငါ ဘီယာသောက်မလို့ ယူလာတာ… နင်လည်းသောက်လိုက်… နည်းနည်း သက်သာသွားလိမ့်မယ်”
ဖြူငယ် ဘာမှမစဉ်းစားတော့ဘဲ ဘီယာတစ်ဘူးယူကာ ဖောက်သောက်လိုက်သည်။ ကုန်သွားတော့ ကျော်ကျော်က ထပ်ယူပေးသည်။ သောက်ရင်း စကားပြောရင်းဖြင့် အချိန်တော်တော်ကြာတော့ ဘယ်နှစ်ဘူးမြောက်မှန်း မသိသော ဘီယာကို ဖြူငယ် လက်လှမ်းလိုက်ချိန်တွင် ကျော်ကျော်က လှမ်းတားလိုက်သည်။
“တော်တော့ မိဖြူ… နင်များနေပြီ… ခေါင်းကိုက်လိမ့်မယ်”
ဖြူငယ်က ကျော်ကျော့်လက်ထဲကဘူးကို လိုက်လုရင်း…
“နင်ကလည်းဟာ တိုက်တုန်းကတိုက်ပြီးတော့… ငါ အခုမှကောင်းတုန်း ရှိသေးတာကို… ငါ့ကို မသောက်တတ်ဘူး မှတ်လို့လား….။ ငါ ကိုကိုနဲ့ ခဏခဏ သောက်ဖူးပါတယ်ဟ…”
“အေးပါ.. ငါသိပါတယ်။ နင် ဒီနေရာကြီးမှာ အိပ်ပျော်သွားရင် ငါနင့်ကိုထမ်းပြီး အခန်းထဲ မပို့နိုင်ဘူးဟ။ အဲဒါကြောင့် ပြောတာ…။ ငါလည်း နည်းနည်းမူးနေပြီ”
ဖြူငယ်တစ်ယောက် မင်းသစ်အကြောင်း ထည့်ပြောမိပြီးမှ မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာပြန်သည်။
“ငါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ကျော်ကျော်ရယ်….။ ငါလေ.. ကိုကိုနဲ့ ဒီအခြေအနေတွေ ရောက်ပြီးမှ လမ်းမခွဲချင်ဘူး…။ ဒါပေမဲ့လေ ……. မဆွီတီလည်း အဲ့လိုပဲ စဉ်းစားမှာပဲနော်…….”
ကျော်ကျော် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း……..
“နင် sex ကိစ္စကို ပြောတာလား ဒီအခြေအနေဆိုတာ…။ ဒီခေတ်မှာ ဒါမျိုးတွေ မဆန်းပါဘူးဟာ……။ အဲဒီ့ကိစ္စကြောင့် လမ်းမခွဲချင်ဘူးဆိုတာတော့ မဖြစ်သင့်ပါဘူး”
ဖြူငယ်က ခေါင်းရမ်းလိုက်ရင်း………
“အဲလိုလည်းမဟုတ်ဘူး..။ ဒါပေမဲ့ ငါသူ့ကို အစွမ်းကုန် လိုက်လျောခဲ့တယ်…။ ကိစ္စတစ်ခုက လွဲရင်ပေါ့….။ အဲဒါကလွဲရင် ကျန်တာတွေ ငါအကုန် လိုက်လျောခဲ့တယ်ဟာ…။ သူကျေနပ်အောင် ငါ ဟန်ဆောင်ပေးခဲ့ရတာတွေလည်း ရှိတယ်။ အခုကြတော့ ငါ့ကိုယ်ငါ အရှက်မရှိသလိုပဲ ငါနောင်တရမိတယ်”
“ဘယ်ကိစ္စကလွဲရင်လဲ…….။ နင်ကဘာတွေ ဟန်ဆောင်တာလဲ……. ”
စိတ်ဝင်တစားမေးပြီးမှ ကျော်ကျော် ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ကာ
“အဲ.. ဆောရီးဟာ… နင်မဖြေချင်လည်း ရပါတယ်…။ ငါသိချင်စိတ် လောသွားလို့ မေးမိတာ”
“ရပါတယ်…။ နင်နဲ့ငါက အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်းတွေပဲ….။ ငါက သူနဲ့လက်မထပ်ခင်အထိ အပျိုဘဝနဲ့ နေချင်တယ်လို့ တောင်းဆိုထားလို့ သူနဲ့ငါ အဆုံးစွန်ထိတော့ မရောက်ကြသေးဘူး…။ လက်တွေ ပါးစပ်တွေပဲ သုံးတယ် အဲဒါကို ပြောတာပါ….”
ဖြူငယ်က ရှက်သလို ခေါင်းငုံ့ရင်း အသံတိုးတိုးဖြင့် ဖြေလိုက်သည်။
“ဟို.. ဟန်ဆောင်တယ် ဆိုတာကရော”
“အဲဒါကဟာ… သူက ငါ့ကို ပြီးပြီလားဆိုပြီး အမြဲမေးတယ်….။ တကယ်တော့ ပြီးတယ်ဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် ငါမသိဘူး..။ တစ်ခါမှလည်း မပြီးဖူးဘူး…။ ဒါပေမဲ့ သူကျေနပ်အောင် ငါ ဟန်ဆောင်ပြီး ဖြေခဲ့တာ….”
“နင် တကယ်ပဲ ပြီးတယ်ဆိုတာကို မသိတာလား မိဖြူ”
“ငါ စာတွေထဲမှာတော့ ဖတ်ဖူးပါတယ်..။ ကြည့်လည်း ကြည့်ဖူးတယ်…။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးလို့ အဲဒီအရသာကို မသိဘူးလို့ ပြောတာ”
ဖြူငယ် လေသံယဲ့ယဲ့လေးနှင့် ပြန်ဖြေလိုက်တော့ ကျော်ကျော် တော်တော်သနားသွားသည်။ ဒီလိုမိန်းကလေးမျိုးလည်း ရှိပါသေးလားဟု သူ အံ့ဩမိသည်။
“ဖြစ်ရတယ် မိဖြူရယ်…။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သူ့ကို ပြောပြလိုက်ပေါ့ …”
ပြောရင်းဆိုရင်း ရှက်လာလို့လား မသိ။ ဖြူငယ်က ထထိုင်လိုက်သည်။
“တော်ပြီဟာ ဆက်မပြောချင်တော့ဘူး…။ ငါ သွားအိပ်တော့မယ်”
ခြေလှမ်းလှမ်းလိုက်တော့ ယိုင်နဲ့သွားပြီး ကျော်ကျော့်ပခုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရသည်။
“တွေ့လား ငါပြောသားပဲ …။ လာလာ ငါ့လက်ကိုတွဲထား လိုက်ပို့မယ် နင့်အခန်းကို”
နှစ်ယောက်သား ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် အခန်းထဲကို ရောက်လာသည်။ ဖြူငယ် တစ်ခုခု မှားနေသလို ခံစားရတာနဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အခန်းမဟုတ်။
“ဟင် ငါ့အခန်းလည်း မဟုတ်ဘူး နင့်အခန်းကြီး…။ ကောင်စုတ် နင်ငါ့ကို ဘယ်ခေါ်လာတာလဲ”
ကျော်ကျော်လည်း ဒီတော့မှ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း
“အေး ဟုတ်သားပဲ မြင်ဖူးပါတယ်လို့ ကြည့်နေတာ… ငါ့အခန်းကြီးကိုးး ဟီးဟီးး..။ ငါလည်းမူးနေလို့ပါဟာ တမင်ဟုတ်ပါဝူး ဆောရီး”
နှစ်ယောက်သား အခန်းမှားလာသည့် အဖြစ်ကို တွေးရင်း တိုင်ပင်မထားဘဲ ရယ်မိကြသည်။ ဖြူငယ့်ကိုကြည့်ပြီး ရယ်နေသော ကျော်ကျော် ရုတ်တရက် အရယ်ရပ်လိုက်ပြီး သူမကို ပွေ့ချီလိုက်ကာ သူ့ကုတင်ဆီသို့ ခြေလှမ်းလိုက်သည်။
“ကျော်ကျော် နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ”
ကျော်ကျော်က လေသံတိုးတိုးဖြင့်
“အသာနေစမ်း နင့်ကိုပြစရာရှိလို့ ”
ဖြူငယ့်ကို ကုတင်ပေါ် အသာပွေ့ချီချလိုက်ပြီး သူ၏ကိုယ်ကို အုပ်မိုးကာ ဖြူငယ်မျက်နှာလေးအား နေရာအနှံ့ နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။
“ကျော်ကျော်.. နင်ဘာလုပ်…”
ပလုံးပထွေးပြောနေသော ဖြူငယ့်နှုတ်ခမ်းများကို ကျော်ကျော်နှုတ်ခမ်းတွေနှင့် ညင်သာစွာ ပိတ်ပေးလိုက်သည်။ သောက်ထားသော ဘီယာအရှိန်ကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး၏ နှလုံးခုန်သံတွေက ရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်း ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟီးနေသည်။ အမှန်ဆို ကျော်ကျော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘာတွေလုပ်လို့ လုပ်နေမိမှန်း မစဉ်းစားတတ်တော့။
ဖြူငယ့်ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ခပ်မြန်မြန်ပင် ချွတ်လိုက်သည်။ ဖြူငယ်က ဘာကိုမှ မငြင်းဆိုသော်လည်း ရှက်သွေးဖြာနေဟန်ဖြင့် ကိုယ်ကို တစ်စောင်းလေး ကွေးထားပြီး ပေါင်တံတွေကို စိကာ ရင်သားတွေကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ကျော်ကျော် ဘာမှပြောမနေတော့ဘဲ လက်တွေကိုဖယ်ကာ ရင်သား ဖြူဖြူဖောင်းဖောင်းများကို အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း အသာဖြစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကိုင်ဆွဲကာ ဆော့ကစားပေးတော့ ဖြူငယ်မျက်နှာလေးမဲ့ကာ ညည်းညူသံများ ထွက်လာရသည်။
“အီးးးးးးးး ကျော်ကျော်ရယ်”
ကျော်ကျော့်လက်တစ်ဖက်က ဝမ်းဗိုက်သားများကို ထိပွတ်သွားပြီး အဓိကနေရာဖြစ်သော အကွဲကြောင်းလေးဆီ ဦးတည်ကာသွားနေ၏။ လက်ဖဝါးနှင့် အသာ အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ အရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်လာပြီး သူ့လက်မှာ စိုတိုတို ဖြစ်လာသည်။ ဒီတော့မှ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဟိုဘက်ဒီဘက် နည်းနည်းစီ ဖြဲကားလိုက်ပြီး လက်ခလယ်ကို လက်တစ်ဆစ်ခန့် အကွဲကြောင်းတည့်တည့်မှာထိုးပြီး စုန်ချီဆန်ချီ လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ ကာမအရသာဖူး အစိလေးဆီသို့ အရောက်တွင် ဖြူငယ့်ထံမှ အိခနဲ အသံထွက်လာသည်။ ကျော်ကျော့် အတွေ့အကြုံများအရ ဘယ်နေရာကို အဓိကထားရမည်မှန်း သိလိုက်ကာ အစိလေးကို လက်သုံးချောင်းလောက်ဖြင့် အသာပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။
အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်အနေအထားဖြင့် ဒူးထောင်ပေါင်ကား ဖြစ်နေသော ဖြူငယ်သည် သူမပေါင်များကို အစွမ်းကုန် ကားထားလိုက်လေပြီ။ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် ဖြူငယ့်ကိုယ်ပေါ်ကို ကိုယ်တစ်ခြမ်းအုပ်မိုးကာ ရင်သားများကို လျှာဖြင့် လျက်လိုက် စို့လိုက်လုပ်ရင်း အစိလေးကို မလွတ်တမ်း လက်ဖြင့် ပွတ်ဆွဲပေးနေသည်။ ဖြူငယ်လည်း အိပ်ယာပေါ်မှ တဖြည်းဖြည်း ကော့တက်လာကာ ကျော်ကျော့်ဆံပင်များကို လက်နှင့် အတင်းဆွဲနေတော့သည်။
“အားးးး အင်းးးး ကျော်ကျော်…. မြန်မြန်လေး… လုပ် လုပ်……. အီးးး”
အခါနှစ်ဆယ် သုံးဆယ်ခန့် အစိလေးကို ဖိပွတ်ပေးလိုက်သောအခါ အသံပေါင်းစုံ အော်ဟစ်ရင်းက ဖြူငယ်တစ်ယောက် ကျော်ကျော့်ကို အတင်းဆွဲကာ ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ ဆက်တိုက်လုပ်ပေးနေသော ကျော်ကျော့်လက်ကို ဖမ်းကိုင်လိုက်ရင်း..
“ရပြီ……..”
ဟု တစ်ခွန်းသာ တိုးလျစွာပြောရင်း အမောဖြေနေတော့သည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော ပေါင်တံများကို ပြန်စိလိုက်ရင်း တစောင်းလေး ဟိုဘက်ကို လှည့်သွားသည်။ ကျော်ကျော်က သူမလှည့်သောဘက်ကို နေရာရွှေ့ထိုင်ရင်း…
“နင် ပြီးသွားတာလား…… ဒီတစ်ခါရော တကယ်လား fake လားးး”
မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်းမေးတော့ ဖြူငယ်က ခိခနဲ တစ်ချက်ရယ်ရင်း
“တကယ်ပြီးတာ……။ ငါ့ဘဝမှာ တစ်ခါမှ ဒီလိုကြီး မဖြစ်ဖူးဘူးဟာ။ အခုထိ တုန်နေတုန်းပဲ။ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး”
“ဒါပေမဲ့ နင် ကိုမင်းသစ်နဲ့တုန်းကတော့……….”
ပြီးသွားပြီ ဘာညာနှင့် အော်ဟစ်နေသော ဖြူငယ်နှင့် ကိုမင်းသစ်တို့ အချစ်ခန်းကို သူမြင်ခဲ့ရကြောင်း ကျော်ကျော် ပြောမိတော့မလို ဖြစ်ပြီးမှ အရှိန်သတ် ရပ်တန့်လိုက်သည်။
“သူနဲ့တုန်းက ဘာလို့မပြီးတာလဲတော့ ငါလည်းမပြောတတ်ဘူး။ ငါ အမှန်အတိုင်းပြောတာ ကျော်ကျော်…….။ အခု နင်နဲ့မှ အဲဒီခံစားချက် ဘာမှန်း ငါသိလိုက်တာ………….”
ကျော်ကျော် ကျေနပ်သွားသည်။ သူဖြစ်စေချင်တာလည်း ဒါပဲမဟုတ်လား။ ကိုမင်းသစ်ရဲ့ အကြောင်းတွေ သိလိုက်ရပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ဖြူငယ့်ကို သူ သနားသည်။ အရင်က ဖြူငယ့်ကို စိတ်မဝင်စားခဲ့ပေမဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိသော မိန်းကလေးဆိုတာတော့ သူ မငြင်းနိုင်ပါ။ သို့သော် မဖြစ်နိုင်ဟု သဘောပိုက်ကာ သူငယ်ချင်းထက်မပိုအောင် သတိထား ဆက်ဆံခဲ့သည်။ အခုလည်း ဖြူငယ်နှင့် ဖြစ်သွားသည်မှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အသားယူချင်လို့ ဆိုတာထက် သူမ မသိသော ခံစားချက်ကို သူကူညီပေးနိုင်မည် အထင်နှင့် လုပ်ပေးလိုက်မိချင်းသာ ဖြစ်သည်။
ဖြူငယ်က သူ့ကို ကျောပေးအိပ်နေရင်းမှ ကိုယ်လုံးလေးကို လှည့်လိုက်ပြီး……
“နင် ပြစရာရှိတယ်ဆိုတာ ဒါလား”
ဟု ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ကျော်ကျော်က ခေါင်းညိတ်ရင်း
“ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျန်သေးတယ်။ နင် ကြည့်ချင်သေးလား”
ဖြူငယ်က မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုလိုက်ကာ မပွင့်တပွင့်ဖြင့်
“အင်း”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ကျော်ကျော်က အိပ်နေရင်းမှ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်၏။ အခုလေးတင် တွေ့ကြုံလိုက်ရသော စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာများကြောင့် သူ့ပစ္စည်းခပ်ထွားထွားကြီးက ခပ်မတ်မတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဖြူငယ်က မျက်လုံးပြူးကြည့်လိုက်ရင်း…..
“ဟယ်”
“ဘာဖြစ်တာလဲ……….”
“ဘာမှဟုတ်ဖူး ဟိ”
ကျော်ကျော်က ဖြူငယ့်ကို စချင်လာသဖြင့်….
“ဒါကြီးကို ဘယ်လိုသုံးရတယ်ဆိုတာရော ကြည့်ချင်သေးလားဟင်”
ဖြူငယ် ရုတ်တရက် ကြောက်သလိုလို ဖြစ်သွားကာ
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း နင်နော် ”
ဟုပြောရင်း မျက်စောင်းထိုးရင်း အလန့်တကြား ထထိုင်လိုက်သည်။
” အေးပါဟာ…။ ငါ့ကောင်ကြီး ကံမကောင်းတာတော့ ငါလည်းမတတ်နိုင်ဘူးပေါ့ အဟင့်”
ဟုပြောရင်း မျက်ရည်သုတ်ဟန် လုပ်ပြလိုက်တော့ ဖြူငယ် တစ်ခစ်ခစ်နှင့် ရယ်ပါတော့သည်။
“အံမယ်… သူ့ကြတော့ လုပ်ပေးရပြီး ကျုပ်ကိုကြတော့ ရယ်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဒီကောင်မလေးတော့လေ ”
အံကျိတ်ပြီးပြောလိုက်သော ခေါင်းကို ဖွဖွလှမ်းထုလိုက်သော ကျော်ကျော့်ကို ဖြူငယ်က မကြောက်ဟန်ဖြင့် လျှာထုတ်ပြောင်ပြလိုက်ရင်း
“ဒါလေးများ နင် ခါတိုင်းလိုပဲ ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးလိုက်ပေါ့ဟာ ”
ငါတို့က ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးစရာ မလိုဘူးဟေ့…. လုပ်ပေးချင်တဲ့ သူတွေမှ ပုံလို့… ဟု ရွဲ့ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း ကျော်ကျော် ပါးစပ်ပိတ်နေလိုက်ပါသည်။ လောလောဆယ် သူဆန္ဒရှိနေသည်က ဖြူငယ့်ကိုသာ မဟုတ်လား။ ထို့ကြောင့် စသလို နောက်သလိုဖြင့်
“အေးပါဟာ ဒါပေမဲ့ မိတ်လေးတော့ဆက်ပါရစေနော် ဟီးဟီး ”
ဖြူငယ်က ရုတ်တရက် မစဉ်းစားမိဟန်ဖြင့် မျက်လုံးလေးဝိုင်းကာ
“ဟင်.. ဘယ်လို…”
ဟု မေးမည်ရှိသေး ကျော်ကျော်က ခြေမြန်လက်မြန်ဖြင့် ထိုင်နေသော ဖြူငယ့်ကို ပြန်တွန်းလှဲကာ အပေါ်မှတက်ခွ နေရာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့ပစ္စည်းအား ဖြူငယ့်အကွဲကြောင်းလေးနှင့် တေ့ကာ အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ အထဲမထည့်သေးတာတောင် ကောင်းနေပြီဖြစ်သော ကာမအရသာကို ခဏခံစားလိုက်ပြီးမှ ကျော်ကျော်က
“ဒီလိုလေး ပြောတာလေ ”
ဟု အဖြေပေးလိုက်သည်။ ဖြူငယ်က နားလည်သွားဟန်ဖြင့် ဘာမှမပြောဘဲ ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်နေသည်။ ကျော်ကျော်ကလည်း အပေါ်စီးကနေ အကွဲကြောင်းလေးကို ဖိဖိပွတ်နေရင်း သူပစ္စည်းက ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ထောင်မတ်လာသည်။ ဒါကို ဖြူငယ်ကလည်း ခံစားမိဟန်ဖြင့် သက်ပြင်းဖွဖွချကာ……..
“ကျော်ကျော်…… ငါတို့ ဒါမျိုး မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတာ ငါသိပေမဲ့… အခုချိန်မှာ ငါ့ကိုလိမ်ညာထားတဲ့ မင်းသစ်ထက်စာရင် ငါ့အပေါ်ကောင်းတဲ့ နင့်ကိုပဲ ပေးလိုက်ချင်တယ်ဟယ်”
ဘာဆိုတာ ထည့်မပြောသော်လည်း အခြေအနေအရ သိနေပြီမို့ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် ပါမစ်ရပြီမှန်း သိလိုက်ကာ မျက်နှာဝင်းလက်သွားသည်။
“ဖြူငယ်ရယ်….. ငါနင့်ကိုလေ… ပြောစရာတွေ ရှိသေးတယ် သိလား…။ ဒါပေမဲ့ ပြီးမှပဲ ပြောတော့မယ်နော် ဟိ”
ပြောရင်းဆိုရင်း ကျော်ကျော်က ရပ်ထားသော အောက်ကလုပ်ငန်းကို ပြန်စလိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း လုပ်စရာရှိတာလုပ် ကိုင်စရာရှိတာကိုင်လိုက်တော့ ဖြူငယ့်အကွဲကြောင်းလေးက ကာမရည်ကြည်များ ရွှဲရွှဲစိုလာသည်။ ဒီတော့မှ ကျော်ကျော် သူ့ပစ္စည်းကို အသေအချာ ဖိပြီး သွင်းလိုက်သည်။
“အ… အာ့……”
ပထမဆုံးအကြိမ် ဆိုသော်လည်း လက်စလက်န ရှိထားသဖြင့် ထင်သလောက်ကြီး မခက်ပါ။ တင်းကြပ်နေသော်လည်း ရှေ့ပြေး ကာမရည်များကြောင့် ရှောရှောရှူရှူဖြင့် တစ်ဝက်ကျော်ကျော်လောက် ဝင်သွားသည်။
“နာရင်ပြောနော်”
ကျော်ကျော် ထိုသို့ပြောလိုက်သော်လည်း နောက်ပိုင်း ဖြူငယ် ဘယ်လောက်အော်အော် အရေးမစိုက်နိုင်တော့ပါ။ အရမ်းကောင်းလာပြီကိုး။ ဖြူငယ်ကလည်း နာလို့အော်တာထက် ကောင်းတာက ပိုအလေးသာနေသည်။ နို့သီးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ချေရင်း ကိုယ်ကို ခပ်ကိုင်းကိုင်း အနေအထားဖြင့် ကျော်ကျော်က ဆောင့်နေတော့ ဒုတိယအကြိမ်တောင် ထပ်ပြီးချင်လာသည်။ ကျော်ကျော်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမအစေ့လေးကို ဖိပွတ်ရင်း အဆက်မပြတ် ဆောင့်နေသဖြင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဖြူငယ် ပြီးသွားရပြန်သည်။ ကျော်ကျော်လည်း စိတ်ကိုလျှော့လိုက်ကာ လေးငါးဆယ်ချက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်ရင်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားလေပြီ။
အခန်း (၆)
“ညီလေး မအိပ်သေးဘူးလား………”
ဝရံတာမှာထိုင်ရင်း ဂစ်တာကို ဟိုစမ်းဒီစမ်း တီးကြည့်နေသော ကျော်ကျော့်ထံ မင်းသစ်က လျှောက်လာရင်း မေးလိုက်သည်။ ကျော်ကျော် ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်ရင်း…
“ကိုမင်းရော…. အိပ်မပျော်ဘူးလား….”
“အေးကွ အဲဒါကြောင့် တစ်ရှော့လောက် ကစ်မလားလို့… မင်းရော…”
အသင့်ယူလာသော ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်ကို မြှောက်ပြရင်း ပြောလိုက်တော့ ကျော်ကျော်လည်း စိတ်ညစ်နေတာနှင့် အတော်ပဲ ဖြစ်သွားသည်။ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် စကားမပြောဘဲ သောက်နေရင်း အတွေးနယ်ချဲ့နေမိကြသည်။ သူတို့၏အတွေးများ တူညီနေတာကိုတော့ နှစ်ယောက်လုံး သိနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
ဖြူငယ် အိမ်ကထွက်သွားတာ တစ်ပတ်လောက် ရှိပြီ။ အဆောင်မှာနေမှ စာမေးပွဲကို စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့် ဖြေနိုင်မည်ဟု အကြောင်းပြသွားသည်။ ဒီကြားထဲ သူမကို လုံးဝလာမတွေ့ဖို့လည်း မင်းသစ်ကို အမိန့်ထုတ်ထား၏။ စာမေးပွဲပြီးမှ မင်းသစ်အတွက် အဖြေတစ်ခု စဉ်းစားပြီး ပြောမည်ဟု ဆိုသည်။
ဆွီတီကို စိတ်လှုပ်ရှားမှုဖြင့် သာယာမိသော်လည်း ဖြူငယ့်ကိုသာ လက်ထပ်မည်ဟု မင်းသစ် ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ ဆွီတီက ချော့လိုက် ခြောက်လိုက်ဖြင့် သူမဘက်ပါအောင် ဆွဲဆောင်နေသော်လည်း ဖြူငယ်နှင့် အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ပြီး ဘာမဆို ရင်ဆိုင်ရန် မင်းသစ် ပြင်ဆင်ပြီးဖြစ်သည်။ သူ့အချစ်တွေကို ဖြူငယ်သိအောင်ပြောပြီး စာမေးပွဲပြီးတာနှင့် အမြန်လက်ထပ်ဖို့ မင်းသစ် စိတ်ကူးနေသည်။
ကျော်ကျော်တစ်ယောက်လည်း ဒုက္ခတွေ့နေရသည်။ မင်းသစ်နှင့် ကြိုက်နေကြသည့် အချိန်မှာ သူ ဖြူငယ့်အပေါ် ဘယ်လိုမှ သဘောမထားခဲ့တာ အမှန်ပင်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ထက် လုံးဝမပိုခဲ့။ သို့သော် ဖြူငယ်နှင့် ဘီယာသောက်ကြသည့် ညက အဖြစ်အပျက်တွေအပြီး သူ့စိတ်ထဲတွင် ဖြူငယ့်အပေါ် သံယောဇဉ် တွယ်လာခဲ့သည်။ အချစ်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ဝန်မခံချင်ဘဲ ဝန်ခံလိုက်ရသည်။
ထိုညက သူနှင့်ဖြူငယ် မိုးလင်းခါနီးအထိ နှစ်ခါလောက် ထပ်ချစ်ခဲ့ကြသေးသည်။ ထိုသို့ဖြစ်နေရင်းက ဖြူငယ့်ကို သူ့ချစ်သူတစ်ယောက်လိုပင် သဘောထားမိသည်။ သူ့ဆန္ဒထက် ဖြူငယ်ကောင်းစေဖို့သာ ဦးစားပေး လုပ်ပေးခဲ့သည်။ ဖြူငယ်ကလည်း အလိုက်သိသဖြင့် နှစ်ဦးသား အလွန်အပေးအယူမျှခဲ့ကြသည်။ သူတွဲဖူးသော မိန်းကလေးတွေနှင့် မတူတာက သူ ဖြူငယ့်အပေါ် သနားချစ်ဖြင့် အတတ်နိုင်ဆုံး ယုယကြင်နာမှုများ ပေးချင်မိခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင် သူ ဖြူငယ့်ကို ချစ်သည့်အကြောင်း ဖွင့်ပြောခဲ့သည်။ ဖြူငယ်က စာမေးပွဲအပြီးအထိ စောင့်ခိုင်းထားသဖြင့် သူ နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေရခြင်းပင်။
မင်းသစ်ကို ဖြူငယ် ဘယ်လောက်ချစ်မှန်း သူသိနေသဖြင့် သူသိပ်တော့ အခြေအနေ မကောင်းလှပါ။ ထိုအတွေးများက သူ့ရင်ကို ပူလောင်စေသည်။ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် သူ၏ ရင်တွင်းအပူများကို ပြင်ပအပူဖြင့် ငြိမ်းလိုငြိမ်းညား ငြှိမ်းကြည့်မိနေခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်။
စာမေးပွဲကို ကောင်းစွာ ဖြေဆိုနိုင်ခဲ့ပြီးနောက် ဖြူငယ့်စိတ်တွေလည်း ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သီချင်းလေး တညည်းညည်းနှင့်ပင် အလှပြင်နေသည်။ ဒီနေ့သည် သူမအတွက် အရေးကြီးသောနေ့၊ ဘဝနှင့်ဆိုင်သော ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချရမည့်နေ့ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမ အလှဆုံး ပြင်ဆင်ပြီး မင်းသစ်နှင့် ချိန်းထားသော ကော်ဖီဆိုင်လေးသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
မင်းသစ်က စိတ်စောနေသဖြင့် နာရီဝက်လောက် ကြိုရောက်နေသည်။ သူ ဖြူငယ့်ကို ပြောမည့် စကားများကို စည်ကာပတ်ကုံး စဉ်းစားနေသဖြင့် ဖြူငယ်ရောက်လာတာကို ထိုင်လိုက်တော့မှ သတိထားမိသည်။ အစိမ်းရောင်ရင့်ရင့် ဂါဝန်လက်ပြတ်လေးနှင့် ဖြူငယ်သည် သူမြင်ဖူးသမျှထဲ ဒီတစ်ခါ အလှဆုံးဟု မင်းသစ် ထင်မိသည်။ ဖြူငယ့်မျက်နှာလေးက တစ်ခုခုကို စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသလို ကြည်လင်နေသဖြင့် မင်းသစ် အားတက်သွားကာ စကားတွေ တရစပ် ပြောမိတော့သည်။
“ဖြူလေး.. စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်တယ်မလား…။ ဖြူလေးက တော်ပြီးသားပဲ..။ ဖြေနိုင်မှာကို ကိုသိပါတယ်….။ ဒါပေမဲ့ စာမေးပွဲနီးမှ စိတ်အနှောက်အယှက်တွေ ဖြစ်ရတာကို ကိုကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်…..။ နောက် ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူး ဖြူလေးရယ်…။ ဖြူလေးကသာ ကိုယ့်လက်ကို မြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ထားရင် ကိုယ့်ဖြူလေးကို တစ်သက်လုံး ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သွားမှာ…။ ပြီးတော့……..”
ဖြူငယ်က လက်တစ်ဖက် ထောင်ပြလိုက်သဖြင့် မင်းသစ်စကားများ လေထဲတွင် ရပ်တန့်သွားရသည်။ ဖန်ခွက်ထဲကို ရေအနည်းငယ်ထည့်ကာ သောက်လိုက်ရင်း ဖြူငယ်သည် သူမ ရက်သတ္တပတ် အတော်ကြာ သိမ်းထားခဲ့ရသော ရင်ထဲက စကားများကို စပြောတော့သည်။
“ကိုမင်းသစ်…။ ရှင့်ကိုရှင် စာမေးပွဲလာဖြေတယ်ထင်လို့ စကားတွေ ဒီလောက်ပြောနေတာလား…..။ ရှင် စာမေးပွဲ ဖြေခဲ့ပြီးပြီလေ…။ အခု result ကို ပြောပြဖို့ ကျွန်မက လာတာ……။ တကယ်တမ်း ပြောရရင် ရှင့်အချစ်ကို ကျွန်မယုံပါတယ်…..။ ရှင် အခုချိန်မှာ ကျွန်မကို အချစ်ဆုံးပဲ လက်ထပ်ပါလို့ ပြောရင်လည်း လက်ထပ်နိုင်တယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိတယ်…..။ ဒါပေမဲ့ ရှင့်ရဲ့ အဲဒီ့အချစ်စိတ်က တစ်သက်လုံး ရှိနေမှာလား….။ ကျွန်မတော့ မထင်ပါဘူး….။ ရှင့်အချစ်က ဘာနဲ့တူလဲဆိုတော့ supermarket တွေမှာတင်တဲ့ ကုန်ဆုံးရက် သတ်မှတ်ထားတဲ့ စားစရာတွေလိုပါပဲ…။ သတ်မှတ်ထားတဲ့ အချိန်အတွင်း မစားရင် ပုပ်သိုးသွားမှာပဲ…။ အခုလည်း ဒီအချိန်မှာ ကျွန်မရှင့်ကို လက်မထပ်လိုက်ရင် နောက်ကို မသေချာတော့ဘူး……။
ဥပမာ ကျွန်မ နိုင်ငံခြားထွက်သွားမယ် ဒါမှမဟုတ် ရှင်နဲ့ တစ်နှစ်တန်သည် နှစ်နှစ်တန်သည် ခွဲနေပြီး အလုပ်လုပ်မယ်…..။ အဲလိုသာဆိုရင် ကျွန်မအဖြစ်က မဆွီတီ့လိုပဲ ဖြစ်သွားဦးမှာပဲ…။ ရှင် ငြင်းချင်သေးလား……။ မငြင်းနဲ့ ကိုမင်းသစ်…..။ ရှင်နဲ့ မဆွီတီ ပြန်ဖြစ်ကြသေးတယ်ဆိုတာလည်း ကျွန်မသိတယ်…။ ကျွန်မကတော့ သူ့လိုမိန်းမမျိုး မဟုတ်ဘူး…….။ ကိုယ့်ကိုမချစ်လို့ ဒုတိယလူဆိုတာ ပေါ်လာတာ…။ ကိုယ့်ကိုမချစ်လို့ ပထမလူနေရာအဖြစ် တွန်းပို့ခံရတာ……။ အဲဒါမျိုး ကျွန်မ လက်မခံနိုင်ဘူး…..။ ပြိုင်လုဖို့လည်း စိတ်မဝင်စားဘူး..။ ဒီတော့ ရှင့်ကိုချစ်တဲ့ မဆွီတီဆီကိုသာ သွားပါတော့….. ”
ပြောပြီး မောသွားဟန်ဖြင့် ဖြူငယ် ရေထပ်သောက်လိုက်သည်။ မင်းသစ်၏ မျက်လုံးများက ဖြူငယ့်ကို စိုက်ငေးကာ ပါးစပ်များက အံ့ဩတာလား တစ်ခုခုကို ပြောချင်တာလားမသိ၊ အနည်းငယ် ပွင့်ဟနေ၏။ ထို့နောက် သူစဉ်းစားထားသော စကားများကိုပြောဖို့ ကြိုးစားနေဆဲပင် ဖြူငယ် ထကာ ထွက်သွားလေပြီ။ သူ့နောက်က ပြေးလိုက်ကာ ရှင်းပြ တောင်းပန်သေးသော်လည်း ထပ်နှောက်ယှက်ရင် သူမအစ်ကိုနှင့် တိုင်လိုက်မည်ဟု ပြောကာ လှည့်ထွက်သွား၏။ ဖြူငယ်သည် မင်းသစ်ကို ဝတ်လာခဲ့သော ဂါဝန်အရောင်အတိုင်း စိမ်းကားသွားခဲ့လေပြီ။
ဖြူငယ် ကန်ဘောင်ပေါ်ရောက်တော ကျော်ကျော်က မရောက်သေးပါ။ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာမှ အပြေးအလွှား ရောက်လာသည်။
“ဆောရီး ဆောရီး မိဖြူ…. တော်တော်စောင့်လိုက်ရလား….. ငါဝယ်စရာလေးရှိလို့ ကြာသွားတာပါဟာ”
ဖြူငယ်က ဖွဖွပြုံးပြရင်း ခေါင်းရမ်းလိုက်သည်။
“ကျော်ကျော် နင်စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်ရဲ့လား”
“အေး မဆိုးပါဘူးဟာ။ အောင်တော့ အောင်မှာပါ အဟီး….။ ဒါနဲ့ ငါပြောထားတဲ့ကိစ္စလေး ဆွေးနွေးရအောင်လေ”
ကျော်ကျော်က စပ်ဖြဲဖြဲဖြင့် စကားစလိုက်တော့…
“အေးပါဟာ… ငါလည်း အဲဒါပြောချင်လို့ နင့်ကိုချိန်းတာပဲကို……။ ငါပြောတာ သေချာနားထောင် ကျော်ကျော်…။ အရင်ဆုံး ငါပြောချင်တာက …. နင်နဲ့မတွေ့ခင်ကပဲ ကိုမင်းသစ်နဲ့ ငါလမ်းခွဲခဲ့ပြီးပြီ……။ ငါအရင်က သူနဲ့ လမ်းခွဲဖို့ကို တွေဝေနေခဲ့မိတယ်….။ အချစ်ဦးမို့ အရမ်းချစ်ခဲ့မိတာလည်း ပါတယ်…။ နောက်ပြီး မိန်းကလေးတွေသဘာဝ ကိုယ်နဲ့ ကျူးကျူးလွန်လွန် ဖြစ်ပြီးခဲ့တဲ့ ချစ်သူကို တော်ရုံနဲ့ လမ်းခွဲဖို့ မစဉ်းစားချင်တာလည်း ပါတယ်….။ ဒါပေမဲ့ နင်ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ ငါ သူရွေးချယ်တာကို မခံတော့ဘူး ကျော်ကျော်….။ ငါ့ကံကြမ္မာကို ငါပဲစီရင်မယ်…..။ ဒီနေ့ကစပြီး သူနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုလည်း မေ့လိုက်တော့မယ်…….”
ဖြူငယ်ပြောရင်းက ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ရင်း ပြုံးစိစိဖြင့်
“ဒါပေမဲ့ နင်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုတော့ ငါမေ့လို့ရမယ် မထင်ဘူး”
ကျော်ကျော့်မျက်နှာမှာ ဝင်းပသွားပြီး တစ်ခုခုပြောရန် ပါးစပ်ဟလိုက်သော်လည်း ဖြူငယ်ကပင် ဆက်ပြောသည်။
“ဒါပေမဲ့ ငါနင့်ကို ချစ်မချစ်ဆိုတာလည်း မသေချာဘူးဟာ…..။ ဒီရက်ပိုင်း စိတ်တွေလည်း ရှုပ်နေတော့ ငါသေချာ စဉ်းစားလို့မရဘူး…။ အချိန်ယူဖို့ လိုတယ်….။ အဲဒီ့အချိန်က တစ်လလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်၊ တစ်နှစ်လည်း ဖြစ်နိုင်တယ်…။ အဲဒီ့ထက်လည်း ပိုကြာချင်ကြာမယ်…..။ ဒါပေမဲ့ နင့်ကို ငါ ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့ လှန်ထားတာ မဟုတ်ပါဘူး….။ နင်စောင့်နိုင်တာ မစောင့်နိုင်တာ နင့်သဘောပဲ……။ မစောင့်နိုင်တော့လို့ မိန်းမတွေဘာတွေ ယူသွားခဲ့ရင်လည်း ငါ အပြစ်မပြောပါဘူး…….. ”
ဖြူငယ့်စကားဆုံးတော့ ကျော်ကျော် သက်ပြင်းချသည်။
” အမှန်အတိုင်း ပြောရရင်တော့ ဘယ်စောင့်ချင်မလဲဟာ…။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်တတ်နိုင်မှာလဲ….။ ငါက ချစ်တဲ့သူဆိုတော့ စောင့်ရမှာပေါ့……။ ငါ့အချစ်က ခဏလေးအတွက် မဟုတ်တာ သေချာတယ်..။ ဒါပေမဲ့ နင်ငါ့ကို အဆက်အသွယ်တော့ လုံးလုံးဖြတ်မထားပါနဲ့ဟာ….။ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကို တွေ့ချင်မြင်ချင် စိတ်လေးတော့ ငါ့မှာရှိတာပေါ့….”
ကျော်ကျော် သူ့နံဘေးက စက္ကူအိတ်လေးကိုယူရင်း ပစ္စည်းတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။
“နင် ဒီလိုပြောမယ်ဆိုတာတော့ ငါ ကြိုမသိခဲ့ဘူးပေါ့ဟာ…။ ဒါပေမဲ့ နင်ငါ့ကို လက်ခံသည်ဖြစ်စေ ငြင်းသည်ဖြစ်စေ ငါနင့်ကို အချိန်တိုင်း ချစ်နေမယ်ဆိုတဲ့ အထိမ်းအမှတ်နဲ့ ဒါလေးကို လက်ဆောင်ပေးဖို့ ဝယ်လာတာ…”
ဘူးလေးကို ဖွင့်လိုက်တော့ လှပသော နာရီလေးတစ်လုံး ထွက်လာသည်။
“အခုတော့ ဒီနာရီလေးက နင်ချစ်လာမဲ့ အချိန်ကို ငါ အမြဲစောင့်နေပါ့မယ်ဆိုတဲ့ သဘောမျိုး ဖြစ်သွားပြီပေါ့ဟာ”
ကျော်ကျော် မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ပြောပြီး ဖြူငယ့်ကို နာရီလေး လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ကျော်ကျော့်ကို သူမ သနားမိသည်။ သို့သော် ကြုံခဲ့ဖူးသော အတွေ့အကြုံများအရ ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ ဖြူငယ် မယုံချင်တော့ပါ။ မင်းသစ်နှင့် ဆွီတီတို့ တိုက်ခန်းမှ အဖြစ်အပျက်တွေကို ဆွီတီကိုယ်တိုင် သူမကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောပြခဲ့သည်။ မင်းသစ်နှင့်ကျော်ကျော် တစ်ယောက်ယောက်ကို ရွေးရန် စဉ်းစားခဲ့သော်လည်း လတ်တလော အခြေအနေအရ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ နေလိုသော သူမအတွက်သာ သူမကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။
ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်………….
ကန်ဘောင်ပေါ်ရှိ လှေကားထစ်လေးများမှ တစ်ဆင့် ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် လက်တွဲကာ အောက်သို့ အတူတူ ဆင်းလာကြပါသည်။ ကောင်မလေး၏ ညာဘက်လက်တွင် လှပသော နာရီလေးတစ်လုံး ဝတ်ဆင် ထား၏။ အောက်သို့ရောက်သော် လက်ချင်းဖြုတ်ကာ ကောင်မလေးက အရင်ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ ကောင်လေးကတော့ သူ့မျက်စိရှေ့မှ ကောင်မလေး ပျောက်သွားသည်အထိ ငေးကြည့်နေပြီးမှ ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်သို့ လျှောက်လှမ်းသွားလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
