ဗန်ကောက်ခရီးစဉ်များ (စ/ဆုံး)

 ဗန်ကောက်ခရီးစဉ်များ (စ/ဆုံး)

ရွှေဂျိုးဖြူ - ရေးသားသည်။

လှဇော် သုဝဏ္ဍဘူမိလေဆိပ်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ၁ ပတ်ကျော်ကပင် ရန်ကုန်မှ ဘုန်းခန့်တို့  အသစ်စက်စက် လင်မယား ဟန်းနီးမွန်းလာမည်။ ထိုလင်မယားနှင့်အတူ လှဇော်၏ ဝမ်းကွဲတူမလေး ဆက်ပိုင်ဆွေပါ ကျောင်းပိတ်ရက်အလည်ပါလာမည် ဆိုတာတွေကို သိထားသည်။ ဘုန်းခန့်နှင့်လှဇော်က ညီအစ်ကို ဝမ်းကွဲတော်သည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေဆိုသည်က ဘုန်းခန့်၏ အကို ကိုဘုန်းသန့် ၏သမီး။ ၈တန်းကျောင်းသူ။လှဇော်နှင့်တော့မဆုံဖူး။ မဆုံဖူးဆို လှဇော်ကလည်း ရန်ကုန်ပြန်မရောက်သည်မှာ ၁၈နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ ထိုင်းတွင်အခြေကျနေသည်မှာ ကြာပြီ။ ယခုတော့ သူတို့လာမည်ဆို၍ ဘန်ကောက်တက်လာကာ ဟိုတယ်ခန်းစီစဉ်ပြီးလေဆိပ်သို့ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အချိန်ကိုက်ဟု ဆိုရမည်။ 

လှဇော်ရောက်ချိန်တွင် ဘုန်းခန့်တို့ လေယာဉ်ဆိုက်နေချေပြီ။ သိပ်မစောင့်ရပဲ ခဏနေတော့ တွန်းလှည်းကိုယ်စီနှင့် ထွက်လာတာတွေ့လိုက်သည်။ ဘုန်းခန့်နှင့်သူဇနီး နွယ်နီကတစ်လှည်း။ ဆက်ပိုင်ဆွေကတစ်လှည်း ကိုယ်စီတွန်းပြီးထွက်လာသည်။ လှဇော်ကို လှမ်းလက်ပြသည်။ လှဇော်အပေါက်ဝနားကနေစောင့်နေလိုက်သည်။ အပေါက်ဝရောက်ရောက်ချင်း ဘုန်းခန့်က လှဇော်ကိုပြေးဖက်သည်။

“ကိုဇော်ကြီးရေ…. နဲနဲဝလာတယ်ဗျာ” 

“အေးကွ.. မင်းလည်း နဲနဲဝလာတယ်နော်.. “

ဘုန်းခန့်က အနားရောက်လာသော နွယ်နီကို ကြည့်ရင်း

“ကိုကြီးကို ကျွန်တော့် ဇနီးလေးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်” “ကိုဇော်ကြီ.. ဒါကျွန်တော့် ဇနီး နွယ်နီတဲ့…နွယ်နီ…. ဒါ အကို့ အကိုဝမ်းကွဲ ကိုလှဇော်တဲ့…. ဝမ်းကွဲသာဆိုတာ ညီအစ်ကိုလိုနေကြတာတွေလေ”

လှဇော်က နွယ်နီကိုကြည့်ရင်း ..

“အားပါး.. ငါ့ညီကတော့ တော်ချက်ကွာ… မိန်းမလှလှလေးကို ရှာယူနိုင်တယ်ဟေ့… ဟေးဟေး”

ပြီးတော့မှ ဆက်ပိုင်ဆွေဖက်လှည့်၍

“ဒါလေးက ကိုဘုန်းသန့်သမီးလေး ဆက်ပိုင်ဆွေ မဟုတ်လား?”

“ဟုတ် . ဦးဇော်…”

“အင်း.. ငါ့တူမလေးလဲ တော်တော်ကြီးနေပြီပဲ…. လာလာ.. ဦးဇော်… ငါ့တူမလေးကို ဘန်ကောက်အနှံ့လိုက်ပို့ပေးမယ်”

ဇော်လှ ဆက်ပိုင်ဆွေကို ခေါင်းကလေးပွတ်ရင်း

‘ကဲကဲ . သွားကြရအောင်ဟေ့.. အကို ကားခေါ်ထားပြီးပြီ’

ဆက်ပိုင်ဆွေ၏ တွန်းလှည်းလေးကို ဇော်လှကူတွန်းပေးလိုက်ရင်း

‘ငါ့တူမကြီးတောင် ဘယ်နှစ်တန်းရောက်ပြီလဲ’

‘၈ တန်း..’

‘ဟုတ်လား… တော်တော်တောင် ကြီးနေပြီပဲ.. ဦးလေးကို သိလား?’

‘ဟုတ်’

ဓာတ်ပုံထဲမှာမြင်ဖူးတယ်… ဖေဖေတို့ကပြောတော့ ဦးလေး ဝမ်းကွဲတဲ့ ’

‘အင်း… ဟုတ်တယ်’

‘ဟုတ် . ဦးဇော်’

အမျိုးတွေချည်းပဲ.. ဒီမှာဘာမှအားမနာနဲ့နော်….’

‘သမီးစားချင်တာ.. သွားချင်တာ.. ပြောသာပြော အားမနာနဲ့….’

‘ဟုတ် ’

‘ကဲ လောလောဆယ် ညစာအရင်စားကြတာပေါ့… ပြီးမှ ဟိုတယ်သွားကြမယ်လေ…’

လှဇော် ဆက်ပိုင်ဆွေကိုပုခုံးဖက်ရင်း ကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တက္ကစီသမားကို စားသောက်ဆိုင်သို့ တန်းမောင်းခိုင်းလိုက်သည်။လမ်းတစ်လျောက်တွင်တော့ ဘုန့်ခန့်တို့လင်မယားနှင့် လှဇော်တို့ စကားဖောင်ဖွဲ့နေကြသည်။

ဆက်ပိုင်ဆွေမှာ မီးထိန်ထိန်ညီးလျက်ရှိသော ဘန်ကောက်မြို့ကို အထူးအဆန်းကြည့်လိုက် လှဇော်တို့ကို ကြည့်လိုက်ဖြင့် အတော်ပျော်နေပုံရသည်။ နာရီဝက်ခန့်မောင်းပြီးလျှင် ထိုင်းစားသောက်ဆိုင်တစ်ခုသို့ရောက်သည်။ လှဇော်မှဦးဆောင်ခေါ်ကာ ဟင်းပွဲများမှာပေးလိုက်သည်။ ထိုင်းစာပီပီ ချိုချဉ်ငန်စပ်ပူ အစုံဖြစ်သည်။ ၄ယောက်စလုံး ခေါင်းမဖော်တမ်းလွေးလိုက်သည်။ နေသာထိုင်သာရှိမှ..

‘ဘုန်းခန့်… မင်းတို့က ၅ရက်ထဲနေမှာလားဟ.. ကြာကြာလေးနေပါလား.. ငါလည်း မင်းတို့ကို ပတ္တရားတို့ ဘာတို့လိုက်ပို့ပေးဖို့လိုရိုတာပေါ့ဟ..’

ဘုန်းခန့်မှ ရေတကျိုက်မော့လိုက်ပြီး

‘အာ.. ကိုဇော်ကလည်း… သိတဲ့အတိုင်းပဲကို အလုပ်တွေကို ပစ်ထားလို့မှမရတာ..အခုတောင် ဟန်းနီးမွန်းချင်လွန်းလို့ပါဗျာ….’

ဆက်၍ ဆက်ပိုင်ဆွေအား မေ့ငေါ့ပြပြီး

‘အစတုန်းက ကိုဘုန်းသန့်တ့ို့လင်မယားတောင် လိုက်မလို့လုပ်သေးတယ်… ပြီးမှ သူတို့လဲမအားတာနဲ့ ဒီကောင်မလေးလဲ စာမေးပွဲပြီး နေတာနဲ့ အကိုက်ဆိုပြီး ထည့်ပေးလိုက်တာ….’

‘အင်း.. ဒီကလေးကို ဓာတ်ပုံထဲမှာပဲမြင်ဖူးတာ… အခုမှ အပြင်မှာမြင်ဖူးတာလေ… ဖြူပြီး သန့်နေတာပဲ…ကိုဘုန်းသန့်တို့များ တော်ချက်ကတော့.. ဟင်းဟင်း…’

နွယ်နီက ကမန်းကတမ်း –

‘အဲ့အဲ့.. မောင်တို့ရေ… ဟိုမှာ ကလေးရှိသေးတာလဲ သတိထားဦး… ’

‘အေးပါကွာ… ဘုန်းခန့်ရေ.. မင်းအကိုကတော့ တာဝန်ကျေပြီနော်.. မင်းပဲကျန်တော့တယ်.. ဟဲဟဲ ’

တားနေရင်းကြားထဲမှပင် လှဇော် စဖြစ်အောင်စလိုက်သေးသည်။

‘ကဲ . စားပြီးရင်လည်း စောစောနားလို့ရအောင် ဟိုတယ်သွားကြရအောင်….’

လှဇော်မှ ကျသင့်ငွေရှင်းပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ကြသည်။ တက္ကစီကားကို လှဇော်မည်သို့ငှားထားသည်မသိ။ ညစာပြီးသည်အထိ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်ပေးရှာသည်။ နာရီဝက်ခန့်မောင်းပြီးမှဟိုတယ်သို့ရောက်သည်။

လှဇော်က ကြိုတင်အခန်းငှားထားသည်။ ၂ခန်း။ ၃ခန်းငှားချင်သော်လည်း အခန်းမလွတ်ဟုဆိုသည်။ အလွယ် တကူပင် အခန်းခွဲလိုက်သည်။ ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာသော ဇနီးမောင်နှံတစ်ခန်း၊ လှဇော်နှင့် ဆက်ပိုင်ဆွေက တစ်ခန်း။ ဆက်ပိုင်ဆွေကလည်း ပျော်ရွှင်နေသဖြင့် ဘာမှမတွေး။ အလွယ်တကူပင်လက်ခံလိုက်သည်။ ဝမ်းသာလုံးဆို့နေသည်က လှဇော်။ အားလုံးကွက်တိ။ သူ့ခွင်ထဲအကုန်ဝင်သည်။တမင်တကာ ၂ခန်းထဲငှားထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေကို ဓာတ်ပုံတွေ့ကတည်းက စိတ်ဝင်စားမိသူဖြစ်သည်။ဘုန်းခန့်တို့လင်မယား ဆက်ပိုင်ဆွေတို့မိသားစု အကုန်လာအောင် သူပဲခေါ်သည်။ အစတုန်းကတော့ ဒီလောက်မမျှော်လင့်။

ဆက်ပိုင်ဆွေအဖေအမေပါလာလျှင် အခြေအနေကြည့်ခွင်ဖန်မည်။ မရတော့လဲ မတတ်နိုင်ဟု တွေးထားသည်။ ယခုတော့ ထင်ထားသည်ထက် ပိုအဆင်ပြေနေသည်။ ကလေးမလေး မိဘတွေပါမလာ။ ပါမလာသည်နဲ့ ပလန်ကိုပြောင်းလိုက်သည်။ ၃ခန်းဘွတ်ကင်ကနေ ဖျက်လိုက်သည်။ စိတ်ကြိုက်ဟိုတယ်ရှာသည်။ အခုတင် ဆင်ထားသော ခွင်အတွင်း တည့်တည့်တိုးလာသည်။

လှဇော်က ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်တွေးရင်း ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးဖြစ်နေသည်။ သူ့အကြံမကုန်သေး။နောက်ပိုင်း ဆက်ဖတ်လျှင်နားလည်လိမ့်မည်။ဝိတ်တာက အထုပ်တွေသယ်၍ ရှေ့မှဦးဆောင်သွားသည်။ ဘုန်းခန့်တို့အခန်းနှင့် လှဇော်တို့အခန်းကမျက်စောင်းထိုး။ ဆက်ပိုင်ဆွေ အခန်းထဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင် သဘောကျနေသည်။

‘ဟား.. ဦးဇော်.. အခန်းကြီးကအကျယ်ကြီးနော်….’

ဝိတ်တာမှ တီဗွီနှင့် အဲကွန်း ဖွင့်ပေးကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေ အခန်းထဲလှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းမှ –

‘ဟယ်. ဦးဇော်ရေ…’

‘ဟေ.. ဘာတုန်းဟ ကောင်မလေးရ’

‘ဦးဇော်.. ရေချိုးခန်းကြီးက မှန်အကြည်ကြီး…’

ဟုတ်သည်။ ဟိုတယ်မှ အခန်းတည်ဆောက်ထားပုံမှာ မြန်မာလူမျိုးများအတွက် နဲနဲခွကျသည်။ အခန်းကြီးမှာ လေးထောင့်ပုံ အခန်းကျယ်ဖြစ်သည်။ ကုတင်၂လုံး တဖက်စီတွင်ရှိသည်။ ခြေရင်းတွင် မှန်ခန်းဖွဲ့ထားသော ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာရှိသည်။ မှန်မှာ ခါးလယ်ပိုင်းခန့်တွင် နဲနဲနောက်နေသည်မှတပါး လုံးဝအကြည်ဖြစ်သည်။

‘အယ် . ဟုတ်ပါရဲ့…’

လှဇော်သံယောင်လိုက်ကာ အံ့သြသလိုလုပ်လိုက်သည်။ အမှန်တော့ သူ့အကြံပင်ဖြစ်သည်။ အင်တာနက်တွင် ဟိုတယ်များကို စိတ်ကြိုက်ရှာပြီးမှ အခန်းငှားထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေကို ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ပျက်သွားဟန်တွေ့လိုက်သည်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အဝတ်အိတ်ကုတင်ခြေရင်းတွင် ထားလိုက်သည်။

‘ကဲကဲ . ဆက်ပိုင် ရေချိုးချင်ချိုးလိုက်လေ.. ပြီးမှအိပ်ပေါ့…’

‘အဲ.. ဟို သမီးမချိုးတော့ဘူးဦးဇော်…’

ရေချိုးခန်းကိုကြည့်ပြီး တော်တော် စိတ်ဓာတ်ကျနေပုံရသည်။

‘ချိုးလိုက်ပါ… ဦးဇော် ဟိုဖက်ခန်းသွားရှောင်ပေးပါ့မယ် အခန်းတံခါးကို လော့ချထားလိုက်လေ..ဟုတ်လား…’

ပြောရင် ဖြင့် အခန်းပြင်ထွက်ပြီး ဘုန်းခန့်တို့အခန်းကို ကူးလာလိုက်သည်။ဘုန်းခန်တို့ကတော့ ရေမချိုးရသေး။ အခန်းတံခါးခေါက်တော့ ဘုန်းခန့်လာဖွင့်သည်။

‘ဟားဟား.. ကိုဇော်တို့ကတော့ လုပ်ပြီဗျာ… ရေချိုးခန်းက မှန်ပဲကာထားတယ်….’

‘အေးကွ.. ငါလည်း အဲလိုဖြစ်မယ်မှန်းမသိလို့ပါကွာ… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မင်းတို့အတွက် ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့…’

နွယ်နီက မျက်စောင်းလှမ်းထိုးသည်။

‘အင်းကွာ.. ဟိုမှာ ဆက်ပိုင်ဆွေ ရေချိုးလို့ရအောင် မင်းတို့အခန်းဖက် ထွက်လာပေးတာ…’

လှဇော် ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားနှင့် တောင်ရောက်မြောက်ရောက်ပြောရင်း အချိန်ဆွဲနေလိုက်သည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာမှ

‘ကဲ . ဟိုကလေးမ ရေချိုးပြီးလောက်ပြီ.. ငါသွားတော့မယ်… မနက်ဖြန်မနက် ၇ နာရီလောက် ထွက်ကြမယ်နော်…ဟိုတယ်မှာပဲ မနက်စာစားကြမယ်လေ…’

ဘုန်းခန့်တ့ိုကိုနှုတ်ဆက်ပြီး အခန်းပြန်ကူးလာခဲ့သည်။ ဆက်ပိုင်ဆွေက တံခါးလော့ချထားသည်မို့တံခါးခေါက်လိုက်ရသည်။ ခဏနေတော့ ဆက်ပိုင်ဆွေတံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။ စုစည်းထားသော ဆံပင်ဂုတ်ဝဲကို စုစည်းမထားတော့။ ညဝတ် အင်္ကျီဘောင်းဘီ နှင့်ဖြစ်နေချေပြီ။

‘ရေချိုးလို့ကောင်းရဲ့လား…’

‘ဟုတ် ဦးဇော်… အခုမှ လူလည်း လန်းသွားတယ်…’

လှဇော်လည်း ရေတော့ချိုးချင်သည်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်တူမရှေ့မရဲသည်မို့ သည်အတိုင်း အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ကြည့်တော့ ကုတင်ပေါ်တွင်ခြေဆင်းရင်း တီဗွီရီမုတ်ကိုင်ကာ ချယ်နယ်များကို တလိုင်းချင်းလှည့်ကြည့်နေသည်။

‘ဟင်း.. လိုင်းတွေက ကောင်းတာလဲ တစ်ခုမှမရှိဘူး…’

တော်တော်ကလိပြီးမှ ကိုရီးယား ဇာတ်လမ်းတွဲတစ်ခုပြနေသော ချယ်နယ်တွင်ရပ်သွားသည်။အမှန်တော့ အရုပ်သာကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အောက်ကထိုးသော စာတန်းမှာ ထိုင်းလို။ လှဇော်ကတော့ အိုင်ပက်ထဲမှ ဖတ်လက်စဝတ္တုတစ်အုပ်ကိုဖွင့်ပြီး ဖတ်နေလိုက်သည်။ ဝတ္တုထဲတွင်အာရုံအပြည့်ထည့်ထားလိုက်သည်။ ဝတ္တုပြီးတော့ ည ၁နာရီထိုးပြီ။ ညနက်သည်ကတော့ သိပ်မထူးဆန်း။ လှဇော်က ပုံမှန် ညနက်မှအိပ်ပြီး စောစောထလေ့ရှိသူဖြစ်သည်။ လူက နည်းနည်း ပင်ပန်းထား၍ အိပ်ချင်သည်မှလွဲ၍ ပုံမှန်ပင်။ 

အိပ်မှသင့်မည်ဟုဆုံးဖြတ်မိသဖြင့် အိမ်သာဝင်လိုက်သည်။ အိမ်သာတွင်အပေါ့သွားရင်း မှန်မှတဆင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေအိပ်နေသည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင်မြင်နေရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေနိုးမည်စိုး၍ အိမ်သာကို ရေဆွဲမချတော့ပဲ အဖုံးလေးသာပိတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိမ်သာခန်းမှထွက်ကာ ဆုပိုင်ဆွေကုတင်နားသို့ကပ်လာခဲ့သည်။ကောင်မလေးမှာ တနေကုန်ပင်ပန်းထားသဖြင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ကို အိပ်မောကျနေချေပြီ။

‘အော်.. ကောင်မလေးက တော်တော်လေးချစ်စရာကောင်းပါလား… မျက်နှာလေးက ရှင်းနေတာပဲ’

စိတ်ထဲမှကြိတ်ပြောလိုက်ရင်း အနားကပ်လာခဲ့သည်။ အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လေး။ဘေးတစောင်းအိပ်နေသဖြင့် တင်ပါးလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးများက အထင်းသားပေါ်နေသည်။ လှဇော်မနေနိုင်တော့… ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို အသာအယာပင် နမ်းလိုက်သည်။ နိုးမနိုးသေချာစေရန် လက်ကလေးကို လှုပ်ကြည့်လိုက်သည်။ လုံးဝမနိုး။ သေချာတော့မှ လက်ဖဝါးလေးကို ကောင်မလေး၏ တင်ပါးလေးပေါ်သို့ အသာအယာအုပ်တင်လိုက်သည်။ အိကနဲဖြစ်သွားမှန်း ခံစားလိုက်ရသည်။ ညဝတ်ဘောင်းဘီက တော်တော်ပါးပုံပေါ်သည်။

အောက်ခံဘောင်းဘီ သာရေကြိုးလေးပင် စမ်းမိလိုက်သည်။ အုပ်ကိုင်ထားတာ နဲနဲကြာတော့မှ လက်ကို အသာအယာလေးပွတ်လိုက်သည်။ တင်ပါးလေးကို လက်နှင့် အပြန်ပြန်အလှန်လှန်ပွတ်လိုက်သည်။ အသာအယာလေး ညှစ်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ရင်သားလေးတွေ ကိုင်ရန်ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဘေးတစောင်းတွင်မှ လက်ကပါကွယ်နေသဖြင့် ဘယ်လိုမှမအောင်မြင်။ မတတ်နိုင် ပုခုံးကိုကိုင်ပြီး လူကိုအသာဆွဲလှန်လိုက်သည်။ 

အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် လူပါအလိုက်သင့်လှည့်ပြီး ပက်လက်လေးဖြစ်သွားသည်။ လှဇော် စွတ်မကိုင်ရဲသေး။ ကလေးမ နိုးသွားလား အိပ်နေသေးလား သေချာအောင် ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သေချာသည်။ လုံးဝမနိုး။ ထိုအခါမှ ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်မှနေ ရင်သားလေးတွေကို ကိုင်လိုက်သည်။ အောက်တွင် ဘာမှခံမထား။

ရင်သားလေးမှာ အသေးစားမာလာကာသီး တစ်လုံးစာလောက်လေးတွေဖြစ်သည်။ လက်ဝါးတစ်အုပ်စာကလေး။ နဲနဲလေး ဖိကြည့်တော့ စည်းစည်းပိုင်ပိုင်လေး။ လက်ညှိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအားစမ်းသပ်ရှာဖွေလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းကတော့ ဆူထွက်လာပုံမရ။ လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာချေပေးလိုက်သည်။ လက်ကလှုပ်ရှားနေသလို မျက်လုံးများကလည်း ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာလေးကို ကြည့်နေရသေးသည်။ မျက်နှာကလေးများ နဲနဲတွန့်သွားလျှင်ပင် လက်ကလေးကို ချက်ခြင်း ရုတ်ရုတ်ပစ်ရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အသံတွေဆိတ်ညိမ်နေသလောက် လှဇော်ရင်တွင်းမှာ အရမ်းဆူညံနေသည်။ 

လှဇော် အင်္ကျီအပေါ်မှ ကိုင်ရသည်ကို အားမရတော့။ ကြယ်သီးဖြုတ်ဖို့ကြံတော့သည်။ ညဝတ်အင်္ကျီဖြစ်သဖြင့် ကြယ်သီးများများစားစားမရှိ။ ၄လုံးသာရှိသည်။ လှဇော်အပေါ်ဆုံး ကြယ်သီးကို အသာအယာပင်ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အင်္ကျ ီကို ဟလိုက်ရာ ရင်ညွန့်လေးပေါ်လာသည်။ ထိုနေရာမှနေ၍ လက်ကို အသာလျှိုနှိုက်လိုက်သည်။ ကောင်မလေး၏ ရင်သားအခြေကိုသာ ထိမိသည်။ လက်ကိုထပ်တိုးမရ။မတတ်နိုင်။ နောက်ထပ်ကြယ်သီးတစ်လုံးဖြုတ်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ တော်တော်ကျယ်သွားသည်။

အင်္ကျီလေးကိုဟ၍ အတွင်းကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မီးရောင်မရောက်သဖြင့် ရင်သားမို့မို့လေးများသာ မသဲမကွဲမြင်ရသည်။ လက်ကိုအသာလျှိုလိုက်ရာ ရှောရှောရှူရှူပင်ဝင်သွားသည်။ ရင်သားလေးများမှာ နူးညံ့လှသဖြင့် ထိလို့ထိမိမှန်းပင်မသိရ။ လှဇော် ကလေးမလေး၏ ရင်သားလေးကို အသာအယာ အုပ်ကိုင်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် အသာအယာ တို့ထိလိုကဖြင့် ပွဲတော်တည်နေသည်။

လက်ဖြင့် ဒီလောက်ထိနေရတာ အားမရတော့။ လျာဖြင့်ပင် အရသာခံလိုလာသည်။ကောင်မလေးကလည်း သိုးနေအောင်အိပ်သည်။ လုံးဝမလှုပ်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နောက်ဆုံးကျန်သောကြယ်သီးနှစ်လုံးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အင်္ကျ ီကို ဘေးတဖက်ဆီသို့လှန်လိုက်ရာ မီးရောင်အောက်တွင်ဖွေးဖွေးဆွတ်လှသော ရင်သားလေးနှစ်မွာ ပေါ်လာတော့သည်။ ရင်သားလေးများမှာ နေမထိလေမထိမို့လားမသိဖွေးဥနေသည်။ နီရဲရဲနို့သီးခေါင်းလေးများမှာ အထဲသို့ချိုင့်ဝင်နေသည်။ လှဇော် လက်ညိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးကို အသာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ နှာခေါင်းလေးကို ရင်သားလေးသို့ကပ်ပြီး မွှေးလိုက်သည်။ ကိုယ်သင်းနံ့အီလည်လည်လေးက လှဇော်ကိုလာဆွဲဆောင်သည်။ 

ဆုပိုင်ဆွေ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို လှဇော်လျာဖျားဖြင့် လှမ်းတို့လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာအယာလေး ကလိလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပါးစပ်လေးဖြင့် အသာအယာငုံလိုက်သည်။ နူးညံ့မှုက ဘာနှင့်မျှနှိုင်းယှဉ်မပြနိုင်လောက်အောင်ကို ကောင်းလှသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ပက်လက်ကလေး ရင်သားဟင်းလင်းဖြင့် လှဇော်ကို ဖျော်ဖြေနေသည်။ 

လှဇော်လက်က အငြိမ်မနေတော့။ ရင်သားလေးမှတဆင့် ဝမ်းဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးပေါ် လက်ကိုအသာအယာပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ညာဖက်လက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီအောက်သို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မျော့ကြိုးဘောင်းဘီဖြစ်သဖြင့် လက်က အသာအယာပင်ဝင်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏အောက်ခံဘောင်းဘီပေါ်မှပင် ညီမလေးကို လှမ်းထိလိုက်သည်။

မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနှင့် အိနေသော အထိအတွေ့က လှဇော်ကို အတင်းဖိတ်ခေါ်နေသည်။ လှဇော် လက်ကိုရုတ်၍ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်အထိနှိုက်ရန် လက်ကိုတဖန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီမှာ အနည်းငယ်ကျပ်သဖြင့် အသာအားစိုက်လိုက်သည်။

‘အင်း……….’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ ငြီးသံနှင့်အတူ လူကလူးလွန့သ်ွားသဖြင့် လက်ကို အလျှင်အမြန် ပြန်ထုတ်လိုက်ရသည်။ရင်ထဲတွင်လည်း ကတုန်ကယင်နှင့် ဝုန်းဒိုင်းဆန်နေသည်။ ကောင်မလေး နိုးသွားသလား အသေအချာကြည့်ရသည်။ အသက်ရှူသံကတော့ လေးလေးပင်ပင်နှင့် မှန်နေသေးသည်။ သိုသော် လှဇော် ဆက်မလုပ်ရဲတော့။ အလျှင်အမြန်ပင် ကြယ်သီးများ ပြန်တပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အသာအယာ ကိုယ့်ခုတင်ဖက် ကိုယ်ပြန်လာလိုက်သည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညဖက် ၂နာရီထိုးချေပြီ။ မဖြစ်တော့… မနက်စောစော ထရဦးမည်။ မနက် ၅နာရီခွဲကို ဖုန်းထဲတွင် alarm ပေးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်အိပ်လိုက်သည်။

တီ တီ တီ . တီ တီ တီ..တီ တီ တီ...တီ တီ တီ.......တီ တီ တီ

ဖုန်းထဲမှ alarm သံကြောင့် လှဇော်နိုးလာသည်။ မနက် ၅နာရီခွဲ။ ခေါင်းက ကြည်ကြည်လင်လင်ပင်။ရေချိုးခန်းဖက်ဝင်ပြီး အပေါ့သွားလိုက်သည်။ သွားပွတ်တံနှင့် သွားတိုက်ဆေးယူပြီး သွားတိုက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းကြည့်တော့ အိပ်ကောင်းတုန်းပင်။

‘အင်း.. ဒင်းကလေးအိပ်တုန်း ငါရေချိုးထားမှဖြစ်မယ်…’

ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် အဝတ်အစားများကို အလျှင်အမြန်ချွတ်လိုက်ပြီး ရေပန်းဖွင့်လိုက်သည်။ဆုပိုင်ဆွေများ နိုးလာမလားဟု ရေချိုးခန်း မှန်အတွင်းမှ လှမ်းကြည့်ရတာလည်းအမော။ သို့ပေမဲ့ ဒင်းကလေးက တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုကြည့်ရင်းဖြင့် ညဖက်ကအကြောင်းတွေ ခေါင်းထဲပြန်ဝင်လာသည်။ မျက်လုံးထဲတွင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးတွေနေရာယူလာသည်။ 

မဟုတ်မဟတ်အတွေးများက အိပ်ရေးမဝထားသောလူကိုကလူကျီစယ်တော့သည်။ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့။ ရေချိုးနေရင်းမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုကြည့်ရင်း လှဇော် တကြောင်းဆွဲလိုက်သည်။ သိပ်ကြာကြာမဆွဲလိုက်ရ။ ပြီးတော့မှ ရေသုတ်ကာ တဘတ်ခါးတွင်ပတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ အင်္ကျ ီဘောင်းဘီဝတ်ပြီးကာမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုနှိုးလိုက်သည်။ အိပ်စုံမှုံမွှားနှင့်ထလာသည်။ ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။ 

လှဇော်ကတော့ ခေါင်းဖီးလိုက် ရေမွှေးဆွတ်လိုက်ဖြင့် အာရုံများနေသည်။ သတိရလို့ ကြည့်လိုက်တော့ သကောင့်သားမလေးက အိမ်သာပေါ်ထိုင်နေသည်။ မှန်ဝါးဝါးများကြားမှ ဖင်ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကို ခပ်ဝါးဝါးမြင်နေရသည်။ လှဇော်မမြင်သလိုနေရင်း ခိုးခိုးကြည့်နေမိသည်။ မကြာလိုက် ဆုပိုင်ဆွေဘောင်းဘီပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ လှဇော်ကတော့ မသိသလိုပင်။ လေကလေးတချွန်ချွန်ဖြင့် ဟိုယောင် ယောင်ဒီယောင်ယောင် လုပ်နေလိုက်သည်။ ဆက်နေရင်မသင့်ဟုလည်း ထင်သဖြင့်

‘ဆုပိုင်ဆွေရေ.. ဦးဇော်အပြင်က စောင့်နေမယ်နော်….’

‘ဟုတ် .’

ဘုန်းခန့်တ့ိုအခန်းကို တံခါးခေါက်တော့ နှစ်ယောက်သားနိုးနေကြပြီ။ နွယ်နီက အလှပြင်တုန်း။

‘ဘုန်းခန့်.. ငါ ထမင်းစားခန်းထဲကနေစောင့်နေမယ်… မင်းတို့ ဆုပိုင်ဆွေကို ခေါ်ပြီးလိုက်ခဲ့ကြတော့…’

ဘုန်းခန့်ကို မှာပြီး ထမင်းစားခန်းထဲထွက်လာလိုက်သည်။ မနက်စာတွေ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။လူတော့သိပ်မရှိသေး။ ကိုယ်စားချင်တာလေးယူ၍ ကော်ဖီတစ်ခွက်နှင့် စောင့်နေလိုက်သည်။ လှဇော် ညကအဖြစ်ကိုတွေးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည်။ ဒီလောက်ခွင်ချပြီးကာမှ သူရဲဘောကြောင်လှသော မိမိကိုယ်မိမိလည်းဒေါသထွက်နေသည်။

‘အင်း.. မဖြစ်တော့ဘူး ဒီည ဒိထက်ပိုင်အောင်ကြံမှ…. တခြားလူလဲ သိလို့မဖြစ်ဘူး… သိသွားရင်မလွယ်ဘူး..ကိုယ့်တူမတောင် ကိုယ်အလွန်မပေးတဲ့ကောင်ဆိုပြီး ဝိုင်းသတ်ကြလိမ့်မယ်….’

လှဇော် ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် ကြိတ်ကြံနေတုန်းပင် ဘုန်းခန့်တို့ ဆင်းလာကြသည်။ဆုပိုင်ဆွေကိုမြင်တော့ အတူချစ်ပွဲဝင်လိုစိတ်တွေ တိုး.. တိုးသာလာတော့သည်။ ဒီကလေးမ အဖေအမေလက် အောက်က လွတ်သွား၍လားမသိ။ ဝတ်ထားသည်က အလန်း။ ဂျင်းဘောင်းဘီ အတို၊ တိုသည်မှပေါင်ရင်းနားကပ်နေသည်။ ပွကလည်းပွသေးသည်။ ဆုပိုင်ဇော်ခြေရင်းကိုပြေးပြီး ခေါင်းမော့ကြည့်ချင်စိတ်တောင်ပေါက်လာသည်။ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများက ဖွေးဥနေသည်။ ရှူးဖိနပ် ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့။ အင်္ကျီက angry birdsတီရှပ်အဖြူလေး။ ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံးနှင့်။

ဘုန်းခန့်တ့ိုလင်မယားက လှဇော်ရှေ့တည့်တည့်၊ ဆုပိုင်ဇော်က ကျောပိုးအိတ်ချပြီး ဘေးနားလာထိုင်သည်။ ဘူဖေးကြိုက်တာရွေးရန် ထွက်သွားကြသည်။ လှဇော်ကတော့ ဆုပိုင်ဇော်ကို လုံးဝအလွတ်မပေး။ ဘုန်းခန့်တို့ နောက်မှ ဆက်တောက်ဆက်တောက်နှင့်လိုက်ကာ မုန့်များကို ကြည့်လိုက် နှုတ်ခမ်းလေးကို လက်ညိုးလေးနဲ့ ထိကာထိကာ စဉ်းစားနေသည်မှာ ချစ်စရာကောင်းလွန်းသောကြောင့် ဂျူနီယာလှဇော်ပင် ဘောင်းဘီထဲမှကြွကြွလာသည်။ 

ခဏနေမှ စားစရာ ပန်ကန်နှင့် ကော်ဖီခွက်ကိုကိုင်ကာ ပြန်လာသည်။ လှဇော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ လက်ထဲမှ သကြားထုပ်ကို ဆုပိုင်ဇော်ရှေ့ပစ်ချပြီး ကုန်းကောက်လိုက်သည်။ မှန်းချက်နှင့်နှမ်းထွက် မကိုက်ဟုပဲပြောရမည်လားမသိ။ ဘာမျှမမြင်လိုက်ရ။

‘ဘုန်းခန့်.. ဒီနေ့အစီအစဉ်ပြောပြမယ်..’

‘အင်း…’

ဘုန်းခန့် ကော်ဖီတစ်ကြိုက်သောက်လိုက်ရင် အင်း လိုက်သည်။

‘မင်းတို့ကို ငါ shopping mall တွေလိုက်ပို့မယ်.. ဝယ်တော့မဝယ်သေးနဲ့ဦး.. လိုချင်တာကြည့်ထားပေါ့…မပြန်ခင်တရက် ထပ်ပို့ပေးမယ်လေ… ညဖက်ကိုတော့ ငါမင်းတို့ကို ဒင်နာပါတီလုပ်ပေးမယ် ဘယ်လိုလဲ…’

‘ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ကိုလှဇော်…’

‘ဘာကောင်းရမှာလဲ ’

နွယ်နီက ဖြတ်ပြောသည်။

‘သူများကို ဒုက္ခလိုက်ပေးနေတယ် မလုပ်ပါနဲ့.. အားနာစရာကြီး.. နွယ်နီတို့ကတောင် ကျွေးရမှာကို..’

‘နွယ်ရာ… အားနာမနေနဲ့. ကိုတနေ့ပြန်ကျွေးကြမယ်လေ…’

"ကိုဇော်တို့ဆိုတာ ညီအကိုအရင်းတွေလိုနေကြတာ.. ကျွေးပစေ… နောက်ညမှ အကိုတို့"

‘ဟုတ်ပကွာ ဘုန်းခန့်ရာ.. မင့် မိန်းမကိုလည်း ပြောပါဦးဟ.. အားမနာစရာတွေ အားနာနေတယ်… ဟားဟား..’

‘ကဲပါ.. စားစရာရှိတာစား… သွားတာလာတာ နောက်ကျနေလိမ့်မယ်….’

လှဇော်ရှေ့မှဦးဆောင်က ထွက်လိုက်သည်။ နီးစပ်ရာ ရထားဘူတာရုံသို့ သွားလိုက်သည်။ လက်မှတ်များဖြတ်ပေးပြီး အကုန်လုံးကို တစ်ယောက်တစ်စောင်စီဝေလိုက်သည်။ လမ်းစဉ်အား ခေါင်းထဲတွင် စဉ်းစားပြီးသားမို့ အလွယ်တကူပင် ဦးဆောင်ခေါ်လိုက်သည်။ တနေကုန်သွားသော ခရီးတစ်လျောက် ဘုန်းခန့်နှင့်နွယ်နီက တတွဲဖြစ်သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေမှာ အလိုလို မိမိနှင့်တတွဲဖြစ်သွားသည်။ 

လှဇော်ကလည်း အခွင့်အရေးရတုန်း ဆုပိုင်ဆွေလက်ကို စိတ်မချသလိုဖြင့် အမြဲတမ်းကိုင်သည်။ ပုခုံးဖက် သည်။ တခါတလေ ရင်းနှီးဟန်ဖြင့် ပေါင်ကိုကိုင်သည်။ ဘုန်းခန့်တ့ိုနှစ်ယောက်ကတော့ သတိထားမိပုံမပေါ်။ လင်မယားအသစ်မို့ မွှန်ကောင်းတုန်းဖြစ်ပုံရသည်။ ဘာဘဲပြောပြော တနေကုန် စကားပြောရင်းဖြင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး ဖြစ်သွားကြသည်။ အခွင့်အရေးရတိုင်း ဆုပိုင်ဆွေ ဘောင်းဘီအတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်ရန် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း တခါမှမအောင်မြင်။

ကံတရားက တနေ့ကုန်ဖေးမမှုမရှိ။ ညနေ ပြန်ခါနီးမှ အခွင့်အရေးရသည်။ အခွင့်အရေးရတော့လည်းတနင့်တပိုးပင်။ ဖြစ်ပုံမှာ – ညစာစားဖို့မပြန်ခင် ဘာတာဖိနပ်ဆိုင် ဝင်ဖြစ်သည်။ ဘုန်းခန့်တ့ို လင်မယားမှာ တွတ်ထိုးရင်းဖြင့် ဖိနပ်ရွေးသည်။ ဘုန်းခန့်က ရှူးဖိနပ်ကောင်းကောင်းတစ်ရံ ဝယ်ချင်သည်ဟုဆိုသည်။ နွယ်နီက သူ့အတွက်ဖိနပ်ဝယ်ပေးရန် ဘုန်းခန့်ကို ပူဆာနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ဖိနပ်တွေလိုက်ကြည့်နေသည်။ လိုချင်ပုံတော့ပေါ်သည်။ ထိုကြောင့် လှဇော်မှ

‘ဆုပိုင်.. သမီးကြိုက်တာရွေးလေ.. ပြန်ခါနီးကျရင် ဦးဇော် ဝယ်ပေးမယ်.. လက်ဆောင်ပေါ့…’

‘ဦးဇော်တကယ်ပြောတာလား….’

‘အင်းပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဖိနပ်တန်းရွေးတော့သည်။ ခဏနေတော့ ရှူးဖိနပ်တစ်ရံ လက်ထဲပါလာသည်။

‘ဆုပိုင်က အဲဒါလိုချင်လို့လား…’

‘ဟုတ် ’

‘အဲဒါဆို အရင်ဝတ်ကြည့်လေ… မကြိုက်ရင်လဲ နောက်တစ်မျိုးရွေးပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ နီးစပ်ရာ ဆိုဖာခုံပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခါးကုန်းပြီး ရှူးဖိနက်ကြိုးကို ဖြေနေသည်။ သည်အချိန်က ခွင်။ လှဇော်လက်လွတ်မခံ။

‘ဖယ်ဖယ်. ဦးဇော် ဖြေပေးမယ်…’

တခါတည်း ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း ဖိနပ်ကြိုးကို တန်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ တွက်ကိန်းမှန်သည်။ မိမိမျက်နှာနှင့် တန်းတန်းမှာ ဆုပိုင်ဆွေပေါင်ခြံ။ ဘောင်းဘီပွပွမို့ဘယ်လိုမှအကာအကွယ်မပေးနိုင်တော့။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေး။ အများကြီးတော့မမြင်ရသေး… ပေါင်ရင်းနားမှ သာရေကြိုးလေးတွေတော့မြင်ရသည်။ ဖိနပ်ချွတ်ရင်ခြေထောက်မြှောက်သောအခါတွင်မတော့ တင်ပါးအောက်ပိုင်းလေးပါမြင်လိုက်ရသည်။ 

အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ အနည်းငယ်အပေါ်တက်နေသဖြင့် တင်ပါးသားဖွေးဖွေးလေးများက လက်ကနဲ လက်ကနဲပင်။ ဆုပိုင်ဆွေဖိနပ် ၂စုံလောက်လဲသဖြင့် အားပါးတရ ရှုစားလိုက်ရသည်။ သို့သော် ရှုမဝဖြစ်နေသည်။ မတတ်နိုင်။ ဘုန်းခန့်တို့ ခုမှ ဗိုက်ဆာပြီဆိုသဖြင့် ဖိနပ်များကို ထားခဲ့လိုက်ရသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ထပ်ကြုံနိုင်သေးသည်ဟုပဲဖြေသိမ့်လိုက်သည်။

ဒင်နာပါတီအတွက် သိပ်စီမံစရာမလို။ ဟိုတယ်ဘေး ကပ်ရပ်ရှိ ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့သာ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ထိုဆိုင်တွင် အစားအသောက် ကောင်းကြောင်း လှဇော်သိပြီးသား။ လှဇော်မှပင်ဦးဆောင်၍ စားစရာများမှာလိုက်သည်။ အဓိကမှာ အမြည်း။ လှဇော် ဘုန်းခန့်ကို အရက်တိုက်မည်။ နွယ်နီနှင့် ဆုပိုင်ဆွေကို ကောက်တေးတိုက်မည် စီစဉ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ပထမဦးစွာ ဘီယာ ၂ခွက်လာတော့ နွယ်နီတို့မှ ဝိုင်နှင့် ချီးယားလိုက်သည်။ နောက်တော့ မိန်းခလေး၂ယောက်အတွက် ကောက်တေးမှာပေးလိုက်သည်။

‘ကိုဇော်တို့. ကလေးကိုပါ ကောက်တေးတိုက်မလလို့လား…. မူးနေပါဦးမယ်…’

‘အော်.. မူးတော့လဲ အိပ်ပေါ့… တခါတလေလေးကို…’

‘ဟုတ်ပ ဦးဇော်ရယ်… ဒီလိုချိုချိုမွှေးမွှေးလေးက မမူးပါဘူး…နော့ ’

ဆုပိုင်ဆွေကပါ အစောကသောက်ထားသော ဝိုင်အရှိန်နှင့် ဝင်ပြောသည်။ သည်လိုနှင့်…………….

ဘုန်းခန့်မူမမှန်ချင်တော့။ နွယ်နီနှင့်ဆုပိုင်ဆွေ ခေါင်းစိုက်သွားသည်။ ဝိုင်နှင့်ကောက်တေး ၂ပင်လိမ်သွားပုံရသည်။ လှဇော် မူးချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆုပိုင်ဆွေရှေ့က ဟင်းချိုပန်းကန်လုံးကို တိုက်ချလိုက်သည်။ ကွက်တိ။ ဆုပိုင်ဆွေပေါ်ကို တော်တော်လေးစိုသွားသည်။ စားပွဲအားကိုယ်နှင့်ဖိထားသဖြင့် အင်္ကျီ တွေပါ စိုကုန်သည်။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်မှာ အားလုံး မူးကုန်ပြီ ပြန်အိမ်ကြမည်၊ မနက်ဖြန်နေ့လည်မှ ထွက်လည်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချသည်။ စာပွဲထိုးကိုခေါ်ပြီး ငွေရှင်းပေးလိုက်သည်။

ဘုန်းခန့်က နွယ်နီကိုတွဲ၊ လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကိုတွဲပြီး ဟိုတယ်ပြန်လာလိုက်ကြသည်။ဟိုတယ်မှ ဝိတ်တာလေးက တံခါးလိုက်ဖွင့်ပေးသဖြင့် အသီးသီး အခန်းတွင်းသို့ရောက်သွားကြသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ကုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ မိမိလည်း အနည်းငယ်မူးနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ ရေအေးကြောင့် နဲနဲတော့လန်းသွားသည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအိပ်နေသောကုတင်ဆီ လှမ်းလာလိုက်သည်။ လှဇော်၏ခွင် အောင်မြင်သည်ဟုဆိုရမည်။ ဆုပိုင်ဆွေတစ်ယောက် လုံးဝကိုမှောက်နေချေပြီ။ အီးအဲနှင့် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့။

‘သမီး ဆုပိုင်.. ထဦး… ရေချိုး အဝတ်အစားလဲဦး.. ဟင်းနံတွေ နံနေပြီး..’

ဆုပိုင်ဆွေမှ အသံလေးလေးဖြင့်

‘အင်း…. ဟုတ်ကျယ်.. ဟင်းနံအရမ်းနံတယ်…’

‘ဟင်းနံ့နံတယ်ဆို ထ ဆုပိုင်.. အဝတ်လဲ ရေချိုး…’

‘အာ………… မယဲနိုင်တော့ဘူး အူးဂျော်… တမီး ခေါင်းထောင်လို့မရဘူး….’

မရတော့။ ဆုပိုင်ဆွေမူးနေပြီ။

‘သမီးဖာသာမလဲရင် ဦးလဲပေးမယ်နော်…’

‘အာ.. ဦးဂျော်ကလည်း.. မရုတ်ပါနဲ့.. ချက်ရှရာကြီး…’

‘အော်.. မရှက်ပါနဲ့.. ကိုယ့်ဦးလေးပဲကို.. ’

လှဇော်ရှေ့တိုးပြီး ဆုပိုင်ဆွေတီရှပ်လေးကိုကိုင်လိုက်သည်။

‘ဦးဂျော်… မရုတ်နဲ့ရေ. ချက်ရှရာကြီး..’

လှဇော်ဘာမှပြန်မပြောပါ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဟိုရမ်းဒီရမ်းမို့ တော်တော်ချွတ်ယူလိုက်ရသည်။ အခုမှ အောက်ခံဘရာပန်းရောင်လေးကို တွေ့ရသည်။ ရင်သားများ အရမ်းမဖွင့်ဖြိုးသေးသည်မို့ ဘရာအောက်မှ ဖြူဖွေးသော အသားဆိုင်လေးများကို အနည်းငယ်သာမြင်ရသေးသည်။

‘ကဲ . ဘောင်းဘီချွတ်မယ်နော်.. ငါ့တူမလေး.. မရှက်နဲ့.. ဦးလေးကိုနော်..’

‘မ.. ရွှတ်… နဲ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ အသံမထွက်နိုင်တော့။ အရမ်းမူးနေရှာပြီ။ လှဇော် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီးလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်ကို အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ အောက်မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပေါ်လာသည်။ ပြီးမှ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ခါးမှကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

‘အ.. ကုန်ပါဘီ.. အချက်တွေတော့ ကုန်ပါဘီ’

ဆုပိုင်ဆွေ ညည်းသံလေးထွက်လာသေးသည်။ အခုတော့ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဘရာနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီတိုသာ ကျန်တော့သည်။ ဘရာကောဘောင်းဘီကော ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ဆင်တူလေးတွေ။ အောက်ခံဘောင်းဘီမှာ အစောပိုင်းက ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဖိဆွဲချသဖြင့် တင်ပါးတွင် အောက်သို့နဲနဲရောက်နေရာ တင်ပါးအပေါ်ပိုင်းလေး တစွန်းတစပေါ်နေသည်။

‘ကဲ ထထ.. ဆုပိုင် လိမ္မာတယ်.. ရေချိုးခန်းထဲသွားကြရအောင်နော်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲထူကာ ရေချိုးခန်းထဲပွေချီသွားလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း ရေစိမ်ကန်ထဲတွင် ဆုပိုင်ဆွေကိုချထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းအား ရေပူ ရေအေးစပ်ရသည်။ ရေနွေးစိတ်ကြိုက်ရမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ ဖြန်းပေးလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ဖျန်းပြီးမှ ဘရာလေးကို ချိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘရာလေး ပြုတ်သွားချိန်တွင်တော့ ယမန်နေ့ညက တွေ့ခဲ့ရသော ရင်သားမို့မို့လေးများ ပြန်ပေါ်လာတော့သည်။

‘အူးဂျော် မကောင်းဘူးတွာ… ချက်ရှာကြီး…’

ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက် အာလေးရှာလေးနှင့် ထပ်ခါထပ်ခါပြောနေသည်။လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ကိုင်ကာ နဲနဲချွတ်လိုက်သည်။

‘အူးဂျော်ရယ်.. အဲသာလေးတော့ ချမ်းတာပေးပါ… တမီးချက်ရို့ပါနော်.. နော်..…’

ဘောင်ဘီးလေးမှာ အောက်သို့နဲနဲလျောသွားသဖြင့် ဆီးစပ်လေးပေါ်လာသည်။အမွှေးမရှိပဲပြောင်ရှင်း၍ ခုံးခုံးလေးဖြစ်နေသည်။ လှဇော် ဒီအချိန်ရောက်မှ လျော့ပေးလို့မဖြစ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေ၏အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို လုံးဝဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်မှ ဆွဲချွတ်က နဘေးတွင် ပုံထားလိုက်သည်။ 

ယခုမှ လှဇော်အလွန်တောင့်တ မြင်ချင်လှသော မိမိတူမလေး၏ ပိပိလေးကို မြင်ရတော့သည်။ ခုနက ဆီးစပ်အထိအမွှေးမမြင်ရသဖြင့် မပေါက်သေးဟု ထင်မိသော်လည်း အမှန်မှာ ပိပိအထက်နားတွင်ကပ်၍ စုစုပါးပါးဖြင့် အမွှေးနုရေးရေးလေး ပေါက်နေချေပြီ။ အမွှေးနုလေးများမှာ ရေစိုပြီး ဆီးခုံတွင် ကပ်နေသည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ အလယ်မှ အဆံလေး တဝက်တပျက် ပြူထွက်နေသည်။

ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ဦးဇော်မကောင်းဘူးဆိုတာချည်းပဲ အာလေးလျာလေးကြီးရွတ်နေသည်။ လှဇော် အရမ်းကြီး ရှုနေလို့ မဖြစ်သဖြင့် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး လက်စသပ်ရန် ကြိုးစားရတော့သည်။ ဆပ်ပြာလေးကိုယူ။ လက်ထဲတွင်ပွတ်ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အထက်ကို အသာအယာတက်ကာ ရင်သားလေးများအား ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ လက်ကလေးဖြင့် အသာချေလိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအားပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပေါင်လေးများကို ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ ပေါင်ကလေးများကို ရွရွလေးပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရင်း ပိပိလေးဆီကူးလာခဲ့သည်။ ပိပိလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အုပ်ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

‘အူးဂျော်.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… အ.. အ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးရုံသာငြီးနိုင်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးအား အသာအယာ ဆက်ပွတ်နေလိုက်သည်။ အလယ်မှ အဆံလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အသာအယာ တို့ပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော် အတွင်းထဲအထိတော့ မထိုးရဲသေး။ မိမိတူမ ဆိုသည့်အသိက ရာဂစိတ်ကိုပိုနှိုးဆွသလို မလုပ်သင့်ဟုတ်လည်းအတင်းထိန်းနေသည်။ စိတ်ကြိုက်အားရအောင်လုပ်ပြီးမှ ရေပန်းဖြင့် ဆပ်ပြာဆေးပေးလိုက်သည်။ ရေပန်းအား ရေနွေးထက်ရေအေး ပိုစပ်ပေးလိုက်သည်။

ရေအေးကြောင့်ထင်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အမူးနည်းနည်းပြေလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိပဲ တုံးလုံးဖြစ်နေမှန်းသိလာသည်။ လူကတော့ မဟန်နိုင်သေး။ လှဇော် ပြန်တွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်လာကာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ တွဲထားစဉ် ဆုပိုင်ဆွေနောက်ပိုင်းကိုလည်း စူးစမ်းလိုက်သေးသည်။ 

ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးများမှာ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကားကားလေးဖြစ်သည်။ ဖင်နှစ်လုံးမှာ တစ်လုံးစီ သီးခြားလေးပေါ်က အလယ်ကအမြှောင်းလေးမှာ ရှင်းနေသည်။ ဖွေးဥနေသော ဖင်နှစ်လုံးကို မနေနိုင်တော့သဖြင့် မထိတထိကိုင်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြီးဖြင့် ထိုင်ရင်း

‘ဦးဇော် မကောင်းဘူးကွာ… မီးကို တုံးလုံးချွတ်တယ်.. ဘာတွေလုပ်မှန်းမသိဘူး… ရှက်လိုက်တာ…’

လှဇော် ဘာမှဆက်မပြောပဲ တဘတ်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ အသိစိတ်ဝင်နေသဖြင့် မဟုတ်မဟတ် ဆက်မလုပ်တော့ပဲ လူရိုးလူကောင်းလေး မိမိတူမလေးကို ပြုစုနေသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီနှင့် အင်္ကျ ီကို ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့။ အမူးလည်း တော်တော်ပြေသွားပုံရသည်။ လှဇော်မှ အိမ်ခိုင်းလိုက်သောအခါ အိပ်ယာပေါ် သာအယာလှဲသွားတော့သည်။

လှဇော်လည်း အခုမှပင် အသက်ရှူဖြစ်တော့သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက အသက်ပင် ရှူမိသည်ဟုမထင်။ ချစ်စရာတူမလေးမို့ မဟုတ်တရုတ် လုပ်ချင်သည်ကလည်း တပိုင်းသေနေသည်။ တူမမို့လည်းကြောက်သည်။ သူများတွေသာ သိသွားလို့ကတော့ မိမိကိုယ် သတ်သေစရာ တလမ်းပဲရှိသည်။ အောက်မှ ဂျူနီယာလှဇော်ကလည်း အတင်းကိုရုန်းကြွနေသည်။

လူလည်း အရက်နံ့ ချွေးနံ့များရောနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေချိုးလိုက်သည်။ ရေချိုးရင်း အစောပိုင်းက ချွတ်ပုံထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီတွေ့တော့ ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့။ ဘောင်းဘီလေးကို ကိုင်တာ ဂျူနီယာလှဇော်အား စည်းစိမ်ပေးလိုက်သည်။ 

ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးက အထွတ်ထိပ်ဆီဆွဲခေါ်သွားသည်။ ပန်းရောင်ဘောင်းဘီလေးအပေါ်တွင် တဖွားဖွားဖြင့် ပေကျံကုန်တော့သည်။ ဘောင်းဘီလေးကို အောက်တွင်ပစ်ချထားခဲ့ပြီး တဘတ်ပတ်ကာ အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်ကျေနပ်မှုလည်း ရရှိသွားပြီမို့ အဝတ်အစားဝတ်ကာ အိပ်ချလိုက်တော့သည်။

..............................................................................................................................

တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .

ဖုန်းသံမည်နေ၍ လှဇော် ဖုန်းထကိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းခန့်တဖက်ခန်းမှ လှမ်းဆက်ခြင်းပင်။

‘ကိုဇော်ရေ နိုးပြီလား… ’

‘အင်း…’

‘အိပ်ချင်လဲပြန်အိပ်ပါ… ကျွန်တော်တို့တော့ ဗိုက်ဆာလ့ို ဆက်အိပ်လို့မရတော့ဘူး… အဲဒါမနက် စာကို  အခန်းထဲပဲပို့ခိုင်းတော့မယ…် ’

‘အင်း.. ငါတို့လဲ အခန်းထဲမှာပဲ စားကြမယ်လေ… ဆုပိုင်လေးကတော့ အိပ်တုန်း.. ညက တော်တော်မူးသွားပုံရတယ်…’

‘ဟုတ်ကိုဇော်.. ကျွန်တော် အကိုတို့အတွက်ပါ ပို့ပေးဖို့ပြောလိုက်မယ်…’

‘အင်း… အခုမှ ၈ခွဲဆိုတော့ ပြန်အိပ်ချင်အိပ်ကြလေ… နေ့လည်စာစားတော့မှ တခါတည်းထွက်မယ်.. ဒီနေ့ကတော့မြဘုရား သွားယုံပဲဆိုတော့ အချိန်ရပါတယ်…’

‘ဟုတ် အကိုရေ… ဒါပဲနော်..’

‘အင်းအင်း…’

လှဇော် ဖုန်းပြန်ချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ လှဇော်ကို ကျောပေး၍ ကွေးကွေးလေးအိပ်နေသည်။လှဇော် အိမ်သာထဲဝင် အပေါ့သွားလိုက်သည်။ သွားတိုက်မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာကို တဘတ်နှင့်သုတ်နေတုန်း အခန်းတံခါးလာခေါက်သည်။ မနက်စာလာပို့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဝိတ်တာကို စားပွဲပေါ်တင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို နှိုး၍မနက်စာစားခိုင်းကာ ပြီးမှပြန်အိပ်ခိုင်းမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးကို အသာအယာလှုပ်ပြီး နှိုးလိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်… တူမလေး… ထထ.. မနက်စာစားကြရအောင်.. ပြီးမှပြန်အိပ်….’

‘အင်း.. ’

ဆုပိုင်ဆွေ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ငြီးနေသေးသည်။

‘ထထ.. ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားပေးမယ်…’

‘ထဘူး… ဦးဇော် လာမနှိုးနဲ…’

‘ထပါကွယ် . မနက်ဗိုက်ဆာနေလိမ့်မယ်.. ပြီးရင် ပြန်အိပ်ရမှာပဲကို…’

‘တော်ပြီ.. ဦးဇော်ကို စကားမပြောဘူး…’

ကောင်မလေး နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ခေါင်းအုံးဖြင့် မျက်နှာကိုကွယ်လိုက်သည်။ လှဇော်က ခေါင်းအုံးကို အသာအယာဆွဲရင်း

‘ဘာလို့ စိတ်ဆိုးတာလဲ.. ဦးဇော်ဘာများလုပ်မိလို့လဲ’

ဆုပိုင်ဆွေ ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲထားရင်း…

‘မနေ့ညက ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ဘာလုပ်တာလဲ…’

‘ဘာလုပ်လို့လဲ . ဦးဇော်ဘာလုပ်မိလို့လဲ ’

‘ဦးဇော် လုပ်တာလေ…’

‘ရော်. ဘာလုပ်မိလို့လဲဆိုနေ…’

‘ကိုယ်လုပ်တာ ကိုယ်သိမှာပေါ့….’

‘ဘာမှမလုပ်ပါဘူး… ’

‘ဦးဇော် မညာနဲ့… ဆုပိုင်သိတယ်…’

‘ကဲ . ဆုပိုင်သိတယ်ဆိုလဲ ပြောလေ…’

‘အာ…………….. ဦးဇော်နော်.. ဆုပိုင်ငိုမှာနော်…’

‘ပြောလေ.. ဆုပိုင်… ဦးဇော် ဘာလုပ်လို့လ…ဲ .’

‘အာ.. ရှက်ပါတယ်ဆိုနေမှ…’

‘ပြောပါဆို…. မပြောရင် ကလိထိုးမှာနော်…’

‘မပြောပါဘူး.. ဦးဇော်သိတာပဲကို…’

‘ကဲကွာ.. မပြောချင်ရင်…’

လှဇော်ပြောပြောဆိုဆို ဆုပိုင်ဆွေကို ကလိထိုးလိုက်သည်။

‘အာ… ခစ်ခစ်.. ယားတယ် ဦးဇော်ရေ.. ’

‘ကဲ . ပြော… ညက ဦးဇော်ဘာလုပ်တုန်း…’

‘မပြောဘူး…’

‘ကဲ . မပြောချင်ဦး…’

ကလိထပ်ထိုးလိုက်သည်။

‘အားအား.. တော်ပြီ.. ပြောမယ် ပြောမယ်… ခစ်ခစ်.. ဟီးဟီး…’

‘ကဲပြော…’

ဆုပိုင်ဆွေခေါင်းအုံးကို မျက်နှာကွယ်လျှက်နှင့်…

‘ညက ဦးဇော် ဆုပိုင် အဝတ်အစားတွေကို ဘာလို့ချွတ်တာလဲ ’

‘အော်.. မချွတ်လို့မှမရတာ.. ဆုပိုင်က ဟင်းရည်တွေ ပေထားတာကို… ဘာလဲ အဲဒါကို ဆုပိုင်က စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့..’

‘ဆုပိုင် ဦးဇော်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူး… ဒါပေမဲ့…..’

‘ဒါပေမဲ့.. ဘာဖြစ်လဲ..’

‘ရှက်တယ်.’

‘အော်… မရှက်ပါနဲ့… ဦးလေးနဲ့တူမပဲ ကို’

လှဇော်ပြောပြောဆိုဆို ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးလွတ်သွားတော့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို လက်နှင့် အုပ်ထားသည်။

‘အာ.. ရှက်တယ်.. ပြီးတော့ ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ဘာတွေမှန်းမသိဘူး.. လုပ်သေးတယ်…’

‘မရှက်ပါနဲ့ ဆုပိုင်ရယ်… ဦးလေးနဲ့တူမပဲဟာ ရှက်စရာ မလိုပါဘူး…’

ဆုပိုင်ဆွေအား အတင်းပွေ့ပြီးဆွဲထူလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာအား တဖက်သို့လှည့်ထားဆဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးက ရဲတွတ်နေသည်။

‘မနေ့ညကကိစ္စ ဦးဇော်ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူးနော်.. ပြောရင် ဆုပိုင်ရှက်လွန်းလို့သေလိမ့်မယ်..’

‘အင်းပါ စိတ်ချ မပြောဘူး…’

‘ကတိနော် .’

‘အင်း ကတိ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လက်သန်းလေး ထောင်ပေးသည်။ လှဇော် ဒီလောက်တော့ နပ်သည်။ မိမိလက်သန်းလေးနှင့်ပြန်ချိတ်ပေးလိုက်သည်။

‘ကဲကဲ . မျက်နှာသွားသစ်.. ပြီးရင် မနက်စာစားကြမယ်… ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားနှင့်မယ်….’

‘အင်း အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားမှ လှဇော် မနက်စာတင်ထားသော စားပွဲဆီ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မနက်စာပြင်ဆင်နေရင်းမှ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းခိုးကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်ခပ်ဝါးဝါးကြားမှ ဆုပိုင်ဆွေ ညဝတ်ဘောင်းဘီချွတ်ချပြီး အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထိုင်တာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်မှုံဝါးဝါးကြားမှ ဖင်ဖြူဖြူလေးကကြည့်လ့ိုပင်မဝ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအတွက် ကော်ဖီဖျော်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ပုခုံးပေါ်တင်ပြီးလာထိုင်သည်။

‘ကဲလာ… ဆုပိုင်အကြိုက် ကော်ဖီကို နို့များများနဲ့ ဖျော်ထားတယ်…’

‘အလဲ့ . ဦးဇော်က ဆုပိုင် အကြိုက်တောင် သိနေပါ့လား…’

‘သိတာပေါ့.. ဦးဇော်က ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့ကတည်းက ဂရုစိုက်ကြည့်နေတာကို… ’

‘ဟားဟား.. အပိုတွေ…’

လှဇော်ပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ကော်ဖီလေးတစ်ကျိုက်သောက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ယခုမှ မျက်နှာသစ်ထားသဖြင့် ဘာမှမလိမ်းရသေး။ ပါးပြင်လေးက ကြည်စိမ်းနေသည်။ သွေးကြောလေးများပါမြင်နေရသည်။ မျက်ခုံးကောင်းသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း နှာတံစင်းစင်း နှုတ်ခမ်းလေးက ဖူးနေသည်။နုပျိုလှသောမျက်နှာလေးတွင် အပြစ်ကင်းစင်မှုက ထင်းကနဲပေါ်လွင်နေသည်။

‘ငါ့တူမလေးက တော်တော်လေး ချစ်စရာကောင်းတာပဲနော်…’

‘အာ.. ဦးဇော်.. မစားပဲနဲ့ လူကို ဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ…’

‘အော်.. ငါ့တူမလေးက တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းလို့ပါကွာ… နှုတ်ခမ်းလေးတွေများ ရဲပြီး ဖူးဖူးလေးဖြစ်နေတာ….’

‘ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လာပြီနော်.. လူကို စေ့စေ့လာကြည့်နေတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရှက်နေသော်လည်း မိမိအလှကို ချီးကျူးနေသဖြင့် မိန်းခလေးပီပီ သဘောကျနေသည်။

‘ဦးဇော်က ဆုပိုင်ကို စေ့စေ့ကြည့်တာ အခုမှမဟုတ်တာ…. မနေ့ညကတည်းက…’

‘ဟား…………. တော်ပြီ.. အဲဒါကို ထပ်မပြောနဲ့တော့…’

‘အော်.. ပြောပြတာပါ.. ဦးဇော် ဘယ်လောက်စေ့စေ့ကြည့်သလဲဆိုတာကိုပြောပြတာပါ။

စေ့စေ့ကြည့်သလားမမေးနဲ့ မဲှ့နက်နက်လေးတစ်လုံး ဘယ်နားမှာရှိလဲတောင် သေချာသိတယ်….’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေး ဘယ်ဖက်ကပ်ရပ်တွင်ရှိသော မှဲ့ကလေးကို ရည်ညွှန်းပြောလိုက်သည်။

‘အား…… သေပြီ သေပြီ"

‘အင်း.. တွေ့တာပေါ့…’

. ဦးဇော် အဲဒါပါတွေ့တယ် ဟုတ်လား….’

‘အာ………. ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လို့သေတော့မယ်… ဦးဇော်.. အဲဒါ ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောပါနဲ့နော်…’

‘အော်ကွယ်.. မပြောပါဘူးဆိုနေ.. ကိုယ့်တူမလေး အရှက်ကွဲမဲ့ကိစ္စ ဘယ်ပြောပါ့မလဲ….’

‘ဦးခန့်ကိုလည်းမပြောရဘူးနော်…’

‘မပြောဘူး…’

‘ဖေဖေတို့ကိုလည်းမပြောရဘူးေဖေဖေတို့သာသိသွားလို့ကတော့ ညဖက်မူးတာပါသိမှာ.. အဲဒါဆို နောက်ကျရင် ဘယ်မှပေးထွက်မှာမဟုတ်တော့ဘူး….’

‘အင်းပါ… ဦးဇော်တို့ ၂ယောက်တည်းကလွဲလို့ ဘယ်သူမှမသိစေရဘူး…’

‘ကတိပေးနော်…’

‘ကတိပေးပါတယ်ဆိုနေ…’

‘ကဲ ကဲ စားပြီးရင် ဟိုနားဒီနားသွားချင်သေးလား.. ဦးဇော်လိုက်ပို့မယ်… ဒါမှမဟုတ် ပြန်အိပ်ချင်လဲအိပ်…’

‘မအိပ်တော့ဘူး… အပြင်ထွက်ချင်တယ်…’

‘အင်း.. အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော်တို့ ဟိုနားဒီနားသွားကြမယ်လေ.. နေ့လည်စာစားခါနီးပြန်လာမယ်…

ဘုန်းခန့်တို့ကိုခေါ်ပြီး အပြင်ထွက်စားမယ်… ပြီးရင် ဦးဇော် မြဘုရားလိုက်ပို့မယ်…’

‘ဟုတ်.ကဲ . မြန်မြန်စား… ဦးဇော်.. ဘုန်းခန့်တို့ကို ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်ဦးမယ်..’

လှဇော် ဘုန်းခန့်တို့ဆီပြန်ခေါ်လိုက်သည်။ အပြင်ခဏသွားမည်ပြောလိုက်သည်။ လှဇော် ဖုန်းပြောပြီးချိန်တွင်ဆုပိုင်ဆွေ စားသောက်ပြီးသွားချေပြီ။

‘ဦးခန့်တို့ကမလိုက်တော့ဘူးတဲ့. ဦဇော်နဲ့ ဆုပိုင်ပဲပေါ့…’

‘ဒါဆိုရင် ရေသွားချိုး…’

‘အမ်… ဆုပိုင်မချိုးသေးဘူး.. ဦးဇော်အရင်ချိုး….’

‘ဆုပိုင်ချိုးလေ.. ဆုပိုင်က အလှပြင်ရဦးမှာ.. ဦးဇော်တို့က မြန်တယ်လေ…’

‘ဟင့်အင်း.. ရဘူးကွာ.. ဦးဇော်အရင်ချိုး…’

‘ကဲပါ မမလေးရယ်.. အရင်ချိုးဆိုလဲ ချိုးပါ့မယ်… အဲဒါဆိုလည်း အခန်းပြင်ထွက်ပေးဦး’

‘အောင်မာ.. မထွက်ပေးပါဘူး.. ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ချိုးပေါ့…’

‘အာ.. ဦးဇော်ရေချိုးတာ ဆုပိုင်ချောင်းကြည့်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…’

‘ဟွန့်.. သူ့တုန်းကကျတော့ ဆုပိုင်ကိုအကုန်ကြည့်ပြီး.. အခုသူ့အလှည့်ကျမှ သိတတ်နေလိုက်တာ.. ထွက်ပေးဘူး…’

‘အာ… မတူဘူးလေ.. လူကြီးနဲ့ ကလေး…’

‘မသိဘူး မသိဘူး.. မထွက်ပေးဘူး… လုံးဝကို မထွက်ပေးဘူး.. ဒါပဲ….’

ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။

‘ကဲ . ပြောမရရင်လည်းနေတော့… ဦးဇော်ကို ခိုးတော့ မကြည့်နဲ့နော်..’

‘အောင်မာ.. ကြည့်စရာလား.. မကြည့်ဘူး…’

လှဇော်ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်။ အင်္ကျ ီချွတ်လိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ဆုပိုင်ဆွေမှာ တီဗွီချယ်နယ်များအား ရီမုတ်ဖြင့်ကလိသလိုဖြင့် လှဇော်ဖက် ခိုးခိုးကြည့်နေသည်။ လှဇော်ဘောင်းဘီပါချွတ်ကာ ရေပန်းဖွင့်ချိုးလိုက်သည်။ မှန်မှာခပ်ဝါးဝါးသာရှိသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ရိုးတိုးရိတ်တိမြင်ရမြင်မှာ ယုံမှားစရာမရှိ။ ဆုပိုင်ဆွေ ရီမုတ်နှိပ်နေသလိုဖြင့် ခိုးကြည့်နေဆဲ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေဖက်လှည့်ပြီးချိုးလိုက်သည်။

သေချာမမြင်ရတောင် အမွေးများကြားမှ မည်းမည်းဖွံ့ဖွံ့ရှိသော ဂျူနီယာလှဇော်၏ အလုံးအထည်ကတော့သေချာမြင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကား ရီမုတ်ကိုင်လျှက် ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေသည်။ လှဇော် စချင်လာသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေကြားအောင်လှမ်းအော်လိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်.. ရီမုတ်နှိပ်နေတာလဲ မပြီးတော့ပါလား… ဟားဟား..’

ထိုအခါမှ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ရီမုတ်ကို လွှတ်ချသည်။

‘ဟားဟား.. ငါ့တူမလေးရယ်.. ကြည့်ချင်လည်း သေချာသာလာကြည့်.. ခိုးကြည့်မနေနဲ့…’

‘အောင်မာ.. လူကိုများ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ခါးထောက်ပြီး လှဇော်ကို ဘုကြည့်ပြန်ကြည့်သည်။ ဘုကြည့်ကြည့်ရင်းဖြင့်ပင် မျက်နှာကို မလွှဲတော့။လှဇော်ဆက်မပြောတော့။ ဆုပိုင်ဆွေကြည့်နေမှန်းသိတော့ ဂျူနီယာလှဇော်ထကြွလာသည်။ ဒီအတိုင်းပင်လွှတ်ထားလိုက်သည်။ ခဏနေမှ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာပြန်လှည့်သွားသည်။ ဒါတောင် မကြာမကြာ ခိုးကြည့်နေသေးသည်။ လှဇော် ရေချိုးပြီးမှ တဘတ်ကို ခါးတွင်ပတ်ရင်း ထွက်လာလိုက်သည်။ ဂျူနီယာလှဇော်၏ ရုန်းကြွမှုကြောင့် ရှေ့တွင် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းတော့ဖြစ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကိုကြည့်ရင်း…

‘ဦးဇော်က ဗလတောင့်တယ်နော်…’

‘အင်း.. ဦးဇော်က ရေကူးတယ်လေကွာ…’

‘ဟုတ်လား.. ကြွက်သားကြီးတွေဆို အသည်းယားစရာကြီး…’

‘ကဲကဲ. နှာဘူးမလေး.. သူများကို အဲလောက်ကြည့်မနေနဲ့တော့.ရေသွားချိုးတော့…’

‘ဟာ.. ဦးဇော်… လူကိုများ.. နှာဘူးမလေးတဲ့… ’

ဆုပိုင်ဆွေ ပါးစပ်မှ ပွစိပွစိပြောရင်း ရေချိုးခန်းဖက်ထွက်သွားသည်။ လှဇော်ကတော့ တဟားဟားအော်ရယ်ရင်း ရေသုတ်နေလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါ လှဇော်အလှည့်။ အဝတ်ပင်မဝတ်သေးဘဲ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။

ညက လှဇော်ဝတ်ပေးထားသည်မှာ ညဝတ်အင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီသာဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေချွတ်စရာများများစားစားမရှိ။ အင်္ကျ ီချွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ရင်သားလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ် လှမ်းမြင်နေရသည်။ ညဝတ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ လှဇော်အား ကျောပေးထားသဖြင့် ဖင်လုံးဖွေးဖွေးလေးများကိုသာ မြင်နေရသည်။

ဘောင်းဘီနှင့်အင်္ကျီကို တန်းတွင်လှမ်းတင်လိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘေးတစောင်းကောက်ကြောင်းကို လှမ်းမြင်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းဖွင့်ပြီး ရေချိုးတော့သည်။ မှန်မှာ အလယ်တွင်သာ ကွက်၍မှုန်အောင်လုပ်ထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေတံလေးများကို ပေါင်ရင်းနီးပါး ကြည်ကြည်လင်လင်ကို မြင်နေရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ရေပန်းအောက်တွင် လှည့်ပတ်ချိုးနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆပ်ပြာတိုက်ရင်း လှဇော်ကို လှမ်းနောက်သည်။

‘ဦးဇော် နှာဘူး… ကြည့်နေတာများ မျက်လုံးတောင် ကျွတ်ကျတော့မယ်..’

‘အော်.. ဆုပိုင်က လှတာကိုး…’

လှဇော် စကားတစ်လုံးလှမ်းထည့်လိုက်သည်။

‘တော်ပါ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်မပြောတော့ပဲ ဆပ်ပြာတိုက်နေသည်။ ပိပိလေးပါ ဆပ်ပြာဖြင့်တိုက်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှခြေထောက်ကို တိုက်ရန် ငုတ်တုပ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ မှန်အကြည့်ဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်လေး။ ဆုပိုင်ဆွေ၏မျက်နှာက မှန်အနောက်နှင့်တန်းတန်း။ 

ပုခုံးလောက်မှစ၍ အောက်အထိက မှန်အကြည်တွင်ပြတ်ပြတ်သားသားကို မြင်နေရသည်။ လှဇော်နှင့် ဘေးတိုက်အနေအထားဖြစ်သည်။ ပေါင်တံစင်းစင်း။ ဖင်လုံးဖွေးဖွေး၊ကျောကုန်းဖွေးဖွေးဖြင့် တခါတခါ ရင်သားလေးတွေပါ မြင်ရသေးသည်။ နို့သီးခေါင်းရဲရဲလေးများက အထင်းသား။ခြေထောက်ကို ချေးတွန်းနေသဖြင့် လက်နှင့်ဖိတွန်းလိုက်တိုင်း တင်ပါးလေးများက ကြွကြွသွားသည်။ ပြီးမှ သတိဝင်လာက

‘အဲတော့.. ကုန်ပါပြီ ကုန်ပါပြီ.. မှန်အကြည်ဆိုတာ မေ့သွားတာ…’

ဆုပိုင်ဆွေကမန်းကတန်းပြန်ထသည်။

‘ဟားဟား… အပျိုကြီး မဆုပိုင်ဆွေရေ… အကုန်ကို မြင်ရတာဗျ… ဟားဟား..’

လှဇော် တဟားဟားရီရင်းလှမ်းစသည်။ ဂျူနီယာလှဇော်မှာတော့ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် တင်းမာနေသည်။

‘ဦးဇော်. နှာဘူး…’

ရေပန်းအောက်တွက် ဆပ်ပြာများဆေးချသည်။ သိပ်မကြာလိုက်။ ရေပန်းကိုပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ကိုယ်ပေါ်မှရေများကို ခါချနေသည်။ တင်ပါးလေးများ တုန်တုန်သွားသည်ကို ခပ်ဝါးဝါးလှမ်းမြင်နေရသည်။ လက်ဖြင့်တစ်ကိုယ်လုံးသပ်ချသည်။ပြီးမှ တဘတ်ယူရန် လက်လှမ်းလိုက်ရင်း

‘အဲတော့.. တဘတ်လဲမရှိပါလား…’

လှဇော်ဆီလှမ်းအော်သည်။

‘ဦးဇော် တဘတ်လဲမရှိပါလား…’

‘ဟုတ်လား… ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ…’

လှဇော်အကြောင်လှမ်းရိုက်သည်။

‘မသိဘူး…’

ဆုပိုင်တွေ လှည့်ပတ်ရှာနေသည်။ ပြီးမှ

‘အော်.. သိပြီ.. ဦးဇော်ခုနကယူသွားတာမှလား…’

‘ဟား.. ယူပါဘူးဗျာ…’

‘ဟုတ်ပါတယ် . ဦးဇော်ယူသွားတာ… ခုနက ဦးဇော်ခါးမှာပတ်ထားတာ တစ်ခု ပုခုံးပေါ်တင်ထားတာတစ်ခု…အခုဒီမှာ မျက်နှာသုတ်တဲ့ အသေးလေး ၂ခုပဲကျန်တော့တယ်….’

‘ဟဲဟဲ . ဟဲဟဲ ’

လှဇော် မျက်နှာ စပ်ဖြီးဖြီးဖြင့်အရူးကွက်နင်းနေလိုက်သည်။

‘ဦးဇော်.. ပြန်လာပေးကွာ….’

‘အာ.. ခုနက ဦးဇော် သုတ်ထားပြီးသားကြီးဖြစ်သွားပြီ.. မကောင်းတော့ဘူး.. မယူနဲ့တော့နော်..’

‘ဟား……… မယူလို့ မရဘူးလေး.. အခုဆုပိုင်ပတ်စရာ ဘာတဘတ်မှမရှိတော့ဘူး…’

‘မရှိတော့လဲ ဒီအတိုင်းပဲ တုံးလုံးလေးထွက်လာပေါ့…’

‘ဟာ.. ထွက်စရာလား… ဦးဇော်.. မညစ်ပတ်န့ကွဲာ… ပေးပါ…’

‘မပေးပါဘူး… ဒီအတိုင်းပဲထွက်ခ.ဲ့ . ဦးဇော်အကုန်မြင်ပြီးသားကို.. မှဲ့လေးတောင်သိနေမှတော့…’

‘အား.. ဦးဇော်ရေတော်တော့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်တောင်းလို့လဲ ရမည် မဟုတ်မှန်းသိသဖြင့် မိမိဖာသာ အကြံထုတ်လျှက်ရှိသည်။

တဘတ်အသေးကို ခါးတွင်ပတ်ရန် ကြိုးစားနေသည်။ တဘတ်မှာ အတော်သေးသဖြင့် ခါးတွင်လုံးဝမမြဲ။ပြန်ပြေပြေကျနေသည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ပတ်နေသည်ကို မှန်ဝါးဝါးကြားမှ အပီအပြင် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ တဆက်တည်း မိမိတွင်ရှိသော တဘတ်ကို စောင်အောက်ထဲထိုးပြီး ဖွက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ကိုချည်ရင်းဖြင့်ရသွားသည်။ ရင်ဘတ်ကတော့ နောက်တစ်ထည်ဖြင့် လုံးဝစည်းမရသဖြင့် တဘတ်လေးဖြင့် ရင်သားလေးတွေကို ကွယ်ပြီးထွက်လာသည်။ နှုတ်မှလည်း ဦးဇော်နှာဘူးဆိုတာကို ဂါထာတစ်ခုလို ပွစိပွစိရေရွတ်ရင်း ထွက်လာသည်။

ရေချိုးခန်းပေါက်ဝရောက်သည်နှင့် လှဇော်ဆီသို့ မျက်စောင်းဒိုင်းခနဲ လှမ်းထိုးသည်။ လှဇော်ကတော့ ရီကျဲကျဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ဆီလှမ်းလာသည်။ အောက်ကတဘတ်မှာ အရမ်းသေးသဖြင့် ပေါင်တခြမ်းက အလိုလိုပေါ်နေသည်။ အနံလည်းတိုသဖြင့် ဖင်အောက်မှာလည်းမလုံ။ ခြေလှမ်းနဲနဲဟလျှင်ပင် ပိပိလေးက လှစ်ခနဲ ပေါ်ပေါ်လာသည်။

လှဇော်ရှေ့ မတ်တပ်ရပ်ရင်း

‘ဦးဇော်.. တဘတ်ပေးကွာ….’

‘ဦးဇော်မှာ မရှိဘူးလေ.. ဒီတဘတ်တစ်ခုတည်းကိုး…’

လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကို ခြေအဆုံးခေါင်းအဆုံးကြည့်ရင် ရီကျဲကျဲလုပ်နေသည်။

‘မဟုတ်ဘူး.. ဆုပိုင်သိတယ.် . ဦးဇော်ဆီမှာရှိတယ်… ဦးဇော် ညစ်ပတ်ထားတာ…’

‘ရော်.. မမလေးရယ်.. မဟုတ်ရပါဘူးဆိုနေ…’

‘မဟုတ်ဘူးဆိုလ.ဲ . ခုဦးဇော်ဝတ်ထားတာ ဆုပိုင်ကိုပေး…’

‘အင်.. ညည်းကို ပေးရင် ကျုပ်က တုံးလုံးဖြစ်သွားမှာပေါ့.. ‘

‘သိဘူးကွာ.. ပေး.. ခုချွတ်ပေး…’

‘ဟား….’

‘မပေးဘူးလား.. မပေးရင် ဆုပိုင်ချွတ်ယူမှာနော်…’

‘အာ.. ဒီကောင်မလေးတွေ ခက်နေပါပြီ….’

‘ဆုပိုင် တစ်ကနေ သုံးအထိရေမယ်… မပေးရင် တကယ်ချွတ်ယူတော့မှာနော်..’

‘နေ.. နေပါဦး…’

‘တစ်………….’

‘ဟား………….. တယ်ခက်တာပဲ…’

‘နှစ်……………….’

‘တကယ်ချွတ်မလို့

‘သုံး……..’

ဆုပိုင်ဆွေအော်ရင်းတန်းလန်းဖြင့် လှဇော်ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကိုဆွဲလုတော့သည်။ လှဇော်ကလက်တစ်ဖက်ဖြင့် တဘတ်ကိုထိန်းထားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လက်တဖက်က ရင်သားပေါ်တွင်ရှိသော တဘတ်ကိုပြုတ်မကျအောင်ကိုင်ရင်း ဆွဲရသည်မို့ အားမပါ။ ထို့ပြင် တဘတ်မှာလည်း လှဇော်ခါးတွင် မြဲမြံစွာပတ်ထားသဖြင့် မကျွတ်။ အားနဲ့ဆွဲဆောင့်သည်။ လုံးဝမကျွတ်။ အားမရတော့ ရင်သားတွင်ကာထားသော တဘတ်ကိုလွှတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဆောင့်တော့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးနှစ်မွှာမှာ လှဇော်ရှေ့တွင် အကာအကွယ်မဲ့စွာဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။

သို့သော် အရွယ်အစားမကြီးသဖြင့် သိပ်မလှုပ်။ အားနှင့် ဆောင့်ဆောင့်လှုပ်မှ တုန်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။

လှဇော်ကလည်း တဘတ်မကျွတ်စေရင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းထားသည်။

‘ဟဲ့. ဟဲ့. အို… ကောင်မလေး… ဘယ်နှယ်. တအားဆွဲနေရတာလဲ…’

‘ပေးကွာ.. ပေးကွာ…’

ဆုပိုင်ဆွေ အားပိုရအောင် ခြေထောက်အားစုရပ်ထားရာမှ အသာကားလိုက်သည်။ ကားလိုက်ကာမှ ခါးတွင်မရမကချည်ထားသော တဘတ်လေးပါကျွတ်ကျပြီး ခြေရင်းတွင်ပုံကျသွားသည်။

‘အို…. ဟဲ့ . ဟဲ့... မမလေးရေ… ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေပြီနော်…’

လှဇော်ရီရင်း လှမ်းစသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပြန်ဝတ်မနေတော့။ လိုရင်းမှာ လှဇော်၏ ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကို ရရေးဖြစ်နေသည်။လှဇော်ကတော့…. လက်နှစ်ဖက်က မိမိခါးမှ တဘတ်မပြုတ်စေရန်ကိုင်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏ပိပိလေးကို ကြည့်နေမိသည်။

ညကသာ ရေဖြင့်ကပ်နေသဖြင့် အမွှေးစိမ်းဖန့်ဖန့်လေးကို မြင်ရသော်လည်း ယခုမူ အမွှေးပင်ပေါက်ပါလေစဟု ထင်ရသည်။ ပေါင်ကလေးကားထားသည်ကို အပေါ်စီးမှ မြင်ရခြင်းဖြစ်သဖြင့် ပိပိအောက်ပိုင်းကိုတော့ မမြင်ရ။ အကွဲကြောင်းလေးသာ မြင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ လှဇော်မနေနိုင်သဖြင့် လက်တစ်ဖက်လွှတ်ပြီး စသလိုလိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေတင်ပါးလေးကို အသာအယာလှမ်းရိုက်သည်။ နူးနူးညံ့ဖြင့် အိကနဲအထိအတွေ့ကို ရလိုက်သည်။

ထိုအထိအတေ့ွနှင့် တပြိုင်နက်တည်း မိမိအောက်ပိုင်းမှာလည်း အေးကနဲခံစားလိုက်ရသည်။

ဆုပိုင်ဆွေဆီမှ ဟင်ကနဲ အာမေဋိတ်သံ ထွက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် အထိန်း၊ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း အားဖြင့်အဆွဲ၊ တဘတ်ကျွတ်သွားခြင်းပင်။ ဂျူနီယာလှဇော်မှာကား အတားအဆီးမရှိ အပေါ်သို့ထောင်တတ်ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက်ရှိသည်။ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဂျူနီယာလှဇော်ကို မြင်ပြီးကြက်သေသေသွားကား လက်တွင်ကိုင်တားသော တဘက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ လှဇော်က အလျှင်အမြန် ပြန်ဖုံးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆက်မလုတော့ပဲ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ချာကနဲလှည့်သွားသည်။

တိုးတိုး တိုးတိုးဖြင့်လည်း ‘ဦးဇော် နှာဘူးကြီး’ ဟု တတွတ်တွတ်ရွတ်နေသည်။ အသံတွေတော့ တုန်နေမှန်း လှဇော် သတိထားမိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ဖာသာသူ ဖင်အပြောင်သားနှင့်ပင် သေတ္တာဖွင့်ကာ အဝတ်တွေ

ရွေးထုတ်နေသည်။ လှဇော်မှလည်း အသင့်ပြင်ထားသော ဘောင်းဘီနှင့်အင်္ကျ ီကို ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ လှဇော်ဝတ်လ့ြို ပီးလောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေ အဝတ်ရွေးလို့ပြီးသည်။ လှဇော်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်လှမ်းထိုးရင်းအောက်ခံဘောင်းဘီကို စွတ်လိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ ပန်းရောင်လေး။ ကာတွန်းရုပ်ကလေးများဖြင့်။ ပြီးမှဘရာစီယာ ပန်းရောင်ကို ဝတ်သည်။ ဘောင်းဘီတို အဝါ။ တီရှပ် အနီလေး ဖားရုပ်ကလေးနှင့်။

လှဇော်အဆင်သင့်ပြင်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေကို စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို အနည်းငယ်ပြင်ဆင်ပြီးသည်နှင့် ၂ယောက်သား အခန်းပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းပြင်ရောက်သည်အထိ ရင်ခုန်ုသံမငြိမ်သေး။ ဆုပိုင်ဆွေလည်း ရင်ခုန်နေပုံရသည်။ ဘာစကားမှမပြောပဲ ခေါင်းငုံ့နေသည်။ တည်းခိုသော ၈လွှာမှ အောက်ဆင်းရန် ဓာတ်လှေကားထဲဝင်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်တည်း။ ဓာတ်လှေကားတွင်းရှိ လေးဖက်လေးတန်မှန်များမှ နှစ်ယောက်စလုံး အချင်းချင်းမြင်နေရသည်။လှဇော်မှ လေသံလေးဖြင့်

‘ဆုပိုင်… ရှက်နေတာလား……’

‘…..’

‘ဒါမှမဟုတ.် . ဦးဇော်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား…’

‘မဆိုးပါဘူး….’

ဆုပိုင်ဆွေ မပွင့်တပွင့်ဖြင့်အသံထွက်လာသည်။

‘ဒါပေမဲ့.. ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို အထင်မသေးပါနဲ့နော်…’

‘ဘာကိစ္စသေးရမှာလည်း ဆုပိုင်ရယ်…’

‘ဆုပိုင်… ဒီလိုမျိုးတခါမှ မဖြစ်ဖူးပါဘူး… ဦးဇော်ကို ဆုပိုင်စိတ်ထဲမှာ အရမ်းရင်းနှီးသလိုခံစားရလို့ပါ…ဆုပိုင်သူများတွေနဲ့လည်း အဲလိုမျိုး မနေဖူးပါဘူး….’

‘အင်းပါ.. ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ယုံပါတယ်…’

‘ဦးဇော်.. ဒီကိစ္စကို ဘယ်သ့ကိူုမှမပြောပါနဲ့နော်.. ဆုပိုင်တောင်းပန်ပါတယ်…’

‘စိတ်ချပါ.. ဆုပိုင်ရယ်.. ဦးဇော် ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောဘူး… ဒါတွေဟာ ဦးဇော်နဲ့ဆုပိုင် နှစ်ယောက်တည်းသိတဲ့ ကိစ္စဖြစ်စေရမယ်… နော်…’

လှဇော်ပြောရင်းဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အလိုက်သင့်လေးမှီချလိုက်ကာ လှဇော်အားပြန်ဖက်လာသည်။ ဓာတ်လှေကား တံခါးပွင့်သွားသည်မို့နှစ်ဦးသားပြန်ခွာလိုက်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လှဇော်ရင်တွင်းကြည်နူးနေသည်။ ရင်ခုန်နှုန်းကလည်း မကျသေး။ အရင်ကထက် ပိုရင်းနီးသွားကြကြောင်းတော့ နှစ်ဦးသားနားလည်လိုက်သည်။ 

ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်လက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်းပျော်ရွှင်မြူးထူးလျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား အနီးနားရှိ shopping mallတစ်ခုသို့ ခေါ်သွားသည်။ရေခဲမုန့်ကျွေးသည်။ ကလစ်လေးဝယ်ပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေလိုချင်သည်ဆိုသောသူ့တစ်ကိုယ်စာနီးပါးရှိ တတ်ဒီဘဲမွှေးပွအရုပ်ကြီး ဝယ်ပေးလိုက်ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။ 

နေ့လည်စာစားခါနီး ဘုန်းခန့်တို့ဖုန်းလှမ်းဆက်သဖြင့် ဟိုတယ်ပြန်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အရုပ်ကြီး အခန်းတွင်းပြန်ထားသည်။ နေ့လည်စာ အပြင်ထွက်စားကြသည်။ ပြီးမှ မြဘုရားသို့ လှဇော်လိုက်ပို့လိုက်သည်။ ခရီးလမ်းတစ်လျောက်လုံး ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်လက်ကို မလွှတ်တမ်းဆုပ်ထားသည်။

...................................................................................................................................

လည်ပတ်နေစဉ်အတွင်းပင် ဘန်ကောက်တွင် နေထိုင်နေသော ဘုန်းခန့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီကဖုန်းလာသည်။ ဘုန်းခန့်တ့ကိုညစာဖိတ်ကျွေးမည်ဟု။ ဆုပိုင်ဆွေက မလိုက်လို။ လှဇော်မှလည်း မိမိသူငယ်ချင်းမဟုတ်သိလည်းမသိသဖြင့် မလိုက်လို။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်အရ ဘုန်းခန့်တ့ကိုညစာသွားစားမည်။ လှဇော်နှင့်ဆုပိုင်ဆွေကဟော်တယ်တွင် ညစာစားမည်။ ညဖက် အနီးနားလည်ဖြစ်ချင်လည်ဖြစ်မည် ဟုဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။

ဟော်တယ်ရောက်ရောက်ချင်းပင် ဘုန်းခန့်သူငယ်ချင်းက ဘုန်းခန့်တ့ို့လင်မယားကို ခေါ်သွားသည်။ လှဇော်ကဆုပိုင်ဆွေနှင့်တိုင်ပင်ကာ ညစာကို အခန်းတွင်သာစားသောက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်တာသို့သွားကာ စားသောက်မည့်စာရင်းကိုမှာ၍ အပေါ်တက်ခဲ့ကြတော့သည်။ အခန်းတွင်းရောက်သည်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေက ကုတင်ပေါ်သို့သွားကာ ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းမှာကြမ်းပေါ်တွင်ထောက်ရက် ပက်လက်လှန်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ခြေထောက်အား လှဇော်ဖက်လှည့်ကာ ကားထားသလိုဖြစ်နေသည်။ မနက်ကတည်းက ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီမှာ တိုတိုပွပွဖြစ်သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီ ပန်းရောင်ကလေးမှာ အထင်းသားပေါ်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေဘေးတွင်ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။

‘ငါ့တူမလေးလဲ တော်တော်မောသွားပြီနဲ့တူတယ်…’

‘မောတာပေါ့ ဦးဇော်ရယ် .’

လှဇော် လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပိုင်ဆွေဒူးခေါင်းလေးပေါ် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေဘာမှမပြောသဖြင့် အသာအယာပင် ပွတ်နေလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း…

‘ငါ့တူမလေးက ပိုပိုချောလာတယ်… ရောက်တဲ့နေ့ကနဲ့တောင် မတူတော့ဘူး..’

‘ဟား… ဦးဇော်.. လုပ်ပြန်ပြီ.. လူကိုကြည့်ပြီး ပြောနေပြန်ပြီ….’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆိုပင် ခေါင်းကိုငုံ့ကာ ဆုပိုင်ဆွေပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်သည်။

‘ဟော့တော့..ဦးဇော် ဘာလုပ်တာလဲ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လကဝ်ါးလေးဖြင့် ပါးကို ယောင်ယမ်းကိုင်လိုက်သည်။

‘ငါ့တူမက အရမ်းလှတော့ .ဦးဇော်.. မနေနိုင်လို့ပါကွာ.. စိတ်မဆိုးပါနဲ့… ’

‘ဟား.. ဟား.. အပိုတွေ… ခစ်ခစ်ခစ်..

‘ဘာရီတာလဲ.. ဦးဇော်ကို လှောင်တာလား…’

‘ခစ်ခစ်ခစ်..’

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ပြန်မဖြေပဲ ဆက်ရီနေသဖြင့် လှဇော်အူယားလာသည်။

‘ကဲကွာ.. ကဲကွာ.. ရီချင်ဦး…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးနှစ်ဖက်အား ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေက ရီနေဆဲ။လှဇော်နှုတ် ခမ်းလေးဖြင့် ပါးလေးကို ထိကပ်ထားလိုက်တော့ ရီသံတွေတိတ်သွားသည်။ ရီသံပျောက်သည့် နောက်တွင် အသံရှူသံပြင်းပြင်းလေးက နားနားကပ်ကြားနေရသည်။ သက်ပြင်းမှုတ်သံလေးက လှဇော်ပါးနားမှ ကပ်ထွက်သွားသည်။ လှဇော်စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ 

မိမိနှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ရွရွလေးထိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြော။ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ထားသည်။ လှဇော် နှုတ်ခမ်းချင်းဖိကပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ပါးစပ်ကိုအသာဟကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံလိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေး။ ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ လှဇော်၏လက်တစ်ဖက်က ဆုပိုင်ဆွေ၏ပေါင်တံလေးပေါ်တွင် စုံချည်ဆန်ချည် ရွရွလေးပြေးနေသည်။

ချောမွတ်လှသော ပေါင်တံမှာ ကြက်သီးဖုကလေးများ ထနေသဖြင့် ကြမ်းကြမ်းလေးဖြစ်နေသည်။ လက်ကလေးဖြင့်ပေါင်တွင်းသားလေးများကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ အသာအယာပွတ်ရင်း တဖြည်းဖြည်း အပေါ်တက်လာခဲ့သည်။

ဘောင်းဘီအနားသတ်လေးသို့ လက်ရောက်လာသည်။ အသာအယာပွတ်ရင်းနှင့်ပင် ဘောင်းဘီ ခြေထောက်ပေါက်မှအထက်သ့ို့ဆက်တက်လိုက်သည်။ များများမတက်လိုက်ရ။ အောက်ခံဘောင်းဘီ သားရေကြိုးလေးကို စမ်းမိသည်။

သားရေကြိုးလေးတလျောက် လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာ ပွတ်စမ်းနေလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ကလေးကိုပိပိလေးပေါ်သို့ အောက်ခံဘောင်းဘီပေါ်မှနေ၍ အသာအယာ တို့ထိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။

အသံတော့ထွက်မလာ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိအထက်ပိုင်း ဆီးခုံမို့မို့လေးပေါ်သို့ လက်ချောင်းကလေးဖြင့် အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ ပိပိအကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးဖြင့် အထက် အောက် စုန်ဆန်ပေးလိုက်သည်။ ပါးလွှာလှသော အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှတဆင့် ပူနွေးသောအထိအတွေ့ကို ရနေသည်။ 

တခါတရံ အဆံဖုဖုလေးကို စမ်းမိသည်။ ဘောင်းဘီလေးမှာလည်း အနည်းငယ် စိုစွတ်နေရာမှ ရွှဲလာသည်။ လှဇော်၏ လျှာသည်လည်း ဆုပိုင်ဆွေပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်ရှိမွှေနှောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့နှင့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းသာ ထွက်ပေါ်လာနိုင်သည်။

အနည်းငယ်ကြာမှ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်သည်။

‘အား.. အင့်.. ဦးဇော်… ဆုပိုင်အသက်ရှူလ့ို့မဝတော့ဘူး.. မွန်းနေပြီ….’

ထိုအခါမှ လှဇော် နှုတ်ခမ်းကိုခွာလိုက်သည်။ လက်ကိုတော့ ပိပိအပေါ်မှမခွာသေး။ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးကို ကစားလျှက်ရှိသေးသည်။

‘ဦးဇော်ရယ်.. ရပ်ပါတော့.. ဆုပိုင်မနေတတ်တော့ဘူး… နော်..’

လှဇော်လက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ တွန်းထုတ်နေသည်။ အားတော့မပါ။

‘ဦးဇော်.. တော်ပါတော့ဆိုနေကွာ.. လူလည်း ညစ်ပတ်နေပြီ.. ရေချိုးရဦးမှာမို့လို့ 

‘ဒါဆိုလည်း တူတူချိုးမယ်လေ…’

‘အာ.. မလုပ်ပါနဲ့… ဆုပိုင်ရှက်တယ်..… နော်….’

‘ဦးဇော်ကို မရှက်ပါန့ဆုပိုင်ရယ်.. ဦးဇော်လည်း ဆုပိုင်ကို မြင်ဖူးသလို ဆုပိုင်လည်း ဦးဇော်ဟာကို မြင်ဖူးတာပဲကိုနော်…’

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ တုန့်ပြန်သံထွက်မလာသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေလက်ခံလိုက်ပြီဟု လှဇော်ယူဆလိုက်သည်။

‘ကဲ..ဆုပိုင်သဘောတူတယ်ဆိုရင် ဦးဇော် ဆုပိုင်အဝတ်တွေကို ချွတ်ပေးမယ်နော်…’

‘ဦးဇော်တို့ကတော့ ပြောရဆိုရ တအားခက်တာပဲ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏တီရှပ်လေးကို အောက်ခြေမှမကာ ခေါင်းမှဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်ကလေး လက်မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်သွားသည်နှင့် ပန်းရောင်ဘရာစီယာလေး ပေါ်လာသည်။ ဗိုက်သားကလေးများမှာ အဆီမရှိပဲ ချပ်ချပ်လေးဖြစ်နေသည်။

‘ဘောင်းဘီလဲ ချွတ်လိုက်မယ်နော်….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်လေးကို အသာအယာအောက်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ အတွင်းခံပန်းရောင်လေးနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေးပေါ်လာသည်။

‘ဆုပိုင်က ပန်းရောင်တော်တော်ကြိုက်တယ်နော်…’

‘ဟုတ် ဘာလ့လိုလဲ ’

‘အော်… ဆုပိုင် ရောက်တဲ့နေကလဲ အောက်ခံကပန်းရောင်လေ.. အရက်မူးတဲ့နေ့ကလည်း ပန်းရောင်လေးပဲလေ…’

‘အာ……. ဦးဇော်.. ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့က ဝတ်တာကိုလည်း သိတာပဲလား…’

‘သိတာပေါ့… ဆုပိုင်က ဘောင်းဘီတိုဝတ်မှတော့ ဦးဇော်က ချောင်းချောင်းကြည့်နေတာလေ…’

‘ဟာ.. ရှက်စရာကြီးကွာ.. ဦးဇော် တော်တော်ဆိုးတာပဲ…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ခြေထောက်မှ အသာအယာဆွဲချွတ်ကာ အောက်တွင်ပုံထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘရာစီယာလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာစီယာ ကျွတ်သွားသည်တွင်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လုံးဝန်းနုနယ်လှသော ရင်သားဖွေးဖွေးလေးများ ထင်းခနဲပေါ်လှတော့သည်။

‘ဆုပိုင်နို့လေးတွေက လှတယ်နော်...နို့သီးခေါင်းလေးတွေက နီရဲနေတာပဲ….’

‘အာ.. ဦးဇော်… ချွတ်မှာသာချွတ်.. လျောက်ပြောမနေနဲ့ ဆုပိုင်ရှက်တယ်…’

‘အင်း.. အဲဒါဆို ဆုပိုင်ရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကိုပါ ဦးဇော်ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်…’

‘အင်း…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ခါးသာရေကြိုးမှ ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာအယာပင်အောက်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှလည်း ချွတ်ရလွယ်ကူစေရန် တင်ပါးလေးအသာကြွပေးသည်။ဘောင်းဘီလေးကို ပေါင်လယ်လောက် ဆွဲချပြီးချိန်တွင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးဖွေးဖွေးလေးကို ရင်ခုန်စဖွယ် မြင်နေရသည်။

ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို စိထားသဖြင့် ပိပိလေးကိုတော့ မမြင်ရသေး။ ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်အောက်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်တံလေးများနှင့် ခြေသလုံးလေးများကား သွယ်သွယ်လေး။ ပေါင်တံလေးများပေါ်တွင် အကြောစိမ်းကလေးများ ရှက်ဖြာနေကြသည်။ လှဇော်သည် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံးလေးနှင့် လှနေသော ဆုပိုင်ဆွေကို တကိုယ်လုံး ခေါင်းမှခြေဖျားအထိ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ကြည့်နေမိသည်။

‘အားပါး.. လှလိုက်တာကွာ…. အပြစ်ပြောစရာ တကွက်မှမရှိဘူး…’

‘ဦးဇော်.. အရမ်းစိုက်ကြည့်မနေနဲ့ကွာ…’

‘လှလွန်းလို့ပါကွာ….’

ဆုပိုင်ဆွေပါးနှစ်ဖက်မှာ ရဲရဲနီနေသည်။ မိမိအတွင်းအင်္ဂါများကို ယောကျ်ားသားတစ်ယောက်အား အတား အဆီးမရှိ ပြသရသဖြင့် ရှက်စိတ်၊ မိမိကိုယ်ကို အလွန်လှသည်ဟု အမွှန်းတင်ခံရသဖြင့် ပီတိဖြစ်စိတ်၊ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဖြင့် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိတွေ့ဆက်ဆံမှုများကြောင့် ရင်ခုန်နေသောစိတ်စသည်ဖြင့် အမျိုးအမည် မတပ်နိုင်လောက်အောင် ခံစားချက်များပြင်းထန်လွန်းနေသည်။

‘ဦးဇော်လည်း ချွတ်လေ… ဆုပိုင်ကျတော့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြစ်ပြီး သူကျတော့ ဘာမှလည်း မချွတ်ဘူး…’

‘ဆုပိုင်လာချွတ်လေ…’

‘အမ်.. ချွတ်ရဲပါဘူး… ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ချွတ်ပါလား…’

‘အင်း.. အဲဒါဆိုလဲပြီးရော…’

လှဇော် တီရှပ်ကိုချွတ်လိုက်သည်။ ကျယ်ပြန့်သော ရင်အုပ်ကြီးနှင့် ကြွက်သားအမြှောင်းများမှာ အိမ်ထောင်ရှိ မိန်းမသားများကိုပင် အလွန်တရာဆွဲဆောင်လေရကား.. အပျိုပေါက်မလေး ဆုပိုင်ဆွေမှာမူ ပါးစပ်အဟောင်း သားဖြင့် ကြက်သေ သေလျက်ရှိတော့သည်။ 

ထို့နောက် ခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ လှဇော်၏ အောက်ခံဘောင်းဘီအတွင်းမှ ဖောင်းကြွနေချေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေမှာကား နှုတ်ခမ်းတို့ခြောက်နေသဖြင့် လျာဖြင့်သပ်လျှက်ရှိသည်။ မျက်လုံးများမှာ ရီဝေေ၀ဖြင့် လှဇော်၏ပေါင်ခြံသို့ စူးစိုက်ကြည့်လျှက်ရှိသည်။ လှဇော် အောက်ခံဘောင်းဘီကို အလျှင်အမြန်ပင် ချွတ်ချလိုက်သည်။ အချိန်အတော်အကြာ ချုပ်နှောင်ခံထားရသော ဂျူနီယာလှဇော် ဖျောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာသည်။ 

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် မတ်မတ်ရပ်နေလိုက်သည်။ လှဇော်၏ တန်ဆာကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာနားတွင် ဝဲပျံနေသည်။ ကွမ်းသီးလုံးနီရဲရဲ၊ မဲမဲထူနေသော အမွှေးများ၊ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေသော ကိုယ်ထည်၊ သွေးတိုးတိုင်း တဇတ်ဇတ်တုန်နေပုံများကဆုပိုင်ဆွေကို အသက်ရှူမှားသွားစေသည်။

‘ဦးဇော်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲနော်… ပြီးတော့ မာမာကြီးနဲ့တူတယ…် ’

‘အင်းပေါ့.. အရင်ကမြင်ဖူးလား….’

‘ဟင့်အင်း.. မမြင်ဖူးဘူး…. အရင်ကမြင်ဖူးတာ အိမ်က မောင်လေးဟာပဲမြင်ဖူးတယ်.. သေးသေးဖြူဖြူလေး..

ပြီးတော့ အခုကို မာမာတန်းတန်းကြီးလဲ မဟုတ်ဘူး.. ပျော့ပျော့လေး…’

‘အော်.. အခုက ဆုပိုင်ကိုမြင်လို့ မာသွားတာလေ.. ဆုပိုင်က အရမ်းလှတာကို.. ’

လှဇော် ပြောရင်းဖြင့် တချက်ညှစ်ပြလိုက်သည်။

‘အမေ့…’

ဇတ်ကနဲ အပေါ်သို့မတ်လာသော ဂျူနီယာလှဇော်ကိုကြည့်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေလန့်အော်သည်။

‘ကဲလာ.. ရေသွားချိုးရအောင်..’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆက်ကနဲ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ လှဇော်၏ လက်နှစ်ဖက်အတွင်းပါ ဆုပိုင်ဆွေကွေးကွေးလေး ပါသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏တင်ပါးဘေးဖက်မှာ လှဇော်၏ရင်အုပ်နှင့်ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးခန်းအတွင်းသို့ ပါသွားလေသည်။

ရေချိုးခန်းထဲရောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေကိုအောက်သို့ ချပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိရင်ခွင်အတွင်း ထားရင်းနှင့်ပင် ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်ကို ကျောပေးထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ခါးကို ဂျူနီယာလှဇော်မှ ထောက်လျက်ရှိသည်။ ရေပန်းအောက်သို့  ၂ယောက်သားဝင်ရပ်လိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏နောက်မှနေ၍ လှဇော်သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ရေစိုစပြုနေသော ပါးကလေးများကို နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်လေး မော့ပေးထားသည်။ လှဇော်၏ လက်နှစ်ဖက်ကမူ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို အသာအယာနယ်လျက်ရှိသည်။ 

ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်တစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ လှဇော်၏ လိင်တံကြီးပေါ်သ့ို တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကား လိင်တံကိုလက်ဖြင့် အသာအယာကိုင်ထားသည်။ လှဇော်ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညီမလေးဆီသို့ လက်ကိုလှမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်ထက်အရပ်ပုသဖြင့် ဒူးနဲနဲကွေးလိုက်ရသည်။ရေစိုနေသော ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ လှဇော် လက်ညိုးလေးဖြင့် အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း အသာအယာ ဆွဲလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ချက်တွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသလို လက်မှလည်း လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို လက်ဖြင့် ညှစ်မိလိုက်သည်။

“ကဲ . ဦးဇော်.. ဆုပိုင်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်..”

လှဇော် ဆပ်ပြာရည်ကို လက်ထဲသို့ လောင်းထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြီး ရင်သားလေးများကို အသာအယာနှိပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးအား လက်ညိုးထိပ်လေးဖြင့် ဆွလိုက်တော့ အင်း ကနဲအသံထွက်လာသည်။ 

လှဇော်ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်လေး လှဇော်ကိုပြန်ဖက်သည်။ လှဇော်၏ လိင်တန်ကြီးမှာကား ဆုပိုင်ဆွေ၏ဗိုက်သားလေးကို တဇတ်ဇတ်ဖြင့် ထိုးလျှက်ရှိလေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား ဖက်လျက်နှင့်ပင် လက်ထဲမှဆပ်ပြာဖြင့် ကျောလေးတွေကို ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ လက်ကိုအောက်သို့ဆင်းကာ တင်ပါးလေးများကို ပွတ်လိုက်သည်။ 

တခါတရံလက်ကလေးဖြင့် ညှစ်လိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်ကလေးကို ဆွပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်အား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကိုဖက်ထားလေတော့သည်။ မျက်နှာမူလျက်နှင့်ပင် လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးပေါ်မှမခွာပဲပေါင်ရင်းကလေးများဆီသို့ စုန်ဆင်းလိုက်ရင်း လှဇော်ထိုင်ချလိုက်သည်။ လှဇော်ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိခုံးခုံးလေးမှာ လှဇော်၏ မျက်နှာတည့်တည့်သို့ရောက်လာတော့သည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ခုံးခုံးလေး။

ပေါက်သည်ဆိုယုံမျှသော အမွေးနုနုလေးများမှာ ရေဖြင့်ကပ်နေသဖြင့် စိမ်းစိမ်းလေးဖြစ်နေသည်။ ပိပိကြားထဲမှ အဆံလေးက အပြင်သို့ ပြူလုပြူခင်လေးဖြစ်နေသည်။ ဆီးစပ်တဝိုက်၊ ပေါင်တံတဝိုက်နှင့် ပိပိလေးမှာ ရေစက်ကလေးများ သီးနေသည်။ လှဇော်မနေနိုင်တော့။ နှာခေါင်းလေးဖြင့် အသာအသာ နမ်းလိုက်သည်။

‘အို… ဦးဇော် ဘာလုပ်တာလဲ.. ငရဲတွေတော့ ကြီးကုန်တော့မှာပဲ…’

‘ဦးဇော်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ… ဆုပိုင်ဟာလေးကို နမ်းချင်လို့ နမ်းလိုက်တာပါ… အားပါး… မွေးနေတာပဲကွာ…’

လှဇော် တစ်ချက်သာနမ်းလိုက်ပြီး မျက်နှာကိုခွာလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ပေါင်အနောက်မှ အရှေ့သို့ဆွဲယူကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိအောက် ဒူးအထက်ကို ဆပ်ပြာများဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်နှစ်ဖက်ကိုအပေါ်ဖက်သို့ အသာအယာတက်ကာ ပေါင်ခြံတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကို ရွရွလေးပွတ်ပေးလိုက်ရာ…

‘အ.. အ.. ဦးဇော်ရေ.. ယားတယ်ကွာ… ’

လှဇော် ပိပိလေး၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပိပိလေးပေါ်ကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အသာအယာအုပ်ပြီး ပွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေသည်ကား လှဇော်ခေါင်းမှ ဆံပင်များကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း မျက်တောင်ကလေးစင်းလျက် ရှိနပြီဖြစ်သည်။ အနည်းငယ်ပွတ်သပ်ပြီးနောက် လှဇော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ 

ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအား တဖက်သို့လှည့်ခိုင်းလိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်အားကျောမှီပြီး မတ်တပ်အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကို လာကိုင်သည်။ လှဇော်ပင်ပြောစရာမလို။ လှဇော် မိမိလိင်တံကိုင်ထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ပေါ်မှအုပ်ကိုင်ကာ လက်ကို ရှေ့တိုး နောက်ငင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကြာကြာလုပ်ပေးစရာမလို။ ဆုပိုင်ဆွေ လုပ်တတ်သွားသည်။ ထိုအခါမှ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိကိုပြန်ပွတ်ပေးသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နားနားသို့ကပ်ကာ

’ကောင်းလား… ဆုပိုင်…’

‘အင်း….’

ဆုပိုင်ဆွေ မရှက်နိုင်တော့။ ပိုမိုသေချာစေရန် လှဇော်ထပ်စမ်းလိုက်သည်။

‘ပေါင်လေး နဲနဲကားပေးပါလား….’

ဆုပိုင်ဆွေ ချက်ချင်းပင် ပေါင်လေးကို အနည်းငယ်ကားပေးသည်။ အပျိုပေါက်လေးတွေများ ရှက်တုန်းက နှစ်ယောက်မရှိသလို သူတို့လို ချင်သည့်အခါတွင်များ ပြောသမျှလုပ်ပေးနိုင်သည်။ပေါင်ကားပေးလိုက်သဖြင့် လက်လှုပ်ရပိုလွယ်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပုခုံးပေါ်မှ အရှေ့ကိုကျော်ကြည့်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူထုတ်သည့်လေက လှဇော်၏ မျက်နှာဘေးကိုနွေးနွေးလေး လာထိနေသည်။ 

ရင်အုံမှာမို့လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ လှဇော် လက်ညိုးကစားမှုကြောင့် တခါတခါ တွန့်တွန့်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်အား ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးပေါ်တင်ထားသဖြင့်တင်ပါးလေး ကျုံ့ကျုံ့သွားသည်ကိုပင် လှဇော်သိရှိနေသည်။ 

မည်မျှပင် တွန့်နေစေကာမူ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကလေးမှာလှဇော်၏ လိင်တံပေါ်တွင် ပုံမှန်လှုပ်ရှားလျှက်ပင်ရှိနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူသံပြင်းလာသည်။ ရင်အုံနိမ့်ချည် မြင့်ချည်ဖြစ်သည့်နှုန်း မြန်လာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့ထွက်လာသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံပေါ်တွင် ကစားနေသော လက်မှာ ညှစ်အားပိုတင်းလာသည်။ လက်လှုပ်ရှားမှုပိုမြန်လာသည်။

‘ဦးဇော်.. အင့်.. အင့်.. ခဏ.. ခဏ… ဆုပိုင်ရှုးပေါက်ချင်လာလို့…..’

‘အဲဒါရှူးပေါက်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရှူးပေါက်ချင်လာသည်ထင်သဖြင့် လှဇော်လက်ထဲမှ အတင်းရုန်းသည်။ လှဇော်မှ ဆုပိုင်ဆွေအား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားရင်း ပိပိလေးပေါ်ပွတ်နေသောလက်ကို ပိုမြန်လိုက်သည်။

‘ဦးဇော်.. အား.. အ…. လွှတ်ပေးပါ.. ဆုပိုင် အရမ်းရှူးပေါက်ချင်နေပြီ.. ထွက်ကုန်တော့မယ်…’

‘စိတ်မပူနဲ့.. ပေါက်ချင်လဲ ဒီမှာပဲပေါက်ချလိုက်…’

‘အာ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်လက်မှ ထပ်ရုန်းသည်။ လှဇော်ကလည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားရင်း လက်ကိုသွက်သွက်လေး လှုပ်ပေးသည်။

‘အား.. ဦးဇော်.. လွှတ.် . ဆုပိုင် ထွက်တော့မယ်… အား.. အ… ဆုပိုင်..ဆုပိုင်မရတော့ဘူး…. အ… အ… အား………….သွားပြီ.. ထွက်ကုန်ပြီနဲ့တူတယ်.. အ.. အ… အင့်….အား…’

ဆုပိုင် တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ လှဇော်၏လိင်တံကို ကစားနေရာမှရပ်သွားပြီး တင်းနေအောင်ညှစ်ထားသည်။ တင်ပါးလေးများ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကြုံ့သွားသည်။ အနည်းငယ်နေမှ ဟင်း ကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်သည်။

‘ဦးဇော်ရာ.. ရှူးတွေ ထွက်ကုန်ပြီနဲ့ တူတယ်ကွာ…’

‘မထွက်ပါဘူး ဆုပိုင်ရ.. မယုံရင်ကိုင်ကြည့်ပါလား…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်ကိုယူပြီး ပိပိလေးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မိမိပိပိလေးပေါ် အသာအယာ ပွတ်ကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏နား နားသို့ကပ်၍ ထပ်မေးလိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်.. ဘယ်လိုနေလဲ..’

‘မသိဘူး.. ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ကြီး… လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲပဲ….’

‘ကောင်းကော ကောင်းလား…’

‘အင်း… ‘

‘အဲဒါဆို ဦးဇော်ကို ဆက်လုပ်ပေး….’

လှဇော်၏လိင်တံပေါ်မှ ရပ်ထားသော လက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပြန်လုပ်ပေးလိုက်သည်။လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေအားလုပ်ပေးနေတုန်းကပင် အတော်ထန်နေသဖြင့် ကြာကြာတောင့်ခံ မထားနိုင်တော့။

‘အား.. အား… ဆုပိုင်.. မြန်မြန်လေး လုပ်.. အား…’

ဆုပိုင်ဆွေလည်း တတ်နိုင်သ၍ မြန်မြန်လေးလုပ်ပေးလိုက်သည်။

‘အား. ပြီးတော့မယ်.. အား…..’

‘အား…………….’

လှဇော် လိင်တံကြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်ထဲတွင် ထခုန်သည်။ အရည်များ ဖွားခနဲလွင့်စင်ထွက်လာပြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးပေါ်လာတင်သည်။

‘အ..အ.. ဦးဇော်.. ဘာတွေထွက်လာတာလဲ.. ဒီမှာပေကုန်ပြီ…’

‘အ.. အာ.. မရပ်နဲ့ ဆုပိုင် မရပ်လိုက်နဲ့…’

စစထွက်ချင်းတွင်သာ ဆုပိုင်ဆွေ လန့်သလိုရှိပေမဲ့ ကြည့်ကောင်းသဖြင့် လက်ကိုမရပ်ပဲ ဆက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လှဇော်၏ သုတ်ရည်များက ဆုပိုင်ဆွေ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် စီးကျပေကျံလျှက်ရှိသည်။လှဇော်၏ လိင်တံကြီးမှလည်း တဖြည်းဖြည်း ပျော့ကျလာသည်။ လှဇော် မိမိလိင်တံပေါ်ရှိ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကိုကိုင်ပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကိုကိုင်ကာ မိမိလိင်တံထိပ်ကို အုပ်ပြီးပွတ်လိုက်သည်။

‘ဟာ.. ဦးဇော်မကောင်းဘူး. ဦးဇော် ဟာတွေ ဆုပိုင်လက်မှာပါ ပေကုန်ပြီ….’

‘အားပါး.. ကောင်းလိုက်တာ တူမလေးရာ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ မျက်စောင်းတစ်ချက် ဒိုင်းခနဲ ပစ်လိုက်သည်။

‘ကဲပါ.. ဆုပိုင်ကို ဆပ်ပြာတွေကော အခုပေနေတာကော ဦးဇော် ဆေးပေးပါမယ်…’

လှဇော် ရေပန်းပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိရှေ့တွင်ထားကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက်ဆေးကြောပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံအား ကြည့်ရင်း

‘ဦးဇော်.. ဦးဇော်ဟာကြီးက ခုနကလို မာမာတန်းတန်းကြီး မဟုတ်တော့ဘူးနော်….’

‘အင်း… ခုနက အရည်တွေထွက်သွားလို့လေ…’

‘အော်.. အဲဒါကြောင့် အခု ပျော့ပျော့နဲ့ တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေတာလား….’

‘အင်းပေါ့…’

‘တီ'

‘တီ'

‘တီ'

‘တီ'

……………………………’

……………………………’

……………………………’

……………………………’

လှဇော်တို့ ရေချိုးလို့မပြီးသေးခင်ပင် အခန်းတံခါးမှ ဘဲလ်သံမြည်လာသည်။

‘ဟိုက် ညစာလာပို့တာနဲ့တူတယ်…’

‘ဦးဇော်.. သွားမဖွင့်နဲ့လေ.. ဆုပိုင် ဒီမှာ တုံးလုံးကြီးဖြစ်နေတာ…’

‘အာ. မဖွင့်လို့မရဘူးလေ…’

‘မဖွင့်နဲ့…. ဖွင့်ရင် ဆုပိုင်ကိုမြင်သွားကြမှာပေါ့.’

‘မြင် မြင်ပေါ့.. ဘာဖြစ်လဲ.. ကလေးပဲဟာ…’

‘အာ.. မဖွင့်နဲ့ကွာ…’

‘တီ'

‘တီ'

‘တီ'

……………………………’

……………………………’

……………………………’

တံခါးဘဲလ်ကလည်း အဆက်မပြတ် မြည်နေသည်။

‘ကဲကဲ . အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော် သူ့ကို အထဲမဝင်ခိုင်းတော့ဘူး… ဦးဇော်ပဲ ပန်ကန်တွေအထဲ သယ်လိုက်တော့မယ်…’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆို တဘတ်တစ်ထည်ကို ခါးမှာပတ်ပြီး အခန်းတံခါး သွားဖွင့်လိုက်သည်။ ထင်သည့်အ တိုင်းပင်။ ညစာလာပို့ချင်းပင်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအားနောက်ချင်သဖြင့် ဝိတ်တာအား အခန်းထဲ အနည်းငယ်ဝင်ခိုင်းပြီးမှ ဟင်းပန်းကန်များကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ 

အခန်းထဲသို့ဝင်သောလမ်းမှာ ကုတင်နှင့်ရေချိုးခန်းကြားတွင်ရှိသည့်အပြင် ရေချိုးခန်းတံခါးအား ဟင်းလင့်ဖွင့်ထားသဖြင့် ကျောပေးပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်ရေချိုးနေသော ဆုပိုင်ဆွေကို ညစာလာပို့သော ဝိတ်တာမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရလေသည်။ ဟင်းပန်ကန်မှာ အနည်းငယ်များသဖြင့် ၃ခေါက်ခွဲသယ်ရသည်။ ဝိတ်တာမှာ ဟင်းထည့်သော လင်ပန်းလေးအားကိုင်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေအား မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ် ငေးလေတော့သည်။

‘အား……….. ’

မိမိအားစူးစိုက်ကြည့်နေသော ဝိတ်တာကိုတွေ့သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေစူးစူးဝါးဝါးအော်ပြီး နီးစပ်ရာတဘတ်ဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ပတ်လိုက်သည်။ ညစာပို့ပြီးသွားသဖြင့် ဝိတ်တာအပြင်သို့ ပြန်လှည့်ထွက်သွားသည်။

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်အား ရေချိုးခန်းထဲမှပင် လှမ်းအော်သည်။

‘ဦးဇော်ရာ… အထဲကို မခေါ်ပါနဲ့ဆို.. ’

‘မဟုတ်ပါဘူး.. ပန်ကန်တွေများနေတော့. ဦးဇော်လည်း မနိုင်တာနဲ့ သ့ကိူုအထဲနဲနဲလေးခေါ်တာပါ… အခန်းဝလေးတင်ကို.. ’

‘အာ.. အဲဒိအခန်းဝက ဆုပိုင်ရေချိုးနေတာကို တန်းနေတာပဲ…’

‘ကုန်ပါပြီ.. ကုန်ပါပြီ.. ဦးဇော်နဲ့ကျမှပဲ ဆုပိုင် အရှက်တွေလည်း ဘာမှမကျန်တော့ဘူး…’

‘ကဲ . ကောင်မလေး.. ပွစိပွစိနဲ့ ပြောမနေနဲ့… ထွက်လာခဲ့တော့… ရေချိုးတာအရမ်းကြာနေပြီ အအေးမိမယ်…ညစာလည်းစားရဦးမယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်တစ်ထည်အား ခါးတွင် ဖရိုဖရဲပတ်ပြီး ထွက်လာသည်။ လှဇော်အား မြင်မြင်ချင်း မျက်စောင်းတစ်ချက် လှမ်းပစ်သည်။ လှဇော် ရီကျဲကျဲလုပ်နေလိုက်သည်။ လှဇော် မိမိကုတင်နားလာက ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကိုဖြေချပြီး ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ရေသုတ်လိုက်သည်။ သူ့ကုတင်နားတွင်ပင် တဘတ်ကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေသုတ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအားပြန်မြင်တော့ လှဇော်၏လိင်တံ ပြန်ကြွလာပြန်သည်။

‘အယ် . ဦးဇော်ဟာကြီး ပြန်ထောင်လာပြန်ပြီ…’

‘အင်း.. ဆုပိုင်က တပတ်ချွတ်ပြတာကိုး…’

‘ဟမ်.. ခုနက ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တစ်ချိန်လုံးမြင်တာတောင် ဦးဇော်က အားမရသေးဘူးပေါ့…’

‘အင်းပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ညဝတ်ဘောင်းဘီကို ဝတ်လိုက်သည်။ အောက်တွင် ဘာမှမခံ။ တီရှက်အဖြူပွပွတစ်ထည် စွပ်လိုက်သည်။ လှဇော်လည်း ဘောကန်ဘောင်းဘီတိုတစ်ထည်နှင့် တီရှပ်တစ်ထည် စွပ်လိုက်သည်။

‘ကဲ ကဲ . ဟင်းတွေ မအေးခင် စားလိုက်ကြရအောင်…’

စားသောက်ပြီးတာနှင့် ဝိတ်တာကိုခေါ်ပြီး ပန်ကန်များကို သိမ်းခိုင်းလိုက်သည်။ ဝိတ်တာထွက်သွားသည်နှင့် လှဇော် အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီး ချက်ပါသေချာချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ကုတင်ပေါ်ရောက်နေချေပြီ။မှောက်ရပ်ကလေးဖြင့် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းထောင်ကာ လှဇော်၏ Ipad ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကလိလျှက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ဘေးတွင်ပင် ဝင်မှောက်လိုက်သည်။

‘ဘယ်လိုလဲ တူမလေး.. ဦးဇော် အိုင်ပက်ကို ကြိုက်လို့လား…’

‘အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဂိမ်းတစ်ခုကို ဆော့နေရင်းမှ ပြန်လှည့်မကြည့်ပဲဖြေသည်။

‘အင်း.. ဆုပိုင်လိုချင်ရင် မနက်ဖြန်တစ်လုံး ဝယ်ပေးလိုက်မယ်လေ…’

‘ဦးဇော် တကယ်ပြောတာလား…’

‘အင်းပေါ့…. ယူမလား…’

‘ယူမှာပေါ့. ဦးဇော်ရ…’

...........................................................................................................

ဆုပိုင်ဆွေ ပါးစပ်ကပြောနေသော်လည်း လက်ကအဆော့မပြတ်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား ခါးမှဖက်ထားလိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေဆော့နေသောဂိမ်းကို ဘေးမှကြည့်နေလိုက်သည်။ ခါးမှတဖန် ကျောလေးအား အင်္ကျ ီပေါ်မှအသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကစားနေသည်ကိုလည်း တချက်တချက် လှမ်းပြောလိုက်သေးသည်။ အားမရသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်အင်္ကျ ီထဲသို့ လက်ထိုးထည့်ကာ ကျောပြောင်ပြောင်လေးကို ပွတ်လိုက်သည်။ကျောတပြင်လုံးပွတ်ရင်းမှ လက်ကို အရှေ့သ့ဆိုွဲယူကာ နို့အုံလေးကို အသာအယာ ထိလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားရင်း

‘အ.. ဦးဇော်.. ယားတယ.် . ဘာတွေလျောက်လုပ်နေတာလဲ…’

ပါးစပ်ကပြောသော်လည်း မျက်နှာက Ipadမှမခွာ။ လှဇော် လက်ကို ပြန်မရုပ်ပဲ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို အသာအယာ ပွတ်ခြေပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ကစားပေးလိုက်သည်။

‘အ.. ဟာကွာ.. ဦးဇော်လုပ်တာနဲ့ ဒီမှာသေသွားပြီ… ထပ်ဆော့လိုက်ဦးမယ်..’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အင်္ကျ ီအောက်မှ လက်ကိုပြန်ထုတ်ကာ တင်ပါးကို ပြောင်းကိုင်လိုက်သည်။ တင်ပါးတစ်ခြမ်းအား လက်ဝါးဖြင့်အုပ်ကိုင်ရင်း အသာအယာ ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။

‘အို့.. အမေ့.. အာ.. ဒီမှာသေတော့မှာပဲ…’

လှဇော်လက်အား ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီကြားထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ဘောင်းဘီခါးမှာ သားရေ ကြိုးချောင်သဖြင့် အလွယ်တကူပင် လက်ဝင်သွားလေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ ခံဝတ်မထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏နူးညံ့လှသော ဖင်သားလုံးလုံးလေးများကို ထိတွေ့နေရသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးဖြင့် အသွားအပြန်လုပ်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေခရေပွင့်လေးအားလည်း တခါတရံ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

 ဆုပိုင်ဆွေမှာကား ဂိမ်းအတွင်းတွင် အာရုံမရတော့။သို့သော် ipad ထံမှ မျက်နှာအားမခွာ။ လှဇော်အားမရသဖြင့် လက်ကို အပြင်ထုတ်ကာ အင်္ကျီကိုအပေါ်သို့ပင့်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ဘောင်းဘီကို တင်ပါးမှဆွဲချလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီနောက်ပိုင်းမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလုံးလုံးဖွေးဖွေးလေး ပေါ်သွားသည်အထိ အောက်လျောကျသွားသော်လည်း အရှေ့မှာကိုယ်လုံးနှင့်ပိနေသဖြင့် ကျွတ်မသွားသေးချေ။

‘တူမလေး.. ခါးနဲနဲကြွပေးဦးလေ…’

‘အာ.. ဦးဇော် ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲကွာ…’

ပါးစပ်မှသာ မူနေသော်လည်း ဆုပိုင်ဆွေခါးလေးကို ကြွပေးလိုက်သည်။ လှဇော် ဘောင်းဘီကိုခြေထောက်မှ လုံးဝကျွတ်သွားသည်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ipadကို မျက် နှာမူ တံတောင်နှစ်ဖက် ထောက်ရက်၊ ခါးတွင် ဘာမျှမရှိ၊ ဖင်ပြောင်လေးနှင့် ခြေထောက်များကိုမူ လှဇော် ဘောင်းဘီချွတ်ခဲ့စဉ်ကအတိုင်း ပူး၍ဆန့်တန်းထားသဖြင့် ရေသူမလေးနှင့်ပင် တူနေချေသေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသလုံးလေးကို အသာအယာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးလေးများက ဖြောင့်စင်းနေသည်။ အမာရွတ်မရှိ။ ပေါင်တံလေးများကို ဆက်ပွတ်သပ်လိုက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ 

လှဇော် မနေနိုင်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသလုံးလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ထိကပ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် Ipad မရှိတော့။ ခေါင်းလေးကို ဘေးတစောင့်လှည့်ရင်း လှဇော်လုပ်သမျှကို ငေးကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသ လုံးသားလေးများကို နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် အသာငုံခဲလိုက်သည်။

‘အင့်… ’

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။ လှဇော် နှုတ်ခမ်းများကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဒူးခေါက်ကွေးလေးဆီ ရွေ့လာခဲ့လိုက်သည်။ ဒူးခေါက်ခွက်ကလေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ထိလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ပေါင်တံလေးကို ဖိကိုက်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းက ပေါင်တွင်ရှိနေဆဲမှာပင် လက်က တင်ပါးလုံးလုံးလေးပေါ်တွင် ဖျစ်ညှစ်နေချေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းလေးကြားနေရသည်။ လှဇော် လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ရင်းထိရင်းပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးလေးပေါ် တက်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ဖင်လုံးလေးကို လျှာဖြင့်လျက်သည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့်နမ်းသည်။ သွားဖြင့် ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်သည်။

‘အမေ့.. ဦးဇော် မကိုက်နဲ့လေ’

‘ဆုပိုင်ဖင်လေးက ချစ်စရာလေးကိုး… အားရပါးရကို ကိုက်ပစ်လိုက်ချင်တာ… ‘

‘ခစ်ခစ်.. အဲဒါဆိုလဲ အားရပါးရသာကိုက်… ခစ်ခစ်…’

လှဇော်နှာခေါင်းကို ဆုပိုင်ဆွေ ဖင်ကြားလေးထဲ မြုပ်လိုက်သည်။ ဖင်အကွဲကြောင်းလေးမှတဆင့် ခရေပွင့်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ရေချိုးထားပြီးသားဖြစ်သဖြင့် ဆပ်ပြာနံမွေးမွေးလေး သင်းနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်တဖက်ကို မ၍ ဘေးသို့ကားလိုက်ရာ အလိုက်သင့်လေး ကားသွားသည်။ အခုမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်အပြင် ပိပိလေးမှ ထွက်ပြူစပြုနေသော အဆံလေးကိုပါ မြင်ရတော့သည်။ 

ဖင်လေးနှစ်လုံးကိုကိုင်ပြီး တဖက်ဆီဆွဲလိုက်တော့ ခရေပွင့်လေး ပေါ်လာသည်။ လှဇော် ခေါင်းကိုငုံ့၍ ခရေပွင့်လေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိုးလိုက်သည်။ လှဇော်လျှာဖျားဖြင့် ထိုးမိသည်ကြောင့် ခရေပွင့်လေးမှာ ပွရှုံ့ပွရှုံ့ ဖြစ်နေသည်။ လက်ကိုတင်ပါးပေါ်မှပေါင်ခွကြားသို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ 

ပိပိလေး၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲမှ ထွက်ပြူစပြုနေသော အဆံလေးအား လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာ တို့လိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ညိုးလေးနှင့်ပင် တဆတ်ဆတ်ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေမှောက်ရက်လေး ကော့ထိုးသွားသည်။ လက်ညိုးလေးမှ ချောကျိကျိချွဲချွဲလေးကို လှဇော် ခံစားလိုက်ရသည်။

လက်ညိုးလေးကို အထဲသ့ိုမသွင်းပဲ လှဇော် အစေ့လေးကိုသာ ကလိနေလိုက်သည်။ အတော်ကြာမှ လှဇော်မိမိမျက်နှာကိုဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ ခွာလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်လေးမှာ တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်နေသလို ပိပိလေးမှာလည်း အရည်များ အတော်အတန် ရွှဲလျက်ရှိချေပြီ။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို တွန်းပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အလိုက်သင့်ကလေး ပက်လက်လန်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အင်္ကျ ီလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ရင်ညွန့်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ အဆီကင်းသော ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးပေါ်သို့ လျှာဖျားဖြင့် ကစားလိုက်သည်။ ချက်တိုင်လေးကိုလျှာဖျားလေးဖြင့် ဆက်မွှေပေးလိုက်သောအခါတွင် ဝမ်းဗိုက်သားလေးမှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ်ကြာမှ လျှာဖြင့် ဆီးခုံလေးအား အပြားလိုက်လျက်လိုက်သဖြင့် မွေးညင်းနုလေးများ ကပ်သွားသည်။ 

ပိပိလေးပေါ်သို့ လျှာကိုကပ်လိုက်လျင် ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ ပေါင်ကားရက်သားလေးဖြစ်အောင် လှဇော်ခြေထောက်ကို အနေအထားပြင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးမှာ ခုံးမို့လျက်ရှိချေပြီ။ ရှိသည်ဆိုယုံမျှသော မွေးညှင်းနုကလေးများမှာ မီးရောင်အောက်တွင် ငွေရောင်တောက်နေသည်။

နှုတ်ခမ်းသားလေးများမှာ တင်းတင်းစေ့နေသည်။ ပန်းရောင်အဖူးလေးမှာ တလက်လက်တောက်နေသည်။ လှဇော်လျှာဖြင့် အစေ့လေးကို ပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ ကော့တက်လာသည်။ ခဏတာအချိန်အတွင်းပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းလုံး လှဇော် ပုခုံးပေါ်တွင် ရောက်နေယုံမျှမက လှဇော်၏ လည်ပင်းကိုပါ ခွထားလျှက်ရှိချေပြီ။ လက်နှစ်ဖက်က လှဇော်၏ ခေါင်းကိုကိုင်ရင် ဆံပင်များကို ဆောင့်ဆောင့်ဆွဲသည်။ လှဇော်ကလည်း ပါးစပ်ဖြင့်ပညာပြသည်။ လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပိပိလေးပေါ်ပွတ်ဆွဲသည်။ 

ထွက်ပြူနေသော အဖူးလေးကို လျှာဖျားဖြင့်မွှေသည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့်ပွတ်သည်။ အကွဲကြောင်းလေးဘေးမှ ခပ်ထူထူကြွက်သားမြောင်းလေးအား လျှာဖြင့်လျက်သည်။ လျှာကိုချွန်နေအောင်လုပ်ပြီ်း အကွဲကြောင်းအတွင်း ထိုးထည့်သည်။ အဖူးလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ဆွဲသည်။ အစေ့လေးကိုလျှာဖြင့် တဆတ်ဆတ်လုပ်ပေးသည်။ 

လုပ်ပေးနေရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏အသက်ရှူသံပြင်းလာသည်ကို လှဇော်သတိပြုမိလိုက်သည်။ ရင်အုံမှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်လာသည်။ လှဇော်၏ဆံပင်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆွဲလာသည်။ မိမိ၏ပိပိလေးကို လှဇော်၏ပါးစပ်နှင့်မပြတ်ထိရန် ခါးကို ကော့ကော့ပေးလာသည်။ လှဇော်ခေါင်းငုံ့စရာမလိုပဲ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးက လှဇော်ပါးစပ်ရှေ့ ဝဲ၀ဲလာသည်မှာ တင်ပါးပင် အိပ်ရာခင်းနှင့်မထိတော့။

လှဇော်လျှာလေးကို သွက်သွက်လေး ကစားပေးလိုက်ရာ။

‘အ.. အ… အ.. အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲတွန့်သွားသည်။ လှဇော်၏ ဆံပင်ကို နှစ်ချက်လောက ်ဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။ လည်ပင်းကို ဖက်ထားသော ခြေထောက်များကို ပိုတင်းကာ ပိပိလေးနဲ့ လှဇော်၏ပါးစပ်ကို ဖိကပ်ထားတော့သည်။

ထို့နောက်မှ ဟင်းကနဲ သံရှည်ဆွဲကာ အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်ကျသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တချီပြီးသွားပြီ။ လှဇော်ပါးစပ်လည်း တော်တော်ညောင်းသွားသည်။ ပိပိလေးထံမှ ခေါင်းကိုခွာလိုက်သည်။ ပိပိလေးမှာ လှဇော်၏ တံတွေးနှင့် အချစ်ရည်ကြည်လေးများရှောနှောကာ မီးရောင်အောက်တွင် ပြောင်လက်လျှက်ရှိသည်။ အဲယားကွန်းဖွင့်ထားသော အခန်းထဲတွင်ဖြစ်သော်လည်း ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာတွင် ချွေးကလေးများစို့နေသည်။ ရင်ဘတ်မှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေဆဲ။

‘ဘယ်လိုလဲ . ကောင်းလား…’

‘အင်း.. မသိဘူး.. တစ်မျိုးကြီးပဲ.. အရမ်းမောတယ်…’

လှဇော် စကားပြောရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပေါင်တံလေးများ ဗိုက်သားလေးများကို ဆက်လက်ပွတ်သပ်နေသည်။ ပွတ်သပ်နေရင်း လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်ကိုယူကာ အားကစားဘောင်းဘီပေါ်တွင် ငေါငေါကြီးထောင်နေသော လိင်တံပေါ်တင်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်ပင် လှဇော်၏လိင်တံကြီးကိုဘောင်းဘီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။

‘မာမာကြီးနော်….’

ဆုပိုင်ဆွေ တိုးတိုးလေး လှဇော်ကိုပြောလိုက်သည်။

‘အင်းပေါ့… ဆုပိုင်ဆွေကလှတာက…ို ’

‘သွားပါ… အပိုတွေပြောပြန်ပြီ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ မချွတ်ရသေးသော ညဝတ်အင်္ကျီလေးကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

‘ဦးဇော်လည်း ချွတ်လေကွာ.. ဆုပိုင်တစ်ယောက်တည်း ရှက်တယ်…’

‘ဘာလဲ . ဆုပိုင်က ဦးဇော်ဟာကြီးကို ကြည့်ချင်လို့လား…’

လှဇော် သိသိကြီးနှင့်မေးလိုက်သည်။

‘အာ.. ဦးဇော်ကလည်းကွာ ဘာတွေမေးနေမှန်းမသိဘူး…’

‘ဖြေလေ.. မဖြေရင် ဦးဇော် မချွတ်ဘူး…’

‘ဟာ… ဟုတ်တယ်ကွာ.. ဟုတ်တယ်….’

လှဇော် သဘောကျသွားသည်။ တဟဲဟဲရယ်ရင်း အင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီကို ချက်ချင်းချွတ်လိုက်သည်။ တဇတ် ဇတ်တုန်လျက်ရှိသော လှဇော်၏လိင်တံကို ဆုပိုင်ဆွေ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ လိင်တံ၏ထိပ်တွင် အရည်ကြည်များ တရွဲရွဲထွက်လျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုင်ထားသော လှဇော်၏လိင်တံကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ မျက်နှာရှေ့တည့်တည့် ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကြီးကိုကိုင်ရင်း သေသေချာချာကြည့်ရှုနေသည်။ လက်ဝါးဖြင့်ဆုပ်ကြည့်သည်။

‘ဟိဟိ . အကြီးကြီးပဲ.. ဆုပိုင်လက်ဖဝါးနဲ့တောင် မဆန့်ဘူး… ခစ်ခစ်…’

လှဇော်သင်ပေးထားသလို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်လုပ်နေသည်။ လက်တစ်ဖက်မှလည်း လှဇော်၏ လိင်တံအရင်းမှ အမွေးအုံကို ဖွလျက်ရှိသည်။

‘အမွေးတွေကလည်း အများကြီးပဲ…’

‘တူမလေး.. ဦးဇော်ကို အကြင်နာပေးလေ….’

‘ဘာလဲ. အကြင်နာပေးတယ်ဆိုတာ…’

လှဇော် နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပြီးနမ်းသည့်ပုံ လုပ်ပြလိုက်သည်။

‘အော်… နမ်းရမှာလား…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရန် ရှေ့တိုးလာသည်။

‘မဟုတ်ဘူး တူမလေး.. ဦးဇော်နှုတ်ခမ်းကိုမဟုတ်ဘူး…’

‘ဟမ်.. ဒါကို ဘာကိုနမ်းရမှာလဲ….’

လှဇော် မိမိ၏လိင်တံကို မျက်စပစ်ပြလိုက်သည်။

‘အမ်.. အဲဒါကြီးကိုလား..’

‘အင်း လေ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံနားသို့ တိုးကပ်ပြီးရပ်သွားသည်။

‘အမလေး.. ကြောက်စရာကြီး… မဲမဲတူးတူးနဲ့ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေတာ…. တဇတ်ဇတ်ကလည်း ခုန်နေသေးတယ်…’

‘လုပ်ပါ.. မကြောက်ပါနဲ့… သူပဲ ကြည့်ချင်တုန်းကဖြင့် ကြည့်ချင်ပြီးတော့….’

ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့ပဲ လှဇော်၏ လိင်တံထိပ်ဖျားလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့်အသာ တို့ထိလိုက်သည်။

‘ကဲ.. . ရပြီလား…’

‘နောက်တစ်ခေါက်ထပ်လုပ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ထပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအနမ်း လှဇော်မှ ခါးကို ပင့်တိုးလိုက်ရာ လိင်တံကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏နှုတ်ခမ်းကို ထိထိမိမိ ထိသွားလေရာ လိင်တံထိပ်မှ အရည်ကြည်များ ပေကုန်လေသည်။

‘အာ.. ဦးဇော် ဆိုးတယ်ကွာ.. နှုတ်ခမ်းမှာပေကုန်ပြီ…’

‘ဆုပိုင်လေး… စုပ်ပေးပါလား…’

‘အာ… ’

‘လုပ်ပါ တူမလေးရ… ကိုယ့်ဦးလေးပဲကို . ရွံမနေပါနဲ့….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို မဝံ့မရဲကြည့်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးပြင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မရဲတရဲဖြင့် လှဇော်၏ လိင်တံကို ပါးစပ်နှင့်ငုံလိုက်သည်။ အများကြီးမဝင် ။ လိင်တံ၏ ထိပ်ပိုင်းမျှသာဝင်သည်။

‘ဆုပိုင်လေး.. ငုံရုံငုံမထားနဲ့လေ စုပ်ပေး…. ’

ဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုသော အကြည့်ဖြင့်ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကိုမော်ကြည့်သည်။

‘ဆုပိုင် သကြားလုံးစုပ်သလိုမျိုးပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ပြောသည့်အတိုင်း စုပ်လိုက်သည်။ လှဇော်၏လိင်တံထိပ်ဖူးက ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးစပ်အပြည့် နေရာယူထားသည်။

‘လျှာနဲ့လည်း လျက်လေ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လျှာနဲ့လျက်ပေးသည်။ လျှာထိပ်နှင့်ပါ ထိုးပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏

အစုပ်ကိုခံရင်း လက်တစ်ဖက်မှလည်း ပိပိလေးကို ဆွပေးထားရာ ပိပိလေးမှ အရည်များ ပြန်လည်စိုရွဲလာတော့သည်။

ဆုပိုင်ဆွေကို လိင်တံစုပ်နေရာမှ ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး လှဇော်နှင့်အတူ ဘေးချင်းယှဉ်လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နှုတ်ခမ်းအား မိမိနှုတ်ခမ်းဖြင့်စုပ်ယူပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေခမျာကော့တက်လာသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နမ်းရင်းဖြင့် မိမိ၏လိင်တံကို ပိပိလေးနှင့် ထိကပ်ထားလိုက်သည်။ လိင်တံဖြင့်ပင် ပိပိလေးကို ပွတ်ပွတ်ဆွဲပေးသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်လေးကို ကားလိုက်ပြီး အလယ်တွင် နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ လှဇော် ဘာလုပ်တော့မည်ကို ဆုပိုင်ဆွေသိသည်။ အရသာသစ်ခံစားရတော့မည်မို့ စမ်းကြည့်ချင်စိတ်လည်းရှိသည်၊ ကြောက်လဲကြောက်သည်။

‘ဦးဇော်… ဆုပိုင်ဟာလေးနဲ့ ဆန့်ပါ့မလား… ဦးဇော်ဟာက အကြီးကြီးနော်…’

‘အင်းပါ… မဆန့်ဘူးဆိုရင် ဦးဇော်မလုပ်ပါဘူးနော်.. ’

လှဇော် အချိုသပ်လိုက်သည်။ လိင်တံကို ချက်ချင်း ထိုးမထည့်သေးပဲ ပိပိအဝလေးတွင် ပွတ်ဆွဲနေလိုက်သည်။ ပိပိလေးတွင် အရည်များ ရွဲှနစ်လျက်ရှိချေပြီ။ လိင်တံကို ပိပိအဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာအယာ ထိုးလိုက်သည်။ ထိပ်ဖျားပင်မဝင်သေး။

‘အား.. အ… ဦးဇော်ရေ… နာတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးငြူရင်းဖြင့်လှဇော်၏ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့်တွန်းထုတ်သည်။

‘အင်း အင်း.. နာရင်မလုပ်တော့ဘူး….’

မလုပ်တော့ဘူး ပြောရင်းနှင့်ပင် အားနဲနဲထည့်ကာ ညှောင့်လိုက်သည်။

‘အ..အား… ’

ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်တစ်ဖက်က လှဇော် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲ့ကျလာသည်။

‘အား… ကြပ်နေတယ် မရလောက်ဘူးနာတယ်… ဦးဇော် မလုပ်တော့နဲ့နော်… ’

လှဇော် လိင်တံကို ပိပိအဝမှမခွာပဲ ခဏရပ်နားလိုက်သည်။ ရပ်နားနေဆဲမှာပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏အဆံလေးကို ပွတ်ချေကစားပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ကော့ကော့တက်လာသည်။ အစောပိုင်းက နာသည်ကိုလည်း မေ့သွားပုံရသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ကော့အတက်ကိုစောင့်ပြီး အားထည့်ကာထိုးချလိုက်သည်။

‘အား… သေပါပြီ… ’

ဆုပိုင်ဆွေမျက်လုံးထောင့်စွန်းမှ မျက်ရည်လေးများ လိမ့်ဆင်းလာသည်။ လှဇော်၏ ရင်ဘတ်ကိုလက်ဖြင့် သုံးချက်လောက်ထုလိုက်သည်။ ရင်ဘတ်ကို အားဖြင့်ဆောင့်တွန်းထားသည်။

‘အား… သေပြီဦးဇော်.. သေပါပြီ… အရမ်းနာတယ်… မဆန့်ဘူး… ကြပ်နေပြီ.. ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ ဦးဇော်ရယ်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေနှုတ်ခမ်းလေးများကို အတင်းစုပ်နမ်းသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အတင်းရုန်းသည်။ လှဇော် အားအချိန်အဆ မှန်သွားသည်ပြောရမည်။ ပိပိထဲသို့ လိင်တံ၏ ဒစ်တစ်ခုလိုးဝင်သွားသည်။

‘ဦးဇော်ရယ်.. ဆုပိုင်ကို သနားရင် ဦးဇော်ဟာကြီး ပြန်ထုတ်ပေးပါနော်…’

‘အင်း အင်း… ဆုပိုင်နာရင် ဦးဇော် ပြန်ထုတ်ပေးပါမယ်… အခုတော့ ထုတ်လို့မရဘူး… ထုတ်လိုက်ရင် ဆုပိုင် ပိုနာလိမ့်မယ်….’

‘ဦးဇော်ဟာရဲ့ ထိပ်က အထစ်ကြီးက ဆုပိုင်ဟာလေးထဲမှာ ချိတ်နေပြီ… ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ဆုပိုင်ဟာလေး ကွဲသွားလိမ့်မယ်…. မလှုပ်နဲ့ ဦး ငြိမ်ငြိမ်နေ…’

လှဇော် အတည်ပေါက်နှင့် လှိမ့်လိုက်သည်။ ပိပိလေးကွဲသွားမည်စိုးသဖြင့် လှုပ်လဲမလှုပ်ရဲတော့။ လှဇော် ငြိမ်ငြိမ်လေးထားရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ နို့လေးများကို ခြေပေးနေလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ကြာတော့ လှဇော်အားတွန်းထားသော လက်ကလေးများ အားပျော့ကျသွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏နှုတ်ခမ်းများကို ဖိနမ်းသည်။ လျှာအား ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ထိုးမွှေသည်။ ပါးစပ်ကမွှေသလို လက်က နို့လေးများကိုချေပေးသည်။ လိင်တံက ပိပိလေးထဲတွင် ဝင်သလောက်နှဲ့ပေးသည်။ 

နို့လေးများအား ချေရင်းမှ ပိပိဆီသို့ပြန်ကူးကာ အဆံလေးကိုဆွပေးသည်။ ခဏအကြာ ဆုပိုင်ဆွေ၏လျှာက လှဇော်၏လျှာကို ပြန်ရစ်လာသည်။ ငြီးသံလေးမသဲမကွဲပြန်ထွက်လာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ခံစားချက်ပြန်တက်လာပြီဖြစ်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးစပ်အတွင်းမှ မိမိလျှာကိုပြန်ထုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းကြပ်စွာ စုပ်ထားလိုက်သည်။ စုပ်ထားရင်းမှ အားသုံးကာ လိင်တံကိုထပ်ဖိချလိုက်သည်။

‘အု……အာဝု…..အု… အင့်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နှုတ်ခမ်းအတင်းစုပ်ထားသဖြင့် အသံမထွက်နိုင်။ ဗလုံးဗထွေးသာ ထွက်လာသည်။ လိင်တံလည်း တဝက်နီးပါး ဝင်သွားချေပြီ။ ရှေ့တွင် အမှေးပါးခံနေပုံရသည်။ အမှေးပါးအားဖြတ်သန်းရန် ထပ်ကြိုးစားရဦးမည်။ အဲယားကွန်းခန်းထဲတွင် လှဇော်ရော ဆုပိုင်ဆွေပါ ချွေးဒီးဒီးကျနေသည်။

‘ဦးဇော်ရယ် တော်ပါတော့နော်…. ဆုပိုင်သေတော့မယ်…’

‘အင်းပါ.. ခုနက ဦးဇော်ဟာကို ပြန်ထုတ်တာလေ.. မရဘူး ညိနေသေးတုန်းပဲ…’

လှဇော် ခပ်တည်တည်ဖြင့် ထပ်လှိမ့်သည်။

‘ဦးဇော်ကသာ ထုတ်တယ်ပြောနေတာ.. ဆုပိုင်ဟာထဲမှာတော့ ပိုကြပ်လာသလိုပဲ….’

လှဇော်ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေအားပြန်နှူးသည်။ အရင်အတိုင်း နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းသည်။ နို့ကိုပြန်ချေသည်။ အစေ့လေးကို ပြန်ဆွသည်။ လိင်တံကို ပိပိအတွင်းမသိမသာ မွှေမွှေပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း လှဇော်၏အပြုအစုတွင် ပြန်မျောသွားပြန်သည်။ ပထမတစ်ခါလိုပင် ဆုပိုင်ဆွေကော့အတက်တွင် အားကုန်သုံး၍ လှဇော်ဖိချလိုက်သည်။ လိင်တံထိပ်တွင် ‘ထုတ်’ခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။

အမှေးပါးပေါက်သွားမှန်း လှဇော်သိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အားကုန်ရုန်းသည်။ လှဇော်အား ကုပ်ဖဲ့ဆွဲသည်။ လှဇော် လိင်တံကို ပြန်မထုတ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိအားဖြင့် မလှုပ်သာအောင် ဖိထားလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏မျက်နှာတွင် မျက်ရည်များရွှဲနေသည်။ လှဇော် လိင်တံကိုမလှုပ်ပဲ ဆုပိုင်ဆွေအားနမ်းပေးသည်။ ပါးရလျှင် ပါးနမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းရလျှင် နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းသည်။

လက်ကလည်း နို့လေးကို ပြန်ချေပေးသည်။ အနည်းငယ်အကြာတွင် အနာသက်သာသွားသည်မို့ ဆုပိုင်ဆွေ ငြိမ်သွားသည်။

လှဇော်အနမ်းများကို တချက်တချက် ပြန်တုန့်ပြန်လာသည်။ လိင်တံမှာ အဆုံးအထိမဝင်သေး။ သို့သော် သုံးပုံနှစ်ပုံခန့်ဝင်ထားပြီးပြီမို့ လှဇော်ဆက်မသွင်းတော့။ လှဇော် လိင်တံကို အနည်းငယ်ကြွလိုက်တော့ စိုးရိပ်စိတ်ဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ရင်ဘတ်ကိုလာတွန်းသည်။ လှဇော် ပြန်ငြိမ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာအယာ နှဲ့နှဲ့ပေးသည်။ အစပိုင်း ဆုပိုင်ဆွေမှ ပြန်ပြန်တွန်းသော်လည်း နောက်ပိုင်းမတွန်းတော့။ အနာသက်သာသွားသည့်နောက် အရသာ တက်လာပုံရသည်။ 

လှဇော် ဝင်သလောက်လေး ရှေ့တိုးနောက်ငင် မသိမသာလေးလုပ်ပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအားလည်းအာရုံ ပြောင်းနေစေရန် နို့လေးချေလိုက် နှုတ်ခမ်းလေးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်နမ်းလိုက် နားရွက်ဖျားလေးများအားနမ်းလိုက် လုပ်နေရသည်။ အနည်းငယ်ကြာသောအခါ လိင်တံမသိမသာ ဝင်ထွက်နေသည်ကိုပင် ဆုပိုင်အားမရတော့ ခါးလေးမှာအမှတ်တမဲ့ကော့ ကော့ပေးလာသည်။ 

လှဇော်လည်း မသိမသာမှ သိသိသာသာအဝင်အထွက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ၅ချက်လောက် အဝင်အထွက်လုပ်ရင်မှာ တချက်တလေ နဲနဲလေး ဖိဖိဆောင့်သည်။ လှဇော်၏ ဖိဆောင့်ချက်များကြောင့် လိင်တံမှာ ၃ပုံ ၂ပုံ မှ ၄ပုံ ၃ပုံ လောက်အထိ ဝင်လာသည်။ ရှေ့လည်း ဆက်တိုးမရတော့။ သားအိမ်ခံနေပုံရသည်။ လှဇော်၏လိင်တံမှာလည်း ပိပိအတွင်း တင်းကြပ်နေသည်။ လိင်တံကို ဝင်သလောက်နှင့်ပင် အသာအယာ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံလေးများထွက်လာသည်။

မျက်လုံးကလေးပိတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ခါးကို အပေါ်သို့ကော ကော့ပေးလာသည်။ အသက်ရှူသံတွေပါပြင်းလာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နောက်တစ်ချီပြီးတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း လှဇော်ရိပ်မိလိုက်သည်။ မြန်မြန်လေး အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်သည်။

‘အင့်.. အင့်… အင့်…’

အသွင်းအထုတ်နှင့် စည်းချက်ညီညီ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ အသံထွက်လျှက်ရှိသည်။ မြန်မြန်လေးဆောင့်နေဆဲမှာပင် လှဇော်၏လက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်များ တင်းကြပ်သွားသည်။လက်ကောက်ဝတ်အတွင်းပင်လက်သည်းများ မြုပ်သွားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တဆတ်ဆတ် တုန်သွားသည်။

‘အင့်…အား….. အ… အား….’

ခဏနေတော့ လက်များပြေကျသွားသည်။ တင်းထားသောအကြောများ လျော့ကျသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နောက် တစ်ချီပြီးသွားပေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေပြီးသွားခါမှ မိမိလည်း ပြီးချင်ချင်ဖြစ်လာသဖြင့် လှဇော်မြန်မြန်လေး ဆက်ဆောင့်လိုက်သည်။ ဆယ်ချက်ပင်မပြည့် လှဇော် ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ဆောင့်ထိုးလိုက်ရင်း တွန့်သွားသည်။ လူမှာ တုန်ခနဲ တုန်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ 

ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးထဲမှာ နွေးကနဲဖြစ်သွားကာ သုတ်ရည်များအပြင်သို့ပါ လျှံကျလာတော့သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရှူသံ ပုံမှန်ပြန်မဖြစ်ကြသေး။ ရေချိုးထားသလို ချွေးများရွှဲနစ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာလှုပ်ပင်မလှုပ်ချင်တော့။ မြော့မြော့လေးဖြစ်သွားသည်။ အရမ်းနာသည်၊ အရမ်းမောသည်၊ သို့သော် အရမ်းလည်းကောင်းသည်။

မျက်လုံးပင်မဖွင့်နိုင်ပဲ မှိန်းနေလိုက်သည်။ လှဇော် အမောဖြေပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ပိပိလေးထဲမှ မိမိ၏လိင်တံကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။ လိင်တံအထုတ်တွင် သုတ်ရည်များက ပွက်ခနဲ ထပ်ကျလာသေးသည်။ သုတ်ရည်များနှင့်အတူ သွေးစများလည်း ရောထွေးပါလာသည်။ အိပ်ရာခင်းအဖြူတွင်လည်း သွေးစများပေကျံနေသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအားပွေ့ချီကာ မိမိကုတင်ပေါ်သို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်လုံးမဖွင့်ပဲ လှဇော်ကိုမေးသည်။

‘ဘာလို့ပြောင်းတာလဲ.. မောရတဲ့အထဲ ဦးဇော်ရာ…’

‘အော်.. အိပ်ရာခင်းက အရည်တွေနဲ့ ရွဲနေပြီလေ… အဲဒါကြောင့်လဲမလို့’

လှဇော် အိပ်ရာခင်းကိုဆွဲယူပြီး လုံးထွေးကာ ရေချိုးခန်းထဲပစ်ထားလိုက်သည်။ အိပ်ရာခင်းအောက်မှ မွေ့ရာမှာ သားရေအုပ်ထားသဖြင့် တော်သေးသည်။ ဘီဒိုထဲမှ ဟိုတယ်မှအရန်ထားသော အိပ်ရာခင်းကိုထုတ်ကာ ကုတင်ပေါ်ပြန်လွှမ်းထားလိုက်သည်။ လှဇော် တစ်ရှူးဘူးမှ တစ်ရှူးများယူကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ပေါင်ခြံကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိမ်သာခန်းမှ အမှိုက်ပုံးထဲ သွားပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ မျက်လုံးလေးဖွင့်ကာ လှဇော်လုပ်သမျှ လိုက်ကြည့်နေသည်။

‘ဦးဇော် ဟာကြီးက အခုကျတော့လည်း ပျော့တွဲတွဲနဲ့ ချစ်စရာကြီးဖြစ်သွားရောလား.. ခစ်ခစ်…ခုဏများက တော့ ကြောက်စရာကြီး…. ဟိဟိ ’

လှဇော်ဆုပိုင်ဆွေအား ပြန်လှည့်ကာ ပြုံးပြရင်း အိပ်ထဲမှဆေးထုတ်ကာ ရေခွက်ထဲရေထည့်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေရှိရာကုတင်သို့ပြန်လာလိုက်သည်။

‘ကဲ မမလေး.. ခဏလေးထ… ဆေးလေးသောက်လိုက်ဦး…. နို့မို့ဆို နာနေလိမ့်မယ်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား တားဆေးအပြင် အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပါ တွဲတိုက်လိုက်သည်။ နောက်ရက် လမ်းလျှောက်လို့ကွနေလျှင် ပြဿနာရှိနိုင်သည်။

‘ဟွန့်.. လုပ်တုန်းကကျတော့ အသေလုပ်ပြီး ခုမှဆေးလာတိုက်နေတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်ပြီး ဆေးကို ရေနှင့် မျောချလိုက်လေတော့သည်။

နောက်တစ်ရက်မနက် အားလုံး စောစောထကြရသည်။ မနက်ပိုင်းလေယာဉ်ဖြစ်သဖြင့် check in မီရန် စောစော ထကြရခြင်းဖြစ်သည်။ မနက်ပိုင်း ၄နာရီ alarm ပေးထားပြီး လှဇော်နိုးနိုးချင်း ဆုပိုင်ဆွေကိုနှိုးရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ တော်တော်နှင့်မထနိုင်။ ၃ ခါလောက်နှိုးလိုက်ရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေသည် ဟုပြောသည်။ နိုးနိုးချင်း မျက်နှာသစ်ပြီး မနက်စာကို အခန်းထဲပို့ခိုင်းလိုက်သည်။

မနက်စာစောင့်စဉ် ဆုပိုင်ဆွေအထုပ်ပြင်ရသည်။ လှဇော်ပါကူညီပြီး အဝတ်တွေထည့်ပေးလိုက်သည်။ မနက်စာစားသောက်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေကို အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး ထပ်တိုက်လိုက်သည်။ ပြန်ရတော့မည်မို့ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာမကောင်း။ ရေချိုးတော့ အတူတူချိုးဖြစ်ကြသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပိပိမှာနာနေသေးသဖြင့် လှဇော် ထပ်မလုပ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ လှဇော်ကို လက်နှင့် စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။ 

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပြီးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီးမှ အထုပ်ဆွဲကာ ဟိုတယ် check out လုပ်လိုက်သည်။ မနေ့ကပေသွားသော အိပ်ယာခင်းအတွက် လျော်လိုက်ရသည်။ မိမိကိစ္စများပြီးမှ ဘုန်းခန့်တို့ လင်မယား အထုပ်ကိုယ်စီနှင့် ဆင်းလာသည်။ ပြီးမှ taxi ဖြင့် လေဆိပ်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာမှာ ပြိုတော့မည့်မိုးလို မှိုင်းအုံ့နေသည်။

လေဆိပ်ရောက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်ရည်ဝဲလာသည်။

‘ဦးဇော်ကို ဆုပိုင်တော့ လွမ်းနေရတော့မှာပဲ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်လာသည်။

‘တူမလေးရယ် ဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့.. ဦးဇော်တို့ နောက်လဲ တွေ့လို့ရတာပဲကို….’

ဆုပိုင်ဆွေ ထံမှ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေး ထွက်လာသည်။

‘နောက်နှစ်နွေရာသီ လာခဲ့လေ… တူမလေး မလာနိုင်ရင် ဦးဇော် လာခဲ့မယ်လေ…’

‘ဦးဇော် မညာရဘူးနော်.. ’

‘အော်… မညာပါဘူး ဆုပိုင်ရယ်… ပြီးတော့ ဦးဇော်နဲ့ ဆုပိုင် အင်တာနက်ကနေ တဆင့် တွေ့ကြမယ်လေ.. နော်..’

‘ဟုတ် ’

အလွမ်းသယ်တုန်း ဘုန်းခန့်ရောက်လာသည်။

‘ကဲကဲ တူရီးတွေ အခုမှ အလွမ်းသင့်မနေကြနဲ့ ..အထဲဝင်ကြရတော့မယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လက်ကို မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်ဖြင့် လွှတ်လိုက်သည်။ ပါးပေါ်မှာ မျက်ရည်စလေးများနှင့်။ လှဇော်မျက်နှာကို မြန်မြန်လွှဲလိုက်သည်။ မျက်ရည်က ကျလုနီးနီး ဖြစ်နေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို ကြည့်ရင်းဖြင့် အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ထောင်းချိုးလေး ကွေ့ခါနီး လှဇော်ကို လက်လှမ်းပြသည်။ လှဇော်ကြည့်ရင်းဖြင့် မျက်လုံးများ ၀ေဝါးလာသည်။ ပါးပြင်တွင် စိုစိုစွတ်စွတ်ဖြင့် နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။

‘သွားဦးတော့ တူမလေးရယ်… နောက်များမှ တွေ့ကြဦးမှာပေါ့……..’

ဘန်ကောက်ခရီးစဥ်များ ပြီးပါပြီ။

ချစ်သောသူ ရှာရင်တွေ့ အပိုင်း ( ၂ )

ချစ်သောသူ ရှာရင်တွေ့  အပိုင်း ( ၂ )

နရသူ ရေးသည်။

"အား အအား ဆောင့် ကိုရယ် နင့်နေတာပဲ အစ်ကိုလိုးတာ အရမ်းထိတယ် … လိုးပေး မြန်မြန် လိုးပေး ကောင်း ကောင်းလိုက်တာ …အစ်ကိုရယ် "

"နင့်စောက်ပတ်လည်း တခြားဖာတွေလိုမဟုတ်ဘူး ပြဲရွဲမနေဘူး လိုးရတာ စီးကြပ်ပြီး တအားမိုက်တယ် "

"ကျွန်မ … ဖာမှ …မဟုတ်တာ "

"ငါ သိတယ် နင်က စိတ်ပါလို့ ကုန်းတယ်ဆိုတာ … နင်မပြောလည်းသိပါတယ် "

"ဟင်း ဆရာကြီးပဲ  ဘာမဆို သိနေတာပဲ …ကြိုက်တယ် အစ်ကိုရယ် …အစ်ကိုနဲ့ နေရတာ အဝင်းတစ်ယောက် တစ်လောကလုံးတောင် မေ့ချင်ပြီ "

"ငါ့လီးကို ကြိုက်လို့လား "

"ကြိုက်တာပေါ့ ဒီလောက်ကြီးပြီး အလိုးလည်း ဒီလောက် သန်လွန်းလှတာ အစ်ကို့ကို စွဲမယ့်မိန်းမတွေ တော်တော်များမှာပဲ "

"ဟင်း ဟင်း ဟင်း "

သူက သဘောကျစွာ တဟင်းဟင်းရယ်နေလိုက်သည်။ မဝင်းသန်း အပြောအဆိုကြမ်းပေမယ့် ဒါမျိုးကျတော့ နပ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ ယောက်ျားတွေ ဘာကြိုက်လဲဆိုတာ သိသည်။ ဈေးသည်ပီပီ လူကဲခတ်မညံ့သလို အထာလည်းကျွမ်းသည်။ ညက်သည်။ ပြီးတော့ ကိုမောင်ကိုကို သူ့အလိုလိုက်အကြိုက်ဆောင်ကာ ပြောတာချည်းမဟုတ်ဘဲ သူမ စိတ်ရင်းရှိသလိုပင် ပြောလိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပေသည်။

မဝင်းသန်းသူ့လီးကြီးတယ်ဆိုတာထက် သူလိုးတာကို ပိုအားရမိခြင်းဖြစ်သည်။ ခါးအားသန်သလောက် သူ့ခါးကိုဖိကာနှိမ့်ကာဖြင့် အဆက်မပြတ် ဝုန်းဒိုင်းကြဲ၍ ဖိဆာင့်ချလေလေ သူမဖီလင်တွေ ပိုတက်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ လီးကြီးတာနှင့်အလိုးသန်တာချင်း ထပ်တူကျခြင်းမရှိဘူးဆိုတာတော့ မဝင်းသန်း အမှန်အတိုင်း မြင်မိပါသည်။

အောက်ကနေ ဖင်တစ်ခုလုံး ကုတင်ပေါ်ကနေလွတ်အောင် ကြွမြှောက်ခံရင်း သူ့လီးကြီးသူမစောက်ပတ်ထဲကို ဖိလိုက်ကြွလိုက် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့် အချက်လေးငါးဆယ်ဆောင့်ချလိုက်ရာ သူမစောက်ပတ်ထဲက စောက်ရည်များ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရပင် တဖြစ်ဖြစ် ပန်းထွက်သွားခဲ့ရလေသည်။

ကိုမောင်ကိုလည်း နောက်ထပ် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် တစ်ချက်ချင်းမှန်မှန်ထိန်းလိုးလိုက်ပြီး လေးငါးဆယ်ချက်အားသွန်ဆောင့်ချလိုက်ပြန်ကာ သူ့လရည်တွေကို သူမစောက်ခေါင်းကလေးထဲသို့ ဖျစ်ညှစ်ပန်းထုတ်လိုက်ရင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ ဆိုက်ရောက်သွားရပေသည်။

ကိုမောင်ကို သူမစောက်ပတ်ထဲကနေ ဆွဲချွတ်ထုတ်လိုက်သောလီးကြီးကို မဝင်းသန်းက အားပါးတရပင် သူမပါးစပ်နှင့် စုပ်ကာယက်ကာ ပေးလိုက်လေသည်။

လရည်တွေ ပြောင်ရှင်းလို့သွားသည်။ ခဏနားပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှိန်းနေရာက ကိုမောင်ကိုလက်များက သူမရင်သား ဖင်သားများနှင့် စောက်ပတ်အုံကို ပွတ်သီးပွတ်သပ်ပြုလုပ်၍ နောက်တစ်ကြိမ်အတွက် ထပ်မံအစပျိုး နှူးဆွပေးလာပါသည်။

နောက်ဆယ်မိနစ်ခန့်အကြာတွင် နှစ်ယောက်သား ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် စစ်စတီနိုင်းပုံစံနေပြီး တစ်ယောက်အင်္ဂါကို တစ်ယောက် အပြန်အလှန် နမ်းစုပ်ယက်ဆွ၍ စိတ်ပြန်လည် နိုးကြွလာချိန်မှာ ဒုတိယအချီကို ထပ်နွှဲလိုက်ကြပါသည်။ တစ်နာရီကျော်ကျော်လောက် အချိန်ကလေးအတွင်းမှာ နှစ်ယောက်သား နှစ်ချီတိုင်တိုင် လိုးလိုက်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ မဝင်းသန်းအနေဖြင့်မူ လေးချီလောက်ပြီးသွားခဲ့ရပြီး လူလည်းတော်တော် နုံးချိသွားခဲ့ရသည်။

ကိုမောင်ကိုက သူ့လူကျန်သေး၍ နောက်တစ်ကြော့ပြန်လာမည်ဆိုပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားလေရာ သူ့အဖော် ငဇော်ဆိုသူ ဝင်ရောက်လာသည်။ မဝင်းသန်းအနေနှင့်မူ တစ်တက်စားလည်း ဒီကြက်သွန်ပဲမို့ သူ့အလိုကို လိုက်လျောရပြန်လေသည်။

သူကတော့ သာမန်လီးပင်ဖြစ်၍ သူမအနေနှင့် ဝေဒနာတစ်စုံတစ်ရာမျှ ထူးထူးခြားခြား မခံစားလိုက်ရဘဲ ပက်လက်တစ်ချီ ခွေးကုန်းတစ်ချီ အပြန်အလှန် တက်ကြွစွာဖြင့် လိုးဆောင့်လိုက်ကြရင်း ကိစ္စပြီးသွားရလေသည်။ ကာမသုခကိုလည်း အပြည့်အဝပင် ခံစားရရှိခဲ့ပါသည်။

ခဏအနားယူလိုက်ပြီး …

မန်နေဂျာ မြတ်သူအလှည့်ကျတော့ မဝင်းသန်း အချိန်လည်း အတော်လင့်ခဲ့ပြီမို့ သူ့လီးကို ပုလွေအပြတ်ပေးပြီး ပထမအချီကို ပါးစပ်ထဲမှာပင် ပြီးစေလိုက်သည်။

သူ့လီးကို စိမ်ပြေနပြေ လက်နှင့် ဂွင်းထုပေးရင်း ပြန်တောင်မတ်လာအောင်လုပ်ကာ မဝင်းသန်းက …

"မောင်လေး ဒီတစ်ကြိမ်တော့ အစ်မကိုခွင့်လွှတ်ပါ ဒီအပတ်ထဲမှာ အစ်မမင်းဆီပြန်လာဦးမှာပါ ဒီတော့မှ အစ်မတို့နှစ်ယောက် အစွမ်းကုန် ချစ်ကြရအောင်နော် "

"အစ်မသဘောပါပဲ ကျွန်တော်မျှော်နေပါ့မယ် ပြီးတော့ ဒီထက်ပိုကောင်းတဲ့ အခွင့်အရေးတွေရအောင် ကျွန်တော် ဖန်တီးပေးမယ် အစ်မ ဆက်ဆက်လာဖြစ်အောင် ပြန်လာခဲ့ပါ "

"အင်းပါ ငါ့မောင်ရယ် အစ်မသေချာပါတယ်  "

မဝင်းသန်း ခေါင်းညိတ်ကတိပေးလိုက်သည်။ မြတ်သူလီးကို ဆုပ်ကာနယ်ကာဂွင်းရိုက်ဆောင့်ပေးရင်း သူ့လီးတောင်လာပုံကို စိတ်ဝင်တစားပင် ကြည့်နေသည်။

မြတ်သူလီးက ကိုမောင်ကိုလီးလိုပင် စံချိန်လွန်လီးမျိုးဖြစ်ပြီး လူနှင့်တောင် မလိုက်ဖက်သလို ထင်ရပေသည်။ ဂေါ်လီ သုံးလေးလုံးမက ထည့်သွင်းထားသဖြင့် လီးကြီးကိုယ်ထည်ကြီးနဘေးပတ်လည်မှာ ဂေါ်လီသီးတွေပြူးထွက်နေပုံမှာ အသည်းယားချင်စရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။

ဟင်း …ခံရတဲ့ ကောင်မတွေတော့ မျော့ကုန်ကြမှာပဲ ဆိုပြီးတွေးရင်း သူမစောက်ပတ်က စောက်ရည်တွေ အလျှံပယ်ကြီး စီးကျလာခဲ့ရလေသည်။ မြတ်သူ သူမကို ဘာဂျာပေးနေစဉ်မှာ သူမကလည်း သူ့လီးကို အောက်ကနေ ထပ်မံစုပ်ဆွဲကာ လျှာနှင့်ယက်ဆွကစားရင်း စိတ်လိုလက်ရပင် ပုလွေကိုင်ပေးသည်။

သူ့လီးက အပြတ်တောင်လာသလို သူမစောက်ပတ်မှစောက်ရည်များလည်း မြင်မကောင်းအောင်ပင် ယိုစီးကျနေခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။

မဝင်းသန်းက မြတ်သူမျက်နှာကို မော့၍ကြည့်လိုက်ပြီး …

"လိုးကြစို့ မောင်လေး မင်းလုပ်တာနဲ့ အစ်မ တော်တော် မဟန်နိုင်တော့ဘူး "

"အစ်မ စောက်ပတ်ရွနေပြီလား "

"အင်း  … ဟင်းဟင်း "

"အစ်မ ပေါင်ကို ကားထားလိုက်လေ …ကျွန်တော်လည်း အစ်မကို လိုးချင်လွန်းလို့ လီးကြီး အရမ်းတင်းနေပြီ ဒီမှာကြည့် "

ဆိုပြီး နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်အင်္ဂါကို တစ်ယောက် တပ်မက်စွာကြည့်၍ သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှာ မန်နေဂျာမြတ်သူ နေရာဝင်ယူလိုက်ပြီးသူ့လီးကို သူမစောက်ပတ်အဝမှာ တေ့ချိန်ကာ အားပါပါနှင့် ဖိဆောင့်သွင်းချလိုက်ပါသည်။

"ဗြိ စွတ် ဗြွတ် "

"အိ အ အ … မောင် …မောင်လေး အ  အား "

မဝင်းသန်း သူ့ရင်ဘတ်ကို လန့်ဖျပ်တွန်းကန်ထားလိုက်မိသည်။ သူ့လီးထိပ်က သူမစောက်ပတ်ထဲကို နစ်ဝင်သွားပြီး လီးဒစ်အရင်းရှိ လီးကိုယ်ထည် အပေါ်ထိပ်အနားမှာ ထည့်သွင်းထားသည့် ဂေါ်လီကြီးက သူမစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ကြမ်းတမ်းစွာ ပွတ်တိုက်၍ဝင်သွားပြန်ရာ သူမ၏ကာမခလုတ်ကလေးကို ထိခိုက်မိသွားသဖြင့် ကျင်ဆိမ့်တက်သွားရပြီး ကြောက်အားလန့်အားနှင့် မြတ်သူရင်ဘတ်ကို ရုတ်တရက် လန့်တွန်း တွန်းလိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။

မြတ်သူဂေါ်လီတွေက အစွမ်းပြသွားသည်။ သုံးလေးချက်ဆောင့်ချလိုက်အပြီးမှာ မဝင်းသန်းဂေါ်လီကောင်းမှန်း ကောင်းကောင်းကြီးကို သဘောပေါက်သွားခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။ လီးကိုယ်ထည်နဘေးပတ်လည်တွင်ရှိသည့် ကျန်ဂေါ်လီလုံးများကလည်း တလိမ့်လိမ့်နှင့် သူမစောက်ခေါင်းအတွင်းသားကလေးတွေကို မွှေနှောက်၍ ပွတ်တိုက်ပေးနေပေရာ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် မကြုံဖူးသောအရသာဖြစ်သဖြင့် မဝင်းသန်းတစ်ယောက် ရင်တလှပ်လှပ်နှင့် တုန်ရီဖိုမောစွာ အမျိုးအမည်မခွဲခြားနိုင်သော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို အသည်းအသန်ပင် ခံစားနေရလေသည်။

မဝင်းသန်း သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မြတ်သူကျောပြင်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပင် သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ တဏှာသည်းထန်နေပြီဖြစ်၍ သူမစောက်ပတ်ထဲက ယားယံမှုဝေဒနာမှာ ပိုမိုဆိုးရွားစွာ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ရပြီ ဖြစ်ပေသည်။

"မောင်လေး မင်းလီးကြီးကို အဆုံးထိဆောင့်ထည့်လိုက်စမ်းပါကွယ် ဆောင့် ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပေး မမခံနိုင်ပါတယ် "

"မမ မနာအောင် ကျွန်တော်လိုးပေးပါ့မယ် စောက်ပတ်ကိုသာ မမလက်နဲ့ နာနာလေးဖြဲပေးထား "

"မင်းကြိုက်တယ်ဆိုရင် အစ်မ ဖြဲပေးပါ့မယ် "

ဆိုပြီး မြတ်သူ လီးဝင်နိုင်အောင် သူမစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို မဝင်းသန်းလက်နှင့်ဆွဲဖြဲကာ သူတစ်ချင်ချင်းလိုးဆောင့်သမျှကို ကော့ခံပေးနေမိလေသည်။ ဆောင့်ချက်က တဖြည်းဖြည်းသွက်လာသည်။

မြတ်သူလည်း သူမကိုငဲ့၍ အချိန်မဆွဲတော့ဘဲ တစ်လက်စတည်း အပြီးဆောင့်လိုးပေးခြင်းဖြစ်ရာ အချက်လေးငါးဆယ်အရမှာပင် နှစ်ယောက်သား တော်တာ်ကလေး ခရီးရောက်လာခဲ့ရပြီဖြစ်သည်။

လီးဝင်လီးထွက်ပြုရာမှ ပေါ်ထွက်လာသော ဘုတ်ဖတ် ဇွပ် ဘတ် ဗွပ် ဆိုသောစောက်ရည်အံသံများက အခန်းလေးထဲမှာ ဆူညံပေါက်ကွဲစွာထွက်ပေါ်လာရပေသည်။ သူ့လီးမှာ ထည့်သွင်းထားသည့် ဂေါ်လီလုံးတွေက မဝင်းသန်းစောက်ပတ်တစ်ခုလုံးကို နှုတ်ခမ်းသားတွေ ပြဲလန်ကာ စုတ်ပြတ်သတ်သွားအောင် လိုးဆောင့်နိုင်သည့်တိုင်အောင် မြတ်သူ အရမ်းကာရောမလိုးဘဲ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို သူမစောက်ပတ်ထဲ ထည့်စိမ်ကာ လူချင်းဆီးခုံအချင်းချင်း ပူးကပ်ဖိလှိမ့်၍ ညှောင့်လိုးသောနည်းကိုသုံးပြီး ဂေါ်လီသီးတလှိမ့်လှိမ့် လုပ်ကာ လိုးခြင်းဖြစ်သည်။

ဒီနည်းက လူကို သက်သာသလို နှစ်ဦးစလုံးဖီလင်အပြည့်အဝရသော နည်းလည်းဖြစ်သည်။ နောက်ထပ် မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်အကြာမှာ လိုးချက်ပိုသွက် ပိုမြိုင်လာခဲ့ပြီး မြတ်သူလည်း ဒီတော့မှပင် သူ့ခါးကို မြှောက်ကာကြွကာ ဖိလိုက်နှိမ့်လိုက်လုပ်၍ လီးအဝင်အထွက်ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက်လိုးပေးလိုက်ရင်း တစ်ချီကို အဆုံးသတ်လိုက်ပါသည်။

သူ့လီးထိပ်မှလရည်တွေ မဝင်းသန်းစောက်ခေါင်းလေးထဲ ပြည့်လျှံလို့ သွားသည်။ မဝင်းသန်းလည်း ဂေါ်လီလီးကောင်းမှုဖြင့် သုံးချီလောက်ပြီးကာ စောက်ရည်များထပ်မံ ထွက်ကျလာရလေသည်။

သူမ မပြန်ခင် မြတ်သူ၏တောင်းဆိုမှုအရ ပုလွေတစ်ချီကိုင်ပေးရသေးသည်။ မြတ်သူက လူငယ်တစ်ယောက်ဖြစ်၍ သန်တုန်းပင်ဖြစ်ရာ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက် လီးစုပ်ပေးလိုက်ရပြီး သူ့လရည်တွေ ထွက်ကျလာရပြန်သည်။ မဝင်းသန်းလည်း လရည်တွေကို အကုန်စုပ်ပစ်လိုက်ကာ သူမပါးစပ်ထဲကနေ အပြင်ပြန်မထုတ်တော့ဘဲ ဒီအတိုင်းမျိုချပေး လိုက်ပါသည်။

ဆယ်မိနစ်ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်နားပြီး မြတ်သူနှင့် အပေးအယူစာရင်းရှင်းကြပြီး မဝင်းသန်းလည်း သူ့ကိုရော ကိုမောင်ကို ကိုပါ နှုတ်ဆက်၍ သူမအဆင်ပြေနိုင်မည့် တစ်ရက်ရက်ကို ထပ်မံ အချိန်းအချက်ပြုလုပ်လိုက်ကြကာ တည်းခိုဆောင်အခန်းထဲကနေ ထွက်လာခဲ့လေသည်။

ဈေးထဲသွားပြီး ဆိုင်အတွက်လိုအပ်သောပစ္စည်းများကို သွားရောက်ဝယ်ခြမ်း၍  တက္ကစီတစ်စီးငှားပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ မဝင်းသန်းတစ်ကိုယ်လုံးမှာ ယောက်ျားသားလေးယောက် …( ခင်ရွှေအပါအဝင် ) မြတ်သူတို့ သုံးယောက်၏ သုက်ရည်အနံ့အသက်များက ဖျောက်ဖျက်မရလောက်အောင် စွဲထင်ကာကျန်နေရစ်ခဲ့လေသည်။

သူမအနေနှင့် ဒီအဖြစ်တွေကို ဘယ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ရိပ်စားမိခြင်းမရှိအောင် ပိရိစွာနေထိုင်ရဦးမည်လို့တော့ စိတ်ထဲက တေးမှတ်ထားလိုက်မိပေသည်။

ဈေးဖွင့်ရက်ဖြစ်၍ ဆိုင်ထွက်ပြီး နေ့လည်လူပါးချိန်ကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း မဝင်းသန်း ဖုန်းပွတ်ပြီး အပြာစာအုပ် တစ်အုပ်ကို စိတ်ဝင်တစားဖွင့်ဖတ်နေစဉ် သူမအသိဖြစ်သော မိန်းမလျာမောင်အေးတစ်ယောက် ဆိုင်ကို ရောက်ချလာသည်။ မောင်အေးက ဒီလိုပဲ သူမထံကိုလာပြီး စကားပြောဆိုအတင်းတုပ်နေကျ ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ကျတော့ မောင်အေးက သူအမြဲသွားနေကျ ဘိုးတော်ဆီက ဂဏန်းတစ်ကွက်ရလို့ဆိုပြီး မဝင်းသန်းကို ချဲတစ်ကွက်စပ်တူထိုးဖို့ လာပြောခြင်းဖြစ်သည်။

သုံးလုံးဂဏန်း ၅၃၈ တစ်ကွက်အပိုင်ရသည်ဟုပြောသည်။ မဝင်းသန်းလည်း ဒီလိုကိစ္စမျိုးနှင့်ပတ်သက်လျှင် လက်မနှေးသူပင်ဖြစ်ရာ သူတို့နှစ်ယောက်  တစ်ယောက်ကို ငွေကျပ်တစ်သောင်းစီ အစုစပ်လုပ်ပြီး ၅၃၈ တစ်ကွက်ကို ငါးထောင်စီ (နှစ်ယောက်ပေါင်း တစ်သောင်းဖိုးတိတိ) ခေါင်းတင်ထိုး၍ ကျန်ပတ်လည်ငါးကွက်ကို တစ်ယောက်တစ်ထောင်ဖိုးစီ ငွေငါးထောင်ရင်း၍ ထိုးလိုက်ကြသည်။

"မယ်အေး နင့်မှာ ဟိုကားတွေ ရှိသေးလား "

"ရှိတယ် အစ်မ ဒီတစ်ခေါက် ဟိုအစင်လေးဆီက အသစ်တွေတွေ့တာနဲ့ မလာခဲ့တယ် … ညကသူနဲ့ ချိန်းကြတာလေ… ရင်ခုန်တာတောင် မပြေသေးဘူးအစ်မရေ "

"အရေးထဲ နင့်အစင်ကိစ္စ ထားလိုက်စမ်းပါ သွားစမ်း … မနူးမနပ် နှပ်ချေးတောင်မစင်တဲ့ဟာတွေ လူကဖြင့် သွားကြားထိုးတံကျနေတာပဲ ဥမမယ်စာမမြောက်နဲ့ တောမရောက်တောင်မရောက်အကောင်တွေ … ဒါလား နင့်အစင် ဆိုတာ …ပေးစမ်ပါ … ပြ … နင့်ဟာတွေ "

"အစ်မကလဲ ပြောရော့မယ် ပိုးစိုးပက်စက် ဟွန်း လက်မောင်းလောက်တုတ်တဲ့ကောင် ခေါ်ပေးမယ် စိတ်ချ ကြည့်နေ … နောက်မှ … အမယ် လေး မတနဲ့ … သိလား "

မယ်အေးက မခံချင်စိတ်နှင့် သူ့ညာဉ်အတိုင်းပင် မဲ့ကာရွဲ့ကာ ပြောလိုက်သည်။

မဝင်းသန်းလည်း ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လိုက်ပြီး …

"အေးပါဟယ် ခေါ်ခဲ့စမ်းပါ ဒီကလဲ ယားနေရွနေတာနဲ့ အတော်ပဲ တစ်နေရာကိုသာခေါ်ချိန်းလိုက် ငါ ရောက်အောင် လာခဲ့မယ် "

တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ပြောမနာဆိုမနာတွေပီပီ မခံချင်အောင်စနောက်ပြောဆို၍ အပြာကား ဆယ့်လေးငါးကားလောက်ကို သူ့ဆီကနေ Zapya နှင့် ကူးယူထားလိုက်သည်။ အတန်ကြာအောင် စကားပြောပြီး မယ်အေးလည်း ဖင်ကလေးလှုပ်လီလှုပ်လဲ့ လုပ်၍ ပြန်ထွက်သွားသည်။

ညနေ ၃နာရီခွဲ ၄ နာရီလောက်မှာ မယ်အေးတစ်ယောက် သူမဆီခုန်ပေါက်ရောက်လာခဲ့သည်။

"ပေါက်ပြီ အစ်မရေ တို့တော့ သူဋ္ဌေးဖြစ်ပြီ ဒဲ့ကိုပေါက်တာ ဟင်း ဒီညတော့ တွေ့ကြရောပေါ့ကွာ "

"ဘာ … နင် ဘာပြောတာလဲ မယ်အေး "

"ချဲ လေ ချဲ … ချဲပေါက်တာပေါ့ အစ်မရဲ့ ဒီမှာကြည့်စမ်း …တည့်တည့်ကြီးကို ဝင်သွားတာ … အမယ်လေ့လေး ကျေးဇူးကြီးလှပါပေ့ ဘိုးတော်ရယ် …ဟင်း ဟင်း "

မယ်အေး အပြောအရ သူတို့နှစ်ယောက် ချဲသုံးလုံးတိုက် ကျပ်တစ်သောင်းဖိုး … သိန်း ငါးဆယ်တိတိ ( တစ်ယောက် ငါးထောင်ဖိုး … ငွေကျပ် ၂၅ သိန်းစီ ) ပေါက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မယ်အေးက သူထိုးခဲ့သော ချဲဘောက်ချာကို အသေအချာပြပြီး ပြောလိုက်တော့ မဝင်းသန်းလည်း မယုံကြည်၍ မရတော့ချေ။

မဝင်းသန်းတစ်ယောက် ထခုန်မိမတတ်ဝမ်းသာပြီး အပျော်လွန်သွားမိတော့သည်။  မယ်အေးကို အသာလက်ကုပ်ပြီး နှစ်ယောက်သား ခေါင်းချင်းဆိုင်၍ …

"တိုးတိုးဟဲ့ မယ်အေး လူတွေ မသိစေနဲ့ဦး "

"အင်းပါ မမဝင်းရဲ့ ဒီညတော့ မိအေးအိမ်မှာ တွေ့ကြတာပေါ့ တစ်ညလုံးကဲကြရအောင် "

"အေး စိတ်သာချ ဒီည ငါလာခဲ့မယ် "

"ညနေ မမဝင်းအိမ် အရင်လာခဲ့မယ် ငွေလာရှင်းပေးမယ် "

ဆိုပြီး နှစ်ယောက်သားလူချင်းခွဲ၍ ညနေဈေးသိမ်းပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မယ်အေး (ခေါ်) မောင်အေးတစ်ယောက် အနောက်ကနေလိုက်ပါလာခဲ့ကာ နှစ်ယောက်သား မမဝင်းအခန်းထဲမှာ ငွေရှင်းကြသည်။ သူတို့ကြိုတင်တွက်ဆထားသည့်အတိုင်း တစ်ယောက်ကို ငွေ ၂၅သိန်းစီအပြင် ဘေးတွတ်အဖြစ် ပတ်လည်ငါးကွက်မှနေပြီး နောက်ထပ် ငွေငါးသောင်းစီကိုပါ ရရှိလိုက်ပါသေးသည်။

"နင့်ကို ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ ငါ ဘယ်လို ပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ပါဘူး မယ်အေးရယ် "

"ကျေးဇူးက နောက်မှတင်ပါ မမရေ ဒီည စားပွဲလုပ်ကြမယ် ကိုယ့်အတွင်းလူတွေပဲ ဖိတ်ပြီး ကဲမယ် မမကျေနပ်တယ် မဟုတ်လား "

"ဟဲ့ မကျေနပ်စရာလား နင်ချည်းပဲ မခံနဲ့ … ကျသလောက် ငါလည်းတစ်ဝက်ခံမယ် နင့်အိမ်မှာအိပ်မယ် ကဲ "

"ကြိုက်ပြီ ဒါမျိုးမှပေါ့ မမရဲ့ အင်း …ဒါနဲ့  မမ …ဟို … ကောင်လေး တစ်ယောက်လောက် မခေါ်ချင်ဘူးလား "

"အာ နင်ကလဲ ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် … မယ်အေးနော် ဟွန်း … ငါ မပြောလိုက်ချင်ဘူး "

မယ်အေး တခွိခွိရယ်နေလိုက်သည်။ သူ နှုတ်ဆက်ပြီး မပြန်ခင် …

"မမ ဆက်ဆက်လာနော် မဟုတ်ရင် မိအေး လာဆွဲခေါ်မှာ "

ဆိုပြီး သူမကို ပြောသွားလိုက်သေးသည်။

မဝင်းသန်း ချဲပေါက်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို အိမ်သားအားလုံးကို မပြောပြသေးဘဲ ညီမအလတ်မ စိုးယုမော်တစ်ယောက်ကိုသာ ပြောပြသည်။

စိုးယုမော်လည်း အတော်ကလေးဝမ်းသာသွားသည်။

"နင်လိုချင်တာပြော ငါဝယ်ပေးမယ် အငယ်မအဖိ့ုလည်း အဝတ်အစားတွေ ဝယ်ပေးရဦးမယ် "

ပြောလိုက်ပြီး …

"ဒီည မယ်အေးတို့အိမ် သွားမယ် နင်လည်းလိုက်ခဲ့ ဧည့်ခံပွဲရှိလို့ ဆိုပြီး ပြောသွားကြမယ် ဘယ့်နှယ်လဲ "

"ရွှီ နိပ်ဟ … ဒါမှ တို့ မမကွ … မမရယ် ဒါမျိုးတွေကြောင့် ချစ်ရတာ "

စိုးယုမော် အပြတ်ကို အူမြူးသွားပါသည်။

မဝင်းသန်းကိုယ်လုံးကို ဖက်ကာနမ်းလိုက်ပြီး …

"ဒါဖြင့် စိုးရေချိုးလိုက်တော့မယ် "

"အေးပါဟယ် ချိုး ချိုး နင်ပြီးငါ့အလှည့်နော် အကြီးမ ဟင်း "

ရေချိုးခန်းထဲ ခုန်ပေါက်ပြေးဝင်သွားသော စိုးယုမော်ကိုကြည့်ရင်း မဝင်းသန်း ပီတိကလေးတွေ ဖြာဝေသွားရလေသည်။

ညီအစ်မနှစ်ယောက် အိမ်မှထွက်လာခဲ့ကြသည်။ အငယ်မ ဝင့်ဝါခိုင်နှင့်အမေလုပ်သူသာ အိမ်မှာကျန်နေခဲ့သည်။ အငယ်မကို ခေါ်ခဲ့လို့တော့ မဖြစ်သေး။ သူမက ကျောင်းသူအရွယ်ကလေးသာဖြစ်ပြီး ကျူရှင်တွေ အိမ်စာအလုပ်တွေနှင့် နပမ်းလုံးနေရသေးသည်။ ပညာအတော်ကြီးမဟုတ်သည့်တိုင် တစ်နှစ်တစ်တန်း အောင်မြင်အောင်ဖြေပြီး ဆယ်တန်းအဆင့်ကို ကောင်းစွာ ကျော်လွန်နိုင်လိမ့်မည်လို့ သူတို့ညီအစ်မ နှစ်ယောက်စလုံးက ခန့်မှန်းထားခဲ့ကြပါသည်။

မဝင်းသန်းရော စိုးယုမော်ပါ ဆယ်တန်းကို မအောင်မြင်ခဲ့ကြပေ။ ပညာရေးထက် ဝမ်းရေးကိုသာ ဦးစားပေးရုန်းကန်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်၍ ဒီညီမလေးတစ်ယောက်ကိုတော့ သူတို့ ဖြစ်ထွန်းစေချင်ကြသည်။ အနည်းဆုံး ပညာတတ်ဘွဲ့ရ ကျောင်းဆရာမလေးတစ်ယောက်ဖြစ်လျှင်ပင် ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ် ကျောင်းကိုတစ်ဖက်က တက်ရင်း ကျူရှင်တွေဘာတွေပြပြီး ဣန္ဒြေရရ နေထိုင်ဖြတ်သန်းနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ သူတို့လို ဈေးသည်ဘဝမျိုးကိုတော့ ညီမဖြစ်သူကို မရောက်စေချင်ကြပေ။

မိအေးအိမ်ကိုရောက်တော့ ပွဲကစဖို့ လုပ်နေပြီ။ မဝင်းသန်းတို့ ညီအစ်မကိုမြင်တော့ မိအေးက အပြေးအလွှား လာရောက်ဆီးကြိုပြီး  …

"မမဝင်းလာ စိုးစိုးလည်းလာ လိုက်ခဲ့ … အိမ်ထဲဝင်ကြရအောင် "

ဆိုပြီး သူတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက် ခါးကို တစ်ဖက်တစ်ချက်ဖက်ပြီး အိမ်ထဲကိုခေါ်လာခဲ့သည်။

သူကအပေါင်းအသင်းစုံသူမို့ ယောက်ျားမိန်းမတော်တော်များများတွေ့ရသည်။ ဟိုတယ်စာတွေ ကြိုတင်မှာကြားသည့်အတိုင်း အလျှံပယ်ကြီး စားကြသောက်ကြသည်။ ဘီယာရော ဝိုင်ရော ဝီစကီပါစုံသည်။ မဝင်းသန်းရော စိုးယုမော်ပါ ဒီလို အပွဲပွဲ နွှဲဖူးကြသည်။

စိုးယုမော်နှင့် မဝင်းသန်းက အသက်ခြောက်နှစ်နီးပါး ကွာပေမယ့် ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ဝင်လုပ်ဖူးသည့် စိုးယုမော်က အတွေ့အကြုံလည်းပိုစုံသည်။ စားပွဲသောက်ပွဲတွေမှာ အပေါင်းအသင်းတွေနှင့် ပျော်ပျော်ကြီး ဝင်ရောက်နွှဲပျော်ဖူးနေသည်။ အရက်ဘီယာဆိုလည်း သောက်တတ်စားတတ်သူဖြစ်၍ ဘရုတ်ကျသည့်နေရာမှာ အစ်မရင်းဖြစ်သူ မဝင်းသန်းနှင့် အတော်ကလေးတူသူဟုဆိုရမည်ဖြစ်သည်။

ဒါကြောင့်လည်း မဝင်းသန်းတစ်ယောက် သူနှင့်အထက်အောက်ဖြစ်သော ညီမဖြစ်သူ စိုးယုမော်ကို တခြားမောင်နှမတွေထက် ပိုချစ်ရခြင်းဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်သား သူငယ်ချင်းပေါင်း ပေါင်းကြတာမို့လည်း တစ်ယောက်အထာ တစ်ယောက်သိနေကြပေသည်။ စိုးယုမော် ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းဘဝနှင့် အထက်လူကြီးနှင့် အဆင်မပြေဖြစ်ရာက အလုပ်ထွက်လိုက်တော့ ညီမဖြစ်သူကို မဝင်းသန်းကိုယ်တိုင်ပဲ သူမအနားမှာနေစေပြီး အတွေ့အကြုံတစ်ခုရအောင် ဈေးထဲက မိတ်ဆွေရင်းတစ်ယောက်၏ အထည်ဆိုင်မှာ သူမကပင် လိုက်ပြီး အလုပ်သွင်းပေးထားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပေသည်။

ည ၉ နာရီ ၁၀ နာရီလောက်ကျတော့ ဧည့်သည်တွေ အတော်များများ ပြန်ကုန်ကြပြီ။

ဒီပွဲက မိအေး၏ ပွဲချည်းသက်သက်မဟုတ်ဘဲ မဝင်းသန်းကပါ အဓိကနေရာကနေ ပါဝင်သူဖြစ်တာမို့ ညဦးပိုင်းကတည်းကပင် မိတ်ဆွေတွေကို ဧည့်ခံရင်း တော်တော်ကလေး သောက်စားဖြစ်ခဲ့သည်။ ညဉ့်နက်ပိုင်း အိမ်ထဲခန်းမှာ သူတို့အခြောက်မတွေစုပြီး ကြိတ်ဝိုင်းကလေးလုပ်ကြတော့ မဝင်းသန်းသိပ်တောင် မသောက်နိုင်တော့ပေ။

ညီမစိုးယုမော်လည်း အခန်းထောင့်တစ်နေရာမှာ မိအေးအဖော်တွေထဲက အခြောက်မသုံးလေးယောက်နှင့် သောက်ရင်းစားရင်း စကားဝိုင်းဖွဲ့ကာ တီးတိုးသဖန်းပိုးလုပ်နေကြရင်း တခိခိတခစ်ခစ် သဘောတွေ့နေကြတာကို မြင်ရလေသည်။

အိမ်ထဲမှာ မိအေးလူရင်းများသာကျန်နေပြီး ဖားတစ်ပိုင်းငါးတစ်ပိုင်း ဗုံလားပတ်လားမကွဲပြားသည့် ဒွိလိင်ဖြစ်သော မိန်းမလျာအခြောက်မ လေးငါးခြောက်ယောက်နှင့် သူတို့အတွဲဖြစ်သော ကောင်လေး တချို့တလေလောက်သာကျန်ခဲ့သည်။

"မမဝင်း နားချင်ရင်ပြော မိအေး အခန်းထဲပို့ပေးမယ် "

"ခေါင်းတော့ နည်းနည်းကိုက်နေပြီ မိအေး …ခဏလှဲနေရင်ကောင်းမလားလို့ "

မိအေးက သူ့အဖော်အသန်းဆိုသူကို ခေါ်ပြီး မဝင်းသန်းကိုယ်လုံးအိအိကြီးကို အသာတွဲ၍ အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်။ အိပ်ယာတစ်ခုပေါ်မှာ မဝင်းသန်းခြေပစ်လက်ပစ်ဖြစ်သွားသည်။

"ဗွီဒီယို ကြည့်မလား မမဝင်း "

"ဘာကားလဲ ဟိုဟာလား "

မိအေး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး …

"အင်း ဟုတ်တယ် လိုးကား ဖင်ရောစောက်ပတ်ရောလိုးတဲ့ကား ဟင်းဟင်းဟင်း "

"ကြည့်မယ်လေ ဒါပေမယ့် …လူတွေ လာမှာပေါ့ "

"နိုးနိုး မလာဘူး အပြင်မှာ သောက်လို့စားလို့ ကောင်းတုန်း …အနောက်မှာလည်း အခန်းတွေရှိတယ် သူတို့ဖာသာသူတို့ အေးဆေးပဲ "

မိအေး ဘာမှမဖြစ်သလို ပြောလိုက်ရင်း စက်ထဲကို အခွေတစ်ခွေထည့်သည်။ အမေရိကန်မိတ်စစ်စစ် အောကားတစ်ကားပဲဖြစ်သည်။ အခြောက်မမိအေးရော သူ့အဖော်အသန်းရော မဝင်းသန်းနဘေးမှာ ပူးပူးကပ်ကပ်တိုးဝှေ့လဲလျောင်း၍ …မိအေးလက်တစ်ဖက်က မဝင်းသန်းပေါင်တစ်ဖက်ဆီကို ရောက်ရှိလာခဲ့လေသည်။

အခြေက်မအသန်းကလည်း မခေပါချေ။ လီးနှင့်စောက်ပတ်လိုးကြပုံ အလုံးစုံကို မျက်စိကမပြတ်ကြည့်နေသလို ပါးစပ်ကလည်း အယုတ္တအနတ္တစကားတွေကို တစ်တစ်ခွခွပြောနေပေသည်။ မဝင်းသန်း ဗွီဒီယိုကားပဲ ကောင်းနေတာကြောင့်လား အထိအတွေ့တွေကြောင့်ပဲလား ဘာလားတော့မသိပါ။ သူမပေါင်ခွဆုံရှိ စောက်ပတ်ထဲမှ တဏှာအရည်များ မပြတ်ထွက်ကျလာရတာတော့ အမှန်ပဲဖြစ်လေသည်။

အခြောက်မအသန်းက မိအေးကို မျက်ရိပ်ပြပြီး မဝင်းသန်းထမီကို လှန်ခိုင်းသည်။

မဝင်းသန်း ရုတ်တရက် သတိတောင်မထားမိလိုက်ချေ။ သူမအနေနှင့် စိတ်ပဲကြွကာ မထိန်းနိုင်လို့ပဲလားတော့ မသိ။ မိအေးနှင့်နှုတ်ခမ်းချင်း ယှဉ်စုပ်နေရာက မိအေးကနို့ကိုနယ်လိုက် ဖင်ကိုကိုင်လိုက်လုပ်ပြီး သူမခါးမှထမီကို ဆွဲလှန်ကာ ချွတ်ပစ်လိုက်တာကိုတောင် ငြင်းဆန်ရကောင်းမှန်းမသိတော့ချေ။

"မမဝင်းစောက်ပတ်ကြီးတော့ ကပ္ဗလီလီးနဲ့သာလိုးရရင် ရှယ်ပဲနေမှာနော် "

မိအေး သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ပွတ်ကာသပ်ကာ အားပါးတရပြောလိုက်သည်။ မိအေးမှာ သူတို့ဘာသာစကား အရ အငုံမဟုတ် အပွင့်( အခြောက်စစ်စစ် ) ဟုဆိုသော်လည်း တကယ်တမ်းအားဖြင့်တော့ ရေမရောသော ယောက်ျားစင်စစ်တစ်ယောက်သာဖြစ်ပေသည်။ ယောက်ျားဆိုတာ လီးတော့ပါသည်။ ထိုလီးကတောင်လည်း တောင်တတ်သလို လိုးလည်းလိုးတတ်သည်ဆိုတာ လူတိုင်း( ကလေးကအစ ) သိမည်သာဖြစ်သည်။

အသန်းကတော့ မိအေးလိုပွင့်သူသက်သက်မဟုတ်သည့်အပြင် ဖင်လည်းခံသလို အလိုးလည်းသန်သည့် နှစ်ဖက်ချွန်ကောင်စားမျိုးဖြစ်ရာ သူနှင့်တွဲသည့်ချာတိတ်တွေဆိုလျှင် သူ့ဖင်ကိုချရုံသာမကဘဲ သူဖင်ချတာကိုပါ ခံရတတ်သည့် အန္တရာယ်ကောင်တစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်သည်။

မဝင်းသန်းစောက်ဖုတ်က အရည်ရွှဲနေပုံကိုကြည့်၍ သူအတော်ကလေးစိတ်ဝင်စားနေသည်။ သူ့ပေါင်ကြားကို လက်ထည့်ပြီး လီးကို ဂွင်းတိုက်၍နေရာက မိအေးက မဝင်းသန်းပေါင်ကြားထဲသို့ အမှတ်မထင်တိုးဝင်ကာ စောင်ပတ်ကို ဘာဂျာကိုင်ပေးလိုက်ချိန်မှာ သူ့စိတ်ကို မထိန်းနိုင်ရှာတော့ပေ။ ပင်ကိုယ်နှိုက်ကပင် ရမ္မက်တဏှာ ကြီးလှသူပီပီ မဝင်းသန်းရှိရာကို ကူးလာပြီး သူမနှုတ်ခမ်းများကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်စုပ်နမ်း၍ သူမ၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်းရှိ နို့အုံအိအိကြီးနှစ်လုံးကို အပီအပြင် ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းကလေးတွေကိုလည်း ပွတ်လှိမ့်ချေကာ ပါးစပ်နှင့်တပြွတ်ပြွတ် စုပ်၍ပေးလိုက်ပါသည်။

မဝင်းသန်းဖင်သား အိအိထွားထွား ကားကားကြီးနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ဆွဲကစားလိုက်ရင်း ဖင်စအိုပေါက်ကလေးထဲကို သူ့လက်ချောင်းများသွင်း၍ တဇပ်ဇပ်နှင့် ဖင်ကို နှိုက်ပေးဆွပေးလိုက်တော့ မဝင်းသန်းလည်း ထွန့်ထွန့်လူး၍ ကော့ပျံလာခဲ့ရပေပြီ။

"ဟင်း လိုးချင်လိုက်တာ လီးတောင်တောင်လာပြီ မ ဝင်းရယ် "

သူက မချိတင်ကဲပြောလိုက်ကာ သူ့ပေါင်ကြားကလီးကို ထမီကဲ့သို့ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးအောက်ကနေ ဆွဲချွတ်ထုတ်လှစ်ပြလိုက်သည်။ မဝင်းသန်းလက်ကလည်း သူ့လီးကြီးဆီကို အလိုအလျောက်ပင် စမ်းမိသွားသည်။

"အား …နည်းတဲ့လီးကြီး မဟုတ်ဘူး … "

ဆိုပြီး မဝင်းသန်းနှုတ်ကနေ ဖွင့်ဟပြောလိုက်ပြီး လီးကို ဂွင်းရိုက်ပေးလိုက်ရာ တမုဟုတ်ချင်းပင် အသန်းလီးကြီး တောင်မတ် ထွားကျိုင်းလာရလေသည်။

"အစ်မ လိုးချင်လား အပေါ်တက်လိုးလေ "

"ဟင့်အင်း နင်လိုးတာ ခံချင်တယ် နင့်ဖင်ကိုလည်း မိအေးလိုးခိုင်းလိုက် "

"ဟယ် အချင်းချင်းတော့ မလိုးချင်ပါဘူး မိအေးက စကြောက် …လိုးလို့ဖြစ်မှမဟုတ်ဘူး … သူ့အကောင်တွေရှိတယ် ခေါ်လိုးခိုင်းလိုက်မယ် "

"ခေါ်လိုက်လေ နင်ဖင်ခံတာလည်း ငါကြည့်ချင်တယ် ငါ့ကိုလည်း လိုးပေး "

ဒီမိန်းမကြီး အမူးလွန်နေရုံသာ မကဘဲ ဏှာလည်း အပြတ်ထနေပြီဆိုတာ ရိပ်မိလိုက်ကြ၍ မိအေးအပြင်ထွက်ပြီး စစ်ကူတစ်ယောက်ခေါ်လာသည်။ အသက်နှစ်ဆယ်လောက်ပဲ ရှိဦးမည့် သူ့ကောင်လေးကို အခန်းထဲသွင်းလာပြီး ကျားကျားချင်း ပုလွေကိုင်ပေးနေပါသည်။ မဝင်းသန်းလည်း တဏှာစိတ်ယိုဖိတ်လာမှုကို ဘယ်လိုမှ ထိန်း၍ပင်မရတော့တာကြောင့် အသန်းဖက်ကိုလှည့်ပြီး…

"အသန်း နင့်လီးပေး ငါစုပ်ပေးမယ် "

ပြောပြီး တစ်ထွာလောက်နီးနီးရှိသည့် အသန်းလီးကြီးကို အားပါးတရပင် ပါးစပ်နှင့်စုပ်ငုံပေးနေလိုက်လေသည်။ သူ့လီးမာတောင်ပြီး တောင့်တင်းလာတာတွေ့ရတော့ မဝင်းသန်း ပက်လက်လှအိပ်နေရာက ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပြဲပြဲကားကားလေး လုပ်ပေးးလိုက်ပြီး …

"အသန်း  လိုးတော့ "

ဟုဆိုကာ အသင့်ပြင်ပေးလိုက်ရာ အသန်းလည်း နဂိုကပင် လိုးချင်နေသူမို့ သူမနှုတ်မှ ဖွင့်ဟလာသည်နှင့် တပြိုက်နက် သူမအပေါ်ကနေတက်ခွ၍ စောက်ဖုတ်ထဲလီးသွင်းကာ တက်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။

"ဗြွတ် ဇွတ် ပွပ် ဗွပ် "

ဆိုပြီးစောက်ရည်ရွှဲနေသည့် သူမစောက်ခေါင်းကလေးထဲသို့ လီးဝင်သံနှင့်အတူ မဝင်းသန်းလည်း …

"အ အား ကောင်းလိုက်တာ အသန်းရယ် နင် နင်က အခြောက်မပေလို့ပဲ ဖင်လိုးခံတယ်သာပြောတယ် မင့်လီးကကြီးလိုက်တာကွယ် ဆောင့် ဆောင့် ကောင်းတယ် အပြတ်လိုးလိုက်စမ်း ဆောင့်မြန်မြန် လိုးပေး အား အ အင့် အင့် ဟင့် "

တစ်ဖက်မှာလည်း မိအေးကောင်လေးလီးမှ လရည်ထွက်အောင်ပင် မိအေးတစ်ယောက် ပုလွေစွမ်း ပြနေပေသည်။ ပြီးတော့ မိအေး ဖင်ကို ကုန်းပေးလိုက်ရာ ထိုကောင်လေးက သူ့လီးတုတ်တုတ်ကလေးနှင့် အပီအပြင် ဆော်နေပေသည်။

သူ့အရပ်နှင့်သူ့ဇာတ် ကိုက်လည်း ကိုက်ကြပါပေ့ လို့သာ မဝင်းသန်းတွေးပြီး ရယ်ချင်သွားမိပေသည်။

အသန်းက ခါးအားကောင်းကောင်းနှင့်သူမအပေါ်ကနေ အပြတ်လိုးဆောင့်၍ နေပြီး လီးကြီးမှာ စံချိန်မီပင်ဖြစ်ရာ အထူးပင် စည်းစိမ်တွေ့နေပေသည်။ သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားပင့်မကာဖြင့် အသန်းတစ်ယောက် နည်းပရိယာယ်စုံလင်စွာပင် ပင့်ထိုး ကော်ထိုး ဖိထိုး ဆောင့်ထိုး အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံ လိုးနည်းစုံနှင့် စွဲမက်လောက်အောင် လှည့်ပတ်ညှောင့်လိုးပေးနေပါသည်။

လီးဝင်သံ တဘုတ်ဘုတ် တဗွပ်ဗွပ် ဆူညံစွာ ထွက်ပေါ်နေပြိး အချက်ပေါင်းရာချီအောင်ပင် မီးပွင့်မတတ် လိုးဆောင့်ချ၍ မဝင်းသန်းအကောင်းကြီးကောင်းနေရကာ အသန်းခါးကို သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ချိတ်၍ ကျကျနနပင် စိတ်တိုင်းကျအလိုးခံနေပါသည်။

နာရီဝက်ကျော်ကျော် စိတ်ရှိလက်ရှိကြီး  ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ပြီး အသန်းလီးကြီးထိပ်ဆီမှ လရည်တွေ တဗြွတ်ဗြွတ် ပန်းလွှတ်ထွက်သွား ရလေသည်။ မဝင်းသန်းလည်း သူမကိုယ်တိုင် ထန်နေခဲ့တာမို့ အသန်းအလိုးကောင်းနေစဉ်မှာပဲ နှစ်ချီမက စောက်ရည်များ တဖြောဖြော ထွက်ကျလာခဲ့ရပါသည်။

အသန်းလိုးပြီးတော့ မောင်အေး ( မိအေး )ကောင်လေးက သူမကို လိုးချင်သည်ဆိုပြီး တစ်ချီမရမက တောင်းပန်ကာ လိုးပစ်လိုက်သေးသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ကျကျ ဒူးထောက်မှောက်ကုန်း၍ ပေးလိုက်သော သူမဖင်သားအိအိကြီးအနောက်ကနေပြီး မိအေးကောင်လေးက ခွေးကုန်းလိုးနေလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

ထိုကောင်လေးလီးမှာ သိပ်အကြီးစားကြီးမဟုတ်သည့်တိုင်အောင် မိအေးကဲ့သို့ အခြောက်တွေဆီက ပညာရပ်တော်တော်များများကို လေ့လာဆည်းပူးးခွင့်ရခဲ့သူမို့ မိန်းမလိုးသည့် နေရာမှာတော့ တခြားကောင်လေးတွေထက် သာပုံရပေသည်။

မဝင်းသန်းကို တစ်နာရီလောက်ကြာအောင် အချိန်ဆွဲလိုးပေးပြီး ကာမစည်းစိမ်ကို အပြည့်အဝ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့လေသည်။

သူတို့ လေးယောက်သား ဗိုက်ထဲကတကြုပ်ကြုပ်နှင့် ဆာလောင်လာသလိုဖြစ်လာ၍ အခန်းပြင်ကို ထွက်လာကြသည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းရှိ စားပွဲတစ်ခုမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ဝိုင်နှင့် စားစရာအမြည်းပန်းကန်များ ဆွဲယူလိုက်ကြကာ အားဖြည့်သည့်အနေနှင့် အတူတူ စားသောက်လိုက်ကြသည်။ စိုးစိုး (စိုးယုမော် )ကိုတော့ အပြင်မှာ မတွေ့ရချေ။ အတွင်းခန်းတစ်ခန်းမှာ ရောက်နေတာပဲဖြစ်ရမည်။ သူမလည်း ညဉ့်ဦးပိုင်းကတည်းက တော်တော်ကလေး သောက်စားထားခဲ့သည်ပဲ မဟုတ်လား ။

မိအေးနှင့်အသန်း အနားကို အမျိုးသားနှစ်ယောက်သုံးယောက် ရောက်ရှိလာကြကာ တီးတိုးပြောဆို နေကြသည်။ မိအေးလည်း သူ့ကောင်လေးကို တစ်စုံတစ်ရာပြောကာ ရှောင်ခိုင်းလိုက်ပြီး နောက်ရောက်လာသည့် လူသစ်တွေနှင့် မဝင်းသန်းကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။ သောက်ကြစားကြရင်း ရေချိန်ကလေးကိုက်လာတော့ အိပ်ခန်းတစ်ခုထဲကို ရောက်ရှိလာကြပြန်ပါသည်။

ခုနကအခန်းမဟုတ်ဘဲ အိမ်နောက်ဖက်အခြမ်းမှာရှိသည့် ယခင်ကမိအေး အစ်ကိုအစ်မတွေ အိမ်ထောင်မကျခင်က နေထိုင်သည့် လူပျိုခန်း အပျိုခန်းများလည်းဖြစ်ကာ ယခုတော့ မိအေးက သူ့အပေါင်းအဖော်တွေအတွက်ဆိုပြီး အသေအချာပင် ခင်းကျင်းပြင်ဆင်ထားပေသည်။ နောက်ထပ် အခန်းသုံးလေးခန်းမကရှိသေးပြီး သူတို့အိမ်က အတွင်းဖက်မှာ အတော်အတန်ပင် ရှည်လျားသော ဖွဲ့စည်းပုံမျိုးရှိသည့် ရှေးဟောင်းအိမ်တစ်ခုလို ဖြစ်နေပေသည်။

မဝင်းသန်းတစ်ယောက် အလှည့်ကျပြီဖြစ်၍ မိအေးတို့ ကောင်လေးတစ်သိုက်၏အလယ်မှာ သူတို့ နှုတ်ဆော့ ခြေဆော့လုပ်သမျှ ခံပြီး ရောရောနှောနှော လိုက်လျော၍ပင် နေမိလေသည်။ အသန်းက ကောင်လေးငယ်ငယ် တစ်ယောက် ရင်ခွင်ထဲကနေပြီး ထိုကောင်လေးလီးကို ကိုင်ဆော့ရင်း မဝင်းသန်းထမီကိုပါ အောက်မှနေ၍ ပင့်လှန်တင်ပစ်လိုက်သည်။ အမွှေးအမြင်ထူထပ်စွာ အုံ့ဆိုင်းနေသော သူမစောက်ပတ်ကြီးက ကောင်လေးတစ်သိုက် မျက်စိရှေ့မှောက်မှာ ဖုံးမနိုင်ဖိမရ ဘွားကနဲ ပေါ်ထွက်လာရလေသည်။

"မမဝင်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဘယ်သူမှုတ်ချင်လဲ တို့အစ်မက သဘောလဲကောင်း ပစ္စည်းလည်းလှသလောက် ပုလွေလည်း ပက်စက်တယ် "

"ဟဲ့ အသန်း လူကိုများ …ဟင်း …ငါတော့ လူပေါင်းကို မှားတော့တာပဲ "

"နို့ မမက အလိုးမခံချင်လို့လား အဖုတ်ကြီးက အရည်တွေတောင် စိမ့်ထွက်နေလိုက်တာများ ဟင်းဟင်း "

သူတို့ အခြောက်မတွေကိုတော့ မနိုင်ပါ။ မဝင်းသန်းလည်း ဖြစ်ချင်တာဖြစ် ဆိုပြီး အသန်းလီးကို ပုဆိုးအောက်ကနေ ဆုပ်ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ဂွင်းရိုက်ဆောင့်ပစ်လိုက်ရင်း …

"နင်ပဲ စလိုးတော့ အသန်းရေ ငါ့စောက်ပတ်က နင့်လီးကြီးနဲ့ လိုးမှ အယားပြေနိုင်မှာ "

သူမက ပက်ပက်စက်စက်ပင် ပြောပစ်လိုက်သည်။ အသန်းက …

"တကယ်နော် 'အသန်းက ဖင်ဖွင့်တာပဲသန်တော့ ဖင်ကိုလိုးပစ်လိုက်မှာ မမ ခံရဲလို့လား "

"ဟင်း နင်မယုံရင် တစ်ခါတည်း စမ်းကြည့်လိုက်ပေါ့ အသန်းရဲ့ ဟင်း ဟင်း "

ဆိုပြီး မဝင်းသန်းပြောဆိုလိုက်ရင်း ထိုင်နေရာက ထလာကာ အသန်းလီးကို အသေအချာပင်ထိုင်၍ ပုလွေကိုင်ပေးလိုက်သည်။ အသန်းလီးလည်း တမုဟုတ်ချင်း တောင်မတ်လာပြန်သည်။

မိအေးက မဝင်းသန်း၏ကုန်းကုန်းကွကွလုပ်ထားသော ဖင်အနောက်မှနေပြီး ထမီကို လှန်တင်လိုက်ကာ သူမစောက်ပတ်ကို ကုန်းမှုတ်ပေးသည်။ ကောင်လေးသုံးယောက်ကလည်း သူမအနားကိုကပ်လာကာ ဝိုင်းရံလိုက်ကြရင်း နို့ကိုင် ဖင်နှိုက်လုပ်၍ ကာမဂုဏ်စည်းစိမ်ကို စည်းလွတ်ဘောင်လွတ်ပင် သောင်းကျန်းချင်တိုင်း သောင်းကျန်းလျှက် ခံစားနေကြလေတော့သည်။

မဝင်းသန်းလည်း အသန်းကသူမဖင်ကို တစ်ချီဆော်လိုက်တာမို့ ဖင်ခံဖူးသည့် အတွေ့အကြုံကို ရရှိသွားကာ ထိုအရသာကိုလည်း တော်တော်ကလေးပင် စွဲမက်သွားခဲ့ရပေသည်။ နောက်ကောင်လေးသုံးယောက်အနက် နှစ်ယောက်က သူမစောက်ပတ်ကို လိုးပြီး ကျန်တစ်ယောက်ကတော့ သူမစောက်ပတ်ကိုသာမကဘဲ ဖင်ကိုပါ အသန်းနှင့်အတူ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ လိုးကြသည်။

သူ့နာမည် ကျော်ကျော်မိုး လို့ခေါ်ပြီး သူ့လီးမှာလည်း ညိုညိုတုတ်တုတ် ရှည်လမျောကြီးပင်ဖြစ်လေရာ အသန်းလီးနှင့်နင်လားငါလားရှိပြီး မဝင်းသန်းအနေနှင့် သူမအလိုလားဆုံးသော ကာမရသကို ပြည့်ပြည့်ဝဝပင် ခံစားလိုက်ရပေသည်။

ဒီအချိန်မှာ အိမ်အတွင်းဖက်ရှိ အခန်းတစ်ခုဆီမှာတော့ မဝင်းသန်း၏ညီမဖြစ်သူ စိုးယုမော်တစ်ယောက် ဂျော်လကီး ( အခြောက်မ ) သုံးလေးယောက်၏ ဝိုင်းသမခြင်းကို ခံနေရပြီဖြစ်သည်။ စိုးယုမော်က ဒီလိုမိန်းမလျာတွေနှင့် အတော်ကလေးတွဲဖူးသည်။ မိအေးနှင့်ရော အသန်းနှင့်ရော တအားရင်းနှီးပြီး သူတို့နှင့် တစ်ခါတစ်ရံ အဖွဲ့ကျသူပင်ဖြစ်၍ အခြောက်မတွေအကြောင်းကို နောကြေအောင်ကို သိနေသည်။

သူမမှာလည်း ကျောင်းသူဘဝကပင် အစ်မခြေရာလိုက်ပြီး ရည်းစားထည်လဲတွဲကာ မကြာခဏ ချိန်းတွေ့ခဲ့သူပင်ဖြစ်၍ အထိအခိုက် အပွန်းအပဲ့ကလေးတွေတော့ ရှိသူပင်ဖြစ်သည်။ အသက်နှစ်ဆယ်ကျော် အစိတ်ဝန်းကျင် အရွယ်ကောင်းတုန်းဖွံ့ဖြိုးမှုအရှိဆုံးအချိန်ပင်ဖြစ်၍ လင်ငတ်မလေးတစ်ယောက်အဖြစ်နှင့် တဏှာကလည်း အပြတ်ထန်သူကလေးပင်ဖြစ်လေသည်။

မိအေးတို့လို မိန်းအလျာတွေနှင့်ပေါင်းရင်း ပက်ပက်စက်စက် ညစ်တီးညစ်ပတ် အပြောအဆို အထိအတွေ့ကလေးတွေနှင့် သာယာမှုရှာဖွေရင်း တစ်ခါတစ်ရံ လူတွင်ပါလို့ ကျားကိုက်တာကိုလည်း ခံရတတ်ပါသေးသည်။

သူမကတော့ ခေတ်၏သမီးပျိုတစ်ဦးပီပီ ဘယ်အရာကိုမှ နောက်တွန့်နေသူလည်းမဟုတ်ပါချေ။ ဒီနေ့ညလည်း မူးမူးရူးရူးနှင့်ရှိနေစဉ် အခြောက်တွေကြားထဲ အပွတ်အသပ်ခံရင်း အိပ်ခန်းတစ်ခုထဲမှာ ချောင်ပိတ်မိသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

စိုးယုမော်ကို အခြောက်နှစ်ယောက်က ကိုင်သည်။ သူတို့ကနှစ်ဖက်ချွန်တွေဖြစ်ကြ၍ ဖင်အလိုးခံသလို ကိုယ်တိုင်လည်း ဖင်အလိုးသန်သူတွေသာဖြစ်ရာ အသန်းကဲ့သို့ လူစားမျိုးပင်ဖြစ်ပေသည်။ သူတို့ ကိုင်တော့ သူတို့နောက်က ကပ်ဖားရပ်ဖား စားကြွင်းစားသည့် သကောင့်သားတွေကပါ အနောက်ကနေ ပါလာခဲ့ရလေသည်။

စိုးယုမော် တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစားတစ်စုံတစ်ရာပင် မကပ်တော့ဘဲ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဆိုသလို ခန္ဓာကိုယ် ဗလာကျင်းနေလျှက်ရှိလေသည်။ သူမနို့ကို ကိုင်သူကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ကို လက်နှင့်ပွတ်ဆွသူက ပွတ်ဆွပေးသည်။ ဘာဂျာကိုင်သူ ကိုင်သည်။

ပက်လက် တစ်ချီအလိုးခံပြီးချိန်မှာ စိုးယုမော် စိတ်ကို တင်းမထားနိုင်တော့ပါချေ။ နောက်ထပ် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ပစေတော့ ဟုသာ စိတ်ကိုလျှော့ပြီး အဆုံးစွန်အထိ လွှတ်ပေးထားလိုက်မိလေတော့၏။

မဝင်းသန်းလက်ကို တစ်ယောက်က ဆွဲပြီး အနောက်ခန်းဖက်ဆီ ခေါ်လာခဲ့သည်။ မိအေးအိပ်နေကျ အခန်းထဲမှာ အတွဲတွေရှိနေကြပြီး လိင်တူအတွဲတစ်တွဲနှင့် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ရယ် နောက်ထပ် အမျိုးသားနှစ်ယောက်ရယ် အခန်းထဲမှာ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြသည်။ အမျိုးသားနှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်က မိအေးအဖော် မိန်းမလျာတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်နေသည်။

အားလုံးကိုယ်လုံးတီးနီးပါးဖြစ်နေကြပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မှုတ်သူမှုတ် စုပ်သူစုပ်၍ ထင်တိုင်းကြဲနေကြခြင်းဖြစ်ပေသည်။

အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်က ညနေကတည်းကပင် သူတို့နှင့်အတူ ပါလာခဲ့ဟန်တူပေသည်။ အသောက်အစား လွန်ကာ ကွဲပြဲနေကြပြီး ကြည့်လို့ မြင်လို့ မကောင်းအောင်ပဲ ဖြစ်ပျက်နေကြသည်။ ယောက်ျားနှစ်ယောက် ကလည်း သူတို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်ကို အလဲအလှယ်လုပ်၍ အလှည့်ကျစီ ဆော်နေကြပုံရသည်။

နောက်တစ်ခန်းကိုရောက်တော့ မဝင်းသန်းကိုခေါ်လာသူက အခန်းထဲကိုအရင်ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့လူတွေရှိနေတာတွေ့ရတော့မှ မဝင်းသန်းဖက်ကို လှည့်ပြီး …

"မမ လာ ဒီအခန်းထဲ ဝင်ကြရအောင်  "

ဆိုပြီး သူမလက်ကို အသာဆွဲ၍ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ အိပ်ခန်းထဲမှာ မချောနှစ်ယောက် ကိုယ်လေးယောက်ဖြစ်နေသည်။ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်က အသက်နှစ်ဆယ်အစိတ် ဝန်းကျင်တွေဖြစ်ကြပြီး သူတို့နှစ်ယောက်က တစ်ယောက်တစ်နေရာစီ တစ်ယောက်က ကုတင်ထက်မှာ ယောက်ျားနှစ်ယောက်ရဲ့ အလယ်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေသလို ကျန်တစ်ယောက်ကလည်း ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်မှာ လေးဘက်ထောက်ကာ မှောက်ခုံကုန်းအိပ်လျက်သား ယောက်ျားတစ်ယောက်က သူမကိုအနောက်ကနေ ဖင်ကုန်းပြီး ခွေးကုန်းလိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။

သူမက ကုန်းကုန်းကွကွ အလိုးခံရင်းနေရင်းမှ သူ့အရှေ့မှ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့လီးကို စိတ်ပါလက်ပါပင် စုပ်ပေးနေပါသည်။ သူမမျက်နှာကို သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပေမယ့် လက်ရှိမြင်တွေ့နေရပုံအရ ကောင်မလေးမှာ တော်တော်ကလေး ထန်နေပြီဆိုတာ မဝင်းသန်း ခန့်မှန်းမိလိုက်ပါသည်။ သူတို့သုံးယောက် လိုးနေတာကို ကြည့်၍ မဝင်းသန်းတစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချဉ်တွေပါ တင်းကနဲဖြစ်ကာ ရာဂသွေးတွေ ဆူပွက်၍ လာရလေသည်။

မဝင်းသန်းရဲ့ကောင်လေးကလည်း သူမခါးကို ခပ်တင်းတင်းပင် ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းများကို စတင်နမ်းစုပ်လာသည်။ မဝင်းသန်းလည်း ပြန်လှန်နမ်းစုပ်၍ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကိုင်ကြ နယ်နေလိုက်ကြသည်။ သူ့လက်တွေက နို့နှစ်လုံးကို ဖျစ်ကိုင်ကာနယ်နေရာက အောက်ကိုလျှောဆင်းလာပြီး သူမပေါင်ကြားထဲကို ရောက်ရှိလာသည်။ မဝင်းသန်းအဝတ်တွေ ကိုယ်ပေါ်ကနေ လျှောကျွတ်ကျသွားရသည်။

သူမ ထမီကိုပါ ချွတ်ချလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အတန်ကြာအောင် လူးလှိမ့်ဖက်တွယ် နေမိကြရင်း စစ်စတီနိုင်းပုံစံနေကာ လူငယ်က သူမစောက်ပတ်ကို စုပ်ကာယက်ကာပေးနေသလို သူမကလည်း သူ့ရဲ့လီးကြီးကို အပြတ်ပင်စုပ်ပေးနေသည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အသွားအပြန် လျှာနှင့်လိုက်လံ ယက်ဆွ ပေးသည်။ စိတ်က ပိုမို နိုးကြွလာခဲ့ကြပြီး သူမလည်း လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်ကာ သူ့လီးပေါ်ကနေပြီး မြင်းစီးသလိုလုပ်၍ တက်ထိုင်ကာ သူမကပင် စတင်ဆောင့်လိုး ပေးနေလိုက်ပေသည်။

လူရွယ်၏လီးက သူမစောက်ခေါင်းကလေးထဲကို တစ်ကြပ်စွာဖြင့်တိုးဝင်သွားသည်။ အခြောက်လင်လီးက မသေးလှပါလားလို့ သူမတွေးရင်း လီးကြီးကို တဆုံးအထိရောက်အောင် သူမဖင်ကြီးကို လူးကာလှိမ့်ကာဖြင့် ဖိလိုက်ကြွလိုက်လုပ်၍ ဆောင့်လိုးချနေလိုက်သည်။

"စွတ် ဖတ် ဗွပ် စွတ် စွိဖတ် ဖွပ် ဘွပ် "

"အ အင့် …အင့် …ဟင်း "

သူမ နှုတ်မှ ညည်းသံကလေးထွက်ပေါ်လာတော့ သူမ၏နဘေးမှ အမျိုးသမီးကလေးက သူမဖက်ကို လှည့်၍ ကြည့်လာသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မျက်နှာဆိုင်မိသွားကြသည်။ မဝင်းသန်းထိတ်ကနဲဖြစ်ပြီး မျက်နှာပျက်သွားသလို မှိန်ပျပျမီးရောင်အောက်မှာ အမြင်များမှားနေမလားဆိုပြီး သူ့မျက်လုံးကို သူ ပွတ်ကြည့် လိုက်မိသေးသည်။

သူမ အထင်ရောအမြင်ပါ မမှားပါချေ။ စိုးယုမော်မှ စိုးယုမော်အစစ်ပဲဖြစ်နေသည်။

"မ မမ "

"ဟင် … စိုး  စိုးစိုး …အကြီးမ …နင် … နင် "

တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားပင်ဆက်မပြောနိုင်ကြတော့ဘဲ ရှက်အမ်းအမ်းဖြစ်ကာ နှုတ်ဆွံ့နေမိကြသည်။ မထူူးတော့ပြီ။ ခုအခြေအနေမျိုး ရောက်မှတော့ ရှက်နေလို့ကော ဘာများ ထူးခြားလာနိုင်ဦးမှာမို့လို့လဲ ဟူ၍ မဝင်းသန်းတွေးရင်း တစ်ဖက်ကိုလှည့်ကာ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် ဆက်လုပ်နေလိုက်ပါတော့သည်။

မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်အကြာမှာ သူမရော ကောင်လေးပါ သုက်ရည်များထွက်ကျလာရကာ တစ်ချီပြီးသွားသည်။ ကုတင်ပေါ်က ကောင်နှစ်ကောင်ဆင်းလာပြီး သူမကိုယ်ခန္ဓာကို လာရောက်ထိတွေ့ကိုင်စမ်းလာကြသည်။

"မဝင်း လာလေ အပေါ်မှာ ထိုင် "

"အင်း ဟင်းဟင်း "

မဝင်းသန်း ငြင်းဆန်ဖို့ရာ မစွမ်းသာတော့ပါ။

ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့လည်း သူမ အသက်ရှူချိန်တောင်မရအောင် ဖြစ်ရပြန်ပါသည်။ အလဲအကွဲ ဆော်ကြသည်။ လီးချောင်းတွေက သူမစောက်ပတ်ကိုရော ဖင်စအိုကိုပါ မချန်ဘဲ နှစ်ပေါက်စလုံးကို ပြိုင်တူ လက်ကုန်ပင် လိုးခွဲပစ်လိုက်ကြပါသည်။

နောက်ထပ် တစ်နာရီခန့် ကုန်ဆုံးသွားချိန်မှာတော့ …

မဝင်းသန်းတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံး ဘဲတစ်ပွေစီကို အပေါ်စီးကနေ တက်ခွပြီး ပျော်ပျော်ကြီး မြင်းစီးမောင်းနှင်၍ နေခဲ့ကြပြီ ဖြစ်သည်။ သူတို့ရဲ့အနားမှာလည်း အလှည့်ကျစောင့်နေသူက ကျန်ရှိသေးသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မထူးဇာတ်ကို ဆက်ခင်းကြရုံမှလွဲ၍ အခြားလမ်းလည်း မရှိတော့ပြီ။

ညီအစ်မနှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာကိုသာ တစ်ယောက် ကြည့်ရင်း မချိပြုံးကလေးကိုသာ ပြုံးပြနိုင်ကြရှာတော့သည်။

မထင်မှတ်ဘဲ ချဲပေါက်ပြီး ပျော်ပွဲနွှဲခဲ့ရာကနေ မထင်မှတ်ဘဲ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ညောင်မြစ်တူးရာက ပုတ်သင်ဥပါပေါ်သည့်ကိန်းမျိုး ဆိုက်ခဲ့ကြရသည်။ တစ်ယောက်အဖြစ်သနစ်ကို တစ်ယောက် ရှင်းရှင်းပြက်ပြက် မျက်ဝါးထင်ထင်ပင် မြင်တွေ့ခဲ့ရပါသည်။

တစ်ညအချိန်လွန်မြောက်၍ နောက်တစ်နေ့ မနက်ကျတော့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် အိမ်ကို အတူတကွ ပြန်ခဲ့ကြပြီး အိပ်ခန်းထဲတန်းဝင်ကာ အနားယူလိုက်ကြပါသည်။

"အကြီးမ နင်ဘယ်သူ့ကိုမှ လျှောက်မဖွရဘူးနော် "

"မမဝင်းကလဲ ဖွစရာလားလို့ စိုးလည်း သိတာပေါ့ … ကိုယ့်ညီအစ်မချင်းပဲ ဥစ္စာကို … ဟင်း … စိုးတော့ မမကို မျက်နှာ အရမ်းပူမိတာပဲ "

အစ်မဖြစ်သူနှင့်စိုးယုမော် စကားပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ မဝင်းသန်းက သူမကို နှစ်သိမ့်သည့်လေသံဖြင့် …

"ပြီးတာလည်း ပြီးပြီပဲကွယ် ပြောရရင် မမလည်း … မျက်နှာဘယ်နား ထားရမယ် ဆိုတာတောင်မသိပါဘူး … စိုး နင် မမကို စိတ်မဆိုးပါဘူးနော် "

"မဆိုးပါဘူး …မမလဲ မဆိုးနဲ့နော် စိုးကတော့ မမဆူမှာကိုပဲ ကြောက်တယ် "

"အော် ငါက နင့်ကို ဘယ်လိုလုပ် ဆူရမှာလဲ … ဟင်း … ငါ  ငါကိုယ်တိုင်ကိုက … "

မဝင်းသန်းပြောရင်း စကားတစ်ပိုင်းတစ်စနှင့် ရပ်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းကိုအသာချလိုက်ပါသည်။ နှစ်ယောက်သား ဆိုင်တောင်မှ မထွက်ဖြစ်ကြဘဲ အိမ်မှာပင် တစ်ရက်နှစ်ရက်အနားယူလိုက်ကြပါသည်။

သူချဲပေါက်သည့်အကြောင်းကို သုံးလေးရက်လောက်နေမှ အိမ်ကအမေနှင့် ညီမငယ် ဝင့်ဝါခိုင်ကို ပြောပြသည်။ ဝင့်ဝါခိုင်ကို ဆွဲကြိုးလေး နားကပ်လေးလုပ်ပေးလိုက်တော့ ပျော်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ညီမငယ်၏အပျော်ကို ကြည့်၍ အစ်မနှစ်ယောက်ရင်ထဲမှာ ပီတိလှိုင်းတွေ ဖြာဝေသွားကြလေသည်။

နောက်ရက်တွေမှာ မိအေးနှင့်အသန်းတို့ အိမ်ကိုမကြာခဏ ရောက်ရောက်လာပြီး သူတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို အိမ်အလည်ဆိုပြီး ခေါ်သွားတတ်ကြသည်။ မိအေးမဟုတ်လျှင် အသန်း တစ်ယောက်ယောက်တော့ ရောက်ရှိလာတတ်သည်။ အမေနှင့်ညီမယ်တို့က မသိပေမယ့် မဝင်းသန်းတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက် ချဲတစ်ကြိမ်ပေါက်တာကို အကြောင်းပြုုပြီး မိအေး အသန်းတို့ အခြောက်မတွေနှင့်ပေါင်းပြီး သူတို့အုပ်စုနှင့် အဖွဲ့ကျကာ ကာမသုခကို ပျော်ပျော်ကြီး ခံစားနေကြပါလေသည်။

ဘိုးတော်ဆီ ချဲဂဏန်းယူဖို့ သွားရောက်ကြပြီး ကျေးဇူးဆပ်သည့်အနေနှင့် ငွေနှင့်လက်ဆောင်ပစ္စည်းများ သွားရောက်ကန်တော့ကြကာ နောက်ထပ် သုံးလုံးတိုက်နှစ်ကြိမ်တိတိ နှစ်ထောင်ဖိုးတစ်ကြိမ် သုံးထောင့်ငါးရာဖိုးတစ်ကြိမ်စီလောက် ပေါက်လိုက်ကြသေးသည်။

ငွေရွှင်တော့ လူလည်း ရွှင်လာကြသည်။ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်ကလေးနေလာကြတာမို့ မဝင်းသန်းတို့ စိုးယုမော်တို့ ညီအစ်မအလှက အများကြားထဲမှာ ထင်ထင်ပေါ်ပေါ်ဖြစ်ကာ ပြောစမှတ်ပင်တွင်လာခဲ့ရလေသည်။ ညီအစ်မနှစ်ယောက်က ယခင်ကထက်ပို၍ တပူးပူးတတွဲတွဲ သွားအတူ လာအတူ ရှိလာခဲ့ကြပေသည်။

မဝင်းသန်းလည်း နောက်ပိုင်း ကွမ်းယာဆိုင်မှ အမီနာယောက်ျား ခင်ရွှေနှင့် တော်တော်ကလေး အတွေ့ကျဲသွားရပါသည်။ ဒီကြားထဲ ထူးခြားမှုတစ်ခုအနေနှင့် ပြောရမည်ဆိုလျှင်တော့ သူတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက်၏ ဆက်ဆံရေးကိုပဲ ပြောရပေတော့မည်။

ညီအစ်မနှစ်ယောက် ခါတိုင်းထက် ပိုချစ်လာကြပုံရသည်။ စိုးယုမော်က သူမလက်ရှိအလုပ်ဝင်နေသည့် အထည်ဆိုင်မှ ထွက်လိုက်ပြီး အစ်မဖြစ်သူ မဝင်းသန်းနှင့်အတူပင် ဈေးထဲကဆိုင်မှာ အတူထိုင်ကာ ဆိုင်ကိုတဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးချဲ့လုပ်ကိုင်လာခဲ့သည်။ ချဲပေါက်ထားသော ငွေများလည်း ရှိလာသဖြင့် ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှု ပိုကြီးလာသလို ပိုပြီးတော့လည်း အမြတ်အစွန်းများရရှိကာ အောင်မြင်မှုပိုရလာသည်။ ဆိုင်အကူအလုပ်သမားတွေပါ ငှားရမ်းနိုင်လာပြီး ညီအစ်မနှစ်ယောက် ယခင်ကလို အလုပ်သိပ်မပိတော့ဘဲ အချိန်ပိုကလေးများ ရလာခဲ့ကြသည်။ သွားသွားလာလာ လုပ်နိုင်လာကြသည်။

သူတို့နှစ်ယောက် ယခင်က တစ်ယောက်တစ်ခန်းစီ အခန်းခွဲအိပ်ကြပေမယ့် နောက်ပိုင်း မိအေးတို့ အသန်းတို့ အုပ်စုနှင့် အထိအတွေ့များလာရာကနေ နှစ်ယောက်ခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ တစ်ကုတင်တည်းမွေ့ယာတစ်ခုတည်း အတူအိပ်ဖြစ်လာကြသည်။ နှစ်ယောက် ပူးပူးကပ်ကပ် တီးတိုး သဖန်းပိုးထိုးချိန် ပိုများလာသည်ဟုပဲ ဆိုရချေတော့မည်။

ယောက်ျားသနာတွေအကြောင်းပြောကြသည်။ သူတို့နှင့်လုပ်ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပါးစပ်အရသာခံကာ ပြန်ပြောင်းပြောဆိုကြရင်း အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်းတွေလို တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်၍ နို့ကိုင် စောက်ပတ်နှိုက်ခြင်းများကို လုပ်တတ်လာကြသည်။ အကြီးရော အငယ်ရော ကာမစိတ်ထက်သန်ကာ တဏှာထန်သူတွေချည်းပဲမို့ ယောက်ျားလီးအကြောင်းပြောရင်း လိုးကား(အောကား) တွေ ညစဉ် အတူတကွ ထိုင်ကြည့် ဖြစ်ခဲ့ကြပါသည်။

တစ်နေ့ မြို့ထဲဖက်ကို ကိစ္စတစ်ခုနှင့်အသွားမှာ ကားတစ်စီးပေါ်ကနေ လူတစ်ယောက်ဆင်းချလာပြီး …

"မမ ဝင်း … "

ဆိုပြီး သူမလက်ကို လာရောက်ဆွဲကိုင်၍ မဝင်းသန်းတစ်ယောက် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ မတွေ့ဖြစ်တာကြာပြီ ဖြစ်သော မြတ်သူကို ပြန်တွေ့လိုက်ရသည်။

"မမ ကျွန်တော် လူမမှားပါဘူးနော် …ကျွန်တော့်ကို မှတ်မိတယ်မဟုတ်လား "

သူကပြောတော့ မဝင်းသန်း ချစ်စဖွယ်ကောင်းအောင်ပြုံး၍ပြလိုက်ရင်း …ခေါင်းလေးကို အသာညိတ်ကာဖြင့် …

"မှတ်မိပါတယ်မောင်လေးရယ် လူမမှားပါဘူး ဟင်းဟင်း ဟင်း "

မဝင်းသန်းက ရယ်မောပြောဆိုလိုက်ရင်း …

"ဒါနဲ့ မောင်လေးက ဘယ်သွားမှာမို့လို့လဲ "

"အော် ကျွန်တော့် ဘောစိခေါ်လို့လာခဲ့တာ ငွေစာရင်းရှင်းစရာရှိတာနဲ့ ခု ကိစ္စပြီးလို့ တည်းခိုခန်းပြန်မှာ အစ်မရဲ့ အတော်ပဲ "

မဝင်းသန်း မျက်စောင်းလဲ့လဲ့ကလေးထိုးကြည့်လိုက်ရင်းက …

"ဘာ အတော်ပဲ လဲ …ဟွန်း "

"မမ ခု ပြန်တော့မလို့လား အချိန်ကလေးနည်းနည်း မရဘူးလား "

"ဘာလဲ မင်းက မမကို ဘာကျွေးချင်သေးလို့လဲ "

"မမစားချင်တာစား ကျွေးမှာပေါ့မမရဲ့ မတွေ့တာကြာပြီဆိုတော့ စကားတွေပြောချင်နေတာ ပြီးတော့… ကျွန်တော်မမကို အရမ်းလွမ်းတယ် သိလား မမရဲ့ "

"အံမယ် ကိုပို … ဒါဖြင့် ဘယ်သွားကြမှာလဲ ပြော "

"မမကို တစ်ခုခုကျွေးချင်သေးတယ် စားသောက်ပြီးမှ ဟိုကို သွားကြတာပေါ့ နော်မမ "

"ဘယ်ကိုလဲ "

သူမက သိလျက်နှင့်ပင် မသိဟန်ပြု၍ မေးလိုက်တော့ …

"ကျွန်တော့် အလုပ်ထဲ သွားမယ်လေ ဒီရက်ပိုင်း လူအလာနည်းတော့ အခန်းလွတ်တွေ အများကြီးရှိတယ် မမ အိုကေ ပါတယ်နော် …"

မဝင်းသန်း ခဏအကြာ နှုတ်ဆိတ်လို့ သွားရာက သူ့ကိုစေ့စေ့ကလေး စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး …

"တစ်ယောက်တည်းပဲနော် မမ အချိန်သိပ်မရဘူး မနက်အလုပ်သွားဖို့လည်း ရှိသေးတယ် "

"စိတ်ချမမ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း …"

ဆိုပြီး …

"မမကို သိပ်တွေ့ချင်လွန်းလို့ … ကားပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်း မမကို လှမ်းမြင်တာနဲ့ … ခေါ်လိုက်ရတာ "

"အဟင်း ဟင်း   ဟင်း …မမလည်း မင်းလိုပါပဲ မောင်လေးရယ် မမ မင်းကို သိပ်တွေ့ချင်ပါတယ် "

"ဟား တကယ်နော် "

"တကယ် …အဟင်းဟင်း "

နှစ်ယောက်သား ပုခုံးချင်းယှဉ်၍ လက်တွဲပြီး လျှောက်လာခဲ့ကြလေသည်။

စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို အရင်ဝင်လိုက်ကာ ဗိုက်ပြည့်အောင် ဖြည့်လိုက်ကြသည်။ ပြီးမှ မြတ်သူခေါ်ရာနောက်ကို မဝင်းသန်းတစ်ယောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ပါလာခဲ့လေသည်။

တည်းခိုခန်းမှာ ခါတိုင်းနှင့်မတူ …  မြတ်သူပြောသလိုပင် လူရှင်းနေသည်။ အလုပ်ချိန်မဟုတ်လို့ပဲလားတော့ မသိချေ။ မြတ်သူတို့ တည်းခိုခန်းက ငါးလုပ်ငန်းဦးစီးဋ္ဌာနနှင့် နီးနေတာကြောင့်လည်း သူ့ရာသီချိန်ဖြစ်သော လေလံဆွဲချိန်မျိုးကျမှသာ လူစည်ကားတတ်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း သူကရှင်းပြသည်။

ဆက်ရှင်ခန်းမဟုတ်သော သီးသန့်အခန်းတစ်ခုထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်တွေ့ဆုံကြသည်။ မြတ်သူက သောက်စရာတစ်ခုခုယူဦးမလားမေးပြီး မဝင်းသန်းအတွက် စပျစ်ဝိုင်မှာပေးသည်။

မြတ်သူ၏လီးကို မဝင်းသန်းမတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်၍ အပီအပြင်ပင် စိတ်လိုလက်ရ စုပ်ပေးမှုတ်ပေးနေသည်။ သူ့လီးထိပ်ခေါင်းကြီးကို သားရေဖြဲလှန်ပြီး လဒစ်ကြီးကိုငုံ၍စုပ်ပေးလိုက်သည်။ လီးကိုယ်ထည်ကြီးကို လျှာနှင့်ယက်ကာသပ်ကာဖြင့် လီးတစ်ချောင်းလုံး တောင်မတ်ထကြွလာအောင် လှုပ်နှူးကာဆွကစားပေးသည်။ သူ့ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ငုံကာ ပြွတ်ကနဲပြွတ်ကနဲ အသံထွက်အောင်စုပ်၍ပေးလိုက်သေးသည်။

မြတ်သူလီးက သူမအာငွေ့ရသည်နှင့်ပင် ချက်ချင်းကြီးတောင်မတ်လာချေပြီ။

မြတ်သူက သူမ၏ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ယူလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပြဲပြဲကားကား ပြုလုပ်စေလျှက် ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားထဲ ဝင်ထိုင်ကာ ကျကျနနပင်ဘာဂျာကိုင်ပေးသည်။ မြတ်သူ၏ အစုပ်အမှုတ်များက သူမ၏ ပုန်းလျှိုးနေသော ရာဂရမ္မက်ကို တဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်ဆူပွက်လာအောင် အဆက်မပြတ် မီးထိုးပေးလိုက်သည့်နှယ် မဝင်းသန်းတစ်ယောက် ထွန့်လူးစွာ ကြွမြောက်တက်လာရလျှက် မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဒိန်းဒလိန်းနတ်ပူးစ ပြုလာရပါသည်။

သူမ၏စောက်ခေါင်းကလေးထဲကို မြတ်သူ လက်နှင့်အဆက်မပြတ်ထိုးဆောင့်၍ အစိထိပ်ဖူးကလေးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးသည်။

အခေါင်းတစ်ခုလုံးအားမွှေနှောက်ကာ လျှာနှင့်ထိုးယက်ဆွပေးသည်။ အကွဲကြောင်းကလေးကို အောက်မှနေ၍အထက်သို့ လျှာအပြားလိုက်ကြီး ပင့်ယက်သပ်တင်ကာ ဖင်စအိုဝကလေးကိုပါ လျှာထိပ်နှင့် ထိုး၍ထိုး၍ဆွပေးလိုက်လေရာ မဝင်းသန်းတဏှာထလွန်း၍ မျက်ဖြူပင်ဆိုက်မတတ် ဖြစ်ခဲ့ရလေပြီ။

"လိုးတော့ မောင်လေးရယ် အစ်မ ကောင်းလွန်းနေပြီ "

"ဟုတ်ကဲ့ လိုးမှာပါ မမ ကျွန်တော်လည်း လိုးချင်လွန်းလို့ မမကိုစောင့်နေခဲ့တာ ကြာပါပြီ "

မဝင်းသန်းက ခွင့်ပြုချက်ပေးလိုက်တော့ မြတ်သူ အပီအပြင် ဝုန်းဒိုင်းကြဲလိုက်လေတော့သည်။ သူ့ဂေါ်လီလီးကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်အဝမှာတေ့ချိန်ပြီး စောက်ခေါင်းကလေးထဲကိုတဆုံးသွင်း၍ အသည်းအသန်ပင် ဆောင့်လိုးချလိုက်ပါသည်။ ဂေါ်လီလီးဒဏ်ကို မဝင်းသန်းတစ်ယောက် ကော့ပျံနေအောင် ခံရပြီး တဏှာစိတ်လည်း ပို၍ပင်နိုးကြွလာရသလို ဖြစ်လာရလေသည်။

"အစ်မ ကြိုက်လား ကျွန်တော်လိုးတာ "

"ကြိုက်တယ် မြတ်သူ နင်က လီးလည်းကြီးသလောက် လိုးတာလည်းသန်လွန်းတယ် တစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်လိုက်ရင် နင့်ကနဲ နင့်ကနဲပဲ … ဂေါ်လီနဲ့လိုးတာက နင့်တစ်ယောက်တည်းပဲ မမ ခံဖူးတာပါ မြတ်သူရယ် "

မဝင်းသန်းက ပွင့်လင်းစွာပင် ပြောဆိုလိုက်ပါသည်။

မြတ်သူအနေနှင့်လည်း သူမနှင့်တစ်ခါဆုံဖူးပြီး စိတ်ရှိလိုးခွင့်ကို မကြုံလိုက်ရတာမို့ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သူမကို အားခဲပြီး စောက်ပတ်ကိုသာမက သူမ၏ ဖင်သားကားအိအိကြီးကိုပါ ဝဝလင်လင်လိုးတော့မည်ဟူ၍ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ဟန်တူပေသည်။

တစ်နာရီလောက်ဆောင့်လိုးပြီး လရည်ထွက်ချိန်မှာတောင် အနားမယူဘဲ သူမစောက်ပတ်ကို နောက်တစ်ချီ ထပ်မံလိုးပေးနေသည်။ နှစ်ချီဆက်လိုးပြီး မဝင်းသန်းလည်း စောက်ရည်အလီလီထွက်ကာ အတော်ကလေး ပန်းလျသွားခဲ့ရသည်။

ဒီတစ်ချီလိုးပြီး ခဏနား၍ မြတ်သူအပြင်ထွက်သွားသည်။ သူ့လီးကို ကြာရှည်စိမ်ပြီး လိုးနိုင်အောင် ဆေးတစ်မျိုးကို သွားရောက်လိမ်းကျံပြီး မကြာမီ ပြန်ရောက်လာခဲ့ပါသည်။

ထိုဆေးအစွမ်းနှင့်ပင် မြတ်သူ မဝင်းသန်း၏ဖင်ကိုပါ တစ်ချီ ထပ်လိုးပစ်လိုက်သည်။ ဂေါ်လီလီးကြောင့်ရော ကြာဆေးအစွမ်းကြောင့်ပါ မဝင်းသန်း ဖင်ကွဲမတတ်အလိုးခံပြီး ဝေဒနာခံစားရသော်လည်း ရမ္မက်တဏှာရဲ့ ဦးဆောင်မှုအောက်မှာ မြတ်သူအလိုကို သူမ ဘယ်လိုမှ မငြင်းဆန်နိုင်ခဲ့ပါချေ။ စောက်ပတ်ကိုလိုးလိုး ဖင်ကိုပဲလိုးလိုး သူမအနေနှင့် သူလုပ်သမျှ စုံမှိတ်ပြီး ကုန်း၍သာ ခါးစည်းအလိုးခံနေမိပါသည်။

သူမ မပြန်ခင် မြတ်သူက ခွေးကုန်းလိုးချင်သည်ဆိုပြီး တစ်နာရီခန့်ကြာအောင် တစ်ချီထပ်လိုးလိုက်သေးသည်။ မြတ်သူအနေနှင့် သူမကို စုစုပေါင်းလေးချီတိတိ စိတ်ရှိပင် စောက်ပတ်နှင့်ဖင်ကို အလဲလဲအကွဲကွဲ လိုးဆောင့်ပစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ဒီနေ့ ညီမဖြစ်သူ စိုးစိုး လိုက်မလာတာကဘဲ သူ့အတွက် ကံကောင်းသေးသည်ဟု မဝင်းသန်းတွေးလိုက်မိသည်။ နို့မဟုတ်လျှင် စိုးစိုးလည်း သူမနှင့်အတူ ဝေစုခွဲ၍  မြတ်သူလီးကို အလိုးခံမည်ဆိုတာ ကျိန်းသေပါသည်။

မြတ်သူက မနက်ဖြန်ထပ်လာဖို့ ချိန်းလိုက်တော့ မဝင်းသန်း အသေအချာပင် ခေါင်းညိတ်ကတိပေးလိုက်သည်။

"အစ်မလာခဲ့မယ် တစ်ယောက်တည်းတော့မဟုတ်ဘူး အဖော်ပါမယ် မင်း ဆက်ဆက်စောင့်နေပါ "

"စိတ်ချ မမဝင်း ကျွန်တော်စောင့်နေမယ် မမတို့အတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်စီစဉ်ပေးပါ့မယ်"

သူ့ကို အနမ်းနှင့်နှုတ်ဆက်ရင်း မဝင်းသန်း အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။

စိုးယုမော်က သူ့အစ်မပြန်အလာကို စောင့်နေသည်။ မဝင်းသန်းပြန်ရောက်တော့ အကျိုးအကြောင်းမေးရာ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် သူမက ပြောပြလိုက်သည်။

"မမလူက ဖင်ကိုပါလိုးသေးလား "

"ဒါပေါ့ သူ့ဟာက ဂေါ်လီလီးကြီး ဖင်ကွဲအောင်ခံရတာ "

"မနက်ဖြန် ပိတ်ရက် စိုးလည်းလိုက်မှာနော် မမ "

"အေးပါဟယ် နင့် အကြောင်း ငါမသိတာကျလို့ "

"အဟင်းဟင်း  ဟင်း "

စိုးယုမော် တဟင်းဟင်းရယ်မောရင်း …

"မမကို စိုးမပြောပြရသေးဘူး "

ဆိုပြီး နေ့ခင်းက အသန်း အိမ်ကိုလာသွားကြောင်းနှင့် မနက်ဘိုးတော် ခရီးထွက်မည်ဖြစ်၍ မှော်ဘီကို သွားရောက်ကြိုဆိုဖို့ သူတို့အဖွဲ့ကို ခေါ်ထားကြောင်း မိအေးမော်လမြိုင်ရောက်နေ၍ သူတို့ညီအစ်မ မလာမဖြစ်လာခဲ့စေချင်ကြောင်း အသန်းမှာထားတာကို အစ်မဖြစ်သူအား ပြောပြလိုက်သည်။

"နင် စောစောက ဘာလို့ မပြောတာလဲ စိုးရယ် ငါတို့ ပြင်ဆင်စရာရှိတာတွေ ပြင်ဆင်ကြတာပေါ့ "

ဆိုပြီး ဘိုးတော် ခရီးတစ်ခုထွက်ခွာမည့်အချိန်တိုင်း တပည့်ရင်းတွေကို ချဲဂဏန်း ဒဲ့ပေးသွားတတ်သည့် အကြောင်းကို ညီမဖြစ်သူသိအောင် မဝင်းသန်းက ပြောပြလိုက်ရင်း လိုအပ်သည့် ဖယောင်းတိုင် အမွှေးတိုင်များနှင့်တကွ အခြားအသုံးအဆောင်များကို ဝယ်ရန် အပြင်ထွက်သွားလိုက်ပါသည်။

သူမပြန်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်သားရေမိုးချိုး ညနေစာစားသောက်ပြီး အမေနှင့်ညီမငယ်ဝင့်ဝါကို မှာစရာရှိတာတွေ မှာကြား၍ မိအေးအိမ်ကို တစ်ညအိပ်ရန်ဆိုပြီး ထွက်လာလိုက်ကြသည်။

အိမ်မှာ လူစည်နေသည်။

မိအေးနှင့်အသန်းကပုံစံချင်းတော့မတူပေ။ အသန်းက မြို့ထဲမှာအလှပြင်ဆိုင်ဖွင့်ထားပြီး မိအေးအိမ်ကို စိတ်ကြိုက်ဝင်ထွက်သွားလာနေသူဖြစ်ကာ သူက လောင်းကစားမျိုးစုံ ဝါသနာပါသည်။ သူရောက်လာလျှင် ပိုကာမဟုတ်လျှင်တောင် တွမ်တီဝမ်းတို့ ရှမ်းကိုးမီးတို့လို ဖဲဝိုင်းကြိတ်ဝိုင်းလေးတစ်ဝိုင်းတော့ အနည်းဆုံး ဖြစ်လေ့ရှိသည်။ ဒီလိုဝိုင်းမျိုးကတဆင့် သူငယ်ထောင်တတ်သည်။ သူ့စိတ်ကြိုက်သတ္တဝါကလေးတွေကို ဆွဲစားတတ်သည်။

မဝင်းသန်းနှင့်စိုးယုမော်ရောက်တော့ မနက်သွားမည့်ကိစ္စ စကားပြောဆိုတိုင်ပင်ကြရင်း ဘိုးတော်ရှိရာ မှော်ဘီဖက်ကိုသွားရောက်ကြိုဆိုရမည်ဖြစ်၍ မနက် ၈နာရီတွင်ထွက်ခွာမည်ဖြစ်ကြောင်း ကားအဆင်သင့် စီစဉ်ထားပြီးဖြစ်သည် ဟူ၍ ပြောပြနေသည်။ ဘိုးတော်က ညနေရထားနှင့် မန္တလေးမှတဆင့် ရှမ်းပြည်နယ်ဖက် သို့ သွားမည်ဟုသိရပြီး မှော်ဘီကနေ သူခရီးတစ်ထောက်နားနေကျ တည်းခိုအိမ်တစ်ခုဆီကို သွားရောက် ပို့ဆောင်ပေးရမည်ဖြစ်သည်။ ညနေကျမှ အသန်းတို့ လူသိုက် သူ့ကို ဘူတာကြီးကို လိုက်ပို့ကြမည်ဟု သိရသည်။

"မမဝင်းတို့ နားချင်နားကြလေ ပျင်းရင် အသန်း လူလွှတ်ခဲ့ပေးမယ် "

"နင်နော် ခရီးရောက်မဆိုက် ပြောတော့မယ် "

မဝင်းသန်းက လူရှေ့သူရှေ့မို့ သူ့ကိုမာန်လိုက်ရသည်။

"မမ ပြောစရာရှိတယ်"

အသန်း သူမကို လက်ဆွဲခေါ်ပြီး တီးတိုးပြောဆိုသည်။ သူ့ဘော်ဒါလေးငါးယောက်ထိုင်နေသည့်ဖက်ကို လက်ညှိုးညွှန်ပြီး တစ်စုံတစ်ရာပြောနေသည်။ စိုးယုမော်က မသိသလိုလုပ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့ရင်း မိအေးအခန်းထဲမှာ ဝင်ရောက်နားနေလိုက်သည်။

မကြာမီ မဝင်းသန်းရောက်လာကာ အခွေကြည့်ရအောင် ဆိုပြီး ဗွီဒီယိုအခွေတစ်ခွေစက်ထဲထည့်၍ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ထိုင်ကြည့်ကြသည်။ မဝင်းသန်းလက်ထဲမှာ အသန်းပေးလိုက်သော ဝိုင်ပုလင်းနှင့် မြည်းစရာအစားအစာတွေ ပါလာတာမို့ နှစ်ယောက်သား ဝိုင်သောက်ရင်း အောခွေတစ်ခွေနှင့် မိအေးအိပ်ခန်းထဲမှာ ဇိမ်တွေ့နေကြလေသည်။

"မမ ဒီနားလာ လေ "

စိုးယုမော် သူ့အစ်မကိုလှမ်းခေါ်သည်။

"အသန်း ဘာပြောလဲ ပြောပြပါဦး မမရဲ့ "

သူ့အစ်မခါးလေးကို လှမ်းဖက်ရင်း စိုးယုမော် အစ်အောက်ကာ စကားနှိုက်ကြည့်သည်။

"နင့် ကောင်မက ဏှာထတဲ့အကြောင်းပဲ ပြောမှာပေါ့ စိုးစိုးရယ် "

"သူရော အထဲဝင်မလာဘူးလား မမ …ဖဲချည်း မက်နေတာနဲ့ တူတယ် "

"သူ့အဖော်သုံးယောက် လာမှာတဲ့ လူလွှတ်အခေါ်ခိုင်းထားတယ် ခဏစောင့်နေဆိုပြီး လာပြောသွားတာ "

"ဒီလိုလား ဟင်းဟင်း ဘယ်သူတွေများ ဖြစ်မှာပါလိမ့် "

"မမလည်း မပြောတတ်တော့ပါဘူး စိုးစိုး ရေ"

မဝင်းသန်း သူ့ညီမပုခုံးတစ်ဖက်မှာ ခေါင်းကလေးမှီ၍ထိုင်လိုက်ရင်း တီဗွီစကရင်ရှိရာဆီကို စူးစိုက်ကြည့်နေလိုက်ပါသည်။ စိုးယုမော် သူ့အစ်မခန္ဓာကိုယ်အိအိကလေးကိုထွေးဖက်ထားရင်း ဆံယဉ်စကလေးတွေကို သပ်တင်ပေးသည်။ မမနို့အုံကို အသာစမ်းကိုင်၍ နို့အုံအခြေကနေ ဖျစ်နယ်ကာ ဆုပ်ညှစ်ကစားလိုက်ရင်း …

"မမကတင်းအိနေတုန်းပဲနေတုန်းပဲနော် စိုးစိုး စို့ပေးရမလားပြော "

"နင် စို့ချင်စို့လေ ဒီဖက်လှည့်လိုက် "

တစ်ယောက်နို့ကိုတစ်ယောက်ဖျစ်ချေနယ်၍ အင်္ကျီကိုဆွဲလှန်တင်လိုက်ရာက နို့အုံချင်း နို့သီးခေါင်းကလေးတွေ ခလုတ်တိုက်မိသွားကြသည်။ မဝင်းသန်းနို့နှစ်လုံးကို စိုးယုမော်အပြတ်ပင်စို့ပေးလိုက်သည်။ မဝင်းသန်းလက်များကလည်း ညီမစိုးယုမော်၏ရင်သားနှစ်မြွှာအား ညှစ်ချေနယ်၍ နေကာ ပေါင်ကြားထဲကို လက်ထည့်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတော့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်မှာ လုံးထွေးသွားကြလေပြီ။

စိုးယုမော်က မဝင်းသန်းစောက်ပတ်ကို လျှာနှင့်ယက်ကာဆွကာပေးနေသည်။ မဝင်းသန်းစောက်ပတ်တစ်ခုလုံး အရည်တွေက မြင်မကောင်းအောင်ပင် ရွှဲစိုနေပြီဖြစ်သည်။ အသန်းက အခန်းတံခါးတွန်းဖွင့်ပြီး သူ့မိတ်ဆွေနှစ်ယောက်ကို ခေါ်သွင်းလာချိန်မှာ ညီအစ်မနှစ်ယောက် အဝတ်အစားမလုံမလဲနှင့် ကုတင်ပေါ်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြတာကို အားလုံး တွေ့မြင်လိုက်ရလေသည်။

အားကောင်းမောင်းသန်ယောက်ျားသားနှစ်ယောက်၏အလယ်မှာ မဝင်းသန်းရော စိုးယုမော်ပါ ရက်ရက်စက်စက်ပင် အကိုင်ခံလိုက်ရသည်။ အသန်းက သူ့စိတ်တိုင်းကျ ယောက်ျားနှစ်ယောက်ကိုရွေးပြီး မဝင်းသန်းနှင့်စိုးယုမော်ကို စိတ်ကြိုက်လိုင်းသွင်းပေးလိုက်ခြင်းလည်းဖြစ်ပေသည်။

ညီအစ်မနှစ်ယောက် ကော့နေအောင်ခံကြရသည်။ မဝင်းသန်း၏ကိုယ်လုံးအိအိကြီးကို အရှေ့တစ်ယောက် အနောက်တစ်ယောက်ညှပ်ကာ သူတို့၏လီးရှည်ကြီးများဖြင့်် ပြိုင်တူလိုးပေးနေကြစဉ်မှာ စိုးယုမော်ကို အသန်းက ကုတင်ပေါ်မှာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုပြဲပြဲကားကားပြုစေလျှက် သူမ၏ စောက်ပတ်ကို အသန်းတစ်ယောက် ကျကျနနပင်ဘာဂျာပေးပြီး သူ၏လီးထိပ်မှာ ဆိတ်မျက်ကွင်းစွပ်၍ အပီအပြင် လိုးပေးနေလေသည်။

စိုးယုမော် တအီးအီးတအားအား အော်ညည်း၍ အလူးအလိမ့်ပင်ခံနေရပါသည်။ သူမ၏စောက်ပတ်ကလေးမှာ ဆိတ်မျက်ကွင်းဒဏ်ကြောင့် စုတ်ပြတ်သတ်မတတ်ဖြစ်သွားခဲ့ရသလို ဂေါ်လီလီးလိုးတာမျိုးနှင့်မတူသည့် ထူးခြားသော ကာမအရသာတစ်မျိုးကိုလည်း ထိထိမိမိကြီးခံစားနေရပါသေးသည်။

လီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက်တိုင်းမှာ သူမစောက်ပတ်အတွင်းသားများကို အမွေးကြမ်းကြီးတွေက ပွတ်ဆွဲသွားတာကိုခံရင်း ဖီလင်တွေလည်းကြွလာရပြီး ကာမစိတ်ကို အတောမသတ်နိုင်အောင် ခံစားလိုစိတ်များ ထပ်မံ ဖြစ်ပေါ်လာရပေသည်။

"အား ဆောင့်ဆောင့် အသန်း လိုးမှာသာလိုး …စိုး စောက်ပတ်ပြဲချင်ပြဲသွားပစေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းသာ လိုးလိုက်စမ်းကွာ အ အင့်အင့် ကောင်းတယ် အ အား "

စိုးယုမော်တစ်ယောက် ကော့ပျံနေအောင်ကို ဖင်ကြီးမြောက်ကာကြွကာနှင့် လူးလှိမ့်ကာ အလိုးခံနေပေသည်။

မဝင်းသန်းလည်း စောက်ပတ်ကိုရော ဖင်ကိုပါ ယောက်ျားနှစ်ယောက် ညှပ်ပူးညှပ်ပိတ်လုပ်၍ တပြိုင်တည်း လိုးဆောင့်ပေးခြင်းကို ခံရတာကြောင့် ကာမစည်းစိမ်ကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် လိုအပ်သည်ထက်ပို၍ပင် ခံစားရရှိနေပေသည်။ သူတို့လီးတွေကလည်း အရှည်ရော လုံးပတ်ရော စံချိန်လွန်လီးများဖြစ်နေကြသည်။ သူမထင်မှတ်ထားသည်ထက်ပင် အလိုးသန်လှကာ အချိန်အကြီးဆွဲ၍ လိုးပေးနိုင်ကြလေသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်က မြို့ထဲတစ်ခွင်မှာကျက်စားနေကြသည့် ဂျစ်ဂလို ( Giglo ) ခေါ် ယောက်ျားဖာသည်တွေ ဖြစ်ကြပြီး ကြေးကြီးစားတွေလည်း ဖြစ်ကြလေသည်။ အသန်းနှင့်တော်တော်လည်း ရင်းနှီးမှုရှိသည်။ သူတို့၏ အလုပ်သဘောတရားအရ လီးကို မိန်းမသားတွေစိတ်ကြိုက်ဖြစ်အောင် အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံ ပြုပြင်စီရင်ထားကြပြီး ကြီးချင်တိုင်းကြီးကာ ဂေါ်လီတွေပါ သုံးလေးလုံးစီလောက် ထည့်သွင်းထားကြတာကို တွေ့ရလေသည်။

"မိန်းမတွေ လီးကြီးမှ ကြိုက်တယ်ဆိုတာ မှန်တယ် ဂေါ်လီတွေနဲ့သာ ပြင်ထားလိုက် သူတို့ဖာသာ ကိုယ့်ဆီ လာကုန်းကြလိမ့်မယ် "

သူတို့အထဲက " ဂျပ်စမင် "ဟု အမည်ဝှက်ပေးထားသော မင်းမင်းလတ်ကပြောသည်။ သူ့အရပ်အမောင်းက ၅ ပေ ၁၁ လက်မခန့်ရှိသည်။ လီးက ၈လက်မကျော်ကျော် ရှည်သည်။ တုတ်သည်။ ထွားလည်း ထွားသည်။ လီးဒစ်ထိပ်ကြီးမှာ မှိုပွင့်လို ထိပ်ကားကားကြီးဖြစ်သည်။

နောက်တစ်ယောက်က " မိချော " မိန်းမနာမည်ပေမယ့် မိန်းမဆန်သူမဟုတ်ချေ။ သူ့ပုံက မျက်တွင်းနက်နက် နှာခေါင်းချွန်ပြီး ပါးမြိုင်းမွေး မုတ်ဆိတ်မွေးများဖြင့် အိန္ဒိယရုပ်ရှင်ကားများထဲက လူကြမ်းမင်းသားတစ်ယောက် ပုံပေါက်နေသူ ဖြစ်သည်။ သူ့အရပ်အမောင်းကလည်း ဂျပ်စမင်နှင့် နင်လားငါလားပင်ဖြစ်လေသည်။

သူတို့က အုပ်စုလိုက် လှုပ်ရှားသည်။ သူတို့အပေါ်မှာ ခေါင်းကိုင်တစ်ယောက်တော့ရှိသည်။ လူကုံထံ အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် လက်ပွန်းတတီး အဆက်အဆံရှိသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပဲဖြစ်ပါသည်။ မိန်းမဖာ ယောက်ျားဖာ အကုန်ကိုင်သည်။ ဝန်ကြီးကတော် အရာရှိကတော်တွေ သင်္ဘောသားမယားတွေ ဘောစိမမတွေနှင့် အမြဲတမ်းချိတ်ဆက်လှုပ်ရှားသူဖြစ်ကာ သူ့မှာလည်း ဒီထက်မြင့်ပြီး လုံခြုံရေးအရဒီထက်ပိုမို ကျစ်လျစ်သိပ်သည်းလွန်းသည့် အခြားသော အပေါင်းအသင်းမိတ်ဆွေများစွာ ရှိသေးသည်ဟုသိရသည်။

ဖာတွေဆိုလျှင် တချို့ နာမည်ကြီး မင်းသား မင်းသမီးတွေ ငွေကြေးပြည့်စုံပြီး ဝါသနာဗီဇအရ မလုပ်ရမနေနိုင်၍ ဖာလုပ်နေသူတွေတောင်ရှိပါသည်။ မင်းမင်းရော မိချောပါ အသန်း၏လက်တို့သတင်းပေးမှုအရ သူတို့ညီအစ်မကို လာရောက်အကဲခတ် ကြည့်ရှုရင်း သူတို့အလိုကျအသုံးချလို့ရမရ ကိုယ်တိုင်လာပြီး စမ်းသပ်ကြခြင်းလည်းဖြစ်သည်။

မဝင်းသန်းကိုစိတ်ကြိုက်တစ်ချီစီလိုးပြီး ကျေနပ်သွားကြကာ စိုးယုမော်အား သူတို့နှစ်ယောက်လီးကို လာရောက်စုပ်ခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။ လီးတောင်လာချိန်မှာ တစ်ယောက်က ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်နေကာ စိုးယုမော်ကို သူ့လီးအပေါ်ကနေ တက်ခွလိုးခိုင်းလိုက်ပြီး ကျန်တစ်ယောက်က အနောက်မှနေ၍ စိုးယုမော်၏ဖင်စအိုကို လီးကြီးဖြင့် တစ်လက်စတည်း ထိုးမွှေ၍ ဖိဆောင့်လိုးချလိုက်ပါသည်။

သုံးယောက်သား မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ပင် စခန်းသွားလိုက်ကြသည်။ အချိန်နှစ်နာရီနီးပါးလောက်ကြာအောင် လိုးနိုင်ကြသူတွေမို့ စိုးယုမော်လည်း စောက်ပတ်ပြဲ ဖင်ကွဲဖြစ်ကာ မဟန်နိုင်တော့၍ သူမကပင် ခေတ္တခဏ အနားတောင်းလိုက်ရလေသည်။

ခဏနားပြီး ထပ်မံလိုးကြပြန်ပါသည်။ အသန်းလီးကို မဝင်းသန်း မြင်းစီးပေးသည်။ သူမက အပေါ်စီးကနေ တက်ထိုင်ပြီး ဖင်ကြီးကိုရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖိလှိမ့်ကြိတ်ကာဖြင့် စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးဆောင့်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အသန်းလည်း သူမဖင်ကို တစ်ချီလီးသွင်း၍ လိုးပေးလိုက်သည်။

သူတို့ခဏအနားယူချိန်မှာ မဝင်းသန်းနှင့်စိုးယုမော်ရယ် သူတို့ ယောက်ျားသားသုံးယောက် ( ဂျပ်စမင်မင်းမင်း မိချောနှင့် အသန်းအပါအဝင်သုံးယောက် ) ရယ် အားလုံး အိပ်ခန်းထဲမှာ ဝတ်လစ်စားလစ်ပင်ဖြစ်နေကြပြီး သူတို့အတွေ့အကြုံအထူးအဆန်းတွေကို စိုးယုမော်တို့ ညီအစ်မကို ပြောပြနေကြသည်။ အလုပ်အတူလက်တွဲ၍လုပ်မည်ဆိုလျှင် သူတို့ထံ ဆက်သွယ်နိုင်ကြောင်းနှင့် ဆက်သွယ်ရန်ဖုန်းနံပါတ်များကိုပါ ပေးလိုက်ကြသည်။

အတူတကွ သောက်စားကြရင်း အရက်ရှိန်ရော ရာဂအရှိန်ပါ တက်လာကြပြန်ကာ သူတို့သုံးယောက်ကထိုင်၍ မဝင်းသန်းနှင့်စိုးယုမော်တို့နှစ်ယောက်အပြန်အလှန်စောက်ပတ်ယက်သည်ကို ဇိမ်ယူကြည့်လိုသည်ဆို၍ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လည်း သူတို့အလိုကျ ကပြအသုံးတော်ခံရပြန်လေသည်။ နှစ်ယောက်သား အရည်တွေ ရွှဲရုံသာမက နှစ်ချီစီလောက်ပြီးသည်အထိ ပယ်ပယ်နယ်နယ် နမ်းကြစုပ်ကြယက်ကြသည်။

အသန်းဆီက ဆိတ်မျက်ကွင်းကို တစ်ယောက်ကယူ၍ သူ့လီးမှာစွပ်လိုက်ကာ မဝင်းသန်းကို ခွေးကုန်းလိုးသည်။ ဂျပ်စမင်ပဲဖြစ်နေသည်။ သူကမဝင်းသန်းအိုးကြီးတွေကို တော်တော်သဘောကျနေပုံရပါသည်။

စိုးယုမော်ကိုတော့ မိချောက စောက်ပတ်ကိုအရင်စလိုးသည်။ တစ်ချီပြီး၍ လရည်တစ်ကြိမ်ထွက်တော့မှ အသန်းကိုပါ စစ်ကူခေါ်ပြီး စောက်ပတ်ထဲလီးသွင်းစေလိုက်ကာ သူကနောက်တစ်ချီဖင်ပေါက်ကို လိုးပေးလိုက်ပြန်ပါသည်။ သူတို့စိတ်တိုင်းကျလိုးပြီး အနားယူချိန်မှာ မဝင်းသန်းက ယောက်ျားနှစ်ယောက်၏ လီးတွေကို ပုလွေကိုင်ပေးရသည်။

စိုးယုမော်ကို အသန်းအပြင်ခေါ်ထုတ်သွားပြီး နောက်တစ်နာရီလောက်ကြာမှု အခန်းကို ပြန်ရောက်လာသည်။ သူမအင်္ကျီက ဖိုသီဖတ်သီဖြစ်နေပြီး သူမနောက်မှနေ၍ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ပါ သူမနှင့်အတူ လိုက်ပါလာတာတွေ့ရလေသည်။ အသန်းက သူ့ချာတိတ်နှစ်ကောင်အား ထည့်ပေးလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်မည်။

မင်းမင်းနှင့်မိချော ဧည့်ခန်းသွားပြီးအရက်သောက်နေချိန်မှာ မဝင်းသန်းတို့နှစ်ယောက် ကောင်လေးတွေနှင့် ဆက်လက်အလုပ်ဖြစ်နေကြသည်။ ကောင်လေးနှစ်ယောက်က လူသာငယ်ပေမယ့် ပညာမငယ်သည့် ကောင်လေးတွေပဲ ဖြစ်ကြလေသည်။ မိအေးနှင့်အသန်းတို့လက်ထွက်တွေပီပီ ဘာဂျာပေးတာကိုတော့ ကောင်းကောင်းပိုင်သည်။ မဝင်းသန်းနှင့်စိုးယုမော်လို တစ်တုံးတစ်ခဲ အဆီပြည့်အသားပြည့်အိုးကြီးတွေကို စိတ်ရှိလိုးခွင့်ရသဖြင့်လည်း မာန်တွေတက်ကာ ချိုတကြွကြွဖြစ်နေကြဟန်တူပေသည်။

တစ်ယောက်ကို သုံးလေးချီမက လိုးချင်တိုင်းလိုးပစ်လိုက်ကြသည်။ စောက်ပတ်တွေတောင် အသားနီလန်ပြီး ကျိန်းစပ်စပ်ဖြစ်ရသည်အထိ ဆေးမူးမူးကွဲကွဲနှင့် အသည်းအသန်လိုးနေကြပေသည်။ သူတို့နှင့် ဆက်ဆံရတာ တစ်မျိုးတော့ ရင်ဖိုလှိုက်မောစရာကောင်းလွန်းလှသည်ဟု မဝင်းသန်း စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီး မှတ်ချက်ချလိုက်မိပါသည်။ ဒါလည်းအတွေ့အကြုံသစ်တစ်မျိုးပင် ဖြစ်သည်မဟုတ်ပါလား။

ညီအစ်မနှစ်ယောက် အိပ်ပင်မအိပ်ဖြစ်လိုက်ကြဘဲ ကာမအရသာကို မြိန်ရည်ယှက်ရည်ကြီးခံစားရင်း မနက်စောစော မှော်ဘီသွားဖို့ ကားပေါ်ရောက်တော့မှသာ တစ်ရေးတစ်မော ကားပေါ်မှာ မှေးစက်လိုက်ကြရပါသည်။အသန်းရယ် သူ့လက်စွဲတော်ကောင်လေးနှစ်ယောက်ရယ် မဝင်းသန်းတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် … ဒါပဲဖြစ်သည်။ မင်းမင်းတို့ နှစ်ယောက်ကတော့ လိုက်ပါလာခြင်းမရှိပါချေ။

ဘိုးတော်ဆီရောက်ရှိပြီး စကားပြောဆိုကာ အတိတ်စိမ်းများကောက်ကြလျှက် ချဲဂဏန်းနှစ်ကွက် အပိုင်ဆိုပြီး ရရှိခဲ့ကြလေသည်။ သူစတည်းချရာနေရာအထိ လိုက်ပါပို့ဆောင်ခဲ့ပြီး အသန်းကို ညနေကျမှ ပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုကာ မဝင်းသန်းတစ်ယောက် ညီမဖြစ်သူ စိုးယုမော်ဆန္ဒရှိသည့်အတိုင်း မြတ်သူအလုပ်လုပ်ရာ တည်းခိုဆောင်သို့ နှစ်ယောက်သား တက္ကစီတစ်စီးငှားပြီး ထွက်လာခဲ့ကြပါသည်။

မြတ်သူက သူမတို့နှစ်ယောက်ကို ဆီးကြိုနေပေသည်။

"မမ မလာဖြစ်ဘူးလို့တောင် ထင်နေတာ "

"အစ်မက ကိုယ့်ကတိကိုယ်တည်ပါတယ် မြတ်သူရယ် မင်းဖက်ကသာ ဧည့်ဝတ်ကျေပစေ နော် "

"ဒီအတွက်တော့ စိတ်ချပါ မမရဲ့ မြတ်သူအကြောင်း အစ်မလည်း သိပြီးသားပဲမဟုတ်လား အဟင်းဟင်း "

မြတ်သူ ရယ်ကာမောကာပြောဆိုရင်း သူတို့ကို အခန်းတစ်ခုထဲမှာ နေရာချပေးလိုက်သည်။ ခဏအကြာမှာ အခန်းထဲကို သူရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး စိုးယုမော်ကို မိတ်ဆက်စကားများပြောဆို၍ အခြားအိပ်ခန်းတစ်ခုဆီကို ခေါ်ထုတ်သွားလိုက်သည်။

မဝင်းသန်းတစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့ခြင်းမဟုတ်ချေ။ သူလွှတ်ပေးလိုက်သည့် သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသားနှစ်ယောက်ကို ဈေးစကားများပြော၍ လက်ခံလိုက်ကာ နေ့တဝက်လုံးလုံး သူမအိပ်ခန်းထဲမှာ အချိန်ကုန်လို့ သွားရလေသည်။

စိုးယုမော်ကိုတော့ မြတ်သူတစ်ယောက် အခန်းတံခါးပိတ်ကာ အမုန်းဆွဲနေပြီဆိုတာ သူမဗေဒင်တောင်မေးစရာ မလိုလောက်အောင် အသေအချာကို သိနှင့်နေပြီးဖြစ်ပါသည်။

ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံး ထိုနေ့ညက အိမ်ပြန်မရောက်ဖြစ်ကြဘဲ ကားစက်ချို့ယွင်းသွား၍ မှော်ဘီမှာပင် ညအိပ်လိုက်ရသည့်အကြောင်း အိမ်ကိုဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားလိုက်ပြီး တည်းခိုခန်းမှာပင် တစ်ညအိပ်ဖြစ်သွားကြလေသည်။ အသန်းတို့အိမ်ကိုလည်း ပြန်မသွားဖြစ်ကြချေ။

သူမတို့နှစ်ယောက် အခန်းတစ်ခုစီမှာ အိပ်ဖော်ကိုယ်စီနှင့် အသွေးအသားရမ္မက် အလိုနောက်ကို လိုက်ရင်း မောရပန်းရမှန်းပင် မသိနိုင်တော့လောက်အောင် တစ်ညတာခရီးကို ပျော်ပျော်ကြီးပင် ဖြတ်သန်းပစ်လိုက် ကြလေသည်။

ဘဝဆိုတာ နေတတ်လျှင် ပျော်စရာကြီးပင်ဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလား။

နားဦးမည်။

လေးစားလျှက်

နရသူ

ပြီးပါပြီ