ဂျိုကာ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - ဘူးခါးသီး
အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။
“ဟူးးးး ပူလိုက်တာနော် ဆောင်းတွင်းတဲ့ လခွီးထဲမှပဲ”
ဆောင်းရာသီရဲ့ နေ့လည်ခင်းက အရမ်းပူတယ်ဗျာ။ ဆောင်းတွင်းသာပြောတယ် ပူအိုက်စပ်လို့။ ကျနော်က ဆယ်တန်း။ အိမ်မှာဆို စာမလုပ်လို့ဆိုပြီး အဖိုးအိမ်ပို့လိုက်လို့ အခုလို အပူဒဏ်ကို ခံစားနေရတာပေါ့ဗျာ။
အခုကျနော် နေ့လည်နားချိန်ရတုန်းလေး အိပ်နေတာဗျ။ နေရာက အဖိုးလေးအိမ် အပေါ်ထပ်မှာ။ ပျဉ်ကာသွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ်ကြီးရဲ့ အပေါ်ထပ် အခန်းလေးတစ်ခန်းမှာပေါ့ဗျာ။
အဖိုးလေးက စစ်ထွက်။ သိပ်စည်းကမ်းကြီးတာ။ ဦးလေးတွေက ကျူရှင်သင်တဲ့သူတွေ။ ဂိုက်လည်း သင်တယ်။ ကျနော်က အဖိုးအပါအဝင် ဦးလေးနှစ်ယောက်စလုံးကို ကြောက်ရတော့ စာလုပ်ရတာပေါ့။ အဖွားလေးကလည်း ဒုကျောင်းအုပ်ဆရာမ။ ဦးလေးတွေကလည်း နာမည်ကြီး ဂိုက်ဆရာတွေ။ တပည့်တွေ စာမရရင် စိတ်မထင်ရင် မထင်သလို ထရိုက် ထိုးကြိတ်တတ်တဲ့သူတွေ။ မိဘအများစုကတော့ ဦးလေးတို့ စာသင်ပုံကို ကြိုက်ကြတယ်ဗျ။
အိမ်မှာ နေချင်သလို နေခဲ့ရတဲ့ ကျနော် အဖိုးလေးအိမ်ရောက်တော့ အပိုးကျိုးပြီး စာကို ထိထိမိမိ လုပ်ရတော့တာပေါ့။ အရာအားလုံးကို အချိန်အတိအကျနဲ့ကို လုပ်ရတယ်။ကျောင်းတောင် တစ်ပတ် လေးရက်ပဲ တက်ရတယ်။ စာနဲ့ပတ်သတ်ရင် အလျှော့မပေးတဲ့ သူတို့မိသားစုထဲမှာ မလှုပ်သာမလူးသာ ဖြစ်နေတော့တာပေါ့။ ညဆို ၁၂ နာရီအိပ် မနက်ဆို ၆ နာရီထ စာကျက် စာပြန် ကျောင်းသွား ကျောင်းပြန်လာ ကျူရှင်သွား အိမ်ရောက်ရင် ခဏနားရေမိုးချိုးပြီး စာလုပ် ထမင်းစားချိန်စား။ စားပြီးလည်း ၁၅ မိနစ် နားပြီးတာနဲ့ စာကျက် စာလုပ်ရတာ ၁၂ နာရီ ထိုးတဲ့အထိပါပဲ။ အမြဲ စက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို နေထိုင်နေရတယ်။
စရောက်ရောက်ခြင်း ၃ ရက်ကဆို ညအိပ်တိုင်း အိပ်မပျော်ဘူး။ ကိုယ့်အိမ်လောက် ဘယ်နေရာမှ မကောင်းဘူးဆိုတာ သိသွားတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့တာလည်း ကျနော်ကိုယ်တိုင်ပါပဲလေ။ ဘယ်သူမပြု မိမိမှုပေါ့။ အပေါ်မှာ ပြောခဲ့သလို ကျနော် စာမလုပ်ဘူးဆိုပြီး အဖိုးလေးအိမ် အပို့ခံရတဲ့ အကြောင်းအရင်းက ဒီလိုဗျ။
ကျောင်းမှာက ဆယ်တန်းဆို စာသင်ချိန်အပြည့် သင်လေ့မရှိဘူးလေ။ သူများကျောင်းတွေတော့ မသိဘူး။ ကျနော်တို့ ကျောင်းကတော့ တစ်နေ့ ၇ ချိန်မှာ ငါးချိန်လောက်ပဲ သင်တယ်။ ကျူရှင်ကိုယ်စီ တက်ကြတာဆိုတော့ စာတွေအတန်းထဲ ပြန်သင်လည်း ပြန်နွေးရုံပဲလေ။
ဆရာမတွေက ဝင်လာပြီး သင်တာတော့ သင်ပါတယ်။ သင်ရင်း သူ့ကျူရှင်က ကျောင်းသား/သူတွေကို အခြားသူတွေနဲ့ ယှဉ်ပြိုင်ခိုင်းပြီး အချိန်ကုန်လေ့ရှိတာများတယ်။ ကျနော်က စာရပေမယ့် အတန်းထဲမှာ သူတို့ကျောင်းသားတွေကိုသာ ပိုပြီး အမွှန်းတင်တတ်တဲ့ ဆရာမတွေကို အမြင်ကပ်လို့ စာမေးရင် ကဘောက်တိ ကဘောက်ချာ ဖြေတယ်။ လပတ်တွေ ဖြေရင် စာတွေပေါက်ကရတွေ ဖြေပစ်တယ်။ ဉာဏ်ကောင်းရဲ့သားနဲ့ စာကောင်းကောင်း မလုပ်ဘူး။ မဖြစ်တော့ဘူးဆိုပြီး အဖိုးလေးတို့အိမ် ပို့လိုက်တော့တာပါပဲ။
အဖိုးလေးအိမ်မှာနေရတာ အားလုံး အချိန်အတိုင်းအတာနဲ့ လုပ်ရတာကလွဲလို့ အားလုံး အဆင်ပြေပါတယ်။ အစပိုင်းမို့ အထိုင်မကျတာလေးပဲ ရှိတယ်။ ညတိုင်း စာကျက်ရင်း ဦးလေးတွေ သောက်နေရင် ဘေးကနေ အမြည်းထိုင်စားတယ်။ ညအိပ်ချိန်ဆို မအိပ်ဘဲ အိပ်ရှေ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က စားပွဲထိုးလေးတွေနဲ့ ဘောလုံးကန်တယ်။ မနက်ဆို လေးနာရီဒေါင်ဆို ကုလားဘုရားကျောင်းက ခေါင်းလောင်းထိုးသံနဲ့ နိုးပြီး စာကျက်တယ်။
ညဆို မအိပ် မနက်ဆို အစောထတဲ့ ကျနော် ကျောင်းရောက်ရင် အိပ်တယ် ငိုက်တယ် ဟီးးးးးး။ အစပိုင်းတော့ ဆရာမတွေက ဒဏ်ပေးတတ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းတော့ ပြောမရလို့ မပြောတော့ဘဲ ကျနော့်ကို လွှတ်ပေးထားကြတယ်။ လုံးဝကြောက်ရတဲ့ အတန်းချုပ်တစ်ချိန်ပဲ ကျနော် စာလိုက်သင်တယ် ဟဲဟဲ။ သူက အရိုက်ကြမ်းသလို အဖွားလေးနဲ့လည်း သိတယ်လေ။ အဲ့တော့ ပြန်ချွန်ရင် ကျနော်နာမှာကိုး။
အကျဉ်းအကြပ်ထဲ ရောက်ရင်တောင် ကြံဖန်ပျော်တတ်တဲ့ ကျနော့်အတွက် အရာအားလုံးက အေးဆေးဖြစ်လာတယ်။ ကျောင်းမှာ စာပေးစာယူ လုပ်တယ်။ စာပေးစာယူဆိုတာက အတွဲတစ်တွဲကို ဆရာမတွေ အခြားသူတွေမသိအောင် ကပ်တိုးလေး စာအသယ်အပို့ လုပ်ပေးရတာမျိုးပေါ့။
ကျနော်က နဂိုကတည်းက ဒါမျိုး ဝါသနာပါတဲ့သူဆိုတော့ လုပ်တာပေါ့။ အဲ့အတွက် မုန့်စားဖို့ ဘာညာ မပူရဘူးလေ။ အမေတို့ပေးတဲ့ မုန့်ဖိုးကို အကုန်စုပြီး စာပို့သမားလုပ်ပြီး မုန့်ဖိုးရှာတယ်။ ပိုက်ဆံယူတာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျနော်စားချင်တာ ဝယ်ကျွေးခိုင်းတာမျိုးပါ။
တစ်နေ့တစ်နေ့ အလုပ်ဖြစ်သားဗျ။ အပေါင်းအသင်းကလည်း ဆန့်တယ်လေ။ A ခန်းကနေ F ခန်းအထိ အချောဆုံးကနေ ရုပ်အဆိုးဆုံးအထိ ကျနော်မသိတဲ့သူ မရှိဘူး။ ကျောင်းရဲ့ ဇိုးကနေ လိမ္မာဆုံး အတော်ဆုံး ကျောင်းသားအထိလည်း သိတယ်။
ကျနော့်ကို သူငယ်ချင်းတွေကတော့ခေါ်တယ် ဂျိုကာတဲ့။ ငယ်ငယ်က ကျောင်းကပွဲမှာ ဂျိုကာလို ဝတ်စားပြီး ဖျော်ဖြေခဲ့ရဖူးတာကနေ အစွဲပြုပြီး ခေါ်ကြတာပဲ။ ရုပ်ကချောပေမယ့် ပြောင်စပ်စပ်နဲ့မို့လည်း ပါတာပေါ့။ အခု တစ်ကျောင်းလုံး မသိတဲ့သူ မရှိ။ အားလုံး လူဝင်ဆန့်နေတော့ သူတို့ပေးတဲ့ နာမည်က ကျနော့်နဲ့ လိုက်ဖက်နေတယ်ဗျ။ ကျနော်ကလည်း နဂိုကတည်းက လူပျော်မို့ အမြဲစနောက်ပြီး နေတတ်တယ်လေ။
အဲ့ ကျနော့်နာမည် ပြောရဦးမယ်။ ကျနော့်နာမည်က ကျော်သက်နောင် ။ အဲ့လိုနဲ့ အဖိုးလေးအိမ်ရောက်ရင် စက်ရုပ်ဖြစ်သွားလိုက်၊ ကျောင်းရောက်ရင် နေချင်သလိုနေလိုက်နဲ့ ကျနော့်ဘဝထဲ သူဝင်လာတယ်။ သူဆိုတာက ယွန်းနဒီအောင် ပါ။ ကျနော့်ညီမဝမ်းကွဲလေး။ ရွာသူလေးပေါ့ဗျာ။ ကျနော့်အိမ်နဲ့ နည်းနည်းဝေးတဲ့ ကြီးဒေါ်အိမ်မှာနေတာ။
ကျနော့်အိမ်နဲ့ဝေးပေမယ့် အခုနေတဲ့ အဖိုးလေးတို့အိမ်နဲ့ကျတော့ ၁၅ မိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်ရင် ရောက်တဲ့ အကွာအဝေးလောက်ပဲ ရှိမယ်။ ကြီးတော်က အပျိုကြီးမို့ ခေါ်မွေးစားရင်း ကျောင်းထားပေးထားတာ။ သူ့အမေက ကျနော့်အဒေါ်အရင်းပါပဲ။ အဖိုးတို့ အဖွားတို့ သဘောမတူတဲ့ ယောက်ျားကို ယူလို့ဆိုပြီး ပစ်ထားခံရတာ။ အခု နှစ်တွေရောက်မှ ယောက်ျားဆုံးလို့ ကူရာကယ်ရာမဲ့နေတဲ့ ဒေါ်လေးကို အဖိုးနဲ့အဖွားက ပြန်ခေါ်တာ။ အမေတို့လည်း အဖိုးနဲ့အဖွားစကားကို မလွန်ဆန်နိုင်ကြလို့ ညီမကို တိတ်တိတ်ပဲ ထောက်ပံ့ခဲ့ကြရတာ။ ဒေါ်လေးယောက်ျားဆုံးမှပဲ အဖိုးတို့အဖွားတို့ ဆန္ဒအရ အရင်လို ပြန်ခေါ်ခွင့်ရကြတာ။
ဒေါ်လေးက ဆင်းရဲတော့ ကလေးအားလုံးကို ကျောင်းမထားနိုင်ဘူး။ မနှစ်ကမှ ကြီးတော်က ယွန်းကိုခေါ်လာပြီး မွေးစားကာ ကျောင်းထားပေးတာ။ အစက ကျနော်ရှိတဲ့ ကျောင်းကို ထားချင်ပေမယ့် သူတို့ရွာက ခွဲတမ်းက အဖွားလေးရှိတဲ့ ကျောင်းကိုပဲ ရလို့ဆိုပြီး အဖွားလေးတို့ ကျောင်းကိုပဲ တက်ရတယ်။ အဲ့တော့ ယွန်းက အဖွားလေးနဲ့ ကျောင်းတူတူသွားလေ့ ပြန်လာလေ့ရှိတယ်။ ကြီးတော်က ကျောင်းလိုက်မပို့ဘဲ အဖွားဆီပဲ တမ်းပို့တာကိုး။ သူကလည်း စျေးထဲမှာ အထည်ဆိုင်ဖွင့်ထားတော့ အလုပ်က ခပ်များများ။
ယွန်းက ကျနော့်ထက် နှစ်နှစ်နီးပါးငယ်ပြီး ကိုးတန်းတက်နေတာဗျ။ မောင်နှမဝမ်းကွဲဆိုတာ သိပေမယ့် သူစိမ်းလို ဖြစ်နေတယ်။ သူများထက်ပိုပြီး ချောမောလှပတဲ့ ယွန်းကို ကျနော်စွဲလမ်းမိတယ်။ သူကလည်း အစ်ကိုမရှိတော့ ကျနော့်ကို အစ်ကိုအရင်းလိုပဲ သတ်မှတ်ပြီး ချစ်ပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်လည်း နေတယ်။ အဲ့တော့ သူ့အပေါ် ကျနော်ညွှတ်မိတာပေါ့။
အစကတော့ ငါ့ညီမလေးပဲလို့ တွေးပေမယ့် နောက်ပိုင်းတော့ သူ့အပေါ် စွဲလမ်းစိတ်က ပြင်းထန်လာတယ်။ သူ့ကို တစ်နေ့မတွေ့ရရင် မနေနိုင်ဘူး ဖြစ်လာရတယ်။ ကျောင်းမှာတောင် ဆော်မကြောင်တဲ့ကျနော် ယွန်းကို ချစ်မိလာတယ်။ ယွန်းက ကျနော့်အတွက် အချစ်ဦးလေးပေါ့ဗျာ။ သူကလည်း ကျနော်က သူ့အတွက် အချစ်ဦးပါတဲ့။
ကျောင်းမသွားတဲ့ နေ့တွေမှာ ကျနော်က နေ့လည်ဆို တစ်ရေးအိပ်ခွင့်ရတယ်ဗျ။ ဆောင်းတွင်းနေ့လည်ကြီးမှာ နေကပူပူနဲ့ အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ အိပ်ရတာ အပြုတ်ခံရသလိုပါပဲ။
အဲ့လိုအိပ်နေတုန်း တစ်နေ့မှာ ကိုယ်နံ့သင်းသင်းလေး တစ်ခုက ကျနော့်နှာခေါင်းထဲ ရောက်လာတယ်။ ဘယ်သူလဲဆိုတာ ကျနော်သိတာပေါ့ဗျာ။ ယွန်းလေ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ လာအိပ်နေတာ။ ကျနော်လည်း ကိုယ်ကြိတ်ကြွေနေတဲ့ ညီမဝမ်းကွဲလေးက ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲ လာအိပ်နေတော့ ပျော်သွားတာပေါ့။ အဖိုးလေးက အောက်ထပ်က ဆိုင်မှာ။ အဖွားလေးကလည်း ပြန်မလာသေးဘူး။ ဦးလေးတွေကလည်း နေ့ဘက်ဆိုမရှိ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ကျနော်နဲ့ ယွန်းနှစ်ယောက်တည်း။
ကျနော်မျက်လုံးလေး အသာဖွင့်ကြည့်တော့ ယွန်းက ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အသက်ရှူသံ ငြင်ငြင်သာသာလေးနဲ့ အိပ်ပျော်နေတာဗျ။ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ယွန်းက ကျနော့်ဘယ်ဘက်လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးပြီး ခါးကိုဖက်ပြီး အိပ်နေတာဗျ။ ကျနော်လည်း ယွန်းရဲ့နှဖူးလေးကို ရွှတ်ဆို နမ်းလိုက်တယ်။ ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲ ယွန်းကိုဖက်ကာ ဆက်အိပ်နေမိတယ်။ အဲ့နေ့ကတည်းကစပြီး ကျောင်းမသွားတဲ့နေ့တွေဆို ယွန်းကို ကျနော် မျှော်နေတော့တာပဲ။
တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ အဲ့လိုအမြဲ လာလာအိပ်တယ်။ သူလာတိုင်း ကျနော်အိပ်ပျော်နေလည်း ကျနော့်ပါးကို နမ်းပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဝင်အိပ်တော့တာပဲ။ ဖိုမအထိအတွေ့ မရှိတဲ့ကျနော် သိသမျှမှတ်သမျှနဲ့ ယွန်းကို စမ်းသပ်မိတယ်။ အဲ့ခေတ်က စာအုပ်ခေတ် VCD ခေတ်လေ။
ကျောင်းမှာ ယောက်ျားလေးတွေ စုဝေးပြီး အုံနေပြီဆို Mp4 နဲ့ အောကားကြည့်ရင်ကြည့် မဟုတ်ရင် အောစာအုပ် ဖတ်နေကြတာပဲ။ အဲ့ထဲ ကျနော်လည်း အပါအဝင်ပေါ့။ ကျနော်က အဖိုးလေးအိမ်မှာ လူမရှိရင် ဦးလေးတွေ ဖွက်ထားတဲ့ အခွေတွေ ယူကြည့်ရတာကလည်း တစ်လုပ်။ အမြဲစာပဲလုပ်နေရတဲ့ ကျနော့်အတွက် အဲ့ဒါလေးက ထွက်ပေါက် ဖြစ်လာတာပေါ့။ ပီမိုးနင်း စာအုပ်တွေ၊ ဆရာဝန်တင် ရွှေစာအုပ်တွေလည်း ဖတ်ဖြစ်တယ်။ အဲ့တော့ စမ်းသပ်ချင်လာတယ်။ စမ်းသပ်ဖို့ကလည်း ယွန်းပဲရှိတာ။
တစ်စတစ်စနဲ့ သွားမှရမယ်လို့ တွေးမိပြီး ယွန်းအိပ်နေပြီဆို ယွန်းနို့လေးတွေကို မသိမသာ ကိုင်တယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းတယ်။ အဖုတ်လေးကို ကိုင်တယ်။ ကိုင်ဖို့အရေး ယွန်းရဲ့အခြေအနေကို ကြည့်ရတယ်လေ။ သူနိုးသွားပြီး ရနေတဲ့ အခွင့်အရေး မရတော့မှာ စိုးတာကိုး။
ကိုင်တာကလည်း အဝတ်ပေါ်ကပါ။ ကိုင်လို့ရသလောက်လေးနဲ့ ကျေနပ်ခဲ့ရတယ်။ နောက်တော့ ယွန်းက ကျနော်ကိုင်ရင် နမ်းရင် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလား မသိဘူးဗျ။ သူလည်း မသိမသာလေး တုန့်ပြန်လာတယ်။
ကျနော်သဘောပေါက်လိုက်တာက ကျနော့် အကိုင်အတွယ်မှာ ယွန်းပါလာတယ်ဆိုတာပဲ။ သူအိပ်ချင်ယောင်ဆောင် နေပေမယ့် နိုးနေတာ ကျနော်သိတာပေါ့။ ကျနော်လည်း ရဲလာသလို သူလည်း လူးလွန့်လာတယ်။ နမ်းရင် ကျနော်လျှာကို မထိတထိလေး ပြန်ပွတ်လာတယ်။ အဖုတ်ကိုင် နို့ကိုင်ရင် သူ့အဖုတ်က အရည်စို့လာတယ်။ ဖီးတက်လာတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲ့တော့ ကျနော်လည်း ပိုရဲလာပြီး နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းစုပ် နို့နဲ့အဖုတ်ကို အဝတ်အောက် လက်လျိုပြီး ကိုင်တော့တာပဲ။
လိမ္မော်သီးအကြီးစား တစ်ခြမ်းဖြတ် တင်ထားသလောက်ရှိမယ့် ယွန်းနို့လေးတွေကို ကိုင်ရတာ အိစက် ညက်ညောနေတာပဲဗျာ။ ညှစ်လိုက် နယ်လိုက် လုပ်ပေးလေ အောက်ကပိပိအဖုတ်က အရည်ထွက်လေပဲ။ အစကတော့ တစ်ဖက်ပဲကိုင်တာ။ နောက်တော့ တစ်ဖက်တည်း ကြီးလာလို့ အလိုင်းမင်းလေး ပြန်ချိန်ပေးရတာပေါ့ဗျာ ဟီးဟီး။
နို့ကိုင်ပြီး အဖုတ်ကိုင်ပြီဆို အရည်ရွဲနေတဲ့ အဖုတ်လေးကိုကိုင်ရတော့တာပဲ။ အုပ်ကိုင်ပြီး ညှစ်တယ်။ အစိလေးကို ကစားတယ်။ ကျနော် ကလိတော့ ယွန်း ပြီးမြောက်ခြင်းကို အခါခါရောက်ရတယ်။
တဆင့်တိုးပြီး ကျနော့်ငပဲ လီးကိုလည်း သူ့လက်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ သူ့လက်လေးကိုင်ပြီး ဂွင်းထုပြတော့ သူအထာပေါက်ပြီး ထုပေးတယ်။ မောင်နှမနှစ်ယောက် အိပ်ချင်ဆောင်မဆောင်တော့ဘဲ ပွင့်လင်းလာကြတယ်။ အရသာကို သိသွားပြီး စွဲလမ်းကြပြီကိုး။
ကျနော် နေ့လည်ပိုင်း အိပ်ခွင့်ရတဲ့ အချိန်လေးမှာ ကျနော်အမြဲ တစ်ခါပြီးသလို ယွန်းကတော့ နှစ်ခါသုံးခါလောက် ပြီးတယ်။ သူတွန့်တက်ပြီဆို ပြီးသွားတာ သိလိုက်ပြီ။ တစ်ပတ်တစ်ခါကနေ နှစ်ရက်ခြား သုံးရက်ခြား ကိုင်တွယ်ပြီး ဖျော်ဖြေဖြစ်လာတယ်။ ကျနော်က ဒီဇင်ဘာမှာ ကျောင်းကို လုံးဝမသွားတော့ဘူးလေ။ အဲ့တော့ တွေ့ဖြစ်တာပေါ့။
သူကျောင်းသွားဖို့ အိမ်ကိုဝင်လာရင် အလစ်စောင့်ပြီး အဖုတ်နှိုက် နို့နှိုက် အချိန်မရရင် နှုတ်ခမ်းတေ့ နမ်းကြတာပေါ့။ သူ ကျနော့်ဆီ လာအိပ်ပြီဆို ပင်တီကို အမြဲချွတ်လာခိုင်းတယ်။ ဘော်လီချိတ်ကိုဖြုတ် အင်္ကျီလှန်တင်ပြီး နို့စို့တယ်။ ထဘီလေး လှန်တင်ပြီး အဖုတ်လေးကို စုပ်ယက်ပေးတဲ့ အဆင့်အထိ တက်နိုင်ခဲ့တယ်။ သူ့ကိုတော့ လီးမစုပ်ခိုင်းသေးဘူး။
တစ်ရက် ကျနော်အိပ်နေတုန်း ပုဆိုးလှန်ပြီး လီးကုန်းစုပ်ပေးနေတယ်။ ကျနော်လည်း အဲ့နေ့မတိုင်ခင် ညက စာမေးပွဲကြောင့် ပင်ပန်းပြီး ဆောင်းတွင်းနေ့လည်ပိုင်း အိမ်ပေါ်မှာ ပူပူနဲ့အိပ်နေတာ။ အိမ်မက်လိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ဗျ။ လီးက မတရားတောင်ပြီး တဇတ်ဇတ် တုန်လာတယ်။
ကျနော့်နိုးလာတော့ ယွန်းက ကျနော့်ပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်ပြီး သေချာစုပ်ပေးနေတာ။ ဖြည်းဖြည်းလေး ဆိုပေမယ့် အရမ်းကောင်းတယ်ဗျာ။ တိမ်ပေါ်ရောက်သွားသလိုပါပဲ။
“အင်းးး ရှီးး အူးးး ကောင်းလိုက်တာ ယွန်းရယ်။ ဘယ်တုန်းက ရောက်နေတာလဲ အီးး”
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပလွတ် ”
“ရောက်တာကြာပြီ ကောင်းလား ကိုကို”
“အင်း ကောင်းတယ် အရမ်းကောင်းတယ် ရှီးးး ”
လီးဒစ်ကိုငုံပြီး ချိုချဉ်စုပ်သလို စုပ်တယ်။ လျှာနဲ့ပတ်ပြီး ယက်တယ်။ လီးချောင်းကိုယက်ပြီး ဘောကိုပါ တဘောက်ဘောက်နဲ့ စုပ်တယ်။
“အားးး မရတော့ဘူးး ယွန်းး ရှီးး ရှီးးးး ဖယ်ဖယ် ယွန်း ဖယ် အားးးး ယွန်း ထွက် ထွက် ထွက်ကုန်ပြီ အူး အီးးး ဟားးးး”
စာမေးပွဲရှိလို့ တစ်ပတ်လောက် ဂွင်းလည်းမထုဖြစ်တော့ လရည်စုထားသလိုဖြစ်ပြီး ယွန်းပါးစပ်ထဲ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ပန်းတာ။ ယွန်းမျိုချပေမယ့် သူ့ပါးစပ်ထဲက လျှံကျလာတယ်။ ကျလာတဲ့ လရည်တွေလည်း အလွတ်မပေး။ လီးပေါ်စီးကျနေတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံး လိုက်ယက်ပေးတယ်။ ဘောတွေလည်း စုပ်ပေးတယ်။
ဒီကောင်မလေး ဘယ်ကဘယ်လို တတ်လာပါလိမ့်။ ကျနော်တောင် သူ့ကို လီးစုပ်ဖို့ သင်ပေးမယ်လို့ ကြံထားတုန်း ရှိသေးတယ်။ သူက တတ်မြောက်နေပြီ။ ပထမဆုံးဆိုပေမယ့် တော်တော်လေး ကျွမ်းကျင်နေပြီ။
ယွန်းက ကျနော့်လီး ပျော့ကျသွားတဲ့အထိ စုပ်ကာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်ပေါ် တွားသွားကာ တက်လာပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတယ်။ ညှီစို့စို့နဲ့ ကျနော့်လရည်နံ့ရလို့ တစ်ချက်ပျို့မလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ယွန်းတောင် မရွံမရှာ မျိုချသေးတာပဲ၊ ငါ့လရည်နံ့ပဲ ဘာဖြစ်လဲဆိုပြီး ယွန်းရဲ့ အနမ်းပြင်းပြင်းတွေကို တုန့်ပြန်လိုက်တယ်။
“ကိုကို ယွန်းစုပ်ပေးတာ ကောင်းလားဟင်”
“အင်း အရမ်းကောင်းတယ် ”
“ကြိုက်လား”
“ကြိုက်တာပေါ့ နောက်နေ့လည်း စုပ်ပေးနော်”
“အွန်း ကိုကို လီးနဲ့လဥကြီးက စုပ်လို့ကောင်းတယ် စုပ်မှာ စုပ်ဦးမှာ”
“ဒါနဲ့ ယွန်းက ဘယ်ကဘယ်လို လီးစုပ်တတ်တာလဲ။ ကိုကိုတောင် သင်ပေးမလို့ စဉ်းစားနေတာ”
“ဟိဟိ အာ့ အောစာအုပ်ဖတ်လို့ သိတာ ကိုကိုရ ”
“ဟင် အောစာအုပ်ကို ယွန်းက ဘယ်ကရလဲ။ သူငယ်ချင်းတွေဆီကလား”
“ဘယ်ကလာ ကိုကိုကလဲ ဖွားလေးဆီကရတာ”
“ဟင် ဖွားလေးဆီက”
“ဟုတ်တယ်”
“ဘယ်လို”
“ဒီလို ဖွားလေးက ယွန်းတို့ အတန်းချုပ်ပြီးတော့ ဒုကျောင်းအုပ်လေ ကိုကိုကလည်း။ ဖွားလေးက ကျောင်းသားတွေဆီက သိမ်းထားတာ”
“ဟင် ဟုတ်လား ကိုကိုတော့ မတွေ့ပါဘူး”
” ကျောင်းမှာ သိမ်းတာလေ ကိုကိုကလည်း။ ရုံးခန်းထဲမှာ ဖွားလေးရဲ့ ဘီရိုရှိတယ်။ အဲ့မှာသိမ်းတာ။ ယွန်းလည်း ဖွားလေးဖိုင်တစ်ခု ယူခိုင်းလို့ ရှာရင်းတွေ့တာ ကိုကိုရ။ ဖွားလေးက ယွန်းကို သော့ပေးပေးထားတော့ ယူယူဖတ်နေတာပေါ့ ဟိဟိ ”
“ဟာ အာ့များ ကိုကို့ကျတော့ ပေးမဖတ်ဘူး”
“ယွန်းလည်း အဲ့စာအုပ်တွေတွေ့တာ တစ်ပတ်ပဲ ရှိသေးတယ် ကိုကိုရ”
“အော် အာ့ဆို ကိုကိုတို့ စာမေးပွဲစတဲ့ နေ့ကပေါ့”
“အင်း ဟုတ်တယ် တနင်္လာနေ့က”
“အခုရော ပါလာသေးလား”
“အင်းပါတယ်။ မနေ့က ယူထားတဲ့ စာအုပ်ရှိသေးတယ်။ မနေ့က အဲ့စာအုပ်ဖတ်ပြီး အဲ့ထဲကအတိုင်း ခုနက စုပ်ကြည့်လိုက်တာ။ ကိုကို ကြိုက်တယ်ဆိုတော့ ယွန်းပျော်လိုက်တာ။ ယွန်းက ကိုကို မကြိုက်မှာစိုးနေတာ”
“ချစ်လိုက်တာ ယွန်းရယ်။ ကိုကို့ကို အဲ့လောက်ချစ်လား”
“ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရ ပိုတောင်ပိုသေးတယ်”
“ကိုကိုလည်း ယွန်းကိုချစ်တယ်။ ကိုကိုနဲ့ယွန်း တစ်သက်လုံး ချစ်သွားကြမယ်နော်”
“ဟုတ် အခြားသူတွေတော့ သိလို့ မဖြစ်သေးဘူးနော် ကိုကို”
“အင်း ကိုကိုသိတာပေါ့ ယွန်းရယ်။ ကဲပါ အာ့တွေ မစဉ်းစားနဲ့ဦး။ အခု ကိုကိုနဲ့ယွန်း ပျော်ပျော်ပဲ နေကြတာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို”
“ကိုကို့ကို အဲ့စာအုပ်လေး ပေးဖတ်ဦးလေ”
“ပြီးမှယူပေးမယ် အခုတော့ ယွန်းကို နမ်းပေးဦး”
“နမ်းပေးမှာပေါ့ ”
“တစ်ကိုယ်လုံးနော် ကိုကို ခိခိ”
“နမ်းမှာ တစ်ကိုယ်လုံးနမ်းမှာ”
“အဖုတ်လေးရော”
“နမ်းမှာ”
“ရေမဆေးရသေးဘူးနော်။ ကျောင်းမှာ ရှူးပေါက်ပြီး မဆေးရသေးဘူး”
“မဆေးလည်း နမ်းမယ်ကွာ”
“အာ့ဆိုလည်း နမ်းပေး။ ယွန်းအဖုတ်လေးက ကိုကို့လျှာကြီးကို လွမ်းနေပြီ ဟိဟိ”
“ကိုကိုကလည်း တစ်ပတ်လောက် ငတ်နေတာနော် ယက်ပစ်မှာ”
ကျနော်နဲ့ယွန်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်ပြီးကတည်းက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မရှက်ကြတော့ပါ။ မမြင်ဖူးတဲ့ နေရာလည်း မရှိသလောက်ပါပဲ။ မလိုးရသေးတာပဲ ရှိတယ်။ ကျန်တာတွေကတော့ အားလုံး တစ်ကယ့်ချစ်သူရည်းစား လင်မယားတွေလိုပါပဲ။
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပလွတ် ပလပ်ပလပ် ပလပ် ပလပ်”
“အ ကိုကို အင်းးး ယက် ယက် အီးးးး အစိလေးကိုစုပ် ရှီးးးးးး”
တစ်နေ့ကုန် ချွေးအောင်းထားတဲ့ ယွန်းစောက်ပတ်နံ့လေးက သိပ်မပြင်းပါ။ ကျနော့်စိတ်ကို ပိုကြွစေသေးတယ်။ ပါးစပ်ထဲ စောက်ပတ်လေးငုံပြီး တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုပ်လိုက်တယ်။ ယွန်းက ဖင်လေးအတင်းကော့ပေးလာပြီး ညီးညူနေတယ်။ ယက်လေ အရည်ကထွက်လေ၊ ထွက်လေ ယက်လေနဲ့ ယွန်းပြီးတော့ ကျနော့်မျက်နှာကို စောက်ရည်နဲ့ပန်းတာ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရွှဲနေရော။
ယွန်းနှစ်ခါပြီးအောင် ယက်ပြီးတော့ ကျနော်လည်း လျှာညောင်း ယွန်းလည်း မျော့နေပြီ။ အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပြီး ဖက်အိပ်လိုက်ကြတယ်။ ဆောင်းနွေအပူရှိန်ကိုလည်း မမှုပါ။ အိုက်လို့ ချွေးတွေထွက်နေလည်း ဖက်အိပ်နေကြတယ်။
ကျနော်နိုးလာတော့ ယွန်းမရှိတော့။ အိမ်ပြန်သွားပြီ။ ကျနော်လည်း ယွန်း လီးစုပ်ပေးသွားတာကို ပြန်စဉ်းစားပြီး စားမြုံပြန်ကာ နှပ်နေလိုက်တယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ ကျနော်နဲ့ယွန်း သူလည်း စာတွေကျက်လာရ ကျနော်လည်း စာတွေပိုလုပ်ရလို့ သိပ်မတွေ့ဖြစ်ကြဘူးဗျ။ တွေ့ရရင်လည်း ခဏသာမို့ နမ်းရုံလောက်သာ တတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ စုပ်ဖို့ ယက်ဖို့တောင် ဖွားလေးအလစ်မှာ ယွန်းက လီးငုံစုပ်ရုံ ကျနော်က အဖုတ်လေးနှစ်ခါလောက် ယက်ရုံလောက်ပဲ လုပ်လိုက်ရတယ်။
သူက ကိုးတန်းဆိုတော့ စာမေးပွဲ အရင်ဖြေရတယ်။ စာမေးပွဲပြီးတော့ သူ့အမေ နေမကောင်းလို့ ဆေးရုံတက်ရတာနဲ့ သွားပြုစုရ၊ ရွာလိုက်သွားရနဲ့ ရှုပ်နေလို့ မတွေ့ဖြစ်။ ကျနော်လည်း ငတ်တော့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျနော်နဲ့ယွန်းရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းက ဒီလောက်နဲ့ အပြီးမသတ်ဘူးဗျ။
ကျနော် ဆယ်တန်းဖြေပြီးတော့ အိမ်မှာ မှောက်လိုက်လှန်လိုက် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဂိမ်းဆော့လိုက်နဲ့ ဖြတ်သန်းလာခဲ့တယ်။ တစ်ဦးတည်းသောသားဆိုတော့ အဖေနဲ့အမေက ဘာမှမခိုင်းဘူးဗျ။ ခိုင်းရအောင်လည်း သူတို့အလုပ်တွေက ကျနော်မလုပ်ပေးနိုင်၊ နားမလည်သေးတာလည်းပါတော့ ကျနော် ဝေလေလေပေါ့။ ယွန်းကိုလွမ်းတဲ့ စိတ်လေးကြောင့်လည်း ကျနော် ဝေလေလေ ဖြစ်နေတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်လည်း သင်္ကြန်အထိပါပဲ။
သင်္ကြန်ပြီးတော့ ဦးလေးတွေက ကျနော့်ကို သူတို့ကျုရှင်တွေမှာ ဂိုက်လိုက်လုပ်ခိုင်းတယ်။ ကျနော့်အခြေအနေကိုလည်း သိနေလို့ ကျနော့်ကို ဂိုက်လုပ်ခိုင်းတာဗျ။ စာမေးပွဲဖြေပြီးကတည်းက သုံးဘာသာ ကျိန်းသေတယ်လို့တောင် ပြောထားကြတာလေ။
အစပိုင်းတော့ ကျနော်က မျက်နှာပြောင်မို့ အမေတို့ရော အဖိုးအဖွားနဲ့ ဆရာမတွေကပါ ဖြစ်ပါ့မလားလို့ ဦးလေးတွေကို ပြောသေးတယ်။ ဦးလေးတွေက ဒီကောင် လတ်လျားလတ်လျားနဲ့ ပျက်စီးမယ်၊ စာသင်ခိုင်းတာ သူလည်း ကုသိုလ်ရတယ်၊ ပျက်လည်း မပျက်စီးတော့ဘူးဆိုပြီး ပြောပြီး အစမ်းသင်ခိုင်းတယ်။
ကျနော်လည်း အလကားနေမယ့် အတူတူ ကုသိုလ်လည်းရ ပိုက်ဆံလည်းရ ယွန်းကိုလည်း အလွမ်းပြေဆိုပြီး သင်ဖြစ်တယ်။ ကျောင်းသားတွေက ကျနော်သင်တဲ့အချိန်ဆို ပျော်ကြပြီး စာတောင် ပိုလုပ်ကြလို့ ကျနော့်ကို အသိအမှတ်ပြုပြီး စာသင်ဖို့ ခွင့်ပြုကြတယ် ဆိုပါတော့ဗျာ။ ဆရာဂျိုကာဆိုပြီး နာမည်ရလာတယ်ပေါ့ဗျာ။
ကျနော်က ဦးလေးတွေလို ခပ်တည်တည်ကြီး မနေဘဲ စနောက်ပြောင်ပြီး သင်ပေးတယ်။ စာအရင်ရတဲ့သူကို မုန့်ဝိုင်းဝယ်ကျွေး ကြေးတွေဘာတွေလုပ် ဟာသတွေပြောပြီး စာသင်တာ။ အင်္ဂလိပ်နဲ့ သခ်ျာကို အဓိက သင်ရတယ်။ Bio ဆို စာဝိုင်းကျက်၊ ပုံဆွဲ ပြပေးရတယ်။ စာတွေလည်း စစ်ပေးရတယ်။
ယွန်းကို လွမ်းတဲ့စိတ်လေး နည်းနည်းတော့ သက်သာပေမယ့် သတိတော့ ရမြဲရဆဲပါပဲ။ သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး ဖြူဖွေးဥပြီး အိစက်နေတဲ့ နို့လုံးလုံးလေး အဖုတ်ဝိုင်းဝိုင်း ဖောင်းဖောင်းလေးတို့ကိုလည်း သတိရတယ်။ သတိရပေမယ့် သူက သူ့အမေ နေမကောင်းလို့ ပြုစုနေရတော့ ပြန်မလာနိုင်သေး။ သူဆယ်တန်းတက်ဖို့က နောက်လဝက်ဆိုပဲ တက်ရတော့မယ်။ အခုထိ ဆယ်တန်းစာကို စလုံးရေ မစရသေး။
မကြာပါဘူး။ ကျနော်သတိရပြီး တွေးနေတုန်း ယွန်းပြန်ရောက်လာတယ်။ ကျနော် ကျူရှင်သွားဖို့ ရေချိုးပြီး အဝတ်လဲနေတုန်း နောက်ကနေ ကျနော့်ကို လာဖက်တယ်။
“လွမ်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်”
“ဟင် ယွန်း ယွန်းလေး ပြန်လာပြီ”
ကျနော်ဝမ်းသာပြီး ကိုယ်လုံးကို ချက်ချင်းလှည့်ကာ ယွန်းကို ဖက်လိုက်တယ်။
“အွန်းးး ကိုကို”
“ဒေါ်လေးရော နေကောင်းပြီလား”
“အင်း ကိုကို သက်သာပြီ။ အခု မမကြီးလည်း ပြန်ရောက်လာလို့ ယွန်းကို ကျူရှင်တက်ရအောင်ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တာ ”
“တစ်ယောက်တည်း လာတာလား ယွန်းလေး ပိန်တောင်ပိန်သွားတယ်”
“မဟုတ်ဘူး အောက်ထပ်မှာ အမေလည်း ပါလာတယ်။ ကိုကို့အိမ်ကို အရင်ဝင်လာတာ။ ကြီးကြီးအိမ်ကို ပြီးမှသွားကြမှာ။ ပိန်တာတော့ နည်းနည်းပိန်သွားတယ်”
“ဒါနဲ့ ကျူရှင်က ဘယ်မှာတက်မှာလဲ”
“ကိုကိုသင်နေတဲ့ ကျူရှင်မှာလေ။ ကိုကို ကျူရှင်သင်နေတယ်ဆို”
“ဂိုက်လုပ်ပေးနေတာပါ ယွန်းရ။ ဦးလေးတို့က သင်ခိုင်းလို့ ကိုကိုလည်း ပျင်းတာနဲ့ ဝင်သင်ပေးနေတာ။ မုန့်ဖိုးလေးဘာလေး ရတာပေါ့”
“အာ့လည်းပါတယ်။ ယွန်းက သူများထက် စာတွေ နောက်ကျနေပြီလေ။ ခုနက အမေနဲ့ မေလေးတို့ ပြောနေရင်း ယွန်းကို ကိုကိုနဲ့သင်ဖို့ တိုင်ပင်နေကြတယ်။ မေလေးက သမီးကိုကိုကို သင်ခိုင်းတဲ့။ ဦးလေးတို့ဆို သူတို့က အချိန်တွေ ပြည့်နေလောက်မှာတဲ့”
“ကိုကို သင်ပေးရမယ်ပေါ့ ”
“အင်းပေါ့။ ဘာလဲ ကိုကိုက ယွန်းကို မသင်ပေးချင်ဘူးလား”
“မဟုတ်ပါဘူးကွ။ ကိုကိုနဲ့ပဲသင်လို့ ပြောမလို့။ ကိုကိုက ကိုယ်ဖိ ရင်ဖိ သင်ပေးမှာလို့ ဟားဟား ”
“ဟွန့် နှာဘူးရီး”
“ဟားးး ချစ်လို့ပါ ယွန်းလေးရာ။ ဘာလဲ မချစ်ရဘူးလား”
“ချစ်ပါရှင် ချစ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ယွန်းကို စာသင်ရင် ဦးဦးတို့လို မဆူမငေါက်ရဘူးနော် ”
“မငေါက်ပါဘူး ကိုကိုက အချစ်ပဲကြမ်းမှာ ”
“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ”
“အင့် ကို အု အု”
မတွေ့ရတာ ၂ လလောက် ကြာပြီဆိုတော့ ချစ်စိတ် လွမ်းစိတ်လေးတွေ ဖိတ်လျှံလာပြီး ယွန်းခါးလေးကိုဖက် နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ယွန်းက ကျနော့်ဂုတ်ကိုဖက်ကာ အနမ်းကို တုန့်ပြန်လာတယ်။ ခပ်မြှင်းမြှင်းလေးနဲ့ ရှည်ကြာကြာလေး စုပ်နမ်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ရင်မောစွာ ကြည့်နေကြရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်ထိကပ်သွားပြန်တယ်။
“ချစ်တယ် ယွန်းရယ် ”
“ယွန်းလည်း ကိုကို့ကို ချစ်တယ်”
“ပြွတ် ပလွတ် ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် ပလပ် ပလပ် ပလပ် ပြွတ် ”
“သားရေ သား ယွန်းယွန်း”
“ဗျာ အမေ ”
“ရှင် မေလေး”
ကျနော်နဲ့ယွန်း အမေ့အော်သံကြားလို့ လူချင်းခွာပြီး ကျနော်က အင်္ကျီဝတ်၊ ယွန်းက အဝတ်တွေ ပြန်သပ်ချကာ အိပ်ယာပေါ်က အဝတ်တွေ စောင်တွေကို ခေါက်နေသလို လုပ်လိုက်တယ်။
“ဒီမောင်နှမ ဘာတွေ စကားကောင်းနေတုန်း။ ဟော့ သားကလည်း အမေပြောတယ် အခန်းထဲ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေဆို။ ညီမလေးက သိမ်းဆည်းနေရပြီ”
“ရပါတယ် မေလေးရ။ ကိုကိုနဲ့ စကားပြောရင်း သမီး လုပ်ပေးနေတာပါ”
“သမီးလေးက လိမ္မာပါ့။ သား ယွန်းယွန်းကို ဂိုက်လုပ်ပေးလိုက်။ သား ညီမလေးက သူများထက် စာတွေ နောက်ကျနေပြီ။ သားဦးလေးတွေကလည်း အချိန်တွေ ပြည့်နေမှာ။ သား သင်ပေးလိုက်ပါကွာ”
“အခုပဲ အာ့ပြောနေတာ အမေရ။ သား ယွန်းယွန်းကို သင်ပေးမှာပါ။ အခုတောင် ကျူရှင်သွားရင် တစ်ခါတည်း ခေါ်သွားမလား စဉ်းစားနေတာ။ တစ်ခါတည်း အပ်ပေးမလို့လေ”
“နေပါဦးသားရဲ့။ ယွန်းလေး နှစ်ရက်လောက် နားပါစေဦး။ သူ့ခင်မျာ မအေနေမကောင်းလို့ ပြုစုနေရရှာတာ။ သူလည်း ပိန်ပြီး အားပြတ်နေပြီ နားပါစေဦး။ သား လိုအပ်တဲ့ စာအုပ်တွေပဲ အရင်ဝယ်ပေးထားလိုက်ပေါ့။ ကဲ လာကြလာကြ အောက်မှာ မိငယ်နဲ့ အကြီးမ သားကို စကားပြောဖို့ စောင့်နေတယ်”
“ဟုတ် အမေ”
“ဟုတ် မေလေး”
ကျနော်တို့ အမေ အခန်းထဲက ထွက်သွားတော့မှ ဟူးဆို သက်ပြင်းချကြပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ရယ်လိုက်ကြတယ်။ ကံကောင်းလို့ မိတော့မလို့လေ။ ဟန်ဆောင်ကောင်းပြီး နားပါးလို့။ နို့မို့ဆို ကျနော်တို့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ အချစ်အိမ်လေး ပျက်စီးသွားမှာ။
အောက်ထပ်ကိုဆင်းပြီး ဒေါ်လေးငယ်နဲ့ မမကြီးတို့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ယွန်းကျူရှင်တက်ဖို့ ကျနော်ဂိုက်လုပ်ဖို့ ကိစ္စတွေ ပြောကြတယ်။ ကျနော် ကျူရှင်ချိန်နီးတော့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ကျူရှင်ကိုသွားတယ်။ အမေတို့ကတော့ စကားကောင်းနေကြပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ မသွားခင် ယွန်းကို အိမ်အပြင်ခေါ်ပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး နမ်းလိုက်သေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ယွန်းနဲ့ကျနော့်ရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းလေး ခြောက်သွေ့နေရာကနေ ပြန်လည် စိုပြေလာတယ်ပေါ့ဗျာ။
ကျူရှင်မှာလည်း ဆရာဆရာမတွေ ဦးလေးတွေကသင်၊ ကျနော်ကလည်း အိမ်မှာ ထပ်သင်တော့ ယွန်းက သူများတွေနဲ့ တန်းတူ ပြန်လိုက်လာနိုင်တယ်။ မနှစ်ကလိုတော့ ခဏခဏ စုပ်လိုက် ယက်လိုက် မလုပ်နိုင်ပေမယ့် စိတ်ထလာကြရင် လုပ်ပေးဖြစ်ကြတယ်။
သူ့ကိုလည်း ကျနော့်တုန်းကလိုပဲ အချိန်ဇယားနဲ့ စာလုပ်ဖို့ လုပ်ပေးပြီး သင်ရတာပေါ့။ ဦးလေးတွေလိုတော့ မတင်းကြပ်ဘူးဗျ။ သူက အရမ်းဖိအားပေးလို့ မရဘူး။ ကျနော်လောက် ဉာဏ်မကောင်းပေမယ့် ကျက်အားတော့ ကောင်းတယ်ဗျ။ သူက ကြီးကြီးအိမ်မှာ နေတာဆိုတော့ ကျနော်လည်း လိုက်နေပြီး အနီးကပ်ကို သင်ပေးဖြစ်တာပေါ့။
ကြီးကြီးကတော့ သူ့ဆိုင်နဲ့သူ အလုပ်ရှုပ်နေလို့ ကျနော်တို့ကို ဂရုမစိုက်နိုင်ပါဘူးဗျာ။ ကျနော်တို့ အပေါ်ထပ်ကို တစ်ခါတစ်လေကလွဲပြီး မလာ။ စာသင်တာ အနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာ စိုးလို့တဲ့လေ။ အဲ့တော့ ကျနော်တို့ ပိုလွတ်လပ်တာပေါ့ဗျာ။ အပေါ်ထပ်မှာ ကျနော်နဲ့ယွန်း စာသင်ရင်း နမ်းကြ စုပ်ကြယက်ကြတာ သူမသိဘူးဗျ။
ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းထွက်တော့ ကျနော် သုံးဘာသာ ဂုဏ်ထူးပါတယ်။ အခြားဘာသာတွေလည်း ဂုဏ်ထူးမှတ်နား ကပ်ပြုတ်တော့ အမှတ်ပေါင်းက အလန်းကြီး။ ဦးလေးတွေကတော့ သူတို့မှန်းတဲ့အတိုင်း ဖြစ်လာလို့ ဝမ်းသာကြသလို အားလုံးကလည်း ဆုဝိုင်းချကြတယ်။ အဖေကလည်း ကျနော်လိုချင်နေတဲ့ စူပါဖို့လ်ဆိုင်ကယ်ကြီးကို ဝယ်ပေးတယ်။ ကျူရှင်မှာလည်း နာမည်ကြီးပေါ့ဗျာ။ စူပါဖို့လ်ကြီးနဲ့ ဆရာဂျိုကာ လန်းတယ်ဆိုကြီးပဲ။
ကျနော့်ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ အမြဲပါလာတဲ့ သူကတော့ ကျနော့်ချစ်သူ ယွန်းလေးပေါ့ဗျာ။ ယွန်းကို ကျောင်းရော ကျူရှင်ပါ အကြိုအပို့ လုပ်ပေးရတော့ ကျနော့်စူပါဖို့လ်နောက်က ယွန်းလေးပါတာ မဆန်းပါဘူး။ ကျနော်တို့ကို မောင်နှမဆိုတာ သိပေမယ့် ကျနော်တို့ကတော့ ချစ်သူတွေဆိုတာ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူးလေ။
ယွန်းက ချစ်မွှေးပါပြီး ဘဲကြည်တယ်။ သူတို့ကျောင်းမှာ ယွန်းက အလှပန်းလေးတစ်ပွင့်ပေါ့ဗျာ။ စာပေးခံရ၊ ရည်းစားစကား အပြောခံရနဲ့ဗျ။ ကျူရှင်မှာတော့ ကျနော့်ညီမမှန်း၊ သူတို့ဆရာတူမမှန်း သိနေကြလို့ မစရဲကြ။ ယွန်းကလည်း စိတ်မဝင်စား။ သူချစ်တဲ့ အချစ်ဦးကိုကို ကျနော်က သူ့နားမှာ ကျောင်းတက်ချိန်ကလွဲပြီး တစ်ချိန်လုံး ရှိနေတာလေ။ သူစာပေးခံရတိုင်း ကျနော့်ကိုပြောတယ် ပြတယ်။ ကျနော့်နဲ့ တူတူဖတ်ပြီး တူတူရယ်ကြတယ်။ ထွက်ပေါက်လေးပေါ့ဗျာ။ နောက်ပြီး ယွန်းက စာတွေကျက်ရလို့ ပူထူပြီဆို ထွက်ပေါက်ရှာတယ်။ ဘာလုပ်လဲဆို ကျနော့်ကို လာဆွပြီး လီးစုပ်ပါလေရော။
“အာ ယွန်းလေး ဒီတစ်ပုဒ်ရအောင် ကျက်ဦးလေကွာ အူးးး ရှီးးးး”
“မကျက်တော့ဘူး ပူထူနေပြီ ရေခဲချောင်း စားဦးမယ်”
“ကဲ စားစား အဲ့ စုပ်စုပ် ကောင်းတာကွာ ”
“ပြွတ် ပြွတ် အွတ် အု ပြွတ် ပြွတ်ပြွတ် ပလွပ် ပြွတ်ပြွတ်”
“တော်ပြီကွာ ယွန်းလေး ဟိတ် အပေါ်တက် ကိုကို့အလှည့်”
“အင်း ယက်ပေး ယွန်းလည်း အယက်ခံချင်နေပြီ”
အဲ့လို ကျနော်နဲ့ယွန်း ညဘက်စာလုပ်ရင်း ထူပူပြီဆို စုပ်ကြယက်ကြနဲ့ လိုးတဲ့အဆင့်ကို ရောက်လာတယ်။ စုပ်ကြယက်ကြတဲ့ အဆင့်လေးနဲ့ တန့်ထားခဲ့တာ အကြောင်းရှိတယ်ဗျ။
ကျနော် ယွန်းကို လိုးချင်နေတာ တစ်ပိုင်းကိုသေလို့။ ဒါပေမယ့် လိုးလိုက်လို့ ဗိုက်ကြီးသွားရင် ကွိုင်လေ။ နောက်တော့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူ့ဆော်ကို ကိုင်ပြီးရင် easy to တိုက်တယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲ့ကောင်ပြောတာနဲ့ ကျနော်လည်း easy to ကို လူမသိသူမသိ ဝယ်ရတယ်။
ဝယ်ပြီးလို့ လိုးဖို့ကျတော့လည်း အခြေအနေက မပေးဘူးဗျ။ ကျနော်ကလည်း ကျူရှင်မှာ ဂိုက်လုပ်ရ၊ ယွန်းကလည်း ကျောင်းနဲ့ကျူရှင် စာတွေကြား ပတ်ချာလည်နေတော့ သူ့ကိုသနားတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဖြစ်ချင်တာလေးကို လက်လျှော့ထားလိုက်တယ်။ ဆေးကဒ်လေးကို သိမ်းထားလိုက်တယ်။ ကြုံလာရင် သုံးဖို့တော့ အမြဲဆောင်ထားလိုက်တယ်။
အခွင့်အရေးကို စောင့်နေတဲ့ ကျနော့်အတွက် အခွင့်အရေးက ရလာပါတယ်။ အဲ့နေ့က နှစ်ဝက် အစမ်းစာမေးပွဲ ဖြေပြီးတဲ့နေ့။ ကြီးကြီးက သူ့သူငယ်ချင်းဆုံးလို့ ညအိပ် သွားကူလုပ်ပေးနေတယ်။ စာမေးပွဲပြီးထားတော့ ယွန်းနဲ့ကျူရှင်က သင်ထားတဲ့ စာတွေပဲ ပြန်နွေးပြီး စောစောနားခိုင်းလိုက်တာပေါ့။
ကျနော် သေးပေါက်ဖို့ အောက်ဆင်းလာတော့ သူပါလိုက်လာတယ်။ သေးပေါက်ကြပြီး အပေါ်ပြန်တက်တော့ သူက ကျနော့်လက်မောင်းကို ဖက်တွယ်ပြီး လိုက်လာတယ်။ ကျနော့်ကို သူခေါ်လိုက်တဲ့ စကားတစ်ခွန်းက သူနဲ့ကျနော် သာမန် စုပ်ယက်ပြီး ကိုယ်လက်ဖျော်ဖြေနေရာကနေ နောက်တစ်ဆင့်ကို စတင်စေတယ်ဗျ။
“ယောကျာ်း ဒီည ကြီးကြီး မရှိဘူး။ မိန်းမနဲ့ အတူအိပ်နော်”
“ဟင် ယွန်း ယွန်းလေး ကိုကို့ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်”
“ယောကျာ်းလေ ဘာလဲခေါ်ရဘူးလား”
“ဟုတ်ပါဘူးကွာ ပြန်ခေါ်ကြည့် ပြန်ခေါ်ကြည့် ”
“ယောကျာ်း ဟိဟိ”
“ဗျာ မိန်းမရေ လာ အိပ်စို့”
“အို့ ကိုကို”
ကျနော် ယွန်းကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ချီကာ သူ့အိပ်ခန်းလေးကို ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ သွားတယ်။ သူပြောမှ ကြီးကြီးအိမ်မှာ မရှိတာ သတိရပြီး အကွက်ပဲဟဆိုပြီး အခွင့်အရေးကို လက်တွေ့ အသုံးချလိုက်တယ်။ ယွန်းကို အိပ်ယာခင်းလေးပေါ် အသာချပေးပြီး ယွန်းပေါ် ချစ်စိတ်အပြည့်နဲ့ အုပ်မိုးကာ ကြည့်နေလိုက်တယ်။
“ယွန်းလေး”
“ရှင်”
“ချစ်တယ်ကွာ”
“ယွန်းလည်းချစ်တယ်”
“ဒီညက ကိုကိုနဲ့ ယွန်းတို့ရဲ့ မင်္ဂလာဦးညပဲ”
“ဟုတ်ကိုကို”
“ကိုကို့ကို ယွန်းရဲ့ အပျိုစင်ပန်းလေး ပေးခူးမှာလား”
“အင်းး ယွန်းက ကိုကို့အတွက်ပါ ကိုကို့ကို ချစ်တယ်”
“ကိုကိုလည်း ချစ်တယ်ကွာ”
ကျနော် ယွန်းနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ကုန်းစုပ်လိုက်တယ်။ အခွင့်အရေးကို စောင့်နေရတာကြာပြီ။ ရမယ့်ရတော့လည်း အေးအေးဆေးဆေး သက်သက်သာသာပဲ ဘာမှ အားမထုတ်လိုက်ရဘူး။ ကျနော်ရော ယွန်းပါ အတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့ လိုးတဲ့ကိစ္စကို လုပ်ကြရတော့မယ်။
ယွန်းနှုတ်ခမ်းလေးကို အချိန်တော်တော်ကြာ စုပ်ရင်း နို့လေးတွေကို နယ်ပေးလိုက်တယ်။ ညနေကတည်းက အတွင်းခံတွေ မဝတ်ထားတဲ့ ယွန်းကို အဝတ်ချွတ်ရတာ မြန်တယ်။ ခဏအတွင်း နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားကြတယ်။ ယွန်းပေါင်တံလေးကို ကိုင်ကာ အပေါ်သို့ အသာလေး ပင့်တင်လိုက်တယ်။
စိတ်ထနေလို့ထင်တယ် ယွန်းအဖုတ်လေးက အရည်လေးတွေ စို့နေတယ်။ စည်းခုံပေါ်က အမွှေးစုစုလေးကို တစ်ချက်နမ်း အဖုတ်လေးကို ကစ်ပေးကာ လျှာနဲ့ ပင့်ယက်လိုက်တယ်။ ခါတိုင်းလည်း ယက်ခံနေရပေမယ့် ဒီညက အလိုးခံရတော့မှာဆိုတဲ့ စိတ်ကြောင့်ထင်တယ် ယွန်းအဖုတ်မှာ အရည်တွေ ပိုရွဲနေတယ်။ ထွက်သမျှအရည်ကို ကျနော်လည်း ထိုးယက်ကာ မျိုချပစ်ပြီး အစိလေးကို ကစားပေးတော့ ယွန်း ထွန့်ထွန့်လူးနေတယ်။
“အဟင့် ကိုကို အင်းးးး ရှီးးးး ကိုကို ကောင်းလိုက်တာ အီးးး”
နှစ်ခါလောက် ခါးလေး ကော့ကော့တက်လာပြီး ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ဖြစ်သွားတော့ ယွန်း ပြီးပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ကျနော် ကုန်းထပြီး ယွန်းပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ မာတောင်ပြူးတစ်နေတဲ့ ကျနော့်ဒစ်ကို အဖုတ်မြောင်းကြားမှာ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တယ်။
မထိဘူးတဲ့ အရသာဆိုတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်း ဖြစ်လာကြတယ်။ ဒစ်ခေါင်းနဲ့ အစိလေးကို ထိုးပေးတော့ ယွန်းအဖုတ်လေးက အရည်တွေ စိမ့်ကျလာတယ်။ ကျနော်လည်း ဒီလောက်ဆို နှူးနှပ်တာ ရလောက်ပြီလို့ ထင်မိပြီး အပေါက်ဝလေးမှာ ဒစ်ကိုတေ့လိုက်တယ်။ ယွန်းရဲ့ နံဘေးတစ်ဖက်စီမှာ လက်ထောက်ထားတော့ ယွန်းလက်လေးက ကျနော့်လက်ကို လာကိုင်တယ်။
“ဗြစ် ဗြစ် ဗြစ် ”
“အင့် အင့် အင့် အအ ကို ကိုကို နာတယ်”
ယွန်းမျက်နှာလေးမဲ့သွားလို့ ကျနော် ခဏရပ်လိုက်တယ်။ သူအနာပြေလောက်မှ တစ်ခါထပ်ထည့်လိုက်တယ်။ ထည့်လိုက် ယွန်းမျက်နှာလေးမဲ့ရင် ရပ်လိုက်နဲ့ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ အပျိုစင်အဖုတ်မို့ သွင်းရတာ တော်တော်ခက်တယ်။ ကျနော့်ကောင်ကလည်း တုတ်တော့ ပိုဆိုးတာပေါ့ဗျာ။
ယွန်းလေး နာသွားမှာစိုးလို့ ဖြည်းဖြည်းခြင်းပဲ သွင်းရတယ်။ ဒစ်ခေါင်းဝင်တော့ ကျနော် တော်တော် ချွေးထွက်နေပြီ။ ယွန်းလည်း နာလို့ စုပ်တသတ်သတ်နဲ့ ဖြစ်နေတယ်။
“အီးး ကို ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် အား ကျွတ်ကျွတ် ကိုကိုနာတယ်”
“ဗလစ် ဗလွတ် ဗြစ်ဗြစ်”
ယွန်းကနာလို့ အတင်းညှစ်ထားတော့ သွင်းမရ။ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အသက်အောင့်ထားတယ်။
“အဟင့် နာတယ် ကိုကို အဟင့် ဟင့် တော်ပြီ အ ကိုကို နာတယ်”
“ယွန်းလေး ကိုကို့ကိုကြည့် စိတ်ကိုလျှော့ မညှစ်ထားနဲ့နော်။ ကိုကို့ကိုချစ်တယ်မှတ်လား။ လျှော့ထား အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ”
ကျနော်လည်း သိသလောက် မှတ်သလောက်နဲ့ ယွန်းကို ပြောရတယ်။ အဲ့တော့မှ ယွန်းက ကျနော်ပြောသလို လိုက်လုပ်တယ်။
“အ ကိုကို ဖြည်းဖြည်း အီးး ရှီးးး”
ဖြည်းဖြည်းခြင်း သွင်းလိုက် ရပ်လိုက်နဲ့ တော်တော်လေးကြာမှ ဒစ်ထိပ်က အမှေးပါးကို ထောက်မိတယ်။ ဝင်သလောက်ကိုပဲ တစ်ချက်ခြင်း သွင်းထုတ်လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အရည်တွေ လိုက်လာတော့ နည်းနည်းချောင်လာပြီး လုပ်လို့ကောင်းလာတယ်။ ယွန်းနို့လေးတွေကို စို့ပေးလိုက်ပြီး အာရုံလွှဲကာ အောက်ကလှုပ်ရှားတယ်။ အမှေးပါးထောက်ရုံ သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ လိုးရင်း စောက်ပတ်အဝနား လီးထုတ်ပြီး ခဏရပ်ကာ ယွန်းနှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။
“ဟင့် ကိုကို လုပ်လေ ဘာလို့ရပ်နေတာလဲ”
“ယွန်းလေးနာမှာစိုးလို့ပါ ကောင်းလာပြီလား”
“အင်း”
“အာ့ဆို ဆက်လုပ်မယ်နော်”
ယွန်းပုခုံးကြား လက်လျှိုပြီး ချုပ်ကိုင်ကာ လိုးလိုက်တယ်။ သုံးလေးချက် ဆောင့်ပြီးတော့ အမှေးပါးလေးကို ထိုးဖောက်လိုက်တော့တယ်။
“ဗြွတ် ဗလစ် ဗြွတ် ဗြစ် ဗြိဗြိ ဖောက် ဘွတ် ဘလွတ်ဒုတ်”
“အွန်းးး အူးးး ဝူးး အုအု အီးးး ကိုကို နာလိုက်တာ အဟင့် အဟင့် အား”
“အမှေးပါး ပေါက်သွားတာပါ ယွန်းရ ခဏနေရင် ကောင်းသွားမှာ”
ကျနော်လည်း ယွန်းနှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ကာ မလွှတ်တော့ဘဲ ဖိဖိပြီး လိုးလိုက်တော့တယ်။ ယွန်းနာလို့ တအုအု အော်ပေမယ့် မလွှတ်တော့ပဲ အချက် ၂၀ လောက် ဆက်တိုက်လိုးပေးလိုက်တော့ ယွန်း ငြိမ်သွားပြီး ဖင်လေးကော့ပေးလာတယ်။ သူကောင်းလာပြီ။ အရည်တွေ ထပ်လိုက်လာလို့ အသံဗလံတွေလည်း ဆူညံနေတယ်။
“ဗြွတ် ဗလွတ် ဗြွတ် ဖတ်ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ်ဖတ်”
“ယွန်းလေး ကောင်းလာပြီလား ”
“အင်းး ကိုကို ကောင်းလာပြီ အီးးး ရှီးးး ကျဉ်တယ် အ အ ကို”
ယွန်းကောင်းလာသလို ကျနော်လည်း ကောင်းလာတယ်။ ကျဉ်းကြပ်နေတဲ့ ယွန်းအဖုတ်လေးကို လိုးရတာ တထုတ်ထုတ်နဲ့ အီစိမ့်နေတယ်။ ယွန်းနှုတ်ခမ်းလေးစုပ်ကာ ပစ်ပစ်ဆောင့်လိုက်၊ အရှိန်လျှော့လိုးကာ နို့လေးတွေကို စို့ပေးလိုက် လုပ်နေလိုက်တယ်။
“ကိုကို ကိုကို အင်းး ဟင်းးး မြန်မြန်လေး မြန်မြန်လေး အားးး ရှီးး လုပ်လုပ် အင်းး ကောင်းတယ် ဆောင့်ဆောင့်”
ယွန်း ပြောချင်တာတွေပြောပြီး ခါးလေးကို ကော့ကော့ပေးလာကာ ခြေတွေကုတ် တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဇတ်ဇတ်တုန်ရင်း ဖင်လေးကော့ကာ ပြီးသွားတယ်။
“အီးးးး ဟီးးး ကိုကို ကိုကို ယွန်း ပြီးတော့မယ် အားးးး ရှီးးးးးး”
“အိုးးး ညှစ်တယ်ကွာ အားးး ကိုကိုလည်း ပြီးပြီ ပြီးပြီ အားးး”
ကျနော့်လီးကို အတင်းညှစ်ဆွဲတော့ ကျနော်လည်း မခံနိုင်ဘဲ ယွန်းအဖုတ်လေးထဲ လရည်တွေ တဗျဉ်းဗျဉ်း ပန်းထည့်လိုက်ရတယ်။ နှစ်ယောက်သား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ကာ ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ ယွန်း ကျနော့်ပါးကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နမ်းကာ နှုတ်ခမ်းကို လာစုပ်တယ်။
“ကိုကို ချစ်တယ် အရမ်းချစ်တယ် ဘယ်တော့မှ မခွဲဘူးနော် ကိုကို”
“အင်း ဘယ်တော့မှမခွဲဘူး အမြဲချစ်နေမှာ”
ကျနော်နဲ့ယွန်း လိုးလိုက် နားလိုက်နဲ့ ညတစ်နာရီထိုးမှ အိပ်ဖြစ်ကြတယ်။ မနက်လင်းတော့ ယွန်း တော်တော်နဲ့မထ။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲတိုးကာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတယ်။ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ချစ်သူလေး အခုမယားလေးပေါ့ဗျာ။
သူ့ကိုကြည့်ပြီး အသည်းယားလာတာနဲ့ ပေါင်လေးအတင်း ဆွဲကားကာ လီးတေ့ပြီး လိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အရည်တွေရှိသေးတော့ အသံဗလံတွေညံပြီး ဝင်သွားတယ်။ ညက လိုးထားပေမယ့် အဖုတ်လေးက ကြပ်သပ်ပြီး နွေးနေတယ်။
“ဘု ဘလစ် ဘွတ် ဗြစ် ဘွတ်ဘွတ် ဒုတ် ”
“အ အင်းးးးး ကိုကို နာတယ် အ ရှီးးးးးး အမေ့ အ နာတယ်လို့ အီးးးး”
“လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ယွန်းလေးရာ။ ကိုကို့မိန်းမ စောက်ပတ်လေးက လိုးရတာ အီစိမ့်နေတာပဲကွာ အီးးးးး”
“ဟင့် ကိုကိုနော် နာတယ်လို့။ ညက အကြာကြီး လိုးထားတာကို အ ကို ကိုကို အီးးးး”
“ကြိုက်ဘူးလား ကိုကိုလိုးတာ”
“ကြိုက်တယ် ဒါပေမယ့် အခု နာနေတယ်လို့ အီးး ရှီးးးး”
“ကိုကို ပြီးတော့မယ် အားးး ရှီးးးး ကောင်းလိုက်တာ ညှစ်ညှစ်”
“ဖန်းဖန်းဖန်း ဖန်းဖန်းဖန်း ဘွတ် ပလွတ် ပြွတ် ဘွတ် ဖန်းဖန်းဖန်းဖန်း”
“အားးး ကိုကိုရေ အားး သေပြီ အားး ဆောင့်ဆောင့် ကိုကိုလီးကြီး အီးးးး ရှီးးးးး အားးးး ပြီးပြီ ပြီးပြီ ”
ယွန်းလေးနာလို့ ငြင်းပေမယ့် ကျနော့်လီးရဲ့ အထိအတွေ့ကို သာယာပြီး ဖင်လေး အတင်းကော့ပေးလာကာ လီးကိုညှစ်ပေးတယ်။ ကျနော်လည်း ယွန်းလေး နာတယ်ဆိုလို့ စိတ်ကိုလွှတ်ကာ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ဆောင့်လိုးပြီး သားအိမ်ဝ လီးစိုက်ကာ လရည်တွေ တဖျောဖျော ပန်းထည့်လိုက်တယ်။
ခဏနားကာ ကျူရှင်ရှိလို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကျူရှင်သွားဖို့ ပြင်ဆင်ကြတယ်။ မနက်စာ စားပြီးတော့ easy to တစ်လုံးနဲ့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး၊ အရောင်ကျဆေးတိုက်ပြီး ကျူရှင်သွားကြတယ်။ သူလမ်းလျှောက်တိုင်း အဖုတ်လေးက နာနေလို့ မဲ့ရှုံရှုံလေးနဲ့ ကျနော့်ကို မျက်စောင်းလေးထိုး မျက်နှာလေးစူပုတ်ပြီး ကျနော့်ကို ဆွဲဆွဲဆိတ်တယ်။
တစ်နေကုန်စာသင်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မနေ့ညက သူ့အခန်းလေးထဲမှာ အပြတ်လိုးထားတာ သတိရပြီး လီးက တောင်လာပြန်တယ်။ ကြီးကြီးပြန်လာလို့ မလိုးရဲဘဲ အသာငြိမ်နေလိုက်ရတယ်။ စာသင်ရင်း လီးက မတရားတောင်နေလို့ ယွန်းကို စုပ်ခိုင်းရတယ်။ လိုးချင်ပေမယ့် ယွန်းကိုလည်း အနားပေးရင်း စိတ်ကိုလျှော့ထားရတယ်။ ယွန်းလည်း တော်တော်လေး နာကျင်နေလို့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး သောက်နေရတယ်။
နှစ်ရက်လောက်နေတော့ မနေနိုင်တော့ပါ။ ယွန်းကလည်း ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်လာတာနဲ့ စာသင်ရင်း ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်ကာ စကပ်လှန်လိုးလိုက်တယ်။ ဟိုနေ့ညကလို အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ အားရပါးရ မလိုးရဲပါ။ စုပ်ယက်ပွတ်သပ်ပြီး ကျိတ်လိုးလေးပဲ လိုးရတယ်။
အဲ့လိုနဲ့ ကျနော်နဲ့ယွန်း ကြီးကြီးလစ်ရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးကြ စာသင်ကြရင်း နေလာကြတယ်။ easy to နဲ့မရတော့ တားဆေးကဒ် ဝယ်ပေးထားပြီး လိုးဖြစ်ကြတယ်။ ယွန်းက တစ်ကယ့် အထန်မလေးပါ။ နားပြီး ပြန်လိုးတဲ့ နေ့ကစပြီး ညတိုင်းလိုလို ကိစ္စဖြစ်နေကြတယ်။ ကျနော် မစတောင် သူက လီးလာကိုင် ကုန်းစုပ်ပြီး ဆွတော့တာ။ ကျနော်ကလည်း ညတိုင်းလိုလို ဘုတာပေါ့။ ကြီးကြီးမရှိတဲ့ အချိန်မျိုးဆို ပိုဆိုးတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ကျနော်လည်း နည်းပညာတက္ကသိုလ်တက် သူလည်း စာတွေများလာတော့ နှစ်ရက်သုံးရက်နေမှ လိုးဖြစ်ကြတယ်။ သူ့စာ ကိုယ့်စာတွေ ရှုပ်လာတော့ အဲ့ဘက် သိပ်မလှည့်ဖြစ်တော့။ ယွန်း ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ ဖြေပြီးတော့မှ အဝလိုးရတယ်။
ကျနော်စာမေးပွဲပြီးတော့ လူကြီးတွေကို ခွင့်တောင်းပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခရီးသွားကြတယ်။ မိန်းကလေးတွေလည်းပါလို့ ယွန်းကိုပါ ထည့်လိုက်ဖို့ပြောတော့ စိတ်ချလက်ချနဲ့ ခွင့်ပေးတယ်။ မောင်နှမလို့ သိထားတော့ ကားပေါ်မှာ အတူထိုင်ရုံကလွဲပြီး ဘာမှလုပ်မရ။ တည်းခိုခန်းမှာလည်း မိန်းကလေးတစ်ခန်း ယောက်ျားလေးတစ်ခန်း အိပ်ရတာကိုး။ လူလစ်ရင် ခိုးနမ်းကြ စုပ်ကြယက်ကြပေါ့။ ပြန်လာတော့မှ ငါတို့မောင်နှမ အမျိုးအိမ်မှာ နေခဲ့မယ်ဆိုပြီး လမ်းမှာဆင်းနေကာ တည်းခိုခန်းမှာ အဝလိုးရတော့တယ်။ နှစ်ရက်လောက် အခန်းထဲက မထွက်ဘဲ လိုးပြီးမှ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။
ပြန်ရောက်တော့ သူက ကြီးကြီးနဲ့ စျေးလိုက်ရောင်း၊ ကျနော်က ကျူရှင်သင်နဲ့ သိပ်တောင်မတွေ့ဖြစ်။ ကြီးကြီးအိမ်တော့ ကျနော်က ရောက်ဖြစ်တယ်။ ညလည်း တစ်ခါတစ်လေ သွားအိပ်တယ်။ အိပ်ရင် ကြီးကြီးကို အိပ်ဆေးတိုက်ပြီး ကျနော်နဲ့ယွန်း လိုးကြတယ်။
တစ်နှစ်လောက်တော့ ကျနော်နဲ့ယွန်းရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းမှာ အနှောက်အယှက် မရှိပါ။ ယွန်း ဆယ်တန်းအောင်တော့ သင်တန်းတွေတက် တက္ကသိုလ်တက်ဖို့စောင့်ရင်း အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ခဲ့ကြတယ်။
တစ်နေ့တော့ ကျနော်တို့ကို လူမိသွားခဲ့တယ်။ မိတာက ယွန်းအစ်မကြီး မမကြီး။ အဲ့နေ့က မမကြီး စျေးဝယ်ဖို့ လာရင်း ကြီးကြီးအိမ်ကို ဝင်လာတာ။ ကျနော်နဲ့ယွန်း လိုးနေတာကို ပက်ပင်းမိတာဗျ။
ယွန်း အဲ့နေ့က နေမကောင်းဘူးလို့ပြောပြီး ကျောင်းလည်း မတက်ဘူးဗျ။ ကျနော်လည်း ကျောင်းမတက်ဘဲ အတန်းလစ်ပြီး ကြီးကြီးအိမ်မှာ ယွန်းနဲ့ လာလိုးနေတာ။ လိုးချင်ဇောကြီးပြီး ခြံတံခါးကို သော့မခတ်မိတာ ကျနော့်အမှား။ ယွန်းကို တစ်ချီလိုးပြီး နောက်တစ်ချီစဖို့ ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ အဖုတ်ထဲ လီးသွင်းနေချိန်မှာ အခန်းဝကနေ မမကြီးရဲ့ အသံကို ကြားရတာပဲ။
“ဟင် နင် နင် နင်တို့တွေ ဟာ အမယ်လေး ဘာတွေဖြစ်ကုန်ကြတာလဲ။ နင်တို့ ခွေးဇာတ်ခင်းနေကြတယ်ပေါ့လေ”
“ဟင် မမကြီး”
“ဟာ မမ”
“အလတ်မ နင်ဟာ ”
ရုတ်တရက်ကြီး ရောက်လာတဲ့ မမကြီးကို နှစ်ယောက်စလုံး လိုးလျက်သား ကြောင်ပြီး ကြည့်နေကြတယ်။ ပြီးမှ ယွန်းအဖုတ်ထဲ ဝင်နေတဲ့ လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ အဝတ်တွေ အမြန်ပြန်ဝတ်ရတယ်။ ယွန်းလည်း ဂါဝန်ကိုဝတ်ပြီး တစ်ရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေတယ်။ ကျနော်လည်း ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျကာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတော့တယ်။
“မိုက်လိုက်ကြတာဟယ်…. နင်တို့တွေ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ…. မောင်နှမချင်း ဒီလိုမလုပ်ရဘူးဆိုတာ မသိကြဘူးလား… ဟမ်… ငါ အမေနဲ့ ကြီးကြီးတို့ကို ဘယ်လိုပြန်ပြောရမလဲ…. မိယွန်း ညီး ညီး သိပ်မိုက်တယ်…။ ဂျိုကာ မင်းကအကြီးလေ ညီမကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရမယ့်အစား ဒီလိုလုပ်တာကောင်းလား… ဟင်… ငါစိတ်ညစ်တယ် သေသာသေလိုက်ချင်တယ်…. လူ့အသိုင်းအဝိုင်းထဲ ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမလဲ …။ သူများတံတွေးခွက်မှာ နင်တို့ကြောင့် အားလုံး ပက်လက်မျောရတော့မယ်… ဟဲ့… ပြောကြလေ ဘာငြိမ်နေကြတာလဲ… ဘယ်ကဘယ်လို ဖြစ်ကြတာလဲ”
“ဟို ဟို ဒီလိုပါမမ။ ကျနော် ယွန်းကို ချစ်လွန်းလို့ လက်ပွန်းတသီး နေရာကနေ ယွန်းနဲ့ကျနော် ဒီလိုအခြေအနေအထိ ရောက်လာကြတာပါ”
“ဘာ တော် တော် မောင်နှမချင်းတွေလေ ချစ်လို့ ယူလို့ရမလားဟဲ့”
“မသိဘူး မမရာ။ ကျနော်သိတာ ကျနော် ယွန်းကိုချစ်တယ်။ ယွန်းလည်း ကျနော့်ကို ချစ်တယ်။ ကျနော်တို့ ချစ်ခြင်းကို မခွဲပါနဲ့ဗျာ”
“ဟုတ်ပါတယ် မမကြီးရယ်။ သမီးနဲ့ ကိုကို့ကို မခွဲပါနဲ့နော်။ သမီး ကိုကိုနဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး ဟင့် ဟင့် ဟင့် ”
“ဟဲ့ နင်တို့ရူးနေကြလား။ မောင်နှမချင်းယူလို့ မရဘူးလေ။ မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး။ ငါ အမေနဲ့ ကြီးကြီးတို့ကို ပြောပြီး အမြန်ထိန်းရမယ်။ နင်တို့ကို အတူထားလို့ မရဘူး။ မိယွန်းကို ယောက်ျားပေးစားရမယ်…။ ဟဲ့ မိယွန်း နင့်အဝတ်တွေ အခုထည့် အိမ်ပြန်မယ်”
“မလုပ်ပါနဲ့ မမရယ် ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျနော်တို့ကို မခွဲပါနဲ့ဗျာ ”
ကျနော် မမကြီးကို ခြေသလုံးဖက်ကာ အတင်းတောင်းပန်လိုက်တယ်။ ယွန်းလည်း မမကြီးကို ခြေသလုံး လာဖက်ပြီး ငိုယိုတောင်းပန်တယ်။
“မရဘူး မရဘူး ဂျိုကာ မင်းကို မမကြီး မေးမယ်။ မင်း ယွန်းကို တကယ်ချစ်လား ”
“ချစ်တာပေါ့ မမရယ်။ ယွန်းက ကျနော့်အတွက် အချစ်ဦးပါ ”
“အေး တကယ်ချစ်တယ်ဆို ယွန်းကို လူတကာက မေးငေါ့ လူကြားထဲ တိုးလို့မရတဲ့ ဘဝမျိုးမှာ ထားမလား သာသာယာယာနဲ့ နေရတဲ့ ဘဝမျိုးမှာ ထားမလား မင်းစဉ်းစား။ မင်းတို့နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းဖို့အတွက် အမျိုးတွေအားလုံး လူကြားထဲ မသိမ်ငယ်စေဖို့အတွက် စဉ်းစား”
“ယွန်းဘဝလေး သာယာနေတာကို မြင်ချင်ပါတယ် မမ”
“အေး တကယ်ချစ်တဲ့သူဆိုတာ စွန့်လွတ် အနစ်နာခံရတယ်ကွ။ အခု မင်းနဲ့ယွန်း ဖြစ်နေကြတာ ငါအပါအဝင် အခြားဘယ်သူသိသေးလဲ”
“ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး မမ”
“အေး မသိစေနဲ့ အမေတို့တောင် မသိစေနဲ့ ငါလည်းမပြောဘူး။ ငါနောက်လထဲ ဘန်ကောက်ပြန်ရင် မိယွန်းကို ခေါ်သွားမယ်။ မိယွန်းကို ကျောင်းထုတ်ပြီး အရင်ကတည်းက သူ့ကိုကြိုက်နေတဲ့သူနဲ့ ပေးစားမယ်။ နင်တို့ကိစ္စကို လူကြီးတွေ မသိစေနဲ့တော့”
“ဒါ ဒါဆို သမီးတို့က တစ်သက်လုံး ခွဲနေရတော့မှာလား မမကြီးရယ်…။ ဟင့်ဟင့် ကိုကို ဟင့် ကိုကို ယွန်းကို ခွဲနိုင်လို့လား။ ယွန်းကို မချစ်ဖူးလား အီးးး ဟီးးးးး ယွန်းကိုချစ်တယ်ဆို ကိုကို”
“ချစ်တာပေါ့ ယွန်းရယ် အရမ်းချစ်တာပေါ့။ ချစ်လွန်းလို့ မမပြောတာကို ကိုကို လက်ခံလိုက်တာပါ ယွန်းရယ်”
ကျနော်နဲ့ယွန်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ကာ အချိန်အကြာကြီး ငိုနေမိတယ်။ ယွန်းကို မခေါ်သွားခင် ကျနော်နဲ့ယွန်းကို တစ်လလောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပေးနေဖို့ မမကို ခွင့်တောင်းလိုက်တယ်။ မမကလည်း ကျနော်တို့ကို မဟုတ်တာတွေ မကြံဖို့ ခိုးမပြေးဖို့ ကတိတွေ အထပ်ထပ်တောင်းပြီး ကျနော်တို့ တောင်းဆိုတာကို လိုက်လျောပေးတယ်။
မမကြီးက အိမ်မပြန်တော့ဘဲ ကြီးကြီးအိမ်မှာနေခဲ့ပြီး ယွန်းကို ချော့မော့ဖြောင်းဖြနေတယ်။ ကြီးကြီးပြန်မလာခင် ကျနော်အိမ်ပြန်ပြီး တစ်ယောက်ထဲ အခန်းထဲမှာ ငိုနေမိတယ်။ ကျနော်နဲ့ယွန်း အချစ်ဇာတ်လမ်းမှာ အတူနေရဖို့ တစ်လလောက်ပဲ ကျန်တော့တာမို့ ရတဲ့အချိန်လေးမှာ ပျော်ပျော်နေကြမယ်ဆိုပြီး နောက်နေ့ကစပြီး ယွန်းကိုခေါ်ကာ လျှောက်လည်တယ်။ ကြီးကြီးကိုလည်း ယွန်း ဘန်ကောက်လိုက်သွားဖို့ ပတ်စပို့တွေ ဘာတွေ လုပ်ရမယ်ဆိုပြီး မမကြီးကပါ ပြောပေးတယ်။
ကျနော်နဲ့ယွန်း ကြီးကြီးအိမ်မှာ အချိန်ရတိုင်း လိုးလိုက် ဟိုနားဒီနား လည်လိုက်နဲ့ ချစ်သူဘဝကို ပျော်ပျော်ပဲ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြတယ်။ ယွန်းက ကျနော့်အလိုကို အကုန်လိုက်လျောတယ်။ ကျနော် လိုးချင်နေတဲ့ သူ့ဖင်ပေါက်လေးကိုလည်း လိုးခွင့်ပေးတယ်။ ယွန်းက ကျနော့်ရင်သွေးလေးရအောင် ယူမယ်ဆိုလို့ လိုးတိုင်း ဖင်ထဲ ပါးစပ်ထဲ ပန်းမထည့်ဘဲ အဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးနှစ်ကာ သားအိမ်ထဲ လရည်အပြည့် ဖြည့်ပေးရတယ်။ တားဆေးကို လုံးဝမသောက်တော့။
မမကြီးပြောတဲ့ ယွန်းကို ဟိုတုန်းကတည်းက ကြိုက်နေတယ်ဆိုတဲ့သူ ရောက်လာပြီး အတင်းလာတင်တောင်းတော့ ပိုဆိုးတယ်။ လူကြီးတွေအားလုံးက ယွန်းဘဝလေး ကောင်းစားမှာဆိုပြီး သဘောတူကြတယ်။ ငယ်သေးပေမယ့် အိမ်ထောင်ကျပြီး ဘဝလေး တည်ငြိမ်ရင် ကောင်းတာပဲဆိုပြီး စေ့စပ်ပေးကြတယ်။
ဟိုလူက ယွန်းထက် ၁၀ နှစ်ကျော် ကြီးတယ်။ လူပျိုကြီး။ ယွန်းကို အသေရရ အရှင်ရရ ကြိုက်တာ။ ကျနော့်နဲ့ယွန်းလည်း လူကြီးတွေ လစ်တာနဲ့ လိုးကြပြီး ကလေးရအောင် လုပ်ကြတယ်။ ဟိုလူကတော့ ယွန်းလို အချောအလှကို ရတော့မယ်ဆိုပြီး ဝမ်းသာနေတယ်။ ချက်ခြင်းပဲ မင်္ဂလာပွဲကို ဆက်လုပ်စေတယ်။ ကျနော့်ကိုလည်း ယောက်ဖ ယောက်ဖနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကမချ။
မမကြီးကတော့ ကျနော်နဲ့ယွန်း တစ်မှိုင်မှိုင် တစ်တွေတွေနဲ့ လူကြီးတွေ မသိအောင် ငိုနေကြတာတွေ တွေ့ပြီး သနားနေတယ်။ နှစ်ယောက်သား အမြဲလိုလို တပူးပူး တတွဲတွဲ နေကြပြီး အချိန်ရတိုင်းကို လိုးတာလည်း သူသိတယ်။ ဘယ်လောက်ထိလဲဆို မင်္ဂလာဆောင်ခါနီး အလှပြင်ဆိုင်ကနေ ခန်းမအသွား ကားပေါ်မှာတောင် လိုးဖြစ်တယ်။ အဝတ်အစားတွေ မတွန့်ကြေအောင်တော့ ဂရုစိုက်ရတာပေါ့။
မဂ်လာခန်းမထဲရောက်တော့ ဟိုလူ့လက်ထဲ ကျနော့်ချစ်သူလေး ယွန်းကို အပ်လိုက်ရတော့ ကျနော့်အသဲတွေ ဓားနဲ့မွှန်းခံရသလို ခံစားရတယ်။ ပွဲကျင်းပနေတာကို မကြည့်နိုင်တော့ဘဲ အိမ်သာထဲ သွားငိုနေမိတယ်။ ညရောက်တော့ ဟိုလူက အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ မူးနေတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ယွန်းနဲ့ကျနော် လိုးကြတယ်။ သူရောက်လာတော့ ကျနော် ဘီရိုထဲ ဝင်ပုန်းနေလိုက်တယ်။
ယိုင်ထိုးယိုင်ထိုးနဲ့ အခန်းထဲဝင်လာပြီး ယွန်းကို ထဘီလှန်ကာ တစ်ဖုန်းဖုန်းလိုးပြီး တစ်ခေါခေါနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ လီးသေးတဲ့အပြင် ၅ မိနစ်တောင် မကြာတော့ ကျနော်နဲ့လိုးနေကြ ယွန်းက အယားတောင်မပြေ။ အဲ့လူကို ဘေးမှာထားပြီး ကျနော်နဲ့ယွန်း တစ်ညလုံး မိုးအလင်း လိုးကြတယ်။
ယွန်း အိပ်ပျော်နေတုန်း ကျနော် အသာလစ်ထွက်ကာ တည်းခိုခန်းမှာ သွားအိပ်လိုက်တယ်။ နှစ်ရက်လောက်ကြာမှ အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ အားလုံးကတော့ ကျနော်သိပ်ချစ်တဲ့ ညီမလေး အိမ်ထောင်ပြုလို့ စိတ်ညစ်ပြီး လျှောက်သွားတယ်ပဲ ထင်နေကြတာပေါ့။
ကျနော့်လိုးချက်ကြောင့် ယွန်း ပမ်းဖျားတောင် ဖျားသွားတယ်။ ဟိုလူကတော့ သူမူးပြီး လိုးလိုက်လို့ ယွန်းဖျားသွားတယ် ထင်လို့လားမသိ။ ယွန်းနားကို ကပ်ပြီး ပြာယာခတ်ကာ ပြုစုနေတော့တယ်။
ယွန်း နေပြန်ကောင်းပြီး တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ယွန်းကို ဘန်ကောက်ခေါ်သွားကာ ကျနော်နဲ့ ယွန်းကို အပြီးတိုင် ခွဲခွာစေတော့တယ်။ မသွားခင်တော့ ယွန်းကို နှုတ်ဆက်လိုးလေး လိုးလိုက်ရတယ်။ ကျနော်လည်း စိတ်ညစ်ကာ ပေတေလေလွင့်နေမိတယ်။ စာမေးပွဲလည်း တစ်နှစ်ကျတယ်။ နောက်တော့ စိတ်ကို ပြန်စုစည်းကာ ကျောင်းပြီးအောင် တက်တယ်။
ယွန်းလည်း နှစ်နှစ်တစ်ခါ ပြန်လာတယ်လို့တော့ ကြားရတယ်။ ကျနော့်သတင်းတွေ ကြားရလို့ သူလာတိုင်း ကျနော့်ဆီလာပေမယ့် ကျနော်က ပတ်ရှောင်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကျောင်းမပြီးခင် ယွန်းနဲ့ တစ်ခါတွေ့လိုက်ရတယ်။
ကလေးနှစ်ယောက်ရနေပြီး တည်ငြိမ်တဲ့ အိမ်ရှင်မအသွင်ကို ဆောင်နေပါပြီ။ အချိန်ဆိုတာ လူတစ်ယောက်ကို ပြောင်းလဲစေနိုင်တာပါပဲ။ ကျနော်ကိုတွေ့တော့ သူငိုတယ်။ ကျနော့်ကို ဘဝမှာ ကောင်းအောင်နေဖို့ သူ့အတွက်နဲ့ ဘဝမနစ်မွန်းစေဖို့ ပြောတယ်။
ကျနော်လည်း သူ့ကိုဆွဲဖက်ကာ ငိုမိတယ်။ ချစ်ဦးသူရဲ့ အရင်က အငွေ့အသက်လေးတွေ ပြန်ရပြီး စိတ်ထဲ လန်းဆန်းလာသလို ခံစားရတယ်။ သမီးအကြီးမလေးက ကျနော့်သမီးဆိုတာ ပြောပြတယ်။ ကျနော့်နဲ့တူတဲ့ သမီးလေးကိုကြည့်ပြီး ကျနော် မျက်ရည်ကျမိတယ်။ အဲ့ကတည်းက ကျနော်လည်း မဆိုးမပေတော့ဘဲ ကောင်းကောင်မွန်မွန် နေထိုင်ခဲ့တယ်။
သင်္ဘောတက်ဖို့ အကြောင်းဖန်လာတော့ သင်္ဘောတက်ဖြစ်တယ်။ ဘဝကို ပင်လယ်ထဲမှာ ရွက်လွှင့်ရင်း ကမ္ဘာအနှံ့ ပတ်ပလိုက်သည်။ မိန်းမမယူဘဲ တစ်ကိုယ်တည်း လူပျိုကြီးလုပ်ကာ သင်္ဘောပေါ်မှာပဲ အချိန်ကုန်ခဲ့တယ်။ အမေတို့က အသက်ကြီးပြီမို့ ကျနော့်ကို မြန်မာပြည်ကို အပြီးပြန်လာခိုင်းတယ်။
ကျနော်လည်း အသက် ၃၅ ဖြစ်နေပါပြီ။ ငွေလည်းတော်တော်များများ စုနိုင်ပြီမို့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ကော်ဖီဘားဆိုင်ဖွင့်ကာ နေတော့မယ်လို့ တွေးလာခဲ့တယ်။ အမေနဲ့အဖေကတော့ ကျနော့်ကို လာကြိုရင်း ကားပေါ်မှာ မြန်မာနိုင်ငံမှာပဲနေဖို့ ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း အပြီးပြန်လာတာဖြစ်ကြောင်း ပြောရတယ်။
အိမ်ရောက်လို့ ကားပေါ်မှဆင်းတော့ ရင်းနှီးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးနဲ့အတူ ကျနော့်ခါးကို နောက်ကဖက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ ယွန်းလားပေါ့ စိတ်ထဲထင်မိတယ်။ ဖက်လာတဲ့ လက်ကလေးကို ငုံ့ကြည့်တော့ လက်နုနုလေး။
“ဖေဖေ”
“ဟင် ဘယ် ဘယ်လို”
ကျနော် တစ်ပတ်လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်နဲ့ ရုပ်ချင်းချွတ်စွပ်တူပြီး ယွန်းလို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ ကောင်မလေး ဖြစ်နေတယ်။ ဒါ ဒါဆို သမီးပေါ့။ ကျနော်နဲ့ယွန်းရဲ့ သမီးလေး။
ဘန်ကောက်မှာ နေနေတဲ့သူတွေက ဘယ်ကဘယ်လို ရောက်လာကြလဲပေါ့။ တွေးနေတုန်း နောက်ကနေ ယွန်းရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။
“ကိုကို”
“ယွန်းးး”
ယွန်း ကျနော့်ကို အတင်းဖက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း သမီးနဲ့ယွန်းကို ပြန်ဖက်ကာ အကြာကြီး ရပ်နေမိတယ်။ အမေ သတိပေးတော့မှ သတိရပြီး အိမ်ထဲဝင်ကြတယ်။
“ကဲ သားတို့သမီးတို့ အိမ်ထဲဝင်ကြ အထဲရောက်မှ အလွမ်းသယ်ကြ”
ကျနော် အိမ်ကို လုံးဝပြန်မလာတဲ့ သုံးနှစ်မှာ ပြောင်းလဲခြင်းတွေ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့တယ်။ ခရီးရောက်မဆိုက်ပဲ ယွန်းတို့မိသားစု ဘန်ကောက်မှာ ဘေးကြုံတွေ့ပြီး ယွန်းယောက်ျားနဲ့ သားအငယ်လေး သေဆုံးရပုံ။ ယွန်း မြန်မာပြည် ပြန်လာပုံတွေ ပြောပြတယ်။
ထူးခြားတာတစ်ခုက အမေနဲ့အဖေအပြင် ကြီးကြီးရော ယွန်းအမေပါ ကျနော်နဲ့ ယွန်းအကြောင်းကို သိသွားတာတွေပါပဲ။ ဒါကလည်း မမကြီးက အားလုံးပြောပြလို့ဖြစ်ကြောင်း အမေတို့ကလည်း ရှင်းပြတော့ ကျနော် အံ့သြနေရတယ်။
မမကြီးပြောပြလို့ သမီးလေး ယွန်းစန္ဒီကျော်က ကျနော့်သမီး ဖြစ်တယ်ဆိုတာလည်း သိသွားကြတယ်တဲ့။ စပြောပြောခြင်း အံ့သြကြပေမယ့် ကျနော့်နဲ့ယွန်းရဲ့ ဘဝကံ အကြောင်းတရားကြောင့်ပဲဟုဆိုကာ ယွန်းနဲ့သမီးကို လက်ခံပြီး ကျနော်ပြန်လာရင် မိသားစုပေါင်းစည်းပေးဖို့ ရည်ရွယ်ထားခဲ့တယ်လို့ ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း တခဏအတွင်း အမေတို့ပြောနေတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို နားထောင်ရင်း ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ ဖြစ်ရတယ်။
“ဒါဆို သားနဲ့ယွန်းကို သဘောတူတယ်ပေါ့နော် အမေ ဟင် အဖေ ပြောကြပါဦး”
“မင်းတို့ကို သဘောမတူလို့ကော ရမလားကွ။ တေလေနေတဲ့ မင်းဘဝလည်း တည်ငြိမ်၊ သမီးနဲ့ မြေးတို့ရဲ့ ဘဝလည်း အေးချမ်းရမယ့်ကိစ္စပဲ ငါတို့ကသဘောတူရတော့မှာပေါ့ကွာ။ နောက်ကိစ္စက နောက်မှရှင်း အခု မင်းတို့ယူကြတော့ ”
“ဒီတစ်သက် ငါမြေးမချီရတော့ဘူးထင်နေတာ။ အခု ချီမယ့်ချီရတော့ ငါ့မြေးက အပျိုမတောင် ဖြစ်နေပြီ”
“အမေက သေးသေးလေး ချီချင်လို့လား သား ကြိုးစားပေးပါ့မယ် ဟီး”
“အို ကိုကိုကလည်း”
“ဟား ဟား ဟား ဟား ”
“ကဲ ယွန်းနဲ့သမီး ဖေဖေတို့မိသားစု ဖိုးဖိုးဖွားဖွားကို ကန်တော့ကြရအောင် ”
နောက်ဆုံးတော့လည်း ကျနော့်ဘဝလေးက သာယာစိုပြေစွာနဲ့ပဲ ပျော်ပျော်ရွင်ရွင် နေသွားကြတယ်ပေါ့ဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
