ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော်ရတနာဝင်းထိန်
အလင်းရောင်အား နည်းလှသော အုတ်တိုက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ၌ နန်းအီတူး တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေသည်။ သာမန် အားငယ်ရှိုက်ငိုရင်း ထိုင်နေခြင်းမျိုးကား မဟုတ်… တင်ပြင်ခွေလျက် လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ဆန့်ကားကာ… အတွင်းသို့ လေကိုတဝကြီး ရှူသွင်း ရှူထုတ်ရင်း.. သမထ ကျင့်စဉ်ကို ကျင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုစဉ် အခန်းတံခါး ဖွင့်လာကာ ကြိမ်းစပ်သော အလင်းရောင် ဝင်လာလေသည်။ တံခါးဝ၌ အရပ် ၇ ပေလေးသစ်မျှ ရှည်လျားကြီးမားသော ဝက်ဝံကြီးအလား .. အမွှေးထူလဗြစ်နှင့် လူ့ဘီလူးကြီး မားမားမတ်မတ် ရပ်လာလေသည်။ ခါးဝတ်တန်စာ ဝတ်မထားသဖြင့် မြင်းလီးကြီးအလား … မဲကြုတ် ရှည်လျားသော လိင်တန်ကြီးကို ဦးစွာ တွေ့လိုက်ရလေသည်။ သာမန်လူထက် ၃ ဆမျှ ကြီးမားသော လိင်တန်အရင်းတွင် မဲနက်ရှုပ်ပွနေသော လီးမွှေးသန်သန်ကြီးများက အုံလိုက်ကျင်းလိုက် ပေါက်ရောက်ရှင်သန်နေကြသည်။ ပေါင်… ခြေသလုံး…. ဗိုက်… လက်မောင်းတို့၌လည်း သန်မာသော အမွှေးအမျှင်များက ကြမ်းတမ်းသော ဝက်မွှေးကြီးများနှယ် လွှမ်းမိုးနေလေရာ လူတစ်ယောက်ထက် မျောက်ဝံတစ်ကောင်နှင့်ပင် ပိုတူနေလေသည်။
နန်းအီတူး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲ ဆွဲမယူလိုက်ရာ … အီတူးက အသက်ကလေး အောင့်ပြီး ခပ်ပျော့ပျော့လေး လိုက်ပါသွားလေတော့သည်။ လူ့ဘီလူးကြီးမှာ ခုခံရုန်းကန်ခြင်းမရှိပဲ အေးအေး သက်သာစွာ လိုက်လာသော နန်းအီတူး .. ကိုယ်လုံးလေးအား ကလေးငယ်လေး တစ်ယောက်ကဲ့သို့ လက်မောင်းပေါ်တင်ကာ .. အချုပ်ခန်း အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ အချုပ်ခန်းအပြင်၌ ငယ်မှုးအား ကုလားထိုင်ကြီး တစ်လုံး၌ ကြိုးဖြင့် အထပ်ထပ် ရစ်နှောင်ထားကြ၏။
“ အီတူး …..”
ငယ်မှုး တစ်ယောက် အားကုန်အော်ခေါ်သည်။ သို့သော် အီတူးက အေးစက်သော မျက်ဝန်းများဖြင့် မျက်နှာကျက်သို့သာ မရွေ့မလျား စိုက်ကြည့်နေသည်။ လူ့ဘီလူးကြီးက အီတူးအား အိပ်စင် လေးထက် ပက်လက်ကလေး အသာချပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အားရကျေနပ်စွာ ပွတ်သပ်၏။ ထို့နောက် အီတူးကိုယ်ပေါ်မှ ရင်စေ့အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးများ တစ်လုံးစီ ဖြုတ်နေလေသည်။
ငယ်မှုး တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါလှုပ်ရှားနေသည်..။ ကြိုးတုတ်ထားသော အသားစိုင်များကြားမှ သွေး စိမ်းများ ပေါက်ပြဲစီးကျလာသည်အထိ ရုန်းကန်နေလေသည်။ မိမိ အသက်မက မြတ်နိုးရသူကို မိမိရှေ့၌ မြင်းလီးနှင့်အလားတူ ကြီးမားလှသော လီးကြီးဖြင့် လိုးပြမည့် အခန်းအနားကို အဘယ်သူက အရသာခံ၍ ငြိမ်ပြီး ကြည့်နေနိင်ပါမည်နည်း။
“ အီတူး …မခံနဲ့ …နင် …. နင်သေသွားလိမ့်မယ် ….အား …”
ပါးစပ်မှ အော်ရင်း ကိုယ်တွင်းရှိသမျှ အားဖြင့်လည်း ရုန်း၏။
“ အီတူး ………အီတူး …..”
လှိုင်ခေါင်းသံက ဟိန်းသွားသည်…။ နံရံရှိ ကျောက်သားများ ကြွေကျပဲ့စင် ကုန်သည်အထိ ကျယ် လောင်စွာ မြည်ဟိန်းသည်။ အယုဒ္ဓယနယ်သား လူ့ဘီလူးကြီးက ငယ်မှုးအား မီးတောက်မတတ် ရဲရဲနီနေသော မျက်လုံးပြူးကြီးများနှင့် တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ကာ ရွံ့ရှာစက်ဆုတ်ဖွယ်သော အပြုံးကြီးကို ပြုံးလိုက်ကာ.. နန်းအီတူးလေး၏ လှပမောက်ကြွနေသော နိ့ကလေးနှစ်လုံးပေါ်သို့ အမွှေးအမျှင်များ ထူထပ်ပြွမ်းတည်းနေသော လက်ကြီးအစုံဖြင့် အုပ်စိုးကာ မထိမကိုင်းသေးပဲ ရှည်လျားသော လက်သည်းကြီးများဖြင့် နိ့သီးခေါင်းလေးများကို ထိခပ်လှုပ်ရှား ကစားရင်း ဝမ်းခေါင်းသံကြီးဖြင့် ရယ်သည်။
“ အီး… ဟီး… ဟီး… အား …. ဟား….. ဟား…. ဟား….. ဟား”
အမင်္ဂလာသံ အပြည့်အဝဖြင့် မရဏမင်း ရယ်သံကဲ့သို့ ခြောက်ခြားဖွယ် ကျယ်လောင်လွန်းလေရာ ငယ်မှုး… မျက်လုံးများကို တအားမှိတ်ပြီး ခေါင်းကို ငုံ့ချလိုက်မိသည်။ နန်းအီတူး… အဘယ့်ကြောင့် မလှုပ်မယှက် ငြိမ်နေဘိသနည်း…။ မြင်းလားကဲ့သို့ ကြီးမားရှည်လျားလှသော အယုဒ္ဓယ ဘီလူးကြီး၏ သိုကြီးကို မမှိတ်မသုံ ကြည့်နေခြင်းကပင် နန်းအီတူး … ကာမစိတ်များ နိုးကြားခြင်း ဖြစ်နေလေသလား …။
ခါးစည်းကြိုးကို တစ်ရစ်စီ တစ်ပတ်စီ ဖြုတ်ပြီးသောအခါ … ရှမ်းဘောင်းဘီ အနက်ကလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲချွတ်နေပြန်သည်။ ပါးလှပ်သော ဗိုက်သား ဝင်းဝင်းကလေး အဆုံး၌ စောက်မွှေးလေး များ…. ဇောင်းထနေသော မြင်းမလေးကဲ့သို့ ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေး ပေါ်လာလေသည်။ ဆီးခုံ အသားကလေးများက ဂွမ်းစိုင်လေးများကဲ့သို့ နူးညံ့အိစက်နေသည်။ မမြင်ဘူးသော ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတစ်ခုကို ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်သကဲ့သို့ အယုဒ္ဓယကြီးက လက်ဝါးကြမ်းကြီးဖြင့် ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း အရသာခံနေသည်။
ပေါင်လေးနှစ်လုံးက ရုတ်တရက် ကားသွားသည်။ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းလေးထဲမှ ပြူးဝင်း မာတောင်နေသော… စောက်စိလေးက ငုတ်တုတ်လေး ပေါ်လာသည်။ လက်ညှိုးကြီးက စောက်စိလေးကို ဘယ်ညာခလုပ်တိုက်ခါ တိုက်ခါ စောက်ရေများ စိုရွှဲလာသည်အထိ ပွတ်သပ်၏။ ဒူးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူပင့်မလိုက်သောအခါ …..
“ အ ..ဟား…အ ..ဟီးဟီး ….အီး …ဟီး..”
တစ္ဆေ… သူရဲကြီးနှယ် သူ့လီးကြီးအား အရင်းမှကိုင်၍ စောက်ပတ်အကြိုအကြား ဘေးနားတဝိုက် နှင့် အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် လူးလိမ့်ပွတ်သပ်ရင်း.. အက်ကွဲသော ကြေးလင်ဗန်းအသံကြီးဖြင့် ရယ်ပြန်သည်။ ဖြဲဖြဲကားကားလေး ထောင်ထားသော ဒူးနှစ်ချောင်းကို အတန်ငယ် မလိုက်လေရာ… ရှုံ့တွနေသော စအိုပေါက်ကလေးက စောက်ပတ်အောက်မှ ခပ်ခွက်ခွက်ကလေး ပေါ်လာသည်။ လီးကြီးက အလျားလိုက် ထိုးတင်ထားပြီး.. ဒစ်ကြီး ပြဲကနဲပြဲကနဲ ဖြစ်သွားသည်အထိ… ဆောင့်.. ဆောင့်… လိုးလိုက်ရာ.. နန်းအီတူး စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ.. လီးအချောင်း အမြှောင်းအလိုက်.. ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများ လုံးကြွဆူမို့လာသည်။
အိပ်ခင်းစောင်လေး နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသော လက်လေးနှစ်ဖက်မှာ အကြောလေးများ ထောင်ထလာသည်။ အယုဒ္ဓယကြီးက မုတ်ဆိတ်မွှေး… နှုတ်ခမ်းမွှေးများ ထူလဗြစ်နှင့် သူ့မျက်နာကြီးကို စောက်ပတ်လေးနှင့် ဖိကပ်ကာ ဗြိကနဲ ဗြိကနဲ ပွတ်သပ်လိုက်ပြန်သည်။ နူးညံ့အိစက်သော စောက်ပတ် ခုံးမို့မို့လေးမှာ ကြမ်းတမ်းသော မုတ်ဆိတ်မွှေး နှုတ်ခမ်းမွှေးများကြောင့် ပန်းနုရောင်လေး သန်းလာသည်အထိ ကာမသွေးတို့ ဆူဝေလာနေပုံရသည်။
ကြီးမားနီရဲသော လျှာကြီးကလည်း စောက်ဖုတ်ကြီးအား အောက်မှ အထက်သို့ ပင့်ကာ… ပင့်ကာ ဗြိကနဲ… ပြွတ်ကနဲ ဆွဲယှက်နေပြန်ရာ… အကွဲကြောင်းလေးမှာ.. ဗြိကနဲ.. ဗြိကနဲ ယှက်လိုက်တိုင်း ပြဲကနဲဖြစ်သွားရရှာလေသည်။ ယင်းသို့ ပြဲပြီး ပြန်စေ့လေတိုင်းလည်း… ချွဲကျိပျစ်ခဲသော စောက်ရည်စေးထန်းထန်းများက ပြစ်ကနဲ… ပြစ်ကနဲ… အံကျလာလေသည်။
ယင်းသို့.. နန်းအီတူး၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ချိုမြိန်စွာယှက်နေစဉ်… သူ့လီးကြီးက အဂ်တေကျောက်ပြင် အကျိုးအပဲ့များ ကြား၌ ထိုးထောက်နေပြီး… ဖုံမှုန့် ကျောက်ခဲငယ်လေးများဖြင့် ထိကပ်တွယ်ငြိကာ ကွမ်းသီးခေါင်းကြီးမှာ ပေလူး ညစ်ပတ်နေပြီ.. ဖြစ်သည်။ ထို.. သဲမှုံများ ကျောက်ခဲငယ်.. အဂ်တေစများ စေးထန်းသော လရည်များနှင့် ကပ်လူးပေကျံနေသော လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်၍ ဝါးလုံးတစ်ချောင်းကဲ့သို့ ပင့်မြှောက်လျက်.. နန်းအီတူး.. စောက်ဖုတ်ဝကလေးကိုဖြဲကာ တေ့ပြီး မွှေနေပြန်လေတော့သည်။
ဖုံမှုံ့.. ကျောက်ခဲ.. အဂ်တေစများနှင့် စောက်ခေါင်းအဝ၌တေ့ပြီး… ညောင်စေးကျအောင် အမွှေခံနေ ရ၍ တင်းထားသော… အီတူး… အသက်ရှူမှားမတတ် ကောင်းမိသွားသေး၏။ စိတ်ကြိုက်မွှေနှောက် နှိုးဆွပြီးနောက်.. အယုဒ္ဓယကြီး၏ လီးကြီးက ကျဉ်းမြောင်းမာကျစ်သော အီတူးစောက်ခေါင်းလေး အတွင်းသို့ လိုးဝင်သွားလေတော့သည်။
“ ဗြစ် …ပြွတ် …အီး …ဟိ”
စောက်ဖုတ်ကလေး ချိုင့်ခွက်သွားသည်..။ နှုတ်ခမ်းသားလေးများ တရွေ့ရွေ့ခြင်း အပေါ်သို့ ပြန်တက်လာနေသည်…။ လီးကြီးက တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ထောင်ထားဆဲ…. ဝဲယာ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများ.. အပေါ်သို့ ခရုတစ်ကောင် တွားသွားသည့်နှယ်.. ပြန်တက်လာပြီး ခဏအကြာတွင် လီးကြီးအား ငုံမိသွားသည်နှင့် ……..
“ ဗြစ် …ဗြစ်….အ…”
စောက်ဖုတ်ကြီး ချိုင့်ဝင်သွားပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်းသားများ… လီးအချောင်းနှင့် ကပ်လျက်ပါသွားပြန်သည်။ လီးကြီးက ခပ်တင်းတင်းလေး ဖိ ထောက်ထားပြန်သည်…။ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများက ယခင်နည်းအတိုင်း လီးအရင်းဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ တွားသွားတက်လာ နေကြရပြန်၏။ ဝဲယာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများ အပေါ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသည်နှင့် လီးကြီးက ကျွံကျသွား၏ ..
“ ဗြွတ် ….အား …..”
“ အီး …အူး ….ဟား …..အား ..”
ငယ်မှုး… မျက်စေ့အစုံက ပြည့်ပြည့်ကြပ်ကြပ်ကြီး ဝင်ထွက်နေသော သူ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ အယုဒ္ဓယကြီး၏ ကြီးမားသော လီးကြီးကို…. စက်ဆုပ်စွာကြည့်ရင်း… လီးကြီးက စောက်ဖုတ်အတွင်း ဗြွတ်ကနဲ ဝင်သွားသည်နှင့် အာခေါင်ခြစ်၍ အော်ရင်း.. ခုန်ထလိုက်တော့သည်။ နန်းအီတူးအား ပက်လက်ကလေး တင်လိုးနေသော အိပ်စင်နားသို့ .. ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် ကပ်လာနေသည်။
“ ဗြစ် …ဗြစ်…အင့် …အင့် ….အာ ….အား …”
နှစ်ဆင့်ဆက်၍ ဆောင့်လိုးချလိုက်ခြင်းကြောင့် အီတူး၏ ဖြူဖွေးသော ပေါင်တန်ကြီးနှစ်လုံးမှာ ဘေး သို့ အစွမ်းကုန် ကားသွား၏။
“ ကျား …..ဟိတ်”
ငယ်မှုး.. အရူးတစ်ယောက်ပမာ သူ့မိန်းမအား လိုးသွင်းနေသော အယုဒ္ဓယကြီးအား ကြိုးအထပ်ထပ် ပူးတုတ်ထားသော ကုလားထိုင်ကြီးနှင့်အတူ …အားယူ၍ .. ဘေးစောင်း ပစ်တိုက်လိုက်လေသည် …။
“ ခွမ်း ….ခွမ်း ….ဒုန်း ….အ”
အယုဒ္ဓယကြီး၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော ကိုယ်ခန္ဓာကြီးဆီသို့ မရောက်မှီ အမွှေးအမြင် ထူထပ်လှသော အယုဒ္ဓယကြီး၏ လက်ကြီးနှစ်ဖက်က လေထဲတွင် ကြမ်းတမ်းစွာ မြောက်တက်သွားပြီး ပြေးဝင်လာသော ငယ်မှုးအား… ဘယ်ညာ.. ဖြတ်ရိုက်ချလိုက်၏။ ငယ်မှုး.. လုံးထွေးပြီး ဒလိမ့်ခေါက် ကွေး ခွေကျသွားသည်။ ထိုစဉ် အီတူးက မိမိစောက်ပတ်ထဲ လက်လေးသစ်မျှ ဝင်နေသော လီးကြီးကို… အားကုန်ဆွဲညှစ်ကာ… ပြတ်ထွက်သွားမတတ် ညှပ်လိုက်၏ ။
“ အား …..အား….”
မထင်မှတ်သော စောက်ပတ်တိုက်ကွက်ကြောင့် အယုဒ္ဒယ လူ့ဘီလူးကြီးမှာ လီးကို ပလာယာ တစ်ချောင်းဖြင့် ဆွဲညှပ်လိုက်သလို ခံလိုက်ရပြီး မျက်လုံးကြီးများ ပြူးထွက်လာသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ဖိထောက်၍ နန်းအီတူး ညှစ်ထားသော လီးကို ဆွဲနုတ်ရန် ကြိုးစားနေသည် ။ အိပ်စင်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော နန်းအီတူး လက်ကလေးများ တစ်စတစ်စ တင်းကြပ်လာပြီး အိပ်စင် သစ်သားဘောင်လေးမှာ .. တစတစ ကျုံ့ဝင်သေးသိမ်လာသည်။ အယုဒ္ဒယကြီးမှ ဂွေးစိကြီးများ အရင်းသို့တက်ကပ်လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြင့် ဝေဒနာကို အံကြိတ်ကာ ခံစားရင်း … စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ လီးကြီးကို တအားဆွဲနှုတ်နေပေရာ … လီးကြီးမှာ.. မျှော့ကြိုးကြီးပမာ ရှည်ရှည်ထွက်လာပြီး သေးသိမ်သွားသည်။
နန်းအီတူး ခြေလေးနှစ်ခြောင်းက လေထဲသို့ ရုတ်တရက် မြောက်တက်သွားပြီး အယုဒ္ဓယ လူ့ဘီ လူးကြီး၏ မျက်နာကို တအားကုန် ဆောင့်ကန်ပစ်လိုက်တော့၏။
“ ဟိတ် ….ဖြောင်း …အီးယား ….ဝုန်း ..”
လီးရှေ့ လက်လေးသစ်ခန့်နေရာမှာ သိမ်နေသည့် လီးထိပ်မှ သွေးများ တစ်စက်တစ်စက် ကျနေ သည်။ လီးအုံကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ အယုဒ္ဓယကြီးမှာ တအီးအီး အော်ရင်း … ဖင်ပူး တောင်းကြီး ထောင်နေလေသည်။ နန်းအီတူးက အိပ်စင်ထက်မှ လျင်မြန်စွာ ထလိုက်ပြီး နှစ်လက်မ ပတ်လည်ခန့်ရှိသော အိပ်စင်တိုင်လေးကို ဆွဲချိုးပစ်လိုက်သည်။
“ ဗြောင်း …ဂျွမ်း..”
သစ်သားစ …အကျိုးဘက်မှ ချွန်မြသော အသွားများ ထွက်ပေါ်လာသည် …။ တုတ်စကို ကျစ်ကျစ် ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ရင်းဖြင့် ဖင်ပူးတောင်းထောင်နေသဖြင့် အမွှေးကြမ်းကြီးများ ပေါက်နေသည့် ဖင်ကြားမှ ဖင်စအိုဝကြီးအား အသေအခြာ ချိန်ရွယ်ပြီး အားကုန် ဆောင့်ထိုးချလိုက်လေ၏။
“ အိုး ….. ယား….. အား…… ဂယား….. အူး အီး ယား…..”
ဖင်စအိုထဲသိုက နှစ်လက်မပတ်လည်ခန့် သစ်သားချောင်း အဆုံးထိုးသွင်းခြင်း ခံလိုက်ရသော လူ့ ဘီလူးကြီးမှာ ဝမ်းခေါင်းသံကြီးဖြင့် အော်ဟစ်ရင်း နန်းအီတူးအား တိုက်ခိုက်ရန် ကြုံးထလာပြန်လေသည်။ ထိုအခါ နန်းအီတူးက သွက်လက်စွာဖြင့် အယုဒ္ဓယကြီး ဒူးနှစ်လုံးပေါ်သို့ ဖြတ်ကနဲ ပြေးတက်ခါ ပုခုန်းကြီးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ စွေ့ကနဲ ခုန်တက်ပြီး …အားနှင့် ဆောင့်ချလိုက်လေတော့သည် …။ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဖင်ထိုင်လျက်ကျ၏။
“ ဝုန်း ….အီး…..ဂယား”
သစ်သားချွန်က စအိုထဲမှနေ၍ အစာအိမ်နှင့် အူမကြီးကို စုတ်ပြဲသွားစေပြီး … အဆုံးအထိ ဝင်သွားလေရာ အယုဒ္ဓယကြီး၏ နှာခေါင်း …. နား…. ပါးစပ်… မျက်တွင်းတို့မှ.. သွေးများ ယိုစီးကျလာပြီး မရှုမလှ ဇတ်သိမ်းသွားလေတော့သည်။ ကြမ်းပြင်၌ မေ့မျောနေသော ငယ်မှုးအား ကြိုးဖြေပေးပြီး နှစ်ယောက်သား … ဂူအပြင်သို့ ဒယိမ်းဒယိုင် ထွက်လာသောအခါ … အပြင်၌ မှောင်ရိပ်သန်းနေခဲ့လေပြီ……….။
“ ဘာလို့ …. အလိုးခံရတာလဲ … အီတူးရယ် …. ဟင်”
“ ဒီနည်းပဲ … ရှိတော့တယ် မောင်မောင် …။ ခံချင်လွန်းလို့မှ မဟုတ်ပဲ”
“ ဟင်း ….ဒါပေမယ့် …. တစ်ချက်တစ်ချက်တော့ ကောင်းသွားသေးတယ် မဟုတ်လား …။ ပြောစမ်းပါဦး မယ်မင်း နည်းက …ဟင်း”
လရောင် ဝိုးတဝါးအောက် ထနှောင်းပင် ခြေရင်းရှိ အုတ်ဂူလေးကို မှီထားသော ငယ်မှုးရင်ခွင်၌ နန်းအီတူး ရှက်ပြုံး နီနီလေးဖြင့်မှီကာ … ပုဝါစကို လုံးချေနေသည် ။ မကျေမနပ် .. မျက်နာကြီး စူပုတ်ထားသော ငယ်မှုးမျက်နှာ သိုးမှုံနေပြီး မကျေမနပ်ဟန် ထင်ရှားစွာ ပေါ်လွင်နေပေသည်။
“ အရှက်မဲ့ … မြွက်မဟပါနဲ့ မောင်မောင်ရယ် …။ အီတူးဟာ .. မောင်မောင့် အလိုးခံမလေး သက်သက်ပါနော် …”
ချစ်သူ အလိုမကျသည်ကို ပြုံးရယ် ချော့မော့နေရှာသော အီတူးလက်ကလေးများက … ငယ်မှုး လီးကြီးအား ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ခြေပေးနေလေရာ … ငယ်မှုးမှာ အသက်ရှူသံကြီးများ ပြင်းထန်လာပြီး လီးကြီးမှာလည်း မာကျစ် ထောင်ထလာလေတော့သည် ….။
အီတူးက… လုံချည်အောက်စကို မရဲတရဲလေး မတင်ပေးလိုက်ပြီး.. လရောင်မှုံဝါးဝါး၌ မဲမဲကြီး ထောင်နေသော လီးကြီးကို အသာအယာ ဖြဲချပေးလိုက်သည်…။ လီးနံ့ကြီးက အီတူး နှားဝသို့ ထောင်းကနဲ ပျံ့လွင်လာသည်။ အီတူး တစ်ကိုယ်လုံး ဖိန့်ဖိန့်ကျင်ကျင် ခံစားလိုက်ရပြီး.. လက်တစ်ဖက် ကလည်း စောက်ဖုတ်လေးမှ အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ချောင်းလေးဖြင့် ပွတ်တိုက်နေမိလေသည် ။
ငယ်မှုးက အီတူးနိ့ကြီးများကို အင်္ကျီအတွင်း လက်ကိုနှိုက်ပြီး ဆုပ်နှယ်နေရာမှ … အားမရတော့ပဲ အင်္ကျီကို အသာအယာ ဆွဲချွတ်လေရာ … အီတူးက ကြည်ဖြူစွာပင် ခါးလေးကော့၍ အချွတ်ခံလိုက်လေသည်။ လရောင်အောက်၌ လှပလုံးကျစ်ကာ မာမောက်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ရင်ခုန်စဖွယ် လှုပ်ကနဲ တုန်ခါပြီး အင်္ကျီအတွင်းမှ ပေါ်ထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။
“ မယ်မင်း …. ယောနိအား …. စပ်ယှက်ရမှာ … စိုးမိပါဘိ”
“ အဆုံးထိမဝင်ခင်… မောင်မောင့်… ဘွားဖက်တော်ကြီး အပိုင်းပိုင်း ဖြတ်ပစ်နိုင်သည်ဟု .. ကြောက်ရွံ့သလော … မောင်မောင်”
“ အင်း … ဧကန်မုချပင် ဖြစ်သည် … မယ်မင်းရဲ့”
“ အမောင်ရယ် ….. အီတူး … ရာသီလာစဉ် … မောင်မောင်အတင်း အဓ္ဓမ စပ်ယှက်ခဲ့သဖြင့် သန္ဓေ ပင် တည်ခဲ့ပြီကော … မောင်မောင်”
“ အလကား … ကြည်စားသည်ပ … နှမရယ် …။ ဤမျှသန်မာသော စောက်ဖုတ်လေးအား … လိုးနေ ရင်းမှ သေသည်ရှိလည်း သေပါစံ့”
နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပွေ့ပိုက်ရင်း တစ်ယောက် အင်္ဂါကို တစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်နှိုးဆွ ထိုးမွှေနေကြရ၏။ အရသာရှိလှသော အရသာကို ခံစားရင်း ကြည်နူးနေကြပေ၏။
“ ဟား….ဟား….ဟား…. ယုန်ထောင်တာ …. ယုန်ရော ကြောင်ရော … မိနေပါလား စက္ကရ… ဟား.. ဟား..”
နှာခေါင်းနီ သိုင်းသမားနှင့် မြေခွေး မျက်လုံးသိုင်းသမားတို့က ငယ်မှုးတို့နှစ်ယောက်အား ခါးထောက် ကြည့်လိုက်၏။ ငယ်မှုးတို့ ကျောဖက်မှ အုတ်ဂူဟောင်းပေါ်တွင် မုတ်ဆိတ်ဖြူ သိုင်းဆရာကြီးက တိတ်ဆိတ်စွာ ရပ်လိုက်သည်။ ငယ်မှုးနှင့် အီတူးတို့ ကမန်းကတမ်း အင်္ကျီအဝတ်အစာများ ကောက်ဝတ်ကာ ကျောချင်းကပ်၍ ရန်သူကို ရင်ဆိုင်လိုက်၏။
“ နိ့ လူတစ်ယောက်အတွက် မင်းတို့နှစ်ယောက် အသက်ကို ပေးရပေတော့မည် … ငယ်မှုး..”
“ တိုက်ရင်း ….အသေခံတဲ့ …မြန်မာလူမျိုးကွ”
ငယ်မှုးက ဓါးလျင်စင်္ကြာ ခုတ်နည်းဖြင့် နှာခေါင်းနီကြီးအား … အတင်းဝင်ခုတ်လိုက်သည် ..။ အချိန်ဆွဲနေခြင်းက စိတ်ဓါတ်ရေးရာအရ အင်အားနည်းသူက တဘမ်းရှုံးတတ်သဖြင့် ငယ်မှုး အတင်းဝင်တိုက်၏။
“ ချွမ်း…..ချွင်…”
ဓါးချင်း ခတ်မိသံနှင့်အတူ တိတ်ဆိတ်သော သင်္ချိုင်း မြေထဲ၌ မီးများ တဖျပ်ဖျပ် ပွင့်နေကြသည်။
“ ရွမ်း…”
သံကြာပွတ်ကြီးက အသည်းယားဖွယ် မြည်ဟီးရင်း ငယ်မှုး ခြေအစုံကို လှမ်းရိုက်သည် …။ တစ်ခါ
သေဖူးထားပြီဖြစ်သော ငယ်မှုးက အုတ်ဂူတစ်လုံးပေါ်သို့ လွားကနဲ ခုန်တက်လိုက်လေရာ ကြာပွတ်က မြေပြင်ကို ရှပ်တိုက်ပြီး မြက်ပင်များကို တိကနဲ ဖြတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ အုတ်ဂူပေါ်သို့ ရောက်သွားသော ငယ်မှုးနှင့် နန်းအီတူးမှာ တစ်နေရာဆီ ဖြစ်သွားကြလေသည်။
နန်းအီတူး၏ ဓါးချက်များက သွက်လက်သော်လည်း အားမပါလှပဲ ဖြစ်နေရာ နှာခေါင်းနီသိုင်းသမား ကြီး၏ ခုတ်ချက်တိုင်း၌ နန်းအီတူး ဓါးမှာ နောက်သို့ တွန့်တွန့်သွားတတ်၏။ ဤသို့သော အခြေအနေကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ မြေခွေးမျက်လုံးက လှစ်ကနဲ လူချင်းဝင်ပူးပြီး… နန်းအီတူး ကိုယ်လုံးလေးအား ဖြစ်ညစ်ဖက်တွယ် လိုက်လေတော့သည်။ လက်နှစ်ဖက်က တံတောင်ဆစ်မှ အပေါ်သို့ ပင့်တင်ခြင်း ခံထားရသဖြင့် ဓါးဖျားများလေ၌သာ ဝဲရမ်းနေကြ၏။ တဒင်္ဂ တကယ့် တဒင်္ဂလေးအတွင်း နန်းအီတူး ဓါးဦးကို … အောက်သို့စိုက်ပြီး လက်ပြန်ကိုင်လိုက်ကာ ဒူးကို ကွေးညွတ်၍ မိမိခါးကို အသေဖက်ထားသော မြေခွေးမျက်လုံး၏ ညှပ်ရိုးအတွင်း စုံထိုး စိုက်ပစ်လိုက်လေသည်။
“ ဇြိ …အား….”
မြေခွေးမျက်လုံး သိုင်းသမား နာကျင်စွာ အော်ရင်း ဒူးခွေကျသွားကာ ငြိမ်သက်သွားလေသည်။ လျှပ်တပျက်ကလေးအတွင်း နန်းအီတူး … ဓါးကိုင်လက်များ လျင်မြန်သွက်လက်စွာ ဓါးပြန် … ဓါးထောင်… ကိုင်သွားခြင်းမှာ အံ့သြစဖွယ် လှုပ်ရှားသွားခြင်းဖြစ်ရာ နှာခေါင်းကြီးမှာ တွန့်သွား၏။ သို့သော် ဒုတိယ အကြိမ်ဝင်လာသော နှာခေါင်းကြီး၏ ဓါးအရှိန်မှာ ယခင်ကထက် ပိုမို ပြင်းထန်လာသည်။
“ ရွမ်း ….ကြိ …”
ပက်ဓါးတစ်ချက် အဖျားခပ်သွားချိန်၌ နန်းအီတူး နိ့ကြီးနှစ်လုံးမှာ အင်္ကျီကြာမှ ငွါးငွါးစွင့်စွင့်ကြီး လှုပ်ခါယမ်းလျက် ပေါ်လာလေသည်။ နှာခေါင်းနီကြီး မျက်လုံးများ ဝင်းဝင်းလက်သွားသည်။ ဖြူဝင်းအိမောက်သော ရင်နှစ်မွာကို အာသာငမ်းငမ်းကြီး စိုက်ကြည့်ရင်းမှ နန်းအီတူး ဓါးနှစ်လက်ကို ကြမ်းတမ်းသော အရှိန်ဖြင့် ခါထုတ်လိုက်သည်။ ဓါးနှစ်ချောင်းက အဝေးမြေပြင်သို့ ဖုတ်ကနဲ ကျသွား၏…။ နန်းအီတူး… နို့နှစ်လုံးကို လက်ဝါးဖြင့်အုပ်ကာ နောက်သို့ တစ်လှမ်းချင်း ဆုတ်နေရသည်။
ငယ်မှုးမှာလည်း သံမဏိကြာပွတ်သမား မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးနှင့် အသေအလဲ တိုက်ခိုက်နေပေရာ …. နန်းအီတူးအား မကယ်နိင်အောင် ဖြစ်နေရပေသည်။ နန်းအီတူး ကျောပြင်လေးနှင့် အုတ်ဂူတစ်ခုတို့ ကပ်သွားမိ၏ …။ နောက်ဆုတ်နေသော ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်သွားကြပြီး .. နှာခေါင်းနီကြီး ဓါးဦးက နန်းအီတူး လည်ပင်းလေးနားတွင် တေ့လိုက်သည်။ နန်းအီတူး မျက်လုံးလေးများဝိုင်းကာ မျက်နှာလေးမှာ ဖြူဖတ်ဖြူလျော်လေး ဖြစ်လာသည် …။ ဒူးများ ညွတ်ခွေချင်လာသည် …။ တဆတ်ဆတ် တုန်အောင်လည်း ကြောက်နေမိသည်။
“ ဘောင်းဘီ …ချွတ်စမ်း …..ကောင်မ..”
တောလိုက် ခွေးတစ်ကောင်၏ ဟိန်းဟောက်သံမျိုးဖြင့် အမိန့်ပေးလိုက်သည် …။ အီတူးက တုန့်ဆိုင်းနေလေရာ ဓါးဦးက လည်ပင်းအသားထဲသို့ နင့်ကနဲ ဝင်လာလေ၏၊
“ ချွတ် …. ချွတ်ပါ့မယ်ရှင် ….။ ရှင့်ဓါးကြီး ဖယ်ပေးပါ …”
“ အဟေး …. ဟေး….. မင်း သဘောပေါက် သဟာပဲနော်”
ပြေလျှော ကျွတ်ကျသွားသော ဘောင်းဘီလေး အောက်မှ စောက်မွှေးများ အထွေးလိုက်ပေါက်နေ သော ဆီးခုံလေး ပေါ်လာသည်….။ နှာခေါင်းနီကြီး မျက်လုံးများက ကြောက်ရွံ့စွာ ဖြူလျော်နေသော နန်းအီတူး မျက်နာကို အလစ်မပေးပဲ စိုက်ကြည့်ကာ ဓါးဦးကို လည်ပင်း၌ ထောက်မြဲ ထောက်ထားလေသည်..။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က နန်းအီတူး စောက်မွှေးလေးများကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆွဲယူပွတ်သပ်ရင်း မျက်နှာကြီးက တဏှာရာဂများ ပြင်းထန်လာဟန်ဖြင့် နီမြန်းတုန်ရီလာသည်.။ စောက်စိလေးကို လက်ညှိုးဖြင့် ထိုးဆွဲ ပွတ်နှိုက်လိုက်ရင်း …
“ ငါ …ခိုင်းသလိုလုပ်နော် …ဓါးဦးက …မြုပ်သွားမယ်မှတ် …”
“ ဟုတ် …ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်…”
“ ငါ့ဘောင်းဘီကို ချွတ် … ဟုတ်ပြီ …ဟဲဟဲ … နင့်ယောနိထဲကို …ကိုင်ပြီး …တေ့ပေးစမ်း ..။ ပေါင်ကားထားလေ … အေး …အဲလိုမှပေါ့ … ဟင်းဟင်း …။ ငါ့ကိုတော့ အယုဒ္ဓယကြီးလို …စောက်ပတ်နဲ့ ညှပ်မယ်၏ မကြံနဲ့ ဓါးကိုထိုးထည့်လိုက်မှာ”
အီတူး မျက်ရည်များ ဝေဝဲလာသည် …။ မလူးသာ မလှုပ်သာ အခြေအနေမို့ သူ့လီးကြီးအား မကြည့်ပဲ စောက်ပတ်ထဲသို့ ကိုင်ပြီး သွင်းပေးလိုက်ရလေသည် ။ ပူနွေးသော လီးကြီး အထိအတွေ့က တစ်ကိုယ်လုံးကို ရှိန်းကနဲ စိမ့်ဝင်သွားစေရာ … ပေါင်ကြီးများ ခပ်ကားကား ပြဲသွားရလေသည်။
“ ဗြွတ် …..ဗြွတ်….ဗြစ် ….အ …အ…အင့်…”
မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေအထားမှ လီးကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ အထစ်အငေါ့မရှိ တန်းဝင်သွားရာ… စောက်ပတ်မှာ သူစိမ်းလီးတစ်ချောင်း အဝင်ခံလိုက်ရသည့်အတွက် အသစ်အဆန်း တစ် မျိုးလိုပင် အီဆိမ့်သွားအောင် ကောင်းသွား၏။ သတိလက်လွတ် အခြေအနေမျိုးဖြစ်ကာ နန်းအီတူး လက်နှစ်ဖက်က နှာခေါင်းနီကြီး ဖင်ကို ဆွဲဆုပ်ဖိချေ ပေးလိုက်မိကာ … မိမိကလည်း … ကော့၍ … ကော့၍ … အလိုးခံလိုက်မိ၏။
“ ပြွတ် …ပြွတ်… စွတ်… စွတ်…. ဖတ်… ဖတ်…”
“ အင် … အင်း…… အင့်…… အီး….. ဟီး….. ကျွတ်… အ”
နှာခေါင်းနီကြီးကလည်း အရုပ်ဆိုးလှသော သူ့မျက်နှာ မဲမဲကြီးဖြင့် ဖြူဝင်းနုထွတ်သော နန်းအီတူး မျက်နှာလေးကို ဖိကပ်ပွတ်သပ် နမ်းရှုံ့ရင်း ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ တအားဆုတ်ကာ အားနှင့် ပစ်ဆောင့်နေပေရာ … နန်းအီတူး ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးများ အုတ်ဂူနံရံတွင် ဖိကပ် ပြားချပ်သွားရလေသည်။
“ ဗြွတ်… ဗြွတ်….ဗွိ….ဖတ်….ဖတ်….ဖတ်…”
“ အ….. ကျွတ်.. ကျွတ်…. အင်း …. ဟင်းဟင်း….. ရှီး…. ကျွတ်ကျွတ်..”
နှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လာကြသည် …။ နှာခေါင်းနီကြီးက နို့ကြီးများကို လက် တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲလိုက် ပွတ်သပ်လိုက် နယ်ဖတ်လိုက် လုပ်ရင်း အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးနေပေရာ လီးဥကြီးများက နန်းအီတူး၏ ပေါင်တွင်းသားများကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခပ်နေလေသည်။
“ ဗြစ်….ဖွတ်….ဖတ်…..ပြွတ်…”
“ အ…အ…..အ… အင်း.. ဟင်း….. ကျွတ်… ရှီး…. အ… အား…”
နန်းအီတူး မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းသွားပြီး နှာခေါင်းနီကြီးအား တစ်အားဖက်၍ ဖင်ဖွေးဖွေး ကြီးကို ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ကာ သက်ပြင်းလေးချလိုက်ရှာလေသည်။ နှာခေါင်းနီကြီးကလည်း လီးကို မနှုတ်တော့ပဲ ဆီးခုံနှစ်ခု ပူးကပ်ထားပြီး အုတ်ဂူအမာခံပေါ်သို့ နန်းအီတူးဖင်ကြီး ပင့်တက်သွားသည်အထိ ဖိကြိပ်ပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်ကာ လရည်များကို ပန်းသွင်းလိုက်တော့၏။ နှစ်ယောက်သား ခပ်တင်းတင်းကြီး ဖက်ထားမိကြ၏..။ နှာခေါင်းနီကြီးဖင်က အရှိန်မသေသေးသလို တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖိဆောင့်နေသေးသည်…။ ပြင်ပြသော အသက်ရှူသံများ ငြိမ်သက်စပြုလာသည်
“ ဝှစ်….ခွပ်…အင့်…..ဇွီ….အား…..”
နန်းအီတူး တံတောင်ဆစ်က ပြင်းထန်စွာ နှာခေါင်းနီကြီး၏ မေးရိုးကို ပင့်ရိုက်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ဓါးကို ဆွဲယူကာ ရင်ဝကို ထိုးစိုက်ချလိုက်လေသည်။ စောက်ပတ်၌ အာရုံ့ရောက်နေသော နှာခေါင်းနီကြီးခင်မျာ အလစ်ခံလိုက်ရပြီး မြေပြင်ပေါ်သို့ ပက်လက်ကြီး လန်ကျသွား၏။ စောက်ပတ်အတွင်းမှ လီးကြီးက ပြွတ်ကနဲ သုတ်ရည်များ အရွဲသားဖြင့် ကျွတ်ထွက်သွားကာ ပုတ်သင်ညို တစ်ကောင်ကဲ့သို့ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ တုန်ခါနေသေးသည်။
နန်းအီတူးက မြေပြင်တွင် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်လိုက်ကာ နှာခေါင်းနီကြီး၏ လီးရည်များကို စောက် ခေါင်းထဲမှ ထွက်နိုင်သမျှ ထွက်စေရန် လက်ညှိုးဖြင့် ကော်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်…။ ဘောင်းဘီဝတ် အင်္ကျီဝတ်ပြီး …. ငယ်မှုးနှင့် သံကြာပွတ်သမား မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီး ရှိရာသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
တပ်မှုး သီဟသူရ… ငစွာတေ… ငဗျစ္ဆတို့နှင့်အတူ ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် တွေတွေကြီး ကြည့်နေသော ငယ်မှုးကို တွေ့လိုက်ရသည်….။ နန်းအီးတူး… ရင်ထဲ လှစ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ငယ်မှုး မျက်လုံးများက စကားလုံးပေါင်း အသိန်းအသောင်းကို ပြောနေလေသည်….။ အီတူး.. မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများ ကျလာသည်..။
ငယ်မှုးရယ်…. နင်.. ငါ့ကို… ခွင့်မလွတ်နိင်တော့ဘူး မို့လား …. ဟင်…။ ငါ… ငါ .. လီးကြီးတစ်ချောင်း စလုံး အဆုံးထိ အလိုးခံနေရမှတော့ ငါ… ငါ.. ဘယ်လိုစွမ်းအားတွေနဲ့ တွန်းလှန်နိင်မှာလဲ .. ငယ်မှုး ရယ်….။ နင်ငါ့ကို မသဒီတော့ဘူး… မို့လား..။ နင် ငါ့ခန္ဓကိုယ်ကို ရွံ့ရှာ စက်ဆုပ်သွားပြီးမို့လား ….။ ရပါတယ်… ငယ်မှုး…။ ငါ့ဝမ်းထဲ နှင့်ရင်သွေးကို ငါမွေးမယ်…။ သေလ္လာ သက္ကရမှာ မွေးပြီး … အရိန္ဒမာပူရ အကျိုးကို ထမ်းဆောင်စေမယ် .. သိလား…။
သင်္ချီုင်းမြေသည် ကျက်သရေမဲ့စွာ တိတ်ဆိတ်နေ၏။ သွေးသံရဲရဲဖြင့် သေဆုံးနေသော သေလ္လာ သက္ကရမှ ကြေးစားသိုင်းသမား သုံးယောက်အလောင်းက အုတ်ဂူများ ကြားတွင် ပိုးလိုးပက်လက် လဲကျလျက်ရှိ၏။ မကောင်းဆိုးရွား တစ်ကောင်၏ အူမြူးသံကြီးလိုပင် သင်္ချီုင်းအလယ် ညောင်ပင်ကြီးအား လေထိုးသံကြီးက တဟဲဟဲ … အော်မြည်နေသည်။ လရောင် မှိန်မှိန်က အနောက်ဖက် တောအုပ်ထဲသို့ တိုးဝင်ပုန်းကွယ်ရန် ကြိုးစားနေလေပြီ ..။ သေလ္လာသက္ကရ မိုးကောင်းကင်တွင်လည်း နှင်းမြူတို့ အုံ့ဆိုင်း ဝေ့ဝိုင်းနေလေသည်။ မြင်းလေးစီးက သင်္ချိုင်းမြေကို ကျောခိုင်းလိုက်ကြ၏ ။
”အင့်….” ကနဲ ရှိုက်ငိုလိုက်သော နန်းအီတူး ရှိုက်သံကြောင့် ညာဉ့်ငှက်လေးတစ်ကောင် သစ်ခြောက်ပင်ထက်မှ အထိတ်တလန့် ပျံပြေးသွားသည်..။ အမှောင်ပြီးရင်.. အလင်းလာမယ်… မို့လား..။ အီတူး … ဘဝကတော့ အမှောင်ပြီးရင် အမှောင်ပါပဲလေ။ ချစ်သော … ငယ်မှုး .. သူ့ကို ကျောခိုင်းသွားပြီကိုး……..။
……………………………
“ သေလ္လာသက္ကရ … စားသောက်ဆိုင်ထဲကို… အမောင်တို့ ဝင်လောတော့ … မိမိ စားပွဲထိုးဘဝနဲ့ ရှိနေတာ .. အဟင်း ..ဟင်း ..”
“ ငဗျစ္စ …”
ရှေ့နောက် … ဝဲယာသို့ အသာ အကဲခပ်ရင်း လေသံ တိုးတိုးဖြင့်
“ ဘာကိစ္စ … အဲသည် … ရောက်နေရသတုန်း ”
“ အရည်းငယ် …ငဗျစ္စနဲ့ … အရည်းဆရာ … ငသူရတို့ … ငယ်မှုးတို့ .. ရုတ်ချည်း လေးယောက်ပူး ပျောက်တော့ … အရည်းကြီး ဂိုဏ်းချုပ် … ရှင်ကြီး စက္က အကျွန့်ကို တာဝန်ပေးသကိုး … အမောင်ရဲ့ …။ အသို့ဖြင့် … သေလ္လာသက္ကရကို ရောက်လာရသဟာကိုး..”
“ အခု … ရှင်ကြီး စက္ကတို့.. ပသို့ သဘောထားတုန်း .. လို့”
“ သဟာဖြင့် …. ပူပန်ဝန်မလေးပါလင့် … အမောင်ငယ် ..။ အကျွန် သေလ္လာသက္ကရကို ရောက်တော့အရည်းကြီးဂိုဏ်း စည်ပင်ပြီး အင်အားကြီးမားရေးအတွက် … တရားပွဲများ .. ကျင်းပနေတာ တွေ့ခဲရကြောင်း… အစီရင်ခံသဟာကို.. ယနေ့ညာဉ့်ယံမှာ စားသောက်ပွဲများနှင့် မာလနတ်ကွန်းရှေ့မှာ အ မောင်တို့ကို ဂုဏ်ပြုလေဦးမှာ .. အဟင်း … စိတ် အေးပြီလား .. ကဲ”
မယ်မိဿ၏ လက်သီးဆုပ် နုနုလေးက ငဗျစ္စ .. ရင်အုပ်ကြီးကို ဖွဖွရွရွလေး ထုလိုက်သော်လည်း ငဗျစ္စတစ်ကိုယ်လုံးမှာ သိမ့်ကနဲ တုန်လှုပ်သွားရလေသည်။ မလုံ့တလုံလေး ဝတ်ဆင်ထားသော ပုဝါပါး ကြပ်ကြပ်လေးအောက်မှ ရင်နှစ်မွှာက ခုံးထနေ၏။ ချက်အောက်… ခါးကြပ်… ဝတ်ဆင်ထားသော ပုဝါစမှ လွဲ၍ မိဿမ ဗိုက်သားလေးများ လွတ်လပ်စွာ ပေါ်လွင်နေသည်။ မိဿမ လက်လေးအစုံက ထွားကြိုင်းသော ငဗျစ္စ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ယီးလေးခိုကာ .. မျက်နာလေး မော့ပေးထားသည်..။ ငဗျစ္စ … အသဲနှလုံးများ သွေးခုန်မြန်မှုကြောင့် ခပ်အောင့်အောင့်လေးပင် ဖြစ်လာသည်…။ ငဗျစ္စက… မိဿမလေး၏ ခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး တွန်းခွာလိုက်သည် ..။
“ ယခုတော့ဖြင့် …. အရေးတော်ပုံ ရှိသေး …. နှမ…..။ တစ်ချိန်မှာဖြင့် … ငါတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ကြပါဦးအံ့ .. နှမ ..”
“ ဟွန်း …လိမ်လည်မုသား … မဆိုအပ်ရာ .. အမောင်”
“ မင်း ယောက်ျားပီပီပါ နှမရယ် … ယုံပါ…။ အခု အချိန်ဖြင့် .. တာဝန်တွေ ရှိနေသေးသဟာမို့ပါ ..”
“ အင်းပါလေ…. မိ မိဿတို့က မိန်းကလေးပါ အမောင် ..။ အမောင်တို့ အတောင်နှစ်ဆယ် ဝတ် တွေ မြွက်ဟသမျှ ခေါင်းငြိမ့် .. လိုက်ပါရသူတွေပါ….”
“ အနှော …စကားနာထိုးလေဘိလား …နှမငယ်…”
“ မဝံ့ပါ…အမောင်…။ ရင်ထဲကလာတဲ့ စကားဟာကိုး..”
အမှန်မှာ သမထီးတပ်ဝင်းထဲ ရောက်သည်နှင့်… ငဗျစ္စအား တဖက်သတ် ပိုးပန်းနေသော မိ မိဿ ကလေးက သမထီးတပ်ဝင်းကြီး အခြေအနေ အရပ်ရပ်ကို သတင်းပေးရှာသည်…။ ယခုကဲ့သို့ နှစ်ကိုယ်ထဲ တွေ့ရခိုက် ငဗျစ္စလူပျိုလီးကို အစာကြွေးပစ်လိုက်ခြင်သည်…။ သို့သော်… တပ်မှုး သူရ … ငစွာတေ.. ငယ်မှုးတို့က တစ်နေရာမှ.. စောင့်ကြပ် ကြည့်ရှု့နေမည်ကို … ငဗျစ္စ ကောင်းကောင်း သိနေ သည်…။ ထို့ကြောင့်လည်း မိဿမလေး မရိုးမရွ ဖြစ်နေချိန်တွင် … ငဗျစ္စ ဂယ်ပေါက်နား ရောက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိသော်လည်း တောင်လာသော လီးကြီးကို ငဗျစ္စ ငရံ့ ဂုတ်ချိုးသလို… ချိုးဖဲ့ ဖိနိပ်ထားရ လေသည်။
မိဿမလေးကမူ … အဘယ့်ကြောင့် ငဗျစ္စ ရှောင်ဖယ်ဖယ် လုပ်နေသည်ကို မသိပဲ … ပေါင်ကြားမှ … လီးကြီးအား .. အတင်းနှိုက်ခါ ပွတ်သပ် နိူးဆွနေပေသည်…။
“ ဒေါက် …ဂလောက် ….ဂလောက်…”
“ ဟော …. ခဲနဲ့ ပေါက်ပြီး … အဲဒါ … အချက်ပေးတာပဲ ..။ ကဲ… ငတို့ လူခွဲကြရအောင် …”
ခဲတစ်လုံးက ငဗျစ္စတို့နှစ်ယောက် ထိုင်နေကြသော အင်ပင်ခြေရင်းသို့ လာမှန်သည်..။ ငဗျစ္စက လာစဉ်အတိုင်း အရည်းကြီးဝတ်ရုံ နက်ပြာကြီးကို ခေါင်းမှ အုပ်ချလိုက်သည်..။ မိ မိဿကလည်း ပုဝါနက်ကို .. တစ်ကိုယ်လုံး လွှမ်းခြုံလိုက်သည်…။
“ ကိုင်း …..သွား….ကြစို့ရဲ့ …”
…………………………
“ သေချာရဲ့လား… ငစွာတေရယ်….။ မောင်ရင့်သတင်းက လုပ်ကြံဖန်တီးထားသလိုကြီးများ ဖြစ်နေမလား”
“ ဟ….ငတို့ အထောက်သား….ငဖဲဆီက လာတယ်.. ကိုရင်ရဲ့ …။ အင်း… တန်ခူးလပြည့်ကျော်ဆို… နီးပြီ….ကပဲ”
“ အင်းလေ….ဒါဆိုလည်း…တပ်မှုးလေးကို အဓိက အသိပေးရမလို ဖြစ်နေပြီ”
“ အနိ့ ပေးကိုပေးမှဖြစ်မဲ့…ကိစ္စဟာကို.. သွေးသောက်ရဲ့…။ အိုပန်းဖြူဆိုလား… အိုပန်းအိ.. ဆိုလား.. အဲ့ဒီ .. သတို့သမီးလောင်းက … တပ်မှုး ငယ်ချစ်ဦးတဲ့ ဗျား …”
“ ကိုင်း…အဲဒါမှ…ဂွကို လုံးလုံးကျ …ကရော..”
“ ဟ ..ဂွကျမှသာ ကျ….။ တမင် ဂွတည့်တည့်လုပ်သဟာ ..”
“ ဟာ ….ရဲမက်ကလဲ…အနောက်သန်နေပြန်ပါ ပြီ ..”
ငစွာတေ… ဗျစ္စနှင့် ငယ်မှုးတို့ သတင်းထူးကို ရလာသည့် ကျည်းပင်စုရွာသူ… အပျိုချောလေး အား.. လယ်တိုင်ဝန် မုဆိုးဖို ငသစ်၏သား ငချမ်းအောင်နှင့် လက်ဆက်ရန်အတွက် သမထီး၌ ပန်းဦးလွတ်ရမည် ဆိုသော သတင်း …။ သတင်းက အတိအကျ… နေ့ရက်… နေ့နာရီ… စသည်ဖြင့် သုံးယောက်သား ခေါင်းခြင်းဆိုင်သည်…။ လုပ်သင့်သည်များကို သေသပ်ပိရိစွာ လုပ်ဆောင်နိုင်ရန် အဆင်သင့် ပြင်ဆင်သည်..။
ထိုသတင်းရပြီး နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့တွင် သမထီးတပ်ဝင်း… ထွက်နေကျ… ကုက္ကိုပင်ကြီးမှ ကျော်၍ တပ်ဝင်းအပြင်ကို ငစွာတေ ထွက်သည်..။ သပြေကန်ရွာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် .. ဆူးသမန်း လယ်ကျောကို ဖြတ်၍ မြင်းကို အပြင်းနှင်ခဲ့သည်….။ တပ်မှုး သီဟ.. သူရ၏ ချက်မြုပ်ရာ ဇာတိ ကျည်းပင်စု… ဆီသို့…..။ အညာဆန်သော ယောနယ် လမ်းတစ်ကျော …. စိမ်းမြသော မြေပဲခင်းကြီးများကို တွေ့ရသည်…။ ဖုံမှုံ့များတင်နေသော်လည်း … မြေပဲပင်အစိမ်းရောင်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ကြည့်လျင်.. စိမ်းမြဲစိမ်းနေသည်…။ မြေပဲခင်း၏ ဟိုမှာဘက်တွင်.. ယာစောင့်တဲ တစ်လုံးကို တွေ့ရသည်….။ ခပ်သဲ့သဲ့ ခွေးဟောင်သံကိုလည်း ကြားနေရသည်…။ ငစွာတေ မြင်းဇက်ကို တဲရှိရာသို့ လှည့်လိုက်သည်…။
…………………………
လောကကြီး၏ အလှည့်အပြောင်း များစွာကို အိုပန်းအိ ခံခဲရဖူးပြီ…။ ယခုတစ်ခါတော့… လောကကို ရင်ဆိုင်ရန် အိုပန်းအိ… အားမွှေးသည်… ရင်ဆိုင်သည်..။ ပထမ ကျေးဇူးရှင် ဖခင်ကြီး .. ဆုံးပါးသည်။ အမေက လယ်ကိုင်ဝန် မုဆိုးဖို ငသစ်အား ယုံစားပြီး… မိမိမြေလယ်ယာတို့ကို .. သူရင်းငှား အခစားဖြင့် သီးကောက်ခပေး၍ လုပ်စေသည်..။ တစ်နှစ်ကုန်သောအခါ.. လယ်ရှင်နှင့် မြေယာမဲ့ အလုပ်သမားတို့ ကိစ္စ .. မင်းတရားကြီးက ကိုင်တွယ် ဖြေရှင်းသည်…။ အချိုးကျ ဝေငှပေးပြီး သော လယ်များအား သီးထောက်ခပေးနေရပြီး …စာရင်းငှားက လယ်ပိုလုပ်လိုလာသည်….။
ဒီမှာ…. အမေက လယ်တိုင်ဝန် ငသစ်အား အကျိုးအကြောင်း သွားပြောသည်…။ လယ်တိုင်ဝန် က လယ်ယာများကို ဘိုးဘွားပိုင်မို့ … ကိစ္စမရှိ သူလုပ်ပေးမည်… မနက်အထိစောင့်ပါဆို၍ လယ် တိုင်ဝန်အိမ်၌ပင် အိပ်ရင်းစောင့်၏…. သန်းခေါင်ယံ အချိန်တွင်.. ကိုယ်ချီးသီး အဝတ်ဗလာဖြင့် လယ်တိုင်ဝန် အမေ့အခန်းထဲဝင်လာ၏..။ အမေ့အား… လိုးရန် အမျိုးမျိုးနားချသည်..။ အမေကလည်း အကြာက်အကန် ငြင်းသည်…။ သို့ဖြစ်လျင် လယ်မြေများ ကိစ္စ .. သင်းက တာဝန်မယူနိင်တော့ကြောင်း ပြောသည်…။ စကားပြောရင်း အမေ့ကို အကဲခပ်သည်…။ အမေငိုသည်… အားကိုးရာမဲ့.. မုဆိုးမ ဘဝတွင် ကောက်ရိုးတစ်မျှင်သည်လည်း အားထားရာပေပဲ….။
လယ်တိုင်ဝန်က ..အမေ့လက်ကလေးကို ဆွဲယူသည်…။ အမေ… မရုန်းတော့….။ ထိုမှ.. ပူနွေးသော လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားခိုင်းသည်…။ ပထမ… အမေ မဝံ့မရဲ မျက်နာလွှဲရင်း ကိုင်ထားရ၏ …။ အမေ့လက် မအားတော့မှ .. အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖွဖွရွရွ .. ပွတ်သပ်သည်။ လင်သေထားသည်ကလည်း ကြာပြီ… လယ်တိုင်ဝန် အကိုင်အတွယ်.. ရဲဝံ့ကျွမ်းကျင်မှုလည်းပါသည်…။ အမေ့ ကာမစိတ်များ နိုးထလာလေသည်…။
အမေနှင့် လယ်တိုင်ဝန် တစ်ညလုံး ကာမစပ်ယှက်ကြသည်…။ တစ်ခါတစ်လေ… အမေက … အပေါ် မှ လိုးပေးရသည်…။ နောက်တစ်နေ့… အမေ…ကျည်းပင်စုရွာသို့ ပြန်လာသောအခါ ပေါင်များ မသိ မသာကွနေသည်….။ အမေ့ မျက်လုံးအိမ်များက ချိုင့်ဝင်နေသည်…။ အမေ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ နလန် ထစ လူမမာလိုပင် ချိနဲ့ ယိမ်းယိုင်နေသည်….။ မယား သေထားသော မုဆိုးဖို … လင်သေထားသော မုဆိုးမ… တစ်ညလုံး မီးပွင့်မတတ်အောင် .. စပ်ယှက်ကြပြီး … အားရကျေနပ်ကြသောအခါ မိုးစင်စင်လင်းနေပြီ…။ ဒါတောင် အပြန်တွင် အမေ့ နောက်ကျောမှ ဖက်၍ လီးကြီးဖြင့် ကပ်ခါ ထောက်ကာ လယ်တိုင်ဝန်က စကားတိုးတိုး ပြောလိုက်သေးသည်….။
“ မင့်… သမီးနဲ့…. တို့သားလည်း…. ပေးစားကြရအောင်နော်..”
အမေ… ဘာပြောနိင်မှာလဲ…။ သူ့လက်ခုပ်ထဲကရေ… သွန်လိုသွန်… မှောက်လို မှောက်တော့ပေါ့..။ ဒါပေမယ့် အိုပန်းအိ… အညံ့မခံဘူး..။ ဒီလယ်တိုင်ဝန် မိဆိုးဖို ငသစ်ရဲ့သား ငချမ်းအောင်ဆိုသည်က တစ်ရွာထဲ မနေဖူးသော်လည်း… တစ်ကျောင်းထဲ နေဖူးကြသည်…။ အင်မတန်… ယုတ်ညံ့သိမ်ဖျင်းသော ယောက်ျားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ကျောင်းအောက်က ခွေးမလေးကိုလည်း လိုးသည်။ အိမ်မှာ မွှေးထားသော ဝက်မလည်း ချမ်းသာမပေး..။ ယုတ်စွအဆုံး နွားကျောင်းရင်းဖြင့် သူတို့အိမ်က နွားနီမကို လိုးနေခဲ့သည်မှာ အကြိမ်ပေါင်း မနည်းတော့ပြီ..။ နွားနီမသာ စကားပြောတတ်ပါက သူ့အား မယားစရိတ်ပင် တောင်းစရာ ကောင်းအောင် ယုတ်ကန်းသူဖြစ်သည်။
ဤသို့… တိရိစ္ဆာန်ပေါင်းစုံနှင့် လိုးခဲ့သော လီးကြီးက အိုပန်းအိ… စောက်ပတ်အသစ်စက်စက် ကလေးကို လိုးတော့မည် ဆိုတော့ အိုပန်းအိ .. မသဒီချင်…။ ဤသတ္တဝါကို လူကိုယ်ချင်း ပူးကပ်မိလျင်ပင် အောက်ဂလိကာ … ပျို့အန်ချင်လာအောင် .. ရွံ့မုန်း သည်..။
ချစ်သော.. ကိုရင်သူရ… သမထီးအရပ်မှာ ရှိသည်…။ နှစ်ညအိပ် ခရီးပြင်းနှင်ရုံဖြင့် ရောက်နိင် သည်ဟု သူရ ပြောဖူးသည်။ တောသူအချစ်က သစ္စာရှိကြောင်း ပြသချင်သည်…။ ကိုသူရတို့ တိုက် ဖျက်နေသော ပန်းဦးလွှတ်ချင်း အယူဝါဒကိုလည်း ပန်းအိ ကိုသူရနှင့် လက်တွဲ တွန်းလှန်လိုက်ချင်သည်..။ သို့မို့ကြောင့် တစ်စုံ တစ်ယောက်မျှ တိုင်ပင်ခြင်းမပြုပဲ .. ခရီးသွား လမ်းလာများအား မေးစမ်းရင်း … ဤယာတဲထဲ၌ .. တရေးဝင်အိပ်မိစဉ် … ငစွာတေနှင့် ဆုံဖြစ်ကြလေသည်….။
……………………
တဲရှေ့၌ ခွေးနှစ်ကောင် … ပြေးလွှားဆော့ကစားနေသည်…။ ငစွာတေ .. မြင်းကို ဇီးပင်ရိပ်၌ ချည်ထားပြီး တဲဆီ လာသည်..။
“ ရေလေး တစ်ပေါက်မျှ….သောက်ခွင့်ပြုပါ”
“ ငတို့လည်း….. တဲရှင်မဟုတ်ပေ…။ သောက်ရေအိုးတော့ရှိတယ်…။ သောက်ပါလေရော့..”
အသံ…. ရုပ်….. တို့က အညာသူမဆန် ဖြူဖွေးနူးညံ့သော ကျက်သရေရှိလှသည့် မျက်နာလေးအား ငစွာတေ တခဏမျှ ငေးကြည့်မိလိုက်သည်…။ ငစွာတေ ရေသောက်ပြီး… တဲရှေ့ ပြန်ထွက်၍ ထိုင်သည်…။ ခွေးနှစ်ကောင် လုံးထွေးသတ်ပုတ်ကစား နေဆဲပင်….။
“ ခွေးတွေက …တဲရှင်…ခွေးတွေမှတ်တယ်…”
“ မှန်ပေါ့…။ ငတို့လာတော့… ဒီမှာ ရှိနှင့်ပြီပဲ”
စကားဆက်စရာ ရှာမတွေ့….။ ဘာက စပြောရမှန်းလည်း မသိ…။ လှပချောမောသော မိန်းကလေး တစ်ယောက်နှင့် ဤသို့ ငစွာတေ မနေဘူး…။ ရင်တလှပ်လှပ်ခုန်၏။
“ ဝုတ်…ကိန်…ကိန်..”
ထွားကြိုင်းသော ခွေးထီးကြီးက ခွေးမလေးခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ခါ… နီရဲရှည်လျားသော လီး ချွန်ခွန်ဖြင့် ခွေးမလေး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လိုးသွင်းနေသည်..။ ငစွာတေ အိုပန်းအိကို မသိမသာ ကြည့်မိ၏။
“ သယ်….သည်ခွေးယုတ်”
ခဲတစ်လုံးကို ကောက်ယူပြီး အိုပန်းအိ ပေါက်လိုက်သည်..။ ခဲလုံးက ခွေးထီးနဘေးကို ခပ်သာသာလေး “ ဘုတ်” ကနဲထိသည်…။ ခွေးထီးက ဂရုမစိုက် ဆက်လိုးနေရာ လီးကြီးက ခွေးမလေး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဝင်သွားပြီး… လက်ကိုပြန်ချပြီး.. ဖင်ချင်းပူးကာ လျှာတွဲလောင်းနှင့် တစ်ကောင်နှင့် တစ်ကောင် ကန်၍ လွန်ဆွဲနေကြတော့သည်..။
ခွေထီးက ခြေကို ကန်၍ ရှေ့သို့ အားယူဆွဲလေတိုင်း…. ခွေးမလေး၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ အပြင်သို့ စူထွက်ပြီး ပြူးပြူးကြီး ထွက်လာလေရာ…. ရဲရဲနီပြီး သွေးစက်ကလေးများပင် တစ်စက် တစ်စက် ကျသည်ကို … ငစွာတေနှင့် အိုပန်းအိ ပြိုင်တူ မျက်နှာလွဲလိုက်ကြ၏…။ နှစ်ဦးသား ရင်မှာလည်း အခုန်မြန်လာနေသည်…။ အထူးသဖြင့် ငစွာတေသည် သူလက်နှေးသဖြင့် တစ်ပါးသူ တစ်ယောက်နှင့် မှောက်မှားသွားခဲ့သူ ချစ်သူဦးကို… သတိရမိသည်….။
“ မိန်းမဆိုတာ …လိုးထားမှ…စိတ်ချရတယ်…”
ဟူသော သူ့သွေးသောက် ငယ်မှုး စကားကိုလည်း ကြားမိ၏ ..။ မိန်းမဆိုသည်မှာ … ယောက်ျား လိုး ရန်ပင် ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားသည်လည်း မိန်းမကို လိုးဖို့ မွေးလာကတည်းက လီးပါလာခဲ့သည်…။ မလိုးသော ယောက်ျားသည် လောကကြီး၏ မွေးရာပါတာဝန် မကျေပြွန်သကဲ့သို့… အလိုးမခံဖူး… ကလေးမမွေးဖူးသော မိန်းမသည် လူ့လောက၌ အသားလွတ် ထမင်းလာစားပြီး…. သေခြင်းတရားကို စောင့်နေကြခြင်းသာ ဖြစ်သည်…။
လောကအကျိုး… လူ့သတ္တဝါမျိုးဆက် ကိစ္စများအတွက်… အဲဒီ လူလို့ခေါ်ကြတာတွေ.. သေသည်အထိ ဘာမှမလုပ်သွားကြ…။ ထမင်းစားသည့်အတွက်… ဆန်ကုန်သည်…။ မြေကြီးပေါ်၌ အ သက်ရှင်နေသည့် အတွက်လည်း မြေလေးသည်..။ ဆန်ကုန်မြေလေး အမျိုးစားများ အထဲတွင် ငစွာတေနှင့် အိုပန်းအိ မပါ။
အိုပန်းအိ အနေဖြင့် ယောက်ျားမပီသသူ … စိတ်ထားနှိမ့်ကျသူထက်စာလျှင် .. ယခုကဲ့သို့ သန်မာထွားကြိုင်း… တောင့်တင်းသော… ငစွာတေလို…. အားကောင်း မောင်းသန်ကြီးအလိုးကို ခံလိုက်ချင်သေးသည်..။ လယ်ကိုင်ဝန် ငသစ်၏သား ငချမ်းအောင်ထက်တော့ သာ၏။
တိတ်ဆိတ်နေသည်…။ ဇီးပင်ရင်းမှ မြင်းကြီးကလည်း.. အမွှေးတရမ်းရမ်းဖြင့်… စမြုံပြန်နေသည်..။ ရှေ့နောက် .. ဝဲယာ .. ရှုမျှော်မဆုံးသော မြေပဲခင်းကြီးကလည်း ပကတိလှိုင်း ငြိမ်သက်နေသော မြ ပင်လယ်ကြီးနှယ်…
“ ကိန်…ကိန်….အီ…အီ…”
ခွေးမလေး… နာကြင်စွာ အော်ပြန်သည်..။ ခွေးထီးကြီးက တဟဲဟဲဖြင့်… အားကုန်ကန်ဆွဲနေရာ စောက်ဖုတ်သေးသေးလေးမှာ မယုံနိင်စရာ တစ်ထွာခန့် စူထွက်နီရဲနေပေတော့သည်…။ အတွေးကိုယ်စီနှင့် ငြိမ်သက်နေကြသော ငစွာတေနှင့် အိုပန်းအိတို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မဝန့်မရဲ ကြည့်လိုက်ကြသည်…။ ဘယ်အရပ်ကလာ၍ နာမည် ဘယ်သူဆိုသည်ကိုလည်း.. စကားမစပ် မမေးအားကြသေး…။ ရင်ခုန်တေးကို ပြိုင်တူ ရေရွတ်နေကြ နေမိခြင်းကို… တိတ်ဆိတ်သော မြေပဲခင်းကြီးက အားပေးနေသယောင်….။
ငစွာတေ… ဖြေးညှင်းစွာ ထရပ်လိုက်သည်..။ အိုပန်းအိ ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်…။ မျက်နာဖြူဖြူလေးမှာလည်း ရဲကနဲ ဖြစ်သွားရသည်…။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်… မာထောင်နေသော သူ့လီးကြီး ကြောင့်ပေါ့။ အိုပန်းအိ ရင်ထဲ နွေးကနဲဖြစ်ကာ…. မျက်လုံးကို တဲအပြင်သို့… ပို့လွတ်ထား လိုက်သည်…။ သို့သော်လည်း ယာခင်းကို မမြင်…။ အားရစဖွယ် တောင်နေသော လီးကြီးကိုသာ မျက်စိက မြင်နေမိသည်…။
ငစွာတေ လက်အစုံက အိုပန်းအိ ပုခုံးလေးကို ဖွဖွကလေး … ညင်ညင်သာသာ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်…။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ.. အိုပန်းအိ.. မရုန်းမဖယ်…။ မျက်နှာကို တစ်ဖက်သို့… စောင်းထားသောကြောင့်.. ရှက်သွေးဖြင့် ရဲရဲနီနေသော ပါးပြင်လေးကို ငစွာတေ.. သူ့နှာခေါင်းဖြင့် ဖိကပ်ကာ သက်ပြင်းအရှည်ကြီးကို ရှိုက်ထားရင်း… ရှည်ကြာသော အနမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။ အိုပန်းအိ… မျက်တောင်ကော့ကြီးများ မှေးစင်းသွား၏။
“ သေသည်အထိ…. မေ့မရနိင်တဲ့… အနမ်းပါ… နှမ”
ဘာမှန်းလဲမသိ…။ မပီဝိုးတဝါး နားဝနား ကပ်ပြောသော သူ့အသံက ပန်းအိကို ပိုရှက်စေသည်..။ သူ့လက်များက တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်ပြန်သည်…။ ဖွံ့ထွားကြီးမားသော ဖင်သားတုန်တုန်ကြီးကို ဆွဲညှစ်ပွတ်သပ်လိုက်ဖြင့်.. အတန်ကြာ ဆုပ်နှယ်ပြီးမှ… ခါးရစ်ကြိုးကိုဖြေ၍ လျှောချလိုက် သည်…။
“ အို….”
အလန့်တထိတ် ခါးကြိုးကို ဆွဲရင်း…. ပန်းအိ ခါးဝတ်ကို ပြန်ဆွဲတင်သည်….။ ပြီးတော့လည်း… သူ့ မျက်နှာကို ကြည့်ဖြစ်သည်…။ ယောက်ျားပီသသော သူ့မျက်နှာ၌ အနိုင်အထက် ပြုလိုသော သဘောစိတ်… ပုံရိပ်များ ကင်းစင်ကာ… မေတ္တာသက်သက် တောင်းခံသော အသနားခံ မျက်လုံးများသာ တွေ့ရ၏..။ အိုပန်းအိ… မျက်ဝန်းများက အချစ်ရည်များ ရွှမ်းလဲ့လျက် ရှိနေသည်…။ တိတ်ဆိတ်သော ဝန်းကျင်… လူပြတ် လူရှင်းနေသော ကျယ်ပြန့်သည့် မြေပဲခင်းအလယ်မှ ယာတဲလေး၌ သစ္စာတရားကို ခြိမ်းခြောက်စပြုနေသော အတွေ့အထိများက ကြီးစိုး ချယ်လှယ်သာနေသည်…။
စကား တစ်ခွန်းစီမျှ မဟမိကြပါပဲ ကိုယ်ခန္ဓာချင်း စပ်ယှက်ကြရန် နှစ်ဦးသား အလိုလို သိနေကြခြင်းမှာ စင်စစ် အံ့သြစရာ ကောင်းနေသည်လားတော့ …မသိ..။ ယင်းအခြေအနေကို ပန့်ပိုးပေးနေသည်ကလည်း… တဲရှေ့မှ ခွေးထီးနှင့် ခွေးမလေး၏ ဖန်တီးမှုကလည်း… ပါလေနေသည်လားတော့ မသိ..။
ငစွာတေ လက်များက အိုပန်းအိ ဆီးခုံလေးကို တုန်တုန်ရီရီ စမ်းပွတ်ကြည့်သည်…။ ထိုမှ… ပေါင်ခွ ဆုံ အတွင်းသို့ လက်ကိုထိုးနှိုက်ကာ တစ်ကြိမ်တစ်ခါဖူးမှ မမြင်ဖူးသေးသော မိန်းမစောက်ပတ်ကို ရှာဖွေ နေမိသည်…။ ဒီမှာ… ဖိုမ အတွေ့အကြုံ မရှိသော ယောက်ျား မိန်းမတို့ မကြာခဏ ပြဿနာတက်ကြရသည် …။ အချို့ဆိုလျင် နို့နှိုက် အင်္ကျီချွတ်… ထမီချွတ်ပြီးခါမှ .. နေရင်းထိုင်ရင်း ပြဿနာတက်သွားသည်ကို ကြားဖူးကြပေမည်….။
ယခုလည်း ငစွာတေတို့ လုပ်နေချေပြီ…..။ စောက်ပတ်ဆိုသည်ကို မိန်းကလေးများ၏ ဆီးခုံအောက်၌ အမွှေးများကြားတွင် ရှိသည်ဟု ယေဘူယျအားဖြင့် သူသိထားသည်မှာ ဤမျှလောက်သာဖြစ်သည်…။ ထို့ကြောင့်… ဆီးခုံအောက် တဝိုက်ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး လက်ကိုထိုးနှိုက်ရှာဖွေနေသော်လည်း စောက်ပတ်ကို ရှာမတွေ့ရ…..။ အိုပန်းအိမှာလည်း ငစွာတေ အဘယ့်ကြောင့် ဆီးခုံကြီးကိုသာ ဖိပွတ်နေခြင်းကို သဘောမပေါက်..။ မိမိစောက်ပတ်လေးထဲသို့ စွတ်ကနဲ နှိုက်ဝင်သွားမည့် အချိန်ကိုသာ အသက်အောင့် စောင့်နေမိသည်…။
ငစွာတေ အပတ်လည်တော့လည်း အဖုတ်ကို တွေ့သွားသည်။ အော်… အော်… စောက်ပတ်ဆိုတာ ရှေ့ကိုမျက်နှာမမူ … မြေကိုမျက်နှာမူလို့… ပေါင်ကြားတဲ့တဲ့၌ တည်ရှိနေခြင်း ပါတကားဟု အားရဝမ်းသာ နှိုက်မိသွားသည်..။
“ အင်း….အင်း…ဟင်းး…..အ…”
အိုပန်းအိ… တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကာ တဲလေးအပေါ်က ဝါးလုံးတန်းကို ယောင်ကန်းပြီး ဆွဲခိုလိုက်သည်။ ငစွာတေက လမ်းကြောင်းတွေ့သော မုဆိုးနှယ် တောဆက်တိုးပြီ သူ့ပုဆိုးကို မြေပြင်သို့ ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်..။ ကြီးမားသော ကွမ်းသီးခေါင်းကြီး… ပြူးထွက်နီရဲနေသော လီးကြီးက .ဗိုက်သားနှင့် ကပ်လျက်ကြီး မိုးပေါ်ထောင်နေသည်…။ ဒါလည်း.. သဘာဝက ဖန်တီးထားခြင်းပင် ဖြစ်သည်..။
စောက်ပတ်ဝကို တေ့ပြီး အောက်မှပင် ဆောင့်လိုက်ခြင်းဖြင့်… လိင်အဂ်ါနှစ်ခု.. စပ်ယှက်ရာတွင် နာကျင်ခြင်းမရှိပဲ သဘာဝ အနေအထားအတိုင်း ပုံမှန် နေသွားနိုင်သည်…။ ဆိုလိုသည်မှာ… လီးကလည်း အပေါက်ထိ လိုက်ပြီး ကောက်ကွေးနေစရာ မလို… စောက်ပတ်ကလည်း လီးကြီးကောတင် ဆောင့်လိုးသမျှ နာကျင်မှု မခံစားရတော့ပေ…။
ငစွာတေက… လူပျိုသိုးပီပီ သိပ်ပြီး နူးနှပ်မနေ..။ လီးကို စောက်ပတ်အတွင်းသို့သာ အရအမိ လိုး သွင်းရန် စိတ်စောနေသဖြင့် လီးက မဝင်ပဲ ချော်ထွက်နေသည်…။ အပျိုစစ်စစ် အိုပန်းအိခင်မျာလည်း လီးကို ကိုင်သွင်းပေးရမှန်း မသိခြင်း.. ရှက်ခြင်း.. ကြောက်ခြင်းများဖြင့် မျက်စိကို ဇွတ်မှိတ်ကာ ဝါးတန်းကိုခို၍သာ နေတော့၏။
နောက်ဆုံး ငစွာတေက အရည်များ စိုစွတ်နေသော သူ့လီးထိပ်ကြီးအား နူးအိနေသော စောက်ပတ် အဝသို့ တေ့ပြီး လက်ဖြင့် ကိုင်သွင်းကာ လိုးသွင်းလိုက်သည်…။ လီးထိပ်က စောက်စိနား ထောက်နေသည်.. မဝင်..။ အိုပန်းအိ အောင့်သက်သက်ကြီး နာကျင်လှသည်…။ အရည်များနှင့် ချော်ပြီး လီးက အကွဲကြောင်းအတိုင်း အောက်သို့ တရွေ့ရွေ့ လျှောဆင်း ဆင်းလာသည်..။ စောက်ခေါင်းဝသို့ ဝင်ပြီ ဝင်သွားလေပြီ….။
“ ဗြွတ်…..အ….အား…”
အတားအဆီးမဲ့ စူးနှစ်စွာ ဝင်ရောက်သွားသော လီးကြီးက လုံးပတ် အတန်ငယ်ကြီးနေပေရာ စောက်ဖုတ်ကလေး တစ်ခုလုံး ပြည့်ကြပ် တင်းကျစ်သွားမိသည်မို့ အလိုးမခံဖူးသော အိုပန်းအိ အလန့်တကြား အော်မိပြီးမှ အရှက်စိတ်ဖြင့် အံကြိပ်ကာ ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်၏……။ ပူကနဲ ဝင်သွားသော လီးအရသာကို ပထမဆုံး ခံစားလိုက်ရ၍လားတော့မသိ… အိုပန်းအိ အသဲထဲရော အူပါ ပြုတ်ထွက်ကုန်ပလား ထင်ရအောင် ကာမအရသာကို တွေ့သွားလေသည်…။
“ ဗြစ်…ဗြွတ်…ဗြွတ်…ဗြွတ်..စွတ်..ပြွတ်..”
“ အင်း…. အင်း…. ဟင်း….. ဟင်း…. အ… အာ…. အာ…. ကျွတ်ကျွတ်… ကျွတ်..”
ငစွာတေ.. လွှတ်ဟေ့ ဆိုကတည်းက မနားတမ်း ကြုံးဆောင့်လိုးနေလေသည် ဖြစ်ရာ လိင်အင်္ဂါနှစ်ခုစလုံး ပူထူရှိန်းပြီး ပထမဆုံး သုံးလေးချီ ဆောင့်လိုးမိချိန်မှာပင် နှစ်ဦးလုံး သုတ်ရည်များ အသီးသီး ပန်းထုတ်မိသွားကြသည်…။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသော အပျိုနှင့် တစ်ခါမျှ မလိုးဖူးသော လူပျိုရိုင်းလေးတို့၏ လိုးပွဲက သန့်သန့်ရှင်းရှင်းလေး အရသာရှိလှဘိ၏…..။
အစုပ်… အယှက်… အနှိုက် .. အတိုက် မပါပဲ ပြီးသွားကြသော သူတို့နှစ်ဦး လိုးပွဲလေးမှာ ဘာအကာအရံမှ မရှိသော မြေပဲကွင်းအလယ် တဲလေးအတွင်း လွတ်လပ်ခြင်းကြီးစွာ စပ်ယှက်ကြရသဖြင့်လည်း… အရသာ ပိုတွေ့နေကြသည်…။ ခွေးထီးနှင့် ခွေးမလေးလည်း ဖင်နှစ်ခု ပူးမြဲပူးကာ.. ခွေးထီးလီးကြီး ရဲရဲနီနီကြီးက ခွေးမစောက်ဖုတ်လေးကို စူထွက်ပြီး ကားလာအောင်ပင် အပြင်သို့ ဆွဲထုတ်နိင်စွမ်းရှိလေသည်…။
ဒုတိယအချီကို ငစွာတေက အိုပန်းအိအား အသာအယာလေး မြေကြီး၌ လက်ထောက်ခိုင်း ကာ နောက်မှနေ၍ (နွားတက်) နတက် လိုးနည်းဖြင့် လိုးလေသည်….။ သုတ်ရည်များဖြင့် ပြောင်လက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ လက်တစ်ခုပ်စာမျှမက ပြူးပြူးကြီး နောက်သို့ ပြူထွက်နေ၏…။ ကြီးမားနီရဲသော လီးကြီးက အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးဖြဲပြီး ဒုတိယအကြိမ် စောက်ခေါင်းထဲသို့ အလည်အပတ် ဝင်သွားသည်…။
ဤအချိန်လည်း တာလွှတ်ကတည်းက ဆောင့်ချက်မှန်မှန် သွင်းသွားသော ငစွာတေ၏ လိုးချက်များမှာ အိုပန်းအိကို အသဲစွဲအောင် ကောင်းစေပြန်ရာ.. စောက်ခေါင်းထဲမှ သုတ်ရည်များ ဗြိကနဲ ဖွီးကနဲ မရှက်မကြောက်နိုင်ပဲ အသံထွက်အောင်ပင် ညှစ်ထုတ် ပန်းထုတ်လိုက်မိလေတော့သည်။ လီးကြီးက အရှိန်မသေ ခပ်သွက်သွက် တဘွတ်ဘွတ် အရည်မြည်သံကြီးများဖြင့် ဆက်လိုးနေသည်။
“ ဘွပ်…ဘွပ်…ဖွတ်…ဗြွတ်…ဘူ….ဘူ….ဘွတ်”
စောက်ခေါင်း ကျယ်လာသည်နှင့်အမျှ လေအဝင်များသွားပြီး လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း အီးပေါက်သကဲ့သို့သော အသံကြီးများ ထွက်လာသည်..။ ငစွာတေက နောက်ဆုံး အားကုန်ပစ်ဆောင့်လိုက်ပြီး အိုပန်းအိ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ သုတ်ရည်များကို ပန်းထုတ်လိုက်သည်…။ ထို့နောက် သုတ်ရည်များဖြင့် စိုရွဲနေသော လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဖြေးညှင်းစွာ ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်…။
“ ဘွတ်…ဘွပ်…ဘွပ်…ဘွတ်…ဘွပ်”
စောက်ပတ်ထဲမှ လေများ အန်ထွက်လာသံမှာ နှစ်ဦးစလုံးအတွက် အထူးအဆန်း ဖြစ်နေသလို ဟန်ဆောင် မနေနိင်တော့ပဲ မျက်နှာနီနီဖြင့် ရယ်မိကြသည်..။
“ ဟား…ဟား…. ဟား… ဘာ…. ဘာ.. ဖြစ်တာလဲ … ဟင်”
“ အို….ဘယ်သိပါ့မလဲ….ခစ်…ခစ်….ခစ်”
သြော်… နာမည်… နေရပ်… ဘယ်ခရီး… စသည်များ မသိကြသေးပါပဲ မိုက်မှားမိကြပြီးဖြစ်သော ငယ်ရွယ်သူနှစ်ယောက်၏ ရှေ့ဘဝ ဘယ်သို့များ ဆက်သွားကြမည်ကို သူတို့နှစ်ဦးလုံး… မသိ… မသိခဲ့ကြပါလေ..။
…………………
“ အဲဒါ…တပ်မှုးလေးရဲ့ …အစီအမံပဲ..သွေးသောက်”
“ ကောင်းပြီလေ… မနက်လင်းအားကြီး အချိန်မှာ .. အရည်းကြီးတွေရဲ့ .. ဗာလာနတ်ဘုရား.. ယာဇ်ပူ ဇော်ပွဲပြီးတာနဲ့… ပန်းဦးလွတ်ပွဲကို… စတင်မှာ… ဟုတ်တယ်နော်…။ အိုပန်းအိကို… ကညှာဆောင်ထဲအထိ.. ခေါ်ပစေ.. ဟုတ်လား..။ တပ်မှုးအချက်ပေးတာနဲ့… အရိန္ဒမာပူရအရှင်နဲ့ ရဲမက်တွေကို.. မြို့တံခါးဖွင့်ပေးဖို့ .. မိဿမ.. ငဗျစ္စက… တာဝန်ယူမယ်..။ ငစွာတေက ကညာဆောင်က အိုပန်းအိကို… အကာအကွယ်ပေး…။ ငယ်မှုးနဲ့… ကျုပ်က အိမ်ရှေ့စံ ကိုယ်တော်လေးနဲ့ .. ရဲမက်တွေဦးစီးပြီး…. ဒီ ..သမထီးကို အမြစ်ပါလှန်မယ်… ဒါပဲ…”
“ အမြစ်ပါလှန်မယ်တဲ့…. လွယ်လိုက်ကြတာ…။ ကျုပ်နှလုံးသားကို… အမြစ်ကလှန်မဲ့ ပွဲဆိုတာလည်း… ထည့်တွက်ပါဦးလား… တပ်မှုးရယ်…ဟင်”
အိုပန်းအိဟာ… ခင်ဗျားချစ်သူဆိုတာ ကျုပ်သိရပြီးတဲ့နောက်… ကျုပ်နှလုံးသား… မြေလှန်ခဲ့ရပါပြီ ဗျာ..။ ငစွာတေဆိုတာ စက်ရုပ် မဟုတ်ဘူး…။ တပ်မှုးအရူးအမူး…. ခံစားခဲ့ရတဲ့ အချစ်ရဲ့ သန့်စင်မှု လောင်းရိပ်အောက်မှာ… တခဏလေးနဲ့ ဘဝပေး ခရီးကြမ်းကို.. ဆက်ရဦးမယ်ဆိုတော့… ကျုပ်ဖက်ကလည်း… စဉ်းစားပေးကြပါဦးဗျာတို့…။
စပြီ…. ပွဲစပြီ ဆိုကတည်းက သောက်ရင်ကလည်း ခုန်လိုက်တာ… တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ ..။ ကြည့်လေ… ကိုယ့်ချစ်သူကို ငါးစာချရတဲ့…သမထီး စစ်ဆင်ရေး…. အရိန္ဒမာပူရ… နေပြည်တော်က.. ထီးနန်းရှင် မင်းတရားနဲ့ သူရဲကောင်းတွေကို… သံခင်းတမန်ခင်း ဟန်နဲ့… အရေးပြ မိတ်ဆုံစားပွဲကျင်းပတယ်ဆိုတာ..စောက်အဓိပ္ပါယ်မှမရှိတာ..။ အိမ်ရှေ့စံ ကိုယ်တော်လေးကလည်း.. သင်းတို့ထက် နှပ်သေးတယ်..။ ဟင်း…. စစ်ဆင်.. စစ်တက်.. စစ်ထိုး…စစ်ပြန်… ခံစစ်မကျန်… ဇယားချ .. စီစဉ်ထားပြီးသား….။
“ ငသူရ….သည်ပွဲဟာ…မောင်မင်းရဲ့ပွဲပဲ…”
တဲ့လေ..။ ကိုယ်တော်လေး… အမိန့်တော်ရှိလိုက်တာ…။ ကျုပ်သွေးတွေများ ကျွပ်ကျွပ်ဆူကုန်သလား မှတ်ရတယ်…။ အစဉ်ချော ကာရန်သင့်ခြင်တော့… ကျည်းပင်စုကို လွတ်လိုက်တဲ့ ကိုယ်တော်ချော ငစွာတေနဲ့ အိပန်းအိတို့ ဆူးသမန်းလယ်ကြောက မြေပဲတောမှာ ဆုံကြသကိုး…။ ကျုပ်လား… ဘာလဲ… ကျုပ်ကိုသိပ် အထင်သေးတာလား…။ ဟင်း… ဟင်း…. ဟင်း… သိပ်သိတာပေါ့ဗျာ…။ သင်းတို့ အမူအယာတွေ ကြည့်ကတည်းက ကျုပ် .. အကဲခပ်မိသားပဲ….။ ရှိပါလေ…. ဒီပွဲပြီးရင်…အရိန္ဒမာပူရအတွက် ကျုပ်…. တာဝန်ကျေပြွန်ပါတယ်…။ အားလုံးကို စွန့်လွှတ်မှာပါ… မစိုးရိမ်ပါနဲ့…..။ ကြည့်လေ…. တိုင်းပြည်အတွက်… ချစ်သူကိုတောင် ကျုပ်ပေးလှူထားပြီးပြီပဲ… ကျုပ် အသက်က .. ဘာအရေးလဲ…။
…………………
ဟုတ်တယ်… ကိုရင်သူရ ပြောသဟာတွေ… အမှန်ပါ..။ သူဟာ ပန်းအိကို… သံသယမျက်လုံးနဲ့တောင်မှ မကြည့်ခဲ့ပါဘူးလေ…။ ဟိုတစ်ယောက် ပန်းအိအပေါ် တန်းတန်းစွဲ အိန္ဒြေပျက်လောက်အောင် ဖြစ်နေမှတော့ ရိပ်မိပြီပေါ့….။ ဘာတတ်နိင်တော့မှာလဲ…။ အိုပန်းအိ… အတွေ့မှာ မှားခဲ့ပြီးပြီလေ…။ အခုတော့… အိုပန်းအိ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်…။ သည် ပန်းဦးလွှတ်ခြင်း အယူဝါဒကို… ချုပ်ငြိမ်းစေဘို့… အရိန္ဒမာပူရပြည်သူ ပြည်သားတွေနဲ့ အတူ… တိုက်ပွဲဝင်ရင်း… အသေခံမယ်လို့. …….။
………………………
ဘယ်သူတွေ ဘာပြောပြောဗျာ။ လီးမြင်သမျှ အလိုးခံချင်တဲ့ မိန်းမတွေတော့ ကျုပ်နှလုံး နာနေမိပြီ…။ ခင်ဗျားတို့ မှတ်မိလား…။ နန်းအီတူးလေဗျာ….။ ဟင်း… ဟင်း… ဟင်း…. သူက… အရိန္ဒမာပူရ ရဲမက်စစ်သည်တွေနဲ့အတူ ပါလာတယ်ဗျ…။ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျုပ်ကို…. သံယောဇဉ် အငွေ့အသက်တွေနဲ့ ကြည့်နေတုန်းပါပဲ…။ ငယ်မှုးဆိုတဲ့ကောင်က…. ဟင်… ဆိုရင် လှည့်မကြည့်တဲ့ ကောင်ဗျ….။ အိုဗျာ… ဟောဒီ သမထီးတပ်ဝင်းကြီး မီးဟုန်းဟုန်း တောက်လောင်ပြီး.. ပြာကျမယ်ဆိုရင်… ကျုပ်ကိုပါ စတေးမယ်…။
……………………
သူတို့တွေ အချစ်အတွက်နဲ့ ရတက်ဖြာနေကြတယ်လား….။ ငဗျစ္စ…ဆိုတာ.. အငယ်ဆုံးကောင်ပါ..။ အခုချိန်ထိတော့.. ကျုပ်ချစ်သူ… မိဿမ… သစ္စာရှိပြနေတာပဲ….။ သမထီးတပ်ဝင်းအတွင်း… အပြင် လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှ… သူ့ခြေ… သူလက်ပဲ…ဗျ..။ ဘာပြဿနာမှ… မတက်သေးတော့…. အချစ်ဆို တာ.. ချိုတယ်ဗျ….။
………………………
တစ်လွှာခြင်း….တစ်လွှာခြင်း…. ခွာချလိုက်သော ပုဝါဖြူများ အောက်မှ… အပျိုစင်လေး (သူတို့အ ထင်) စောက်ဖုတ်မှာ … ငွါးငွါးစွင့်စွင့် ကြွားကြွားခုံးခုံး မောက်မောက်ကလေး .. ပေါ်လာသည်…။ အိုပန်းအိ.. မျက်ရည်များ ဖိတ်လျှံလို့လာနေသည်…။ အရည်းကြီး ရှင်ကြီး စက္က၏ သေရည်အိုး အနံ့က အိုပန်းအိ နှာခေါင်းဝခေါင်းထဲသို့ ချဉ်စုပ်စုပ်ကြီး ဝင်လာသည်…။ စစ်မောင်းသံ.. အချက်မပေးသေးသမျှ… အိုပန်းအိ လှုပ်ရှားပိုင်ခွင့်မရှိ…။ ယခုကဲ့သို့ဆုံး အခြေအနေ ရောက်လာနေသည့်တိုင်လည်း စစ်မောင်းသံက ထွက်ပေါ်မလာ….။
ရှင်ကြီးစက္က ကိုင်နေကြ.. တောင်ဝှေးကြီးကို ကညာဆောင် နံရံတွင်မှီထောင်လိုက်သည်…။ ကိုယ်ခန္ဓာ ချေးအထပ်ထပ်ကြီးပေါ်မှ လောင်းလုံထည် နက်ပြာကြီးကို ချွတ်ချလိုက်၏…….။ သမထီးတပ်ဝင်း၏ ကာမ နိုးဆွမှု အဖွဲ့မှ…ပြင်ဆင်သုတ် လိမ်းပေးထားသော ဆေးမျိုးစုံကြောင့်… ရှင်ကြီးစက္က၏ သိုကြီးမှာ… အက်ကွဲ လု မတတ်.. ဖောင်းကား တင်းတောင်နေသည်…။ ရှင်ကြီးစက္က လက်ဝါးအစုံက… အိုပန်းအိ စောက်ဖုတ်ကြီးအား… အုပ်မိုးလျက်… ဂါထာလိုလို.. မန္တာန်လိုလို ရွတ်ဆိုနေ၏……။
“ ဥုံ…ကညာသမီး…. ငါ့လီးဝင်ရောက်… အနာပျောက်စေ… မင်္ဂလာတွေ ပြည့်စေသော်… ပြည့်စေ သော်… အောင်း….”
အောင်း…ဆိုသော… အော်သံကြီးအဆုံး၌… အိုပန်းအိ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူမတင်လိုက် ပြီး… ဒူးထောက်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်လေရာ…. စောက်ဖုတ်ဝလေးနှင့် လီးကြီးမှာ… တေ့ပြီးလျက်သား ဖြစ်သွားလေသည်..။ အိုပန်းအိ… မျက်လုံးကလေး ဝိုင်းသွားသည်.။ အချိန်းအချက်ပြုထားသော… စစ်မောင်းသံလည်း ငြိမ်သက်သက် ရှိနေဆဲ….။ ပူနွေးသော .. လီးကြီးအထိအတွေ့က အိုပန်းအိ စောက်ဖုတ်လေးကို… တင်းကနဲ တင်းကနဲ စေ့ကပ်သွားစေသည်။ ရှင်ကြီးစက္က၏ လက်မဲမဲကြီးနှစ်ဖက်က နို့လုံးလုံးလေးအစုံကို စုကိုင်ဆွဲညစ်ယူပြီး.. စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း လိုးသွင်းနေသည်….။
“ ရွပ်…..အ…..”
လေကို ဖြတ်သန်းသွားသော ဓါးသံနှင့်အတူ ရှင်ကြီးစက္က လန်ကျသွားသည်။။ ( ဟင်… ငစွာတေ..) ဘာ… စည်သံ.. ဘာမောင်းသံမှ မစမှီ ငစွာတေ စချေပြီ…။
“ ရှူး….တိုး…တို…။ အပြင်မှာ အရည်းကြီးတွေရှိတယ်…။ ဟိုဒင်း…. အင်း….. ဟို… ဝင်သွားလို့…. အော်တဲ့ အသံမျိုး…. အော်ပေးလိုက်…”
“ ဝင်သွားလို့…အော်တာ…ဘယ်လိုလဲ….ဟင်”
“ ဟာ… အရေးထဲ….။ နင့်စောက်ပတ်ထဲကို… ငါ့လီးဝင်တုန်းက နင်လန့်အော်တဲ့ အသံဟာ… ကဲ..”
“ အား……အ…..ကျွတ်…ကျွတ်….အင်း…”
“ ဒူ…. ဒူ….. ဒူ…. ဖောင်း…. ထိုင်း…. ဖြောင်း… ဖြောင်း…”
စရွေးကိုက်… သမထီးတပ်ဝင်းအတွက် ဒေါင့်စေအောင် လှုပ်ရှားကြလေပြီ…။ အိုပန်းအိ… ခေါင်း အုံးအောက်မှ ဓါးကိုဆွဲထုတ်ကာ ကညာဆောင် အပြင်သို့ ပြေးထွက်သွားသည်…။
“ ပန်းအိ…. အဝတ်တွေ… ဝတ်ဦး….အ…..အား…”
ကညာဆောင် အပြင်သို့ ပြေးအထွက် ငစွာတေ လည်မြိုသို့ မြှားတစ်စင်း ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်၏….။ အရည်းပျိုတစ်ဦး၏ ဓါးချက်ကို ပတ်ရှောင်ထားခဲ့ပြီး ပြေးလာခဲ့၏….။ ငစွာတေ သေ ပြီ…..။
ငသူရ သွေးများ ကြွက်ကြွက်ဆူလာသည်…။ ခါးကြားမှ ပေါက်ဓါးကို ထုတ်ကာ… မြှားသမားကို ရှာ သည်..။ တွေ့ပြီ… သူတို့တက်နေကျ… ကုက္ကိုပင် ဂွဆုံ၌ လေးနှင့်မြှား ကိုင်ဆောင်ထားသော အရည်း ငယ် တစ်ဦး….။
“ ရွတ်…ဒုတ်….အား.”
ပစ်လွှတ်လိုက်သော ဓါးချက်က လေးသမား ရင်ဝကို တိုက်ရိုက်မှန်၏…။ သမထီး တပ်ဝင်းတစ်ခု လုံး ထိုးခုတ် အော်ဟစ်သံများ ဆူညံနေ၏။ အရည်းကြီး ဂိုဏ်ချုပ် ရှင်ကြီးအိန္ဒက … လှံတစ်ချောင်းဖြင့် အိမ်ရှေ့စံ ကိုယ်တော်လေးအားပစ်ရန် မြှောက်ရွယ်လိုက်သည်…။
“ ရွှီး…..ဒုတ်….အား..”
ဘုရင်မင်းမြတ်၏ လှံလျင်က လေကိုခွင်း၍ အရည်းကြီး ရင်ဝသို့ တန်းဝင်သည်…။
“ ရှင်ကြီးအိန္ဒ …ကျသွားပြီ….ဟေ့…”
သမထီး မိုးကောင်းကင် တစ်ခွင်လုံး မီးခိုးလုံးများ လိပ်တက်နေ၏။ မီးလောက်ပြန်နေသော နတ်ရုပ်ထုကြီးများ… ဖြိုးဖြိုးဖြောင်းဖြောင်း လောင်ကျွမ်းနေဆဲ ဖြစ်သော ကညာဆောင်များ… လက်ရဖမ်းမိထားသော.. အရည်းကြီး ဂိုဏ်းသားများကို ကြည့်ရင်း… ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ မျက်နှာ၌ မျက်ရည်တွေ ကျနေသူတစ်ဦး…။ တိုင်းပြည်အတွက် ချစ်ရသူအတွက် အသက်ပေးသွားလေသူများကို … ဦးညွှတ် ဂုဏ်ပြုရင်း… ဆို့နစ်နေသော မျက်ဝန်းအစုံဖြင့်…. စစ်မြေပြင်ကို ဝေ့ကြည့်လိုက်သည်…။
မြှားတန်းလန်းဖြင့် ငစွာတေ၏ရှေ့ မလှမ်းမကမ်း ကညာဆောင်ရှေ့… လှေခါးရင်း၌.. အိုပန်းအိ…သွေးကွက်ထဲမှာ ကျဆုံးနေပြီး… ရန်သူကို ကျောချင်ကပ် ရင်ဆိုင်ရင်း ကျဆုံးခဲ့ရှာကြသော… ချစ်စခင်စ… (ငဗျစ္စ နှင့်….မိဿမလေး)… အရိန္ဒမာပူ…အလံကို တင်းတင်းကိုင်ရင်း… ကျဆုံးနေရှာသော… ငယ်မှုး……။
“ ကဲ….လာပါ…အီတူးရယ်….ပြန်ကြပါစို့….။ တို့များရဲ့ တာဝန်ကို သွေးတွေ နှလုံးသားတွေနဲ့ ရင်းပြီး… တိုက်ပွဲ ဝင်ခဲ့ကြပြီးပြီပဲ….။ ကျေနပ်ကြရအောင်….. နော်…”
ဟင့်…. ကနဲ ရှုက်ငိုရင်း… မျက်ရည်များ သွန်ချကာ အားရပါးရကြီး ငိုချလိုက်သော နန်းအီတူးတစ်ယောက် ကျယ်ပြန့်သော တပ်မှုး သီဟသူရ ရင်ခွင်ကို နှုံးချိစွာ မှီတွယ်လိုက်ရှာ၏…..။
(အချစ်သစ္စာ တွေ့နိုင်ကြပါစေသတည်း…)
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
