တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ အပိုင်း ( ၂ )

တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - July Rooney

အေးမိစံ

သူမက ဒေးဒရဲသူ။ သူနဲ့ သူ့ရည်းစားနဲ့က ကိုးတန်းနှစ်ကတည်းက ချစ်သူတွေဖြစ်လာတာ။ ငယ်ကတည်းကလဲ သူငယ်ချင်းတွေ။ မိဘချင်းကလဲ ရင်းနှီးနေကြတာမို့ သူတို့ ဖြစ်သွားကြတော့ အိမ်ကို အသိပေးတော့ စာကြိုးစားကြဖို့ပဲ ပြောပြီး ဘာမှသိပ်မပြောကြ။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ မိဘတွေက သူတို့ကို အချိန်တန်ရင်ပေးစားကြဖို့ ပြောဆိုနေကြတော့ နှစ်ယောက်သား ပွင့်လင်းသွားကြသည်။ သူကလဲ သူ့ရည်းစားက လွဲပြီးဘယ်ယောက်ကျားလေးကိုမှ သိပ်မခင်ခဲ့သလို မရင်းနှီးခဲ့။ သူ့ရည်းစားကလဲ ဘယ်သူမြှောက်ပေးလိုက်သည် မသိ။

တစ်ရက် အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိတုန်း သူ့အိမ်ကို လာပြီး သူ့ကို ဖက်လိုက်နမ်းလိုက် လုပ်ရင်းနဲ့ သူမဘဝရဲ့အပျိုစင်ပန်းကို ဆွတ်ခူးသွားသည်။ သူကလဲ ကျေကျေနပ်နပ်ပေးခဲ့တာလဲ ပါသည်။ နှစ်ယောက်သားအတွေ့အကြုံမရှိ အရိုင်းတွေမို့ အတွေ့ထူးသည်မို့ ငတ်မပြေနိုင်။

သူမလဲ စီပွားရေး တက္ကသိုလ်တက်ရသလို သူ့ရည်းစားကလဲ အဝေစသင်သာတက်ကာ မိဘတွေ လက်ငုပ်လက် ရင်း လယ်ယာလုပ်ငန်းကို ဝင်ကူသည်။ ဝင်ကူသည်ဆိုသည်ငြား ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင်ပင်။ ရန်ကုန်ကို တက်လာပြီး သူနဲ့တွေ့သည့်အခါ များတွင်းသူမ အရမ်းပျော်ရသည်။

နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှစ်ယောက်သားရိုးလာတာလား ဘာလားမသိ။ သိပ်မလုပ်ဖြစ်တော့။ ခဏခဏလဲတွေ့ဖြစ်ကြလို့လဲပါသည်။ ဒုတိယနှစ်ရောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေစုပြီး တိုက်ခန်းငှါးတော့ ဆုပြည့်ရည်းစား ကိုပိုင်နဲ့ ခင်သည်။

ကိုပိုင်က သဘောကောင်းသလို ရုပ်ရည်ကလဲ မိန်းကလေးတွေ သဘောကျသည်ရုပ်ရည်မျိုး။ အပြောကလဲကောင်း ပိုက်ဆံကလဲ ရွှင်သူမို့ သူ့ရည်းစားကတောင်အားကျ သဘောကျသည်။ တခါတလေ သူကတောင် သူ့ရည်းစားကို ကိုပိုင်ကို ယောက်ကျားချင်းများ ကြိုက်နေသလားလို့ စသည်။

သူတို့တွေ့ရင် ကိုပိုင့်ကိုဘယ်လို သဘောကျကြောင်း မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့သူမကမပြောရပဲ သူကကြီးပြောလို့။အဲ့လိုစတော့ သူ့ရည်းစားက သူသာ မိန်းကလေးဆိုရင် ကိုပိုင့်ကို လိုက်ကြိုက်တယ်ဆိုပြီးပြောတော့ သူ့နှဖူးသူပြန်ရိုက်ရသည်။

ပြောမယ့်သာပြောတာ သူမလဲ ကိုပိုင်နဲ့သူ့ရည်းစားကိုယှဉ်တိုင်း သူ့ရည်းစားကိုအားမရ။ အလုပ်ကအစပင်။ကိုပိုင်က အရည်အချင်းရှိပြီး ဦးဆောင်နိုင်သည်။ သူ့ရည်းစားက ရေသာခိုကာ ဦးဆောင်နိုင်စွမ်းမရှိ။ ကိုပိုင်ကတော့ ငယ်သေးလို့ပါလို့ပြောသည်။

သူတို့တွေရင်းနှီးလာကြတော့ အံ့သြဖို့ကောင်းတာက နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ ပိုးပိုးကပါ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ကစားနေကြတာကိုပင်။ မြွေမြွေချင်းခြေမြင်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်းရည်းစားဖြစ်နေတာတကြောင်း ဆိုင်သူကိုယ်ဆီရှိနေကြတာမို့ ရိုးသားစွာ ဆက်ဆံကြပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုပိုင့်လိုချစ်သူမျိုးရချင်မိတာတော့ အမှန်ပင်။

ကိုပိုင်နဲ့ရင်းနှီးလာလေ ကိုပိုင့်ရဲ့အပြော ပြုမူပုံတွေက သူတို့ကို စွဲလန်းစေသည်။ တခါတလေ ကိုပိုင်ကများတောင်းဆိုရင် ကိုပိုင့်ကို နမ်းမိမည်လားမသိ။ ကျန်တဲ့သူတွေတော့ မသိ။ သူကတော့ အဲ့လောက်ထိကို စိတ်ကစားမိသည်။ ဆုပြည့်နဲ့ စကားစပ်မိလို့ ပြောကြပြီဆိုရင် ကိုယ့်ရည်းစားအကြောင်းပြောဖြစ်ကြတဲ့အခါတိုင်း သူမတို့ ရင်ခုန်မိသည်။

တခါတလေ သူနဲ့သူ့ချစ်သူတို့ဆက်ဆံဖြစ်ရင် ကိုပိုင်ဆိုပြီးစိတ်ကူးယဉ်မိတိုင်း သူမကျေနပ်အားရမှုကို တမူထူးစွာရခဲ့တာတော့ အမှန်ပင်။ဆုပြည့်ယောက်ကျားယူသွားတော့ သူတို့ ကိုပိုင့်ကိုစိတ်ပူစွာလိုက်ရှာမိကြသည်။ အဆက်အသွယ်လဲ မရ ဘယ်လိုမှ ရှာမရတော့ သူမ သူ့ရည်းစားကို ပြသာနာရှာမိသည် အထိ။

နောက်ပိုင်းဘယ်လိုမှ ဆက်သွယ် မရတော့တာနဲ့ အားလုံးစိတ်လျှော့လိုက်ကြသည်။ ကျောင်းပြီး အလုပ်ရတော့လဲ သူမတို့မယူကြသေး။ အရာရာအဆင်သင့်ဖြစ်မှယူကြဖို့တိုင်ပင်ထားတာမို့ သူလဲ ငွေစု ကိုယ်လဲ ငွေစုကာ တစ်လတစ်ခါနှစ်ခါတွေ့ဖြစ်ကြသည်။

တွေ့သည့်အကြိမ်က ဟိုးအရင်ကလောက် မစိပ်တော့တာမို့ တွေ့သည့်အခါတိုင်း စိတ်လှုပ်ရှားမှု ပေးစွမ်းနိုင်တာတော့အမှန်။ ဗဟုသုတလဲ ကြွယ်လာကြတာမို့ sex ကိစ္စကို အတက်နိုင်ဆုံး သာယာအောင် နှစ်ယောက်သားလုပ်ဖြစ်ကြသည်။

မိဘတွေကလဲ တချိန်ယူကြမည့်သူတွေမို့ ခုယူစေချင်ကြပေမယ့် သူတို့ရဲ့ အကြောင်းပြချက်ကောင်းနေတာမို့အရမ်းတော့ မတိုက်တွန်းကြ။ ဒီလိုနဲ့နေလာရင်း မမျှော်လင့်ပဲ ကိုပိုင့်ကိုပြန်တွေ့ကြတော့ ကိုပိုင်က အရင်ကထက်ကို ပိုပြီးကြည့်ကောင်းလာကာ ပိုပြီးလဲ တည်ငြိမ်လာသည်။

အရင်လိုနွေးထွေးစွ ာပြန်ဆက်ဆံခါကြတော့ သူတို့သုံးဦး ပြန်ပြီး အတိတ်ကအကြောင်းကို သတိရကာ ရင်ခုန်သံပြန်နွေးလာကြသည်။ သုံးယောက်လုံးက ဆိုင်သူတွေရှိနေကြဆဲမို့ ကိုယ်ရှိန်သတ်ကာ နေရပေမယ့် တွေ့သည့်အခါတိုင်း စလိုက်နောက်လိုက်နဲ့ စိတ်ဖြေရသည်။

နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ ပိုးပိုးကတော့ သူ့ထက်ပိုကာ ကိုပိုင်နဲ့တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ ကိုပိုင်ကတော့ အရင်လိုပင် သူတို့ကိုဆက်ဆံသည်။ သူတို့ရည်းစားတွေနဲ့လဲ အဆင်ပြေပြီး ကိုပိုင့်ကို အားလုံးက ခင်ကြသည်။ ပိုးပိုးရည်းစားဆို ကိုပိုင့်ကို သူ့အမနဲ့ချိတ်ပေးသည်။ ပိုးပိုးက သဘောမတူ။

ခါးခါးသီးသီးပင်။ ကိုပိုင်က သူ့အကိုဆိုပြီးသဘောမတူကြောင်းပြောတော့ အားလုံးကဝိုင်းရီတော့ စိတ်ကောက်သွားလို့ ချော့ရသေးသည်။ အဲ့ကတည်းက သူရောနှင်းမြတ်မွန်ပါ ပိုးပိုးရဲ့ စိတ်ကို သိလိုက်ကြသည်။ ပိုးပိုးကတော့ သူ့ရည်းစားနဲ့ ယူမှာဖြစ်သလို သူရော နှင်းမြတ်မွန်ပါ ဆိုင်သူကိုယ်စီနဲ့ ယူကြမည်ပင်။

သို့သော် သူတို့မယူခင် ကိုပိုင့်နဲ့ ပျော်ရွှင်စွာနေချင်မိသေးသည်။ သူတို့တွေကလဲ ကိုပိုင်နဲ့ဆိုရင် သူတို့ရည်းစားတွေကို စိတ်ချသည်။ ဒါကြောင့် သူတို့ရည်းစားတွေကလဲ ကိုပိုင့်ကို အားကိုးသလို ကိုပိုင်ကလဲ ညီတွေလိုပင်။ ခုလဲ သူနေပြည်တော်ကို လာဖို့ရှိတော့ သူတယောက်တည်းသွားရမှာမို့ စိတ်ညစ်မိသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သင်တန်းမပြီးသေး။ သူ့ရည်းစားကလဲ အလုပ်ကိစ္စရှိနေတာမို့ ခေါ်မရ။ တိုက်ဆိုင်စွာ ကိုပိုင်က နေပြည်တော်သွားမှာလို့ ပြောတော့ အဆင်ပြေသွားသည်။

သူ့ရည်းစားကိုတောင် ကိုပိုင့်ကို ပြောသေးလားမေးတော့ မပြောဘူးလို့ပြောသည်။ နေဖို့အတွက် ကိုပိုင်ကပဲစီစဉ်ပေးသည်မို့ နေဖို့ရော ဟိုမှာ သွားဖို့လာဖို့ပါ ကိုပိုင်ရှိနေတာမို့ အဆင်ပြေသွားတာကြောင့် စိတ်အေးသွားရသည်။ သူ့ရည်းစားကလဲ စိတ်ချသွားကာ ပြန်သွားသည်။ ထွက်လာတော့ ရန်ကုန်ကျော်ကတည်းက သည်းလိုက်တဲ့မိုး။ ကားကိုထိန်းမောင်းနေရသည်။ နေပြည်တော်ရောက်တော့ တစ်နာရီ။

ကိုပိုင်က သူ့ရုံးကအမကြီးအဆောင်ကို လိုက်ပို့တော့ နှိုးလို့မရ၊သူတို့လဲ ပင်ပန်းလာ၊ အေးကအေးလာတာမို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲ တိုင်ပင်ရာ တည်းခိုခန်းတည်းဖို့ဖြစ်လာသည်။ တယောက်တည်းကျတော့လဲ သူကြောက်သည်။ နောက်ဆုံး ကိုပိုင်ပါ လိုက်တည်းဖို့ ဖြစ်လာကာ အခန်းယူပြီးတည်းကြသည်။

ကုတင်နှစ်လုံးမို့ဆင်ပြေသည်။ သူတို့အခန်းထဲရောက်ပြီး အေးလာကြတာမို့ ကိုယ်ဆီ ကုတင်ပေါ် တက်ကာ စောင်ခြုံလိုက်ကြပြီး အိပ်မယ်လုပ်တော့ မီးက ပျက်သွားသည်။ ညလဲ နက် အေးလဲအေးတာမို့ မီးစက်မနိုးတာလား မရှိတာလားမသိ မှောင်နေသည်။

အပြင်မှာ လေတွေကတိုက် လျှပ်တွေကလက်နေတာမို့ သူမကြောက်သည်။ ဒါကြောင့် ကိုပိုင့် ကုတင်ဖက်သို့တိုးကပ်ပြီးနေရသည်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ မိုးက ချုန်းဆို အနားကပ်ကာ ပစ်ချလိုက်သလိုမို့ သူလဲ ကြောက်အားလန့်အား အော်ပြီး ထခုန်လိုက်တော့ ကိုပိုင်က လာထိန်းပေးရသည်။

သူလဲ ကိုပိုင့်ကို အားကိုးတကြီးဖက်ထားတော့ မကြောက်ဖို့ကိုပိုင်ကနှစ်သိမ့်ပေးသည်။ အခြေအနေကတည်ငြိမ်သွားတော့ သွေးသားမတော်စပ်သူနှစ်ဦး သူ့ဖက်ကမရိုးသားသူမို့ ဖက်ခံထားရတော့ ရုန်းထွက်တော့ ကိုပိုင်မလွှတ်ပေးတော့။သူ့ကိုငုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တော့ သူမ ဘာဖြစ်သွားသည်မသိ။ ဒီလိုမျိုးမျှော်လင့်ထားတာက စိတ်ကူးထဲမှာ လက်တွေ့ကြုံလာရတော့ လေဟာနယ်လိုလို အိပ်မက်လိုလိုဖြစ်သွားသည်။

အေးမိစံကိုသူ နမ်းလိုက်ရင်း လက်တွေက တင်ပါးတွေကိုပွတ်ကာ  ညှစ်လိုက် ထမိန်စကပ်အကြပ်ပေါ်ကနေ ပင်တီကြိုးလေးကို ဆွဲလိုက်လုပ်လိုက်သည်။ အေးမိစံသူ့ကို စိတ်ယိုင်နေမှန်း သိသည်။ ဒီလိုလုပ်ဖို့အရင်က စိတ်ကူးမရှိပေမယ့် နှင်းမြတ်မွန်က ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောထားပြီးတာမို့ သူစမ်းချင်မိသည်။ ခုတော့ တိုက်ဆိုင်စွာကြုံလာတာမို့ ငါးကြော်မကြိုက် ကြောင်မိုက်ဖြစ်သွားပေမည်။

သူလဲ အေးမိစံကို ကုတင်ပေါ်သို့ကန်းလန့်ဖြတ် လှဲချလိုက်တော့ မီးက ဖြတ်ခနဲ ပြန်လာသည်။ သူ အေးမိစံ ရှပ်အင်္ကျီအဖြူကိုချွတ်လိုက်တော့ ဘရာ အနက်ရောင်လေးပေါ်လာသည်။ ဘရာကိုပါချွတ်လိုက်တော့ နို့တွေက စို့ချင်စရာလေးတွေ။ သူလဲ နို့တွေကိုစို့လိုက်ပြီးလက်တဖက်က ကျန်နို့ကို ချေလိုက်ပြီးနို့သီးခေါင်းတွေကိုကစားလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ တဟင်းဟင်းနဲ့သူ့ခေါင်းကို ပွတ်နေသည်။

သူနို့စို့နေရင်း အေးမိစံရဲ့ ထမိန်စကပ်အနက်ကိုချိတ်ဖြုတ်လိုက်ကာ ချွတ်လိုက်သည်။ အေးမိစံကလဲ တင်ပါးကိုကြွကာချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပင်တီပနိးရောင်းဂွဆုံက စိုနေသည်။ သူလဲ ပင်တီအတွင်းကို နှိုက်ကာ အဖုတ်နုတ်ခမ်းသားတွေကို ကလိလိုက်တော့ ဖင်က ကြွတက်လာသည်။

အစေ့ကိုကလိရာ ဖင်က ရမ်းသွားသလို သူ့ခေါင်းကိုလဲ အတင်းဖက်ထားသည်။  နို့တွေစို့ရင်းအစေ့ကို ခပ်သွက်သွက်ဖိကာကလိရာ ပါးစပိမှ ရှီးခနဲ့အသံနဲ့အတူ ဖင်က မြောက်မြောက်တက်သွားသည်။ သူလဲ အသာရပ်လိုက်ပြီး အင်္ကျီတွေဘောင်းဘီတွေကို ချွတ်လိုက်ပြီး အေးမိစံရဲ့ပင်တီပိုချွတ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ ဆွဲထူလိုက်ကာ အေးမိစံမျက်နှာရှေ့ ဂွင်းတိုက်ပြလိုက်ရာ အေးမိစံက အလိုက်သိစွာ ပါးစပ်ကို အသာဟလိုက်ပြီး လီးကိုငုံကာကစားပေးလိုက်သည်။ သူအရသာခံလိုက်ပြီး ခဏကြာတော့ အေးမိစံကိုပက်လက်လှန်လိုက်ကာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မကာ မြှောက်လိုက်ပြီး လက်မောင်းမှာချိတ်လိုက်သည်။ အဖုတ်မွေးတွေက မထူမပါးလေးတွေနဲ့။ သူလဲ နို့ကိုကုန်းကာစို့လိုက်ရင်း အဖုတ်ဝကို အသာတေ့ကာ ဖိထည့်လိုက်ရာ လီးထိပ်တစ်ခုလုံးဝင်သွားသည်။

“  အာ့ ကျွတ်ကျွတ် ကိုပိုင် ဖြည်းဖြည်း”

အေးမိစံမဖက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားပြီး ညည်းသည်။လက်တွေက သူ့ရင်ဘတ်ကိုထောက်ကာ တွန်းထားသည်။ သူလဲ နို့ကိုစို့လိုက်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်သည်။ အဖုတ်ထဲသို့ သု့ရည်းစား ကြိမ်ဖန်များစွာ ဝင်ထွက်နေပေမယ့် ကြီးမားတဲ့ ကိုပိုင့်ရဲ့ လီးကြီးကြောင့် အဖုတ်တခုလုံးပြည့်ကြပ်နေသည်။ သူကလဲ ကျွမ်းကျင်စွာ လုပ်နေတာမို့ သိပ်မကြာခင် အရည်တွေရွှဲလာကာ အဝင်အထွက်ချောလာသည်။ ကောင်းလာသည်။

သူလဲ ဖြည်းဖြည်းဆောင့်လိုက် သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်နဲ့ အေးမိစံတယောက် ပြီးချင်လာသည်။ ဖင်ကအောက်ကနေ အလိုက်သင့်ကော့ကာပေးလိုက်သည်။ သူလဲ ပြီးချင်လာတာမို့ နို့တွေကို လက်နဲ့ကိုင်ကာ အားကုန်ဆောင့်နေလိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ နှစ်ယောက်သား ညည်းသံ အသားချင်းရိုက်သံတွေက မိုးသံနဲ့အပြိုင်စည်းချက်ညီစွာ ထွက်နေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့လီးက တောင့်တင်းလာကာ သုတ်ထွက်ချင်လာတာမို့ အားကုန်ကို မညှာတမ်းဆောင့်လိုက်ရင်း အဖုတ်ထဲသို ပန်းထည့်လိုက်သည်။ အေးမိစံ အရုပ်ကြိုးပျက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူမတခါမှ အဲ့လိုမပြီးဖူး။ ခုပြီးသွားရတော့ လူတကိုယ်လုံး မလှုပ်ချင်တော့လောက်အောင်ပင်။

နှစ်ယောက်သား အနားယူအမောဖြေပြီး ကိုပိုင့်ကိုအသာဖယ်ကာ အိမ်သာထဲဝင်ကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ကိုပိုင်လဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ကိုပိုင့်ကုတင်မှာပင် ဖက်ကာ အိပ်လိုက်ကြသည်။ မနက် ခြောက်နာရီကျ သူမနိုးလာတော့ ကိုပိုင်ကမနိုးသေး။ သူညကအဖြစ်အပျက်ကိုတွေးရင်း ကျေနပ်မိသည်။ ကိုပိုင်းမျက်နှာကိုတစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရင်း  အောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကိုပိုင့်ဟာ့ကြီးက မတ်နေသည်။

“  ဟွန့် လွန်ကိုလွန်တယ်။ အမလေး သူ့ဟာကြီးက အကြီးကြီပဲ။”

တယောက်တည်းပြောရင်း ကိုပိုင့်လီးကို ကိုင်ကာ အသာထုပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အသာထကာ ပါးစပ်နဲ့ ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်ရာ ကိုပိုင်နိုးသွားသည်။ သူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ အောက်ကနေ ညှောင့်ညှောင့်ပေးသည်။သူမအဖုတ်ကို လက်ညှိုးနဲ့ အသာထည့်ရင်း ကလိနေသည်။ သူမလဲ ကိုပိုင့်ဖက် ဖင်ကုန်းပေးရင်း လီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူလဲ အေးမိစံအဖုတ်ကို နှိုက်လိုက်ရင်း ဖင်ဝကို တံတွေစွတ်က ကလိလိုက်သည်။

ဖင်က ရမ်းသွားသည်။ ဖင်ဝက အဖွင့်မခံရသေးတာမို့ သူစိတ်က ဖင်ချချင်သွားသည်။ လောလောဆယ်တော့မလုပ်သေး။ တရက်တော့ လုပ်မယ်လို့တေးထားရင်း သူလဲ ဖင်နဲ့အဖုတ်ကို ကလိနေသည်။ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေက ရွှဲလာကာ အေးမိစံစိတ်က ထန်လာသည်မို့ သူ့အပေါ်ကနေ ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။အေးမိစံလဲ အပေါ်ကနေ အားရပါးရဆောင့်မေသည်။

“  ဖတ်ဖတ်  ဗျိ ဗျိ အာ့ ရှီး ကျွတ်ကျွတ်”

သုကလဲ နို့တွေကိုဆုပ်ကိုင်ကာ အောက်ကနေ အလိုက်သင့်ကော့ပေးလိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေ မြန်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အေးမိစံဆောင့်ရင်းနဲ့ ပြီးသွားကာ သူ့အပေါ်ကို လှဲချကာ အငမ်းမရ နမ်းနေသည်။ အဖုတ်ကလဲ သူ့လီးကို ဆက်ခနဲ ဆက်ခနဲ့ ညှစ်နေသည်။ အမောပြေတော့ သူလဲ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။

“  အေးမိစံ ဖင်မခံဘူးဘူး ထင်တယ်”

“  ဟင့်အင့် မခံဖူးဘူး”

“  မတောင်းဖူးလား”

“  မတောင်းပါဘူး”

“  ကိုယ် ဖင်ချချင်တယ်ကွာ”

“  ကိုပိုင်ရယ် ကြောက်တယ်။ ကိုပိုင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ ။ကွဲသွားမှဖြင့်”

သူလဲ ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ စအိုပေါ်ကိုတံတွေးထွေးချကာ လက်နဲ့ကလိရင်း လီးကို အဖုတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်ရင်းဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ဖြည်းဖြည်းဆောင့်လိုက် ကပ်ဆောင့်လိုက် သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်နဲ့ ကြာလာတော့ ပေးမိစံနောက်တခါ စိတ်ထလာရပြန်သည်။

ဖင်ကိုနောက်ကိုအစွမ်းကုန်ပစ်ကာ ပါးစပ်မှလဲ အားမလိုအားမရဟန်နဲ့ဆောင့်ခိုင်းနေသည်။ သူလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပြီးချင်လာတာမို့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖျန်းခနဲဖျန်းခနဲ လေးငါးချက်ရိုက်လိုက်ရာ တင်ပါးတွေက ရဲကာသွားပေမယ့် အေးမိစံက မငြင်းပေ။

သူ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အားနဲ့ ညှစ်ကိုင်လိုက်ရင်း နောက်ကနေ ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေကြာလာတော့ သူလဲ ပြီးချင်သွားသည်။ မညှာတော့ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်ရင်း အဖုတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်တွေက တရှိန်ထိုး ပန်းထည့်လိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ ပြီးသွားသည်။

နှစ်ယောက်သား ဖိုထိုးထားသလို တရှူးရျူးတရှဲရှဲနဲ့ ဖြစ်နေပြီး ဖက်ကာ အမောဖြေနေကြသည်။ အမောပြေသွားတော့ အေးမိစံက သူ့ကိုအသာနမ်းကာ ဖယ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတော့ သူလဲ နောက်ကနေ လိုက်ဝင်လိုက်သည်။

“  ကိုပိုင် ဘာဝင်လုပ်တာလဲ သူများရေချိုးမလို့”

“  ကိုယ်လဲ ချိုးမလို့ တူတူချိုးမယ်”

ပြောရင်းရေပန်းဖွင့်ကာ အေးမိစံကိုပက်လိုက်သည်စနေကြသည်။ နှစ်ယောက်သားတယောက်ကို တယောက် ပြန်ပက်ရင်းဆပ်ပြာတိုက်ပေးကြသည်။

သူ့လီးက ပြန်မတ်လာပြန်ရာ အေးမိစံက တော်တော်ထကိုထတယ်ပြောပြီး လီးကို ညှစ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးရာ သူလဲ အေးမိစံ ပုခုံးကိုကိုင်ကာဖိလိုက်ရာ အေးမိစံက သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ လွေပေးသည်။ သူလဲအေးမိစံ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ညှောင့်နေသည်။ အေးမိစံက ပုလွေကျွမ်းနေတာမို့ ခံလို့ကောင်းသည်။ သူပြီးချင်လာတာမို့ ပါးစပ်ထဲမှာပြီးရမလားမေးရာ အေးမိစံက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ သူလဲ အားမနာတော့ပဲ ပါးစပ်ထဲမှာပြီးလိုက်သည်။

အေးမိစံလဲ သူ့သုတ်ရည်တွေကို မြိုချလိုက်တာတွေ့တော့ သူ့စိတ်ထဲတမျိုးလေးဖြစ်သွားရသည်။ သူတို့ ရေချိုးပြီး အဝတ်လဲကာ မနက်စာ စားကြသည်။ ဒီတည်းခိုခန်းမှာပဲ ဆက်နေမလားမေးရာ အေးမိစံက ခေါင်းငြိမ့်ကာ နေမယ်လို့ပြောသည်။ သူတို့စားသောက်ပြီးတော့ အခန်းထဲ ပြန်လာကြသည်။ အေးမိစံက သူ့ဘဲဆီကိုဖုန်းဆက်နေသည်။ သူလဲ ဖုန်းကလိနေသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ဆီက ဖုန်းလာတာမို့ စကားပြောလိုက်သည်။အခြေအနေမေးရာ သူက အေးဆေးပါပဲဖြေသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ဖုန်းချသွားတော့ ပိုးပိုးဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။

ဒီနေ့ သူမ ပုဂံဖက်ကို ခရီးသွားရမည်တဲ့။ ရက်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာမည်။ ဘာမှာမလဲမေးတော့ သူလဲ လက်ဆောင်ဝယ်ခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်သည်။ အတော်ကြာဖုန်းပြောပြီးတော့ ဖုန်းချသွားသည်။ ကိုးနာရိထိုးတော့ နှစ်ယောက်သား ကားနဲ့ အေးမိစံအလုပ်ရှိရာကို လိုက်ပို့လိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူ့ရုံးကို သွားကာ လူကြီးကိုသတင်းပို့လိုက်သည်။ သူ လုပ်စရာရှိတာတွေကို လုပ်ပြီးနေ့လည်ကျ အေးမိစံကို ခေါ်ကာ နေ့ခင်းစားသွားစားပြီး တည်းခိုခန်းကို ပြန်လာကာ နှစ်ယောက်သား လုပ်ကြသည်။ညနေစောင်းတော့ ရေချိုးကာ အပြင်သို့ထမင်းစားသွားပြီး ဘုရားကိုလိုက်ပို့ ရေပန်းဥယျဉ်ကို လိုက်ပို့လိုက်သည်။ ကိုးနာရီကျော်တော့ ပြန်လာကာ နှစ်ယောက်သား လုပ်ကြပြန်သည်။

သူကလဲ အေးမိစံကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆံတာကို သဘောကျလာအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်းသိမ်းသွင်းသည်။ ဖင်ကိုချဖို့အတွက်လဲ စည်းရုံးရသည်။ အေးမိစံကို သူ့ရည်းစားနဲ့အကြောင်းကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်မေးတော့ ပြောပြသည်။ ဖင်မခံဖူးတာမို့ ကြောက်နေသည်။ သူလဲ ဖင်ထဲကိုလက်နဲ့ ကလိရင်းချဲ့ပေးရင်း ဆွဲဆောင်ရသည်။ တညလုံးနီးပါးလုပ်ကြရင်းအိပ်တော့ သုံးနာရီကျော်ပြီ။မနက်ကျတော့ ရှစ်နာရီမှ နိုးကာ ရေအတူချိုးကြသည်။ မနက်စာ စားပြီး ရုံးကိုလာသည်။

သူ့ကိစ္စကတော့ ပြီးသွားပြီ။ အေးမိစံဆီ ဖုန်းဆက်တော့ သူလဲ ပြီးသွားပြီမို့ အေးမိစံကိုခေါ်ကာတည်းခိုခန်း ကို ပြန်လာကာ လုပ်ကြပြန်သည်။ မနက်ကျမှပြန်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတာမို့ နှစ်ယောက်သားအပြင်ကို မထွက်ကြတော့ပဲ လုပ်ကြသည်။ အဝတ်ဆိုလို့ နှစ်ယောက်သားကိုယ်ပေါ်မှာမရှိ။ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင် သူမနဲ့ တွေ့ဖို့က မလွယ်။ သူမဘဲက ခဏ ခဏလာတက်တာမို့ တွေ့ဖို့သိပ်မလွယ်။ ဒါကြောင့် အေးမိစံကလဲ အသားကုန် ကဲသည်။

နောက်ရက်မနက်ကျ သူတို့ ရန်ကုန်ကို ပြန်လာကြသည်။ အေးမိစံကို အဆောင်ကို လိုက်ပို့ပြီး သူလဲ တိုက်ခန်းကို ပြန်ကာ အနားယူလိုက်သည်။ ညနေကျ နှင်းမြတ်မွန်အဆောင်ကိုသွားကာ သင်တန်းက စာကိုသွားမေးရသည်။ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ သူအပြင်မှာ ညနေစာစားလိုက်ကြသည်။

ပြီးတော့ ပြန်ပို့ကာ သူလဲ အဆောင်ကို ပြန်လာပြီး သင်တန်းကစာတွေကို ပြန်ပြီးလေ့လာလိုက်သည်။ ဆယ်နာရီကျော်တော့ အေးမိစံဆီက ဖုန်းလာသည်။ သတိရလို့တဲ့။ပြီးတော့ နှင်းမြတ်မွန်ဆီက။ သူအိပ်မယ်လုပ်တော့ ပိုးပိုး။

ပိုးပိုးက သူ့ကိုဆိုရင် အတော်ချွဲသည်။ အရင်ကတည်းကပင်။ ဆုပြည့်ရှေ့လဲ ချွဲသည်။ ကလေးတစ်ယောက်လိုပင်။ ခုလဲ အိပ်မပျော်လို့ဆိုပြီးသူ့ဆီဖုန်းဆက်တော့ လိုင်းမအားသေးတဲ့။ ဘယ်ကောင်မလေးနဲ့ ကြူနေတာလဲမေးပြီး စိတ်ကောက်တာမို့ ချော့ရသေးသည်။

ဘယ်သူမှ မယူနဲ့တဲ့။ မိန်းကလေးတွေက မကောင်းဖူးလို့ပြာတော့ သူက ရီပြီး ကျုပ်ကျ မယူနဲ့ ညည်းကျတော့ ယူတော့မှာကို တရားသလားမေးတော့ တရားတယ်။ တူတူမလေးတွေကို လာထိန်းပေးလို့ ပြောပြီးရီနေသည်။နှစ်ယောက်သားညနက်သည်ထိ ပြောပြီးဖုန်းချကာ အိပ်လိုက်ကြသည်။ နောက်ရက်သင်တန်းမှာ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို တိုးတိုးလေးစသည်။ အေးမိစံကို သေချာကြည့်ရှူစောင်မလိုက်ရဲ့လားဟု။ သူလဲ ရီပဲနေလိုက်သည်။

ညနေကျနှင်းမြတ်မွန်ကို အဆောင်လိုက်ပို့ပြီး သူပြန်ကာရေချိုး နှင်းမြတ်မွန်ကို သွားခေါ်ကာ သူ့တိုက်ခန်းမှာ လုပ်ကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့က စိတ်တူကိုယ်တူရှိလှသည်။ သူမကိုယ်တိုင်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ရတာကိုသဘောကျတာမို့ သူနဲ့ အကိုက်ပင်။အဖုတ်က လုပ်လို့ကောင်းနေတာမို့ ဖင်ကိုမချဖြစ်သေး။ 

နောက်သုံးရက်လောက်နေတော့ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ဘဲနဲ့ အေးမိစံရဲ့ဘဲတို့ ရောက်လာကျသည်။ သူလဲ ပိုးပိုးရည်းစားကို ဖုန်းဆက်တော့ သူပါရောက်လာသည်။ နောက်သုံးရင်နေရင် စင်ကာပူကို သုံးလလောက်သွားရမယ်လို့ပြောတော့ ပိုးပိုးကို မစောင့်တော့ဘူးလားမေးရာ ပိုးပိုးလဲ သိတယ်လို့ပြောသည်။

သွားနေကြမို့ အေးဆေးပင်။ သူတို့ခြောက်ယောက် KTV မှာ ကဲ ကြသည်။ ပိုးပိုးကတော့ ကောက်လို့မဆုံးတော့။ သူ့မရှိတဲ့ချိန်မှ လုပ်တယ်ဆိုပြီး နောက်တပတ်ကျ ပိုးပိုးပြန်ရောက်လာသည်။ အေးမိစံက သူ့မြို့ပြန်သွားသလို နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ ပြန်သွားသည်။

ပိုးပိုးက သူ့ကို မုန့်လိုက်ဝယ်ကျွေးခိုင်းတာနဲ့ ပိုးပိုးကိုခေါ်ကာ မုန့်သွားစားကြရင်း ဈေးပတ်ကြသည်။ မိုးကလဲရွာနေသည်။ ညနေစာကို အပြင်မှာပဲ နှစ်ယောက်သားစားကြသည်။ ထမင်းစားနေတုန်းသူ့ရည်းစားဆီက ဖုန်းလာတာနဲ့ ပြောနေသည်။

အင်္ကျီပန်းရောင်လက်ပြတ်လေးနဲ့ စကပ်တို ပန်းရောင်လေးဝတ်ကာ ခြေအိတ်ပန်းရောင်းလေးဝတ်ပြီး ရှူးဖိနပ်ပန်းရောင်လေးနဲ့ သူမ ဟန်ပန်လေးက ချစ်စရာ။ ဆံပင်ကိုအဖြောင့်ဆွဲထားပြီး ပခုံးကျော်ကျော်လေးကိုဝဲကာစကားပြောနေတဲ့ ပုံလေးက အသည်းယားစရာ။

သူ့ရည်းစားဘယ်လောက်တောင် အသည်းယားမည်မသိ။ သူကတော့ အတော့ကို အသည်းယားမိသည်။ဖုန်းပြောတာအကြာကြီး။ဖုန်းပြောပြီးတော့ သူကစားပြီးပြီ။သူ့ကိုလျှာလေးထုတ်ကာ ပြောင်ပြပြီး ထမင်းကို ဆက်စားနေသည်။ သူကလဲ ထမင်းကုန်အောင်စားလို့ပြောလိုက်သည်။

စားသောက်ပြီးတော့ ဘယ်သွားဦးမလဲမေးတော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တယ်ပြောတော့ မိုးချုပ်နေပြီမနက်ဖြန်မှကြည့်လို့ပြောတော့ မျက်နှာက စူပုပ်သွားသည်။ သူလဲ အသာရီလိုက်ပြီး နက်ဖြန်မှကြည့် လိုက်ပြမယ်ပြောတော့မှ ကြည်သွားသည်။ ပိုးပိုးကိုလိုက်ပို့ပေးလိုက်သည်။ အိမ်နားရောက်ခါနီးတော့ ပိုးပိုးဖုန်းကမြည်လာတာမို့ ကိုင်လိုက်ရင်းစကားပြောနေသည်။ ဖုန်းချလိုက်ပြီးသူ့ကို

“  ကိုကြီး မပြည့်က သူ့အမေ ဆေးရုံတက်ရလို့တဲ့ ပြန်သွားတယ်။ ပိုးတယောက်တည်းဖြစ်ပြီ”

“  ဥမ္မာကရော”

“  မမဥမ္မာက မနက်က တောင်ကြီးသွားတယ်”

“  ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“  ပိုးတယောက်တည်းကြောက်တယ်။ အဖော်ခေါ်ရအောင်လဲ ခုမှ ဘယ်သူမှခေါ်ရမှာမဟုတ်ဘူး။ မနက်ဖြန်မှ ခေါ်ရမှာ။ ဒီည ကိုကြီး ပိုးကို စောင့်ပေးလေ။”

“  ဟုတ်ပါပြီဗျာ။ အလကားတော့မရဘူး”

“  ကိုကြီးကို ဘောင်းဘီတထည်ဝယ်ပေးမယ်။ အမလေး ဈေးကြီးလိုက်တာ။ ကိုယ့်ညီမလေးကြောက်လို့ အဖော်လုပ်ပေးမယ်မရှိဘူး။ ဟင့် မပြောချင်ဘူး”

စိတ်ကောက်သယောင်ပြုကာ သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ သူလဲ စိတ်ထဲမှာ အတော့ကို အသည်းယား သွားကာ ဖက်နမ်းလိုက်ချင်မိသွားသည်။ ပိုးပိုးတိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကားကိုနေရာချနှဲစ်ယောက်သားထီးတချောင်းနဲ့ အပြေးလေးလာလိုက်ရသည်။ တိုက်ခန်းပေါ်တက်တော့ မီးကပျက်သွားသည်။ တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ သော့ဖွင့်ကာ အတွင်းထဲဝင်လိုက်ပြီး တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးပါးစပ်က ပွစိပွစိနဲ့ မီးပျက်တာကိုပြောနေသည်။

“  ကဲ ဒေါ်ပိုးပိုး ပွစိပွစိနဲ့ အဖွားကြီးဖြစ်နေပြီ။ မညောင်းသေးဘူးလား”

“  ဟုတ်တယ်လေ ကိုကြီးကလဲ။ မီးက အားတိုင်း ပျက်နေတာပဲ။ သူများက ကြောက်တက်ပါတယ်ဆိုမှ မိုးရွာလဲ ပျက် နေပူလဲပျက်နဲ့။ မီးစက်ဝယ်ထားရမလိုဖြစ်နေပြီ။ အဲလိုပျက်ရင်တော်တော်နဲ့မလာဘူး။ မီတာခကျ မှန်မှန်လာပါ့”

“  ကဲ ကိုယ်လဲ တက်နိုင်တာလဲ မဟုတ်။ ပြောမနေနဲ့တော့။ကိုကြီးက ဘယ်မှာအိပ်ရမှာလဲ”

ပိုးပိုးလဲ ဖိနပ်ချွတ်ကာ lighting မီးကို ရှာပြီးဖွင့်လိုက်ကာ ဧည်ခန်းကိုတံပျက်စည်းလှည်းပြီး ပိုက်ဖျာတစ်ချပ်ခင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲဝင်ကာ မွေ့ရာ အပါးတစ်ထည်ယူကာ ခင်းလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံး စောင်နဲ့ ခြင်ထောင်ကို ယူကာ ခြင်ထောင်ထောင်လိုက်သည်။

မိုးကလဲ ပိုပိုသည်းလာသည်။ အအေးက ပိုလာသည်။ သူလဲ ခြင်ထောင်ကို ဝိုင်းထောင်ရင်း အရင်တုန်းက သူမကိုစောင့်ပေးရတဲ့ အချိန်ကနဲ့တူနေပြီလို့ ပြောတော့ သူမကလဲ ဟုတ်ပါ့လို့ ပြောရင်း စကားပြောနေကြသည်။

............................................................................................................

ပိုးပိုး

သူမက ဟင်္သာတ သူ။ မိဘတွေက မြို့မျက်နှာဖုံးပြောရမည်။ပိုက်ဆံချမ်းသာသည်။ မောင်နှစ်မနှစ်ယောက်ရှိပြီး သူမက အကြီး မောင်တယောက်ရှိသည်။ သူ့ငယ်သူငယ်ချင်းနဲ့ ဆယ်တန်းနှစ်မှာကြိုက်သည်။

သူ့ရည်းစားမိဘတွေ သူတို့မြို့မှာချမ်းသာသည့်စာရင်း ဝင်။ မိဘချင်းကလဲကလဲ ရင်းနှီးသည်။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ အိမ်ကိုပြောပြတော့ ဘာမှမပြော။ သူစီးပွားရေး တက္ကသိုလ်တက်လျှောက်တော့ သူ့ရည်းစားက နိုင်ငံခြားမှာပညာသွားသင်မလို့ ရန်ကုန်ကို သင်တန်းလာတက်သည်။

ရန်ကုန်မှာ အတက်မျိုးစုံးတက်လာသည်လားမသိ။ ပြန်လာတော့ သူမရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ရယူသွားသည်။ သူမလဲ မချစ်ဖူးတာမို့ အတွေ့အကြုံထူးကို ရသွားပြီး စွဲလန်းသွားရသည်။ နောက်ပိုင်းမှာလဲ အခွင့်သင့်ရင်သင့်သလို လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ ကျောင်းတက်တော့ မမဆုပြည့်တို့နဲ့ တိုက်ခန်းငှါးနေကြသည်။ သူ့ဘဲကလဲ ရန်ကုန်မှာသင်တန်းတက်နေတာမို့ ပိုပြီလွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရသည်။ သူ့ရည်းစားက အင်တာနက်ကနေ ဟိုကား ဒီကားတွေ ဒေါင်းပြီး သူ့ကိုပြကာ အဲ့ထဲကတိုင်းလုပ်ကြသည်။

နောက်ပိုင်းမှာ သူလဲ သူ့ရည်းစားအလိုကျလုပ်ပေးရင်းနဲ့ အဆင်ပြေသွားသည်။ မမဆုပြည့်တို့နဲ့ ပတ်သက်ပြီး မမအေးမိစံရည်းစား မမနှင်းမြတ်မွန်ရည်းစား မမဆုပြည့်ရည်းစားတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသည်။ ကျောင်းမှာတုန်းက ယောက်ကျားလေးတွေနဲ့ သိပ်မရင်းနှီးခဲ့။ ရုပ်ချောတဲ့သူမို့ လိုက်တဲ့ ကြိုက်တဲ့သူပေါပေမယ့် သူ့ကောင်လေးက အမြဲသူ့အနားမှာရှိနေတာမို့ ဘာမှ မဖြစ်။

ကျောင်းနဲ့ အိမ် စာလောက်သာ စိတ်ဝင်စားသူမို့ မိန်းကလေးသူငယ်ချင်းကလွဲ ပြီး ယောက်ကျားလေးသူငယ်ချင်းတွေက မေးထူးခေါ်ပြောလောက်ပင်။ တက္ကသိုလ်တက်တော့မှ အဆောင်နေ အမတွေရဲ့ရည်းစားတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသလို ကျောင်က သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခင်ခဲ့ရသည်။

လိုက်တဲ့သူပေါတာကြောင့် စိတ်ညစ်ရသလို သူ့ကိုခင်တဲ့ သူတွေတချို့က သူ့ကို ကြိုက်နေတာတွေ ကြောင့် စိတ်ညစ်ရသည်။ သူ့ဘဝမှာ တယောက်တည်းကိုပဲ ချစ်ကာ တယောက်တည်းပဲ ယူမှာလို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီး  သူ့ရည်းစားနဲ့ကလဲ အိမ်ကသဘောတူထားတာမို့ ကျန်တဲ့ ယောက်ကျားလေးတွေကို အီဖို့တောင် စိတ်မကူး။

အတူနေ အမတွေရဲ့ရည်းစားတွေထဲက မမနှင်းမြတ်မွန်ရည်းစားက ဆေးသမား။ သူ့ကို တွေ့တော့ စားတော့မတက် ဝါးတော့မတက်ကြည့်တာတွေ့တော့ သူတော်တော်ရွံမိသည်။ မမဆုပြည့်တို့ကိုပြောပြတော့ ရှောင်ဖို့ပြောသည်။ မမအေးမိစံရည်းစားကလဲ သူ့ကိုတွေ့တိုင်းငမ်းတက်သည်။ မမဆုပြည့်ရည်းစားကျတော့ တည်သည်။ တည်သလောက် သဘောလဲကောင်းကာ စကားပြောလဲ ကောင်းသည်။

သူတို့ကို ညီမတွေလိုပင် ဆက်ဆံပြောဆိုကာ ဆုံးမတက်စည်။ သူ့ရည်းစားနဲ့တွေ့ရင်လဲ ညီတယောက်လိုပင်။ သူ့ရည်းစားက ကိုပိုင့်ကို အတော်ခင်သည်။ သူ့ရည်းစားတင် မဟုတ်။ မမအေးမိစံရည်းစာကပါခင်သည်။ မမနှင်းမြတ်မွန်ရည်းစားကျ ကိုပိုင်က သဘောမကျ။ မမနှင်းမြတ်မွ်န်ကို ဆုံးမတက်သည်။

ရည်းစားနဲ့ ပြတ်သွားတော့ အသည်းကွဲတော့ ကိုပိုင်က ဦးဆောင်ပြီး သူမကို နှစ်သိမ့်သည်။ သူ့ကိုလဲ ယောက်ကျားလေးတွေကို ပစ်ပစ်ခါခါ မဆက်ဆံဖို့၊အလိုက်အထိုက်ပေါင်းဖို့၊ ကိုယ်မကြိုက်သော်လည်း ဟန်ဆောင်ကာပြုံးပြဖို့ စသဖြင့်ဆုံးမတက်သည်။ သူ ကိုပိုင်လာရင်ပျော်သည်။

အကိုလဲ မရှိတာကြောင့် အကိုတယောက်လိုပင်။ အားလုံးကလဲ ကလေးတယောက်လို ဂရုစိုက် အလိုလိုက်ကျတာမို့ ပျော်စရာ။ မမဆုပြည့်ကို ကိုပိုင့်ကို တောင်းတော့ ရီလိုက်ကျတာ။သူမက အကိုလို မွေးစားမလို့ပြောတော့ ရီပြီးစကျသည်။ သူ့ရည်းစားနိုင်ငံခြားသွားခါနီးမှာ ဟိုတယ်ကို သွားကာ သူတို့နှစ်ယောက် ကဲကျသည်။ နိုင်ငံခြားသွားတော့ အားလုံးလိုက်ပို့ကျသည်။

ပြန်လာတော့ သူငိုမိတော့ အားလုံးက သူ့ကို ချော့ကာ ကိုပိုင်က သူပျော်အောင် လိုက်လုပ်ပေးသည်။ရည်းစားနဲ့ ခွဲရပေမယ့် အားကိုးစရာ အကိုနဲ့အမတွေရှိတာကြောင့် သူခံသာသွားသည်။ တရက် ကိုပိုင်ရန်ကုန်ရောက်တော့ မမဆုပြည့်က အိမ်ကို အရေးပေါ်ပြန်သွားရသလို ကျန်တဲ့သူတွေကလဲ မရှိကျ။သူတယောက်တည်းလဲ မနေရဲပေ။ သူတယောက်တည်းဆို အခန်းတံခါးကို လာလာခေါက်တက်ကြတာမို့ကြောက်သည်။ ကိုပိုင့်ကိုအကူအညီတောင်းတော့ ကိုပိုင်က လာပေးသည်။

မိုးကလဲ ရွာ မီးကလဲ ပျက်နေတာမို့ သူမတော်တော်ကြောက်မိသည်။ ပြီးတော့ သွေးမတော်သားမစပ် ယောက်ကျားသားတစ်ဦးနဲ့ ရှိနေတာမို့ စိတ်က အတော်ခြောက်ခြားမိသည်။ ကိုပိုင်က စည်းစောင့်သည်။သူမကို မကြောက်အောင် အမျိုးမျိုးလှည့်ပတ်ပြောပြီး ရီစရာ ဟာသတွေပြောသည်။ ကိုပိုင်ရဲ့ စည်းစောင့်မှုကို သူအတော့်ကို လေးစားအထင်ကြီးမိသည်။ တညလုံးသူမကို မရိုးမသားမပြ။ နောက်ဆုံးမျက်လုံနဲ့တောင် မပြစ်မှား။ ကိုပိုင်သာ တစ်ခုခု လုပ်ရင်လဲ သူမ ဘာမှ မတက်နိုင်ပေ။

မီးကပျက်နေ မိုးတွေကချိန်းနေတာမို့ အခန်းထဲမှာလဲ မနေရဲ။ အပြင်မှာနေတော့လဲ တစိမ်းယောက်ကျားလေးနဲ့ တအိမ်တည်း။ ဒါပေမယ့် ကိုပိုင်က အခွင့်အရေးမယူခဲ။ သူမအထင်ကြီးသွားရသလို မမနှင်းမြတ်မွန်နဲ့ မအေးမိစံတို့ကိုပြောပြတော့ ကိုပိုင့်ကိုချီကျူးကြသည်။

မမနှင်းမြတ်မွန်က အဲ့နေရာမှာ တခြားယောက်ကျားလေးဆို မလွယ်ဘူးလို့ပြောသည်။ သူလဲ ပြန်စဉ်းစားကြည့်မှ ကလေးသာသာအတွေးမျိုးနဲ့ ခေါ်ခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် နောက်ဆက်တွဲကို မတွေးမိ။ မမဆုပြည့်ကို ပြောပြတော့ မမဆုပြည့်က ကိုပိုင်ပြောလို့သိပြီးပြီလို့ ပြောသည်။

သူတို့အားလုံး ကိုပိုင့်ကို တော်တော့်ကို ခင်သွားကြသည်။ သူက အဆိုးဆုံးပင်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရင်းနှီးမှုတွေပိုလာတော့ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ယိုင်မိတာတော့ အမှန်ပင်။ သူ့ရည်းစားကလဲ အဝေးရောက်နေ ကိုပိုင်နဲ့ကလဲ အနီးကပ်နေရတာမို့ စိတ်ကစားမိသည်။ သူတင်ပဲလား။ မဟုတ်ပေ၊မမအေးမိစံနဲ့ မမနှင်းမြတ်မွန်တို့လဲ အတူတူ။

ကိုပိုင်က ကြည့်ကောင်းသလို မိန်းကလေးတွေကျလောက်အောင်လဲ ပြောတက်သလို သူ့ရဲ့ ဟန်ပန်ကိုက ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။ ကျောင်းသားဘဝက အတော် ပွေခဲ့တာလို့ပြောသည်။ ညဖက်ဆိုရင် သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ် မင်းသားက ကိုပိုင်ဖြစ်နေသည်။ မမဆုပြည့်ယောက်ကျား ယူသွားတော့ ကိုပိုင်အသည်းတွေကွဲကာ လေလွင့်ပြီး သူတိုနဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်။ သူတို့လဲ လိုက်ရှာပေမယ့် အပုန်းကောင်းတာမို့ မတွေ့။သူမမဆုပြည့်ကို အရမ်းစိတ်ဆိုးမိသည်။

သူ့ရည်းစားကိုပြောပြတော့ သူ့ရည်းစားကလဲ ကိုပိုင့်ကိုစိတ်ပူကာ မမဆုပြည့်ကို စိတ်ဆိုးသည်။ နောက်ပိုင်းမမဆုပြည့်နဲ့ ပြန်တွေ့တော့ သူတို့ကို တောင်းပန်ရှာသည်။ ကိုပိုင့်ကို မချစ်လို့မဟုတ်ပေမယ့် သူ့မိဘစကားနားထောင်တာလဲပါ ကိုပိုင်နဲ့ယူရင် ဘဝအာမခံချက်မရှိမှာ ကြောက်လို့ဆိုတာလဲ ဝန်ခံသည်။

ကိုပိုင့်ဖက်ကနေ တော်တော် ခံစားလိုက်ရသည်။ နောက်ပိုင်းလုံးဝ အဆက်အသွယ်မရတော့တာမို့ လက်လျှော့လိုက်ကြသည်။ သူ့ရည်းစားကလဲ နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ရင်းကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်နေသလို သူလဲ ကျောင်းပြီးတော့ အလုပ်ဝင်လိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သား လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့နေရတာမို့ ယူဖို့အတွက် စိတ်မကူးကြသေး။ ပိုက်ဆံကို စုကာ အခြေအနေတစ်ခုထိရောက်အောင်ကြိုးစားပြီးမှယူကြဖို့ဆုံဖြတ်ထားကြသည်။ သူ့ရည်းစားကလဲ နိုင်ငံခြားကို သွားလိုက်လာလိုက် သူကလဲ ပြည်တွင်းမှာ ဟိုသွားလိုက် ဒီသွားလိုက်နဲ့။

သူ့ရည်းစားကလဲ ပညာတွေပိုစုံလာသည်။ သူကလဲ အတွေ့အကြုံတွေရလာတာမို့ နှစ်ယောက်သား အေးဆေးဖြစ်နေသည်။ အလုပ်ထဲမှာလဲ အပြိုင်အဆိုင်မို့ သူ့ကိုယ်သူလဲ အမြဲလှနေအောင်လုပ်ရသည်။ နဂိုကလဲ ချောတဲ့သူမို့ ပြင်လိုက်တော့ ပိုပြီးချောလာရသည် ။

အားနေရင်းသင်တန်းတွေတက်ပါလားလို့ ပြောတဲ့ ကိုပိုင့်ကျေးဇူးကြောင့် သင်တန်းတွေတက်တဲ့အကျိုးကျေးဇူးက အလုပ်ထဲရောက်တော့ သူများထက်ခေါင်းတလုံးပိုသာသည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ရာထူးကြီးကြီးရလာသည်။

ကုမ္ပဏီက ပေးတဲ့ တိုက်ခန်းမှာ သူနဲ့ အဆင့်တူ အမကြီးနှစ်ယောက်နဲ့ အတူနေရသည်။ သူမကလဲ နဂိုက အမငတ်တဲ့ သူအကိုငတ်တဲ့သူမို့ ခင်အောင်နေ ချစ်အောင်နေတက်တာမို့ သူ့ကိုချစ်ကြသည်။ တရက် မမနှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို ဖုန်းဆက်ကာ ဝရမ်းပြေးကြီးကိုမိပြီလို့ ပြောတော့ သူနားမလည်။

နောက်မှ ကိုပိုင့်ကိုတွေ့ပြီ တို့တွေဆုံရအောင် ပြောတော့ အရမ်းဝမ်းသာသွားမိသလို သူ့ရည်းစားကို ပြောပြတော့ သု့ရည်းစားလဲ ဝမ်းသာနေသည်။ တွေ့တဲ့နေ့က ကိုပိုင်က သူ့ကိုလာခေါ်ဖို့ ဖုန်းဆက်လာတော့ သူစိတ်တောင်လှုပ်ရှားသွားရသည်။ ကိုပိုင့်ကိုတွေ့တော့ ဝမ်းသာပြီးပြေးဖက်ချင်သည်အထိ ဖြစ်သွားရသည်။ကိုပိုင်ကအရင်ကထက်ကို ကြည့်ကောင်းလာကာ ပိုပြီးခန့်လာသည်။ မိန်းကလေးတွေ အားကိုးချင်စရာဖြစ်လာသည်။ သူလဲ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ထုရိုက်ကာ ပါးစပ်ကလဲ ပြောလိုက်သည်။ သူတို့တွေတွေ့တော့ ပိုပြီးပျော်ရသည်။

ကိုပိုင်က အရင်လိုပင် သူတို့အပေါ်မှာမပြောင်းလဲ။သူ့ရဲ့ ရင်ခုန်သံက ပြန်ပြီးပြောင်းလဲ လာရပြန်တော့ သူ့ကိုယ်သုအံ့သြမိသည်။ ဘယ်သု့အပေါ်မှ ဒီလိုမဖြစ်ဖူးခဲ့။ သူတင်ပဲလား မဟုတ်။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်လဲ တူတူပင်။ သူ့ရည်းစားက ကိုပိုင့်ကို သူ့အမနဲ့ချိတ်ပေးမယ်ပြောတော့ သူစိတ်ဆိုးရသည်။ ကိုပိုင့်ကို ဘယ်သူမှ မပေးချင်။ သဝန် တိုသည်။ ကိုပိုင်က သူကျ ယူတော့မယ် မိန်းမမယူနဲ့ တရား သလားမေးတော့ သူ ရီပဲနေမိသည်။

တကယ်တမ်းတော့ သူနဲ့ ကိုပိုင်က ဘာမှမဆိုင်။ ဟိုတလောက မမနှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို ပြောသည်။ ကိုပိုင့်ကို ချစ်လားတဲ့။ သူလဲ ဘာဖြေရမှန်းမသိ။ မမနှင်းမြတ်မွန်က သူကတော့ ချစ်သည်။ ဒါပေမယ့် နောက်ကျသွားပြီ သူမမှာယူရမယ့်သူရှိတာမို့ တခဏလေးဖြစ်ဖြစ် ကိုပိုင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ နေချင်မိသည်လို့ ရင်ဖွင့်သည်။

သူ့ကိုလဲ ဒီတိုင်းပဲနေမှာပါလို့လဲ ပြောသည်။ သူမငြင်းမိ။ဟုတ်လဲဟုတ်နေတာကိုး။ မမအေးမိစံလဲ ဒီတိုင်းပဲနေမှာလို့ ပြောတော့ သူလဲ ဟုတ်မယ်လို့ထောက်ခံမိသည်။ တရက်က နှင်းမြတ်မွန်က သူလိုချင်တာကိုရပြီလို့ပြောတော့ သူတစုံတခုကို သိလိုက်သလိုပင်။ သူမနာလို ဖြစ်သွားရသည်။

သူမကိုလဲ ညီမလေး စိတ်ကို အရမ်းကြီး ထိန်းမထားနဲ့။ နောင်ဆိုရင် အဲ့လိုအခွင့်အရေးရချင်မှ ရမယ်။ ကိုယ်လိုချင်တာကို ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် ရခဲ့ရင်ကောင်းမှာပဲလို့ နောက်ကျမှ နောက်တမရမိစေနဲ့လို့ သူ့ကို ပြောတော့ သူလဲ တွေဝေသွားကာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။

ခုလဲ ဟိုးအရင်ကလို ကိုပိုင်နဲ့ တအိမ်ထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်း မီးကလဲ ပျက် မိုးကလဲ ရွာနေသည်။ သူစိတ်လှုပ်ရှားနေသလောက် ကိုပိုင်က တည်ငြိမ်နေသည်။ သူမ ဘာလုပ်ရမည်မသိ။ မီးကလဲ ခါတိုင်းအကြာကြီးပျက်နေတာကို ခုပြန်လာနေသည်။ ကိုပိုင်ကမအိပ်သေး။ ဖုန်းကြည့်နေသည်။ သူမ အခန်းထဲမှာ ထိုင်လိုက်ထလိုက်နဲ့ ဂနာမငြိမ်။ ဘာလုပ်ရမည်မသိ။မတွေးတက်။ တဖက်ကလဲ လိုချင် တဖက်ကလဲ ရှက်ကြောက်နေမျသည်။ တွေးရင်းနဲ့ အတွေးလွန်နေစဉ်

“  ဂျိမ်း ဒိုင်း”

“  အမလေး”

စူးစူးဝါးဝါးအော်လိုက်တာမို့ သူလဲ အခန်းထဲသိုလ ပြေးဝင်လိုက်တော့ ပိုးပိုး ကုတင်ဘေးတွင် နားကို ပိတ်ကာ ငုတ်တုပ်လေးထိုင်ပြီး အော်နေတာတွေ့လိုက်တော့ သူရီချင်သွားသလို သနားလဲ သနားသွားသည်။ တကယ့် ကလေးလိုပင်။ သူလဲ အနားကပ်သွားတော့ သူ့ကို မြင်ပြီး အားရှိသွားသလို မျက်လုံးတွေက သူ့ကိုပြေးဖက်လိုက်သည်။

“  အရမ်းကြောက်တာပဲ ကိုကြီးရယ်”

“  မကြောက်နဲ့ကိုကြီး ရှိတယ်။ ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ မိုးချိန်းတါပါ”

သူလဲ နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကိုဖက်ထားရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးစောင်းပြီး ဝင်လာတာမို့ သူ့ရင်ခုန်နှုန်းမြန်သွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ပြောတာကိုပြန်ကြားယောင်ရင်း သူစိတ်လှုပ်ရှားသွားသည်။

သူ ပိုးပိုးကို အဖြူထည် ခင်ချင်မိသည်။အရောင်မစိုးချင်။ ကလေးတယောက်လို မို့ သူစိတ်ကို ထိန်းချုပ်ပေမယ့် ဒီလို အနေအထားမျိုးမှာ မရတော့။ တခုခုကို ငံ့လင့်နေတဲ့သူကို ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာဖြစ်သလို သူလဲ ပိုးပိုးကို ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သူပိုးပိုးခေါင်းလေးကို အသာမော့လိုက်တော့ ပိုးပိုးရဲ့မျက်လုံးတွေက တခုခုကို တောင်းဆိုနေသလို။ သူလဲ ငုံ့ကာနမ်းလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာနမ်းလိုက်သည်။ ပိုးပိုးကလဲ သူ့ကိုတင်းကျပ်စွာဖက်ရင်းပြန်နမ်းလိုက်သည်။ လျှာခြင်း ကလိလိုက်သည်။ သူပိုးပိုးရဲ့ တင်ပါးတွေကို စကပ်အပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ပိုးပိုးခြေဖျားထောက်ကာ သူ့ကိုငတ်မွတ်စွာနမ်းလိုက်ပြန်သည်။ သူလဲ ပိုးပိုးကိုကုတင်ပေါ်သို့ အသာလှဲချလိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်သည်။

ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်။အတွင်းခံကိုပါ ချွတ်လိုက်ပြီး ပိုးပိုးကို အင်္ကျီချွတ်လိုက်သည်။ ဘော်လီ အနီရောင်ကိုပါချွတ်လိုက်ပြီး စကပ်ကိုပါချွတ်လိုက်သည်။ ဖြူဝင်တဲ့ အသားအရည်နဲ့ ပင်တီအနီလေးက သူ့စိတ်ကို အရိုင်းဆန်စေသည်။

သူလဲ ပင်တီကိုချွတ်လိုက်တေ့ အမွှေးပါးပါးလေးတွေနဲ့ တွေလိုက်ရသည်။ သူလဲ နို့လေးတွေကိုအသာစို့လိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စို့ချက်တွေက အရိုင်းဆန်လာသည်။ ပိုးပိုးပါးစပ်မှ ညည်းသံတွေက သူ့ကိုအားပေးနေသလို။

သူလဲ ပိုးပိုးလက်ကိုယူကာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရာ လီးကို ခပ်တင်းတင်းညှစ်ကိုင်ထားရင်း ထက်အောက် ကစားနေသည်။ သူနို့တွေစို့နေရင်းနဲ့ အောက်ကိုတဖြည်းဖြည်းရွှေ့သွားသည်။ ဗိုက်သားတွေကို လျှာနဲ့လိုက်ပြီးလျက်လိုက်သည်။ဗိုက်ပြီးချက် ချက်ပြီးတော့ ပေါက်ကိုအသာကားကာ ထိုင်လိုက်ပြီး အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လျှာနဲ့လျက်လိုက်ရာ

“  အာ ဟာ့ ကိုကြီးရာ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ။ ငရဲတွေကြီးကုန်တော့မှာပဲ။ မလုပ်ပါနဲ့လို့ဆို။ ဟာ့ ရှီး အို့ ”

သူအစေ့ကို လျှာနဲ့အပြားလိုက်ကော်လိုက်ရာ ကော့တက်သွားသည်။ သူပိုးပိုးရဲ့ အဖုတ်ကို အားရပါးရ ဂျာလိုက်သည်။ သန့်ရှင်းစွာဆေးကြောတက်သူမို့ ထင်သည်။ အနံ့ကင်းသည်။ သူတော်ရုံဘယ်သူ့ကိုမှ မဂျာ။ပိုးပိုးကိုကျတော့ စိတ်ပါလာတာမို့ လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပိုးပိုးတယောက် လူးလိမ့်နေသည်။ မွေ့ရာခင်းတွေကို ချေမွလိုက် ခေါင်းကိုကိုင်လိုက်နဲ့ ညည်းနေသည်။ ပိုးပိုး အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ ထွက်လာကာ ဖင်ကြီးက မြောက်တက်နေသည်။ ပြီးတော့မှ အောက်ကို ပြန်ကျသွားသည်။ တချီပြီးသွားပြီ။သူထလိုက်တော့ ပိုးပိုး သူ့ကို ထဖက်ပြီး

“  ကိုကြီးရာ် ဟင့် ဟင့် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။ သူများ မနေတက်တော့ဘူး။ အရမ်းချစ်တယ်ကွာ။ ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်”

တတွက်တွက်ပြောရင်းသူ့ကို အတင်းဖက်ထားသည်။ သူလဲ ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။ ပိုးပိုးလဲ တစ်ရှူးယူကာ သူ့မျက်နှာကို တယုတယသုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ကာ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည်။

သူလဲကောင်းလာတာမို့ ဒီတိုင်းမပြီးချင်။ ဒါကြောင့် ပိုးပိုးကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး ကုတင်စွန်းပေါ် ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်ကာ ကုန်းခိုင်းလိုက်တော့ ပိုးပိုးကလဲ ကုန်းပေးသည်။ ဖြူဖွေးနေတဲ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်ပြီး ဖြဲလိုက်ရာ စအိုရဲရဲလေးက ချစ်စရာ။ သူလဲစအိုပေါ်တံတွေးထွေးချလိုက်ရင်း လက်မနဲ့ ဖိပွတ်လိုက်သည်။

“  အဟင့် ကိုကြီးရယ် ဘာလုပ်နေတာလဲလို့။ သူက သိပ်အဆန်း ထွင်တာပဲကွာ။ သူများမနေတက်တော့ဘူး”

သူလဲ အဖုတ်ဝကို အသာတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တော့

“  အာ့ ရှီး ဖြည်းဖြည်းကိုကြီး နာတယ် အာ့ ကျွတ်ကျွတ်”

သူလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းလိုက်သည်။ အရည်တွေနဲ့မို့ အဝင်ကချောပေမယ့် အတွင်းသားတွေက ကြပ်နေသည်။ သူအဆုံးထိထည့်လိုက်ပြီး ခဏရပ်ကာ ဖင်ဝကို ကလိနေရင်း လက်တစ်ဖက်က နို့တွေကို ညှစ်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူလဲ အသာကုန်းကာ ပိုးပိုးကိုနမ်းလိုက်တော့ ပိုးပိုးကလဲ ငတ်မွတ်စွာနမ်းလိုက်သည်။ သူလဲလီးကိုအသာထုတ်လိုက်ရာ အဖုတ်အတွင်းသားတွေက လိပ်ကာပါလာသည်။ ပိုးပိုး စုပိသပ်ရင်းညည်းရပြန်သည်။

အသွင်းအထုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ရင်း ဖင်ဝကို ကလိနေရင်းနဲ့အသာဖိထည့်လိုက်တော့ တင်းခနဲ့ဖြစ်သွားသည်။ ပိုးပိုးက နာတယ်လို့ပြောပေမယ့် သူမရပ်။ ထည့်လိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေသည်။ လီးကိုလဲ အသာညှောင့်နေရင်း အတော်ကြာလာတော့ နေသားတကျဖြစ်သွားသည် ထင်သည်။ သူဆောင့်တာကို အတွင်းသားတွေက လက်ခံလာသည်။ သူလဲ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

အခန်းထဲမှာ တဖွတ်ဖွတ်တဖတ်တဖတ်နဲ့ အသံ ညည်းသံတွေနဲ့ ဆူနေသည်။ သူလဲ ဆောင့်နေရင်းမှ ပိုးပိုးကို ဆောင့်စေချင်လားမေးရာ ခေါင်းငြိမ့်တာမို့ သူလဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးလဲ ကောင်းတာမို့ ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူလဲ ဆောင့်ချက်ပေါင်းများလာသည်နှင့်အမျှ ပြီးချင်လာပြီ။

ပိုးပိုးရဲ့အတွင်းသားတွေကလဲ ညှစ်ညှစ်လာသည်။ သူလဲခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ကိုင်ရင်း မညှာတော့ပဲ အားကုန်ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်သည် ။ ပိုးပိုးပါးစပ်မှ အသံတမျိုးလေးနဲ့ အော်လိုက်ရင်း ရှေ့ကိုငိုက်ကျသွားကာ သူ့လီးကိုတင်းခနဲ့ တင်းခနဲ့ ညှစ်လိုက်သည်။ သူလဲ မထိန်းနိုင်တော့ပေ။

သုတ်ရည်ကို ပန်းထည့်လိုက်ကာ ပြီးသွားရသည်။ လေးငါးချက်ဆောင့်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတချက်က လီးကိုတဆုံးထုတ်လိုက်ကာ တဆုံးထည့်လိုက်ပြီး တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံကိုကပ်ထားလိုက်ရင်း ပိုးပိုးအပေါ်မှောက်ချကာ အနားယူလိုက်သည်။

ပိုးပိုးလဲ တစောင်းလေးလှဲချလိုက်တော့ သူလဲ တစောင်းလေးလီးတပ်လျက်သား အမောဖြေနေကြသည်။ ပိုးပိုးလဲ လက်နဲ့နောက်ပြန် သူ့ကိုဖက်လိုက်ရင်းခေါင်းကို လှည့်ကာ သူ့ကိုနမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှအသာထကာ တစ်ရှူးယူပြီး သုတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကိုလဲ တယုတယသုတ်ပေးလိုပ်သည်။ ထမိန်တစ်ထည်ယူကာ အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။တော်တော်ကြာမှ ပြန်ဝင်လာပြီး

“  လူဆိုးကြီး ခုထိ အဝတ်မဝတ်ရသေးဘူး ရှက်စရာကြီးကွာ”

ပြောပြီး ဘီရိုထဲမှ တဘတ်အကြီးတစ်ထည်ယုကာ သူ့ကိုပေးသည်။ သူလဲ တဘတ်ကို ပတ်ကာ အိမ်သာဖက်သွားပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ အပေါ့သွားလိုက်ပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ပိုးပိုးက ညအိပ် ဂါဝန် ပန်ရောင်လေးဝတ်ပြီးသွားပြီ။ သူဝင်လာတော့

“  ကိုကြီး မီးမှိန်လိုက်ပါလား”

ပြောတော့ သူလဲ မီးကိုမှိန်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးက သူ့အနားကိုလာကာ သူ့နောက်ကျောကိုဖက်ထားလိုက်သည်။ သူလဲ ပိုးပိုးလက်တွေကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။ အတန်ကြာမှ ပြန်ခွာကာ သူလှည့်လာတော့ သူ့ကို ချီခိုင်းတာမို့ ပိုးပိုးကိုချီကာ ကုတင်ပေါ်သို့ အသာတင်ပေးလိုက်သည်။

သူ စွပ်ကျယ်ကိုပြန်ဝတ်ကာ အပြင်ထွက်မယ်လုပ်တော့ ပိုးပိုးက သူ့အနားမှာအိပ်လို့ပြောတာနဲ့ သူလဲ ပိုးပိုးအနားမှာ ဝင်လှဲလိုက်သသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ခေါင်းအုံးကာ သး့ကိုဖက်ထားသည်။ပြီးတော့

“  ကိုကြီး ဒီလိုအချိန်ခဏလေးမှာလေ ချစ်သူတယောက်လို ဇနီးတယောက်လို နေချင်တယ်။ ပိုးကို အထင်မသေးလိုက်ပါနဲ့ နော်။ ပိုး ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်။ ကိုကြီးချစ် ချစ် မချစ်ချစ် ဒီလို အတူရှိနေချိန်လေးမှာ နေခွင့်ပေးပါ”

သူလဲ သနားသွားရသည်။ သူပိုးပိုးကို မချစ်ချင်။သူတို့နှစ်ယောက်က ပေါင်းစပ်လို့မှ မရတာ။ ဒါကြောင့်မို့ ပိုးပိုးပြောသလို အတူရှိနေစဉ်အချိန်လေး အကောင်းဆုံးနေကြတာပေါ့လို့ ပြောရင်း ပိုးပိုူကိုဖက်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးကတော့ သူ့ကို စကားတွေဆက်တိုက်ပြောနေသည်။ သူ့ကိုအရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်းတွေပြောသည်။ နှစ်ယောက်သားစကားပြောကြရင်း ဘယ်ချိန်အိပ်ပျော်သွားသည် မသိတော့။ သူတရေးနိုးတော့ ပိုးပိုးက သူ့လက်ပေါ်မှာ။

သူလဲ အသာ မကာ ခေါင်းအုံးပေါ်တင်ပေးလိုက်ရင်း စောင်ကို အသာခြုံပေးလိုက်ကာ သေးထပေါက်လိုက်သည်။ ပြန်ဝင်လာတော့ ပိုးပိုးက ပုံစံမပျက်နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျနေသည်။ သူ ပိုးပိုးကို ကြည့်ရင်း ချစ်မိမှာစိုးမိသည်။ သူနာကျင်ရမည်။ သူပိုးပိုးကို အသာခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ရင်း ဘေးနားမှာပြန်လှဲကာ အိပ်လိုက်သည်။

တစုံတယောက်ရဲ့ ပရောဂကြောင့် သူနိုးလာသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ ပိုးပိုး။သူ့ကို မေးထေါက်ကာ ကြည့်နေပြီး မျက်နှာကိုလေနဲ့မှုတ်နေသည်။ သူနိုးလာတော့ တခိခိနဲ့ရီနေသည်။ သူလဲအသည်းယားလာတာနဲ့ ပိုးပိုးကိုလှမ်းဖက်လိုက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။

“  ဟိတ်ညစ်ပတ်ကြီးကွာ။မျက်နှာလဲ မသစ်ရသေးပဲနဲ့ သူများကို နမ်းနေတယ်”

သူလဲ ပိုးပိုးကိုတအားဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းလိုက်ရင်း နို့အုံလုံးလုံးလေးကို ကိုင်ကာ ချေပေးလိုက်သည်။ပိုးပိုးလဲ အသက်ရှူသံပြင်းကာလာပြီး သူပတ်ထားတဲ့တပတ်ကို ချွတ်ကာ သူ့လီးကိုကိုင်ကာထုပေးလိုက်သည်။ သူလဲ ညအိပ်ဂါဂန်လေးကို ချွတ်လိုက်ကာ နို့လေးတွေကို နမ်းလိုက်ရင်း ပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ကာ အစေ့လေးကို ကလိလိုက်သည်။ ပိုးပိုးမှာ အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ဖင်ကြီးက ကော့ကော့တက်လာသည်။

သူလဲ အစေ့ကိုကလိနေရင်းနဲ့ အဖုတ်ထဲသို့ လက်ထည့်လိုက်ကာ အသွင်းအထုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ပေးလိုက်သည်။ အရည်တွေက ရွှဲကာလာသည်မို့ သူလဲ ပိုးပိုး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မကာ သူ့ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝကို လီးတေ့လိုက်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုက်သည်။

“  အဟင့် ကိုကြီးဖြည်းဖြည်း နာတယ်ကွာ။ ကိုကြီးဟာကြီးက အရမ်းကြီးတာပဲ အား ကျွတ်ကျွတ်”

သူလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းညှောင့်ပေးလိုက်သည်။ အရည်တွေကလဲ ထွက်နေတာမို့ အဝင်အထွက်ကချောလာသည်။ သူလဲ ပိုးပိုးခံနိုင်လာသည်မို့ မညှာတော့ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်သည်။ ဆီးခုံချင်း တဖတ်ဖတ်ရိုက်သံ ပိုးပိုးရဲ့ ညည်းညူသံတွေက အခန်းထဲမှာ လွင့်ပျံနေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှစ်ယောက်သား ပန်းတိုင်ကိုရောက်လာကြသည်။ အပေးအယူမျှစွာ အပေါ်ကဆောင့်သမျှ အောက်ကနေ အလိုက်သင့် ကော့ကော့ပေးရင်း ပြီးသွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် အနားယူနေရင်း ကျီဆယ်နေကြသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ပိုးပိုးက ရေသွားချိုးဦးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတော့ သူလဲ လိုက်သွားကာရေအတူချိုးကြသည်။

ဒီချိန်လေးကတော သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် ကြည်နူးစရာအကောင်းဆုံ းကာလပင်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို ဒီအချိန်လေးတွေကို တသက်လုံးသိမ်းထားချင်သည်လို ပြောသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို မချစ်နဲ့လို့ပြောသည်။ ချစ်ရင် သူပဲ ခံစားရမှာစိုးတယ်တဲ့။ သူမကတော့ သူ့ကို ချစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပေါင်းစပ်ဖို့ ကံမပါလာတာမို့ ရတဲ့အချိန်လေးမှာ ကြည်နူးစွာနေကြမယ်လို့ပြောတော့ သူလဲ လက်သင့်ခံသည်။ သူလဲ ပိုးပိုးကို မချစ်နိုင်ပေ။

သူ ဒုတိယအကြိမ်ထပ်ပြီးမခံစားချင်တော့။ သူတို့ရေချိုးပြီး အပြင်ကို ထွက်ကာ လည်ကြသည်။ နေ့လည်ကျ သူ့တိုက်ခန်းကို သွားကာ လုပ်ကြသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို ဘာမဆိုပေးဆပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်လားမသိ။ သူ့အလိုကို အမြဲ လိုက်သည်။ ညမိုးချုပ်မှ သူ့တိုက်ခန်းက ပြန်ပို့ရသည်။ ပိုးပိုးရဲ့ အခန်းဖော်ကလဲ ပြန်ရောက်နေပြီမို့ သူလဲ ပြန်လာရသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပိုးပိုးက သူ့ဆီဖုန်းဆက်ကာ အရမ်းလွမ်းလို့ဟု ချွဲသည်။

သူလဲ သိပ်မချွဲနဲ့ ဒီမှအရည်ပျော်နေပြီ။ ချစ်မိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲမေးတော့ ယူလိုက်မှာပေါ့ ဟုပြောသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုးပိုးက သူတောင်းဆိုရင် တကယ် ယူမည့်ပုံပင်။ ဒါတော့ မဖြစ်သင့်။ ခုလိုအနေအထားတောင်မှ တော်တော်လွန်လှပြီ။ အပျိုလူပျိုဆိုပေမယ့် ရည်ရွယ်တဲ့ ချစ်သူရှိနေတာမို့ လူမှုရေးစည်းကိုဖောက်ဖျက်ရာကျနေပြီ။

...........................................................................

သူလဲ နှင်းမြတ်မွန် အေးမိစံနဲ့ ပိုးပိုးတို့သုံးယောက်လုံးကို အလှည့်ကျ လုပ်ဖြစ်နေသည်။ တနင်္လာ အဂ်ါကနှင်းမြတ်မွန်နဲ့။ ဗုဒ္ဓဟူး ကြာသာပတေးက အေးမိစံ၊ သောကြာစနေကျ ပိုးပိုးနဲ့။ သုံးယောက်လုံးက သူ့ကို အတိုင်းအတာတစ်ခုထိ ကျေနပ်မှုပေးစွမ်းသည်။ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ အေးမိစံကျ ခပ်ကြမ်ကြမ်းလုပ်ရတာကိုသဘောကျတာမို့ သူတို့နဲ့ဆိုရင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ဖြစ်သည်။

ပိုးပိုးကျ ချွဲတက်လွန်းတာကြောင့် တခါတလေဆို စိတ်မထိန်းနိုင်လောက်အောင်ကို ကြမ်းမိသည်။ သုံးယောက်လုံးကိုတော့ ခုထိ နောက်ပေါက်ကို မဖွင့်ရသေးပေ။ လက်နဲ့ကတော့ လုပ်တိုင်း ကလိဖြစ်နေတာမို့ လုပ်ရင် ရသည့်အနေအထားပင်။ ဒီလိုနဲ့ သင်တန်းကာလခြောက်လပြည့်တော့ သူတို့ သင်တန်းဆင်းပွဲ လုပ်သည်။

သူကတော့ မပြန်သေး။ သင်တန်းနောက်တခုဆက်တက်ရင်း ဖြေရမည့် စာမေးပွဲကို စောင့်ရမည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ နောက်သုံးရက်လောက်နေရင်ပြန်မယ်လို့ သူ့ကိုပြောသည်။ အားလုံးကိုတော့ အိမ်ကိုပြန်ဦးမယ်လို့ ပြောထားပေမယ့် သူနဲ့ အတူနေမှာပင်။ နှုတ်ဆက်ပွဲကို ကျင်းပသည့်ညက အားလုံးအတော်ကဲကြသည်။

နောက်ရက်မနက်ကျ သူနှင်းမြတ်မွန်ကို လိုက်ပို့ဖို့အဆောင်ကို သွားခေါ်လိုက်ပြီး သူ့တိုက်ခန်းသို့ ခေါ်လာကာ သုံးရက်လုံးလုံးလုပ်ကြသည်။ စားလိုက် လုပ်လိုက်နဲ့။ နည်းပေါင်းစုံ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့လုပ်ကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ပြန်သွားတော့ သူကားဂိတ်သို့လိုက်ပို့လိုက်သည်။ နောက်နှစ်ရက်လောက်သူ အားပြန်မွေးရသည်။နောက်ပိုင်းရက်များတွင် အေးမိစံရဲ့ ရည်းစားကလဲ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ရန်ကုန်သို့ ရောက်လာသလို ပိုးပိုးရဲ့ ရည်းစားကလဲ နိုင်ငံခြားမှ ပြန်ရောက်လာတာကြောင့် သူ ဘယ်သူနဲ့ မှမတွေ့ရတော့။ မြင်ငတ်ကြီးဖြစ်နေသည်။

ဒါကြောင့် သူလဲ သင်တန်းတက်လိုက် လေ့လာစရာတွေကို လေ့လာလိုက် အားရင်အိမ်ကိုပြန်လိုက်လုပ်နေရသည်။ ညဖက်တွေမှာတော့ လိုင်းပေါ်မှာ ဆုံဖြစ်ကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အလုပ်တွေများနေတာကြောင့် မအားပေ။ ဒီလိုနဲ့ တစ်လလောက်ကြာတဲ့အခါမှာ အေးမိစံက သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။

သောကြာနေ့ အားရင် တွေ့ချင်သည်ဟု။ သူလဲ စိတ်က တင်းနေတာကြာပြီမို့ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့ သူကတော့ နာပြီဆိုပြီးကြုံးဝါးထားတာ။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဂေါ်လီကိုလဲ ပြန်ထည့်ထားသည့်အချိန်နဲ့မှ အေးမိစံက ဖုန်းဆက်သည်။

ဒါကြောင့် သူလဲ တွေ့ကြမယ်ဆိုပြီး ပြောလိုက်သည်။ သောကြာနေ့ကျ သူလဲ တိုက်ခန်းကိုပြန်ကာ ရေချိုးကာ စောင့်နေလိုက်သည်။ ခုနှစ်နာရီလောက်ကျ အေးမိစံက သူ့ကို လာကြိုဖို့ ပြောတာနဲ့ သူလဲ သွားကြိုလိုက်သည်။ ဖက်ဖူးရောင်အောက်ခံမှာ အစိမ်းရောင်အလုံးလေးတွေပါတဲ့ အပျော့သား ဝမ်းဆက်ကို ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ကို ဖျားလားချထားတဲ့ အေးမိစံရဲ့ပုံစံက ရွှင်လန်းတက်ကြွနေသည်။

သူလဲ အေးမိစံကိုခေါ်လိုက်ပြီး ဘာစားပြီးပြီလဲ မေးတော့ မစားရသေးဘူး ဆိုတာနဲ့ ညနေစာစားရန်သွားလိုက်ကြသည်။ စားနေကြရင်းနဲ့ အေးမိစံဘဲက ဘယ်ချိန်ပြန်သွားတာလဲ မေးတော့ ပြန်တာသုံးရက်လောက်ရှိပြီလို့ပြောသည်။ သူတို့ စားကြသောက်ကြရင်းနဲ့ စကားပြောနေကြသည်။ စားသောက်ပြီးတာနဲ့ ပိုက်ဆံရှင်းကာ ထွက်လာကြသည်။ကားပေါ်ရောက်တော့ သူက

“  ကို တစ်လ လုံးညည်းကို သတိရနေတာ။ ညည်းကတော့ ဘဲနဲ့ဆိုတော့ သတိရမယ် မထင်ဘူး”

“  ညီမလဲ ကိုပိုင့်ကို သတိရပါတယ်။ မလွယ်လို့သာ မတွေ့ရတာပါ”

“  တစ်လလုံးတင်းနေတာ ကို အားရပါးရ ဖွင့်ချလိုက်မယ် ဟင်းဟင်း”

“  အမလေး ကြောက်စရာကြီး။ရတယ်လေ စိန်လိုက်။ပြီးမှ အရှုံးပေးပါပြီမပြောနဲ့”

“  ဒီတစခါတော့ ကို အေးမိစံရဲ့ နောက်ပေါက်ကို လုပ်ချင်တယ်။ မငြင်းနဲ့တော့။ တစ်လလုံးပစ်ထားတဲ့အတွက် အပြစ်ပေးတာ”

“  ဟင်း သူက လူတွေ့ရင် ဒါပဲ။ဘယ်သူမှ ထိတောင် မထိဘူးသေးတဲ့ဟာကို သူက။ ဒါပဲနော်။ အရမ်းကြီးမလုပ်နဲ့။တခုခုဖြစ်သွားရင် ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းနဲ့”

“  စိတ်ချ။မခံနိုင်အောင်မလုပ်ဘူး။ခံနိုင်အောင်ပဲ လုပ်မှာ”

သူတို့ဆေးဆိုင် တခုကို ဝင်ကာအားဆေးတွေနဲ့ လိုအပ်တဲ့ ဟာတွေပိုဝယ်လိုက်သည်။ တိုက်ခန်းရောက်တော့ သူအေးမိစံကို ဖက်ကာ နမ်းလိုက်သည်။ အေးမိစံကလဲ အားကျမခံ ပြန်နမ်းသည်။ သူလဲ အေးမိစံဖင်လုံးလုံးလေးကို ပွတ်သပ်ညှစ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူ့အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်ပြီး အေးမိစံကို ဒူးထောက်ပြီး သူ့လီးကို စုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ အေးမိစံက ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ အတွင်းခံကိုပါချွတ်လိုက်ရာ မြွေဟောက်တကောင်းအလား သူ့လီးကြီးကငေါက်ကနဲပေါ်လာသည်။

“  ဟင် ကိုပိုင့်ဟာကြီးက အဖုအဖုတွေနဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲ”

“  အဲ့ဒါဂေါ်လီတွေ အေးမိစံရဲ့ ဒီဂေါ်လီနဲ့ အေးမိစံရဲ့ ဘယ်သူမှ မလုပ်ဖူးသေးတဲ့ ဖင်ကို လုပ်မလို့”

“  ကြောက်စရာကြီး ကိုပိုင်ရယ်။ နာမှာကြောက်တယ် ”

“  နောက်မှ ဂေါ်လီ အရသာတွေ့ပြီး ကြိုက်သွားမယ်။ကဲ စုပ်ကွာ”

အေးမိစံလဲ သူ့လီးကိုကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲ အသာထည့်ကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပုလွေကျွမ်းကျင်နေတာမို့ သူလဲ အေးမိစံခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို လိုးနေလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ သူတက်တဲ့ပညာနဲ့ သူ့ကို ပညာပြနေသည်။

သူလဲ ကောင်းလာတာမို့ အေးမိစံပါးစပ်ထဲမှလီးကိုထုတ်လိုက်ပြီး အေးမိစံကို ကုတင်ပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး အင်္ကျီနဲ့ ထမိန်စကပ်ကိုချွတ်လိုက်တော့ ဘရာ အဖြူရောင်လေးနဲ့ ပင်တီ ခရမ်းရောင်လေးသာကျန်တော့သည်။ ပင်တီဂွဆုံက စိုပြီးကွက်နေတာမို့ သူလဲ ဘရာကိုချွတ်လိုက်ကာ နို့တွေကိုချေလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းတွေကို ကလိရင်းနှုတ်ခမ်းကို စုပ်လိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ အသက်ရှူသံတွေမြန်လာပြီး သူ့ကိုဖက်ထားသည်။ သူလဲအေးမိစံကို ပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီးနို့တွေကို စို့လိုက်သည်။ လက်တွေက တင်ပါးတွေကို ဖြစ်ညှစ်နေရင်းပင်တီကို ချွတ်လိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ ပင်တီကို ကူချွတ်ပေးလိုက်သည်။ သူ အေးမိစံပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားလိုက်ပြီး အစေ့ကို ကလိပေးလိုက်ရာ ပါးစပ်မှ ရှီးခနဲ အသံထွက်လာပြီး သူ့ခေါင်းကို လာဖက်ပြီးဆံပင်တွေကို ပွတ်နေသည်။

သူလဲ အစေ့ကို ခပ်သွက်သွက်ချေလိုက်ရာ ဖင်က ကြွကြွတက်လာသည်။ နို့တွေကို အားရအောင်စို့ပြီး နောက် အေးမိစံပေါင်ကြားထဲ ထိုင်ကာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အေးမိစံလက်တွေနဲ့ချိတ်လိုက်ပြီး လက်တဖက်က အစေ့ကို ကလိရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်သည်။ လက်တချောင်းကနေ နှစ်ချောင်းထည့်လိုက်သည်။ ခပ်သွက်သွက် သွင်းထုတ်လုပ်လိုက်ရာ အရည်တွေက ရွှဲလာသည်။ လက်နှစ်ချောင်းကနေသုံးချောင်း ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ အဖုတ်က အရည်တွေရွှဲနေတာမို့ ဝင်သွားသည်။

“  အ့ ကျွတ်ကျွတ် နာတယ် ကိုပိုင် ဖြည်းဖြည်း”

သူလဲ ဖြည်းဖြည်းလေးသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်းအစေ့ကို ချေပေးလိုက်သည်။ အေးမိစံမှာ တကိုယ်လုံး ကော့ပျန်နေသည်။ ပါးစပ်မှလဲ အသံမျိုးစုံညည်းနေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဖင်က ကော့တက်လာပြီး ပြန်မကျတော့ပေ။ လက်တွေက နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း လက်သွင်းထုတ်လုပ်တာကို ဖင်က လိုက်ကော့ပေးနေသည်။

ပါးစပ်မှ အသံတမျိုးလေး ထွက်လာပြီး ဖင်ကြီးကလေထဲမှာကော့ပေးထားရင်းနဲ့ ကိုယ်လုံက ဆက်ခနဲ တုန်တုန်သွားကာ မွေ့ရာပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသွားသည်။ သူမတစ်ချီပြီးသွားပြီ။အဖုတ်ထဲမှ လက်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်တော့ အရည်တွေက ထွက်လာကာ အဖုတ်ဝမှတဆင့် ဖင်ဝပေါ်သို့စီးကျသွားသည်။

သူလဲ ဖင်ဝကို သုတ်လိမ်းလိုက်ကာ ဖင်ဝကိုဖိကာ လက်ညှိုးကိုထည့်လိုက်သည်။ လက်ညှိုးက ချောခနဲဝင်သွားသည်။ သူလဲ လက်ညှိုးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ရာ အေးမိစံလဲ ကုတင်စွန်းမှာခြေထောက်တင်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်သည်။ သူလဲ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ချေလိုက်ရင်း တဖျန်းဖျန်းနဲ့ ရိုက်လိုက်သည်။

“  အေးမိစံ ကို့လီးကို မလွမ်းဘူးလား”

“  အ့ လွမ်းတာပေါ့ ကိုပိုင်ရယ်။ ကိုပိုင့်လီးကို သတိရနေတာ”

“  ခု ဖင်ခံမှာလားဟင် ဖျန်း”

“  ခံမယ်။ ဖင်လဲခံမယ်။ အဖုတ်ကိုလဲ လုပ်ပေးပ ကိုပိုင်ရယ် အဟင့်ဟင့်”

သူဖင်ကိုရိုက်နေရင်းနဲ့ အေးမိစံကိုစိတ်ကြွလာအောင်ဆွပေးရင်း တစ်တစ်ခွခွပြောနေသည်။ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ အေးမိစံတို့က ဒီလိုတစ်တစ်ခွခွပြောရတာကို သဘောကျသည်။ သူလဲ ဖက်တွေကိုရိုက်ရင်းနဲ့ အေးမိစံကိုဖင်ဖြဲခိုင်းလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ဖြဲလိုက်ရာ စအိုဝက ရဲ ခနဲပေါ်လာသည်။ သူလဲ စအိုဝကိုတံတွေးထွေးချလိုက်ပြီး လက်နှစ်ချောင်းပူးကာ ဖင်ဝကိုထောက်လိုက်ပြီး ဖိထည့်လိုက်သည်။ ဝင်ထွက်နေကျမို့ ဖင်ဝကိုဖွင့်ပေးထားသည်။ လက်နှစ်ချောင်းပူးကာ အသွင်းအထုတ်ကို ခပ်သွက်သွက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။

လက်နှစ်ချောင်းပူးကနေ သုံးချောင်းစုကာ ထည့်လိုက်တော့ နာတယ် ဆိုတာနဲ့ သူလဲ ဝယ်လာတဲ့ ဂျယ်ကိုထုတ်ကာဖင်ဝကို ရွှဲနေအောင်သုတ်လိုက်ပြီးကွန်ဒုံးတစ်ခုဖောက်ကာ လက်သုံးချောင်းစုကာစွပ်လိုက်ပြီး ဂျယ်လ်သုတ်ကာ ဖိထည့်လိုက်တော့ အရည်တွေနဲ့မို့ တဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်သွားသည်။

အေးမိစံလဲ ဖင်ဝက နာကျင်နေရာမှ တဖြည်းဖြည်းကောင်းလာသည်။ သူကလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းလုပ်ပေးနေရာမှ ကောင်းလာသည်ကို သိတာမို့ ခပ်သွက်သွက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဖင်ဝကကောင်းလာပြီးအဖုတ်ကလဲ အရည်တွေ ထွက်လာရပြန်သည်။

“  ကိုပိုင် လုပ်ပေးတော့ကွာ။ ဒီမှာမနေနိုင်တော့ဘူး။ ယားနေပြီဟင့်”

“  ဘယ်ကို လုပ်ပေးရမှာလဲခု”

“  အရှေ့ကို အရင်လုပ်ပေးကွာ ပြီးမှ ကိုပိုင်သဘော နောက်ကို ကြိုက်သလိုလုပ်နော်”

သူလဲ ခဏ ဆက်ပြီးကလိနေလိုက်သေးသည်။ အေးမိစံကို ထခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့လီးပေါ်ကို ထိုင်ကာ အပေါ်ကနေဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ အပေါ်ကနေ သူလီးကို ကိုင်ကာ အဖုတ်ဝတွင်တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချလိုက်သည်။ ဂေါ်လီတွေက အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်သွားတာမို့ နာကျင်ခံကောင်းကြီး။တဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်ကာ အဆုံးထိ လီးကဝင်သွားသည်။

သူမ အပေါ်ကနေ အသာလေးညှောင့်နေတော့သူလဲ အေးမိစံနို့တွေကို စို့ပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စမ်းကာ ကြွလိုက်ထိုင်လိုက်လုပ်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်းကောင်းလာတာမို့ အားနဲ့အင်နဲ့ဆောင့်နေသည်။သူလဲ အောက်ကနေ ကော့ကာပေးပြီး နို့တွေကိုစို့ပေးနေသည်။

အေးမိစံရဲ့ စုပ်သပ်သံ အသားချင်းရိုက်သံ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းအသံ ညည်းသံတွေက စည်းချက်နဲ့အညီထွက်ပေါ်နေသည်။ အေးမိစံအခြေအနေကို ကြည့်ပြီးသူလဲ အေးမိစံဆောင့်နေရာမှ အသာရပ်ခိုင်းလိုက်တော့ မကျေမနပ်ဖြစ်သွားသည်။ သူလဲ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီးနောက်ကနေ မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်တော့သည်။

သူ့ရဲ့ဂေါ်လီပါတဲ့ လီးကြောင့်ရော ဆွပေးမှုတွေကြောင့်ရော အားပါတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် အေးမိစံ အဆက်မပြတ်ကို ညည်းနေရင်း ပြီးသွားသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြီးသွားသည် ထင်သည်။ အသံမျိုးစုံနဲ့ အော်ပြီး မွေ့ရာခင်းကို ထုလိုက်ချေလိုက်ဖြစ်နေသည်။ တော်တော်လေးကြာမှငြိမ်သွားကာ အသက်ကို လုရှူနေသည်။ သူလဲ အသာမှိန်းကာနေလိုက်သည်။ အေးမိစံအမောပြေသွားမှ အေးမိစံကို

“  ကို ဖင်လိုးတော့မယ်ကွာ။ ဖင်ချချင်နေပီ”

“  ညီမ ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ ကိုပိုင်။ အရမ်းကြီး မလုပ်နဲ့နော်။ ကြောက်တယ်”

သူလဲ အေးမိစံကိုပက်လက်လှန်လိုက်ရာ အဖုတ်ထဲမှအရည်တွေက ဖင်ဝသို့စီးလာသည်။ သူလဲ ဂျယ်လ်ကိုယူကာ ခပ်ရွှဲရွှဲစအိုကို သုတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကိုလဲ သုတ်လိမ်းလိုက်သည်။ အေးမိစံကို ခြေထောက်နှစ်ဖက်မိုးပေါ်ထောင်ကာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖင်ကိုဖြဲပေးခိုင်းလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ ခြေထောက်ကို မြှောက်ကာ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို လက်နဲ့ဖြဲပေးလိုက်သည်။ သူလဲဖင်ဝကို လီးထိပ်နဲ့ အသာ ထောက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒစ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်း တေ့သွင်းလိုက်တော့

“  အားကျွတ်ကျွတ်။ ဖြည်းဖြည်းကိုပိုင်။  နာတယ်”

သူဒစ်ကို ဖြေးဖြေးချင်းသွင်းလိုက်သည်။ လီးထိပ်ကြီးက ဖင်ဝမှတဆင့်အထဲကို ကျွံ့ဝင်သွားကာ ဒစ်တစ်ခုလုံးဝင်သွားသည်အထိ သူထည့်လိုက်သည်။ အေးမိစံ မျက်နှာမှာ နာကျင်မှုကြောင့် ရှုံမဲ့နေပေမယ့် မလိုလားဟန်တော့မပြ။ သူမလဲ ဖင်ကိုစမ်းချင်နေသည့်ပုံ။

သူလဲ ဒစ်တစ်ခုလုံး ဝင်သွားတော့ ဆက်မသွင်းသေးပဲ အစေ့ကို ကလိလိုက်သည်။

“  ဟ အ အ ကိုပိုင် ရှီး နည်းနည်းထည့်ကြည့်လေ”

သူလဲ ထပ်ပြီးဖိထည့်လိုက်သည်။ဂေါ်လီတစ်လုံးက ဖင်ဝကြွက်သားကို ဖြတ်ကာထစ်ခနဲ အတွင်းသို့ဝင်သွားရာ ဖင်ဝက လန့်ပြီး တင်းကနဲ ညှစ်လိုက်သည်။ သူလဲ အစေ့ကို ချေပေးလိုက်ပြန်တော့ ပြန်ပြီးပွင့်လာပြန်သည်။

သူအဲ့တိုင်းလေးပဲ သွင်းလိုက်ထည့်လိုက်လုပ်ပေးနေသည်။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခံနိုင်လာတာမို့ နောက်ထပ်ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ သူလဲ အေးမိစံဖင်ထဲကို ချော့ချော့ပြီးစိတ်ရှည်လက်ရှည် ထည့်လိုက်ရာ ဂေါ်လီထည့်ထားတဲ့ လီးတစ်ချောင်းလုံးဖင်ပေါက်ထဲသို့ ဝင်သွားကာ သူ့ရဲ့ ဆီးခုံနဲ့ အေးမိစံ တင်ပါးထိကပ်သွားသည်။အေးမိစံပါးစပ်မှလဲ နာနာကျင်ကျင် နဲ့ ညည်းညူသံကို ရမက်ထန်စွာကြားနေရသည်။

“  အာ့ ဟင်းဟင်း နာတယ်ကိုပိုင်ရယ်။ ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ။ အဟင့်ဟင့် ရှီး ကျွတ်ကျွတ်”

သူလဲ ကပ်ပြီးညှောင့်နေလိုက်ရင်း နို့တွေကို ကုန်းစို့လိုက်ပြီး အစေ့ကိုချေပေးလိုက်သည်။ တော်တော်လေးကြာလာတော့ နာကျင်သည့်ဒဏ်ကို ခံနိုင်ရည်ရှိလာပုံရသည်။ စအိုကြွက်သားတွေက ညှစ်လိုက် ပွင့်လိုက်ဖြစ်လာတာမို့ သူလဲ ဖြည်ူဖြည်းချင်း ထုတ်လိုက်ပြီးတစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ ဖြည်းညှင်းစွာထည့်လိုက်သည်။

လီးကြီးတာကတကြောင်း ဂေါ်လီပါထည့်ထားတာမို့ လီးတိုးဝင်သွားတိုင်း စအိုဝက အတွင်းထဲ လိပ်ပါသွားပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ပြန်ကပ်ပါလာသည်။ အေးမိစံတကိုယ်လုံးလဲချွေးတွေနဲ့။

သူလဲ စိတ်ရှည်စွာ လုပ်ပေးနေရာမှ တဖြည်းဖြည်း အေးမိစံလဲ ဖင်ခံရတဲ့အရသာကို သိလာသည် ထင်သည်။ နာကျင်နေရာမှ ကောင်းလာသည် ထင်သည်။ သူ့ကို နည်းနည်းဆောင့်ခိုင်းလိုက်တာမို့ သူလဲ ဆောင့်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းခံနိုင်လာသည်မို့ အေးမိစံရဲ့ ညည်းသံက နာကျင်သည့်အသံမှ တဏှာသံဖြစ်လာသည်။ သူလဲ ခပ်ဆက်ဆက်ဆောင့်လိုက်တော့လဲ ငြင်းဆန်သံထွက်မလာ။

“  အေးမိစံ ဖင်က နာသေးလား”

“  မနာတော့ဘူးကိုပိုင် ရတယ်”

“  ကောင်းလား ဖင်ခံရတာကြို က်လာပြီလား”

“  ကောင်းတယ် ဖင်ခံရတာကို ကြိုက်တယ် ဆောင့် ဆောင့် ညီမကို မညှာနဲ့တော့ ရှီး အာ့ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ အင့်, ဟင့် ဟင့်”

သူလဲ ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်နေလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ အောက်ကနေ ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးလာသည်။အဖုတ်ကလဲ အရည်တွေက စိန့်ထွက်လာသည်။ သူလဲ ညှာမနေတော့ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုက်သည်။အေးမိစံကလဲ ကောင်းနေသည်မို့ သူ့ခါးကို ဖက်ကာ ဖိဖိချပေးနေသည်။ သူလဲ နို့နှစ်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေလိုက်သည်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျဉ်းကြပ်လွန်းတဲ့ အေးမိစံရဲ့ အပျိုစင်ဖင်ပေါက်ရဲ့ ညှစ်အားကြောင့် သူ့လီးက ကောင်းလာပြီး ပြီးချင်လာသလို အေးမိစံကလဲ ပြီးချင်လာတာမို့ သူလဲ နို့တွေကို အတင်းညှစ်ကာ အားရပါးကဆောင့်လိုက်သည်။ ဖင်ကလဲ တအားညှစ်လာသည်။ သူလဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်ရင်း သုတ်ရည်တွေက မထိန်းနိုင်တော့ ဖင်ပေါက်ထဲကို ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။အေးမိစံလဲ

“  အား ကိုပိုင်ရယ် ကောင်းလိုက်တာ ဟာ့ ကျွတ် ကျွတ် အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ ဟင့် ဟင့် အိုး ရှီး”

သူလဲ အတော့်ကို ဟိုက်သွားသည်။ အဖုတ်ကို လိုးရတာနဲ့ ဖင်ကိုလိုးရတာ မတူ။ ဖင်ကို လိုးရတာ ပိုအားစိုက်ရတာမို့လားမသိ။ အားပိုကုန်သည်။ သူလဲ အေးမိစံအပေါ်မှာမှောက်ရက် ထပ်ရက်သား အမောဖြေနေလိုက်သည်။ စအိုကြွက်သားတွေက လီးကို ညှစ်နေသေးသည်။ သူလဲအေးမိစံကို နမ်းလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ သူ့ကို အတင်းဖက်ထားကာ နမ်းနေသည်။ နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာ နားနေပြီး သူလဲ ဖင်ထဲမှ လီးကိုထုတ်ကာ တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်လိုက်ကာ သန့်ရှင်းလိုက်သည်။ 

အေးမိစံလဲ ထမိန်တထည်ထုတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။သူလဲ ပုဆိုးကို ထုတ်ကာ ဝတ်လိုက်ပြီးအိမ်သာသို့ သွားကာ အပေါ့သွားကာ ရေဆေးလိုက်သည်။ ပြန်လာပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာလှဲနေလိုက်သည်။ တအောင့်နေ အေးမိစံပြန်ဝင်လာပြီး ညဝတ်အင်္ကျီဘောင်းဘီ အဝါကို ထုတ်ဝတ်ပြီး သူ့နားတွင်လာလှဲကာ 

“  ဖင်က နာပြီးစပ်နေတယ် ကိုပိုင်ရယ်။ ရေထိရင် အရမ်းစပ်တာပဲ။ ဟင့် သူ့ဟာအကြီးကြီးပါဆိုမှ ဂေါ်လီကထည့်ထားသေး။ သူများဟာလေးကို အရမ်းလုပ်တယ်”

“  ခုနက သူပဲ ကောင်းတယ်ဆိုပြီး ဆောင့်ခိုင်းပြီးတော့”

“  သိဘူး သွား။ ခုတော့ စပ်တယ်။ ပြန်လျှော်ပေး”

သူလဲ အေးမိစံကိုဖက်လိုက်ပြီးနှုတ်ခမ်းကို စုပ်ကာနမ်းလိုက်သည်။ အတန်ကြာနမ်းပြီးမှ နှစ်ယောက်သားပင်ပန်းသွားတာမို့ အနားယူလိုက်ရာမှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားကြသည်။ နိုးတော့ ကိုးနာရီ ကျော်နေပြီ။ နိုးလာကြတော့ နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာတာနဲ့ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရှိတာလေးတွေထုတ်ကာ လုပ်စားကြသည်။ အေးမိစံကသူ့အတွက် ကြက်ဥမကြက်တကြက်ပြုတ်ပေးသည်။ ကြက်ဥမွှေကြော်ကြော်ပေးသည်။

သူလဲ ဘီယာတစ်လုံးဖောက်ကာ သောက်လိုက်ပြီး အေးမိစံကတော့ အအေးသောက်ကာ ဘေးကနေ အမြည်းစားသည်။ သူတိုက်တာနဲ့ ဘီယာနည်းနည်းသောက်သည်။ ဘီယာသောက်ပြီး ပန်ကန်ဆေးကာ အခန်းထဲကို ဝင်လာတော့ သူလဲ အေးမိစံကို နမ်းလိုက်ပြီးနောက်တစ်ချီလုပ်ဖို့ ဆိုင်းပြင်းလိုက်သည်။

“  ကိုပိုင် ဒီတခါတော့ နောက်ကိုမလုပ်သေးနဲ့ဦးနော်။ နာနေသေးတယ်”

သူလဲ ဘာမှ မပြောတော့ပဲ ညဝတ်အင်္ကျီတွေကိုချွတ်ကာနို့တွေကိုနမ်းလိုက် အစေ့ကို ကလိလိုက် အဖုတ်ကိုဆွလိုက်လုပ်နေလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ စိတ်တွေကြွလာကာ သူ့လီးကို အားကျမခံ ပြန်စုပ်ပေးသည်။

အတော်ကြာ ကလိပြီးတာနဲ့ သူလဲ အေးမိစံကို ပက်လက်လှန်လိုက်ကာ အပေါ်ကနေ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းကာ စကတည်းက တရစပ်ကို ဆောင့်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့အားပါလှတဲ့ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် အေးမိစံ အသက်ရှူပင် မှားလောက်သည်။ တချက်မှ မနားပဲဆောင့်နိုင်ဖို့က တော်ရုံသက်လုံကောင်းရုံနဲ့မရ။

သူကတော့ ဆက်တိုက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ ဆောင့်ချက်တိုင်းမှာ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ဂေါ်လီတွေက ပွတ်တိုက်နေသာမို့ ခဏနဲ့ ပြီးချင်လာသည်။ အောက်ကနေ မနားတမ်းကို အော်ဟစ်ညည်းနေသည်။ ဆောင့်ချက်ပေါင်းငါးဆယ်ကျော်လာတော့ အေးမိစံ ခပ်ကြမ်ကြမ်းပင် ပြီးသွားရသည်။

“  အား ကိုပိုင် ပြီးပြီ။ပြီးသွားပြီ။အားရှီး ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ။ ကောင်းလိုက်တာ အား ဟာ့ဟာ့ ”

အေးမိစံ တချီပြီးသွားပေမယ့် သူက မပြီးသေးတာမို့ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။ အေးမိစံကလဲ မငြင်းပေ။ သူ့စိတ်ကြိုက် ကုန်းပေးလိုက်တော့ သူလဲ အဖုတ်ဝကိုတေ့ကာ ဆောင့်ထည့်လိုက်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်ကာလိုးလိုက်ပြန်သည်။

“  အား ဟာဟာ အင့် အင့် ”

“  ဗျွတ် ဗျွတ် ဖတ်ဖတ် ဗြိ ဗြိ ဖုတ်ဖုတ် ဖုတ်”

သူလဲ အရှိန်ကောင်းနေတာမို့ ဖင်ကို တဖျန်းဖျန်းရိုက်ကာ ဆောင့်လိုးနေသည်။ အချက်ပေါက်းတစ်ရာကျော်လာတော့ သူ ပြီးချင်လာပြီ။ အေးမိစံလဲ နောက်တခါပြီးဖို့ နီးလာတာမို့ သူလဲ အစေ့ကို ကုန်းကာကလိရင်း ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ အေးမိစံ ဖင်ကို နောက်ပြန်ဆောင့်ဆောင့်ပေးကာ

“  ကိုပိုင်ဆောင့်ပါ မညှာနဲ့ အားရပါးရလိုးပေးပါ ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ်”

သူလဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ကာ တရစပ်ဆောင့်လိုက်သည်။ အချက်သုံးဆယ်ကျော်တော့ သူ့လီးတစ်ခုလုံး တင်းခနဲ ဖြစ်သွားကာ သုတ်ရည်တွေက တရဟောထွက်သွားသလို အေးမိစံလဲ တအစ်အစ်နဲ့ သူ့လီးကို ညှစ်ညှစ်နေတော့သည်။ သူလဲ ဖင်ကိုကိုင်ကာ ကပ်တိုးလေးညှောင့်ပေးရင်းအမောဖြေလိုက်သည်။

ခဏကြာတော့ အေးမိစံကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး နို့တွေကို ညှစ်ကာ ကုပ်သားကိုနမ်းလိုက်ရင်း

“  အေးမိစံ ကိုနဲ့ လိုးရတာ ဘယ်လိုလဲ ”

“  အရမ်းကောင်းတာပဲ ကိုပိုင်ရယ် ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးမှန်းကိုမသိဘူး”

“  ဘယ်က ခံလို့ကောင်းတာလဲ”

“  အဖုတ်ထဲကရော ကောင်းတယ် ဖင်ထဲကလဲ ကောင်းတယ်”

သူလဲ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ အဖုတ်ထဲကအရည်တွေက ထွက်ကျလာသည်။ သူလဲ အေးမိစံကို ခေါ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့သွားလိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သားအဝတ်မပါကြ။ တယောက်နဲ့တယောက်ကြည့်ပြီးရီလိုက်ကြကာ ရေဆေးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြရင်း စနေကြသည်။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ တယောက်နဲ့တယောက် ဖက်ကာ စကားပြောနေကြသည်။အေးမိစံက သူ့ဘဲနဲ့အကြောင်းကို ပြောပြသည်။ သူ့ဘဲနဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာတွဲလာပြီး အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လုပ်ခဲ့ဖူးပေမယ့် သူမအကြိုက်ကို ခုထိမသိ။ သိအောင်လဲ မကြိုးစားဘူးလို့မကျေမနပ်ပြောသည်။

သူလဲ အဲ့လိုမတွေးသင့်ကြောင်း အဲ့လိုတွေးရင် အိမ်ထောင်ကျတဲ့အခါနောက်ပိုင်းမှာ လင်သားအပေါ် မကျေမနပ်ဖြစ်ပြီး ဖောက်ပြန်နိုင်ကြောင်းပြောတော့ ဖောက်ပြန်ရင်လဲ ကိုပိုင်နဲ့ပဲဖောက်ပြန်မှာ လို့ စသလိုလိုနဲ့ပြောသည်။ သူ့ရည်းစားက များသောအားဖြင့် သူမရဲ့ဆန္ဒကိုမသိ။

အရင်ပြီးသွားတက်သည်လို့ ပြောသည်။ သူတို့သူငယ်ချင်းတွေ တခါတခါ ကိုယ့်ရည်းစားနဲ့အကြောင်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောကြတော့ ဆုပြည့်က သူ့ရည်းစား အကြောင်းပြောကတည်းက စိတ်ဝင်စားမိတာလို့ပြောသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောကြရင်း စိတ်ပန်ပါလာတာမို့ နောက်တစ်ကြိမ်လုပ်ကြဖို့ ပြင်ကြပြန်သည်။ သူက

“  အေးမိစံ ဒီတစ်ခါ ကို ဖင်ကိုလုပ်ချင်သေးတယ် အားမရသေးဘူးကွာ”

“  ကိုပိုင်ကလဲ ဒီမှာ နာနေသေးလို့ပါဆိုမှကွာ။ ဇွတ်ပဲ ဟင်း မပြောချင်ဘူး။မနက် အီးပါလို့မရရင် ကိုပိုင်ကြောင့်ပဲ ဟင့်”

ပြောနေပေမယ့် သူမလဲ စိတ်ပါလာသည့်ပုံ။ ခုနက စကားပြောကြရင်းနဲ့ ဖင်ချတဲ့ အကြောင်းတွေမေးရင်းနဲ့ သူလဲ တစ်တစ်ခွခွပြောတာကြောင့် စိတ်ပြန်ပါလာသည့်ပုံ။ သူလဲ အေးမိစံကို ကုန်းခိုင်းလိုက်ပြီး စအိုဝပေါ်ကို ဂျယ်လ်တွေရွှဲနေအောင်လိမ်းလိုက်ပြီး လက်နဲ့အသာထည့်ပြီးကလိလိုက်သည်။

ပါးစပ်ကလဲ ပြောနေရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းလက်တချောင်းကနေ နှစ်ချောင်း၊နှစ်ချောင်းကနေ သုံးချောင်းဝင်အောင် ထည့်ရင်းကလိနေသည်။ တံတွေးထွေးချလိုက်ကလိလိုက် ဂျယ်လ်သုတ်လိုက်ထည့်လိုက်နဲ့ လက်သုံးချောာင်းဝင်ကာ ကလိလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ ဖင်ခံဖူးသွားသည်မို့ ဖင်ခံရတဲ့ အတွေ့အကြုံရနေပြီ။

ဖင်ရဲ့အရသာကို ကောင်းစွာခံစားတက်သွားပြီမို့ အောက်ကနေ ဇိမ်ခံနေသည်။ အစကနာကျင်သလောက် နောက်ပိုင်းမှာ နာကျင်ကောင်းမွန်ခြင်းကိုခံစားရသည်ကို ကောင်းကောင်းသိသွားပြီ။ သူလဲ ကလိနေရင်းရပ်ကာ  အေးမိစံကို လီးကိုစုပ်ခိုင်းရာ အေးမိစံလဲ သူ့လီးကို အားရပါးရလွေပေးလေသည်။

သူလဲ တလှည့် အရသာကို ခံစားလိုက်သည်။ တော်တော်ကြာတော့ အးမိစံကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကုန်းခိုင်းကာ ဖင်ကိုဖြဲခိုင်းလိုက်ပြီး အပေါ်ကနေ ခွကာ လီးကို ဖင်ဝတွင်တေ့ကာ ထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေကရွှဲနေတာရော ကလိထားတာရော အကျင့်ရှိသွားတာကြောင့်ပါ ခုနကလောက် အခက်အခဲမရှိတော့။

သူလဲ ဖြည်းညှင်းစွာ ထည့်လိုက်သည်။ လီးကတဆုံးထိဝင်သွားတော့ တစ်ဝက်လောက်ပြန်ထုတ်လိုက်ကာ ပြန်ထည့်လိုက်သည်။ တစ်ဝက်လောက်ကို ထုတ်လိုက်ထည့်လိုက် လိုးပေးနေရင်းနဲ့ အေးမိစံလဲ ကောင်းလာတာမို့ သူ့ကို ဆောင့်ခိုင်းတော့သည်။

“  ကိုပိုင် ကောင်းလာပြီ ဆောင့်တော့ အားမနာနဲ့တော့ ခံနိုင်ပြီ။ဆောင့်ဆောင့် အာ့ အာ့ အာ့ ဟာ့ ဟာ့ ဟာ့”

“  ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဖတ်ဖတ်ဖတ်”

သူလဲ ဒူးအားကိုအသုံးပြုကာ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်သည်။ ဖင်က ညှစ်အားကြောင့် သူလဲ ပြီးချင်သွားတာမို့ ခဏ ရပ်လိုက်ကာ ဖင်ထဲမှ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့

“  အာ ကိုပိုင် ဘာလုပ်တာလဲလို့ သူများကောင်းနေတဲ့ဟာကို”

“  ညောင်းလာလို့ နေရာပြောင်းမလို့”

ပြောရင်း သူလဲ ကုတင်အောက်ကိုဆင်းကာ အေးမိစံကိုကုတင်အစပ်နားဆွဲလိုက်ပြီး ဖင်ကို လက်နဲ့ရိုက်လိုက်ပြီး ဖြဲခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။အေးမိစံလဲ ဖင်ကိုဖြဲပေးလိုက်တော့ သူလဲ ခပ်သွက်သွက်ဖိထည့်ကာ ဆောင့်လိုက်သည်။ အေးမိစံ လက်ကို ဖယ်ကာ တင်းပါးတွေကို ညှစ်ကာဆောင့်နေလိုက်သည်။ အေးမိစံလဲ ကောင်းနေပြီ။

လက်တွေက အစေ့ကိုချေရင်း နို့ကိုကိုင်နေသည်။ သူမပြီးချင်လာတာမို့ သူ့ကို ဆောင့်ခိုင်းနေသည်။ သူလဲ စိတ်ကိုလျော့ကာ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ဆောင့်ချလိုက်ရာ အေးမိစံရဲ့နှုတ်က အားအူးဆိုပြီး အသံနဲ့အတူ စအိုတစ်ခုလုံးက ညှစ်လိုက်သလို သူလဲအားနဲ့ဆောင့်ချရင်း သုတ်ရည်တွေက ပန်းထွက်သွားရသည်။နှစ်ယောက်သားအတော်ကို မောဟိုက်သွားသည်။

သန့်ရှင်းလုပ်ပြီး သူလဲ အားဆေးသောက်လိုက်သလို အေးမိစံကိုလဲ အားဆေး သောက်ခိုင်းလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား အဝတ်မဝတ်တော့ပဲ စောင်ကိုခြုံကာဖက်ပြီးအိပ်လိုက်ကြသည်။ မနက်ခြောက်နာရီကျော်တော့ နိုးလာကြသည်။ လန်းလန်းဆန်းဆန်းနိုးလာပြီး သူ့လီးကထနေတာမို့ အေးမိစံက ထကိုထတယ်ပြောသည်။

သူလဲ အေးမိစံကို ပုလွေပေးခိုင်းရာ စိတ်ပါလက်ပါလွေပေးသည်။ သူလဲ ပြီးချင်လာတော့ အေးမိစံကို ဖယ်ခိုင်းပေမယ့် ဆက်လွေနေတာကြောင့် ပါးစပ်ထဲ ပြီးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာသစ် အဝတ်လဲကာ မနက်စာထွက်စားလိုက်ကြသည်။ စားစရာ သောက်စရာတွေကို ဝယ်လာကြပြီး အခန်းပြန်ရောက်တော့ ချက်ပြုတ်ကြသည်။ သူလဲ အေးမိစံချက်ပြုတ်နေတုန်း လုပ်စရာ ကိစ္စတွေကို လုပ်နေလိုက်သည်။ ထမင်းမစားခင် ဆွဲ ကြပြန်သည်။ ခုမှ ညားကာစလင်မယားတွေလိုပင်။ နေ့လေးညငါးထမင်းစားပြီးတစ် ဖြစ်နေသည်။

စနေတနင်္ဂနွေနှစ်ရက်လုံး အပီအပြင်ကိုလုပ်ကြသည်။ သူ အေးမိစံရဲ့တကိုယ်လုံးကို မထိဘူး မလုပ်ဖူးတဲ့နေရာမရှိသလောက်ပင်။ နို့နှစ်လုံးကြားလီးညှပ်ပြီးလဲ လုပ်သည်။ ချိုင်းကြားထဲလဲလုပ်သည်။ ဖင်နဲ့အဖုတ်ကတော့ ပြောမနေတော့နဲ့။ အေးမိစံလဲ ဖင်ကိုကောင်းကောင်းခံတက်သွားသည်မို့ ဖင်ခံရတာကို အတော်ကိုကြိုက်နေသည်။

နောက်ပိုင်း ဖင်ချမယ့်သူမရှိရင်ဒုက္ခပဲ ကိုပိုင်လာချပေးရမယ်လို့ ပြောသည်။ သူမ ယောက်ကျားရသွားရင်တော့ သူလုပ်ဖြစ်ချင်မှ လုပ်ဖြစ်တော့မည်။ တနင်္ဂနွေညလဲ သူမ မပြန်ပေ။ သူနဲ့ တညလုံးလိုလို လုပ်ကြသည်။ မနက်ကျမှ ခုနှစ်နာရီလောက်ထကာ ရေချိုးပြီး သူမအဆောင်သို့ လိုက်ပို့လိုက်သည်။ 

အေးမိစံရုံးကိုရောက်တော့ သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။ အိပ်ချင်ပြီးခုမှနုံးနေတယ်တဲ့။ သူလဲ ရီပဲနေလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းက ဆက်ရန်ရှိနေသည်ဆိုတာ သူသိသည်။ သူလဲ အန္တရာယ်မဖြစ်အောင်တော့ ရှောင်ရမည်။

သူလဲ သင်တန်းဖက်ကို အာရုံစိုက်ကာ လေ့လာရပြန်သည်။ စာမေးပွဲကနောက်လ ဒုတိယပတ်တွင်စာတွေ့ထပ်ဖြေရမည်။ အောင်ပါက နောက်ဆုံးပတ်တွင် လူတွေ့ဖြေရမည်။လူတွေ့အောင်ရင်တော့ ဂျပန်တွင် သုံးနှစ်မာစတာဘွဲ့တက်ရမည်။ သူ မရရအောင်ကြိုးစားမည်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ မလုပ်ရင်လဲ မလုပ်လူး။လုပ်ပြီဆိုရင်လဲ ပြီးဆုံးအောင်ဇွဲရှိရှိလုပ်တက်တာ သူ့အကျင့်ပင်။

အေးမိစံနဲ့တွေ့ပြီး နောက်တစ်ပတ်တွင် နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကိုဖုန်းဆက်လာပြန်သည်။ သူမ ဒီတစ်ပတ်သောကြာညနေ ကားနဲ့ ရန်ကုန်လာခဲ့မည်။ သူ့ကိုလာကြိုပေးပါဟု။သူအကြိုက်ပင်။ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ဖင်ကို လုပ်ချင်နေတာကြာပြီ။မလုပ်လိုက်ရလို့ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတာ။လာရင်သိမယ်လို့ စိတ်ထဲမှာကြိမ်းထားလိုက်သည်။

အေးမိစံလဲ သူ့အမေ ဆေးရုံတက်ရလို့ တဲ့။ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ညနေက ပြန်သွားသည်။ သူပဲ ကားဂိတ်ကို လိုက်ပို့လိုက်ရသည်။ ပိုးပိုးက ညဖက်တွေမှာ သူ့ဆီဖုန်းဆက်ရင်း ချွဲတက်သည်။ သူ့ကို ခွင့်လွှတ်ဖို့နဲ့ သတိရနေတဲ့အကြောင်းပြောသည်။ သူလဲ ပိုးပိုးကို သတိရတာတော့ အမှန်ပင်။သူမကို  ဖြူစင်စွာချစ်ချင်သည်။

ဖြစ်နိုင်ရင် ပိုင်ဆိုင်ချင်မိလာသည်။ မဖြစ်နိုင်မှန်းသိပေမယ့် စိတ်ကူးတော့ ယဉ်မိတာအမှန်။ တကယ်လို့သာ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့မယ်ဆိုရင် သူမအရင်က ဘာဖြစ်ဖြစ်သူ ကြည်ဖြူနိုင်သည်။ သူလဲ ဖြူစင်တဲ့သူမှ မဟုတ်တာ။ ချစ်သူရှိတဲ့ မိန်းကလေးတွေကို သူလဲ ကွယ်ရာမှာ လုပ်ခဲ့တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ပိုးပိုးရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကဲ့ရဲ့မှာကို မလိုလား။ သူ တကယ်ချစ်မိနေပြီလား မသိ။ သူမတွေးချင်။မတွေးပဲနေလေ ပိုတွေးမိလေလား မသိ။

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>