ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်ကြသူများ အပိုင်း ( ၇ )
{ Drama, Thriller }
ရေးသားသူ - Niko Soe
အခန်း (၉၁)
ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့ ရေကူးရုံပိတ်တဲ့ရက်ဆိုတော့ သတိုးနောက်ကျမှ အိပ်ယာနိုးလာသည်။ သတိုးတို့ကုတင်နံလေးမှာ သမီးလေး သော်သော်လည်း နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေသည်။ မိန်းမဖြစ်သူ မြကိုတော့ မတွေ့။ နိုးလာနှင့် နိုးလာချင်း အိပ်ပျော်နေသော သမီးလေးမျက်နှာကို ကြည့်မဝရှုမဝ ဖြစ်နေရသည်။
သမီးလေးက အိမ်ရဲ့ ဆည်းလည်းလေးပင်။ အလုပ်က ပင်ပင်ပန်းပန်းပြန်လာလျှင် သမီးမျက်နှာ မြင်လိုက်ရသည်နှင့် ပင်ပန်းခဲ့သမျှ ပြေပျောက်သွားရသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးထော်ပြီး အိပ်နေသော သမီးမျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ချစ်တဲ့စိတ်တွေ ဆထက်တပိုးတိုးလာရသည်။
မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ ပါးဖောင်းဖောင်း၊ အသားဖွေးဖွေးအုအုဖြင့် သက်ရှိကော်ပတ်လေးလို ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းလှသည်။ သမီးမျက်နှာ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီးနောက် ဗိုက်ဖြည့်ရန် ထမင်းစားခန်းထဲသို့ဝင်လာလိုက်သည်။
ဟင်။ တစ်အိမ်လုံးလည်း တိတ်လို့ဆိတ်လို့။ ဘယ်သူနှ မရှိကြဘူးလား။
သို့သော် ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်မည်အပြု ပုံရိပ်လှလှလေးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဟာ။
ငါ့မိန်းမက နောက်ကကြည့်ရင် တော်တော်မိုက်တာပဲ။ အခုလည်း ကြည့်လေ။ ရိုးရိုး တီရှပ်ပန်းရောင် နှင့် ထမိန်အနက်ရောင် ဝတ်ထားပေမဲ့ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးနှင့် ကားစွင့်နေသော တင်သားအလှကို ဖုံးကွယ်ထားခြင်းငှါ မစွမ်းသာ။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း မြကို စချင်လာသည်။
နောက်ကနေ တစ်လှမ်းချင်း တစ်လှမ်းချင်း ခြေဖျားထောက်ကာ မြ အနားသို့ လှမ်းသွားလိုက်သည်။ အနားရောက်တော့ ခါးကို နောက်ကနေ ကျုံးဖက်ကာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ပွေ့ချီလိုက်သည်နှင့် နူးညံ့အိစက်သင်းထုံနေသည့် ကိုယ်လုံးလေး၏ အထိအတွေ့ကို ရရှိလိုက်သည်။
“ မြကလေး”
“ အိုး….အမေ့…….အမယ်လေး……ပလုတ်တုတ်……ဖြန်း”
“ ဟာ”
ဒီနေ့က တကယ်တော့ နရီ အစ်မတို့ အိမ်ကို လာရမည့် ရက်မဟုတ်ပေ။ သို့သော် ပျက်ထားသည့် တစ်ရက်ကို ဒီနေ့နှင့် အစားထိုး လာပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ မနက်ကတည်းက နရီရောက်ပြီး ဒေါ်တင်မူ ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးနေသည်။ အခုလည်း ဆေးသောက်ပြီး အိပ်ပျော်နေသည့်စပ်ကြား ဒေါ်တင်မူ အတွက် နေ့လည်စာ ကြက်သားဆန်ပြုတ်ပြင်ဆင်ရန် မီးဖိုချောင်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ အစ်မ မြ နှင့် ဒေါ်စိန်က အိမ်မှာမရှိ။ လိုအပ်တာတွေ ဝယ်ရန်ဆိုပြီး ထွက်သွားသည်။
ထို့ကြောင့် ဒီအိမ်မှာ နရီနှင့် လူမမာ နှစ်ယောက်တည်းသာ ရှိမည် ထင်သည်။ ကြက်ပြုတ်ထားသည့်အရည်နှင့် ထမင်းကို နူးနေအောင် ထပ်ပြုတ်နေသည်။ ပြုတ်ပြီးသား ကြက်သားတွေကို ခပ်မျှင်မျှင်လေး ဖြစ်အောင်နွှင်နေသည်။
ပြီးနောက် ထမ်င်းနှင့် ကြက်ပြုတ်ရည်ရောရာ ကျိုနေသည့်အခိုက် နောက်ကနေ ရုတ်တရက် ပွေ့ချီခြင်းကို ခံရသည်။
ဟင်။
ဒါဟာ သူစိမ်းယောကျ်ား အထိအတွေ့။ အိမ်မှာ နေနေသောကြောင့် လုံခြည်ပဲ ဝတ်ကာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်အောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီ မဝတ်ထားသော သတိုး၏ မြွေက နရီ ပေါင်သားတွေကို လာထောက်နေသည်။ ရုတ်တရက်ကြီး ယောကျ်ားသားတစ်ယောက်၏ ရင်ခွင်ထဲ ကိုယ်တောင် မသိလိုက်ခင် အချိန်ဘေးမှာ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။
အလုပ်လုပ်နေရင်း နှောက်ယှက်သလို ခံစားရပြီး ဆွဲလားရမ်းလားအလုပ်ခံရလိုက်ရသောကြောင့် နောက်သို့ ချာကနဲ့ လှည့်ကာ မြင်ကွင်းထဲ ဝင်လာသော ထိုသူအား လက်နှင့် မျက်နှာကို အားမာန်အပြည့်နှင့် လွှဲရိုက်ချလိုက်တော့သည်။
“ ဖြန်း”
နရီ လက်ဖဝါးက အရှိန်ခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် သတိုးမျက်နှာကို ရိုက်ချလိုက်သည်။ အငိုက်မိသွားသော သတိုးမျက်နှာက ရိုက်ချက်၏ လားရာဆီသို့ လွင့်စင်သည်။ ပူလောက်ကျိန်းစပ်သော အရသာက သတိုး ဘယ်ဖက်ပါးပြင်တစ်ခုလုံးသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။
“ ဟင်……ဆရာမ”
“ ဟင်…….ကိုသတိုးပါလား”
အခုမှ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်မိတော့ အကုန်လုံး အတီးအတ ဖြစ်ကုန်တော့သည်။ သတိုးလည်း မိန်းမဖြစ်သူနှင့် အိမ်မှာ လူနာလာစောင့်ပေးနေသော ဆရာမ နှင့်မှားမိသည့်အဖြစ်။ ရှက်လည်း ရှက်သလို၊ အားနာမိသည်။
တကယ်ပါ။
မြနှင့် ဆရာမ ဆံပင်ပုံစံက ပုခုံးပေါ် ခပ်ဝဲဝဲဖြစ်နေသည့်ပုံရယ်၊ နောက်ကျနေကြည့်ရင် ဆူဖြိုးတက်မက်စရာကောင်းသည့် ကိုယ်အလှရယ်က ခပ်ဆင်ဆင်ဖြစ်နေသည်။
“ ဆရာမ…….ကျနော်……ကျနော်…..တောင်းပန်ပါတယ်……ကျနော့ မိန်းမ မြလို့ ထင်ပြီး စလိုက်မိတာပါ ခင်ဗျား”
“ ရ…..ရပါတယ်ရှင်…..ကျမလည်း ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ယောင်ပြီး ရိုက်မိရိုက်ရာ ရိုက်လိုက်မိတာပါ။ အားနာလိုက်တာရှင်”
“ ရပါတယ် ခင်ဗျား။ Sorry နော်…ဆရာမ”
“ ရပါတယ် ရှင်”
သတိုးအသားအရေ ခပ်ညိုညို ဆိုပေမဲ့ နရီက အားနှင့် မာန်နှင့် ရိုက်ချလိုက်ထားလား။ မျက်နှာက တမဟုတ်ချင်း အနည်းငယ် ရဲပြီး ယောင်ကိုင်းလာသည်။
“ ကိုသတိုး…အားနာ….အားနာလိုက်တာရှင်။ အစ်ကို့မျက်နှာ ယောင်နေပြီ”
“ ဟင်…ဟုတ်လား”
“ ကိုသတိုး ခဏထိုင်နေပါလား။ ကျမ ရေခဲအိတ်ယူလာပေးမယ်။ အခုချက်ချင်း ကပ်လိုက်တော့။ အယောင်ကျသွားအောင်ပေါ့”
“ ဟုတ်ကဲ့”
သတိုးက ထမင်းစား စားပွဲမှာ ထိုင်ရင်း နရီကိုစောင့်နေသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်လိုက်မိသည့် အပြုအမူအတွက် ပြန်တွေးကြည့်တော့ ရှက်ပြီး အားနာနေမိသည်။
“ ရော့…ရပြီ…ကိုသတိုး…ဒီမှာ”
နရီက ရေခဲအိတ် ကမ်းပေးသည်။ သတိုးလှမ်းယူလိုက်ကာ ယောင်နေသည့် မိမိဘယ်ဖက်ပါးပေါ် တင်ကပ်လိုက်သည်။
“ အား……ကျွတ်…….ကျွတ်”
“ တအားများ…နာသွားပြီလားဟင်။ ကျမ တကယ် တောင်းပန်ပါတယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကျမလည်း လန့်သွားလို့ပါ”
“ ရပါတယ် ဆရာမရယ်။ ကျနော်ဖက်က စပြီး တောင်းပန်ရမှာပါ”
နရီက အားနာစိတ်ဖြင့် သတိုးကို လှမ်းကြည့်နေသည်။ သတိုးလည်း မိမိကို စိတ်ပူပန်စွာ ကြည့်နေသည့် နရီ မျက်နှာကို အခုမှ အနီးကပ် ခိုးကြည့်မိသည်။ တော်တော်လှတဲ့ အမျိုးသမီးပဲ။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်လေးတွေနှင့် မျက်တောင်တွေက ကော့ညွတ်ခြံရံထားသည်။ မျက်ဝန်းအပေါ်မှာ မျက်ခုံးမွှေးဆွဲထားဟန်တူသည်။ ကော့ညွတ်နေသည့် ဇင်ယောင်တောင် မျက်ခုံးလေးဖြင့် ပနံသင့်နေသည်။ နှာတံလေးက ခပ်စင်းစင်းလေးမှ နှာထိပ်လေးက ခပ်လုံးလုံးလေးဖြင့် အပေါ်သို့ အနည်းငယ် ချွတ်ထွက်နေသည်။
အထူးသဖြင့် နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး။ ထို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို နမ်းလိုက်ရရင်ဖြင့်။
ဟင်။
ငါဘာတွေ မကြံကောင်းစည်ရာတွေ တွေးနေတာလဲ။ အိမ်မှာလာကူပေးနေတဲ့ဆရာမကို မတော်တရော်တွေ တွေးနေမိသည်မှာ အားနာစရာ။ ဒီမျက်နှာကို တကယ့်ကို ရင်းနှီးနေတာပါ။ ဘယ်နေရာမှ တွေ့ဖူးနေတာလဲ။
စဉ်းစားစမ်း။
စဉ်းစားစမ်း။
ဟင်…..ဟိုတစ်ယောက်လား။ သားရဲတစ်ကောင်လို ငြီးငြူအော်ဟစ်နေကြသည့်၊ ရမ္မက်ဆန်သည့်ညတစ်ညက ထိုမိန်းကလေးလား။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း သူမ မှ သူမပါပဲဟု စိတ်က ထင်လာမိသည်။
သတိုး ဖွင့်ဟမေးမည်အပြု…
“ ကိုတို့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”
အပြင်ကနေ မြ နဲ့ ဒေါ်စိန်က အထုပ်ကြီး အထုပ်ငယ်ပိုက်ကာ ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဝင်လာကြသည်။
......................................................................................................
အခန်း (၉၂)
မြက ဒေါ်စိန်နှင့် အပြင်မှာ လိုအပ်တာတွေ သွားဝယ်ပြီး အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာသည့်အခိုက် ထမင်းစားခန်းထဲ အစ်ကိုနှင့် ဆရာမ ထိုင်နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
အစ်ကိုက ရေခဲအိတ်ကြီးကို ပါးပေါ် ဖိကပ်လျက်။ ဆရာမ က ဘေးမှ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နဲ့။ မြ က ဘာလုပ်နေလဲဟု မေးလိုက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ခဏငိုင်ကြသွားသည်။
တော်တော်ကြာမှ သတိုးက စပြောသည်။
“ ဪ…ကိုယ် ဒဏ်ရာရသွားလို့ ဆရာမက ရေခဲအိတ်လုပ်ပေးနေတာ မြရဲ့”
“ ဟင်…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကိုရယ်”
မြ အမေးစကားကြောင့် သတိုးက နရီမျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သည်။ ခဏက ရန်လိုဒေါသထွက်နေသော မျက်နှာက အခုတော့ ညှိုးငယ်နေလေပြီ။ သတိုး နရီကို စတော့စချင်ပေမဲ့ မစတော့ဘဲ စကားကို အမှန်တစ်ဝက်၊ မုသားတစ်ဝက်ရောကာ ပြောလိုက်ရသည်။
“ သမီးလေးငိုလို့ချော့ပြီး ခဏလေးအိပ်ပျော်နေတုံး အပြင်ကို ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာတဲ့အချိန်မှာ တံခါးဘောင်နဲ့ မျက်နှာ ရိုက်မိလို့လေ။ ယောင်လာလို့ ဒါကြောင့် ဆရာမ ကို ရေခဲအိတ်လုပ်ခိုင်းပြီး အခုကပ်နေတာ မြရဲ့”
“ ဖြစ်ရမယ် အစ်ကိုကတော့လေ”
“ ဒါဆို ကျမ ဆက်လုပ်လိုက်အုံးမယ်နော်”
ဒီမှာ ထိုင်နေရင်း နရီစိတ်တွေ မွန်းကြပ်ရှုပ်ထွေးလာသဖြင့် ခွင့်တောင်းကာ ထထွက်ခဲ့ပြီး လုပ်လက်စအလုပ်ကိုသာ ဆက်လုပ်နေတော့သည်။၊ ကျောပေးထားသော်လည်း နောက်မှာ ပြောနေကြသည်ကိုတော့ အကုန်လုံးကြားနေရပါသည်။
“ သော်သော်ရော”
“ အိပ်နေပြီ”
“ အင်း…အင်း…ကောင်းတယ်….နိုးလာရင် မြ နို့တိုက်ရအုံးမှာ။ ကိုရေ…..ဘာစားပြီးပြီလဲ”
“ ဘာမှ မစားရသေးဘူး”
“ ခဏစောင့်။ မြ အဝတ်လဲပြီး ပြင်ပေးမယ်”
ပြောရင်း ဆိုရင်း မြက အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ ဒေါ်စိန်က ဝယ်လာသော သစ်သီးတွေကို ရေးဆေးနေသည်။ နရီက မြ ထွက်သွားတော့ သတိုးကို ယောင်ပြီးကြည့်မိသည်။ သူခိုးလူမိသွားသလို သတိုးနှင့် နရီ အကြည့်ချင်းဆုံမိသည်။ နရီက မျက်နှာကို ကျေးဇူးတင်သလိုအကြည့်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
သတိုးလည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။ အခါအခွင့်ကြုံရင် ဟိုမိန်းကလေးနဲ့ နရီ ဟာ တစ်ယောက်တည်း ဟုတ် မဟုတ် ပြန်တိုက်ကြည့်ဖို့ သတိုးတွင် အကြံရှိသည်။ နည်းနည်းတော့ စွန့်စားရာရောက်ပေမဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ သတိုးတွင် အကြံရှိနှင့်ပြီးသား ဖြစ်ပါသည်။
“ ဟာ….ဟာကွာ….လုပ်လေ…….မင်း…ဝင်လာလေကွာ”
ထုံစံအတိုင်း နရီက အစ်မမြတို့အိမ်မှာ လူနာလာစောင့်နေသည်။ ဒီနေ့က နရီ ရောက်နေသော မီးဖိုချောင်တွင် သီဟပါရောက်နေသည်။ နရီ သတိထားမိနေတာကြာပြီ။ ဒီချာတိတ်ကလေးဟာ နရီ အောက်ထပ်ကို ရောက်တိုင်း၊ ရောက်တိုင်း ရစ်သီရစ်သီ လုပ်နေသည်။ နရီ ဒီအိမ်ကို လာသည့်ရက်တိုင်း သူနဲ့ မဆုံသည့်ရက် သိပ်မရှိ။ လာသည့်နေ့တိုင်း ဆုံနေသလို။
ဆုံအောင်လည်း သီဟ ဖက်က တမင်လုပ်ယူထားပါသည်။ အိမ်မှာ လာလုပ်နေသော ဆရာမငယ်ငယ်လှလှလေးကို သီဟ စိတ်ဝင်စားပါသည်။ ဆရာမ ဟာ သူ့ရဲ့ အိပ်မက်နတ်သမီးပါပဲ။ စကားလို သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့နဲ့ လူနာကို ဂရုစိုက်တာတွေ၊ ရယ်လိုက်လျှင် သွားလေးတွေပေါ်တဲ့အထိ ဟက်ဟက်ပက်ကပ် ရယ်တတ်တာတွေကြောင့် ဆရာမ ကို စိတ်ဝင်စားမိသည်။
တခါတလေဆရာမ ကို စကားမရှိ၊ စကားရှာမေးနေတုန်း မျက်လွှာလေး ဝင့်ကြည့်လိုက်ပါက ရင်ဖတ်တစ်ခုလုံး ဖိုးသိုးဖတ်သတ်ဖြင့်။ သွေးသားဆန္ဒတောင့်တသဖြင့် ဂွင်းထုဖြင့်သည့်အခါတွင်လည်း ဆရာမကို မှန်းမှန်းပြီး စိတ်ကူးယဉ်ရသည်မှာ အမော။ အတွေးနဲ့တောင် အဲလောက်ကောင်းနေပါလျှင် တကယ်လက်တွေ့သာဆို…
သူ…ရူးခါသွားမလားပင်။
နရီလည်း လိပ်ပြာဘာကြောင့်ဝဲနေသလဲဆိုသည့် အကြောင်းရင်းကို သိသားပင်။ မိမိလို အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားသူက ယောကျ်ားတွေအကြောင်း အနည်းငယ်တော့ ရိပ်မိသားပင်။
သို့သော် ချာတိတ်လေးရေ။ ချာတိတ်လို အရွယ်တွေကို ဒီက မမ က စိတ်မကူးတတ်ဘူးကွဲ့။ မနူးမနပ် ချာတိတ်ပေါက်စနလေးတွေထက် မမ က မမ ထက်အသက်ကြီးတဲ့ ကိုကြီးတွေမှ ကြိုက်တာ။ ပြီးတော့ ရှက်သလိုကြောက်သလို လုပ်တတ်သည့်ယောကျ်ားတွေထက် ကိုယ်လိုချင်ရာကို ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်ဘဲ လုပ်ရဲတတ်တဲ့ ယောကျ်ားတွေကို ပိုကြိုက်တာကွဲ့။
ဥပမာအနေနဲ့ ပြောရင် မင်းအဖေ လိုမျိုး ယောကျ်ားပီသတဲ့ သူမျိုးကိုပေါ့ကွယ်။
“ ဟာကွာ…….ပြီးပြီ”
“ နိုင်လား…မောင်လေး”
အာရုံစိုက်ခံချင်တဲ့သူကို နရီ ဂရုစိုက်ပေးလိုက်သည်။
“ မနိုင်ဘူး…ဆရာမရာ….ဟိုကောင်လေ ဝင်လာတော့လို့ ပြောနေတာကို မဝင်လာတော့ ဒီက တစ်ယောက်တည်း သေပြီပေါ့”
“ အင်း”
ထိုစဉ် သီဟ၏ ဖုန်းသံကြားရသည်။
“ အေး…ပြော..ဟေ့ကောင်…ငါ့လိုးမသား”
သီဟ အားပါးတရ ဆဲပြီးမှ ဘေးမှာ ဆရာမ ရှိနေမှန်းသိသည်။
“ အေး…လာခဲ့မယ်”
“ ……….”
“ အခုလား…အေး…အေး..ငါလာမယ်”
ဖုန်းချပြီးနောက် သူမ ကို လှမ်းပြောသည်။
“ သူငယ်ချင်းခေါ်နေလို့ သွားလိုက်အုံးမယ်…ဆရာမ”
“ အေး…အေး”
ဒီလိုပါပဲ။ ဆယ်ကျော်သက်လေးတွေဆိုတာ။ သစ်ရွက်လှုပ်တာကိုတောင် ရယ်ချင်တတ်သည့် အရွယ်တွေပဲလေ။ ချာတိတ်ကိုမြင်တော့ အိမ်က ကူးကူးကိုတောင် သတိရသွားသည်။ ကူးကူးက အလှအပကြိုက်သူပီပီ ဆံပင်နဲ့ မိတ်ကပ်ပြင် သင်တန်းတက်နေသည်ဆိုပဲ။ ဘယ်လိုဆက်ဖြစ်လာမယ်မှန်း မသိပေမဲ့လည်း အခုထိတော့ အဆင်ပြေသားပင်။ နရီလည်း ဒေါ်တင်မူ အခန်းထဲ တက်မည်အပြု မြ ဆီက ဖုန်းဝင်လာသည်။
“ ဟဲလို ဆရာမ”
“ ဟဲလို အစ်မ”
“ ဆရာမရော….မေမေရဲ့ တရားခွေ Radio ကလေ ကျမအခန်းထဲ မှာရောက်နေလို့။ အဲတာလေး သွားယူပြီး ဖွင့်ပေးလိုက်ပါနော်။ မေမေက တရားခွေ အမြဲနားထောင်တတ်လို့။ ညက အားသွင်းပြီး ပြန်ယူပေးဖို့ မေ့သွားတာ ဆရာမရဲ့”
“ ဟုတ်ကဲ့…ကျမ သွားယူပြီး ဖွင့်ပေးလိုက်ပါမယ်”
ဟုတ်ကဲ့လို့ပြောပြီး နရီ မြတို့အခန်းထဲ ဝင်ရန်ပြုပြီးကာမှ ခြေတစ်လှမ်းတုံ့သွားသည်။ သူများ လင်မယားအခန်း ဒီအတိုင်းကြီး ဝင်လို့ကောင်းပါ့မလား။ အိမ်မှာကလည်းဒေါ်စိန်က သူမ လာသည့်နေ့တွေဆို နေ့ခင်းဘက် တရေးတမော အိပ်တတ်သည်။
အခုလည်း နေ့လည်နေ့ခင်းဆိုတော့ ဒေါ်စိန်အိပ်ပျော်နေပြီ။ အိမ်မှာက အခုလိုအချိန်မျိုးဆိုလျှင် သူမရယ်၊ ဒေါ်စိန်ရယ်၊ လူမမာဒေါ်တင်မူသာရှိသည်။
မထူးပါဘူးလေ။ ယူပေးလိုက်ပါမယ်။ ဒီအခန်းထဲမှာလည်း ဘယ်သူမှ ရှိနေမှာ မဟုတ်တဲ့ဥစ္စာ။ နရီ တွက်ကိန်းမှားတဲ့နေ့ ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
........................................................................................
အခန်း (၉၃)
နရီ အစ်မမြတို့ အခန်းထဲ ဝင်ပြီး Radio ကို ရှာလိုက်သည်။
ဟော…
တွေ့ပြီ။ အခန်းထဲရှိ မှန်တင်ခုံပေါ်တွင် အတိုင်းသား။ နရီ ထိုပစ္စည်းကို ယူပြီး ပြန်ထွက်မည်အပြု။ မထူးပါဘူးလေ။ ရောက်လက်စနဲ့ ဒီအခန်းကို စပ်စုကြည့်လိုက်သည်။ ဒီမိသားစုက ပိုက်ဆံချမ်းသာသည့်မိသားစုဆိုပေမဲ့ အရမ်းကြီး ကြွားကြွားဝါးဝါးနေတတ်သည့်အထဲ မပါဝင်ပါ။ ပုံမှမ် ခပ်ရိုးရိုးအေးအေးနေတတ်သည့် အထာမျိုးပင်။
သို့သော် ပိုက်ဆံချမ်းသာသူတွေ၏ ထုံးစံပီပီ သုံးစွဲထားသမျှက အကောင်းစားတွေမှန်း သိသာသည်။ အခုလည်း ဒီအိပ်ခန်းကြီးက တော်တော်ကြီးမားသည်။ သတိုးနှင့် မြတွေ၏ ဓာတ်ပုံရော၊ သော်သော်ပုံတွေရောကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ချိတ်ဆွဲထားသည်။
အထူးသဖြင့် သိသာလွန်းသည်က လင်မယားအိပ်စက်ကြသည့် ကုတင်ကြီး။ ကြီးမားလွန်းနေသည်။ ဒီကုတင်ပေါ် ဟိုလူကြီး ဦးသတိုးအောင်နဲ့ အစ်မမြက ညတိုင်း လိုးကြသည့် ကုတင်ကြီးနေမှာပေါ့။
အစ်မမြရော…
ဦးသတိုးအောင်၏ ကြမ်းတမ်းမှုကြီးကို ကြံ့ကြံ့ခံနိုင်ပါ့မလား။
ငါ့နှယ်။ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ။ သူများ လင်မယားကိစ္စကို ကြံကြံဖန်ဖန်တွေးနေပါလား။ တော်ပြီ….တော်ပြီ။ အပေါ်ထပ်ကို ပြန်တက်တော့မည်။ အခန်းထဲက လှည့်ထွက်မည်အပြု…
“ ဆရာမ”
ခေါ်သံကြားသဖြင့် နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့
“ အိုး”
“ ဒုတ်”
နရီ ရှက်လွန်းသဖြင့် ကပျာကယာ အကြည့်လွှဲမိသည်။ လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားသဘ့် Radio ကိုပါ ယောင်ပြီး လွှတ်ချမိသည်။ သတိုးလည်း စောစောအလုပ်ပြီးသဖြင့် အိမ်ပြန်၊ ရေမိုးချိုးနေကာမှ ရေချိုးခန်းကအထွက် သူတို့အခန်းထဲသို့ နရီ ရောက်နေမှန်းသိလိုက်ရသည်။
ဒီအခန်းမှာက မြရှိသည်ဖြစ်စေ၊ မရှိသည်ဖြစ်စေ ရေချိုးလျှင် ပုံမှန်အမြဲ ဂျပန်ချိုးနည်း ချိုးဖြစ်တော့ အခုလည်း ရေချိုးအပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရေသုတ်ကာ ရေစိုကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့် အခန်းအပြင်ထွက်လာခဲ့မိသည်။
နရီကို မြင်တော့ ပါးစပ်က လွှတ်ခနဲ့ ခေါ်မိသည်။ ပြီးမှ ကိုယ်ပေါ် ဘာအဝတ်အစားမှ ကပ်မနေမှန်း သတိထားမိသည်။
နရီ ရင်တစ်ခုလုံး ဒိန်းကနဲ့ တက်ဆောင့်သည်။ နရီ အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် ဘာဆက်လုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတော့သည်။ ဖြတ်ခနဲ့ မြင်လိုက်ရသည့် သူ့ကိုယ်လုံးကြီးက တောင့်တင်းသန်စွမ်းလွန်းလှပါဘိ။
ရေစိုစိုအောက် ကျယ်ပြန့်လှသည့် သူ့ ရင်အုပ်ကားကားကြီးတွေ၊ ချပ်ကပ်ပြီး စီရီနေသော ဗိုက်ဘယ်ရီတုံးလေးတွေ၊ ရင်ဖိုစရာ ရင်ဘတ်မွှေးကြီးတွေ၊ ပေါင်လုံး အယ်စတုံကြီးတွေ။
အထူးသဖြင့်……ဟို။ ဟိုပစ္စည်းကြီးကို နရီ မြင်လိုက်မိပါသေးသည်။ သူ့ဟာကြီး ပုံမှန် မထောင်မတ်နေသည့် အချိန်မှာတောင် အောက်သို့ ရှည်ကျပြီးရမ်းခါနေသည်။ လီးမွှေးကောက်ကောက်ကြီးတွေကြားက ထိုမည်းမည်းရှည်ရှည်အချောင်းကြီးသည် စိတ်ကြွလာလျှင် သံချောင်းပူကြီးလို တမဟုတ်ချင်း ပြောင်းသွားတတ်သည်လေ။
“ Sorry ပါဆရာမ။ ကျနော်တစ်ယောက်တည်း ဒီအခန်းထဲမှာ ရှိတယ်ထင်လို့ပါ”
သတိုးက အခုမှ သူ့ကိုယ်မှာ ဘာအဝတ်မှန်း မရှိနေမှန်း သိတော့ သူ့ပစ္စည်းကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး ပြောနေမိသည်။ နရီလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် အခန်းထဲက မြန်မြန် ထွက်ရန် ကြံစည်မိပါသည်။
“ ရ….ရပါတယ်…..ကျမ…ကျမ သွားတော့မယ်”
နရီက ကမန်းကတမ်းထွက်ပြေးမည်အပြု သတိုးစိတ်ထဲမှာ ထင့်နေသည့်ကိစ္စကို ရှင်းလင်းရန် ကြံရွယ်သည်။
“ ဖတ်”
ဆွဲမိဆွဲရာ နရီလက်ကို သတိုးဆွဲဖမ်းလိုက်၏။
“ နေ….နေပါအုံး…ဆရာမရယ်….ကျနော် အတည်ပြုစရာလေး တစ်ခုရှိလို့ပါ”
“ ကိုသတိုးရယ်……….မသင့်တော်ပါဘူးရှင်….လွှတ်ပါ…..လွှတ်ပါရှင်”
သတိုး လီးကိုင်ထားသော လက်ဖြင့် နရီလက်ကို ထွက်မပြေးအောင် ဖမ်းချုပ်ထားသည်။ နရီလည်း စိတ်အိုက်လွန်းလှပြီ။ သို့သော် လွတ်လမ်းရယ်မမြင်။
“ ခဏ….ခဏနော်…ဆရာမ”
ရုတ်တရက် နရီဝတ်ထားသော အပွင့်နီလေးတွေကြဲထားသည့် ခပ်ပွပွ အသားရောင် ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးအောက်စကို ခါးပေါ်မှ အပေါ်သို့ ဆွဲလှန်တင်လိုက်သည်။
“ ရှင်…..ရှင် ဘာလုပ်တာလဲ”
သတိုးက သူရှာနေတဲ့သူ အစစ် ဟုတ်မဟုတ် အတည်ပြုနေသည်။ နရီနောက်ကျော ခါးနားတစ်ဝိုက်ကို လှန်လှောပြီး အတွင်းသားတွေကို ကြည့်သည်။ နေမထိလေမထိ အိစက်နေသော အသားအရေက လှစ်ခနဲ့ ပေါ်လာ၏။ နရီ၏ တင်နှင့် ခါးအစပ် ညာဖက်ထောင့်လေးမှာ သူရှာနေသောအမှတ်အသား ရှိမရှိ ဆန်းစစ်သည်။
ဟင်။ ပျံသန်းတော့မည်ဟန် လိပ်ပြာပုံတက်တူးလေးတစ်ခု။ အိပ်မက်လိုလို၊ တကယ်လိုလို ထင်မှတ်နေသည့် လိပ်ပြာပုံတက်တူးလေးက ဆရာမ မှာအမှန်တကယ်ရှိနေသည်။
ဒါဆို….သူမဟာ။ ဆုံဖူးခဲ့သည့် နာဘီလေး (ဝါ) Candy ဖြစ်နေပါရောလား။
..............................................................................................
အခန်း (၉၄)
“ ဟင်…..မင်း…..မင်းဟာ…..Candy ပဲ”
နရီ မူးမိုက်လဲကျမတတ်ဖြစ်သွားသည်။
သူသိသွားပြီ။ သူသိသွားပြီ။ ဗုဒ္ဓ၊ ယေရှု၊ အာလ္လာမ်။ ရှိရှိသမျှ ဘုရားတွေ ဆင်းကယ်တော်မူပါ။ နရီ လက်ပူးလက်ကြပ် ဖမ်းမိနေပါပြီ။
“ ရှင်…..ရှင်….ရိုင်းလိုက်လှချည်လား”
သတိုးကြောင်စီစီဖြစ်နေတုန်း နရီက ထွက်ပြေးရန် ကြံ၏။
“ အင့်”
မလွတ်ပါ။ နရီ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အားကြီးနှင့် လှမ်းထိန်းကိုင်ခြင်း ခံလိုက်ရကာ နံရံပေါ် ဖိကပ်ခြင်းခံရသည်။
“ မင်း….ကိုယ့်ကို မှန်မှန်ဖြေ…..မင်းနဲ့ ကိုယ် ရန်ကုန်မှာ ဆုံဖူးကြတယ်မလား”
နရီ စိမ်းဝါးမတတ်ကြည့်နေသော သူ့အကြည့်တွေကို ရင်မဆိုင်ရဲပါ။ မျက်လွှာကို အောက်ချကာ ပါးစပ်က တတွင်တွင်း ငြင်းဆိုသည်။
“ မဟုတ်ဘူး……မဟုတ်ဘူး”
“ ဒီမှာ….ကိုယ့်ကို မျက်လုံးချင်းသေချာကြည့်စမ်း”
နရီပုခုံးနှစ်ဖက်ကို သတိုးက သူ့အားကြီးနှင့် ဆောင့်ချလှုပ်ရမ်းသည်။
“ အင့်…….ဟင့်…….ဟင့်…..အား…..…နာတယ်”
“ ကိုယ့်မျက်လုံးကို သေချာကြည့်စမ်း။ ပြီးရင် ဟုတ်ရင် ဟုတ်တယ်။ မဟုတ်ဘူးဆိုရင်လည်း သတ္တိရှိရှိ မျက်လုံးချင်း စိုက်ကြည့်ပြီး မဟုတ်ပါဘူးလို့ ငြင်းပစ်လိုက်စမ်းပါ”
“ ကျမ…..ကျမ”
နရီ သူ့မျက်လုံး၏ စူးရဲသော အကြည့်တွေကို ရင်မဆဲရဲတော့ပါ။ နရီ သိုဝှက်ထားသည့် အရာတစ်ခုကို သူသိရှိသွားခဲ့ပြီ။ အစကတည်းက ဒီအိမ်မှာ လာမလုပ်ခဲ့ရင် အကောင်းသား။ နရီကပဲ မီးမှန်းသိလျက် တည့်တည့်တိုးဝင်သည့် ပိုးဖလံလိုပါပဲ။ သူရှိနေမှန်း သိသိကြီးနဲ့ ပေါ့ပေါ့တန်တန်တွေးကာ လာမိသည့်အဖြစ်မျိုး။
“ ကျ…..မ”
“ အင့်”
“ ပြွတ်…..ပြွတ်”
နရီ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ရန် ငြင်းဆန်မည်အပြု ရုတ်တရက် သူ့မျက်နှာက နရီဆီသို့ နီးကပ်လာသည်။ နရီနဲ့ Candy ကတစ်ယောက်တည်းမှန်း သတိုးသိရှိသွားခဲ့ပြီ။ မိတ်ကပ်တွေနှင့် ထင်းနေအောင်လှသည့် အမိုက်စား ကောင်မလေး။
သူ့ကိုယ်ပေါ်တက်ခွပြီး ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေခါယမ်းနေအောင် အလိုးခံသည့် ထိုကောင်မလေးနဲ့ အခုလို ခပ်အေးအေး ဆံပင် ကုတ်ဝဲလေးနဲ့ ဆရာမ က တစ်ယောက်တည်းမှန်း ဘာဖြစ်လို့ အစောကြီးကတည်းက မရိပ်မိခဲ့ပါလိမ့်။ တွေ့လိုက်ကတည်းက သူမ မှန်း ရိပ်မိခဲ့ဖို့ကောင်း၏။
အခုကျတော့ အိပ်ယာမှ နိုးလာတဲ့အချိန်မှာ ပဟေဠိဆန်ဆန် ပျောက်သွားသော ထိုကောင်မလေးအား ပြန်ရှာတွေ့ခဲ့ပါပြီ။ သူဖိထားသော နံရံနှင့် ကပ်မိပြီး ပြေးပေါက်ပိတ်ပြီး ကြောက်ရွံနေသော သူမ မျက်နှာက သတိုးရင်ကို လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ် ဖြစ်လာစေသည်။
မျက်ရည်စတွေဝေ့နေသော သူမ မျက်လုံးတွေ၏ အကြည့်မှာ သတိုး စိတ်လွတ်သွားပါပြီ။ ရှေ့နောက် အကြောင်းအကျိုး ဆင်ခြင်နိုင်သောစိတ်ကို ရမ္မက်အမိုက်မှောင်က ဖုံးလွှမ်းသွားလေသည်။ မပြောမဆိုနဲ့ တုန်ရီနေသော နရီနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို စုပ်ယူ နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
“ ပြွတ်စ်……ပြွတ်စ်…..ပြတ်…ပလပ်….ပလပ်”
“ ဟင့်……..အင့်…..အင့်……အင့်”
ရုတ်တရက် မွတ်သိပ်ပြင်းပြသည့် သူ့အနမ်းတွေအောက် နရီ အငိုက်မိသွားသည်။ ပြီးမှ မသင့်တော်ပါဟု ဦးနှောက်၏ သတိပေးတားမြစ်ချက်က နရီကို ပြန်လှုပ်နိုး၏။
“ ဘုတ်……ဘုတ်”
နရီ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို တွန်းဖယ်သည်။ ထုရိုက်ပြီး ရုန်းဖယ်သည်။ မရ။ နရီအားနဲ့ ထုရိုက်နေသည်က သတိုးအတွက် မဖြုံရေးချ မဖြုံ။ ပန်းနှင့်ပေါက်နေသည့်အလား။
“ ဟင့်……အင့်…….အင့်……..အင့်….လွှတ်…..လွှတ်ပါ……ဟင့်”
“ ဘုတ်…..ဘုတ်…..ဘုတ်……..ဘုတ်”
နရီ သူ့အနမ်းတွေအောင် လွင့်မျောမသွားအောင် ကြိုးစားပမ်းစား ရုန်းရှာသည်။ သူ့အနမ်းတွေက နရီ နှုတ်ခမ်းတွေကို တစ်ချက် စုပ်ယူလိုက်လျှင် အူသည်းကြွေမတတ် ရင်ဖိုရပါသည်။
ထို့အပြင် အခု နရီ ပိတ်မိနေသည့်နေရာက သူတို့ လင်မယားအိပ်ခန်းကြီးမှာ။ ဒေါ်စိန်ကိုလည်း အားကိုးလို့ မရပါလား။ ဘယ်သူမှ ဒီနေရာမှ မရှိ။ သူတို့နှစ်ဦးတည်းသာ။
“ ပြွတ်…..ပြွတ်…..ပြွတ်စ်….ပလပ်….ပလပ်”
ဟုတ်သည်။ သူမ မှ သူမပါပဲ။ အရိုင်းဆန်ခဲ့သည့်ညက အထိအတွေ့တွေ ပြန်လည် သတိရလာသည်။ တွန်းဖယ်ရုန်းကန်နေသည့် နရီကို သတိုး နာနာဖိကပ်နမ်းရှိုက်သည်။ စုပ်ယူသည်။ ကလိသည်။
“ အား”
နရီ စိတ်ပေါက်ပေါက်ဖြင့် သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ချလိုက်သည်။ အားနှင့် ကိုက်ချလိုက်တော့ သတိုးနှုတ်ခမ်းပေါက်သွားသည်။ သွေးအနည်းပါ စိမ့်ထွက်လာ၏။ အနမ်းတွေက ခေတ္တရပ်စဲပြီး ငြိမ်းချမ်းရေးယူသည်။ နရီက တမင်လုပ်ပစ်လိုက်ပြီးကာမှ သွေးစို့နေသော သူ့နှုတ်ခမ်းကိုမြင်တော့ လန့်ဖျပ်သွားသည်။
သို့သော် မတတ်နိုင်။ လူရမ်းကားကြီးကို ဒီလောက်တော့ မှတ်လောက်သားလောက် ပညာပေးရမှဖြစ်ပြီ။ သတိုးက သွေးစို့နေသော သူ့နှုတ်ခမ်းကိုသူ လျှာနှင့်ပြန်သပ်သည်။ သွေးနံ့က နှာခေါင်းဝဆီ တိုးဝင်၏။ နရီ၏ အရိုင်းဆန်သော တုံ့ပြန်မှုက သူကို မရ ရအောင်ယူရန် စေခိုင်းနေသည်။ နရီ သတိုးအငိုက်မိစေစဉ် ထွက်ပြေးပြန်သည်။
“ အင့်”
“ ဘုန်း”
မလွတ်ပါ။ သတိုးက သူမခါးကို နောက်ကနေ ဆွဲ့ပွေ့ကာ ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်သည်။
“ မရတော့ဘူး…ကောင်မလေးရေ။ မင်းကို အခု ရအောင်ယူမှာ”
“ လွှတ်……လွှတ်…ဖယ်ပါ…ဖယ်ပါရှင်…အစ်မ ပြန်လာလို့တွေ့သွားရင် အကုန်ဒုက္ခရောက်ကုန်လိမ့်မယ်”
မြ နာမည်ထည့်ပြောကာ သတိုး လုပ်ရပ် ရပ်တန့်လို တန့်ငြား ပြောကြည့်ကြည့်သည်။
“ မြက အခုချိန် အိမ်ပြန်မလာဘူး။ အခု ဒီအခန်းထဲမှာ မင်းရယ်၊ ကိုယ်ရယ် နှစ်ယောက်တည်းပဲ။ ကိုယ်တို့ ဟိုညလေးကို ပြန်ခံစားလိုက်ရအောင်”
“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း”
“ အွန့်……….အု……….ဟင့်…….အင့်………ဟင့်…..အင့်”
ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လန်ကျနေသည့် နရီလက်နှစ်ဖက်ကို သတိုးက မွေ့ယာနှင့် တင်းကပ်နေအောင် ဖိချုပ်ထားပစ်လိုက်သည်။ သူမနှင့် အခု နှစ်ပါးသွားလေး ကချင်မိသည်။ အောက်က မြွေဆိုးကြီးက အစာစားရတော့မှန်း သိသဖြင့် တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတော့သည်။
သူတို့ အရင်က ညရဲ့ ရမ္မက်တွေကို အခုတစ်ခါ သွေးသစ်ပြန်လောင်းပစ်လိုက်မည်။ ဒေါ်စိန်ကတော့ အခုထိ တရေးတမော အိပ်နေဆဲ။ အပေါ်ထပ်မှာ ရှိနေသည့် ဒေါ်တင်မူက အောက်က အဖြစ်အပျက်တွေကို မသိရှာဘဲ ဆရာမ ပြန်အလာကို စောင့်နေသည်။ Radio လေးက ကုတင်အောက်မှာ ဖရိုဖရဲ ပြုတ်ကျလျက်။ ကုတင်ပေါ်မှ သက်ရှိလူသားနှစ်ယောက်ကတော့ မြွေနှစ်ကောင် မိတ်လိုက်သလို လုံးထွေးပူးကပ်နေပါတော့သည်။
.....................................................................
အခန်း (၉၅)
သတိုးက နရီ ကိုယ်ပေါ်ကနေ ဖိချုပ်ထားက အနမ်းမိုးတွေ သွန်းဖြိုး၏။ နရီ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်တွေဆီက အငွေ့အသက်တွေကို နမ်းရှိုက်သည်။ ပွတ်သပ်သည်။ အော်ဟစ်နေသော နှုတ်ခမ်းတွေကို အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေဖြင့် ထပ်မံပိတ်ဆို့သည်။
“ အင့်…….ဟင့်…..အု…….အု…….အွန့်…….အွန့်……အွန့်”
“ မွ…….မွ……….ပြွတ်စ်…..ပြွတ်စ်…..မွ……ပလပ်…..ပလပ်……ပလပ်”
နရီ ဘာလို အနိုင်ယူနိုင်ပါ့မလဲ။ ပုံမှန် သမရိုးကျ အခြေအနေမှာတောင် မိန်းမသားတွေ အားအင်က ယောကျ်ားတွေကို ဘယ်လိုမှ မယှဉ်နိုင်ပါဘဲ။ အခုခေတ်မှာ လူတွေက ပြောကြသည်။ ယောကျ်ားနှင့် မိန်းမ တန်းတူ အခွင့်အရေးရသင့်သည်ဟု။
ဥာဏ်ကို လွှာပြီး သုံးရသည့်နေရာတွေမှာ အမျိုးသမီးတွေ ပါဝင်နိုင်စွမ်း ပိုရှိလာနိုင်သော်လည်း ကာယကို သုံးရမည့် နေရာတွေကျလျှင် ဘယ်လိုနေနေ ယောကျ်ားတွေကို မယှဉ်နိုင်ပါ။
အခုလိုမျိုး မုန်ယိုနေသည့် ယောကျ်ားသားတွေဆို ရာဂစွမ်းအင်တွေကြောင့် ပုံမှန်ထက်တောင် အားအင်သန်စွန်းနေသေးသည်။
နရီ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကြီးနှင့် ချုပ်နှောင်မှုကို ခံနေရပါသည်။ လက်တွေကို သတိုးက ဖိကပ်ချုပ်နှောင်နေသည်။ သူ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်ခန္ဓာကြီးကိုလည်း မိမိ ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးထားပြန်သည်။ ပြီးလျှင် ပြင်းပြသည့် အနမ်းများ။ နရီ ရုန်းပါသည်။ ရှောင်ဖယ်ပါသည်။ သို့သော် သူ့အနမ်းတွေက ပြင်းပျတပ်မက်စရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။
ရေချိုးပြီးစ သန့်စင်လတ်ဆတ်နေသည့် သူ့ကိုယ်နံ့အောက်မှာ နရီ ပျော်ဝင်မိသည်။ ရစ်မူးမိသည်။ အစက နရီ ရုန်းဖက်တွန်းကန်နေပေမဲ့ တစ်စထက် တစ်စ အနမ်းမုန်တိုင်းအောက် နစ်ဝင်လာမိသည်။
“ ဟင့်…..အင့်……….အင့်……ဟင့်……..အင့်……..အင့်……..အင့်”
ကျားသစ်မလေးလို မာန်ဖီးနေသော နရီက ဖြည်းညင်းစွာဖြင့် သတိုးလက်ချက်ကြောင့် ငြိမ်သက်သွားလေသည်။ လွတ်မြောက်ချင်လို့ တမင်ဟန်ဆောင်နေတာလား။ တကယ်အစစ်အမှန် ငြိမ်သက်ခြင်းမျိုးလား။ ဟိုညက နှစ်ယောက်သား ပြန်လည် အမှတ်ရမိသည်။
ရစ်ရွှေရည်ကလေးစွက်ထားသဖြင့် အခုထက်ပို၍ အရိုင်းဆန်ပြီး ပို၍ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိခဲ့သည့်ည။ ဦးနှောက်၏ မှတ်ဥာဏ်တွေက ထိုအခြေအနေကို ပြန် recall ခေါ်သည်။ နောင်ဆုံးကျ အသိစိတ်၏ ဆင်ခြင်တုံ့တရားကို ကာမအမိုက်မှောင်ကသာ အနိုင်ယူလွှမ်းခြုံနိုင်ခဲ့သည်။
“ ပြွတ်…….ပြွတ်စ်……..ပြွတ်စ်……ပလပ်…….ပလပ်……..ပလပ်….ပြွတ်စ်”
သတိုးလည်း သူ့လက်ချက်အောက်မှာ ငြိမ်ငြိမ်ကျသွားသော နရီ အခြေအနေကို သတိထားမိသည်။ ထို့ကြောင့် နရီလက်တွေကို ချုပ်နှောင်ထားမှုအား ဖြေလျော့ပေးလိုက်သည်။ နရီ ထွက်မပြေးတော့ပါ။ ထို ထူးခြားဆန်းပြားသည့် အရသာကိုသာ ခံစားပြီးရင်း ခံစားချင်နေမိတော့သည်။
နရီ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်းလူးလွန့်လာသည့် သတိုးလျှာပြားကြီးကို ပြန်လည် စုပ်ယူမိသည်။ အလိုတူ အလိုပါ လိုက်ပါကစားနေမိတော့သည်။ ခဏက နရီကိုက်ခဲထားသဖြင့် သွေးစို့နေသော သူ့နှုတ်ခမ်းဆီက သွေးတွေကိုလည်း အားပါတရ စုပ်ယူပေးနေမိသည်။ နရီလက်တွေကလည်း သတိုးကျောပြင်ကိုကို မမှီ့တမှီ လှမ်းဖယ်မိလေတော့သည်။
သတိုးလည်း အစက နရီ တွန်းကန်နေမှာကြောင့် လုပ်းကိုင်း အခက်တွေ့နေပေမဲ့ အခုက တမဟုတ်ချင်း ငြိမ်ကျပျော့ခွေသွားတော့ သူအလိုရှိရာကို စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါ လုပ်ဆောင်လာနိုင်သည်။ နရီ၏ ဘလောက်အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်သည်။ ပေါ်လာသော အသားရောင် ဘရာဇီယာအောက်မှာ လုံးဝန်းသော ရွှေရင်နှစ်မြွှာအစုံက သူ့နေရာနှင့်သူ အံဝင်ခွင်ကျ ဖြစ်နေတော့သည်။
ထို ဘော်လီအပေါ်ကနေ နရီနို့တွေကို ဆုပ်ချေပစ်လိုက်သည်။
“ အင့်…….ဟင့်………အင့်………အင့်…….အင့်”
ကိုင်၍ ဆုပ်၍ အရသာရှိလှပေစွ။ ထိုဘရာဇီယာအုံကို အပေါ်သို့ ဆွဲတင်မလိုက်တော့ နရီ ၏ ရွှေရင်နှစ်မြွှာက ကပိုကရိုဖြင့် အပြင်သို့ထွက်ချလာသည်။ ဘရာဇီယာက ကျွတ်သွားပြီးလားဆို မကျွတ်။ အပေါ်သို့ လန်တက်နေကာ နို့နှစ်လုံးက ထွက်ကျနေခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုနို့နှစ်လုံးကြား သတိုး မျက်နှာအပ်ကာ စုပ်ယူကိုက်ခဲပစ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ်………ပြတ်…..ပြတ်…..ပလပ်….ပလပ်…..ပလပ်….ပြတ်…ပြတ်….ပြတ်”
“ ဟ……ဟ……ဟင့်……..ဟင့်…အင့်……ဟ…..ဟား…ဟ……အ……အင့်….အင့်…..ဟင့်”
နရီ၏ ခပ်ထွားထွားနို့တွေက စို့၍ ကောင်းလှပေစွ။ အပျိုမလေး၏ သင်းပျံ့ထုံရီသော ကိုယ်နံ့ကို နှာခေါင်းနဲ့ တဝကြီးရှုရှိုက်သည်။ သူမ၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော အလှတရားကို မြိန်ရေယှက်ရေ သုံးဆောင်သည်။
နို့သားလေးတွေကို နမ်းသည်။ လျှက်သည်။ ကိုက်ခဲသည်။ ပန်းရောင်သန်းနေသော နို့သီးခေါင်းလေးကိုပါ မကျန်စေရ။ နို့သီးခေါင်းတစ်ခုကို ပါးစပ်ထဲ ခြုံငုံမိအောင် ငုံခဲကာ စုပ်ယူသည်။ နရီက ကလေးမမွေးဖူးသူ ဖြစ်သဖြင့် မြလို သားမြတ်ကနေ နို့ရည်တွေ မထွက်လာပါ ။ နို့ချိုမထွက်သော သားမြတ်ကို နို့ချိုထွက်သကဲ့သို့ အားပါးတရ တပြတ်ပြတ်မြည်အောင် စုပ်ယူသည်။
“ ဟင့်…….ဟင့်…………ဟင့်……ဟင့်……ဟင့်…အင့်”
“ ပြတ်………ပြတ်…..ပလပ်…ပြတ်……ပလပ်….ပလပ်……ပလပ်”
သတိုးလျှာနှင့် မိမိရင်သားတွေကို နမ်းလိုက်တိုင်း၊ စုပ်လိုက်တိုင်း နရီ မိန်းမောသာယာမိပါသည်။ အရင်ကထက်တောင် ပိုတတ်လာသလိုပါပဲလား။ ငြင်းဆန်ရန် အင်အားတွေလည်း မရှိ။ အားအင်တွေ အကုန်လုံးကို ဝဲဂယက်ကြီးတစ်ခုက ဝါးမျိုးစုပ်ယူသွားသလိုမျိုးပါလား။
သူခေါ်ဆောင်ရာ နယ်မြေသစ်ဆီကိုသာ မကြောက်မရွံလိုက်ပါနေမိတော့သည်။ သတိုးက နို့စို့နေရင်း နရီ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ရိုးရိုး ထမိန်ပဲဆိုတော့ အားနှင့် ဆွဲချွတ်ချလိုက်ရုံမျှဖြင့် ထမိန်အကွင်းလိုက်လျှောကျသွားလေပြီ။ ပေါ်လာသည်က နရီ စပ်ပတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို မလုံ့တလုံအုပ်ထားသည့် ပင်တီ အသားရောင်။ ကားစွင့်နေသည့်တင်သားတွေ၊ လုံးချောနေသည့်ပေါင်တံတွေအလယ်က အချစ်၏ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်မှုကို တိတိပပဖော်ပြနိုင်သည့်နေရာဆီသို့ သတိုး မိမိလီးကို ထိုးထည့်ချင်လှပါပြီ။
ထို့ကြောင့် နရီ ပင်တီကိုတောင် မချွတ်နိုင်။ အလယ်မှာ ဖုံးထားသည့် ပင်တီလေးကို ဘေးနှင့် ဘေးသို့ တွန်းဖယ်လိုက်တော့ အမွှေးကင်းစင်ပြီး လှပသန့်ရှင်းသည့် နရီစောက်ဖုတ် ပေါ်လာလေသည်။ ခပ်သွက်သွက်ပင် ထိုအမြောင်းလေးကြား မိမိလီးကို ထိုးစိုက်ပစ်လိုက်တော့သည်။
..................................................................................
အခန်း (၉၆)
“ ဟ…….ကျစ်…..ရှီး….အား………အား……ဟား”
ဣတ္ထိယလိင်၏ စောက်ဖုတ်အရသာကို သုံးဆောင်ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေသည့် မဲမှောင်ပြောင်လက်ထောင်မတ်နေသော ထိုလီးရှည်ကြီးအား နရီ စပ်ပတ်ကြားထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည့်အခါ သူမ၏ ကြိုဆိုမှုက အံ့မခန်းပင်။
နွေးထွေးသည်။ နူးညံ့သည်။ စွတ်စိုသည်။ ကျဉ်းမြောင်းနေသည့် အတားအဆီးကို အားနဲ့တိုးဖယ်ဝင်ရောက်ရသည့် ခံစားမှုက ပြောမပြတတ်လောက်သည်အထိ ထိမိလွန်းနေသည်။
“ အ…….ဟင့်……..ဟင့်….အင့်……အင့်…….အင့်…….အင့်”
သတိုး၏ လုပ်ဆောင်မှုတွေက အတွေ့အကြုံများသူ ပီပီ မြန်ဆန်လွန်းလှပေစွ။ နရီစိတ်ထဲ မိမိထမိန်ကျွတ်ကျသွားလေပြီဟု တွေးနေဆဲမှ မိမိစပ်ပတ်ထဲ လီးမည်းကြီးက အခန့်သားနေရာယူနှင့်လေပြီ။ လီးဝင်သည်က မသိစိတ်က သူလုပ်ရကိုင်ရ အဆင်ပြေအောင် ပေါင်ကို ကားသထက် ကားပေးနေမိသည်။
နရီလက်တွေက ကိုယ့်ပေါ် အားပါးတရ လိုးနေသော သူ့ကိုယ်လုံးကြီး အရမ်းကာရော ဖယ်တွယ်နေမိသည်။
“ ဗျစ်……ဗျစ်……ဗြီ………ဗြီ……ဗျစ်…..ဖတ်….ဖတ်……ဗြတ်…..ဗြတ်…..ဗြတ်”
နရီ စပ်ပတ်ထဲ သတိုးလီးက စည်းချက်ညီညီ အဝင်အထွက်ပြုလုပ်နေလေသည်။ သတိုးလည်း စားနေကျမဟုတ်သည့် နောက်အရသာတစ်ခုကို ပြောင်းစားရတော့ ပိုပြီး စားကောင်းနေသလို ခံစားရသည်။ မြကို လိုးရသည်ထက် အခု ဒီမိန်းကလေးကို လိုးရသည်က ပိုပြီး စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိနေသလိုနှယ်။
မြက ကလေးမွေးထားသည့် အမျိုးသမီး၏ စောက်ဖုတ်ဖြစ်လို့ ထင်သည်။ လိုးရသည်မှာ ဖွယ်တယ်တယ် ဖြစ်နေသလား ထင်ရသည်။ ကလေးမွေးထားသည့် စောက်ဖုတ်နှင့် ကလေးမမွေးရသော အမျိုးသမီး၏ စောက်ဖုတ်က တူနိုင်စရာအကြောင်းကိုမရှိ။ မြဆို သူမ၏ ပင်ကိုယ်စရိုက်အရ ကလေးတစ်ယောက်အမေဖြစ်သည်တိုင်အောင် ချစ်စခန်းဖွင့်ရာတွင် တစ်ခါတစ်လေဆို ရှက်ကြောက်မှု အနည်းငယ်ရှိနေသေးသည်။
အခုလိုမျိုး မိသားစုအတွင်းရေး နှင့် စိတ်ရှုပ်နေရသော အချိန်တွင် လင်သား၏ ဆန္ဒကို ဖြည့်စည်းပေးနိုင်ခြင်းတွင်လည်း အရင်ကလို မရှိလှ။ ယောကျ်ားတွေအတွက်ကျပြန်တော့လည်း ဘယ်ချိန်ဖြစ်ဖြစ် ချစ်တင်းနှောရန် အဆင့်သင့်ဖြစ်တတ်သူတွေ မဟုတ်လား။ မိမိလိုးချက်အောက် မြည်ကြွေးအော်ဟစ်နေသော ထိုမိန်းကလေးကိုကျတော့ အရင်က ဆုံဖူးပြီးသားသူလည်း ဖြစ်ပြန်။
ထို့အပြင် နူးညံ့အိစက်ပြီး အများနှင့် တမူကိုထူးနေသည့် သူမ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် သတိုး မည့်သည့်အရာကို တွေးတောဆင်ခြင်နိုင်စွမ်း မရှိဘဲ အတွေ့နောက်သာ တကောက်ကောက်လိုက်ပါနေမိတော့သည်။
ဆင်ခြင်တုံ့တရား။ ကိုယ့်ကျင့်သိက္ခာ။ လူမှုဝန်းကျင်တွင် တားမြစ်ထားလေ့ရှိသည့် စည်းဘောင်တွေ။ ထိုအရာတွေကို ဘာမှဂရုမစိုက်တော့ပါ။ မိန်းမောစွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသည့် ထို အဖိုနှင့်အမကာမစပ်ယှက်ခြင်း အမှုကိုသာ တစိုက်မက်မက် လုပ်ဆောင်နေပါတော့သည်။
“ မင်းက အရင်လိုပါပဲလား Candy ရယ်။ စောက်ရမ်းမိုက်တယ်ကွာ……..အား…..ဟား…..ဟား…..ဟား”
“ ဗျတ်……..ဗျတ်…..ဗျစ်…..ဗျစ်….ဖတ်…ဖတ်….ဖလတ်…….ဖလတ်….ဗျစ်…ဗျစ်”
“ ဟင့်…..အီး……ဟီး….အင့်….ဟင့်…..ဟင့်….အီး….ဟီး…..ဟီး”
“ ကိုယ့်လီးကို မင်းကြိုက်တယ်မလား…….ထိတယ်မလား…အခု ကိုယ် လိုးပေးနေတာ…..ပြောလေ…ပြောလေကွာ”
“ အင်း…….ဟင့်…..အီး…….ဟင့်……….အင်း…ဟုတ်တယ်…….အင်း…ဟင်း…ဟုတ်တယ်….ကိုကြီး”
နရီ သူ့ကိုတွေ့တိုင်း စိတ်ထဲမှ ခေါ်ခေါ်နေကြ “ကိုကြီး” ဆိုသော အခေါ်အဝေါ်တွေကိုလည်း သတိုးကြားသည်အထိ ခေါ်လိုက်မိသည်။
“ ကောင်းတယ်မလား”
“ ဗြီ…..ဗြီ…..ဗျစ်….ဗျစ်….ဗြတ်….ဖတ်….ဖတ်”
“ အင်း….ကောင်းတယ်…..ကောင်းတယ်”
“ ကိုယ် အမြဲလိုးမယ်နော် အဲစောက်ဖုတ်ကို……လိုးခွင့်ပြုတယ်မလား”
“ ဟင့်…….ဟင့်….ပြုတယ်…ပြုတယ်….အီး….ဟီး….ဟီး”
သူ့ကိုယ်လုံးအောက်မှာ အလိုးခံနေရသော နရီက မူးမေ့ပျော်ရွှင်နေရပါသည်။ ရန်ကုန်မှ ပြန်လာကတည်းက ပျောက်ဆုံးနေသော မိမိကိုယ်ကို ပြန်လည်တွေ့ရှိသွားသလိုနှယ်။ မျက်လုံး အသာလေးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ နရီဟာ သူ့ရင်ခွင်ကျယ်ကြီး ဝပ်ဆင်းလျက်။ အလိုးခံနေရသည်က သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်း။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာ အစ်မမြနှင့် သူနှင့် လက်ထပ်ပွဲက ပုံတွေ ချိတ်တွဲထားလျက်။
နောက်ထပ် သော်သော်လေးရဲ့ ပုံတွေနှင့်။ အခု မိမိအလိုးခံနေရသည်က သူတို့လင်မယား ချစ်တင်းနှောသည့် ကုတင်ကြီးပေါ်။ ပြန်လည်စဉ်းစားကြည့်မိတော့ ကိုယ်ဟာ ဘယ်လိုနေရာကို ရောက်သွားပြီလဲဟု။
“ အိုး”
ဟိုတွေး ဒီတွေးနေစဉ် နရီကိုယ်လုံးလေးက အောက်သို့ လျောကျသွားသည်။ သတိုးက ကုတင်အောက်သို့ ဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး နရီ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်အစွန်းဆီသို့ ဆွဲချသည်။ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သောအခါ မိုးပေါ်ထောင်မတ်နေသော လီးနှင့် ကုတင်အစွန်းဆီလျှောကျလာသော နရီစောက်ဖုတ်က ကွက်တိ။
သတိုးက သူမ ခြေထောက်ထောက်ကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်ကာ လီးကို စပ်ပတ်ဆီ ထပ်မံ လိုးထည့်လိုက်တော့သည်။
“ ဖြောင်း…….ဖြောင်း……ဖြောင်း…..ဖြောင်း…..ဖြောင်း…..ဖြောင်း”
“ ဗျစ်…..ဗျစ်……ဗြတ်….ဗြတ်……ဗြတ်…..ဗြတ်…..ဗြတ်”
“ အား…..ဟား………လိုးလို့ စောက်ရမ်းကောင်းတယ်ကွာ…..ဟား…..ဟား….ဟား”
“ အင့်…….အင့်….ဟီး…..ဟီး……ဟီး……ဟီး…အင့်….ဟင့်….အင့်”
သတိုးက အားကြီးနှင့် လီးကို စပ်ပတ်ဆီ လိုးသွင်း၏။
သတိုးပေါင်နှင့် ဆီးစပ်က နရီတင်သားနှင့် စပ်ပတ်အပြင်သားတွေကို အသားချင်းရိုက်ခတ်မှုက အခန်းထဲ သောသောညံနေသည်။ ဒီလိုအချိန်မှာ အခန်းထဲ တစ်ယောက်ယောက်သာ ဝင်လာပါက အကုန်လုံး ကိစ္စပြတ်ကုန်လိမ့်မည်။ အထူးသဖြင့် မြသာ မပြောမဆို ဗြုန်းစားကြီး ရောက်လာခဲ့ပါလျှင် အားခွန်ခွန်စိုက်လိုးနေသော ထိုနှစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြေရှင်းချက် ပေးရမလဲ မသိနိုင်ပါ။
သတိုးလည်း မိမိကိုယ်ကို မည်သည့်ကိစ္စကြောင့် ဒီလောက်ကြီး အတင့်ရဲသွားမှန်း ကိုယ့်ဖာသာတောင် နားမလည်နိုင်တော့ပါ။
“ ဖြောင်း…..ဖြောင်း…..ဖြောင်း….ဖြောင်း”
အသားစိုင်နှစ်ခုက ပြင်းထန်စွာ ဝင်ချည်ထွက်ချည် ပြုမြဲပြုဆဲ။ ခုနလေးတင် ရေချိုး၍ ပြီးသွားသည့် သတိုးတစ်ကိုယ်လုံးတွင် ချွေးတွေနှင့် ပြန်လည်စိုရွှဲလျက်ရှိသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသည့် နရီအဖြစ်ကလည်း သနားစရာ။
ကြည့်ပါအုံး။ အပေါ်အင်္ကျီ က မကျွတ်သေးဘဲ အပေါ်သို့လန်တက်နေသည်။ ဘရာစီယာလည်း ရှိမြဲရှိဆဲဆိုသော်လည်း သူလည်း ထိုနည်း၎င်း။ အပေါ်သို့ လန်တက်နေကာ ရင်သားနှစ်မြွှာကလည်း သတိုးဆောင့်ချက်နှင့် အညီ လှုပ်ယမ်းနေသည်။ ဝတ်လာသည့် ထမိန်လည်း ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်ရောက်သွားမှန်းမသိတော့။
ကိုယ်ပေါ် ကျန်ခဲ့သည့် ပင်တီကလည်း ဘေးဖက်သို့ လိပ်ထွက်သွားကာ စပ်ပတ်ဆီသို့ လီးက တရစပ် အဝင်အထွက် ပြုလုပ်နေလေသည်။ သူ့ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြန်သော်လည်း မိမိခြေနှစ်ချောင်းကို ပုခုံးထမ်းတင်ကာ အားပါးတရ ကာမစပ်ယှက်ပေးနေသည်။
“ အား……ဟား…….ပြီး…ပြီ…..ကိုယ်ပြီး..ပြီး……ဟား……ဟား…….ဟား……ဟား”
နရီ စောက်ခေါင်းထဲက မျော့လို ဆွဲဆွဲညှစ်ယူမှုကို ကြာလာတော့ သတိုးလည်း ထိန်းသိမ်းနိုင်စွမ်ရမရှိတော့ပါ။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသား တစ်ချက်တစ်ချက် ဆွဲညှစ်လိုက်လျှင် ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီး ပြုတ်ထွက်သွားမတတ် ကျဉ်စိမ့်တက်ရသည်။
ကြာလာတော့လည်း ဘယ်လို အတွေ့အကြုံများသည်ဆိုဆို။ သတိုးလည်း သုတ်ကို ထိန်မထားနိုင်တော့။ မျော့လိုအရာက လီးတစ်ချောင်းကို ဆွဲစုပ်ယူလိုက်သည့်အခိုက်မှာ လူလည်း လေပေါ်လွင့်သွားသလို ခံစားရသည်။
ဤအချင်းအရာ၏ ရလာဒ်က လရည်တွေ တသောသော ပန်းထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ နရီ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး လရည်တွေနှင့် ပြည့်လျှံသွားသည်။
“ ဟား……..ဟား…..ကောင်းလိုက်တာ…..ကောင်းလိုက်တာ…..မီးလေးရယ်…….ဟား….ဟား”
သတိုး သာယာမှု၏ နောက်ဆုံးတဒင်္ဂထိတိုင်အောင် အပြည့်အဝခံစားနေမိသည်။ ထိုကဲ့သို့ အရသာမျိုး မရရှိ၊ မခံစားရသည်မှာ ကြာလှပါဘိ။ ငတ်ပြတ်နေသည့်အခိုက် အားပါးတရ တပိုးတနင့် ဗိုက်ပြည့်အောင် စားလိုက်ရသလိုမျိုး။ ပြီးပြည့်စုံအောင်နိုင်ခြင်းကို သတိုး ရရှိသည်။
သတိုး လီးကို နရီစောက်ခေါင်းထဲက ဆွဲနှုတ်ရုံရှိသေးသည်။ နရီက ကမမ်းကတန်းထကာ သူမအဝတ်အစားတွေကို ပြန်ပြင်ဝတ်သည်။ ပုံကျနေသည့် ထမိန်ကို လိုက်ရှာကာ ဆွဲတင်ဝတ်သည်။ မြ မှာလိုက်သည့် Radio ကိုလည်း မမေ့စေရ။ ကုတင်အောက် ပြုတ်ကျနေသော Radio ကို ကောက်ယူကာ ချက်ချင်းကြီး အပြင်သို့ထွက်ပြေးသွားတော့သည်။
..............................................................
အခန်း (၉၇)
သတိုး ရုတ်တရက် မှင်တက်ကာ ကြောင်စီစီ ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ ဘာများဖြစ်တာပါလိမ့်။ အလိုတူ အလိုပါ သူလိုးခြင်းကို ခံခဲ့ပြီးမှ အခုကျတော့ အမောတကော ပြေးထွက်သွားလေသည်။ မြ အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် မရည်ရွယ်ပါဘဲ အခုလိုမျိုး ဖြစ်သွားသည့် ကိစ္စ ကို ပြန်တိုင်တောမှာလား။
မဟုတ်လောက်ဘူးနဲ့တူတယ်။
ဘယ်သူပဲ သိသိ။ တယောက်ယောက်သာ သိသွားလျှင် ဘယ်သူမှ မကောင်းနိုင်သော ကိစ္စ။ သတိုးလည်း စောနတုန်းက စိတ်ထင်ရာ လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လိုက်ပြီးကာမှ အခု ဆန္ဒငြိမ်သက်သွားသည့်အချိန် ပြန်တွေးတောကာ အနည်းငယ် စိုးရွံနေမိသည်။ သို့သော် နရီ၏ အထိအတွေ့က မှားခဲ့သည်ကြောင့် ပြန်ရလိုက်သည့် နောင်တနှင့် အလျော်အစားချေဖို့ ထိုက်တန်လွန်းလှသည်။
နရီလည်း မိမိစက်ပတ်ထဲကနေ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုက်နက်တည်း အလူးအလိမ့်ထပြေးထွက်ခဲ့ပါသည်။ ဘာဖြစ်လို့များ အခုလို လုပ်ခဲ့သလဲဆိုတာ နရီ ကိုယ့်စိတ်ကို ပြန်လည်ဆန်းစစ်ကြည့်တော့လည်း ရေရေရာရာ အဖြေ ထွက်မလာပါ။ ကိုကြီးနဲ့ သူမ က ရန်ကုန်မှာကတည်းက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အရိုင်းဆန်သည့်ညကို အပေးအယူမျှမျှဖြင့်ဖြတ်ကျော်ခဲ့ကြပြီးသားသူတွေလေ။
အခုပြန်တွေ့တော့ အစ်မမြကလေးမွေးတုန်းက Special nurse အဖြစ်လုပ်ကိုင်ရသည်က ဆေးရုံမှာဆိုတော့ ဘာပြဿနာမှ မရှိ။
အခုကျတော့…..
မရည်ရွယ်ပါဘဲ အိမ်ထိ လိုက်စောင့်ပေးမိသည်။ ထို့ကြောင့် ဆင့်ကဲဆင့်ကဲ ဤအဖြစ်အပျက်တွေ ဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။ ပြန်စဉ်းစားကြည့်လျှင် ရှက်စရာတော့ကောင်းလွန်းလှပါသည်။ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာ မဟုတ်ပါဘဲ တပါးသူလင်မယားအခန်းမှာ ပိုင်ရှင်ရှိပြီးသား ယောကျ်ားနှင့် အားပါးတရ လိင်ဆက်ဆံခဲ့သည့်အဖြစ်။
သို့သော် ကိုကြီး အဖြစ် ဦးသတိုးအောင်လည်း သိပ်ပြီး ကိုယ်ကျင့်တရား စောင့်စည်းတတ်တဲ့ ယောကျ်ားတော့ မဟုတ်ပေ။ အခွင့်အရေးရလျှင် လစ်ရင် လစ်သလို ယူတတ်သည့် ယောကျ်ားပဲလေ။ ဒေါ်မူယာ ယောကျ်ား သင်္ဘောတက်နေတုန်း ဒေါ်မူယာနှင့် အိမ်မှာ ဖောက်ပြန်ကြသည်ကိုသာ ကြည့်လေ။
တွက်ကြည့်လျှင် ဟိုညက ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အချိန်ဆို အစ်မမြ ကိုယ်ဝန်ကြီးနှင့် အချိန်မှာ သူမ နှင့် မှောက်မှားခဲ့တာပဲလေ။ အခုလည်း ထပ်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ်။ ပြီးတော့ နရီ၏ ဘဝတစ်ပိုင်းတစ်ပိုင်းကို သူသိသွားလေပြီ။ နရီ ကို KTV က Candy အဖြစ် သူ ထင်မှတ်ထားခဲ့သည်မဟုတ်လား။ အခုကျတော့ Nurse aid အဖြစ် ပြန်ဆုံကြပြန်သည်။ ရှင်းမလိုလိုနဲ့ ရှုပ်သထက် ရှုပ်လာသလို ခံစားရသည်။
နရီ အခန်းထဲမှာ အပေါ်ထပ်သို့ အမေတကော တက်ပြေးခဲ့လိုက်သည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ဒေါ်တင်မူက မှိန်းပြီး သူမ ပြန်အလာကို စောင့်နေသည်နှင့်တူသည်။ သူမခြေသံကြားတော့ ဒေါ်တင်မူ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်သည်။ နရီ စိတ်ထဲ ဒိတ်ကနဲ့တောင် လန့်သွားမိသည်။ အောက်မှာ ကြာနေရသည့် အဖြစ်အပျက်ကို ရိပ်များရိပ်မိသွားပြီးလားဟုတောင် ထင်မိသည်။
သို့သော် မျက်လုံး ပြန်ပိတ်သွားလေသည်။ လက်ထဲ၌ ယူလာသော Radio ကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ တရားသံထွက်လာသော အခုမှ နရီ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရန် သတိရမိသည်။ သူ၏ လရည်တွေက အခုထိ နရီ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကျန်ရစ်လျက်ရှိနေဆဲ။ အိမ်ပေါ်ပြေးတက်လာသော လရည်တွေက အောက်သို့စီးကျပြီး ပေါင်ကြားမှာ စိုစိစိုစိဖြင့်။ Toilet ထဲဝင်ကာ အတွင်းခံချွတ်ပြီး ထိုနေရာတွေကို ရေနှင့်ဆေးကြောလိုက်ရသည်။ ပင်တီမှာတော့ သူ့သုတ်ရည်တွေ အကွက်လိုက် စွန်းနေသေးသည်။
ထိုဟာကိုတော့ အိမ်ရောက်မှသာ ဆေးလိုက်တော့မည်ဟု တေးထားလိုက်တော့သည်။ အပြင်ပြန်ထွက်လာသော ဒေါ်စိန်ပါ ကုတင်နံဘေး၌ရောက်နေလေသည်။
“ ဆရာမ……အိမ်သာတက်နေလား။ ကျမ ခဏက ရောက်လာသေးတယ်။ မတွေ့လို့”
ဘုရား…ဘုရား။
မိတော့မလို့ လက်မတင်လေးပါလား။
“ ဪ…အင်း…..အိမ်သာထဲရောက်နေတာ ဒေါ်စိန်ရဲ့”
ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့လေဟန်ဖြင့် နရီ ခပ်တည်တည်ပြောလိုက်သည်။
“ အင်း…..ဒါဆို ကျမ ဆင်းလိုက်အုံးမယ်နော်”
“ ဒါနဲ့ ဒေါ်စိန်….ဒီနေ့ ကျမ သိပ်နေမကောင်းလို့ စောစောပြန်လို့ရလား”
“ ဟင်…..ဟုတ်လား…….ပြန်လေ…ဆရာမ။ သမီးမြ ပြန်လာရင်လည်း ကျမ ပြောပေးထားပါမယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့…ဆရာမ”
“ အင်း…ဆရာမ ကို ကြည့်ရတာ နှုတ်ခမ်းတွေက ဖြူဖပ်ဖြူရော်နဲ့။ ချွေးစေးတွေပါ ထွက်လို့။ ကျမ ဆရာမကို ဘာဆေးညာဆေးသောက်ဆိုပြီး ဆရာထပ်မလုပ်တော့ဘူးနော်။ စိတ်ချပြီးသာ ပြန်ဆရာမ။ ကျမ လုပ်ထားပေးလိုက်မယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့….ဟုတ်ကဲ့”
အခုလိုမျိုး နှုတ်ခမ်းတွေ ဖြူလျှော်နေတာတွေ၊ ချွေးစေးတွေ ပြန်နေတာတွေက အိမ်ကြီးရှင်နှင့် တစ်ပွဲတစ်လမ်း ချစ်စခန်းဖွင့်ခဲ့၍ ဖြစ်လာခဲ့သည်ကို ဒေါ်စိန်မှ မသိခဲ့ဘဲ။ အရိုးခံနှင့် ပြောနေတော့ နရီ အားလည်း အားနာမိသည်။
“ လာဆရာမ……အိမ်ရှေ့ထိ ကျမ လိုက်ပို့ပေးမယ်”
ဒေါ်စိန်က နရီနှင့် အတူတူ အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာသည်။ လှေကားခြေရင်း အရောက် အခန်းထဲမှ နရီနှင့်တွေ့ရန် ပြေးထွက်လာသော သတိုးနှင့် တည့်တည့်တိုးသည်။
“ ဆ……ဆရာမ”
သတိုးက နရီ ကို ပြောမည်အပြု ဘေးမှာ ဒေါ်စိန်ကို မြင်တော့ ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ရသည်။
“ မောင်သတိုးရော အိမ်မှာရှိနေတာလား။ သိတောင် မသိလိုက်ဘူး။ အတော်ပဲ….မောင်သတိုးကို ပြောရအုံးမယ်….ဆရာမကလေ နေမကောင်းလို့ အိမ်ပြန်တော့မယ်တဲ့…..ရတယ်မလား”
“ အင်း….အင်း….ရပါတယ်”
“ ဟင်….မောင်သတိုး နှုတ်ခမ်းယောင်နေပါလား။ ဘာဖြစ်တာလဲ”
ဘာကိုမှ မသိနေသော ဒေါ်စိန်မေးလိုက်တော့ ကျူးလွန်မိခဲ့သည့် နှစ်ယောက်စလုံးက အိုးတိုးအန်းတန်းဖြစ်ကုန်တော့သည်။
“ ဪ….ဒါလား။ ဒီနေ့ သင်တန်းမှာလေ သင်တန်းသားတစ်ယောက်ကို သင်နေရင်း ရေထဲမှာ သူ ခြေဖျားနဲ့ ကျနော်ပါးစပ်ကို ရိုက်မိလို့ နှုတ်ခမ်းပေါက်သွားတာ”
“ ကြံကြံဖန်ဖန်အေ”
ဒေါ်စိန် ယုံမယုံတော့မသိ။ စိတ်ထဲ ပေါ်လာသည့် အကြောင်းအရာကိုသာ ကလိမ်စေ့ငြမ်းဆင်ကာ ပြောလိုက်သည်။ သတိုးက နရီ ကို ကြည့်နေသည်။ နရီကလည်း သတိုးကို ပြန်ကြည့်နေသည်။ ဘာစကားမှ မဆိုဘဲ မျက်ဝန်းချင်းဖြင့်သာ အကြည့်ချင်းဆုံပြီး ရင်ထဲက စကားတွေ ဖလှယ်နေကြသည်။
ထို့နောက် ဒေါ်စိန်က နရီ ဆိုင်ကယ်ထားသည့်နေရာဆီ လိုက်ပို့ကာ bye bye ပြလိုက်တော့သည်။ တကယ်တော့ သတိုးက အခန်းထဲ ထိုင်ပြီး စဉ်းစားနေကာမှ ခဏက စိတ်ရူးပေါက်သည့် အတိုင်း လျှောက်လုပ်မိသည်ကို အားနာမိသဖြင့် နရီ ကို သွားတောင်းပန်မည်အပြု အခုလိုမျိုး ကြုံလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။
ဘာစကားမှ မဆိုဘဲ ကျောခိုင်းထွက်သွားသည့် သူမ ကိုယ်လုံးအလှ ကို စိတ်ထဲ ထပ်ပြစ်မှား မိပြန်သည်။ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်လာနိုင်သလဲ ဆိုတာကိုတော့ ဘယ်သူမှ သိနိုင်မည် မဟုတ်ပါ။
...........................................................................
အခန်း (၉၈)
“ ဟင်….မသိဘူးကွာ”
“ ဒီတစ်လပါပဲ..မီးလေးရာ…အိမ်က အဘွားကြီးနဲ့ သမီးက စင်ကာပူမှာ လည်မယ်လို့ပြောနေလို့”
“ ဒီတစ်ခေါက်ပဲနော်….နောက်ဆို မီးဆီ လာမဲ့ အချိန်နဲ့ မတိုက်အောင်လုပ်ထားပေး”
“ ဟုတ်ပါပြီကွာ…နောက်တစ်ခါ အဲလိုမဖြစ်စေရဘူး..ဟုတ်ပြီလား”
“ ဒါဆိုလည်း ပြီးရော…..မီး အတွက် လက်ဆောင်ဝယ်ပေးခဲ့နော်”
“ မီးလေး ဘာလိုချင်လဲ။ လက်ကိုင်အိတ်ယူမလား၊ ဖိနပ်လား၊ ရေမွှေးလား”
“ အဲလိုကြီးတော့ မပြောတတ်ဘူးကွာ…ဦးမျိုး ကောင်းမဲ့ထင်တဲ့ဟာသာ ဝယ်ခဲ့ပေး”
“ ဟုတ်ပါပြီဗျာ…..ဒါဆို ကိုယ်ဖုန်းချလိုက်ပြီနော်”
“ အင်း….မီး လွမ်းနေမှာ”
“ ကိုယ်ရော”
“ အင်း”
နရီက အိမ်ပြန်အရောက် ဦးမျိုးနှင့် ဖုန်းပြောနေခြင်းဖြစ်စည်။ ပုံမှန် သူမဆီ လာနေကြရက်မှာ သူ့မိန်းမနဲ့ သမီးကို စင်ကာပူခရီးထွက်ကြမည်ဟု ပြောနေသဖြင့် နရီ ရစ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထားလိုက်ပါတော့လေ။ ဦးမျိုးကိုက ပက်သက်ရမည့် အကြောင်းတရားတွေ ရှိလို့ ပက်သက်ကြပေမဲ့ အရမ်းတွေ့ချင်လှပါရဲ့ဆိုပြီး စိတ်ထဲမရှိနေ။
သို့သော် ဘိုးတော်က ရေလျှံလွန်းသည်။ ဘာလုပ်ငန်းတွေ လုပ်ကိုင်နေမှန်း နရီလည်း ထဲထဲဝင်ဝင်မသိပေမဲ့ သူတို့မှာ အပေါဆုံးက ပိုက်ဆံတွေသာဖြစ်၏။ ဦးမျိုးလာမည့်ရက်ဆို သူမ ဆေးရုံအလုပ်တွေကို တတ်နိုင်သလောက် လျော့ချထားတတ်တော့ အခု လာခါနီးကျမှ မလာဖြစ်ဘူးဟုပြောတော့ အားလပ်ရက်တွေက သဲထဲရေသွန်ဖြစ်သွားတော့မလား မသိ။
နရီ ကိုယ့်အဖြစ်ကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်သည်။ လှေနံနှစ်ဖက် ခွနင်းထားသူလို အဖြစ်မျိုးနှင့် ကြုံနေပြီလား ဆိုပြီး။ ခဏကလည်း ဦးသတိုးအောင်နှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ တဝကြီးချစ်တင်းနှောခဲ့ကြသေးသည်။ ရှက်ရှက်နှင့် ပြေးထွက်လာခဲ့ပြီး အိမ်ရောက်မှ ပြန်စဉ်းစားကြည့်ပြန်တော့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှက သည်းထိတ်ရင်ဖိုဆန်လွန်းလှပြန်၏။
အခုထိတိုင်အောင် သူ့လီးကြီး အရမ်းကာရော လိုးထည့်ခံထားရသည့် မိမိစပ်ပတ်က အောင့်တောင့်တောင့်ရယ်။
“ 🎶🎶🎶 I’ve died every day waiting for you 🎶🎶🎶”
ဖုန်းသံကြားတော့ ဘယ်သူဘယ်ဝါဆက်သည်ဟု မကြည့်မိဘဲ ကိုင်လိုက်သည်။
“ အင်း…..ပြောစရာ ကျန်သေးလို့လား”
နရီက ဦးမျိုးပြောစရာ ကျန်ခဲ့သည်အထင်ဖြင့် ဆက်ပြောနေလိုက်သည်။
“ ကိုယ်ပါ”
“ ဟင်”
ခပ် ဩရှရှ အသံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် နရီ ခေတ္တကြောင်သွားမိသည်။ ဖုန်း screen ကို ပြန့်ကြည့်မိကာမှ နံပါတ်အစိမ်းတစ်ခု။ သူ့အသံပါလား။
“ ရှင်”
“ ကိုယ်ပါ……သတိုးပါ……ဖုန်းပြောလို့ရလား”
“ ကျမ…ကျမ မှာ ပြောစရာ ဘာမှ မရှိဘူးရှင့်”
နရီအသံက ရုတ်ချည်း လေစိမ်းတွေတိုက်နေပြန်သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ငြီးငြူခဲ့သော သူမ က အခုတော့ တခြားတစ်ယောက်လိုနှယ်။
“ …………..”
“ ဘာမှ ပြောစရာ မရှိဘူးမလား။ ကျမ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်”
သတိုးကလည်း နရီဖက်က ဒီလိုတုံပြန်မှုမျိုး ထပ်ကြုံရမယ်မှန်း မထင်ခဲ့သမျှ ဘာဆက်ပြောလို့ ပြောရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ ဒီမိနိးကလေးက ကြာလာလေ ကြာလာလေ နားလည်ရခက်လာလေဟု ထင်မိသည်။ အိမ်မှာတုန်းက မိမိလိုးသမျှ ခံသည်။ လိုးခံပြီးသွားတော့ ဖုတ်ဖုတ်ခါထကာ အိမ်မှထွက်ပြေးသည်။ ဖုန်းဆက်ပြန်တော့လည်း စကားသံတွေက စိမ်းသက်လွန်းလှ၏။
“ နေ……နေပါအုံး….Candy ရယ်”
တမင်သက်သက်ကို ထိုနာမည်အား ခေါ်လိုက်သည်။
“ ရှင်….ရှင်….ဒီနာမည်”
“ ကိုယ်ပြောမယ်နော်….ခဏလေး ကိုယ်ပြောသမျှ နားထောင်ပေး…ဟုတ်ပြီလား။ တကယ်တော့ နေ့လည်တုန်းက ဖြစ်ခဲ့ကိစ္စက ကိုယ်တမင်ကြီး တင်ကူးကြံရွယ်လိုစိတ် လုံးဝမရှိခဲ့ဘူး။ မင်းမျက်နှာကို အနီးကပ်တွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်က မထိန်းနိုင်ဘဲ ဒီလိုတွေ ဖြစ်ကုန်တော့တာပဲ။ ပြီးတော့ မင်းဟာ ဆုံခဲ့ဖူးတဲ့ Candyနဲ့ တစ်ယောက်တည်းမှန်း ကိုယ်သိလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာကွာ….ဟာ…..ကိုယ့်စိတ်တွေ လုံးဝလွင့်သွားတာ။ ကိုယ် မင်းကို ရှာနေတာကြာပြီ….မနက်စောစော စင်ဒရဲလားလို ထွက်ပြေးသွားတဲ့ မင်းကိုလေ။ မင်းကတော့ ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုလူစားမျိုး ထင်နေမလဲတော့ ကိုယ်မသိဘူး။ ကိုယ့်စိတ်ထဲကရှိတဲ့အတိုင်း ပြောရရင် အဲနေ့မှာ ဆုံခဲ့တဲ့ မင်းကို ကိုယ် အမြဲတမ်းသတိရနေတာ”
သတိုး၏ ရှင်းပြချက်တွေကြား နရီ မျောသွားမိသည်။ စိတ်ထိန်းစမ်း…..နရီ။ မပက်သက်သင့်တဲ့သူတွေ ပက်သက်လာရင် မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်ကုန်လိမ့်မယ်။
“ မင်းလည်း မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ ကိုယ့်မှာ အိမ်ထောင်လည်းရှိတယ်။ ကလေးလည်း အခုဆို နှစ်ယောက်တောင်ရှိတယ်ကွာ။ ကိုယ့်မိန်းမကိုလည်း ကိုယ်ချစ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ကွာ…..”
နရီ သူဆက်ပြောလာမည့်စကားတွေက ဆက်နားထောင်ချင်မိသေးသည်။ ယောကျ်ားတွေ ပြောသည့်စကားဆိုတာ လုံးဝဥဿုံမယုံရမှန်း ဘဝပေး အခြေအနေအရ သိပြီးသား။ သို့သော် လိမ်နေမှန်း သိသိလျက်နဲ့ သူ့စကားတွေကို နရီ ယုံချင်နေမိသည်။
“ ဒါပေမဲ့….ဘာဖြစ်လဲ။ ဆက်ပြောလေ”
နရီအသံက ခဏကလို သူစိမ်းမဆန်တော့ဘဲ နူးညံ့နေမှန်း သတိုးသိလိုက်သည်။ ချက်ကောင်းကို မိမိရရ ပစ်ထည့်နိုင်ဖို့ သတိုးကြိုးစားကြည့်မည်။
“ ကိုယ် မင်းကိုလည်း မမေ့နိုင်ဘူး”
“ ဟင်”
“ မင်းရဲ့ အလှ၊ အထိအတွေ့တွေကို ကိုယ်စွဲနေမိတာ။ ဒါက ကိုယ့်အမှားလားဟင်။ ပြောပါအုံး….ကိုယ်မှားနေတယ်လို့ ထင်လား”
ရှင်ကြီးဟာ အခုခေတ်စကားအရဆို တကယ့်ကို Red Flag အကြီးစားပါလား။ မိန်းကလေးတွေ ကို မျိုးစုံကစားတတ်သူကြီးပဲ။
“ ခဏက ဖြစ်ခဲ့တဲ့အဖြစ်အပျက်ကိုလည်း ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်….ကိုယ့်ကို ခွင့်လွှတ်တယ်မလား Candy”
“ အင်း…….ခွင့်လွှတ်ပါတယ်”
“ ပြီးတော့ ကိုယ်ကြောင့် အလုပ်ကို မလာဘဲ မနေပါနဲ့နော်။ အဲလိုလုပ်လိုက်ရင် မြ ရိပ်မိသွားလိမ့်မယ်။ အလုပ်ကိုလည်း လာမယ်မလား”
ချည်ပြီးတုတ်ပြီး ပြောတတ်တဲ့သူ့စကားတွေအောက် နရီ မရုန်းထွက်နိုင်တော့ပါ။ ရုန်းထွက်ရန် ခွန်အားလည်း မရှိတော့ပါ။
“ လာပါမယ်”
“ အင်း….ကျေးဇူးပဲကွာ……ကိုယ့်ကိုကိုယ်ရော…မင်းဖက်က ပြောချင်တာများ ရှိသေးလား။ ဥပမာကွာ…ဆဲချင်လား။ ဆဲကွာ…ကိုယ် မင်းပြောသမျှ ခံမယ်။ လူချင်းတွေ့တဲ့အခါ ရိုက်ချင်လား။ ရိုက်ပစ်လိုက်စမ်းကွာ။ ကိုယ်ကျေကျေနပ်နပ်ခံမယ်ကွာ”
“ ဟင့်အင်း”
“ ဒါဆို ကိုယ့်ကို ဗွေမယူဘူးပေါ့နော်”
“ အင်း”
“ မင်းလာမဲ့နေ့ကို ကိုယ်စောင့်နေမယ်ကွာ။ တွေ့ချင်လှပြီ”
“ အင်း”
“ ညအိပ်ရင်လည်း အိပ်မက်ထဲ လာလည်လို့ရလား”
“ သူ စကားတော်တော်တတ်တာပဲ။ သာလိကာတောင် ရှုံးမယ်”
“ ဘာ သူ လဲ။ ခဏက အိမ်မှာ ခေါ်သလို ခေါ်လေ”
“ ဟာ…မသိဘူးကွာ”
“ နိုး….ပြောကွာ…ကြားချင်လို့”
“ ကိုကြီး”
“ နောက်တစ်ခေါက်လောက်”
“ ကိုကြီး”
“ ဟာ….နားထဲ စိမ့်နေတာပဲ……ဒါဆို ရပြီနော်…..အရမ်းတွေ့ချင်နေပြီ…..bye”
“ အင်း”
ဖုန်းချပြီးကာမှ နရီရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေမှန်း သတိထားမိသည်။ ဝဲဖက်ရင်အုပ်ပေါ် ကိုယ့်လက်ဖဝါးကို တင်ကာ စမ်းကြည့်ကြည့်သည်။ ဟုတ်ပါရဲ့။ တဒိတ်ဒိတ်နဲ့။ နှလုံးခုန်သံက လက်ဖဝါးထိတောင် တိုး၍ရိုက်ခတ်နေသည်။
အခုမှ ရည်းစားစထားဖူးသည့် အပျိုမဒန်းလေးလို။ အရာအားလုံးဟာ မှားမှန်းသိသိလျက်နဲ့ ဆက်မှားကြဖို့သာ စိတ်ကူးရှိပါတော့သည်။
...........................................................................
အခန်း (၉၉)
သတိုးလည်း နရီနှင့် ငြိမ်းချမ်းရေး ရယူနိုင်ခဲ့သဖြင့် မိမိကိုယ်ကို အားရကျေနပ်နေမိသည်။ ကိုယ့်ပါးစပ်ထဲထိရောက်နေပြီး ကိုယ့်စိတ်တိုင်းကျ ဝါးစားနိုင်မည့် အရာတစ်ခုကို မသင့်တော်ပါဟု အကြောင်းပြချက်ကြောင့် ထွေးထုတ်ပစ်ပြီး မိုက်ရူးရဲဆန်သည့် အလုပ်မျိုး သတိုးမလုပ်နိုင်ပါ။
Main dish ကို နေ့တိုင်းစားနေရပေမဲ့ Side Dish လေးတော့ ရရင်ရသလို မြည်းစမ်းချင်ပါသေးသည်။ အခုလို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ မြ မသိအောင် ဖုန်းပြောရတာကိုက သူ့အတွက် အတွေ့အကြုံအသစ်တစ်ခုပင်။ အပြင်စာလည်း ခိုးစားလျှင်လည်း အခုလိုမျိုး ပြဿနာမတက်နိုင်သည့် အရာမျိုး ရွေးစားရမည်လေ။
“ ကိုကို……တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ့ ဘာပြောနေတာလဲ”
သတိုးက အခန်းထဲပြန်ဝင်အလာ သမီးကို သိပ်နေသော မြအား တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ဪ…..ကိုဇော်မင်းကို တောင်းပန်နေတာ မြရဲ့။ ထပ်ပြီး ရန်ကုန်လာဖို့ခေါ်နေတာ။ ကိုယ့်မှာက အိမ်မှာက လူမမာက တစ်ယောက်၊ မိန်းမကလည်း ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ လာလို့ အဆင်မပြေဘူးလို့ တောင်းပန်နေတာ မြရဲ့”
သတိုးရဲ့ မုသားစကားကို အဟုတ်ထင်ကာ မြ ကျေနပ်သွားလေသည်။ သိပ်ကို အလိုက်သိတတ်သည့် ခင်ပွန်းသည်ပင်။
“ ဟုတ်လား။ နောက်ဆိုလည်း မေမေအခြေအနေလန်းလာရင်၊ သမီးလေး ဒီထက်နည်းနည်းကြီးလာရင် ကို သွားချင်ရင်လည်း သွားပေါ့”
“ နေပါစေ…မိန်းမရာ။ မသွားရလည်း ကိုယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”
“ အင်း….ဪ…ပြောဖို့ မေ့နေတာ။ နောက်ဆို ရေစိုကြီးနဲ့ မအိပ်နဲ့ သိလား။ တော်ကြာ အအေးမိနေမယ်”
မြ ထိုကဲ့သို့ပြောရခြင်း အကြောင်းရင်းရှိသည်။ မြ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကုတင်ပေါ် မွေ့ယာခင်းမှာ ရေလိုလို အကွက်တွေကွက်နေသဖြင့် အစ်ကို့ကို မေးတော့ ရေစိုကြီးဖြင့် အိပ်ပျော်သွားသည်ဟု ပြောသည်။ တကယ်တော့ သတိုးက နရီနဲ့ အားပါးတရ လိုးထားသဖြင့် ထွက်လာသည့် ချွေးတွေက ကုတင်ပေါ် ပေကျံသွားသည် မဟုတ်လား။ နရီဆီကရော၊ သတိုးဆီကရော ရောထွေးလျက်။
ထိုအရာကို မြက ဘာမှ မသိပါဘဲ အစ်ကိုပြောသမျှ အဟုတ်ထင်နေမိသည်။ မိမိတို့ အိပ်သည့် ကုတင်ပေါ်မှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူက အမေကို လာစောင့်ပေးနေသည့် ဆရာမနဲ့ ဖောင်းဒိုင်းလုပ်ခဲ့မှန်း သိများသိသွားခဲ့လျှင်။ မြ ဘယ်လိုများ ဖြစ်သွားမှာပါလိမ့်။
“ အေးပါကွာ”
“ မြက ကို ရေစိုကြီးနဲ့ အအေးမိမှာမို့လို့ ပြောတာနော်”
သူမယောကျ်ားက အအေးမိဖို့ဝေလာဝေးစွ။ ကာမသွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းတောင် လုပ်လိုက်သေးသည်။
“ ပြီးတော့ ကိုကိုက အဲလိုကြီး အိပ်နေတုန်း အခန်းထဲ သီဟပဲဖြစ်ဖြစ်၊ တယောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဝင်လာရင် အမြင်မတော်ဘူးလေ…ကိုရဲ့”
“ အင်း”
“ နှုတ်ခမ်းကိုရော….ရေခဲကပ်ပြီးပြီလား”
“ ကပ်ထားတယ်”
“ ကို အခုတလော နမော်နမဲ့ သိပ်နိုင်နေတာနော်။ အရင်က အဲလိုမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ ခေါင်းဆောင့်မိရတာနဲ့။ နှုတ်ခမ်းကို ရိုက်မိရတာနဲ့”
မြက သူပြောသမျှ ယုံကာ စကားအဖြစ် ပြန်ပြောလေတိုင်း အပြစ်လုပ်ထားသူပီပီ အပြစ်မကင်းသလို ခံစားရသည်။
“ အေးပါကွာ…ကိုယ်သတိထားမယ်…ဟုတ်ပြီလား…မြရော…မအိပ်သေးဘူးလား”
“ သော်ကလေးကို အရင်သိပ်လိုက်အုံးမယ်။ ပြီးမှ အိပ်တော့မယ်”
“ အင်း..ဒါဆို ကိုယ် အရင်အနားယူလိုက်တော့မယ်”
“ အင်း…အင်း….Good night ကို”
သတိုးက ကုတင်ပေါ် အားပါးတရ လှဲချလိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ နရီ၏ ကိုယ်သင်းနံ့တွေကိုတောင် ပြန်ရလိုက်သလိုလို။ နရီက သူနဲ့ အားပါးတရ ကာမစပ်ယှက်အပြီး ဒေါ်စိန်ကို နေမကောင်းသလိုဖြစ်နေသည်ဟု ပြောပြီး အိမ်ကို ပြန်ချသွားတော့ သတိုး စိတ်ထဲ မရှင်းသလိုလို ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသည်။
မရှင်းသည့်ကိစ္စကို တစ်ခါတည်း အပြတ်ရှင်းမှဖြစ်မည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသဖြင့် မြ အိမ်ပြန်အလာကိုစောင့်နေသည်။ ပြီးနောက် မြ ရေချိုးနေသည့် စပ်ကြား မြ ဖုန်းထဲက နရီဖုန်းနံပါတ်ကို ရှာကာ မြ အလစ်တွင် နရီဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ ဒေါ်နရီဦး
097……..”
တော်သေးသည်က မြ သူမဖုန်းကို Lock မချထားသဖြင့် လွယ်လွယ်ကူကူ လျှင်လျှင်မြန်မြန် ရှာတွေ့နိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နာမည်ကို မြ မြင်ရင်လည်း မရိပ်မိအောင် “ကိုသကြား” ဟု မှတ်ထားလိုက်တော့သည်။ မသိတဲ့သူဆို နာမည်က သင်တန်းသားလိုလို၊ သင်တန်းဆရာ လိုလို နာမည်ဖြင့်။
သို့သော် သတိုးအတွက် ချိုမြိန်သည့် ရမ္မက်သကြား Candy ဖြစ်နေသည်လေ။ ဒီနေ့ဖြစ်ခဲ့သည့် အတွေ့အကြုံအရ နရီလည်း သူ့နည်းတူ အထိအတွေ့တွေကို တမ်းတနေလိမ့်မည်ဆိုတာကို သေချာပေါက်ပြောရဲပါသည်။ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်လာမလဲဆိုတာတွေကို ကာယကံရှင်ဖြစ်သူ သတိုးကိုယ်၌လည်း သိချင်လှပါပြီ။
အချိန်ကိုသာ လှည့်ကျော်ခွပြီး ခရီးသွားလို့ ရခဲ့မည်ဆိုလျှင် အနာဂါတ်မှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေကြပြီလဲဟု သွားကြည့်ချင်မိပါသေးသည်။ နရီအကြောင်းကိုတွေးလိုက်ရုံလေးနဲ့ အောက်က ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်ချင်သလို ဖြစ်လာလေပြီ။ ကလေးသိပ်နေသော မြ နောက်ကျောကို မြင်တော့ အားနာစိတ်က ပြန်ဝင်လာသည်။
သူ့အပေါ် မယားဝတ္တရား ကျေပွန်သော ဇနီးသည်အပေါ် အပြစ်တွေများ ကျူးလွန်နေမိလားဟု။ တဖက်ကပြန်ပြီးတော့လည်း……..။
ဟာကွာ။ ယောကျ်ားပဲ။ ဒီလောက်တော့ ဇယားလေးတွေ ရှိမှာပေါ့။ အကွက်ရွေ့တတ်ရင် တော်ပြီပေါ့။ သိပ်ကို ထူးကဲမက်မောဖွယ်ကောင်းသည့် မာတုဂါမတွေကို ရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ်ဖြစ်နေရအောင်လည်း မိမိက အခြောက်မဟုတ်။
ပန်းသေနေသည့် ကောင် မဟုတ်။ သောတပန်တည်ပြီးသားသူတော်စင်မဟုတ်။ အခုမှ အရွယ်ကောင်းရောက်နေသည့် ကာမဂုဏ်ကို တဝကြီး ခံစားစံစားနိုင်နေသည့် ယောကျ်ားတစ်ယောက်။ တဖက်ကလည်း အထိအတွေ့မှာ သူမတူ ကောင်းမွန်လှပေသည်။
အထူးသဖြင့် မျော့လို ဆွဲဆွဲညှစ်တတ်သည့် ဖွေးအုသန့်စင်လှသည့် သူမ ၏ စောက်ဖုတ်။ အတွေးနဲ့တင် မိမိခေါင်းကို ထိုပေါင်ကြားထဲ ထိုးအပ်ကာ လျှက်ပစ်ချင်မိသည်။ လီးက တောင်လာပြီး အရည်ကြည်တွေပါ စိမ့်ထွက်ချင်လာသည်။
ဟင်း……။ စိတ်လျော့…စိတ်လျော့…မောင်သတိုးရေ။ နောက်လည်း တဝကြီးစားရမှာပဲဟာ။ တဝကြီး စားပို့နင်အောင်စားရင် စားပိုးနင့်ပြီး တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှဖြင့်။ ထို ရမ္မက်အမှောင်ကမ္ဘာထဲ သတိုး မလွတ်နိုင်အောင် နစ်သထက်နစ် သက်ဆင်းမိလေပြီ။
...................................................................................
အခန်း (၁၀၀)
“ ဆရာမ သစ်သီးဖျော်မလို့လုပ်နေတုန်း ကျမ ငါးအရိုးနွှင်ထားလိုက်မယ်။ ပြီးရင် အကုန်အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီ။အပေါ်ကို တက်ပို့လို့ရပြီ ဆရာမ”
“ အင်း”
ဒီနေ့ ဒေါ်တင်မူအတွက် နေ့လည်စာ ငါးရံဆန်ပြုတ်လေးနှင့် ပန်းသီးဖျော်ရည် လုပ်ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။
“ ဒီနေ့ အစ်မကြီး မျက်နှာလန်းနေတယ်နော်။ တော်တော်ကို သက်သာလာတာ။ ဆရာမ တော်လို့နေမှာ”
“ မဟုတ်ပါဘူး…ဒေါ်စိန်ရယ်။ ကြီးကြီးကံကောင်းတာလည်း ပါတယ်ပေါ့။ သူ့နားမှာ လုပ်ပေးမဲ့သူ၊ ပြုစုမဲ့သူ တွေကများလို့ သူလည်း တော်တော်ကောင်းလာတာပေါ့”
“ ကျမကတော့ အစ်မကြီး ဒီနေ့လန်းပြီး ထပါထိုင်နေလို့ ဝမ်းတွေသာနေတာ။ လမ်းလျှောက်လို့ရော ရမယ်ထင်တယ်”
“ လမ်းလျှောက်တာက သိပ်ပြီး အဆင်မပြေလောက်သေးဘူး…ဒေါ်စိန်ရဲ့။ လေဖြတ်ထားတဲ့ ညာဖက်အခြမ်းက လမ်းလျှောက်ရင် လေးနေတုန်းပဲ။ ဘေးက တယောက်ယောက်ရှိမှ အဆင်ပြေတာ”
“ ဒီလောက်ကြီး သက်သာလာတာကိုတောင် ဝမ်းသာလှပါပြီ ဆရာမရယ်။ ဖြစ်ဖြစ်ချင်းတုန်းကဆို ကျမစိတ်ထဲ သွားပြီ ထင်နေတာ။ အခြေအနေတွေက အခုလို ပြန်ဖြစ်လာတော့ အခုမှနည်းနည်းစိတ်အေးသွားရတာ”
“ အင်း”
ဒေါ်တင်မူ တိုးတက်ပြောင်းလဲလာမှုအပေါ် ဒေါ်စိန်က ဝမ်းသာအားရဖြစ်နေရှာသည်။
“ ဒေါ်စိန် ဘာလုပ်နေလဲ”
အသံကြားရာလှည့်လိုက်တော့ သတိုးဖြစ်နေသည်။ အချိန်အခါမဟုတ် အိမ်ပြန်ရောက်နေပါလား။ ရိုးရိုးတီရှပ်နဲ့ ပုဆိုးနဲ့ အိမ်နေရင်း ပုံစံနှင့် ထွက်လာပြောခြင်း ဖြစ်၏။
“ ဪ..အစ်မကြီးစားဖို့ ပြင်ပေးနေတာလေ”
“ ပြီးတော့မှာလား”
“ အင်း….အခုလက်စသတ်နေတာ မောင်သတိုးရဲ့။ ပြောလေ…ဒေါ်စိန်ကို ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”
“ ဟိုလေ….ဟို…..အခုအိမ်ရောက်မှ သတိရတာ။ မြက ကျနော့ကိုလေ သမီးလေး Diaper ကုန်နေလို့ ဝယ်ခိုင်းထားတာ။ အပြန်လမ်းထိ ကျနော် သတိရသေးတယ်။ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး မေ့သွားတာလား မသိပါဘူးဗျာ။ အခု အိမ်ရောက်မှ သတိရတော့တာ။ အပြင်ကို ပြန်မထွက်ချင်တော့ အဲဒါ ဒေါ်စိန် ဝယ်ပေးလို့ရမလား”
“ အေး……..အေး…..…ဒေါ်စိန်လုပ်ပေးမှာပေါ့”
“ အင်း….ဒါဆို ကျနော့ကိုလေ…Eazy Mart မှာ ဝယ်ပေး။ သမီးလေးက သုံးနေကျတံဆိပ်က အဲဒီမှာပဲ ရှိတာ။ တံဆိပ်နာမည်က (……)တဲ့”
“ အေး…..အေး”
“ ဟော…မေ့မလို့….ရော့….တစ်လက်စတည်း ဒေါ်စိန်ကြိုက်တာဝယ်လို့ရအောင်…ကျနော် ပိုက်ဆံအပိုပေးလိုက်မယ်။ ဒီမှာ….ပိုက်ဆံ”
သတိုးက အကြံနဲ့ဆိုတော့ ဒေါ်စိန်ဝယ်ချင်တာ ဝယ်လို့ ရအောင် ပိုပိုလျှံလျှံပေးလိုက်သည်။
“ ဟယ်….မောင်သတိုးပိုက်ဆံတွေက များလှချည်လား။ အဲလောက်ကြီး မလိုပါဘူးကွယ်”
“ ရတယ်….ပိုတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ ဒေါ်စိန်ကြိုက်တာ ဝယ်လို့ရတယ်”
“ ကျေး…ကျေးဇူးပါကွယ်….ဆရာမ…ကျမ အပြင်ကို သွားလိုက်အုံးမယ်နော်။ အကုန်တော့ ပြီးသွားပြီ”
သတိုးတို့နှစ်ယောက်စကားပြောနေသည့် လုံးဝလှည့်မကြည့်ဘဲ လုပ်စရာရှိတာကိုသာ ကျောပေးပြီး ဆက်လုပ်နေသည့် နရီကို ဒေါ်စိန်က လှမ်းပြောသည်။
“ အင်း…အင်း…..ဟုတ်ကဲ့…ဒေါ်စိန်။ ကျမ ဆက်လုပ်လိုက်မယ်။ စိတ်ချလက်ချသာသွား”
“ အင်း…အင်း”
ဘယ်ရယ်ကြောင့်မှန်း မသိ။ ဒေါ်စိန်စိတ်ထဲ၌ သရိုးသရီ ခံစားမိသည်။ မခိုင်းစဖူး မောင်သတိုးက မိမိကို ပစ္စည်းဝယ်ခိုင်းနေသည်။ ဒါဆို အိမ်မှာက လူမမာရယ်၊ ဆရာမ နဲ့ မောင်သတိုးရယ်ပဲ ကျန်ခဲ့မှာပေါ့။ သီဟကလည်း မနက်စောစောကတည်း သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့ဖို့ဆိုပြီး ထွက်သွားပြန်သည်။
သမီး မြ ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်ကို ကလေးတစ်ဖက်နှင့် ထွက်သွားလေပြီ။ မောင်သတိုး ခိုင်းတာရိုးရိုးသားသားပဲ နေမှာပါ။
အိမ်မှာက သူတို့နှစ်ယောက်ချည်းပဲ ကျန်ခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ။ ဒေါ်တင်မူ တစ်ယောက် ငုတ်တုတ်ကြီးရှိနေသေးတာပဲ။ ငါက မတော်တရော်တွေ လျှောက်တွေးနေတာပဲ။ ခိုင်းတာလုပ်ပေးလိုက်ရင် ပြီးပြီကို။ ဒေါ်စိန် စိတ်တထင့်ထင့်နဲ့ မောင်သတိုးပေးလိုက်သည့် ပိုက်ဆံကို ယူကာ အပြင်သို့ ထွက်သွားလေသည်။
ဒေါ်စိန် အရိပ်အယောင် မြင်ကွင်းမှ လုံးဝပျောက်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် သတိုးက နရီကို နောက်ကနေ ဖက်ပစ်လိုက်သည်။
“ အင့်…..လွှတ်ပါ”
“ မလွှတ်ဘူးကွာ…….ဒီက သိပ်လွမ်းနေတာ”
မြတို့ အိမ်၏ မီးဖိုချောင်တွင် သတိုးနှင့် နရီ ကျီစယ်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
“ သူ သိပ်လည်တယ်နော်….အကြံနဲ့ ဒေါ်စိန်ကို ပထုတ်လိုက်တာ”
“ အဟတ်…..ဟတ်……သိများ သိသာနေလား။ သိသာလည်း မတတ်နိုင်ဘူးကွာ…..မင်းက သိပ်လှနေတော့ ကိုယ်က ကြံမိကြံရာ ကြံမိတာပဲ။ နေပါအုံး…နေပါအုံး….ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ…..သူ..ဆိုပဲ။ ပြန်ပြင်ခေါ်ကွာ”
“ ဟင့်အင်း….ရှက်တယ်”
“ ဟာ….ဟိုနေ့က ဖုန်းထဲက ခေါ်ပြီးသားကိုကွာ…မခေါ်ဘူးလား…မခေါ်ဘူးရင် မလွှတ်ပေးဘူး”
သတိုးက နရီကို နောက်ကနေ သိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ နရီ အရပ်က ပုံမှန် မနိမ့်မမြင့် ဆိုပေမဲ့ သတိုးက ဒေါင်ကောင်းတော့ နရီ ခေါင်းထိပ်က သတိုးမေးစေ့နှင့် ထိကပ်နေသည်။ ပန်းသီးဖျော်ရည်က ဖျော်လို့ပြီးနှင့်လေပြီ။ အပေါ်သို့ တက်ပို့ပေးရန်သာရှိတော့သည်။
သို့သော် သတိုးက လူကိုလာပြီး ထိခလုတ်၊ မထိခလုတ်လုပ်နေသဖြင့် ဒေါ်တင်မူဆီ သွားပို့ရန် မရောက်နိုင်ရှာ။ အခု အိမ်အောက်ထပ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်တည်းဆိုသော အသိစိတ်က လွတ်ထွက်ချင်နေသည့် စိတ်ဆင်းရိုင်းတွေကို ပိုပြီး မုန်ယိုစေသလို ဖြစ်လေသည်။
ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော နရီကိုယ်လုံးလေး၏ နူးညံ့ခြင်းတွေကလည်း သတိုးစိတ်တွေကို ပိုပြီးကြွစေသည်။ ဒီနေ့က နရီ အိမ်ကိုလာမည့်ရက်မှန်း သိသောကြောင့် တမင်တကာ အလုပ်မှ စောစောပြန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နေ့လည်နေ့ခင်းဖက် သင်တန်းပြရန် တစ်ချိန်ကျန်သေးသည်။
သို့သော် နရီကို တွေ့ချင်ဇောဖြင့် ထိုအတန်းချိန်အားဖျက်ကာ အစားပြန်ပေးမည်ဟု ပြောပြီး စောစောပြန်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်မှာက ဒေါ်စိန်ရှိနေတော့ အရမ်းကြီးလည်း ရှေ့တိုးမဝံ့။ ခလုတ်ကန်သင်းဖြစ်နေသော ဒေါ်စိန်ကို ခပ်ပါးပါးလေး ပထုတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မီးဖိုချောင်ထဲမှာက အခုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်တည်းသာ။
သတိုးက အကြံဖြင့် အောက်ခံဘောင်းဘီတမင်က မဝတ်လာဘဲ ပုဆိုးသာ ဝတ်ခဲ့သဖြင့် နရီ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် မာထောင်လာခဲ့ပြီ။
“ ဟင်း…မွ….မွ…….မွ”
“ အင့်…….ဟင့်…..ဟင်း…..ဟင်း…..ဟင်း….ဟင်း”
သတိုးက မိမိရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော နရီဆံနွယ်တွေကို နမ်းသည်။ ဦးရေပြားလေးတွေကို နမ်းသည်။ နားရွက်လေးကို ငုံနမ်းသည်။ လက်တွေက နောက်ကနေ ကြုံးဖက်ကာ နရီ ရွှေရင်နှစ်မြွှာကို လှမ်းကိုင်နေသည်။ ဆုပ်နယ်၏။ သူတို့နှစ်ယောက်လုပ်နေသည်က တကယ်တော့အန္တရာယ်များလှ၏။
အပြင်ကနေ ဒေါ်စိန်ဖြစ်ဖြစ်၊ သီဟဖြစ်ဖြစ် ရုတ်တရက် ပြန်လာနိုင်မှန်းသိသိလျက်နှင့် လူမိသွားနိုင်မလားဆိုတဲ့စိတ်က အထိအတွေ့တွေကို ပို၍ မိန်းမောသာယာစေသည်။
“ ကိုယ့်ကို လီးစုပ်ပေး”
“ ဟင်….ဒီနေရာကြီးမှာလား”
“ အင်း…ဘယ်သူမှ မလာခင်လေး မြန်မြန်စုပ်ပေးကွာ”
“ ပြီးရော”
သတိုးက နရီက လီးစုပ်ခိုင်းတော့ နရီက ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်လိုက်သည်။ သတိုးလည်း သူ့ပုဆိုးက အပေါ်ထိ ဆွဲလှန်တင်လိုက်သည်။
“ အိုး”
ဘွားခနဲ့ပေါ်လာသော သတိုးလီးမည်းက တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ နရီ လီးစုပ်တော်မှန်း သတိုးသိပြီးသားပင်။ ထို အာခံတွင်းနွေးနွေးမှာ လီးကြီး စိမ့်ဝင်နေအောင် ခံစားကာ ဂူအောင်းရတော့မည်။
........................................................................
အခန်း (၁၀၁)
နရီက သတိုးလီးကြီးကို မစုပ်ခင် အရင်အနမ်းပေးလိုက်၏။
“ ပြွတ်စ်…..ပြွတ်စ်….မွ….အူး…မွ……မွ…ပြွတ်စ်…….ပြွတ်စ်”
ဒစ်ထိပ်ဖျားကို ဖုံးနေသည့် အရေပြားကို နောက်သို့ ဆွဲလှန်တင်လိုက်သောအခါ မှိုပွင့်ကားကားကြီး သုံးမြှောင့်သဏ္ဌာန် ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးက ထင်ထင်ရှားရှားထွက်ပေါ်လာသည်။ လီးချောင်းဆီမှ ထုံးစံအတိုင်း လီးနံ့သင်းနေသည်။
ထို ပြောင်တင်းကားနေသည့် ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးအပေါ် အနမ်းခြွေသည်။
“ ကျစ်…..ရှီး……..ဟား…….ဟား…..ရှစ်…..အား….ဟား”
နရီက ဒစ်ထိပ်ကို မစုပ်သေးခင် ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီး ဖုံးအုပ်ထားသည့် အရေပြားကို ပါးစပ်နှင့် အရင်စုပ်လိုက်သည်။
“ အား…..ဟား…….ဟူး……ဟား…..ဟား…….ဟား”
သတိုးလီးချောင်း၏ အရေပြားက ထိပ်မဖြတ်ထားသော သူ့ဟာနဲ့သူ အရေပြားက ရှည်နေသည်။ ပုံမှန်ဆို ထိုအရေပြားက ဒစ်အလယ်လောက်ထိငုံနေတတ်ပေမဲ့ စိတ်ထန်လာလျှင် သူ့အလိုလို နောက်သို့လန်ကြလေ့ရှိ၏။
ထို လန်နေသည့် အရေပြားကို နှုတ်ခမ်းကြား ညှပ်ကာ လိမ့်ကာဖြင့် နရီ ကစားသည်။ ဘဝမှာ ပထမဆုံး ခံစားရခြင်းဖြစ်သောကြောင့် သတိုး ဘာစကားဆိုရမှန်းတောင် မသိတော့ပါ။ သိပ်ပြီး ကျေနပ်ဖွယ်ရာ အတိသာဖြစ်သည်။ သတိုး၏ လိင်တံကို အပေါ်သို့လှန်တင်ကာ ထောင်မှတ်နေသော လိင်တံ၏ အူတိုင်အပေါ် နမ်းပြန်သည်။
“ ပြွတ်စ်…..ပြွတ်စ်……ပြွတ်စ်…..ပြွတ်စ်”
ဝတ်ကျေတန်းကျေ မဟုတ်ဘဲ စိတ်ပါလက်ပါလုပ်ပေးနေမှန်း သိသာလွန်းနေသည်။ အမွှေးကို အပြောင်ရိတ်လေ့မရှိဘဲ ခပ်အုပ်အုပ်လေးထားလေ့ရှိသောကြောင့် လီးမွှေးတွေက ရံဖန်ရံခါ နရီကို သွားကြားညှပ်စေသည်။ မည်းနက်ပြီး တောထနေသည့် တွဲကျနေသော ဘောနှစ်လုံးပါ မိမိနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးဖြင့် နမ်းသည်။
“ ဟား…..ဟား…..အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ…..ဟူး…..ဟား….ဟား”
“ အု….…..အု…..….အင့်….…အင့်…..….အင့်”
နရီက မရွံမရာ ဥနှစ်အုံးကိုပါ မိမိပါးစပ်ထဲ သွတ်သွင်းပြီး စိမ်ကာ စုပ်ကာ ပြုလေသည်။ သတိုး၏ သာယာမှုတွေက နားထင်သွေးတက်ဆောင့်လောက်သည်အထိ တဒိတ်ဒိတ်နှင့် ဇိမ်ရှိလွန်းလှသည်။ ရိုးရိုးတန်းတန်း လီးစုပ်ပေးရန် ဖြစ်ပါလျက်နှင့် အခုက စိတ်ပါလက်ပါ ပညာခန်းပြနေပါလား။
သူမ ပညာခန်းပြတာ အကြောင်းမဟုတ်။ လီးကိုဒီလောက်လေး ပြုစုပေးရုံနဲ့တင် သုတ်လွှတ်လိုက်ချင်မိသည်။ ထို မာတောင့်နေသည့် လီးမဲရှည်ကြီးနှင့် ဥနှစ်လုံးကို မိမိပိုင်ကစားစရာလိုနှယ် စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပြီးကာမှ ပါးစပ်ကို ကျယ်ကျယ်ဟက လီးချောင်းကို စုပ်ပေးလိုက်တော့သည်။
“ ဟူး…ဟား……ဟား…..ကျစ်…..ကျစ်…….ရှီး….ဟား….ဟား”
“ အု…..အု…အွန့်….အွန့်…….အွန့်…….အွန့်………အင့်….အု…..ဟု…..ဟု…အွန့်…..အွန့်”
နရီဆီက လီးနင်သံ၊ လီးစုပ်သံမျှသာ ကြားရပေတော့သည်။ နရီက လီးစုပ်ရုံတင်မက။ လျှာကို လိမ့်ကာ ပြုကာ ကစားပြသေးသည်။ စုပ်ခိုင်းသူ သတိုးကိုယ်၌လည်း နရီ အဲလောက်ထိ လုပ်ပေးလိမ့်မည်ဟု မထင်ခဲ့ပါ။ အခုတော့ ကိုယ်ရှူးကိုယ်ပတ်နေတော့သည်။
သို့သော် ထိုအရာမျိုးက ကြာချင်သလောက်သာ ကြာစမ်းပါစေ။ ခံစားပစ်လိုက်ချင်သည့် အထိအတွေ့မျိုးသာ ဖြစ်ပါသည်။
“ ဟား……..ရှစ်………ဟူး….အီး….ဟီး…..ဟား…..ဟား”
အစက သတိုးညည်းသံတွေက တိုးတိုးလေးဆိုပေမဲ့ နရီ၏ ပညာစွမ်းကြောင့် ကျယ်သထက် ကျယ်လာလေသည်။ အပေါ်ထပ်က ဒေါ်တင်မူကြားနိုင်၊ မကြားနိုင်ကိုလည်း အာရုံမရောက်တော့။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဟုသာ စိတ်ထဲ ထင်မှတ်ထားလေတော့သည်။ နရီက လျှာထိပ်လေးနှင့် ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးနှင့် အကွဲကြောင်းကို သာသာလေး သပ်၏။
ထိုနေရာသည် ကောင်းမွန်မှုတို့၏ အကြောပေါင်းများစွာ စုဝေးဆုံစည်ရာ နေရာဖြစ်လေတော့ သတိုး သုတ်ရည်ကြည်တွေကြောင့် စိမ့်ထွက်လာ၏။ ထို လရည်အကြည်တွေကိုလည်း လျှာနှင့် ထိလိုက်ကာ အမျှင်လေးပုံစံလုပ်ပြီး နရီကစားပြန်သည်။
လီးကို ကြောက်စရာလို့သဘောမထားဘဲ ဆန်းသစ်သော ကစားစရာအဖြစ် ထင်မှတ်မှားနေလားဟုတောင် အောက်မေ့ရပါသည်။ ဒီအတိုင်း နရီလုပ်ချင်တိုင်းသာ ခွင့်ပြုပါက မဖြစ်ချေ။ ခဏဆိုလျှင် ဒေါ်စိန်လည်း အပြင်က ပြန်ရောက်လာနိုင်သည်။
ထို့ကြောင့် အချိန်ရှိခိုက် လုံလစိုက်ကာ နရီကို လိုးရန် ပြင်ဆင်ပါတော့သည်။ နရီကတော့ လီးနှင့်ကစားလိုက်၊ စုပ်လိုက် ပြု၍ ကောင်းနေဆဲမှာ ရှိနေသေးသည်။ အပေါ်ကနေ အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မိမိပုဆိုးကြား တိုးဝင်ကာ လီးစုပ်ပေးနေသော နရီ။ ဆံပင်တွေ ရှေ့သို့အုပ်ကျနေသဖြင့် လီးစုပ်ပေးနေသော သူမမျက်နှာလှလှလေးကို ကောင်းကောင်းမမြင်ရ။
ထို့ကြောင့် ဆံပင်တွေကို သိမ်းကာ သူမ နားနောက်တွင် ညှပ်ပြီး သိမ်းထားပေးလေသည်။ မြင်ကွင်းက အခုမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်သွားတော့ လီးစုပ်ပေး၊ လျက်ပေးနေသည့် သူမ၏ဟန်က စိတ်ပါလက်ပါရှိလွန်းလှသည်။
“ ဟား…….ဟိတ်……ရပ်…ရပ်လိုက်တော့……ကိုယ်လိုးချင်သေးတယ်”
“ ဟင့်…..အု….အု……အု…..အု……..ဟင့်….ဟင့်……ဟင့်”
နရီက မကြားသလိုဟန်ဆောင်ကာ လီးဆက်စုပ်နေသည်။
“ တော်ပြီကွာ….ရပ်လိုက်တော့”
နရီကို ပုခုံးကနေ ဆွဲမကာ လီးစုပ်ပေးနေခြင်းအမှုကို ခဏတာမျှ ရပ်နားစေသည်။ နရီက တံတွေးတွေနှင့် ရွှဲနစ်ပြောင်ဝင်းနေသည့် လီးချောင်းမည်းကြီးပေါ် အကြည့်မလွှဲနိုင်ဘဲ တသသဖြစ်နေရှာသည်။ သတိုးက ဘေစင်ပေါ် နရီကိုယ်ကို ကပ်လိုက်သည်။
ပြီးနောက် နရီကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး နောက်ကျောခိုင်းစေသည်။ နရီဝတ်လာသည်ကလည်း ထမိန်ဆိုတော့ ထမိန်ကို အပေါ်သို့ဆွဲတင်လိုက်သည်။
“ ဟား……လှတာကွာ”
ဝင်းခနဲ့ ပေါ်လာသည့် ပန်းနုရောင်ဖျော့ဖျော့ အတွင်းခံပင်တီ။ နရီ တင်ကားကားတွေကို မနိုင့်တနိုင် ဖုံးကွယ်ပေးထားရှာသည်။ သတိုးမှာ အချိန်သိပ်မရှိ။ ရသည့် အချိန်ခဏလေးမှာ ထိထိမိမိအသုံးချတတ်အောင် ကြိုးစားနေသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုန်းတော်ဘွဲ့ဖွဲ့ရန် အချိန်မရှိဘဲ ထိုပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ပေါ်လာသည်က အမွှေးအမျှင်ကင်းစင်သော အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလှလှလေး။ မလိုးခင် ထိုစောက်ဖုတ်အမြောင်းကြား လက်နှင့်သပ်ကြည့်ကြည့်သည်။ စိုနေပါလား။ စောက်ဖုတ်မှာ အရည်လေးတွေ စိမ့်ပြီးစိုစပြုနေပါလား။
“ ဟာ…..စိုနေပြီပဲ……မင်းက ကိုယ်လိုးတာ သိပ်ခံချင်နေပြီပေါ့လေ….ပြောစမ်း….ကိုယ်ပြောတာ မှန်တယ်မလား”
“ အင်း”
“ ကိုယ်လိုးမယ်နော်…ခံနော်”
“ အင်း…..ဟင်း….လိုးပေး…ခံမယ်…..ခံမယ်”
သတိုးက ထောင်မတ်နေသော လီးမည်းကြီးကို ဘေစင်ပေါ်ထောက်ကာ ကုန်းပေးထားသော နရီကိုယ်လုံးလေး၏ စောက်ဖုတ်ကြား လိုးသွင်းလိုက်တော့သည်။
“ အား…..အု……..အု”
နရီ အော်ဟစ်မတတ်ဖြစ်သွားသည်။ သတိုးက အပေါ်ထပ်က ဒေါ်တင်မူ ကြားမှာစိုးသဖြင့် ပါးစပ်ကို လက်နှင့်လာအုပ်သည်။ နရီ ဘာလို့အော်မိသလဲဆို အားကြီးနှင့် ဆောင့်ဝင်လာသော သူ့လီးကြီးက ပြည့်အင့်လွန်းလှသည်။ ဒိန်းကနဲ့ မပြောမဆို ဆောင့်ထည့်လာတော့ စိတ်လိပ်ပြာလေးတောင် လန့်သွားပါသည်။ သတိုးက မိမိပါးစပ်ကို သူ့လက်ဖဝါးကြမ်းကြီးဖြင့် လာပိတ်ပင်သည်။ နရီ အော်ချင်ပေမဲ့ အော်သံတွေက တအုအုသာ ထွက်နိုင်တော့သည်။
“ ဖြောင်း……..ဖြောင်း…..ဗြတ်……..ဗြတ်……..ဗြတ်…….ဗြတ်…ဖတ်…ဖတ်….ဗျစ်…ဗျစ်…ဗြတ်”
“ အိ….အု……အင့်…..ဟင့်…..ဟင့်…..ဟင့်…..အု…………ဟင့်…အင့်”
“ ဟား………ရှီး…ရဟူး…..ဟူး……ဟူး……ရှီး….ကျစ်…….အား……အား”
သတိုးရော၊ နရီကိုယ်အပေါ်၌ အဝတ်အစားစုံလင်နေပါသေးသည်။ သတိုးက ပုဆိုးကို ခါးရင်းထိ လီးပေါ်သည်အထိ ဆွဲလှန်ပြီး ထမိန်လန်တက်နေသော နရီကို လိုးသွင်းနေမှုမှအပ ကိုယ်စီကိုယ်စီပေါ်တွင် အဝတ်အစားတွေရှိနေပါသေးသည်။ သို့သော် ဖြစ်ပျက်နေသမျှကို မြင်နေသည့် သူတစ်ဦးရှိနေလေသည်။
ထိုသူက အိမ်မှာရှိနေသူ တစ်ယောက်တည်းသော “ဒေါ်တင်မူ” သာဖြစ်လေတော့သည်။ လှေကားထိပ်၏ ထောင့်စွန်းကနေ ကြည့်ပါက မီးဖိုချောင်ထောင့်စွန်းမှာ ရှိနေသည့် သတိုးနှင့်နရီတို့၏ အဖြစ်အပျက်ကို ထောင့်ဖြတ်အနေအထားဖြင့် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း သေချာမြင်နေရပါ၏။
သတိုးနှင့် နရီတို့ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဒေါ်တင်မူ မြင်သွားပြီမှန်းလည်း သိပုံမပေါက်ပါ။ နရီစောက်ဖုတ်ကို လိုးခွဲရန်သာ သတိုးဇောသန်နေပါတော့သည်။
......................................................................
အခန်း (၁၀၂)
“ အစ်မကြီး ဒီနေ့ တော်တော်လန်းနေတယ်နော်။ နေကောင်းနေတယ်ပေါ့ အစ်မကြီး”
“ အု……အု…..အ”
မနက်ပိုင်း ဒေါ်တင်မူ အိပ်ယာထတဲ့အချိန်မှာ ဒေါ်စိန်က သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေတော့ နှစ်ဦးသား စကားစမြည်ပြောကြသည်။ ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ ဟိုးအရင်ကတည်က ဒေါ်စိန်နဲ့ အထိအတွေ့အများဆုံး၊ အဆက်ဆံအများဆုံး အိမ်သားဆို ဒေါ်တင်မူသာ ဖြစ်ပါသည်။ ပွစိပွစိဖြင့် ဟိုစပ်စပ်၊ဒီစပ်စက်လုပ်တတ်သော ဝဝလုံးလုံးလေး ဒေါ်တင်မူသည် အခုကျတော့ ကာယိကဒုက္ခ ဖိစီးမှုကြောင့် အရင်ကထက် ပို၍ ပိန်ကျသွားလေပြီ။
သို့သော် အရာအားလုံးသည် အားမတန်မာန်လျော့ထားရသည့် သဘောဖြင့်သာ။ ဒေါ်တင်မူ မျက်လုံးတွေက အရင်ကလို တလက်လက်တောက်နေဆဲ ရှိသေးသည်။
“ အောက်မှာ ဆရာမက ဒီနေ့အစ်မကြီးအတွက် နေ့လည်စာ ငါးရံဆန်ပြုတ်နဲ့ ပန်းသီးဖျော်ရည် လုပ်ပေးနေတယ်။ ပြီးရင် ဆရာမ တက်လာပို့လိမ့်မယ်နော်”
“ အု….အု”
ဒေါ်တင်မူ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ လေဖြတ်ပြီးနောက် ညာဖက်ခြမ်းက လှုပ်မရတော့ပေ။ အခုတော့ ဆေးဝါး၊ လေ့ကျင့်ခန်း မှန်မှန်လုပ်နေသောကြောင့် အရင်ကထက်စာလျှင် နည်းနည်းလေး လှုပ်နိုင်လာလေပြီ။ လုံးဝမရသေးသည်က စကားပြောဆိုခြင်းပင်။ တဖက်လူပြောသမျှ အလုံးစုံ နားလည်နေသော်လည်း ပြန်ပြောလို့ မထွက် ဖြစ်နေရသည်။
ထို့ကြောင့် ပါးစပ်က အုအုအအနဲ့ ခေါင်းညိတ်လိုက်၊ခေါင်းခါလိုက်၊ မျက်ခွံမှိတ်ပြလိုက်ဖြင့် တဖက်သူနှင့် ကြိုးစားပန်းစား ဆက်သွယ်နေရရှာသည်။ ဒေါ်စိန် အောက်ကဆင်းသွားတော့ ဒေါ်တင်မူ တစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ဖွင့်နေကျ Radio လေးကို အကောင်းပကတိရှိနေသေးသည့် ဘယ်လက်သုံးဖွင့်ကာ တရားတော် နာယူနေလေသည်။ တရားတော်နာနေရင်း မှိန်းကနဲ့တောင် အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
အသိစိတ်ပြန်ကပ်ပြီး နိုးလာစဉ် တရားတော်က ဆက်လက်ဟောနေဆဲ။
“ ဂွီ……ဂွီ”
နေ့လည်စာ စားချိန်တန်ပြီဖြစ်သော်ကြောင့် ဗိုက်ထဲမှ အော်မြည်နေလေပြီ။ ဒီအချိန်ဆို ဆရာမ လာပြီးထမင်း ကျွေးနေကြပါ။ ဒီနေ့ကျမှ ထူးထူးဆန်းဆန်း တိတ်ဆိတ်နေပါလား။ ဘာအသံမှ မကြားရ။
“ အု….အု…..အ”
အော်ခေါ်လိုက်သော်လည်း ပါးစပ်က ထိုအသံမျှသာ ထွက်နိုင်သည်။ လူက ဗိုက်ဆာနေသဖြင့် ဒေါသပါထွက်လာသည်။ ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ။ ဒေါသစိတ်ကြောင့် လူက ပို၍ မာန်ပါလာသည်။ ဒီအတိုင်း စောင့်နေလို့တော့ မဖြစ်ချေပြီ။ အိမ်အောက်မှာ ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာ သွားကြည့်ရမည်။
ဒေါ်တင်မူက နေ့လည်နေ့ခင်းဆို ဆရာမနဲ့ လမ်းလျှောက်ကျင့်နေကျ Walker ကို ယူလိုက်သည်။ ကျင့်နေကြဖြစ်သောကြောင့် ဒေါ်တင်မူအတွက် အပန်းမကြီးလှ။ Walker ကို မှီကာ ကြိုးစားပန်းစားထရပ်လိုက်သည်။ အဆင်ပြေသားပင်။ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထို walker ကို သုံး၍ တံခါးပေါက်ဝဆီအရင်သွားသည်။
“ ဟင့်….အု…….ဟင့်….ဟင့်”
ကုတင်ကနေ အခန်းပေါက်ဝဆို ပုံမှန်ခြေလှမ်း (၄)၊(၅)လှမ်းစာ လောက်သာရှိသော်လည်း ဒေါ်တင်မူအတွက်က တကယ့်ကို ကြိုးစားပမ်းစား သွားနေရှာသည်။
“ ချလောက်”
အားသွန်ခွန်စိုက်လျှောက်ပြီးနောက် အခန်းအပြင်သို့ ရောက်သွားလေပြီ။ အပေါ်ထပ် ပုံက အိပ်ခန်းကနေအတွက်ဆို အပေါ်ထပ်ကြမ်းပြင်ရှိသေးသည်။ ထိုမှဆက်လျှောက်လျှင် အောက်ထပ်ကို ဆင်းမည့်လှေကားဆီသို့ ရောက်မည်။ ထိုလှေကားနှင့် မီးဖိုချောင်နှင့် တစ်ပါတည်း ဆက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်တင်မူက အောက်သို့ဆင်းရန် စိတ်ကူးမရှိပါ။ အောက်တွင် အခုထိ လာမပို့ရသေးသည့် အကြောင်းရသ်းကို သိချင်ရုံသက်သက်မျှသာ ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် အပေါ်ကနေ စီး၍ ကြည့်လိုက်ရင် မီးဖိုခန်းဆီတိုက်ရိုက်မြင်ရသော နေရာဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
“ ဟင့်…….ဟင့်……ဟင့်……အင့်….အင့်”
“ ဖတ်…..ဖလတ်……ဗျစ်……ဗြတ်…..ဗြတ်”
ဟင်။
ဘာအသံကြီးတွေလဲ။ တိရစ္ဆာန်တွေက ထွက်လာတတ်သည့် အော်မြည်းသံတွေလို။ အိမ်မှာ ဘာအကောင်မှလည်း မမွေးထားပါဘူး။ အောက်ထပ်မှာ သတိုးနှင့် နရီ ရမ္မက်အမိုက်မှောင်ထဲ သက်ဆင်းနေ၍ ထွက်ပေါ်လာသည့် အသံတွေကို ဒေါ်တင်မူ နားဆီ သဲ့သဲ့ကြားရသည်။
ထိုအချိန်ထိ ဒေါ်တင်မူ ဘာမှန်း နားမလည်သေးပါ။ တစ်ခုခုတော့ ဖြစ်နေပါပြီ။ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိ၍သာ ခက်နေသည်။
“ ဟား…….ကောင်းတယ်……အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ…..ရှီး……..ကျစ်…….ဟား…….ဟား”
ဒါဟာ သမက်ဖြစ်သူ သတိုးအသံမလား။ အချိန်ခါမဟုတ် ဘာဖြစ်၍များ အိမ်ကို ပြန်ရောက်နေပါလဲ။ အသံတွေက ဒေါ်တင်မူ၏ ကြားသိစိတ်ကို ပို၍ပို၍နှိုးဆော်လာသည်။
ထို့ကြောင့် ဒေါ်တင်မူ ဇောကပ်ကာ ပိုပြီး သွက်သွက်လက်လက် သွားလာနိုင်သလို။ ဒေါ်တင်မူ သွားရင်း သွားရင်း လှေကားထိပ်ဆီရောက်သွားလေပြီ။ ကြားနေရသော အသံတွေနှင့် အနီးကပ်ဆုံး နေရာဆီသို့လည်း ရောက်နှင့်လေပြီ။ အသံလားရာ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့……။
ဘုရား……ဘုရား။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ။ မိမိကို လာစောင့်ပေးနေသော ဆရာမ နရီက မိမိသားမက်ဖြစ်သူ၏ ယောကျ်ားတန်ဆာကို မရွံမရှာ ဒူးထောက်ပြီး စုပ်ပေးနေပါလား။
ဘာတွေလဲ။ မောင်သတိုးက လုံခြည်ကို လှန်ပြီး ခါးကော့ကာ ဆရာမ လီးစုပ်ပေးနေသည်ကို မှိန်းကာ မှိန်းကာ ဇိမ်ခံနေပါလား။ ဒီအိမ်မှာ အခုလို ဖြစ်ပျက်နေတာ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူးလား။
“ အ…အ”
ဒေါ်တင်မူ အသံထွက် အော်ဟစ်လိုက်ပေမဲ့ ပါးစပ်ကနေ လေတိုးသံလေးလို အသံသာထွက်နေသည်။ ဒေါသစိတ်နှင့် ယူကြုံးမရစိတ်က ငယ်ထိပ်သို့တက်ဆောင့်သည်။ ခွေးဇာတ်ခင်းနေသည့် ထိုနှစ်ယောက်ကို ရွံရှာနေမိသည်။ ငါ သမက်အရွေးမှားပြီလား။ တကယ်တော့ အစကတည်းက ဒေါ်တင်မူ ချင့်ချင့်ချိန်ချိန် လုပ်ဖို့ သတိရှိသင့်သည်။
သမီးကြီး ကေသရီ ဆုံးပြီးနောက်မှာ မောင်သတိုးက လင်ရှိအမျိုးသမီးတစ်ယောက် ချိတ်တိတ်တိတ် ဖြစ်နေသည်ဟု စိန်စိန်ပြောပြခဲ့ဖူးသည်။ အိမ်ထောင်ကျလျှင် ခြေငြိမ်သွားလောက်ပါရဲ့ ဆိုသည့် အထင်ဖြင့် သမီးငယ်မြစန်းရီနှင့် အတင်းပေးစားခဲ့သည်။
အစကတော့ ဟုတ်နိုးနိုးဖြင့်။ အခုတော့ မောင်သတိုးက စည်းမစောင့်တတ်သည့် ကျားပါလား။ ဖြစ်မှဖြစ် အိမ်မှာ လာလုပ်နေသည့် မိမိကို စောင့်ရှောက်နေသည့် ဆရာမနရီနဲ့မှ။ ကြုံမှ ကြုံတတ်လေခြင်း။ မောင်သတိုးကို သမီးမြနဲ့ ပေးစားမိတာ အမှားကြီးကြီးတစ်ခုကို လုပ်လိုက်မိတာပါလား။
.......................................
အခန်း (၁၀၃)
သတိုးနှင့် နရီကတော့ ဒေါ်တင်မူ ကြည့်နေမှန်းလည်း မသိရှာ။ ထိုထူးကဲဆန်းကျယ်သည့် နေရာသစ်တစ်ခုဆီကိုသာ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်နေကြသည်။ နရီက ဘေစင်ဆီလှည့်ကာ သတိုးဆီ ဖင်ကော့ပေးထားတော့ ထိုပြူးနေသည့် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြား မိမိလီးကြီးအား စိမ်ထည့်လိုက်သည်။ အားကြီးနှင့် ခပ်ပြင်းပြင်းလေးလိုးထည့်လိုက်သည်။ အော်ဟစ်ရန်ပြုနေသော နရီပါးစပ်ကို လက်နှင့်အုပ်ကာ အချိန်မှီတားဆီးသည်။
ထို့ပြင် လီးမည်းကြီးကို တဖြောင်းဖြောင်းဖြင့် နရီစောက်ဖုတ်ထဲ တရစပ် လိုးဆောင့်သည်။
“ ဖြောင်း………ဗြတ်…….ဗြတ်…….ဗြတ်……ဗျစ်….ဗျစ်….ဗလတ်….ဖတ်……ဖတ်”
“ လိုးလို့ကောင်းတာကွာ……..ရှီး……ဟီး….ဟား…..ဟူး…..ဟူး…..ဟား”
မောဟိုက်မှုနှင့် သာယာပျော်ရွှင်မှု ရောပြွန်းနေသည့်အသံဖြင့် သတိုးက တိုးဖွဖွလေး ပြောဆိုသည်။ လီးစုပ်ပေးစဉ်ကတည်းက စိုနေပြီဖြစ်နေသည့် ထို စောက်ဖုတ်ကြား လီးမည်းကြီးကို လိုးထည့်လိုက်ရသည်မှာ ကြည်မွေ့ပျော်ရွှင်ဖွယ်ကောင်းလှပေစွ။ ပူနွေးမာတောင့်နေသည့် လီးမည်းကြီးက နရီစောက်ခေါင်းသား ခပ်နက်နက်ထိ ထိုးဝင်၏။
ဝင်နေကျဖြစ်သဖြင့် အခက်အခဲ သိပ်မရှိဘဲ လိုးနိုင်ခဲ့သော်လည်း လီးဝင်လာလျှင် ဆွဲညှစ်တတ်သောသဘောရှိသည့် နရီစောက်ခေါင်းကြီးက အစဉ်အလာမပြတ် လီးကြီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်ပြန်သည်။ သတိုးလီးက ပုံမှန်ထက် အနည်းငယ်ပိုကြီးသည့် အရွယ်အစားထဲ ပါနေသောကြောင့် ပုံမှန် ထိုလီးကြီးနှင့် အမြဲအလိုးခံနေရပါက စောက်ခေါင်းကျယ်ကောင်း ကျယ်နိုင်သည်။
အခုက ကျယ်ဖို့ ဝေးလာဝေးစွ။ လီးက ပြုတ်တူနဲ့ ညှပ်ထားတော့မည့် အလား ဆွဲစုပ်စမြဲ။
နရီခါးလေးကို ကိုင်ကာ နောက်ကနေ တဖြောင်းဖြောင်းဆောင့်ထည့်သည်။ နရီကလည်း ဝင်လာသော ဆောင့်ချက်တွေကို ပက်ပက်စက်စက်ခံယူရှာသည်။ လုပ်ပြီးသား ငါးရံဆန်ပြုတ်နှင့် ပန်းသီးဖျော်ရည်ကတော့ စားပွဲပေါ်မှာ လုပ်ထားသည့်အတိုင်း အရာမယွင်းဘဲရှိနေဆဲ။
ဖြစ်ပျက်နေသမျှ မြင်နေရသော ဒေါ်တင်မူက ဒီလို အားပါးတရလိုးယှက်နေကြသည်ကို ကြည့်ရင်း ဒေါသက အလိပ်လိုက်အလိပ်လိုက်ထွက်လာတော့သည်။
မိမိသားမက်က အရင်ကတည်းက ဇ နဲ့မို့လို့ ထားလိုက်တော့။ အခု ဆရာမ ပါ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုဖြစ်သွားရသလဲဆိုတာကို သိချင်စမ်းပါဘိ။ ကြားနေရသည့် စိန်စိန် ပြောစကားတွေအရ ဆရာမက အပျိုလေး ဖြစ်လောက်သည်။ ခေါင်းခေါက်ရွေးပါလား လူပျိုလူလွတ်လေးတွေကို။ ရုပ်လေးကလည်း သနားကမားနဲ့ ပိုးချင်ပန်းချင်သူတွေ အပုံကြီးရှိနိုင်သေးသည်။
ဘာလို့များ။ ဘာကြောင့်များ။ ကလေးနှစ်ယောက်အဖေ၊ အိမ်ထောင်ရှိသည့် ယောကျ်ားကိုမှ ကြိုက်ရတာလဲ ဆရာမရဲ့။ မိမိသားသမီးလို ခေါင်းခေါက်ဆံပင်ဆွဲပြီး ဆုံးမပစ်လိုက်ချင်သည်။
သို့သော် အခုတွေးနေသည်အားလုံးက အတွေးမျှသာ ဖြစ်သည်။ ပါးစပ်က အော်လို့လည်းမထွက်။ အိမ်အောက်ကို ရုတ်တရက်ဆင်းပြေးသွားပြီး ထိုမိုးမမြင်လေမမြင်ဖြစ်နေသည့် နှစ်ကောင်စလုံးကို ပါးသက်စေ့ချလိုက်ချင်သော်လည်း အဲလိုလုပ်နိုင်ရန် မိမိမှာ မစွမ်းသာပေ။
သိပြီ။ သမီး မြ ကို အိမ်ပြန်ခေါ်ရမည်။ သမီး အခု အိမ်ကို ရောက်လာလျှင် အခုအဖြစ်အပျက်ကို မြင်သွားနိုင်သည်။
ထို့ကြောင့် သမီးဆီ ဖုန်းဆက်ခေါ်ရမည်။
“ ဒေါက်…..ဒေါက်”
ဒေါ်တင်မူ အခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ သမီးဖြစ်သူဆီ ဖုန်းခေါ်ရန် ပြန်ဝင်သွားလေပြီ။ တကယ်တော့ ဒေါ်တင်မူ၏ Walker နှင့် ကြမ်းပြင်တို့ ထိပြီး ထွက်လာသည့်အသံကို သေချာနားထောင်ကြည့်ပါက သိနိုင်သော်လည်း သတိုးနှင့် နရီက ဘာကိုမှ အာရုံမရှိတော့။ ဝင်ထွက်နေသည့် လီးနှင့် စောက်ဖုတ်တို့၏ အရသာနောက်သို့သာ တမ်းတမ်းစွဲဖြစ်နေတော့ ထိုအသံကို သတိမထားမိဘဲ မကြားနိုင်တော့သလို ဖြစ်နေရသည်။
ဒေါ်တင်မူအတွက်က အခုမှ လှုပ်ရှားသွားလာရသည်မှာ ပိုမြန်ဆန်လာသလို။ စိတ်ဆောင်နေလို့လားဟု ဆိုရပေမည်။ အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ Radio ဆီက တရားတော်က ဆက်လွင့်ပျံနေဆဲ။
“ ခန္ဓာရှိရင် ဒုက္ခရှိမှာပဲ။ ဒါကြောင့် ဒကာ၊ ဒကာမကြီးတို့ ထိုဒုက္ခမှ လွတ်ချင်ရင် နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်း ကျင့်ကြံမှသာ ထိုဒုက္ခတွေ လွတ်ကင်းတဲ့ ချမ်းသာခြင်းအစစ်မှန်ကို ရလိမ့်မယ်”
တရားရေအေး အမြိုက်ဆေးကို တိုက်ကျွေးနေသော ဆရာတော်အသံသည်လည်း ဒေါ်တင်မူရင်ထဲက အမြိုက်မီးကို ငြိမ်းစေနိုင်ခြင်း မပြုနိုင်ပါ။ ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်မှ လူက မောဟိုက်ပင်ပန်းနေမှန်း သတိထားမိသည်။ နှလုံးခုန်သံတွေက အဆမတန်မြန်လာသည်။ အသက်ရှူနှုန်းတွေကလည်း မြန်သထက် မြန်လာသည်။
မသွားစဖူး သွားလိုက်ရသည့် အကွာအဝေးနှင့် မမြင်အပ်သော မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသည်ကြောင့် ဒေါ်တင်မူ ဇောချွေးတွေပါ ပြန်လာသည်။ မိမိပိုင်သော အိမ်ထဲမှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေသည့် ထိုနှစ်ယောက်ကို ဒီအတိုင်း မလွှတ်ထားနိုင်ချေ။ မစားသင့် မစားအပ်သော၊ မလုပ်သင့် မလုပ်အပ်သော အရာတွေကို စားမိ လုပ်မိပါက မည်ကဲ့သို့ ပြစ်ဒဏ် ပြန်ခံစားရနိုင်သည်ကို သိစေချင်လှသည်။
ထို့ကြောင့် သမီးဖြစ်သူဆီ ဖုန်းဆက်ရန် ဖုန်းကိုရှာသည်။ နေကောင်းစဉ်အခါကဆို မြ ဝယ်ပေးထားသည့် ဖုန်းလေးတစ်လုံး ဒေါ်တင်မူတွင်ရှိသည်။ အခုတော့ လေဖြတ်ပြီးကတည်ရက ဖုန်းမခေါ်ဖြစ်တော့။ ပုံမှန်ဆို အံဆွဲထဲမှာ ထားနေကြပါ။ အခုရော ရှိမှ ရှိပါမလား။
“ ကျွီ”
ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်တင်မူ ဖုန်းလေးရှိနေသည်။ ထိကြည့်လိုက်တော့ မပွင့်။
ဟင်။
ဖုန်းပိတ်ထားပြန်သည်။ အရေးရယ် အကြောင်းရယ်ဖြစ်လာလျှင် ဘာမှကို ခရီးမတွင်ဘဲ ဖြစ်နေရပါလား။ Power ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်ကာ ဖုန်းပွင့်လာသည်အထိ စောင့်နေသည်။ စောင့်နေရင်း ဒေါ်တင်မူ ရင်ထဲ လုံးဝနေလို့မကောင်းတော့။ ဇောချွေးတွေ ပြန်ပြီး အန်ချင်နေသည်။ ရင်ဘတ်ကြီးတစ်ခုလုံးက လေကို ရှိုက်ကာ ရှိုက်ကာ ရှူသွင်းနေရသည်။ ခြေလက်တွေက အေးစက်စက်ဖြစ်လာသည်။
သို့သော် ဤအရာတွေကို ဒေါ်တင်မူ ဂရုမစိုက်နိုင်ပါ။ သမီးဆီ ဖုန်းခေါ်မှ ဖြစ်မည်။ ဟော…..ရပြီ။ သမီး ဖုန်းနံပါတ်ကို အသည်းအသည်ရှာလိုက်၏။ တွေ့ပြီ။ တကယ်ဆို သမီးဆီဖုန်းဆက်ခေါ်ရသည့်တိုင်အောင် ဒေါ်တင်မူ စကားမှ မဆိုနိုင်တာကို ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ခေါ်နေမိခြင်းဖြစ်သည်။ ဝမ်းသာသွားသဖြင့် Dial ကို နှိပ်ပြီး ခေါ်မည်အပြု။
“ အု”
အိပ်ယာပေါ် ဘုန်းကနဲ့ ပစ်လဲသွားပြန်သည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဘာဖြစ်လိုက်မှန်းမသိမှာပဲ မျက်တောင်လေး မှိတ်လိုက်စဉ်မှာပါ ရုပ်နှင့် နာမ် ဆက်သွယ်ထားမှုက ဆတ်ခနဲ့ ပြတ်တောက်သွားလေတော့သည်။
နောက်ဆုံးတွင် ဒေါ်တင်မူ အသက်ပျောက်သွားခဲ့လေပြီ။
Radio မှ တရားတော်က ဆက်လက်လွင့်နေဆဲ။
“ လောကကြီးမှာ သိပ်ကိုရိုးရှင်းတဲ့ အမှန်တရားတစ်ခုရှိတယ်။ ကောင်းတာလုပ်ရင် ကောင်းတာဖြစ်ပြီး မကောင်းတာလုပ်ရင် မကောင်းတာဖြစ်မယ်။ သိပ်ကို ရိုးလွန်းတော့ လူတွေက သိပ်ပြီး အထင်မကြီးကြတော့တာ။ ဒကာ၊ ဒကာမတို့ ဒီအမှန်တရားကို တကယ့်ရင်ထဲ အသည်းထဲကနေ စွဲစွဲမြဲမြဲလုပ်ဆောင်စေချင်ပါတယ်”
“ သာဓု…….သာဓု……သာဓု”
တရားသံတွေကို ဒေါ်တင်မူ ကြားနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။ ရုပ်ခန္ဓာက အခု ကုတင်ပေါ်လဲနေပေမဲ့ ဆက်ထားသည့် နာမ်ကြိုးကတော့ လွင့်ချင်ရာ လွင့်ထွက်သွားလေပြီ။
ဤဘဝမှာ ဤခန္ဓာတစ်ခုကတော့ ဇာတ်သိမ်းသွားချေပြီ။ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက်တွေးကြည့်လျှင် လူတွေက ကံဇာတ်ဆရာ အလိုတော်အတိုင်း အသုံးတော်ခံနေရသည့် ရုပ်သေးရုပ်တွေသာ ဖြစ်သည်။ ချစ်ဆိပ်ရည်သင့်နေကြသူတွေအဖို့ ဖြေဆေး ရှိမရှိဆိုတာကတော့။
.....................................................................
အခန်း (၁၀၄)
“ ဟူး……….လိုးလို့ ကောင်းတာကွာ…….ကိုယ့်လီးကို ကြိုက်လား”
“ ကြိုက်တယ်”
“ မင်း ဖင်လေးလည်း သိပ်လှတာပဲ”
“ အင်း”
“ မင်းဖင်ကိုလည်း တနေ့နေ့လိုးမယ်နော်……လိုးလို့ရတယ်မလား”
“ အင်း”
နရီက ဖင်ကုန်းပြီးခံနေတော့ နရီ၏ ကားစွင်းလုံးဝိုင်းနေသည့် အလှတရားကို သတိုးက အလုံးစုံရှုမြင်နေသည်။ ဆီးစပ်နှင့် ကပ်သည်အထိ လိုးထည့်လိုက်တိုင်း ဖင်တုံးလေးတွေက အပေါ်သို့တုန်တက်သွားလေသည်။ ထို့ပြင် ပန်းရောင်စအိုဝလေးကလေး သေးသေးကျဉ်းကျဉ်းလေး။ မည်သည့်အရာနှင့်မှ အဖွင့်မခံရသေးဘူး သိသာလွန်းနေသည်။
ထို့ကြောင့် သတိုးက တဆင့်တက်ကာ တနေ့ကျလျှင် ဖင်ချချင်သည်ဟု တောင်းဆိုလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ နရီကလည်း လီးကြောင့် သွေးသားတွေ တဆစ်ဆစ်ဖြစ်နေသော ရှေ့နောက်တွေးမအားဘဲ ခေါင်းညိတ်မီးစိမ်းပြလိုက်သည်။
“ ကိုယ်ပြီးတော့မယ်….ဟား…..ဟား…အား…..အား”
“ ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဗြတ်…ဗြတ်…ဗြတ်”
ခါးကိုကိုင်ကာ မနားတမ်းဆောင့်သွင်းသည်။ ဇိမ်ခံပြီး လိုးနေဖို့ အချိန်မပေးလှ။ ထို့ကြောင့် လီးချောင်းကြီးကို နရီစောက်ခေါင်းကို တရစပ်၊ မနားမနေလိုးသွင်း၏။
“ အား…..ဟူး……ဟား…ပြီးပြီး…..ဟား…..ဟား”
ပြီးခါနီး လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ဂွင်းဆက်တိုက်ထုသည်။ ဒစ်ထိပ်ဖျားဆီမှ လရည်တွေ တသောသောထွက်ကျလာပြီး နရီ ဖင်တုံးအပေါ် ပက်ဖြန်းသည်။
“ ရှီး…ဟား….ဟား….ကောင်း…ကောင်းလိုက်တာကွာ”
“ ကိုကြီးအရည်တွေ….မီးဖင်မှာ စိုကုန်ပြီ”
“ စိုရင် ကိုယ်သုတ်ပေးမှာပေါ့”
ဖင်တုံးတွေပေါ် အပျစ်လိုက် အခဲလိုက် ပေကျံနေသည့် လရည်တွေကို သတိုးက ထမင်းစားစားပွဲပေါ်မှာ တစ်ရှူးနှင့် သုတ်သင်ရှင်းလင်းပေးလိုက်သည်။
“ အိုး….နေရာမှားနေတယ်”
တကယ်တော့ နေရာမမှားပါ။ သတိုး တမင်ကို လုပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ လရည်မပေဘဲ စောက်ရည်တွေနှင့် စိုရွှဲနေသည့် စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို သန့်စင်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ ဟုတ်လား….ဖြန်း”
“ အိုး….အင်း”
သတိုးက ပြောပြောဆိုဆို သန့်စင်ပေးပြီးသည်နှင့် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် လိုးခံထားရသဖြင့် စူပွပွလေးဖြစ်နေသည့် နရီစပ်ပတ်လေးကို ခပ်ဆဆလေးရိုက်လိုက်သည်။ အထိမခံနိုင်ဘဲ ကျဉ်သလိုလိုဖြစ်နေသဘ့်နေရာကို ခပ်စပ်စပ်လေးရိုက်ချလိုက်တော့။ နာကျင်မှုနှင့် သာယာမှုတို့ရောယှက်ကာ နရီကို မျက်ရည်ဝေ့စေသည်။ သတိုးမှာက ပုဆိုးပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်သည်နှင့် ပြီးသွားလေပြီ။
နရီက သတိုးဆွဲချွတ်ထားသည့် ပင်တီလေးကို သူ့နေရာနှင့်သူ ပြန်ဝတ်ကာ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ထမိန်ကို ပြန်ပြင်ရသည်။ လရည်တွေ၊ စောက်ရည်တွေပေနေသည့် တစ်ရှူးစတွေကို အမှိုက်ပုံးဆီ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။
“ ကိုယ်သွားတော့မယ်….နောင်လည်း လူလစ်ရင် ကိုယ် လာလိုးမှာ…မင်း အလိုးခံဖို့သာ ပြင်ထား”
သတိုးက ပြောပြီး သူ့အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားလေသည်။ နရီသာ သူပေးခဲ့သည့် အရသာက မပျယ်သေးဘဲ တရှိန်းရှိန်းဖြစ်နေဆဲ။ လူကို နှစ်ပြားမတန်ပြောသွားလိုက်သည်ကလည်း ပြည့်တန်ဆာသာသာရယ်။
သို့သော် နရီ စိတ်မဆိုးပါ။ မိမိကိုယ်၌က ထိုကာမသုခဓာတ်ချောင်းကြီးအပေါ် စိတ်မှ မပြတ်နိုင်ဘဲ။ ထိုအရာကပေးသော အရသာကို စွဲစွဲလမ်းလမ်းဖြစ်နေပါပြီ။
တဝကြီးအလိုးခံပြီးနောက် အခုမှဒေါ်တင်မူအတွက် နေ့လည်စာ ပို့ရန် သတိရသည်။ အချိန်ကြည့်လိုက်တော့ မဆိုစလောက်လေး မိနစ်(၃၀)လောက်နောက်ကျသွားလေပြီ။ ဘာမှ မဖြစ်လောက်ပါဘူးနဲ့တူပါရဲ့။ ထမိန်ကို သေချာပြန်ပြင်ဝတ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး သတ်သတ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြင်ဆင်သည်။ လီးစုပ်ပေးထားသော ပါးစပ်ကိုလည်း သန့်ရှင်းအောင် ပလုတ်ကျင်းသန့်စင်လိုက်သည်။ အကုန်လုံး အဆင်သင့်ဖြစ်တော့ ပို့နေကျအတိုင်း အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားလေသည်။ အခန်းတံခါးက ခပ်ဟဟ ဖြစ်လျက်သား။
နရီ တစ်ချက်စနိုးစနောင့်ဖြစ်သွားသည်။ မိမိ သေချာပိတ်ပေးခဲ့တာပါ။ အခုတော့ ပွင့်လျက်သား။ ထုံးစံအတိုင်း အခန်းထဲ မဝင်ခင် အရင် အသိပေး၏။
“ ဒေါက်……ဒေါက်……ကြီးကြီးရေ……ကျမ ဝင်လာပြီနော်”
အရင်အသိပေးသည့်သဘောဖြင့် တံခါးခေါက်လိုက်ပြီးနောက် အခန်းထဲ ဝင်လိုက်စဉ်။
“ ဟင်…..ကြီးကြီးရေ”
ကုတင်ပေါ်မှာ ဖရိုဖရဲလဲနေသော ဒေါ်တင်မူကိုယ်လုံးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လေ့ကျင်ခန်းလုပ်နေကျ Walker လည်း အရာယွင်းလျက်။ တရားတော်တွေက ဆက်ပြီး ဖွင့်လျက်သား။
“ အားလုံး ကြားကြသမျှ အမျှ……အမျှ……အမျှ ယူတော် မူကြပါကုန်သော်ဝ်……..သာဓု……သာဓု……သာဓု”
ကုတင်အောက်မှာတော့ ဒေါ်တင်မူ ဖုန်း ပြုတ်ကျနေသည်။ နရီ အမှတ်မမှားဘူးဆိုလျှင် ခဏက သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး အိပ်နေတာပါ။ အခုက ညာဖက်လက်ကြီးက ကုတင်ထောင့်နံဘေးမှာ တွဲလျောင်းကြီးကျနေသည်။
မဟုတ်မှ လွဲရော။ ဘုရား…….ဘုရား။ အသက်ပျောက်သွားပြီလား။ နရီ အောက်ကလူတွေ ကြားအောင် အသံကုန်အော်ဟစ်လိုက်သည်။
“ လာကြပါအုံး”
.................................................................................
အခန်း (၁၀၅)
ရက်လည်နေ့
“ အစ်မ အားလုံးပြီးပြီဆိုတော့ ကျမ ပြန်တော့မယ်”
ရက်လည်နေ့မှာ ကိစ္စဝိစ္စတွေ လုပ်ပြီးနောက် နရီက မြကို ခွင့်တောင်း၏။
“ ဆရာမ….မပြန်နဲ့အုံး….ကျမ ပြောစရာရှိသေးလို့”
မြက ဒီလို ပြောတော့ အမှားလုပ်ထားသူ နရီက အိုးမလုံအုံပွင့်ဖြစ်သွားရသည်။ မြက နရီလက်ကို ဆွဲက သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲက ထိုကုတင်ကြီးကို မြင်တော့ နရီ သတိုးနှင့် ချစ်တင်းနှောခဲ့တာတွေကို ပြန်အမှတ်ရလာပြန်သည်။ ငါ့တို့ ကိစ္စကိုများ ရိပ်များရိပ်မိသွားပြီလား။ နရီ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတုန်း မြက နရီလက်ထဲ စာအိတ်အထူကြီးတစ်အိတ် ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ အစ်မ…ဒါက ဘာလဲ”
“ ဆရာမကို ကျေးဇူးတင်လို့ပါ။ မေမေ လေစဖြတ်ကတည်းက ဆရာမ က မညည်းမညူ စောင့်ရှောက်ပေရလို့ ကျေးဇူးဆပ်တာပါ..ဆရာမရဲ့”
ငွေပမာဏက များလောက်သည်။ ဘယ်လောက်လဲဆိုတော့ နရီလည်း မခန့်မှန်းနိုင်ပါ။
“ မလုပ်ပါနဲ့ အစ်မရယ်။ ကျမ က ကိုယ့်တာဝန်ယူထားတဲ့အလုပ်ကို လုပ်တာပါ။ အစ်မဆီက ပိုက်ဆံလည်း ယူပြီးထားပြီပဲ။ ထပ်ပေးဖို့ မလိုပါဘူး”
“ ဟင့်အင်း…..ဟင့်အင်း…..မယူလို့ မရဘူးဆရာမရယ်။ ယူပါ။ ဒါက ကျမတို့ စေတနာသန့်သန့်နဲ့ ပေးထားပါ။ ပြီးတော့လေ….ဟင့်….ဟင့်…မေမေလည်း ကုသိုလ်ရတာပေါ့”
ပြောရင်းဆိုရင်း မြ ငိုချင်လာမိသည်။ အခုတော့ အမေပါ မရှိပြီ။ မြမှာ မှတ်မိတတ်စအရွယ်ကတည်းက သွေးသားရင်းချာဆိုလို့ အစ်မနဲ့ အမေသာရှိသည်။ မမ အရင်ဆုံးသည်။ အခု အမေ ဆုံးပြန်သည်။ လောကကြီးထဲ မြ တစ်ကောင်ကြွက်ဘဝရောက်ရပြီ။
တော်သေးသည်က ဘေးမှ ဖေးဖေးမမနှင့် ဂရုစိုက်တတ်သည့် ခင်ပွန်းသည်ရှိ၍သာ မြ စိတ်ဖြေသာနိုင်သည်။
“ မငိုပါနဲ့ အစ်မရယ်။ ခေါင်းတွေ ကိုက်နေပါမယ်။ အကုန်လုံးပြီးရင် အစ်မ အိပ်ရေးဝဝအိပ်လိုက်တော့နော်။ ကျမလည်း ခဏကြာရင် ပြန်တော့မှာ”
နရီလည်း မြင်နေရသည်မှာ စိတ်ထဲမကောင်းလှ။ မိမိကိုယ်ကိုလည်း လိပ်ပြာမလုံလှပါ။ သတိုးနဲ့ ခိုးကာ ဝှက်ကာ အလိုးခံနေသဖြင့် ပုံမှန်အချိန်ထက် ထမင်းပို့တာ နောက်ကျသွားခဲ့ရသည် မလား။ ပုံမှန်အချိန်မှာ တက်ပို့လျှင် ဒေါ်တင်မူ အခြေအနေကို စောစောစီးစီးများ ရိပ်မိခဲ့လေမလား။
နရီ အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ အသက်ပျောက်နှင့်နေသည့် ဒေါ်တင်မူ၏ ရုပ်အလောင်းကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ အော်ခေါ်ကြည့်တော့ သတိုးပြေးတက်လာသည်။
ပြီးနောက် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်မှာပင် အပြင်မှ ပြန်လာသည့် ဒေါ်စိန်ရောက်လာသည်။ ဆေးရုံကို မဆိုင်းမတွ ပို့ပေးခဲ့သော်လည်း ဘာမှ မမှီတော့။ အရာအားလုံး နောက်ကျခဲ့လေပြီ။
ဒေါ်တင်မူဆုံးပါးရခြင်း၏ အဓိကတရားခံသည် သတိုးနှင့် နရီဖြစ်မှန်း ကျူးလွန်သူ ကာယကံရှင်တွေတောင် မိမိတို့ဖြစ်နေမှန်း မသိရှာပါ။ ရိုးရိုးတန်းတန်း အိပ်နေရင်း အသက်ပျောက်သွားသည်ဟုသာ ယူဆခဲ့ကြသည်။
“ အစ်မ ကျမ ပြန်ပြီ”
“ ဆရာမ ဆိုင်ကယ်သေချာစီးနော်…ဂရုစိုက်မောင်းအုံး”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ ဝူး…..ဝူး”
နရီ ဆိုင်ကယ်ထွက်သွားသည်အထိ မြ ရပ်စောင့်ပေးနေခဲ့သည်။ ဆရာမ က စိတ်ရှည်လက်ရှည်ရှိလွန်းလှသည်။ မေမေ လေဖြတ်ပြီးနောက် ဆရာမနှင့် ဆုံခဲ့ရခြင်းကို အဆိုးထဲက အကောင်းဟု မြ ထင်မှတ်မိလေသည်။
မိမိ အိမ်မှာမရှိခိုက် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေမှန်း မြ မရိပ်မိပါ။ အရာအားလုံး ပြီးဆုံးသွားတော့ မြ အခုမှ အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို ခံစားရသည်။ အခုတလော သော်သော်လေးကိုလည်း မြ ဂရုမစိုက်အား။ သူ့အဖေနဲ့သာ ဝကွက်အပ်ထားလိုက်တော့သည်။ မြ ပင်ပန်းလာသည်ဟု ခံစားရသဖြင့် အခန်းထဲ အိပ်မည်အပြု သတိုးက အပြင်ထွက်မည့်ပုံစံဖြင့် ထွက်လာသည်။
“ ကို….ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ အင်း……ရက်လည်ပြီးတော့ ပိတ်ထားတဲ့ ကိုယ့်ရုံကိစ္စ ပြန်ဖွင့်ဖို့ အခြေအနေတစ်ချက်သွားကြည့်မလို့။ အဆင်ပြေရင် မနက်ဖြန် ပြန်ဖွင့်မလားလို့ကွာ”
“ ကောင်းသားပဲ…သမီးရော…အိပ်ပြီလား”
“ အင်း…အခုလေးတင် ဂျီကျပြီး မောပြီး အိပ်ပျော်သွားပြီ။ သမီးအိပ်တုန်း အပြင်ခဏထွက်မလို့။ မြ ရော အဆင်ပြေရဲ့လား”
“ ပြေတယ်…ကို…..မြ လည်း ပင်ပန်းနေလို့ အခုခဏလောက်လှဲရင် ကောင်းမလားလို့”
“ အိပ်လိုက်လေ။ တစ်လက်စတည်း ကိုယ် အပြင်က ပြန်လာရင် တစ်ခုခုဝယ်လာပေးမယ်လေ။ ဘာစားချင်လဲ”
“ စိတ်လေးလန်းသွားအောင် ရခိုင်မုန့်တီလေး စားမလားလို့”
“ အေး…ကိုယ် ဝယ်ခဲ့ပေးမယ်လေ…သွားပြီနော်…မြကလေး”
“ အင်း”
သတိုးလည်း မိန်းမဖြစ်သူကို နှုတ်ဆက်ပြီး အပြင်သို့ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနှင့် လစ်ထွက်လာခဲ့သည်။ အမှန်စစ်စစ်ဆိုရပါက ရုံကိစ္စသွားကြည့်မည်ဟု အကြောင်းပြချက်သည် လုပ်ကြံထားမှုတစ်ခုမျှသာ။ အခု မိမိဦးတည်နေသည့် နေရာကို စဉ်းစားရင်း အားတွေတက်ကြွလာသည်။
ထိုနေရာက နရီ အိမ်သို့သာ။
သတိုးနှင့် နရီကိစ္စသည် တိုးတိုးတိတ်တိတ်နှင့် ဖွဲ့မီးလို တအုံအုံတနွေးနွေးနှင့် လောင်မြဲလောင်နေသော ရမ္မက်မီးတစ်ခုဖြစ်နေမှန်း မည်သူမှ မရိပ်မိတန်ရာ။ အသုဘတွေနှင့် အိမ်မှာ လူတွေ တရုန်းရုန်းဖြစ်နေတော့ ဇာတ်လမ်းဆက်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေမဲ့ အကြည့်ချင်း ဆုံမိလျှင် အထိအတွေ့တွေကို ပြန်လည်တမ်းတမိလာသည်။
အသုဘအိမ်မှာတောင် မရှောင်နိုင်ဘဲ အကြည့်တွေနှင့် ဖောက်ပြန်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခုလည်း နရီအိမ်ရောက်လျှင် အတိုးချ လိုးဖို့ သတိုးတွေးထားသည်။ မြက အိမ်မောကျနေသဖြင့် သူ ဘာတွေ လုပ်နေမှန်း သိလိမ့်မည် မထင်ပါ။ ရာသီဥတုက ဒီနေ့မှာ အုံမှိုင်းမှိုင်းနှင့် လွမ်းဆွေးဖွယ်ကောင်းလွန်းနေသည်။
အရင်နေ့တွေက သည်းကြီးမည်းကြီးရွာနေသော မိုးတွေသည် ဒီနေ့ကျ မရွာတော့ဘဲ မိုးသားတိမ်လိပ်ညိုတွေက ညှိုမှောင်အုံ့ဆိုင်းလျက်ရှိ၏။
အင်း။
ချစ်တင်းနှောလို့ သိပ်အရသာရှိမဲ့ ရာသီဥတုလေးပဲ။
“ ကျွီ”
နရီ အိမ်သို့ရောက်လာပြီ။ အိမ်လေးက တိုက်အိမ်တစ်ထပ်တိုက် ခပ်သေးသေးလေး။ အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက် နရီစီးနေကျ ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့အရောက် တံခါးပေါက်ကို ခေါက်လိုက်၏။
“ ဒေါက်….ဒေါက်”
“ လာပြီ”
အထဲမှ နရီ အသံ ခပ်တိုးတိုးလေးကြားလိုက်ရသည်။
“ ချလောက်”
“ ဟင်…ကိုကြီး”
“ ကိုယ် အရမ်းလွမ်းနေပြီ”
“ အင့်”
တံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် နရီ ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ခနဲ့ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ အိမ်နေရင်း တီရှပ်အပွနှင့် ဘောင်းဘီတိုလေးနှင့်။ ပုခုံးမရောက်တရောက်ဆံပင်တွေကို ဘဲညှပ်ကြီးဖြင့် နောက်မှ စုလုံးထားသည်။ သတိုး မမြင်ဖူးသေးသော နရီ၏ နောက်အလှတရားတစ်ခုပေါ့။ နရီလည်း သတိုးရောက်လာမယ်မှန်း မထင်ခဲ့ပါ။
သတိုးက နရီ ကိုယ်လေးကို ပွေ့ပြီးသည်နောက် သေချာအောက် အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်ကို ပိတ်ခဲ့သည်။ အားပါးတရ လိုးကြပါတော့မည်။
......................................................................
This will too pass.
You can contact me via telegram link mentioning below.
အပိုင်း ( ၈ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment