ဝေခဲ့ရ အလွမ်းပွင့်တွေ အပိုင်း ( ၉ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
ရေးသားသူ - MrPoet @ အချစ်တက္ကသိုလ်
မာယာက ပက်လက်အနေအထားနှင့် တင်ပါးအောက်တွင် ခေါင်းအုံးခုကာ ပေါင်ကားထားပြီး သူမအပေါ်တွင် မြတ်နှင်းက လေးဘက်ထောက်လျက်အနေအထားဖြင့် နှစ်ဦးသားလျှာစစ်ပွဲ ဆင်နွှဲနေကြသည်။ ဝင်းမွတ်လှပသော တင်သားလေးနှစ်ခုကြားမှ စိုရွှဲနူးအိနေသော မြတ်နှင်းပန်းကလေးထဲ သူ့အငယ်ကောင်ကို ထိုးသွင်းကာ တစ်ချက်ချင်း ဇိမ်ယူကာ အားပါပါ ဆောင့်ပေးနေသည်။
ဆယ့်ငါးချက်မျှရှိတော့ အောက်က ပေါင်ကားထားသော မာယာ့ကို ဆောင့်ပြန်သည်။ သူ့မှာ ညီတော်မောင်နှစ်ချောင်းသာ ရှိလိုက်ချင်တော့သည်။ မတူညီသောရသများကို ပေးစွမ်းလျက်ရှိသော ပန်းကလေးနှစ်ခုကို လုပ်နေရသည်မှာ အားလည်းအားရသလို၊ တလှည့်ဆီလုပ်နေရတာ အားမလိုအားမရလည်း ဖြစ်ရသည်။ မြတ်နှင်း၏ ပန်းကလေးထဲ လက်ချောင်းများ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။
“ အ အ အား အ မောင်ရေ လုပ်ပါ မောင်ရေ အ အ ရှီး”
“ အား ရှီး အ ၊ ကို၊ ကောင်းတယ် ၊ မြတ်နှင်း ကောင်းတယ် အ အ”
“ မောင် ၊ မာယာ ပြီးတော့မယ်၊ အ အ အား မြန်မြန် မြန်မြန်”
“ အ အ အားးးးး အားးး ရှီး အား”
တုန်ခါနေသော မာယာ့ကိုယ်ကလေး ရပ်သွားသည်အထိ သူ့အငယ်ကောင်ကို တဆုံးထိုးမြှုပ်ထားပြီး ငြိမ်ပေးထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် တာဝန်ဆက်လက်ထမ်းဆောင်ရန် မာယာ့ပန်းကလေးထဲမှ သူ့အငယ်ကောင်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး မြတ်နှင်းထဲသို့ တခါထဲအဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်။
“ အ အား ရှီး၊ ကိုရယ်၊ အထဲမှာ အောင့်သွားတာပဲ”
“ ဆောရီးမြတ်နှင်း၊ ကိုယ်စိတ်လောသွားတာ။ ခုရော အဆင်ပြေလား”
“ ဟုတ်”
“ ကိုယ်ဆောင့်မယ်နော်”
“ အင်း”
အိပ်ရာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခါးကလေးကို ခွက်သထက်ခွက်အောင် ကော့လိုက်ပြီး သူ့ဆောင့်ချက်များကို ခံယူရန် အသင့်ပြင်လိုက်လေတော့သည်။ အချက်သုံးဆယ်မျှ ပုံမှန်အရှိန်လေးနှင့် ဆောင့်ပေးနေပြီးနောက် မြတ်နှင်းတစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာလေသည်။
“ ကိုရေ ဆောင့်ပါ။ အ အ မြတ်နှင်း ပြီး အ အ ပြီးချင်လာပြီ”
သူလည်း ပြီးချင်တာကို အောင့်ထားရတာကြာနေပြီဖြစ်ရာ စိတ်ကိုလွှတ်ချလိုက်ပြီး မြတ်နှင်းခါးကလေးကို စုံကိုင်ပြီး အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်ချက်များကို စတင်လိုက်တော့သည်။ မြတ်နှင်းကလည်း အားကျမခံ အားကြိုးမာန်တက် နောက်ပြန်ပြန်ဆောင့်သည်။
“ ဖောင်း ဖောင်း ဖောင်း ဖောင်း”
“ အား အ အ အင်း ရှီး အ အ အ အင့် အိ အစ်”
“ ဖောင်း ဖောင် ဖောင်း”
“ အင်း ရှီး ကို၊ ကို ၊ ကိုရေ လုပ်ပါ အား အ ရှီး”
“ ကိုရေ ကိုရေ ပြီးပြီ အ အ အ အ အီး.. အီး အိ အိ”
“ ကိုယ်လည်းပြီးပြီ အား အားရှီး အား ရှီး”
အချိန်ကြာမြင့်စွာ အောင့်အီးထားရပြီးနောက်မှ မီးကုန်ယမ်းကုန်ပြီးလိုက်ရသည်မှာ မျက်လုံးများပင်ပြာဝေ၊ နားများပင် အူထွက်သွားရလောက်အောင် ကောင်းပါသည်။ တင်ပါးလေးကို တဆုံးထိုးနှစ်ဖိကပ်ထားရင်း အားရပါးရ ပန်းထုတ်၊ညှစ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်း၏အတွင်းသားကလေးများကလည်း လက်ကျန်အရည်တစ်စက်မှ မကျန်လောက်အောင် ညှစ်ယူဆုပ်ဆွဲနေကြလေတော့သည်။
................................................................................
သူ့ကို အလယ်မှာထားကာ မာယာနှင့်မြတ်နှင်းက တစ်ဖက်တစ်ချက်မှ သူ့လက်မောင်းကိုခေါင်းအုံးရင်း တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကျဉ်းကျဉ်းလေးပေါ်တွင် သုံးယောက်သား အမောဖြေနေရသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ ဆံပင်လေးများကို လက်ချောင်းများဖြင့် ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေရင်း တကယ်လား၊ အိပ်မက်လားဟု ယခုထိ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်နေမိသည်။
သူ့ဘက်ကိုစောင်းကာ ပြင်းပြင်းလေးရှူသွင်းရှူထုတ်နေသော သက်ငွေ့လေးများ၊ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း သူ့ကိုယ်ဘေးဘက်ကို အိခနဲ အိခနဲ တိုးဝှေ့လာသော ရင်သားလေးနှစ်စုံ၊ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက်ဆုပ်ကိုင်ထားသော သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်က လက်ဖြူဖြူလေးနှစ်ခု၊ တဖက်တချက်ဆီမှ သူ့ပေါင်ကိုခွထားသောကြောင့် သူ့ပေါင်နှင့်ထိကပ်မိနေသော နွေးထွေးသည်ထက်ပိုကာ ပူပူကလေးဖြစ်နေသော အရာလေးများကြောင့်သာ သူအိပ်မက်မက်နေတာမဟုတ်ကြောင်း သေချာရလေတော့သည်။
.................................................................................
သူမ၏မွေးနေ့နောက်ပိုင်းသည် သူမတို့ သုံးဦးအတွက် ပျော်စရာဖြစ်ခဲ့သည်။ မြတ်နှင်းလည်း အရူးအမဲသားစားမိသလို သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေ ဖြစ်ရလေသည်။ သုံးယောက်သား စုံသည့်အခါလည်းရှိသည်။ မာယာနှင့်မြတ်နှင်း နှစ်ယောက်တည်းနှင့်လည်း ပွဲဖြစ်သွားတာရှိသည်။ မာယာမရှိသည့်အချိန် သူမနှင့်ဝီရအောင် နှစ်ယောက်သား စိတ်ထကြလျှင်လည်း ကျောင်းမှလစ်ကာ ကာမရေယဉ်ကျောကို မမောနိုင်မပန်းနိုင် ကူးခတ်ဖြစ်ကြသည်။
ပထမဆုံးတစ်ခေါက်ကပဲ သူမအရေးပေါ်သန္ဓေတားဆေးသောက်လိုက်ရသည်။ နောက်အခေါက်များတွင် ဝီရအောင်က ကွန်ဒုံးသာ အသုံးပြုသည်။ သူမက ဆေးသောက်ပါမည်ဆိုသည်ကိုပင် ပေးမသောက်ပါချေ။
ထိုဆေးများသည် ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများကြောင်း၊ မကြာခဏမသုံးသင့်ကြောင်း၊ နေ့စဉ်သောက်ရသောဆေးများသည်လည်း ရေရှည်အတွက်မကောင်းကြောင်း၊ အိမ်ထောင်မရှိသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဆေးထိုးခြင်း၊ သန္ဓေတားပစ္စည်းထည့်ခြင်းများသည်လည်း အနည်းငယ်အခက်အခဲရှိနိုင်ကြောင်း၊ ထို့အပြင် ထိုဆေးများသည် လိင်မှကူးစက်တတ်သော ရောဂါများကို မကာကွယ်နိုင်ကြောင်း၊ ကွန်ဒုံးသည် လွယ်ကူလျင်မြန်စိတ်ချရပြီး လိင်မှကူးစက်တတ်သော ရောဂါများကို ကာကွယ်နိုင်ကြောင်း၊ ထိုသို့ပြောသည်မှာ သူမကိုမယုံကြည်၍ မဟုတ်ကြောင်း၊ နှစ်ဦးသဘောတူဖြစ်ကြသော ကိစ္စတွင် မိန်းကလေးကပဲ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများရှိသော ဆေးထိုး၊ ဆေးသောက်ရခြင်းများကို ပြုလုပ်ရသည်မှာ မိန်းကလေးအပေါ် မညှာတာရာ ရောက်သည်ဟု ခံစားရကြောင်း စသည်ဖြင့် ရှည်ရှည်ဝေးဝေးရှင်းပြနေသေးတော့သည်။
ထိုသို့ညှာတာထောက်ထားတတ်သော သူ့စိတ်ဓာတ်ကလေးကြောင့် မြတ်နှင်းပို၍ သံယောဇဉ်ပိုရပါသည်။ အချစ်လား၊ ရမ္မက်လား မြတ်နှင်းမဝေခွဲတတ်။ သူလည်း ဝေခွဲတတ်သည့်ပုံမပေါ်။ မာယာ့အပေါ်မှာလည်း သူမတို့နှစ်ယောက်လုံး ချစ်ခင်ကြသည်မှာ သေချာသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်အချင်းချင်းလည်း စကားလုံးများနှင့် မပြောဖြစ်သော်လည်း နှလုံးသားချင်း နားလည်မှုရှိသည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။
........................................................
“ ကိုဝီရ၊ မြတ်နှင်းနဲ့ ပြောနေတာ စကားမထစ်တော့ပါလား”
“ ဟု ဟု ဟုတ်လို့လား။ ရ ရ ရ ရတုရဲ့”
“ ဟုတ်တယ်၊ ရတု သတိထားမိတာ သုံးလေးရက်ရှိပြီ။ မြတ်နှင်းနဲ့ တိုးတိုး တိုးတိုး ဘာတွေပြောမှန်းမသိဘူး ပြောနေရင် ဘာပြောတာမှန်းမကြားပေမယ့် မထစ်တော့တာတော့ သေချာတယ်”
“ အဲ အဲ အဲ့ဒါက.....”
“ ငါနဲ့ မမမာယာ ၊ ကိုဝီရကို စကားမထစ်အောင် ကျင့်ပေးနေတာလေ။ ဟုတ်တယ်နော် မမမာယာ”
မြတ်နှင်းက ကြားထဲကဝင်ကာ ဖြေရှင်းပေးလိုက်သည်။ မာယာ့ကိုလည်း စစ်ကူခေါ်လိုက်သေးသည်။ စိတ်ထဲကတော့
“ ဆီဗူးလေးတွေကျွေးပြီး ကျင့်ပေးနေတာ ခစ် ခစ်”
“ မြတ်နှင်းက ပြောတော့မယ်...ခစ် ခစ် ခစ်”
မာယာနှင့်အတူ နှစ်ယောက်သား စိတ်ထဲမှ အပြန်အလှန်ပြောရင်း ကျိတ်ရယ်နေကြသည်။ အသီးများ၏ အစွမ်းကြောင့်ထင်သည်။ သူမနှင့် ဝီရအောင် အကြားတွင်ပါ ဆက်သွယ်မှု တစ်ခုခုရှိသွားပုံပေါ်သည်။ ဝီရအောင် မာယာနှင့်ပြောလျှင် စကားမထစ်သလို၊ သူမနှင့်ပါ မထစ်တော့ပဲ ပြောနိုင်လာသည်။ သူမနှင့် မာယာ၊ ဝီရအောင်နှင့် မာယာ စိတ်ချင်းဆက်သွယ်နိုင်ကြသော်လည်း၊ သူမနှင့် ဝီရအောင်တော့ စိတ်ချင်းဆက်သွယ်လို့မရပါပေ။ လူသားအချင်းချင်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်လေသည်။
......................................................................
“ ဟေ့ ၊ ဟေ့ ကောင်မလေး”
အိမ်နားရောက်ခါနီးမှ အနှောင့်အယှက်ကာ ဝင်လာပြန်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လိုက်နှောင့်ယှက်တာကျ မြတ်နှင်း ပို၍စိတ်တိုပါသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာမျိုးက နဂိုကတည်းက ပြောချင်ဆိုချင်မဟုတ်ပါလား။ ခြေလှမ်းများကို ပိုသွက်လိုက်သည်။
“ ဟေ့၊ ဟေ့ ခေါင်းစည်းကြိုးအဝါနဲ့ ကောင်မလေး”
ခြေလှမ်း အရှိန်ထပ်တင်လိုက်ပြန်သည်။ သန်မာကြမ်းတမ်းသော လက်တစ်ခုက သူမ၏ လက်ကောက် ဝတ်ကို လာဆွဲတာ ခံလိုက်ရသည်။ အကြမ်းပတမ်း အဆွဲခံလိုက်ရသောကြောင့် ဒေါသထောင်းခနဲ ထွက်သွားပြီး လက်ကိုဆောင့်ရုန်းလိုက်သော်လည်း ပြုတ်တူနှင့်ဆွဲညှပ်ခံထားရသလို ဆုပ်ကိုင်ထားမှုကြောင့် မလွတ်မြောက်ပါပေ။ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့ ခွဲခြားမနေနိုင်ပဲ လွတ်နေသော လက်ဖဝါးတစ်ဖက် မြောက်တက်သွားသည်။
ထိုလက်သည်လည်း ကြမ်းတမ်းသော လက်တစ်ခုထဲတွင် ရပ်တန့်သွားပြန်သည်။ သူမကို ချုပ်ကိုင်ထားသူမှာ တဏှာခိုးများလျှံနေသော မျက်လုံးများနှင့် အဆီပြန်နေသော မျက်နှာပိုင်ရှင် အဘိုးကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်နေလေသည်။
“ ရှင်၊ ဘာလုပ်တာလဲ။ ကျွန်မကိုလွှတ်။ ကျွန်မ အော်လိုက်မှာနော်”
“ အော်လေ ငါက ပိုကြိုက်လေပဲလေ ဟား ဟား ဟား။ အော်နေရအောင်ကို ချုပ်ပြီး လုပ်ချင်တာ”
တဏှာမျက်လုံးများနှင့် သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကြည့်ကာ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း လှောင်ပြောင်လိုက်သည်။
“ စောက်စကားမရှည်နဲ့။ ငါမေးတာမှန်မှန်ဖြေရင် လောလောဆယ်တော့ နင့်ကိုဘာမှမလုပ်ဘူး။ လွှတ်ပေးလိုက်မယ်”
မြတ်နှင်းဖြူရှိသမျှအားအကုန် ခြေထောက်တွင်စုကာ ထိုအဘိုးကြီး၏ ပေါင်ခွကြားကို ဒူးနှင့်ပစ်တိုက်လိုက်သည်။ သို့သော် သူမသာလျှင် အမှောင်ထုကြီးတစ်ခုထဲ ကျရောက်သွားလေတော့သည်။
..............................................................
“ မူရှာ၊ ခင်ဗျားကို အသူရကာယ်မကို ရှာခိုင်းထားတာ။ ဘာလို့ လူမိန်းကလေးကို ခေါ်လာတာလဲ။ လူတွေနဲ့ ပြဿနာမတက်ဖို့ ဆရာကြီး ပြောထားတယ်လေ”
“ အသူရကာယ်မကို ခြေရာခံရင်း ဒီကောင်မလေးကို လမ်းမှာတွေ့တာ။ သူ့ဆီမှာ အသူရကာယ် အငွေ့အသက်တွေရော၊ ကိုယ်ပျောက်သီးအငွေ့အသက်တွေရော တော်တော်ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရနေလို့ စကားအစ်အောက်မလို့ကို ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ် လုပ်တာနဲ့ မေ့အောင်လုပ်ပြီး ခေါ်လာတာ”
“ ခင်ဗျားတဏှာရူးဖို့တော့ မစဉ်းစားနဲ့နော်။ ဆရာကြီးက လူတွေကို လုံးဝရှောင်ဖို့ ပြောထားတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိဘူး”
“ အေးပါ၊ ငါသိပါတယ်”
မူးဝေထိုင်းမှိုင်းနေသော ခေါင်းနှင့် မျက်လုံးများ မဖွင့်နိုင်ဖြစ်နေသော်လည်း အပြန်အလှန် ပြောနေသော စကားများကို မြတ်နှင်းဖြူ ကြားနေရသည်။ ကျောပြင်အောက်မှ အေးစက်တော် သမံတလင်း၏ အထိအတွေ့ကို ခံစားမိသည်။ သူမရှိရာ တဖျပ်ဖျပ်လျှောက်လာသော ခြေသံများကို ကြားရသည်။ မျက်လုံးကို အစွမ်းကုန်ကြိုးစားဖွင့်ကြည့်မှ အနည်းငယ်သာ ဖွင့်၍ရသည်။ ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိသော သက်လတ်ပိုင်း လူတစ်ယောက် သူမအနားချည်းကပ်လာကာ သူမကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။
“ ဟုတ်ပါရဲ့။ သူ့ဆီမှာ အသူရကာယ် အငွေ့အသက်တွေရော၊ ကိုယ်ပျောက်သီးအငွေ့အသက်တွေရော ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကို ရနေတယ်။ သတိလည်းပြန်ရနေပြီ”
၎က ပြောပြောဆိုဆို သူမကို ဆွဲထူကာ အနားရှိနံရံတွင် မှီထိုင်စေလိုက်သည်။ သူမကို ဖမ်းခေါ်ခဲ့သော အဘိုးကြီးလည်း အနားရောက်လာကာ ထိုလူဘေးတွင် ယှဉ်ရပ်လိုက်သည်။
“ ဟေ့၊ သတိရနေရင် မျက်လုံးဖွင့်စမ်း။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ့”
“ ကြိုက်ပြီဟေ့၊ ဆတ်ဆတ်ကြဲလေး။ ဒါမျိုးလေးသာ အသားကုန် လူးလှိမ့်အော်နေရအောင် ကြိတ်လိုက်ရလို့ကတော့ကွာ။ အရသာကို ရှိနေမှာပဲ ဟဲ ဟဲ။ ဒင်းသာနဂါးဆို အကြည့်နဲ့တင် တို့သေလောက်တယ်ဟေ့ ဟား ဟား ဟား”
“ ဟေ့ကောင်မလေး၊ ငါတို့မေးတာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြေရင် နင့်ကို ဘာမှမလုပ်ဘူး။ အေး ကောင်းကောင်းမဖြေရင်တော့ ဟိုအဘိုးကြီးလက်ထဲ နင့်ကို ထည့်လိုက်မှာ”
ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိသောလူက သွားကြားထဲမှ ထွက်လာသော အသံလို လေသံအေးအေးနှင့် တစ်လုံးချင်းပြောသည်။ လေသံအေးအေးနှင့်ပြောသော်လည်း အေးစက်ကြမ်းကြုတ်မှုက အပြည့်။ သွားရည်တမျှားမျှားဖြစ်နေသော ခွေးအိုကြီးလို တဏှာရူးအဘိုးကြီးကလည်း သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်ကို ပွတ်ကာ တဟီးဟီး ရယ်လျက်ရှိသည်။
“ ရှင်တို့ လုပ်ကြည့်လိုက်လေ။ ပြီးရင် ရှင်တို့ ဆရာကြီးဆိုတဲ့ လူလာတော့ ရှင်းကြပေါ့”
မြတ်နှင်းဖြူက ပမာမခန့် ပြန်ပြောလိုက်တော့ ဟိုနှစ်ယောက် မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားကြသည်။
“ ကောင်မက ငါတို့ပြောတာတွေ အစအဆုံး ကြားသွားတယ်ဟ”
“ ပြဿနာမတက်အောင် လုပ်လို့ရတာ အများကြီးပါ”
လူလတ်ပိုင်းလူက ကောက်ကျစ်စွာ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီးနောက် ၎င်း၏လက်ကို ဆတ်ခနဲ ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရာ အမှုန့်ဖြူဖြူများ လွင့်ပျံလာပြီး စိမ်းရွှေရွှေအနံ့တစ်မျိုးသည် မြတ်နှင်းဖြူ၏ နောက်ဆုံးအသိ ဖြစ်လေသည်။
...............................................................................................
နေသန်သည် သူ့ရှေ့ရှိ စားပွဲပေါ်မှ ကြေးခွက်ထဲသို့ ဆေးမြစ် ဆေးမှုန့်များနှင့် အရိုးတချို့ကို ထည့်ကာ မီးခြစ်ဆံတစ်ချောင်းကို မီးညှိပြီး ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ခရမ်းရောင် အခိုးအငွေ့များ ထလာစဉ် နှုတ်ခမ်းမှ မန္တရားတစ်ခုကို တစ်လှုပ်လှုပ်ရွတ်ဖတ်နေသည်။ ခဏမျှကြာသောအခါ ဝုန်းခနဲ အသံအကျယ်ကြီးနဲ့အတူ အခန်းအလယ်တွင် မီးခိုးမည်းမည်းများ အလုံးလိုက်ထွက်ပေါ်လာပြီး ၎င်းတို့၏ ဆရာကြီး ဗျဂ္ဃ ပေါ်လာလေတော့သည်။
“ ဆရာကြီးခင်ဗျား၊ ကျွန်တော်တို့...”
ဗျဂ္ဃက လက်ကာပြလိုက်ပြီး နံရံတွင် မှီထောင်ထားသော မြတ်နှင်းဖြူကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး စေ့စေ့စပ်စပ်တစ်ချက်ကြည့်ကာ ခေါင်းတစ်ချက်ဆတ်လိုက်သည်။
.................................................................................
“ မာယာ၊ မာယာ...”
အိမ်ရှေ့မှ မြတ်နှင်း၏ အော်သံကြောင့် မာယာ အပြေးကလေး ထွက်ကာ မြတ်နှင်းကို ကြိုလိုက်သည်။ တံခါးသော့ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး
“ မြတ်နှင်းလာလေ။ ဝီရက ရပ်ကွက်ဟိုဘက်ထိပ်က မာလာရှမ်းကော သွားဝယ်တယ်။ အတော်ပဲ။ မြတ်နှင်းလည်း အဲ့ဆိုင်ကလက်ရာ ကြိုက်တယ်မဟုတ်လား”
“ မြတ်နှင်းနဲ့ အပြင်ခဏ လိုက်ခဲ့ပါလား။ ဒီနားခဏ မြတ်နှင်းသွားစရာရှိလို့”
“ အင်း လိုက်မယ်လေ...လာ။ ဪ ခဏ ဝီရဆီ ဖုန်းဆက်ပြောလိုက်ဦးမယ်။ ကြာမှာလား”
“ မကြာပါဘူး ခဏပဲ။ ဟို ကိုယ်ပျောက်သီး လက်ကျန်လေးတွေတော့ ယူခဲ့ပါလား”
“ ဟယ် ဘာလို့လဲ။ ဘာများလည်း မြတ်နှင်းရဲ့။ လျှို့လျှို့ဝှက်ဝှက်နဲ့”
“ ရောက်တော့သိလိမ့်မှာပေါ့”
“ အင်းပါ အင်းပါ။ ဝီရကို ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်”
“ ဝီရက သူလည်း ဆိုင်ကနေ အပြန်လမ်းမှာတဲ့။ အိမ်မှာပဲ စောင့်နေလို့ ပြောလိုက်တယ်။ လာသွားကြမယ်”
မြတ်နှင်းခေါ်ဆောင်ရာသို့ မာယာလိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ဝီရတို့ ရပ်ကွက်အကျော်တွင်ရှိသော မြို့နယ်ဘောလုံးကွင်းထဲ နှစ်ယောက်သား ရောက်ရှိလာကြသည်။ နေ့လည်နေ့ခင်းဖြစ်သဖြင့် ပူပြင်းသော နေရောင်ကြောင့် လူသူရှင်းလင်းနေသည်။
“ မြတ်နှင်း၊ ဒီမှာ ဘာရှိလို့လဲ”
“ ဟား ဟား ဟား ဟား”
မာယာပြောလို့ပင် မဆုံးသေး နောက်ကျောမှ ရယ်သံများ ထွက်ပေါ်လာ၍ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နေသန်နှင့် မူရှာတို့ကို တွေ့လိုက်ရ၍ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ကြက်သေသေသွားလေတော့သည်။ တဖန် ဝုန်းခနဲ အသံကြီးနှင့်အတူ နောက်ကျောဘက်မှ ဗျဂ္ဃ ပေါ်လာလေတော့သည်။
“ ဟိုကောင်မလေး၊ လွတ်ရာကျွတ်ရာ သွားနေစမ်း”
မြတ်နှင်းကို ဗျဂ္ဃကပြောလိုက်ရာ မြတ်နှင်းသည် အတောင့်သားလေး ကွင်းဘေးရှိ သစ်ပင်အောက်သို့ လျှောက်သွားလေတော့သည်။ ယခုတော့ သူမနှင့် ဗျဂ္ဃတို့ သုံးယောက်သာ ကျန်ခဲ့သည်။
“ ငါ့ အဖိုးတန်ဆေးပင်ကို ခိုးသွားပြီး ငါ့လက်က လွတ်မယ်များ မှတ်နေလား ဟင် သူခိုးမ။ နင့်လင် ပြိတ္တာသုံးကောင် နင့်ကိုနွှာဖို့စောင့်နေတယ်။ သေမယ့်သာ ပြင်ထားပေတော့၊ ဟေ့ ဖမ်းလိုက်ကြစမ်း”
ဗျဂ္ဃ၏ အေးစက်သော ခြိမ်းခြောက်စကားကြောင့် မာယာ သေမတတ် ကြောက်ရွံ့မိသည်။ သူမကို ဖမ်းရန် အဘိုးကြီးမူရှာ ရှေ့သို့တက်လာသည်။
“ ယား….”
အော်သံနှင့်အတူ လူရိပ်တစ်ခုပြေးဝင်လာပြီး မူရှာကို ပစ်တိုက်လိုက်ရာ နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။ ဝီရအောင်သည် လူးလဲထလာပြီး မာယာ့ကို သူ့ကိုယ်နှင့်ကွယ်ကာ ဗျဂ္ဃတို့အား ရင်ဆိုင်လိုက်သည်။
“ မောင်”
“ မာယာ၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ။ ဒါ မာယာပြောတဲ့ လူယုတ်မာတွေလား”
မာယာခေါင်းကလေးညိတ်ပြလိုက်သည်။
“ မာယာတို့နှစ်ယောက်နောက် ဒီလူနှစ်ယောက်လိုက်သွားတာ အဝေးက လှမ်းမြင်လိုက်လို့ လိုက်လာတာ။ ဘာမှ မကြောက်နဲ့။ ကိုယ်ရှိတယ်”
လဲကျသွားတုန်းက တခုခုနှင့် ဆောင့်မိသွား၍ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွင်ထွက်နေသော သွေးများကိုသုတ်ကာ ပါးစပ်ထဲမှလည်း သွေးနဲ့ရောနေသော တံတွေးများကို ထွေးထုတ်လိုက်ပြီး မူရှာသည် ဝီရအောင်တို့ကို တိုက်ခိုက်ရန် တက်လာသည်။
“ ဟေ့ကောင် နေဦး”
ဗျဂ္ဃက မူရှာကို လှမ်းဟန့်လိုက်တော့ မကျေမချမ်းနှင့် နောက်ဆုတ်သွားပြီး နေသန့်ဘေးတွင် ပြန်သွားရပ်နေလိုက်သည်။ အေးစက်သော မျက်လုံးများနှင့် ဝီရအောင်ကို ကြည့်ကာ
“ ကောင်လေး၊ မင်းသေချင်နေလို့လား။ ဝေးဝေးသွားနေစမ်း။ မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး။ သူကလည်း လူမဟုတ်ဘူး”
“ ကျ..ကျ..ကျ...ကျုပ်သိတယ်။ ခ..ခ..ခ.. ခင်ဗျားတို့သာ ထွ.. ထွ.. ထွက်သွား”
“ အိုး သနားစရာ စကားထစ်နေတာပါလား။ ဒီမှာ ငါမင်းကို ဆေးတစ်ခွက်ထဲနဲ့ စကားထစ်တာ ပျောက်အောင် ကုပေးနိုင်တယ်။ မင်းမဆိုင်တာ ဝင်မပါနဲ့ ဘယ်လိုလဲ”
“ မ မ မလိုဘူး”
“ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောလို့ မရပါလား”
ဗျဂ္ဃသည် လက်ဟန်တစ်ခုဖြင့် ဝီရအောင်ကို ညွှန်လိုက်ရာ ကြိုးများပေါ်လာပြီး ဝီရအောင်ကို တုပ်နှောင်ပြီးသားဖြစ်သွားလေသည်။ ထို့နောက် လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရာ ဘေးဘက်သို့ လွင့်ထွက်သွားလေတော့သည်။ မာယာလှမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမီတော့။
“ မောင်….”
မာယာ့ရင်ထဲ တစ်ခါမျှ မဖြစ်ဖူးသော အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ဒေါသပြင်းထန်စွာ ဖြစ်ပေါ်လာလေတော့သည်။ သူမဆီချဉ်းကပ်လာသော မူရှာနှင့် နေသန်တို့ဆီ သူမ၏ လက်များကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်။ မထင်မှတ်ထားသောကြောင့် အားအရှိန်တစ်ခုနှင့် တိုက်မိကာ နှစ်ယောက်သား ပေအနည်းငယ် လွင့်ထွက်သွားလေတော့သည်။ မာယာ ဝီရအောင်ဆီ ပြေးသွားဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ နေသန်က ပြန်ထလာပြီး မာယာ့ဆီ ကျိန်စာများ ပစ်လွှတ်လိုက်ရာ မာယာ မနည်းရှောင်တိမ်းလိုက်ရသည်။ မူရှာလည်း ပြန်ထလာပြီး မာယာကို တိုက်ခိုက်ရာ သုံးပွင့်ဆိုင် တိုက်ပွဲတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာလေတော့သည်။
ဗျဂ္ဃသည် မျက်လုံးကိုမှေးစင်းကာ အနည်းငယ်အံ့ဩနေဟန်ဖြင့် တိုက်ပွဲကို စိတ်ဝင်တစားရပ်ကြည့်လျက်ရှိသည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း
“ အသူရကာယ်တွေ ဒီလိုပြန်တိုက်ခိုက်တာ မတွေ့ဖူးသေးဘူး။ ဒီအသူရကာယ်မက တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ။ ငါ့အတွက် အသုံးကျနိုင်တယ်”
သုံးပွင့်ဆိုင်တိုက်ပွဲက ရှည်ကြာကာ ပိုမိုပြင်းထန်လာသည်။ ဗျဂ္ဃသည် စိတ်မရှည်တော့ပဲ။ တစ်စုံတစ်ရာ မန်းမှုတ်ကာ မာယာ့ဆီသို့ လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်လေတော့သည်။
“ မာယာ…..”
အစိမ်းရောင် အလင်းတန်းတစ်ခုသည် မာယာ့ဆီသို့ပျံ့လွင့်လာစဉ် ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြိုးနှင့်အတုပ်ခံထားရသော ဝီရအောင်သည် ပြေးကာ ခုန်ဝင်ပြီး မာယာ့ကို မထိအောင် သူ၏ကိုယ်နှင့် အစိမ်းရောင် အလင်းတန်းကို ဝင်ခံကာ ကာကွယ်လိုက်လေတော့သည်။ ဝီရအောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အလင်းတန်းထိလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် တော်လဲသလို ဝေါခနဲ အသံများထွက်လာလေတော့သည်။
မာယာတို့သုံးယောက်၏ တိုက်ပွဲလည်း ရပ်တန့်ကာ မူရှာနှင့် နေသန်တို့နှစ်ယောက်သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အလန့်တကြား လှည့်ပတ်ကြည့်နေကြသည်။ ဗျဂ္ဃလည်း သွေးဆုတ်ဖြူရော်ကာ အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်နေသော မျက်နှာနှင့် နောက်သို့ ခြေနှစ်လှမ်းခန့် ဆုတ်သွားလေသည်။ မြေပြင်ပေါ်အရုပ်ကျိုးပြတ်ပြုတ်ကျနေသော ဝီရအောင်ကို မာယာအလျင်အမြန် ပွေ့ချီလိုက်သည်။
“ မောင် ၊ မောင် ၊ မောင်ရေ...”
ပါးစပ်မှ သွေးတစ်ပွက် အန်ထွက်လာကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးပြီး ဝီရအောင် မျက်လုံးပွင့်လာသည်။
“ မာယာ ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်..”
မာယာခေါင်းကို သွက်သွက်ခါလိုက်တော့ မာယာ့မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်စများ ဝီရအောင်၏ မျက်နှာပေါ် လွင့်စဉ်ကျရောက်သွားသည်။ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်သွားသော အပြုံးယဲ့ယဲ့သည် ဝီရအောင် နှုတ်ခမ်းတွင် ပေါ်လာသည်။ ထိုစဉ် ရုတ်တရက် အလွန်စူးရှသော အလင်းရောင်ကြီးသည် သူတို့နှစ်ဦး၏ အနားတွင် ပေါ်လာလေတော့သည်။ ဗျဂ္ဃသည် ထိတ်လန့်နေရာမှ သတိပြန်ဝင်လာသလို မန်းမှုတ်ပြီး မြေကြီးပေါ် တစ်စုံတစ်ခုပစ်ပေါက်လိုက်ရာ မီးခိုးမည်းကြီးများ ပေါ်လာသည်။
သို့သော် မီးခိုးများသည် ချက်ချင်းပင် ပြန်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဗျဂ္ဃသည် အလွန်အမင်း ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်စွာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်လေတော့သည်။ အလင်းရောင်ကြီးနေရာတွင် အသက်အရွယ် မည်၍မည်မျှဟု ခန့်မှန်းရန် ခက်ခဲလောက်အောင် မျက်နှာတွင် အရေးအကြောင်းများ ပြည့်နှက်နေသော ဝတ်ဖြူစင်ကြယ်ဝတ် အဘိုးအိုတစ်ဦး ပေါ်လာသည်။ ညာဘက်လက်တွင် အလွန်အသက်ဝင်လှသော နဂါးခေါင်းတောင်ဝှေးတစ်ခုကို ကိုင်ထားပြီး နဂါး၏မျက်လုံးများသည် အရည်များလျှံကျနေသလိုကို နီရဲအသက်ဝင်လှသည်။
“ ဆ.. ဆ.. ဆရာသခင်”
“ ဟဲ့ ငမိုက်သား၊ ငါ့ကို ဆရာမခေါ်နဲ့။ ငါ့ဆီကထွက်ပြေးပြီး ယုတ်ညံ့တဲ့ အကျင့်တွေ ပုန်းဝှက်ခိုးကျင့်နေတာတင်အားမရလို့ ၊ ပညာမသင်ပေးခင်ကဆိုထားတဲ့ သစ္စာကိုဖောက်ဖျက်ပြီး လူသားကိုပါ ဒုက္ခပေးနေပြီပေါ့လေ”
“ ကျ ကျ ကျွန်တော်၊ သူ့ကို လုပ်တာမဟုတ်...”
“ တော်… တိတ်စမ်း။ ဘယ်သူ့ကို လုပ်လုပ် မကောင်းမှုဟာ မကောင်းမှုပဲ။ ငါတခြားဘုံတစ်ခုမှာ ရောက်နေလို့ လူ့ပြည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ မင်းသောင်းကျန်းလို့ ရနေသလိုဖြစ်နေတယ်။ ဘယ်လောက်ဆုံးမဆုံးမ မရတဲ့မင်းဟာ ဒီပညာတွေနဲ့ မထိုက်တန်တော့ဘူး”
“ မ မ မလုပ်...”
ဗျဂ္ဃသည် လျှပ်တပြက် လက်နှစ်ခုကို လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ အဘိုးအိုသည် နဂါးခေါင်းတောင်ဝှေးကို မြေကြီးပေါ်ဆောင့်ချလိုက်ရာ ဗျဂ္ဃပစ်လွှတ်လိုက်သော ဆေးလုံးငယ်များသည် မြေပေါ်တစ်ဖြုတ်ဖြုတ် ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။ နောက်တစ်ခေါက် အဘိုးကိုက တောင်ဝှေးကို ဆောင့်ချလိုက်သောအခါ တောင်ဝှေးထိပ်ရှိ နဂါး၏ အာခံတွင်းမှ အငွေ့ဖြူဖြူများ ပန်းထွက်လာပြီး ဗျဂ္ဃကို ဖုံးလွှမ်းသွားလေတော့သည်။ အငွေ့များပြယ်သွားသောအခါ အရင်လို မောက်မာထောင်လွှားကာ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သောပုံစံမဟုတ်ပဲ စိတ်ဓာတ်ကျဆင်းပြိုလဲကာ ခြေသုတ်ပုဆိုးမြွေစွယ်ကျိုးလျက်ရှိသော ဗျဂ္ဃကို တွေ့လိုက်ရလေတော့သည်။
မူရှာနှင့် နေသန်တို့နှစ်ယောက်သည် အခြေအနေကြည့်ကာ လှည့်ပြေးဖို့ ကြိုးစားကြသည်။ အဘိုးအိုသည် ယဲ့ယဲ့ပြုံးကာ ၎င်း၏တောင်ဝှေးကို နောက်တစ်ခါဆောင့်ချလိုက်ပြန်သည်။ အငွေ့များပန်းထွက်လာပြီး သူ့တို့ဆရာနည်းတူ ဒူးထောက်လျက်သား ထိုင်ကျသွားလေတော့သည်။
အဘိုးအိုသည် ယခုမှ မာယာတို့ဘက်လှည့်လာပြီး ကြည်လင်သော အပြုံးတစ်ခုကို ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ အဘိုးရဲ့ တပည့်မိုက်ကြောင့် သမီးတို့ ဒုက္ခတွေကြုံကြရတာ တောင်းပန်ပါတယ်ကွယ်”
“ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်။ ဟို သူ့ကို ကယ်တင်ပေးပါဦး အဘိုးရယ်”
“ ကယ်ပေးမှာပေါ့ကွယ်။ ပြောနေစရာကို မလိုပါဘူး”
အဘိုးအိုသည် လက်ကိုရှေ့ဆန့်ထုတ်ကာ လက်သီးဖွဖွဆုပ်လိုက်ပြီး ပြန်ဖြန့်လိုက်သောအခါ ပတ္တမြားတစ်လုံးလို နီရဲတောက်ပနေသော ဆေးလုံးလေးတစ်လုံးကို လက်ဖဝါးပေါ်တွင် တွေ့ရလေသည်။ မာယာ့ကို လှမ်းပေးသောအခါ လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဝီရအောင်ကို တိုက်ကျွေးလိုက်လေသည်။
“ ဟိုသမီးလေး၊ လာပါဦးကွယ်”
ကွင်းဘေး သစ်ပင်အောက်မှ မြတ်နှင်းကို အဘိုးအိုက ညင်သာစွာ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ မြတ်နှင်းအနားရောက်သောအခါ မျက်နှာရှေ့လက်ကို ဝှေ့ယမ်းလိုက်ရာ အမှုန့်ဝါဝါများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် မြတ်နှင်းသည် အိပ်ပျော်ရာမှ လန့်နိုးလာသလို ပတ်ဝန်းကျင်ကို အလန့်တကြားကြည့်ပြီး လဲလျောင်းနေသော ဝီရအောင်ကို ပွေ့ထားသော မာယာ့ကိုမြင်သောအခါ အလျင်အမြန်ပြေးလာကာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး
“ မာယာ၊ ကိုဝီရ။ မြတ်နှင်း မြတ်နှင်း ဘာတွေလုပ်မိပြီလဲဟင်”
“ ဘာမှမဖြစ်တော့ပါဘူးကွယ်။ သမီးက စိတ်ပြောင်းဆေးမိထားတော့ အသိစိတ်ပျောက်နေတာ။ သမီးကိုရော ဒီသူငယ်လေးကိုရော အဘိုး ကုပေးထားပြီးပါပြီ”
အဘိုးအိုက ရှင်းပြလိုက်သည်။
“ မာယာ၊ ကိုဝီရ မြတ်နှင်းတောင်းပန်ပါတယ်။ တောင်းပန်ပါတယ်နော်”
“ မြတ်နှင်းမှ ဘာအမှားမှမှ မလုပ်တာ တောင်းပန်ဆရာမလိုဘူးလေနော်”
“ အေးလေ ကိုယ်လည်းဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး။ အဘိုးကုပေးလိုက်တာကောင်းသွားပြီ။ မာယာ့လက်ပေါ်မှာ ဇိမ်ကျလို့ ဆက်လှဲနေတာ”
“ ဟာ…သွား၊ ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး”
မာယာကတွန်းလွှတ်လိုက်၍ မာယာ့လက်ပေါ်မှ ဝီရအောင် ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။
“ သမီးတို့ ပျော်ရွှင်နေတုန်းမှာ မပြောမဖြစ် ပြောစရာရှိတာတော့ အဘိုးပြောရမှာပဲ”
အဘိုးအို၏ စကားသံပေါ်လာ၍ သူတို့ မျက်နှာပိုးသတ်ကာ အဘိုးအိုကို ကြည့်လိုက်ကြသည်။
“ သမီးက လူသားမဟုတ်ဘူး။ မတူညီတဲ့ဘဝတွေ ပေါင်းစပ်လို့မရဘူးဆိုတာ သမီးသိတယ်နော်”
အားလုံး၏ မျက်နှာများ ညှိုးငယ်သွားကြသည်။
“ ဟုတ်ကဲ့၊ သိပါတယ်အဘိုး”
“ အင်း အချိန်လည်းတန်ပြီကွယ်။ ကိုယ့်နေရာကို ကိုယ်ပြန်ကြရတော့မယ်။ ဟုတ်ကဲ့လား”
မာယာ့မျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်များ ခိုတွဲလာပြီး ငုံ့ထားသောခေါင်းကို ညိတ်လိုက်သောအခါ မျက်ရည်စများ ပေါင်ပေါ်ပြုတ်ကျသွားလေတော့သည်။ မာယာ့ပုခုံးကို ဝီရအောင်က ဖွဖွလေးဖက်လိုက်ပြီး မြတ်နှင်းကလည်း မျက်ရည်တွေတွေကျရင်း မာယာ့လက်ကလေးကို ဆွဲယူဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။
“ မာယာဒီမှာနေလို့မရဘူးလား အဘိုးရယ်”
“ ဘုံတွေဘဝတွေ ခြားနားနေတာပဲ သမီးရယ်။ ရေရှည်မှာ ဘယ်သူမှ အကျိုးမရှိပါဘူး”
“ သမီးဆီမှာလည်း လူတွေနဲ့မအပ်စပ်တဲ့။ မသမာသူလက်ထဲရောက်သွားရင် အန္တရာယ်ကြီးတဲ့အရာတွေရှိနေတယ်မဟုတ်လား”
မာယာသည် ကိုယ်ပျောက်သီးအထုပ်ကလေးကို ထုတ်ကာ အဘိုးအိုအား ကမ်းပေးလိုက်သည်။ အဘိုးအိုသည် ဗျဂ္ဃတို့ ဆရာတပည့်သုံးယောက်ဆီ လျှောက်သွားပြီး သူတို့သုံးယောက်ကို ရှောင်ပေးလိုက်သည်။
ဝီရအောင်သည် ဘာစကားမှ မပြောနိုင်ပဲ အံကြိတ်ကာ မျက်ရည်ဝဲနေသည်။ မြတ်နှင်းသည် တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုနေရင်း
“ မာယာ၊ မာယာ့ကို မြတ်နှင်းတို့ မခွဲနိုင်ဘူး အဟင့် ဟင့်”
“ မာယာတို့ တချိန်မဟုတ်တချိန်ကြုံကြရမှာပဲ မြတ်နှင်းရယ်။ မာယာ့ကိုယ်စား ဝီရကို ဂရုစိုက်ပေးပါနော်”
“ ဝီရလည်း မြတ်နှင်းကို ဂရုစိုက်ပါ၊ စောင့်ရှောက်ပါနော်။ သံသရာက မလွတ်သ၍ မြတ်နှင်းတို့ ပြန်ဆုံကြမှာပါ”
နှစ်ယောက်သား မာယာ့ကို ခေါင်းသာညိတ်ပြမိကြသည်။ စကားမပြောနိုင်တော့ပဲ ဆို့နင့်နေသည်။ မာယာက သူတို့နှစ်ဦး၏လက်ကိုယူကာ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆုပ်ကိုင်စေလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖြည်းဖြည်းချင်းထကာ အဘိုးအိုဆီသို့ လျှောက်သွားလေတော့သည်။ မာယာပြန်လှည့်ကြည့်မည်ဟု မျှော်လင့်မိကြသော်လည်း တစ်ချက်မျှ ပြန်လှည့်မကြည့်တော့။ အဘိုးအိုအနားရောက်သောအခါ စူးရှသောအလင်းရောင်ကြီးပေါ်လာသောကြောင့် မခံနိုင်ပဲ မျက်လုံးများ မှိတ်လိုက်ရပြီး မျက်လုံးပြန်ဖွင့်သောအခါ အဘိုးအို၊ မာယာနှင့် ဗျဂ္ဃတို့အားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားကြလေတော့သည်။
........................................................................
သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ပျော်ရွှင်စွာ မွေးနေ့ကိတ်ခွဲနေသော ငါးနှစ်အရွယ် သမီးလေးကို ကြည့်ကာ သူတို့နှစ်ဦး ကြည်ကြည်နူးနူး ပြုံးနေမိကြသည်။
“ ကို…၊ သမီးက ကြည့်လေ ကြည့်လေ မာယာနဲ့တူလေပဲနော်”
“ မာယာမရှိတော့ကတည်းက ကိုယ်တို့ အမြဲကုသိုလ်ပြုတိုင်း ပေးဝေကြတဲ့ အမျှအတန်းတွေကြောင့် သူလွတ်မြောက်သွားရင်လည်း သွားမှာပေါ့။ သမီးလေးက မာယာဟုတ်လားမဟုတ်လားတော့ ဘုရားမှပဲသိမှာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သမီးလေးကို ကိုယ်တို့ချစ်တာကတော့ အဆုံးအစမဲ့ပဲ မဟုတ်လား အချစ်ရယ်”
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment