ဆန်လည်းရ ဟန်လည်းကျ (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
အခန်း ( ၁ )
အသားလေးက ဖြူဖြူဝင်းရုံမက ရွှေဝါရောင်လေး ပြေးလျှက် စိုပြေ၍ နေသည်။ မကျဉ်းမကျယ် အဆင်ပြေစွာ ရှိနေသော နဖူးလေးပေါ်ဝယ် ပျော့ပြောင်းသော ဆံနွယ်စုလေး ဆံနွယ်စုလေး တခက်နှစ်ခက်က ကပိုကရိုလေး ကျ၍နေသည်။ သုံးရက်လပမာ ကွေးမယောင်ဖြင့် ခပ်ထူထူလေး ဖြစ်နေသော မည်းနက်သည့် မျက်ခုံးမွှေးလေးတွေက ဝိုင်း၍ တောက်ပနေသော မျက်လုံးကြီးများ၏ အလှကို ပို၍ ထင်ပေါ်နေစေသည်။ ထူထဲ၍ ကော့တက်နေသော မျက်တောင်ကော့ကြီးများက ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်ဖြင့် ခတ်လိုက်လေတိုင်း ရင်ထဲတွင် နွေးစရာပင် ဖြစ်နေသည်။
ဖြောင့်စင်း၍ ပေါ်လွင်သော နှာခေါင်း၊ မြင်ကာမျှဖြင့် နမ်းချင့်စဖွယ် အိစက်ဖောင်းကြွနေသော ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက်၊ ဝိုင်းသည်ဟုလည်း ပြောမရ၊ သွယ်သည်ဟုလည်း ပြောမရသော တင့်တယ်လှသော မျက်နှာ နုနုလေး၊ ဖြောင့်စင်း၍ အကြောစိမ်းလေးများပင် ယှက်သန်းနေသည်ကို မြင်တွေ့နေရသော လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေး၊ မဲနက်သန်းစွမ်းသော ကျောလယ်လောက်ရှိသည့် ဆံကေသာတို့သည် ခင်သူမျိုး၏ ဘဝင်ခိုက်စရာ မျက်နှာလေး၏ အလှအပလေးများပင်တည်း
လုံးဝန်းပြည့်တင်းသော ပုခုံးလေးများက သွယ်လျှပျော့ပြောင်းလေသော သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်ကို အလှတွေ ဆင်၍ ပေးထားလေသည်။ ပြီးတော့ ဖောင်းကြွပေါ်လွင်၍ နေသော ရင်သားနှစ်မွှာမှာလည်း လုံးဝန်းပြည့်တင်းကာ သူမ၏ ရင်ဘက်ပေါ်တွင် သပ်သပ်များ တင်ထားရလေသလားပင် ထင်မှတ်ရသည်။ အရွယ်က အကြမ်းပန်းကန်လုံး အကြီးစား ပမာဏသာရှိပြီး ဝင်းမွတ်လျှက် ရှိနေကာ နီညိုရောင် နို့သီးလေးတွေကတော့ ကော့တက်၍ နေသည်။
တင်းမာပြားချပ်၍ ပြန့်ပြူးလှသည့် မျိုးမျိုး၏ ဝမ်းပြင်သားလေးသည် မွှေးညှင်း စုစုကလေးများနှင့် မက်မောတွယ်တာစရာ အတိပင်။ ဖြူဖွေးဝင်းဝါ၍နေသောပေါင်ခြံလေး နှစ်ဖက်၏ အလယ်တွင်တော့ လက်ခုပ်တခုစာ ပမာဏမျှလောက်ပင် ဖောင်းကား၍ နေသော ဝင်းအိနေသော အဖုတ်လေးမှာ အမွှေးနက်နက်လေးများ ခပ်စိပ်စိပ် ခပ်တိုတိုလေးများဖြင့် တပ်မက်ဖွယ်ရာပင်။ ဖွေးနှစ်၍ နေသော ပေါင်သားကြီးတွေမှာလည်း ကားစွင့်၍ ဖောင်းကားနေသည့် သူမ၏ တင်သားကြီးများဖြင့် ယှဉ်တွဲကာ စွဲမက်စရာ ကောင်းလှပေသည်။
စောစောပိုင်းက အတော်ပင် ကား၍ ပေးထားလေသော သူမ၏ ပေါင်တန်ကြီးများသည် အခုတော့ သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ မင်းဇော် ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းပင် ညှပ်၍ ထားကာ သူမ၏ တင်သားကြီးတွေကိုပင် ပင့်တင်၍ မျိုးမျိုးသည် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို အတင်းပင် ကော့၍ တင်ပေးထားသည်။
ခင်သူမျိုး တယောက် တကိုယ်လုံး ညိမ်သွားပေမယ့် ထူးကဲစွာ ခံစားအီစိမ့်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ပြီ ဖြစ်၍ မင်းဇော်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ညင်သာစွာဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်း ဆောင့်၍ ပေးနေရှာသည်။
တစတစ ကော့၍ တက်နေသော ခင်သူမျိုး၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ တဖြေးဖြေး ပြန်၍ ကျသွားပြီး မင်းဇော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းပင် ညှပ်၍ ထားလေသော သူမ၏ ပေါင်တန်ကြီး နှစ်ဖက်မှာလည်း မင်းဇော် ၏ ကိုယ်လုံးကြီးဘေး တဖက်တချက်ဆီမှ ပြန်၍ ကွာဟ သွားခဲ့ရပေပြီ။
ခင်သူမျိုးတယောက် တချီပြီးသွားလေသော်လည်း မင်းဇော်က ကျွမ်းကျင်စွာဖြင့် သူကိုယ်တိုင် မပြီးအောင် ထိန်းထားခဲ့သည်။ သည် လီးကြီး စံချိန်မှီနေမှသာ ကောင်မလေးကို ဆက်ပြီး အရသာတွေ အပြည့်အ၀ ပေးနိုင်မည်သာ ဖြစ်သည်။
ခင်သူမျိုးကတော့ ပက်လက်ကြီး မှိန်းကာ ညိမ့်နေတာမို့ မင်းဇော်က ယုယစွာ နမ်းပေးရင်း
“ မျိုး ခုနဟာက ဘယ်လိုမှ ဖြစ်တာ မဟုတ်ဘူး...မျိုး ..တချီ ပြီးသွားတယ် လို့ ခေါ်တယ်...”
“ ဟုတ်လား..အကို ဆန်းတယ်နော်...”
“ ဒါပေါ့..မျိုးက တချီ ပြီးသွားပေမယ့် ..အကိုက မပြီးသေးဘူး...”
“ ဟင်..ဒါဆို ..ဘယ်လိုလုပ်မလဲ အကို...”
“ ရပါတယ် ..မျိုးရယ်..မျိုးကို နောက်ထပ် လုပ်ပေးဦးမယ်...တချီမကဘူး..ခဏခဏ..ပြီးမှာ ..အဲဒီ အရသာကို ခံစားဖို့ မိန်းမနဲ့ယောင်္ကျား လိုးကြတာပဲ...”
ခင်သူမျိုးမှာ ခုမှကြားဖူး တွေ့ဖူးခြင်းဖြစ်ရာ အထူးအဆန်း ဖြစ်နေသည်။ သူများတွေ ပြောတာဆိုတာ နားစွန်နားဖျား ကြားခဲ့ဖူးသော်လည်း အခုမှ လက်တွေ့ခံစားရသည့် အဖြစ်၊ ခံစားရတဲ့ အရသာကတော့ ဘာနဲ့မှ နှိုင်းယှဉ်၍ မရအောင်ပင် ထူးကဲ ကောင်းမွန်လှသည်။ မျိုး၏ ရင်ထဲတွင် မင်းဇော်ကို ကြင်နာစိတ်လေးတွေ ဝင်၍ပင် လာခဲ့ရသည်။
သူမဘ၀ တဆစ်ချိုးအကွေ့ဝယ် အားကိုးရာ အားကိုးကြောင်းဖြင့် သူမ၏ ပညာရေး၊ စားဝတ်နေရေးမှအစ လိုလေသေး မရှိရလေအောင် ပေးကမ်းကူညီခဲ့သော မင်းဇော်ကို မျိုးတယောက် ခင်တွယ်မိတာတော့ အမှန်ပင်။ ဒါကြောင့်လည်း မိန်းမသားပီပီ သူမနှင့်တွေ့လေတိုင်း မင်းဇော် တယောက် ဖြစ်ပျက်နေသည့် အမူအယာ အကြည့်တွေကို အကဲခတ်ကာ မင်းဇော် တယောက် ဘာကို လိုချင်နေသည်ကို မျိုးက သိခဲ့ရသည်။
ဒါ့အပြင် သူမဘဝအတွက် ရှေ့ဆက်ရမည့် ခရီးလမ်း အတွက်ကိုလည်း မင်းဇော်က အာမခံချက်တွေ တသီကြီး ပေးထားခဲ့သည်။
မျိုးလည်း ကြားဖူးနား၀ ဗဟုသုတ ရှိပါသည်။ မင်းဇော် လို မြစ်ဝကျွန်းပေါ် ခရိုင်မြို့ကြီးတမြို့၏ ပုလဲနှင့်ငါး မြို့နယ်မန်နေဂျာ တယောက်သည် သူမ၏ ဘဝရှေ့ရေးကို အာမချက် ပေးနိုင်သည်မှာ ယုံမှားဘွယ်ရာ မရှိပေ။ မင်းဇော်တွင် ဇနီးဖြစ်သူ ကျောင်းဆရာမနှင့် သားဖြစ်သူအလယ်တန်း ကျောင်းသားတဦး၊ သမီးဖြစ်သူ မူလတန်း ကျောင်းသူတဦး တို့ ရှိနေသည်ကိုလည်း ခင်သူမျိုး အသိပင်။
ဒါပေမယ့် သူမ၏ အလှအပတွေကြောင့် ဝိုင်ဝိုင်လည်၍ နေလေသော ချစ်သူခင်သူတွေထဲမှ အကောင်းဆုံး အတော်ဆုံး ဟု ထင်ရသူကို ခေါင်းခေါက်၍ ရည်းစားထားခဲ့သည်။ သူ့အပေါ် တုန်နေအောင် ချစ်ရှာပါသည်။ ထားလိုက်သည့် စေတနာတွေမှာလည်း မပြောပါနှင့်တော့။ သို့ပေမယ့်လည်း သူတို့ ကိုယ်တိုင်ကပင် မိဘများဆီမှ လက်ဝေခံနေရသူများ ဖြစ်သည်။ စေတနာတွေ ဘယ်လိုပဲ ကောင်းပါစေ၊ လက်တလော လက်တွေ့ကျကျ လိုအပ်လျှက်ရှိသည့် ခင်သူမျိုး၏ လိုအပ်ချက်တွေကိုတော့ လက်တွေ့တွင် ပြည့်စုံအောင် မဖြည့်စွမ်းနိုင်ခဲ့ပေ။
ခု မင်းဇော်ကတော့ မျိုးထင်သည်။ မင်းဇော်၏ အချစ်များက မျိုးအပေါ်တွင် တချိန်က သူမ၏ ရည်းစား ထက်တော့ မလျှော့၊ ဒါ့အပြင် မင်းဇော်က ခင်သူမျိုး၏ လိုအပ်ချက် မှန်သမျှကို လက်တွေ့ကျကျ ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်ခဲ့သည်။
မနေ့ကပင် မျိုးအတွက် အခု သူမတို့ ရှိနေသော လမ်း (၅၀) ထိပ်မှ တိုက်ခမ်းကို မျိုး၏ နာမည်ဖြင့်ပင် ဝယ်ပေးခဲ့သည်။ ဒါတွေကြောင့်လည်း မျိုးတယောက် မင်းဇော်၏ ဆန္ဒတွေကို မငြင်းနိုင်တော့ပေ။ မစွမ်းရင်းကလည်းရှိ၊ ကန်ဇွန်းခင်းကလည်းညိ ဆိုတာမျိုးလို အသက် (၁၈) နှစ်သာ ရှိလေသေးသော ဒုတိယနှစ် ကျောင်းသူ ခင်သူမျိုးသည် သူမ၏ ဘဝတစ်ခုလုံးကို မင်းဇော်၏ ရင်ခွင်တွင် ပုံအပ်ခဲ့ပေတော့သည်။
ကြီးမားလှသော မင်းဇော်၏ လီးတန်ကြီးမှာ ခင်သူမျိုး၏ စိုရွှဲနေသော စောက်ခေါင်းထဲမှ မနှုတ်ရသေးပါ။ စိမ်ထားဆဲပင် ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ စိမ်ထားရင်းကပင် မင်းဇော်သည် မျိုး၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး စုပ်ပေးရင်းက သူမ၏ နို့အုံလေးတွေကို ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးများကိုလည်း ညင်သာစွာဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။
ခဏမျှ အကြာတွင်မှ နောက်ထပ် တချီလိုးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့သည်။
“ မျိုး..ကိုယ့်လီးကို..ပြန်နှုတ်လိုက်မယ်နော်...”
ပြောပြောဆိုဆို မျိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် မှောက်ထားသော မင်းဇော်က ဖင်ကြွလိုက်ရာ လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးမှာ ခင်သူမျိုး၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ဖွတ် ကနဲ ထွက်သွားပါတော့သည်။ ရင်ထဲတွင် ဖိုကနဲ ဖြစ်သွားသော မျိုးမှာ မင်းဇော်၏ လီးတန်ကြီးကို မက်မောစွာဖြင့် လှမ်းကြည့်မိတော့သည်။
မင်းဇော်က မျိုးဘေးမှာ ထိုင်နေရင်းက မျိုး၏ စောက်ပတ်ကို ယုယစွာ အဝတ်ဖြင့် ပေကျံနေသော အရည်တွေကို သုတ်ပေးနေပါသည်။ အတွင်းသို့လည်း ယုယစွာ နှိုက်ပြီး သန်းစင်ပေးပြန်ရာ မျိုးက ကျေနပ်စွာ ခံယူနေပါသည်။ သွေးအနည်းငယ် ထွက်နေသည် မဟုတ်ပါလား။
“ မျိုး..ကိုယ့်လီးကြီးကို ကိုင်ကြည့်စမ်း...ဘယ့်နှယ်လဲ...”
ပြောပြောဆိုဆို မင်းဇော်၏ လက်များက မျိုး၏ လက်များကို ယူပြီး မိမိပေါင်ကြားထဲမှ လီးကြီးအား ကိုင်တွယ်စေ၏။ မျိုးက မျက်စိများ မရဲတရဲ ဖွင့်လျှက်
“ အို..အကိုရယ်..ပူနွေးနေတာပဲ...ပြီးတော့..ကြီးလဲအကြီးကြီး..ကြောက်စရာကြီးကွယ်...”
“ ဟား..ဟား..မျိုးက လုပ်ပြီ...ဒါကြီးက မျိုးရဲ့ အသက်ဗူး မဟုတ်လား..ဒါမရှိရင် ဖြစ်မလား...”
“ အို..အကိုနော်..အသားယူနေလိုက်တာ...”
နှစ်ယောက်သား ရယ်မောနေကြပါ၏။ ပူနွေးသော လီးကြီးကို ကိုင်ဆွဲလိုက်သည်နှင့်ပင် မင်းဇော်၏ စိတ်တွေမှာ ဟုန်းကနဲ ကြွ၍ လာခဲ့ရပေပြီ။ မျိုး၏ ဖြူဝင်းသော ကိုယ်ခန္ဓာကြီးက အသင့်ပင် မဟုတ်ပါလား။
“ ကဲ ..မျိုးရေ ..ကိုယ်တော့ လိုးချင်ပြီ...စစို့ကွယ်...”
မျိုးကတော့ ဦးဆောင်သူ မဟုတ်ပါ။ နားလည်မှုလည်း မရှိသေးပါ။ မိမိ၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ယောင်္ကျား တဦးအား ပုံအပ်ပြီပြီပဲ။ မင်းဇော်ကလည်း သိပါသည်။ ထကြွလာသော ရာဂစိတ်တွေကို ဖိနှပ်မထားတော့ဘဲ လွှတ်ပေးလိုက်ပါသည်။
“ ကဲ..မျိုး..ဒီလိုပက်လက်ကြီး အိပ်ခံနေရတာ အကို မထွက်သေးဘူး..ပုံစံပြောင်းရမယ်...”
“ ရှင်..မျိုး နားမလည်ဘူး..ဘာပုံစံလဲ...”
ဟုတ်ပါသည်။ မျိုးမသိပါ။ မတွေ့ဘူး၊ မမြင်ဘူးပါ။ သည်တော့ မင်းဇော်က အကြိုက်ဆုံး ပုံစံကို မိမိဘာသာ လုပ်ယူရတော့သည်။
“ မျိုး..လိုးတာက နည်းအမျိုးမျိုး ပုံစံအမျိုးမျိုး ရှိတယ်..အဲဒါတွေ တက်မှ ဖြစ်မှာ...”
“ အို..မျိုးမသိပါဘူး..ဆိုနေ..အကို့ သဘောပေါ့...”
သည်တော့ မျိုးခန္ဓာကိုယ် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးကို ကုတင်းစောင်းတွင် ကန့်လန်ုဖြတ် အိပ်စေပါသည်။ ကုတင်စောင်း နည်းပဲ ဖြစ်သည်။ မျိုး၏ တင်းမာကားအယ်နေသော တင်ပါးဆုံကြီးမှာ ကုတင်စွန်းမှာ တင်ထားလေတော့ ပိုပြီး မက်မောစရာ ကောင်းလှသည်။ ပြီးတော့ ခြေထောက်လေးတွေကလည်း ကုတင်စောင်းမှာ တွဲလောင်းချထားလေတော့ ဗဟိုချက်မှ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပိုမိုစိုအိ ဖောင်းကားနေပါသည်။ အမွှေးလေးတွေ ခပ်စိပ်စိပ် ပေါက်နေသော ခင်သူမျိုး၏ စောက်ပတ်ကြီးက မင်းဇော်ကို စိမ်ခေါ်၍ နေချေပြီ။
“ မျိုးက သိပ်လှတာပဲကွာ..တကယ် လှတယ်..သိလား...”
မင်းဇော်က မက်မောစွာဖြင့် ပြောမိသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ မျိုးက ခုမှ (၁၈) နှစ် ပြည့်ပြီးရုံသာ ရှိသေးသည်။ သို့သော် တင်ပါးဆုံကြီးတွေ ကားစွင့်ပုံ၊ နို့ကြီးတွေ အယ်ထွားပုံက မက်မောလောက်ပါ၏။ ခုလဲ ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်လှန် ခြေဆင်းတွဲလောင်းဆိုတော့ ဖွင့်ဖြိုးလှသော မျိုးအလှမှာ ရှုမညီး။ ပေါင်ဖြူဖြူသွယ်သွယ်ကြီးတွေ စင်းနေသလို ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားက အမွှေးလေးတွေဖြင့် စောက်ပတ်ကြီးကလည်း စူမို့မို့၊ မင်းဇော်က မျိုးပေါင်ကြားမှာ အသာရပ်လိုက်ပြန်တော့ မျိုး ခမြာ ပေါင်ကို ကားပေးလိုက်ရပြန်ပါသည်။
ထို့ကြောင့် စောက်ပတ် နှစါခြမ်း ဟသွားလေတော့ နီရဲသော အတွင်းသားလေးများမှာ စိုရွှမ်းနေပါသည်။ မင်းဇော်က မျိုး၏ စောက်ပတ်အုံကို ဖိညှစ်ကိုင်လိုက်ရင်းက သူမ၏ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပါသည်။ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသော မျိုးမှာ
“ အို..အကိုရယ်..မျိုးမနေတက်တော့ဘူး..သိလား...”
နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ မူပြန်တော့ မင်းဇော်မှာ ရင်ထဲက ဖြစ်လာသော ချစ်စိတ်တွေကြောင့် မျိုး၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ မြတ်နိုးစွာ ငုံ့ယူစုပ်နမ်းပေးပြန်သည်။ မျိုးကလည်း အားကျမခံ ပြန်ဖက်ပါသည်။ မက်မောစွာ စုပ်နမ်းပေးရင်း မင်းဇော်၏ လက်များက နို့အုံဝင်းဝင်းအိအိတွေကို ဖျစ်ညှစ်ပေးနေပြန်ပါသည်။ မင်းဇော်၏ တောင့်တင်း ပူနွေးသော လီးတန်ကြီးကလည်း မျိုး၏ စောက်ပတ်ဝမှာ ထိုးမွှေနေပါ၏။ စိုရွှဲနေသော သူမ၏ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်း တလျှောက် မထိတထိ ကလိနေလေတော့ အရသာစုံ ခံစားနေရသော မျိုးခမြာ မနေသာ၊ ဖင်ကြီးတွေ ကော့လိုက်၊ ပေါင်တန်ကြီးတွေ ကားလိုက်၊ ရင်ထဲမှာလည်း တဖျင်းဖျင်းနဲ့ နှုတ်ဖျားကလည်း
“ ရှီး..အကိုရယ်...”
ပြီးတော့ လီးကြီးက သရမ်းတယ်လေ၊ စောက်ပတ်ထိပ်က စောက်စေ့ နီတာရဲလေးကို မထိတထိနှင့် ဖိဖိထိုးပေးနေတော့ တကိုယ်လုံး ရမ္မက်ခိုးတွေ ဝေနေတဲ့ မျိုးခမြာ ဖင်ကြီးတွေ တုန်ခါလာရသလို ရင်ထဲမှာလည်း ဟာတာတာကြီးပါ။ သူက ဒီလို ဆွလေလေ၊ မျိုးမှာ ရွပိုးထိုးလေလေ ဖြစ်သည်။
“ အကိုရယ်... မျိုးကို ဒီလိုပဲ လုပ်နေမှာလား ...ကိုရယ်...”
မျိုးက ခပ်ညုညုလေး ပြောမိသည်။ လက်တွေရော နှုတ်ခမ်းတွေပါ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ မင်းဇော်ကလည်း အသင့် ဖြစ်နေပေမယ့် မျိုးစိတ်တွေ ပိုပြီး ပြင်းပြလာအောင် ဆွပေးနေတာပါ။
“ မဟုတ်ဘူး မျိုးရဲ့..မျိုးကျွမ်းကျင်အောင်..သိအောင်..ကိုယ်ယုယနေတာ ..စိတ်ရှည်မှပေါ့ကွယ်...ပြီးတော့ ကိုယ်လိုးတော့သာ..ကြာလွန်းလို့..နာလွန်းလို့ ဆိုပြီး မငိုနဲ့...”
ကာမစိတ်တွေ အရမ်းဖိတ်လျှံနေသော မျိုးတယောက် ဒေါပွသွားပေပြီ။
“ အံမယ်...အကိုကလား..မျိုး ခံနိုင်အောင် ခံမယ်..အကို..ကြိုက်သလောက် လိုးစမ်း...”
မင်းဇော်က ပြုံးလိုက်သည်။ ကြည့်၊ ဒီကောင်မလေး အစွမ်းကုန် ခံတော့မယ်တဲ့လေ။ အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်နေသော မိမိလီးကြီးကို သေသေချာချာ ကိုင်ပြီး မျိုး၏ စောက်ပတ်ဝမှာ တေ့လိုက်သည်။ မျိုး ကလည်း ကြာလိုက်တာ ဆိုပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားအပေး မင်းဇော်၏ လက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ဝကို အသာဖြဲလိုက်ပြန်သည်။
နီနီရဲရဲ စောက်ခေါင်းထဲကို မင်းဇော်၏ လီးတန် ခပ်ကြီးကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ တိုးဝင်သွားပါသည်။ စီးစီးကြပ်ကြပ် တိုးဝင်သွားသဖြင့် မျိုးရော မင်းဇော်ပါ အရသာတူ ခံစားနေရပါသည်။
မျိုးမှာ အပျိုစင် ပီပီ ပေါင်ကားထားသော်လည်း စောက်ခေါင်းမှာ ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းပင် ဖြစ်လေရာ မင်းဇော်၏ တချီမျှ မပြီးရသေးသော လီးတုတ်တုတ်ကြီး၏ အတွေ့က ထူးခြားသည်မှာ အမှန်ပင်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်အောက်တွင် ရပ်နေသော မင်းဇော်၏ ခါးကို လှမ်းကိုင် ထိန်းထားပါသည်။ လီးကြီးကိုလည်း အလိုက်သိစွာ တထစ်ခြင်း ထိုးသွင်းနေရာ မကြားမှ အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့ရာ မင်းဇော်က ရပ်ထားပြီး
“ မျိုး ..လီးဝင်တာ နာသေးလား..ဒီနည်းက လီးအဆုံးဝင်တယ်...ဆော့ရင် သိပ်နာတက်လို့ ဖြစ်ပါ့မလား...”
မျိုးက ဘာမှမပြော၊ လုပ်သာလုပ်ပါ ဆိုသည့် သဘောဖြင့် မင်းဇော်ကို ကြည့်လိုက်ရာ မင်းဇော်က လီးကြီးကို အဆုံးနီးပါး ဆွဲထုတ်ရင်း ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်သေး၏။
“ ပြွတ်စ်..ဇွိ...”
“ အင့်..အကို..နာတယ်ကွာ...”
“ ဒါဖြင့် ဖြစ်ပါ့မလား..သိပ်နာသလား...”
“ ဟင့်အင်း..လုပ်ပါ အကို ကိစ္စမရှိပါဘူး...”
ထို့ကြောင့် မင်းဇော်က ဆက်တိုက် ဖိသွင်း၍ ဆောင့်ပေးပါသည်။ ရှောကနဲ ရှောကနဲ လီးဝင် လီးထွက် မြန်လာသည်နှင့် အမျှ ဖွတ်ကနဲ ဖက်ကနဲ မင်းဇော်၏ လီးအရင်း ဆီးခုံနှင့် မျိုး၏ စောက်ပတ်ရင်း ပေါင်ခြံတို့ ထိရိုက်သံမှာ ညံလာပါသည်။
“ ကောင်းရဲ့လား မျိုး..ထိရဲ့လား..ကဲ..အင့်...”
မင်းဇော်က မျိုးကိုယ်ပေါ်မှာ အုပ်မိုးကိုင်း၍ မွေ့ယာပေါ် နွဲ့နွဲ့ကလေး တင်ထားသော မျိုး၏ ခါးသေးသေးလေးကို ကြွကနဲ ဆွဲဖက်ကာ ခင်ပြင်းပြင်း ဖိဆောင့်ပါသည်။ မျိုူကလည်း အငမ်းမရဟန်ဖြင့် မင်းဇော်၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ကာ
“ ဟင်း..အင်း..အကိုရယ်...သိပ်ထိ....သိပ်ထိ...လုပ်..လုပ်...”
မျိုးခမြာ အရသာ စိမ့်နေပြီမို့ ဖင်ကြီးတွေ မြောက်ကြွလာပါသည်။ ကုတင်ပေါ်မှ ခြေတွဲလောင်းချထားရသည်ကိုပင် အားမရနိုင်တော့ပါ။ မင်းဇော်၏ ရပ်နေသော ခါးပေါ်သို့ သူမ၏ ပေါင်တန်ကြီးများကို တင်လိုက်ကာ လိမ်ညှပ်ထားလေတော့သည်။
“ မျိုး...ပေါင်တွေ...ထိန်းထား...ကိုယ်...ဆောင့်ရတာ...ခက်သွားမယ် ကွ...”
မင်းဇော်က ပြောရင်း လိုးအား ဆောင့်အား နည်းသွားသဖြင့် မျိုးမှာ သူမ၏ ပေါင်တန် နှစ်ချောင်းကို ဖြုတ်လိုက်ရပါတော့သည်။ ကုတင်တွင် တွဲလောင်းပြန်လုပ်၍ မရတော့သဖြင့် မင်းဇော်ကို မထိစေဘဲ ပေါင်တန် နှစ်ချောင်းကို ဒူးကွေးကာ လေထဲသို့ မြှောက်တင်ထားလိုက်ပါတော့သည်။
မင်းဇော်ကတော့ ဂရုမစိုက်အား စောက်ခေါင်းထဲ ပြည့်ကြပ်နေသော လီးကြီးကိုသာ အင်တိုက် အားတိုက် လိုးဆောင်နေတော့သည်။ မျိုးမျိုးမှာလည်း အားချမခံ မင်းဇော်ကို ဖက်ရင်းက တက်နိုင်သလို ဖင်ကြီးတကြွကြွဖြင့် ကော့တက်၍ ခံနေပါသည်။ လီးကြီးက အရင်းထိ ဝင်ရုံသာ မဟုတ်၊ စောက်စေ့လေးကိုပါ ဖိဆွဲပွတ် လိုးနေလေရာ မျိုူ မှာ အသည်းပင် ခိုက်နေရသည်။
“ အကို ...သိပ်ကောင်းတယ်...အမလေး..အကိုရယ်.....”
တဟင်းဟင်း မာန်တက်လာသော မျိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးသည် ကုတင်စောင်းမှာ အားရပါးရ အလိုးခံနေရပါသည်။ ကုတင်ကြီးမှာ တကျွီကျွီ လှုပ်ရှား မြည်ဟီးနေသလို တဖက်ဖက် တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် လီးနှင့်စောက်ပတ် ဝင်ထွက်သံ ထိုးသွင်းသံကလည်း မစဲပါ။
လူးလွန့်ကော့တက်ကာ ငါးဖယ်ပျံသလို ခံစားနေရသော မျိုး၏ ဝင်းဝါသော ကိုယ်လုံးတီးကြီးမှာ မင်းဇော်၏ အံကြိတ်လိုးသမျှကို ရက်စက်စွာ ခံနေရသော်လည်း သူနိုင်ကိုယ်နိုင် ပြိုင်ဆဲပင်။
“ အကို...မရပ်နဲ့..ဆောင့်...ကွဲအောင်...ဆောင့်...လုပ်...”
အားမလို အားမရ မျိုးက မြည်တမ်းတိုင်း ကာမဇော ရမ္မက်တက်ကြွနေသော မင်းဇော်က မညှာပါလေ။ သံချောင်သဖွယ် မာတောင်နေသော လီးကြီးမှာ စွပ်ကနဲ စောက်ခေါင်း တခုလုံး ချိုင့်ဝင်အောင် ဆောင့်ဝင်သွားတော့၏။ ပြီးတော့ လီးနှုတ်လိုက်သော အခါတွင်မူ အ၀ ကျဉ်းသော မျိုး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများက လီးနှင့်အတူ ကပ်ပါလာလေရာ မျိုး တယောက် အသည်းခိုက်၍ သွားရပါလေသည်။
“ အကို...အား..အကိုရယ်..အား..မျိုးသေတော့မယ်...”
အရသာထူးကို တင်စားဖွယ် မတက်နိုင်သော မျိုး ခမြာ တဟင်းဟင်း မိန်းမောနေသလို မင်းဇော်မှာလည်း တကိုယ်လုံး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့် အကြောတွေ ဆွဲလှုပ်ကာ ငြိမ့်လာလေသည်။
ထို့ကြောင့် ရှေ့သို့ကိုင်းကာ ကုန်းလိုးနေရာမှ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး
“ မျိုး ခြေထောက်တွေ ...ကိုယ်ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်.....”
မင်းဇော်က ရပ်လိုက်သဖြင့် အဆောင့်ပျက်ကာ အရသာ ပျက်သွားသော်လည်း မျိုးက စိတ်မပျက်မိသေး။ မိမိ မိုးပေါ် ထောင်မြှောက်ပေးထားသော ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မင်းဇော်၏ ပုခုံးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်ပါသည်။
မင်းဇော်က ဖြူဝင်းသွယ်စင်းသော မျိုး၏ ပေါင်တန်ကြီးများကို ထိန်းဖက်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် ညှောင့်ကာ လိုးပြန်ပါသည်။
“ ဖက်..ဖက်...ပြွတ်...ပြွတ်...ဖက်..ဖက်...”
အရည်တွေ စိုလွန်းပြီမို့ အသံတွေ အရမ်းမြည်လာသလို ယခုလို ပုခုံးပေါ် တင်ထားသော ခြေထောက်တွေကို အားပြုကာ မျိုးမှာ သူမ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ထိုး မြှောက်ကြွပေးလေသည်။
ပညာတက်လာပြီ ဖြစ်သော မျိုးမှာ ပေါင်တန်ကြီးများကို အသုံးပြုကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲရှိ မင်းဇော် ၏ လီးတန်ကြီးကို ဖိအား ညှစ်အားပေးရင်း ကော့တက်လာလေပြီ။ မင်းဇော်၏ လီးတန် တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးကို တိုးဝင်လာလေတိုင်း တက်နိုင်သမျှ ညှစ်အားဖြင့် ရစ်ပတ်ရင်း ကော့ပေးရတာပင် အရသာ တခု ဖြစ်ပါသည်။
မင်းဇော်ကလည်း သူ၏ လီးတန်ကြီး တချောင်းလုံးကို ဖင်ဆုံကြီးများ ပေါက်ကွဲလုမတက် ဖိဆောင့်တက်လေရာ စီးစီးပိုင်ပိုင် လုပ်ချက်များက နှစ်ယောက်စလုံးကို တဟင်းဟင်းဖြင့် အသဲခိုက်နေစေပါသည်။
“ အကို..မျိုး..မျိုး..ဒါမျိုး..ပိုကြိုက်တယ်..ဆောင့်ထည့်စမ်းပါ...အကိုရယ်...အဲ..ဟုတ်ပြီ...အဲလို..ဟုတ်ပြီ...”
မရှက်တမ်း ပြောရင်း မင်းဇော်ကို ဖက်ထားသော လက်တဖက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးတန်ကြီး ဝင်ထွက်နေသည်ကိုပင် ယောင်ယမ်းကာ လှမ်း၍ပင် ကိုင်မိပါသေးသည်။
“ မျိုး...မျို...ကိုယ်...ကိုယ်...ပြီးချင်ပြီကွာ...”
မင်းဇော်မှာ ယောင်္ကျားသား ဖြစ်သော်လည်း အီဆိမ့်သော အထွတ်အထိပ် အရသာကို ရလုနီးပြီ ဖြစ်ရကား စကားပင် မပီတော့သလို ဆောင့်ချက်တွေလည်း လျှော့လာပါ၏။ ထိပ်ဖျား တခုလုံး ကျဉ်တက်နေရကား လီးတန်ကြီးမှာ အထိမခံနိုင်ရှာတော့ပါ။
“ အို..အကိုရယ်...ရပ်တော့မလို့လား...လုပ်ပါကွယ်...မျိုး..မျိုး..တမျိုး..ဖြစ်လာပြန်ပြီ...”
မျိုးလည်း ပြီးချင်ပြီဟု နားလည်သော မင်းဇော်က ရှိသမျှ အားကို သွန်ကာ ဆောင့်ပါလေတော့သည်။ ပေါင်တန်ကြီးတွေမှာ မင်းဇော်၏ ပုခုံးပေါ် မြှောက်တင်ထားရပြီး တင်ပါးဆုံကြီးတွေမှာ မွေ့ယာပေါ်မှ လွတ်တက်နေသည့် အပြင် စောက်ပတ်အုံကြီး တခုလုံး အပေါ်သို့ ဖွင့်ပေးနေသလို ဖြစ်ရကာ မျိုး ခမြာ ဆိမ့်လည်းဆိမ့် အီလည်းအီ ကောင်းလည်းကောင်းလှပါ၏။
“ ကဲ....မျိုး...ပြီးခါနီးပြီပဲ...ကိုယ်ရော..မျိုးရောဆုံပြီးကြမယ်...သိလား...ဟင်း..ဟင်း..သိပ်ကောင်းတာပဲကွာ...”
“ ပြွတ်..ပြွတ်..ဖက်..ဖက်...”
ဖင်ကြီးတွေ မွေ့ယာနှင့် လွတ်ပြီး စောက်ခေါင်း တခုလုံး လန်တက်ပွင့်အာနေသဖြင့် လီးတန် အဆုံးထိ ဖိဆောင့်သွင်းလိုက် နှုတ်လိုက် ဆက်တိုက် အားပါပါ လုပ်ပေးနေသူက မင်းဇော်ပါ။ ထိုစဉ် စောက်ဖုတ်တခုလုံး ကျင်တက်ကာ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ကော့ထိုးခံရင်းက မျိုးခမြာ ကာမအရသာဖူးကို မြိန်ယှက်စွာ ဆွတ်ခူးလိုက်ပါတော့သည်။
တဟင်းဟင်း တကျွတ်ကျွတ် ပါးစပ်မှ မြည်တမ်းရင်း မျိုးမှာ ဒုတိယ အချီ ပြီးသွားသလို မင်းဇော်မှာလည်း ပထမအကြိမ် ပြီးသွားပါပြီ။
ထို့ကြောင့်လည်း တကိုယ်လုံး အကြောတွေ တုန့်ဆိုင်းကာ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ကျင်ဆိမ့်နေသော မျိုးမှာ မိမိအခေါင်းထဲရှိ မင်းဇော်၏ လီးထိပ်မှ အရည်များ ပန်းထွက်နေသည်ကို သတိပြုမိပါတော့လေသည်။
လီးကြီးမှာ အရည်တွေ ပန်းထွက်ရုံသာ မဟုတ်ဘဲ တဆတ်ဆတ် အကြောတွေ လှုပ်နေလေရာ
“ အကို..အရည်တွေ အများကြီးပဲ..မျိုးအထဲမှာ...”
“ အင်းပေါ့..အဲဒါ ..ကိုယ့်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေလေ ..တချီပြီးသွားလို့ ထွက်သွားတာပေါ့..မျိုးရဲ့...”
“ ဟင့်...ကွယ် အထဲမှာ..အများကြီး ဖြစ်နေတော့မှာပဲ...”
“ ဘာဖြစ်လဲကွယ်..အချစ်ကလဲ..ဒါ..သဘာဝပဲ ဥစ္စာ...”
မင်းဇော်က ချွေးလေး စို့နေသော မျိုးမျိုး၏ မျက်နှာပြင်လေးနှင့် နဖူးဆံစပ်ကလေးကို ယုယုယယ နမ်းရင်းက ကာမအရသာထူးကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ခံစားနေပါတော့သည်။ ခင်သူမျိုး တယောက်ကတော့ သူမ၏ ဘ၀ ရှေ့ရေးအတွက် သူမ၏ တကိုယ်လုံးကိုပင် ရင်းခဲ့ပေပြီ။
ဒါ့အပြင် ကြင်နာ ယုယတက်သော မင်းဇော်ကိုလည်း ခင်သူမျိုး က စွဲလန်းသွားခဲ့မိသည်မှာ အမှန်ဖြစ်သလို အသက် (၃၅) နှစ် ရှိပြီဖြစ်သော မင်းဇော်ကလည်း သူနှင့် အသက် (၁၆) နှစ်လောက်ကွာသော ယမင်း အလှလေး ခင်သူမျိုးကို စွဲလန်းသွားရပါတော့သည်။
........................................................................
မင်းဇော် တာဝန်ကျရာ မြို့က ရန်ကုန်မြို့နှင့် နေ့ချင်းပေါက် ညချင်းပေါက် သွားရောက်နိုင်သော မြို့ဖြစ်၍ မင်းဇော်သည် အလုပ်ကိစ္စကို အကြောင်းပြကာ ခင်သူမျိုးထံ တပါတ်လျှင် တကြိမ် နှစ်ကြိမ် ရောက်နေကြပင်ဖြစ်သည်။
လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းကလည်း ကောင်းနေလေတော့ ခင်သူမျိုး အတွက် လိုအပ်ချက် မှန်သမျှကို ထောက်ပံ့ကြည့်ရှု၍ ပေးနိုင်လေသည်။ အသက်ချင်းကလည်းကွာ၊ခင်သူမျိုးမှာ ချောမောလှပသူလည်း ဖြစ်နေလေတော့ မင်းဇော် သည် ခင်သူမျိုးအတွက် ကုန်ကျရသည်များကိုပင် ကုန်ရသည် ဟု မထင်ဘဲ ခင်သူမျိုး လိုသမျှကိုသာ တွင်တွင်ကြီး ထုတ်၍ အကုန်ကျ ခံနေခဲ့လေသည်။
ခင်သူမျိုး ဆိုတာကလည်း တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ ဟူသော ဂုဏ်ပုဒ်ဖြင့် အဝတ်အစားက ကောင်းပေ့ ညွန့်ပေ့ ဆိုသော အဝတ်အစား အပြင်အဆင်များဖြင့် မင်းသမီး ရှုံးလောက်အောင်ပင် ဝတ်စား နေထိုင်သည်။ သူမတယောက်တည်း အတွက် ကုန်ကျစရိတ်မှာ မင်းဇော်တို့ မိသားစု တခုလုံး၏ ကုန်ကျစရိတ် နှစ်ဆလောက်ပင် ရှိ၍လေသည်။ သို့သော်လည်း မင်းဇော်က ဒါတွေကို ဂရုမစိုက်ခဲ့ပေ။
.........................................................................
အခန်း ( ၂ )
“ မင်းဇော်...”
“ ဟင်...”
ခင်သူမျိုးနှင့်အတူ လက်ချင်းတွဲကာ စားသောက်ဆိုင်တွင်းသို့ ဝင်ရောက်၍ လာသော မင်းဇော်သည် သူ၏ အမည်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီး ခေါ်လိုက်သံ ကြားရသဖြင့် ဗြုန်းကနဲ့ လှန့်ဖြန့်၍ သွားသည်။ ပြီးတော့ မင်းဇော်သည် အသံလာရာဆီသို့ ရုတ်တရက် လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ ဒီကို လာပါလား..မင်းဇော်...”
သူ့ကို ပြုံးရွှင်စွာဖြင့် လှမ်းခေါ်နေသော သူနှင့် သက်တူရွယ်တူ လူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ဟာ ..ထွန်းလွင် ပါလား...”
“ လာလေကွာ..ဒီကို...”
မင်းဇော်သည် တုန့်ဆိုင်း၍ မနေတော့ဘဲ ခင်သူမျိုး၏ လက်ကိုဆွဲကာ ထွန်းလွင် ထိုင်နေရာစားပွဲဆီသို့ လျှောက်လာပြီး
“ မျိုး...ထိုင်လေ...”
ခင်သူမျိုးကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး မင်းဇော်ကလည်း သူကိုယ်တိုင်ပင် ကုလားထိုင်တလုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ မင်းဇော်က သတိထားလိုက်မိသည်။ ထွန်းလွင်၏ ဘေးတွင် မျိုးမျိုး တို့လောက်ပင်ရှိသော ခပ်ချောချော ကောင်မလေး တယောက်က ယှဉ်တွဲ၍ ထိုင်နေသည်။
မင်းဇော်က ထိုကောင်မလေးကို စေ့စေ့ကြည့်နေသလို ထွန်းလွင်ကလည်း ခင်သူမျိုးကို မမှိတ်မသုန် ကြည့်လျှက် ရှိလေသည်။ ခဏနေတော့မှ ထွန်းလွင်ကပင် စတင်၍
“ မင်းဇော်..မင်းကို မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်..ဒါက ဝေ၀ေတင့် တဲ့...”
“ အင်း..မင်းကိုလည်း မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်..ဒါ..ခင်သူမျိုး လို့ခေါ်တယ်..မျိုး..ဒါ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ထွန်းလွင်လေ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ ..တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ရှင်...”
“ တင့်..ဒါက ကိုယ့်သူငယ်ချင်း မင်းဇော်လေ..ကိုယ့်လိုပဲ ..မန်နေဂျာကြီးပဲ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ...”
ထွန်းလွင် လည်း သူ့လိုပဲ အငယ်လေးနဲ့ တိုးတက်နေပြီ ဆိုတာကို မင်းဇော်က သိလိုက်ပေပြီ။ သူတောင်မှ ခင်သူမျိုးနှင့် တနှစ်ပင် ကျော်လာခဲ့ပေပြီ။
“ ကဲ..ကိုယ်တို့တော့ မှာပြီးပြီ..မင်းတို့ ကြိုက်တာ မှာကြလေ...”
“ မျိုး..မျိုး ကြိုက်တာသာ ..မှာလိုက်တော့...”
“ ဟုတ်ကဲ့...”
“ ဒါနဲ့ ထွန်းလွင်..မင်းက ..အခု ..ဘယ်မှာလဲ..အရင်နေရာမှာပဲလား...”
“ မဟုတ်ဘူးကွ...(.....) မြို့ကို ရောက်နေတာ လေးလလောက်ရှိပြီ...”
“ ဟာ ..မင်းကံကောင်းတာပေါ့ကွာ...”
“ အေးပါ..အခုလဲ..ငါ..ဒကာ ခံပါ့မယ်ကွာ..ဟဲဟဲ...”
မှန်ပါသည် ထွန်းလွင် အခုရောက်နေသော မြို့ကို မင်းဇော်တို့လို ပုလဲနှင့်ငါး မန်နေဂျာ တိုင်း ပြောင်းရွေ့တာဝန် ထမ်းဆောင်ချင်ကြသည်။ ထိုမြို့မှာ ရေလုပ်ငန်း မြို့တော်ဟုပင် ခေါ်ရမလောက်အောင် နယ်ကလည်း ကျယ်သလို ချောင်းတွေ အင်းတွေကလည်း ပေါများလှသည်။ ဒါ့အပြင် ပင်လယ်ငါးဖမ်း လုပ်ငန်းကလည်း ရှိနေသေးသည်။ ဒီတော့ လုပ်ကွက်က ကျယ်သလို အကျိုးအမြတ် အခွင့်အရေးကလည်း မနည်းပေ။ ခုတော့ ထွန်းလွင်က ဖိုးကံကောင်း ဖြစ်၍ နေချေပြီ။
ထွန်းလွင်၏ ဇနီးမှာ ထွန်းလွင်နှင့် မတိမ်းမယိမ်း ဆန်စက်ပိုင်ရှင် သူဌေးတဦး၏ သမီးဖြစ်ပြီး တရုတ်ကပြား ဖြစ်ကာ ချမ်းသာ ကြွယ်ဝကြောင်းကိုလည်း မင်းဇော်က သိထားပြီး ဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် ထွန်လွင်တွင်လည်း သူ့လိုပင် သားတယောက် သမီးတယောက် ရှိသည်ကို မင်းဇော်က သိထားပြီး ဖြစ်လေသည်။
“ ဒါနဲ့..မင်းဇော်..မင်းရော..အဆင်ပြေရဲ့လား...”
“ ပြေပါတယ်ကွာ...အသင့်အတင့်ပေါ့...”
“ ကဲ..စားလိုက်ကြဦး...”
သူတို့ပြောနေစဉ်မှာပင် စားသောက်ဖွယ်ရာများ ရောက်လာ၍ သူတို့စကား တပြောပြောဖြင့် စတင်၍ စားသောက်ကြပါလေတော့သည်။ မထင်မှတ်ဘဲ တွေ့ဆုံခဲ့ရပြီး တဝိုင်းတည်း ထမင်းအတူထိုင်၍ စားကြရင်းမှပင် ခင်သူမျိုးနှင့် ထွန်းလွင်သည်၎င်း၊ ဝေ၀ေတင့် နှင့် မင်းဇော် တို့သည်၎င်း ရင်းရင်းနှီးနှီး ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ စားသောက်ဝိုင်း သိမ်းကြတော့ မင်းဇော်နှင့် ထွန်းလွင် တို့ နှစ်ယောက် သူတို့၏ ရန်ကုန်လိပ်စာ အသီးသီးကို ဖလှယ်ခဲ့ကြလေတော့သည်။
.............................................................
ရုံးပိတ်ရက်တိုင်း လိုလို မင်းဇော်ရော ထွန်းလွင်ပါ ရန်ကုန်သို့ ရောက်၍ နေတက်သည်။ မင်းဇော်နှင့်ခင်သူမျိုး တို့က ထွန်းလွင်နှင့် ဝေ၀ေတင့်တို့ဆီ နှစ်ကြိမ်ရောက်ခဲ့ပြီး ဖြစ်သလို ထွန်းလွင် နှင့် ဝေ၀ေတင့် တို့ကလည်း မင်းဇော် တို့ဆီသို့ အလည်အပတ် နှစ်ကြိမ်မျှ ရောက်ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
ဒီနေ့တော့ မင်းဇော်တယောက် ခင်သူမျိုးကို ကျူရှင်သို့ လိုက်ပို့ပြီး ပျင်းပျင်း ရှိသည်နှင့် ထွန်းလွင်တို့ ဆီသို့ လာခဲ့သည်။ ထွန်းလွင် တို့အိမ်တွင်လည်း ဝေ၀ေတင့်က ရှိမနေပါ။ သူမ၏ သူငယ်ချင်း တယောက်ထံသို့ သွားနေကြောင်း သိရသည်။
“ ဘယ့်နှယ်လဲ..မျိုးမျိုးရော...မပါဘူးလား...”
“ ကျူရှင်ကို ဝင်ပို့ထားခဲ့တယ်...ဒီက အပြန်ဝင်ခေါ်ရမယ်..တင့်တင့်ရော မတွေ့ပါလား...”
“ စောစောကပဲ သူ့သူငယ်ချင်း တယာက် လာခေါ်လို့ ပါသွားတယ်ကွာ...မင်းကိုတော့ တကယ်ချီးကျူးတယ်ကွာ...မျိုးမျိုးက ..တကယ်လှတဲ့ ဟာလေးပဲ..ဟဲဟဲ...”
“ မင်း ..တင့်တင့်ကလည်း လှပါတယ်..ထွန်းလွင်ရာ...ဟဲဟဲ..ဘယ်လိုလဲ ..မျိုးမျိုးနဲ့ တင့်တင့် လဲမလား..ဟဲဟဲ...”
“ နိုးနိုး..ဒါတော့....မဖြစ်ဘူး..ဆရာ...”
“ ဟားဟား.....ဟား....ဟား...”
ထွန်းလွင်က သူ၏ အိမ်တွင် ရှိနေသော ဝီစကီ တပုလင်းကို ထုတ်၍ မင်းဇော်ကို ဧည့်ခံကာ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်သား လွတ်လွတ်လပ်လပ် စားသောက် ပြောဆိုလျှက် ရှိကြသည်။ အမှန်ကတော့ ထွန်းလွင်နှင့် မင်းဇော်တို့သည် တနယ်တည်းသား ငယ်သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြပြီး အလုပ်ဝင်တော့လည်း အတူတူပင် ဖြစ်ကာ ပြောမနာ ဆိုမနာများပင် ဖြစ်ကြသည်။
ထိုနေ့က သူတို့သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်သည် သောက်ကြစားကြရင်းဖြင့် တယောက်၏ အတွေ့အကြုံကို တယောက်အား ပြောပြကာ အတွေ့အကြုံချင်း ဖလှယ်ခဲ့ကြသည်။ ဒါ့အပြင် မင်းဇော်က မျိုးမျိုးနှင့် စတင်တွေ့ဆုံ၍ သူနှင့် ယခုလို အနေအထားမျိုး ဖြစ်ခဲ့ရသည်တို့ကို ပြောပြသလို ထွန်းလွင်ကလည်း သူနှင့် ဝေေ၀တင့်တို့ စတင် သိကျွမ်းခဲ့ရာမှ စ၍ ယခု အခြေအနေထိ တို့ကို မင်းဇော်အား ပြောပြခဲ့ကြလေသည်။
ထို့နောက် မျိုးမျိုး ကျူရှင်ပြီးချိန်လောက်ကျမှ မင်းဇော်သည် ထွန်းလွင်၏ အိမ်မှ ထ၍ ပြန်လာခဲ့လေသည်။
............................................................
အခန်း ( ၃ )
ရာသီတွေ အလီလီ ပြောင်းခဲ့လေပြီ။ မင်းဇော်နှင့်မျိုးမျိုးတို့ စတင်တွေ့ဆုံခဲ့သည်မှစ၍ လက်ချိုးတွက်စစ်လျှင် သုံးနှစ်ပင် ရှိခဲ့လေပြီ။ သားကြီးပင် ဆယ်တန်း စာမေးပွဲကို ဖြေဆိုခဲ့ပြီ ဖြစ်လေသည်။ တနှစ်တတန်း အောင်ပြီး ဉာဏ်ကောင်း၍ ကြိုးစားသူ ဖြစ်သောကြောင့် ဒီနှစ်လည်း ဆယ်တန်းကို အောင်မှာ ကျိန်းသေလေသည်။
ဆယ်တန်းအောင်လျှင် တက္ကသိုလ်သို့ စတင်၍ ပို့ရတော့မည်။ ဒါ့အပြင် ဇနီးဖြစ်သူ ကျောင်းဆရာမကလည်း အရင်ကလို ကျူရှင်ဖွင့်၍ မရတော့သဖြင့် ဝင်ငွေက နည်း၍သွားလေသည်။
ဒီကြားထဲ မျိုးမျိုး၏ စရိတ်ကလည်း တနေ့တခြား တက်၍လာသည်။ ရေရှည်တွင် မင်းဇော်တယောက် မျိုးမျိုးကို ဆက်၍ ထိန်းထားနိုင်ဦးမည်လောဟု၎င်း၊ ရှေ့ဆက်၍ ဘယ်လို စခန်းသွားရမည်ကို၎င်း မင်းဇော်တယောက် တွေးမိပေပြီ။
မျိုးမျိုး၏ စရိတ်က တလတလကို သုံးသောင်းရှိသည်။ ရွှေတကျပ်သားဖိုးထက်ပင် များနေသေးသည်။ မင်းဇော်၏ လုပ်ငန်းကလည်း အရင်လို သိပ်မဟန်တော့။ ပါတီကောင်စီတွေက ကြီးကြပ်မှုတွေ များလာသည်။ ဒါ့အပြင် အလုပ်လုပ်ရာတွင်လည်း သူတဦးတည်း သဘောဖြင့် အရာရာကို မလွှမ်းမိုးနိုင်တော့။ လယ်ယာ၊သား၊ငါး တာဝန်ခံ၏ သဘောကလည်း ရှိနေသေးသည်။
ဒီတော့ မင်းဇော် တယောက် ရှေ့ဆက်သွားရမည့် ကာလအတွက် ရင်လေးမိတာ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။
.............................................................................
ဒီနေ့ ရုံးဖွင့်ရက် ဖြစ်သော်လည်း ရုံးချုပ်သို့ ကိစ္စတခု ရှိသဖြင့် မင်းဇော်တယောက် ရန်ကုန်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ရုံးချုပ်သို့ သွား၍ ရုံးကိစ္စများ လုပ်ကိုင်ပြီးနောက် တိုက်ခန်းသို့ သွားရာ မျိုးမျိုး မရှိဘဲ တံခါးပိတ်ထားသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် သူ၏ အထံတွင်ရှိသော သော့အပိုဖြင့် ဖွင့်ကာ တိုက်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။
ဒီအချိန်တွင် မျိုးမျိုးတယောက် ကျူရှင်သို့ ရောက်နေမည် ဖြစ်သည်ကို သိသော မင်းဇော်က အဝတ်အစားလဲပြီး မျိုးမျိုးတို့ ကျူရှင် ရှိရာသို့ လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ကျူရှင်းကျောင်း၏ တဖက် ပလက်ဖောင်းတွင် ရှိသော လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင်းသို့ ဝင်၍ ထိုင်ကာ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း ကျူရှင် အဆင်းကို စောင့်နေလိုက်သည်။
တိုက်ခန်းမှ ထိုင်၍ စောင့်လျှင် ရနိုင်သော်လည်း လကုန်ရက်က မျိုးမျိုးကို ပေးရမည့်ငွေကို မင်းဇော်က မပေးရသေး။ အခု ဆယ်ရက်နေ့ပင် ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့် မျိုးမျိုး ဝမ်းသာသွားအောင်နှင့် သူဂရုတစိုက်ရှိသည်ကို ပေါ်လွင်စေရန် ကျူရှင် အဆင်းကိုလာ၍ စောင့်နေခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ မျိုးမျိုးသည် နောက်ဆုံးနှစ်သို့ပင် ရောက်၍ နေချေပြီ။
မျိုးမျိုးတယောက် အသက် (၂၁) ရှိလာပြီ ဖြစ်သည့်အတိုင်း သူမ၏ အလှတွေမှာ ပြည့်စုံလာပြီ။ တနေ့တခြားပင် ပို၍ လှလာသည်။ မကြာလိုက်ပါ၊ မိနစ် (၂၀) လောက်ပင် စောင့်လိုက်ရသည်။ ကျူရှင် ဆင်းပြီ ဖြစ်လေသည်။ လှေကားဝမှ ထွက်၍လာသော မျိုးမျိုးကို မင်းဇော်က တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကျူရှင်ရှိ ရာ ပလတ်ဖောင်းဖက်သို့ ကူး၍သွားရန် လဘက်ရည်ဆိုင်မှ ထ၍ ဆိုင်ရှေ့ပလက်ဖောင်း ပေါ်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။
ထိုစဉ် မျိုးမျိုးကလည်း ပလက်ဖောင်းပေါ်သို့ ရောက်၍နေပြီဖြစ်သည်။ ထိုအခိုက်အတန့်မှာပင် ပါပလစ်ကာ ကား ချောကလပ်ရောင်လေး တစီးက ကျူရှင်ရှေ့ ပလက်ဖောင်းဘေးတွင် ဝင်၍ရပ်လိုက်ရာမှ ကားတံခါးပွင့်လာပြီး ဘောင်းဘီရှည်၊စပို့ရှပ်ဖြင့် အသက် (၂၆)(၂၇) လောက်ရှိမည့် သူတဦး ထွက်လာကာ ကားဘေးတွင် ရပ်လိုက်သည်နှင့် မျိုးမျိုးက ထိုသူ့ကို လှမ်းကြည့်ကာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ထိုသူရှိရာသို့ လျှောက်၍ လာသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသဖြင့် တဖက် ပလက်ဖောင်းမှ လမ်းကို ဖြတ်ကူးရန် ခြေထောက်တဖက် လမ်းမပေါ်ချ၍ လှမ်းထားပြီးသော မင်းဇော်က သူ၏ ခြေလှမ်းကို ရုတ်သိမ်းကာ ပလက်ဖောင်းပေါ်မှ အသာရပ်၍ လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။
ထိုသူ၏ ရှေ့သို့ရောက်တော့ မျိုးမျိုးနှင့် ထိုသူတို့ ရီဟယ် မောဟယ်ဖြင့် စကားပြောနေကြသည်။ (၅) မိနစ်လောက်ကြာတော့မှ ထိုသူက မျိုးမျိုးကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကားပေါ်သို့ ပြန်တက်ကာ ကားကို မောင်း၍ ပြန်ထွက်သွားလေတော့သည်။
မျိုးမျိုး၏ ရှေ့မှ ပါပလစ်ကာ ကားလေး ပြန်ထွက်သွားတော့မှ မျိုးမျိုးသည် သူမ၏ လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ငွေစက္ကူ ခပ်ပါးပါးခေါက်လေးကို အိတ်ထဲသို့ ထိုးထည့်နေသည်ကို တဖက်ပလက်ဖောင်းမှ မင်းဇော်က သဲကွဲစွာ မြင်လိုက်ရသည်။
ငွေစက္ကူခေါက်လေးကို အိတ်ထဲသို့ ထည့်ပြီး မျိုးမျိုးက ခပ်လှမ်းလှမ်း ရောက်၍ သွားပြီဖြစ်သော ပါပလစ်ကာ ကားလေးကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ထိုအချိန်တွင်မှ မင်းဇော်က လမ်းကို ဖြတ်ကူး၍ မျိုးမျိုးရှိရာသို့ လာခဲ့ပေတော့သည်။
.............................................................
မင်းဇော်သည် မျိုးမျိုးကို သွေးသားဆန္ဒနှင့် ပတ်သက်၍တော့ ပြည့်စုံအောင် ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်ခဲ့သည်မှာ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ငွေကြေးထောက်ပံ့မှုတွင်တော့ ယခင်လို ပြည့်စုံအောင် မထောက်ပံ့နိုင်တာကတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။
ဒီတော့ မျိုးမျိုး ဆိုတာကလည်း မင်းဇော်အပေါ် ဘယ်လောက်ကြာအောင် သစ္စာရှိနိုင်ပါမည်လဲ။ ခပ်ရိုင်းရိုင်းပြောရရင် တပဲ ခြောက်ပြားနှင့် မကုန်းဘူး လို့ကော ပြောနိုင်ပါ့မလား။
ဒီလိုဆိုလျှက် မင်းဇော်သည် တနေ့တွင် မျိုးမျိုးကို လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးရပေတော့မည်။ ဒီလိုတော့လည်း မင်းဇော်က အဆုံးရှုံး မခံနိုင်ပေ။ ဒါ့အပြင် တွေ့ရာ ယောင်္ကျားနှင့် တွဲလျှင် ရောဂါ မရဟုလည်း မပြောနိုင်။ ဒီတော့ မင်းဇော်သည် မျိုးမျိုးအတွက် ရေရှည်စခန်းသွားနိုင်ရန် ကြံစည် ဆောင်ရွက်ရပေတော့မည်။
.......................................................
“ ကဲ ..သောက်လိုက်ဦး..မင်းဇော်..မင်းပြောတာကို ငါစဉ်းစားနေတာ...”
“ ငါပြောတဲ့ ငွေက..မများပါဘူးကွာ...”
“ အေးပါ..ဟုတ်ပါတယ်..ဒီတော့ ..ဒီလို လုပ်ကွာ ..မင်းပြောတဲ့ ငွေကို ငါပေးမယ်...ဒါပေမယ့် တလုံးထဲတော့ မဟုတ်ဘူး...တလ တသိန်းပေးမယ်...အဲ..တခုတော့ရှိတယ်..ပြောရမှာတော့ ..ငါက ..အားနာနာပဲ...”
“ ပြောမှာ ပြောစမ်းပါ..ထွန်လွင်ရာ...မင်းနဲ့ငါက ..စကားတွေ ခံနေစရာ မလိုပါဘူး...”
“ အေး..မင်းပြောဆိုလို့..ပြောရမှာ..ငါ့ကို မျိုးမျိုးနဲ့ ချိတ်ပေး...”
“ ဘယ်...ဘယ်လို...”
“ မင်းကို ငါ တလတသိန်းပေးမယ်..ငါ့ကိုသာ မျိုးမျိုးနဲ့ ချိတ်ပေး...မင်း..အဲဒီငွေကို..ပြန်ပေးစရာ..မလိုဘူး...”
မင်းဇော်၏ မျက်နှာမှာ တည်၍ သွားသော်လည်း ရင်ထဲမှာမူ သူဆင်သော အကွက်ထဲသို့ ထွန်းလွင် တန်းတန်း မတ်မတ် ဝင်လာသဖြင့် ဝမ်းမြောက်နေမိသည်။
မျိုးမျိုးနှင့် ပတ်သက်၍ ရေရှည်ကိစ္စကို စဉ်းစားရာတွင် မင်းဇော်သည် ထွန်းလွင်ကို သွား၍ သတိရလိုက်သည်။ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သော်လည်း ဗြောင်ပြောကာ အပေးအယူ လုပ်၍မကောင်း၊ သိက္ခာ ကျစရာ ဖြစ်မည်။ ဒီတော့ မင်းဇော်က ထွန်းလွင် ဆီ ငွေ (၁၀) သိန်း ချေးသည်။ ထွန်းလွင်က ဘယ်လို ဆပ်မလဲ မေးတော့ (၁၀) ခွဲ၍ ဆပ်မည်။ ဒါမှမဟုတ် မျိုးမျိုး ကို ယူချင်ယူဟု နောက်သလို ပြောင်သလို ပြောခဲ့သည်။
ခုတော့ ထွန်းလွင်က သူဆင်ထားသော အကွက်ထဲသို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ဝင်လာခဲ့သည်။
“ ဘယ်လိုလဲ..စဉ်းစားလှချည်လား..မင်းဇော်ရ...”
“ အေး..မင်းပြောတာ ..ငါသဘောတူတယ်..သူငယ်ချင်း..မင်းနဲ့ မျိုးမျိုးကို ငါချိတ်ပေးမယ်..မျိုးမျိုး အတွက်က မင်းပေးရရင်လည်း ပေးရလိမ့််မယ်..ဒါမှမဟုတ်..မပေးဘဲလည်း..ရချင်ရလိမ့်မယ်...”
“ ဒါက ...ကိစ္စ မရှိပါဘူးကွာ...”
“ ဒါဆို ရှေ့အပတ် တနင်္ဂနွေနေ့ ငါ့ဆီသာ လာခဲ့တော့...ထွန်းလွင် ..ညစာပါ..ငါကျွေးပါ့မယ်.....”
“ အိုကေ...”
ပြောပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား လက်ဆွဲ နှုတ်ဆက်ကြ လိုက်လေတော့သည်။
......................................
မင်းဇော် တယောက် မျိုးမျိုးကို တော်တော်လေးပင် စည်းရုံးခဲ့ရသည်။ မင်းဇော်အနေဖြင့် အဓိက ပြသည့် အကြောင်းအချက်ကတော့ သူနှင့် ထွန်းလွင် နှစ်ယောက်အား ဆိုလျှင် မျိုးမျိုးတယောက် ယခုထက်ပို၍ သုံးစွဲနိုင်မည် ဆိုသော အချက်ပင် ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း မျိုးမျိုးက မင်းဇော် ပြောတာကို ခေါင်းငြိမ့်ရ လက်ခံခဲ့ပေသည်။
ဒီလို အောင်မြင်ခဲ့ရခြင်း အကြောင်းအချက် တခုကလည်း မင်းဇော်သည် မျိုးမျိုးကို သူ၏ အကြံကို အကောင်အထည် ဖော်ရန် စတင်စဉ်မှာပင် သူမ၏ ဆန္ဒကို မဖြည့်စွမ်းခဲ့ဘဲ တစ်လလောက် ပစ်ထားခဲ့သည်။ ဒါကြောင့်လည်း မျိုးမျိုး တယောက် စဉ်းစားဉာဏ်ဖြင့်သာ မဟုတ်၊ ပြင်းပြနေသော သွေးသားဆန္ဒ အရင်းခံလေးဖြင့်လည်း ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပုံ ရ၍ မင်းဇော်၏ စကား အောင်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ထိုနေ့ညနေက မင်းဇော် ချိန်းထားသည့် အတိုင်းပင် ထွန်းလွင်က ရောက်လာသဖြင့် သူမတို့ သုံးယောက်သား စားသောက်ဆိုင်တွင် ညစာ အတူစားကြရင်း အပြန်တွင်တော့ မင်းဇော်က လိုက်၍ မသွားတော့ဘဲ မျိုးမျိုးနှင့် ထွန်းလွင်တို့ နှစ်ဦးကိုသာ ပြန်၍ လွှတ်လိုက်ပေသည်။ သူကတော့ ဒီတည တည်းခိုခန်းတွင် အိပ်ရပေတော့မည်။
.......................................................
အခန်း ( ၄ )
ညသည် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လျှက် ရှိသည်။ လမ်းမကြီးပေါ်မှ တချက်တချက် မောင်း၍ သွားလေသော ကားသံများမှ လွဲ၍ ပကတိ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လျှက် ရှိသည်။
လမ်း (၅၀) ရှိ မင်းဇော်နှင့် မျိုးမျိုးတို့၏ တိုက်ခန်းတွင်းရှိ အိပ်ခန်းထဲတွင် ရှိနေသော နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးပေါ်တွင်တော့ မျိုးမျိုးသည် ဝတ်လစ်စလစ်လေးဖြင့် အိပ်ယာကို ကန့်လတ်ဖြတ်ကာ ကုတင်စောင်းတွင် ခြေတွဲလောင်း ချ၍နေလေသည်။ ထွန်းလွင်ကတော့ သူမ၏ ရှေ့ လွတ်သော ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ရပ်လျှက် ရှိနေသည်။
မျိုးမျိုးသည် ခြေတွဲလောင်း ချထားသဖြင့် မို့အိသော သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ မော့တက်နေသည်။ သည်ကုတင်စောင်းနည်းကို သူမ အကြိုက်ဆုံးမို့လဲ ထွန်းလွင် ဘာမှမပြောမီ သူမဘာသာ နေရာယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ထွန်းလွင်က ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသာဖြဲလိုက်ပြီး သူမ၏ ပေါင်ကြားတွင် ဝင်ရပ်လိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ ပြဲအာနေသော စောက်ပတ်ဝမှာ လီးတေ့ကာ ထိုးနှစ်လိုက်လေရာ
“ အာ့..ဖြေးဖြေး ..အကိုထွန်း...”
တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် မျိုးမျိုက တောင်းပန်သည်။ ထွန်းလွင်က ငုံကြည့်ကာ ဖိသွင်းပါသည်။ လီးက ဒစ်ဖျားမျှသာ ဝင်မလို ဖြစ်နေရာ
“ ဟင် ..မျိုး..မဝင်ပါလား..နဲနဲ ပေါင်ကားပေးကွာ...”
“ မဟုတ်ဘူး..အကိုထွန်းလီးကြီးက ကြီးလွန်းတယ်..ဖြေးဖြေး ချော့သွင်း...”
မျိုးမျိုးက မင်းဇော်လီးထက် ပိုကြီးသော ထွန်းလွင်၏ လီးကြီး မဝင်နိုင် ဖြစ်နေသည်ကို သိပြီး ဖြစ်လေရာ ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအနှုတ် လုပ်ခိုင်းပါသည်။ ထွန်းလွင်မှာ စိတ်တွေ ဆူဝေနေလေရာ ခပ်သွက်သွက် ဖိသွင်းနေလေသည်။
“ ဟင့်..အကိုထွန်း..နာတယ်ဆိုမှပဲ...ဖြေးဖြေးသွင်းပါဆို...”
မျိုးမျိုးက မနေနိုင်တော့ဘဲ တက်နိုင်သမျှ ပေါင်ကားပေးရင်းက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မိုးပေါ်မြှောက် ထောင်လိုက်လေတော့သည်။ ထွန်းလွင်ကတော့ ပေါင်ကြားမှာ မျိုး၏ စောက်ပတ်ဝကို သေသေချာချာ ဖြဲပေးရင်း လီးတန်ကို ထိန်းသွင်းလိုက် နှုတ်လိုက် ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်နေပါသည်။
ခြေထောက်များကို မိုးပေါ်ထောင်ထားသဖြင့် ဖင်ကြီးတွေပါ ဝင်းအိ တင်းမာလျှက် ကားကားစွင့်လျှက် စောက်ပတ်ကြီးကို တယ်ပေးထားသလိုပင် ထွန်းလွင်၏ စိတ်တွေ ပို၍ ကြွလာပါပြီ။
လီးကြီးမှာလည်း ပိုပြီး ဝင်သွားပါသည်။ မင်းဇော် ထက်ပိုကြီး၍ ပိုတုတ်ခိုင်သော အကိုထွန်း၏ လီးကြီးအား စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သထက်ဝင်အောင် မျိုးက ပေါင်ကြီးတွေ ကားသထက် ကားပေးသည်နှင့် အမျှ ထွန်းလွင်ကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း အနေအထား ဖြစ်သဖြင့် ပိုကြိုက်မိလေသည်။
ဖြူဝင်းနေသော ပေါင်တန် နှစ်ချောင်းကို မိုးမျှော် ထောင်ထားရသော မျိုးမှာ လီးကြီးဝင်လာသည်နှင့် အမျှ ရင်တဖိုဖို တလှပ်လှပ် ဖြစ်လာကာ တဟင်းဟင်း မာန်ဖီလာပါပြီ။
“ အကိုထွန်း..ကြမ်းကြမ်းလေး..လုပ်ပေးကွာ..လုပ်ကွာ...”
အားပေးသည်နှင့် အမျှ ထွန်းလွင်က တအားကြုံးထည့်သည်ပင် မျိုး၏ ပေါင်ကြားမှ ဖောင်းကြွနေသော စောက်ပတ်မို့မို့ကြီးမှာ ထွန်းလွင်၏ လီးတန်ကြီး အဆုံးဝင်သွားလေတိုင်း ခွက်ဝင်သွားသေည်လည်း အားရမှု မရှိသေးသော မျိုးက ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေကို တန်ပြန်ကော့မြှောက်၍ ပေးနေလေသည်။
ရပ်ရင်း ဆောင့်ရသော ထွန်းလွင် မှာ အချက်ပေါင်းများလာသည်နှင့် အမျှ လီးချောင်းကြီး ကျင်တက်လာခဲ့ပေပြီ။ မျိုးမှာဟန် အားရဟန် မတူသေးပါ၊ အပေါ်မြှောက်ထားသော ခြေထောက်များကို ထွန်းလွင် ပခုံးပေါ် ချိတ်တင်လိုက်ပြီး အားယူကာ ဖင်ကြီးတွေ ကော့မြှောက်ပေးပြန်ရာ
“ မျိုး..အားရရဲ့လား ဟင်..ကိုယ်တော့ အရသာ ရှိနေပြီ...”
“ အင်း..မျိုး ..သိပ်အားမရသေးဘူး..အကိုထွန်း နဲနဲဆောင့်ပါဦး...”
မိမိ ပခုံးပေါ် တင်ထားသော မျိုး၏ ဖွေးဥ တောင့်တင်းသော ခြေထောက် နှစ်ချောင်းမှာ မွှေးကြိုင်၍ နေပါသည်။ ထွန်းလွင်မှာ ပေါင်များကို ထိန်းကိုင်ရင်း ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်နေရင်းက မိမိပခုံးပေါ် ချိတ်တင်ထားသော မျိုး၏ ခြေသလုံးများကို နမ်းမိလေသည်။
မျိုးမျိုးသည် အရသာ ထူးလာသည့် အလျှောက် ဖင်ကြီးတွေ ကော့ကာ လိမ်ကားပေးရင်းက သူမ၏ မျက်စိလေးများ မှေးစင်း၍ လာတော့ရာ ထွန်းလွင်ကလည်း ရှေ့သို့ကိုင်းကာ မျိုးမျိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ အုပ်မိုးလျှက် ဖိတွယ်ပေးနေပါသည်။ တပြွတ် ပြွတ် တဖတ်ဖတ် ဖြင့် လီးသွင်းသံ၊ စောက်ခေါင်းထဲမှ ပြန်ထုတ်သံတွေ ညံမစဲပါ။
“ အကိုထွန်း..ရပ်မပစ်နဲ့နော်...ခုမှ ..ပိုအားရလာတယ်..သိလား...”
မှန်ပါ၏ ၊ ထွန်းလွင်ကလည်း အပေါ်မှ အုပ်မိုးကာ ကုတင်ပေါ် လက်ထောက်ရင်း ရှေ့သို့ ကိုင်းညွတ်လိုက်ရာ ထွန်းလွင်၏ ပုခုံးပေါ်မှာ တင်ထားသော မျိုး၏ ပေါင်ကြီးတွေမှာ ဒူးကွေးညွှတ်လျှက် မိုး၏ ရင်ဘက်ပေါ် တင်ထားသလိုပင်။
ဤ အနေအထား အရ မျိုးခမျာ မိုးပေါ်သို့ ခြေဖဝါးများ မြှောက်တင်လျှက် ဒူးကွေးကာ ထွန်းလွင်၏ ဖိထားခြင်းမှ မလှုပ်သာတော့ပါ။ ရင်ဘက်ပေါ် ဒူးကွေး တင်ထားရသည့် အလျှောက် အောက်ပိုင်း တင်ပဆုံကြီးမှာလည်း အပေါ်သို့ ကော့တက်နေလေရာ စောက်ပတ်ဝမှာ အလိုက်သင့် မော့တက်လာတော့သည်။ ထွန်းလွင်က မျိုး၏ ကိုယ်ကြီးကို အပိုင်ချုပ်ထားသလို အနေအထားမျိုးဖြင့် ဆောင့်လိုးလေတော့ရာ
“ အကိုထွန်း..ဟင်း...ဟင်း...မျိုး..မျိုး ..သေလိမ့်မယ်...ဟင့်ဟင်း...”
ခုလို မျိုးက ပြောသော်လည်း စိတ်ကြွနေသော ထွန်းလွင်မှာ မိမိကိုယ်တိုင် ပြီးချင်နေရကား ရပ်နားဖို့ ညှာဖို့ မစဉ်းစားတော့ပါ၊ အားရစွာ ဆောင့်နေပါသည်။
မျိုးမျိုးက ပါးစပ်က ပြောသော်လည်း အရသာ လွန်စွာ ထူးကဲနေသဖြင့် ထွန်းလွင်ကို တကယ် မတားမြစ်ပါ။ မိမိဒူးများ ကွေးကာ ရင်ဘက်ပေါ် ဖိထားခံရင်းမှပင် ဖင်ကြီးတွေကို ကော့မြှောက်ပေးနေသေးသည်။ ထွန်းလွင်ကတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်။
မျိုးမျိုး၏ မို့စွင့်သော တင်ပါးလုံးလုံးကြီးမှာ ကုတင်စောင်းမှာ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ ညိမ့်ကာ ဖင်ကြီး တခုလုံး ဖိလိုးခံနေရပါသည်။ အပေါ် မော့တက်နေသော မျိုးမျိုး၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ရေရေလည်လည် ထိုးဆောင့် အလိုးခံနေပုံကလည်း သူ့အတွက် တမျိုးအရသာထူးလှသည်။ လီးကြီးက အဆမတန် ကြီးနေလေတော့ စောက်ခေါင်းထဲ ပြည့်တစ်နေပါသည်။ ပြီးတော့ ဖင်ကြီးတွေက အပေါ်ပင့်တင် မြှောက်ပေးထားလေသည့် အပြင် ကုတင်စောင်းတွင် ရပ်ပြီး လိုးလေတော့ လီးကြီးမှာ စောက်ပတ်ထိပ်ပိုင်းကို ဝင်တိုင်း ထွက်တိုင်း သိသိသာသာ ပွတ်ဆဲနေ၏။ မျိုးမျိုးမှာ အပျိုမဟုတ်ပါ။ ခဏခဏ မျင်းဇော်၏ အလိုးကို ခံနေရတော့ မျိုး၏ စောက်စေ့ကြီးမှာ ပိုမိုကြီးမားပြီး စောက်ပတ်ဝမှာ ပြုးနေသည်။ ယခု ထွန်းလွင်က ဖိလိုးတိုင်း စောက်ပတ်ထိပ်ဖျားရှိ မျိုး၏ စောက်စေ့နီနီ အတက်လေးမှာ မလွတ်နိုင်၊ လီးဝင်ထွက်တိုင်း ဖိပွတ်လိုးတာ ခံနေရတော့ မျိုးခမြာ တအီးအီး တအားတအား အော်ညည်းရင်း ကာမအရသာတွေ ဆိမ့်တက်နေပါသည်။ ကောင်းသထက် ကောင်းလာနေပါသည်။ နှစ်ယောက်သား အကောင်းပြိုင်ရင်း အလိုးပြိုင်နေကြပါသည်။
“ မျိုး..အားရပြီနော်...အကို..ဒီပုံစံ သိပ်ကြိုက်တာပဲ..ကွာ...”
“ ဟင်း..ဟင်း..အကိုထွန်းရယ်..ဘယ့်နှယ် ပြောပါလိမ့်...မျိုး လဲ စွဲတာပေါ့နော်...လိုးစမ်းပါ..ဆောင့်ဆောင့် ထည့်စမ်းပါ...”
စောက်စေ့ရော စောက်ပတ်ပါ ကျဉ်တက်နေသလို ထွန်းလွင်မှာလည်း လီးတခုလုံး တင်းကြပ်ကျင်စိမ့်နေပြီ ဖြစ်ရာ အားကုန် ဆောင့်ဆောင့်ထည့်နေသဖြင့် ကုတင်ကြီးပါ တကျွီ ကျွီ မြည်လာပါ၏။
မျိုးမှာ ပေါင်ကြီးတွေကို လှန်ကာ ကွေးကာ တကိုယ်လုံး ငြိမ့်နေသည်မို့ အံကြိတ်ခံနေပါသည်။ စောက်ပတ် အတွင်းသား တခုလုံးမှာလည်း အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ကျင်တက်လာပြီဖြစ်ရာ အားမလို အားမရ တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာပြီး
“ အကိုထွန်း..အင့်..ဟုတ်ပြီ...အား..လား...လား...အား..အကိုရယ်...”
ထွန်းလွင်မှာ လီးကြီးကို အားကုန် ဆောင့်၍ သွင်းလိုက်ရာ မျက်စိမှေးစင်းကာ တအင့်အင့် လုပ်နေသော မျိုးမျိုးမှာ လေးထဲဝဲသွားသလို ဟင်ကနဲ ဟာကနဲ ဖြစ်ရာက အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ကာ တချီပြီးသွားပါတော့သည်။
“ အို...အကို..ဖြေးဖြေးပဲ လုပ်တော့ သိပ်ကို ကောင်းတာပဲ....စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကျင်နေပြီ...အထိမခံနိုင်တော့ဘူး...အကိုရယ်...”
ထိုအချိန်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ကျသွားသော မျိုး၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကို ဖိသွင်းကာ ထွန်းလွင်က သုတ်ရည်တွေ ပန်းလွှတ်လိုက်တော့သည်။ လီးထိပ်က သုတ်ရည်တွေ ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲံ လွှတ်ထုတ်ရင်း မျက်စိမှိတ်ကာ ထွန်းလွင်မှာ အရသာခံနေသလို မျိုးမျိုကလည်း တအင့်အင့်ဖြင့် ငြိမ်ကျရင်း ဘဝင်ခိုက်နေပါတော့သည်။
အတ်ကြာမှ ထွန်းလွင်က လီးကြီးကို နှုတ်လိုက်ပြီး မျိုးမျိုးနှင့် အတူ ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလျောင်းလိုက်ပါတော့သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ငြိမ်သက်စွာ အနားယူနေကြသော်လည်း နောက်တချီ ထပ်လုပ်ချင်ကြသည်ကတော့ ဓမ္မတာပင် ဖြစ်သည်။
ခဏကြာတော့ ထွန်းလွင်က မျိုးမျိုး၏ ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ကာ သူမကို ဖက်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်လေးကို စမ်းကိုင်ကာ ပွတ်ပေးနေလိုက်သကဲ့သို့ မျိုးမျိုးကလည်း ထွန်းလွင်ကို ဖက်ကာ လက်တဖက်က လီးကြီးကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပါသည်။
“ ဟင်..လီးကြီးကလဲ ပျော့စိစိကြီးပဲ ရှိသေးတယ်နော်...”
ပြောပြောဆိုဆို နွေးနေသော လီးကို ထက်အောင် စုတ်ဆန် လျှောတိုက်ပေးပြန်သည်။ မကြာခင် ခွေနေသော လီးမှာ မာလာပါပြီ။ ထိပ်ဝတွင် အရည်နည်းနည်း စို့နေပြီး မျိုးမျိုးမှာ လီးကို အသေအချာ ကိုင်ဆွရင်း ပိုပြီးစိတ်တွေ ကြွတက်လာသလိုပင်။
“ အကို့လီးက မင်းဇော်ထက် ကြီးသလား..မျိုး...”
“ အင်း..ကြီးတာပေါ့..အကိုရယ်...အကို မင်းဇော်..လိုးရင်...မျိုး..ဘယ်တော့မှ..မနာမအောင့်ဘူး..စောက်ပတ်ထဲ ..ချောင်နေသလိုပဲ...”
“ အကို့ လီး ကျတော့ရော...”
“ မျိုး..မရှက်တမ်း ပြောရရင် မျိုးလေ..အကိုထွန်း လီးပဲ ကြိုက်နေပြီ..သိလား..စောက်ခေါင်းထဲလည်း မချောင်ဘူး..ပြီးတော့ ..သိပ်ပြီး..အားရပါးရ ရှိတာပဲကွယ်...အရှည်လည်း..ပိုတယ်...”
အဲဒီနောက်တော့ ရမ္မက်စိတ်တွေ ကြွလာပုံရတဲ့ မျိုးမျိုး ဟာ သူမရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို တဖက်စောင်းပြီး အိပ်လိုက်ပါတယ်။
“ ဘာလဲ..မျိုး..ပုဇွန်တုတ်ကွေးနည်း..လား...”
ထွန်းလွင်ကတော့ မျိုးမျိုးက ပြုံးတယ်။ ကြည့်ပါဦး။ မျိုး၏ ဖြိုးတင်းအိကားနေတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးဟာ ခါးသိမ်သိမ်လေးနဲ့ ဆိုတော့ ပိုပြီး စိတ်ကြွစရာပင်၊ ပြီးတော့ ဖင်ကြီးဟာ မို့ခုံးနေတဲ့အပြင် ဒူးကွေးလိုက်တဲ့ ပုံစံကြောင့် ဖင်သား အစိုင်အခဲကြီးတွေဟာ ပိုပြီး အားရပါးရ ရှိလှသည်။
ထွန်းလွင်ကလည်း အလိုက်သင့်ပင် မျိုးမျိုး၏ နောက်မှ ရပ်လျှက် စောင်းအိပ်လိုက်သည်။ ခင်ကားကား ဝိုင်းဝိုင်း မောက်နေသော ဖင်ကြားထဲကို ထွန်းလင်၏ မာတောင် စိုရွှဲနေသော လီးကြီးက ထောက်မိနေပါပြီ။
မျိုးက ပေါင်စိထားတာ ဆိုတော့ လီးမဝင်နိုင်ပါ။ စောက်ပတ်က တင်းကြပ်နေအောင် ရှိနေတယ်။ ထွန်းလွင်က မျိုးမျိုးရဲ့ ပေါင်နှစ်ခုကြား ခြေသွင်းလိုက်ပြီး အပေါ်ပေါင်ကို မ လိုက်တယ်၊ ဒီတော့ မျိုးမျိုးက သူမ၏ အပေါ်ပေါင်တန်ကြီးကို နောက်ပြန် တွန်းပေးရင်း နေရာရွေ့ပေးပြန်တယ်။
ပေါင်ကြီးကားသွားတော့ ပြဲအာသွားသော စောက်ပတ်က အသင့် ဖြစ်နေပါပြီ။ ထွန်းလွင်ရဲ့ လီးကြီက ဟိုထိုး ဒီထိုးနဲ့မို့ စိတ်မရှည်နိုင်တဲ့ မျိုးမျိုးက လီးတန်ကို လှမ်းကိုင်ပြီး စောက်ခေါင်းဝတွင် ဖိ၍ တေ့ပေးလိုက်သည်။
“ အကို..သွင်းတော့လေ..တကထဲမှပဲ...ခလေးကျနေတာပဲ...ဒါလေးမှ..မလိုးတက်ဘူးလား.....”
ပြောလည်း ခံရမှာပဲ ၊ ဒီနည်းက လီးသွင်းရတာ ကြာတယ်၊ ကိုင်ထည့်တာတောင် အရည်တွေနဲ့ သုံးလေးခါလောက် ဖိသွင်းလိုက်မှ ဝင်သွားရှာပါတယ်။
ထွန်းလွင်က မျိုးမျိုး၏ ခါးလေးကို လှမ်းဖက်ရင်း လက်တဖက်က မွေ့ယာနှင့် မျိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြားထဲ ထိုးသွင်းရင်း ရှေ့က နို့ကြီးတွေကို သိမ်းဖက်တယ်။ ပြီးတော့ အဝမှာ သွင်းပြီးသား လီးကြီးကို ခပ်ဖိဖိ နှစ်သွင်းတယ်။ လီးတန်ကြီးက အဆုံးထိ ဝင်သွားသလို မျိုးကလည်း ဖင်ကြီးတွေကို နောက်ပြန်ကော့ပေးလိုက်သည်။
နောက်သွင်းတော့ စောက်ပတ်အပေါ်ထိပ်မှာ ရှိတဲ့ စောက်စေ့အတက်လေးကို ဖိသွင်းသလိုမမို့လည်း မျိုးမျိုးတကိုယ်လုံး တုန်တက်၍ သွားရသည်။
လီးအဆုံးဝင်တော့လည်း မျိုးမှာ ထွန်းလွင်၏ ပေါင်ပေါ် နောက်ပြန်တင်ထားသော မိမိ၏ ပေါင်တန် အနေအထားကြောင့် စောက်ပတ်ဟာ ကျယ်နေသလို ခံစားရပြီး ခံရတာ အားမရတော့ ပေါင်ကို ပြန်ချပြီး ရှေ့ဘက်မှာ ဒူးကွေးလိုက်မှ စောက်ပတ်ဟာ ဖိညှပ်သွားပြီး လီးကြီးကို ခပ်ကြပ်ကြပ် ဖိလိုက်သလို ခံစားရတယ်။
“ အကို..လုပ်တော့ကွယ်...ကျွတ်..ထွက်သွားမယ်...”
မျိုးမျိုးက တွေးကြံ၍ သိပြီး ဖြစ်ပါသည်။ မင်းဇော် လိုးတိုင်း ဒီလိုခံဖူးတယ်။ လီးကျွတ်ထွက်ပေါင်း များပြီ။
ထွန်းလွင်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မျိုးတယောက် အီစိမ့်၍ သွားရသည်။ ထွန်းလွင်က ခါးရှေ့ပိုင်းကို သိမ်းဖက်ထားရင်း ဆွဲဆောင့်ပေးတယ်။ ဖင်ကြီးတွေ ကော့ခံနေတဲ့ မျိုးဟာ နို့နှစ်မွှာကို ဆုပ်ချေပေးပြီး လိုးဆောင့်ခံနေရတာကို သဘောကျမိတယ်။ ဒီလိုသာလိုးနေမယ် ဆိုရင် မိရွှေမျိုးတို့ အကြိုက်ပေါ့။
ထွန်းလွင်က ကြမ်းသည်။ ဖင်ကြီးတွေ ခွက်ဝင်သွားလုမတက် ပြင်းပြင်း ဆောင့်ထည့်ပေးနေတာတွေဟာ တကယ့် အရသာပင်။ လီးကြီးဝင်လာတိုင်း နောက်ပြန်ကော့ပေးနေရတာမျိုးမှာ မောနေသည်။ ပေါင်ကြီးတွေ အားယူ ညှပ်ပေးရသလို စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေကိုလည်း တအားညှစ်ယူတယ်။ စောက်စေ့အတက် လီးကိုထိအောင် ဖင်ကြီးကို လုံးကျစ်ကျစ်လုပ်ပြီး ကော့ပေးနေလေသည်။
“ ဖွတ်..ဖွတ်...ပြွတ်..ပြွတ်..ဖတ်..ဖတ်....”
“ လိုးဆောင့်စမ်းပါကွာ...စောက်ပတ်ကြီး...စုတ်ပြတ်သွားပစေ...ညှာမနေနဲ့...ဟင်း..ဟင်း ...”
မျိုးမျိုးခမြာ နောက်ကို တက်နိုင်သမျှ ကော့ပေးရင်း မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်း၍ ကျသွားရလေတော့သည်။
............................................................................................
ချုပ်လိုက်တော့ မင်းဇော်ကတော့ ထွန်းလွင်ဆီက တလတသိန်းရပြီး မျိုးမျိုးကို (၃) သောင်းပေးကာ သူအတွက် (၇) သောင်း ကျန်လေသည်။ ပြီးတော့ မျိုးမျိုးကိုလည်း အချိန်မရွေး လိုးလို့ရသည်။ သူမအတွက်လည်း နောင်လာမည့် ကာလများအတွက် စိတ်အေးသွားရသည်။
မျိုးမျိုးကလည်း မင်းဇော်ကလည်း (၃) သောင်း၊ ထွန်းလွင်က (၃) သောင်းဆိုတော့ တစ်လ ခြောက်သောင်းပင် ရသည့် အပြင် တမူစီ ထူးခြားသော ယောင်္ကျား နှစ်ယောက်၏ အရသာကို တလှည့်စီ ခံစား စံစားလျှက်သာ ရှိလေတော့သည်။
.........................................
{ ဒီအပြာ ဝတ္ထုလေးက (၁၉၈၀) ဝန်းကျင်လောက်က ထွက်ခဲ့ပုံ ရတဲ့ အပြာစာအုပ်လေးဖြဟန် တူပါသည်။ အဲဒီခေတ်ကတော့ မယားငယ် (အခုခေတ်တော့ စပွန်ဆာ) ပေါ့။ ဒီဝတ္ထုထဲကလို အဖြစ်တွေ အခုထိ ဖြစ်နေမလား မပြောနိုင်ပါ။ }
........................................💚💛💖💝💙........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment